Ξεκινώ κάθε πρωί να πάω στο γραφείο. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω στο δρόμο είναι παρατημένες σακούλες σκουπιδιών λίγα μόλις μέτρα από τον κάδο απόρριψης. Συχνά στο πεζοδρόμιο, έξω από την πόρτα γειτονικής πολυκατοικίας, κάποιος ένοικος έχει «ακουμπήσει» την παλιά του τηλεόραση ή κάποια άλλη ηλεκτρική συσκευή χωρίς προηγουμένως να συνεννοηθεί για την παραλαβή της με την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου. Όλοι γνωρίζουν καλά ότι μολονότι είναι πολύ αυστηρός ο κανονισμός καθαριότητας του Δήμου σχεδόν ποτέ δεν επιβάλλονται πρόστιμα στους δημότες που τον παραβιάζουν. Κι όχι μόνο τώρα που έχουμε προεκλογική περίοδο, αλλά όλο τον καιρό – δεν αρέσει, βλέπετε, στη δημοτική αρχή να έρχεται σε προστριβές με τους δημότες-ψηφοφόρους της. Πρέπει επίσης να προσέξω γιατί ο πεζόδρομος μπροστά από το σπίτι μου που το απόγευμα θα παίζουν μπάλα τα παιδιά της γειτονιάς είναι γεμάτος από περιττώματα σκύλων. Κάποιοι ασυνείδητοι ιδιοκτήτες δεν τα μάζεψαν. Αλλά κι ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει τοποθετήσει τα ειδικά σκάμματα με χώμα ή άμμο για τις ανάγκες των σκύλων και των γάτων, που έγιναν πολυπληθείς.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις τίθενται αρκετά ζωτικά ερωτήματα. Το κορυφαίο δε από αυτά είναι το κατά πόσον η Ελλάδα, με τα 110 δισεκατ. ευρώ, τα οποία θα δεχθεί την προσεχή τριετία, μπορεί τελικά να αποφύγει την χρεωκοπία. Από την άποψη αυτή, όμως, η κατάσταση κάθε άλλο παρά αισιοδοξία γεννά. Διότι, τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας είναι τεράστια και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται θα πρέπει να έχουν σαρωτικό χαρακτήρα. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 115% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος. Ακόμη κι αν τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση για την επίτευξη δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξυγιάνσεως εφαρμοστούν ακωλύτως στην καλύτερη περίπτωση θα επιτευχθεί κάποιος περιορισμό των πρωτογενών ελλειμμάτων του δημοσίου – ελλειμάτων που αγγίζουν σήμερα τα 35 με 40 δισ. ευρώ. Αλλά το δημόσιο χρέος ακόμη κι αν το έλλειμμα μηδενιστεί – κάτι που βεβαίως είναι αδύνατον να συμβεί δεδομένου ότι τα τοκοχρεωλύσια δημιουργούν το πρωτογενές έλλειμμα-, θα εξακολουθήσει να τροφοδοτείται με τους τόκους που πληρώνει η χώρα για τα ποσά που μέχρι σήμερα έχει δανειστεί.

Το νέο έτος ξεκίνησε με λιγότερη αισιοδοξία από το προηγούμενο. Τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που θα υπαχθεί στο άρθρο 104.9 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, δηλαδή θα της επιβληθεί αυστηρή δημοσιονομική επιτήρηση. Ως κράτος και ως πολίτες ζούσαμε δεκαετίες τώρα με δανεικά. Δεν ωφελεί η παράθεση δύσπεπτων οικονομικών στοιχείων για να το αντιληφθούμε, είναι πλέον παγκοίνως γνωστό. Το αποτέλεσμα του απερίσκεπτου αυτού υπερδανεισμού θα είναι αργά ή γρήγορα η χρεοκοπία -ή στην πλέον ιδανική περίπτωση, η επιβολή σκληρότατων, πλην απολύτως αναγκαίων, όρων στην άσκηση οικονομικής πολιτικής από την εκάστοτε κυβέρνηση. Στο μέλλον η οποιαδήποτε κυβέρνηση οφείλει -υπό το φως των προβολέων της διεθνούς επιτηρήσεως και ανεξαρτήτως οικονομικής συγκυρίας- να καταρτίζει προϋπολογισμούς με πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα. Ήλθε η ώρα του …λογαριασμού κατά το κοινώς λεγόμενον. Υπεύθυνος ο κορπορατισμός, ο οποίος κυριαρχεί από καταβολής του ελληνικού κράτους και επιτρέπει στις οργανωμένες και φωνασκούσες μειοψηφίες να ματαιώνουν ή να καθυστερούν εγκληματικά κάθε αναγκαία για τον εκσυγχρονισμό της χώρας μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία.

Τι ακριβώς συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2008; Γιατί πολλοί πολιτικοί σε όλο τον κόσμο έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να χρεώσουν την οικονομική κρίση αποκλειστικά στην ελεύθερη αγορά; Και γιατί ο συντηρητικός Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, σχεδόν πανηγυρικά, διακήρυξε το τέλος του laissez-faire, ταυτόχρονα με την Άνγκελα Μέρκελ που διαπίστωνε ότι είναι αναγκαία η θέσπιση νέων αυστηρών ρυθμίσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Εν τέλει, όμως, η οικονομική κρίση προέκυψε επειδή, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί του νέου παρεμβατισμού, δεν υπήρχαν οι αναγκαίες ρυθμίσεις; Κι αν συνέβη το αντίθετο; Αν δηλαδή η κρατική παρέμβαση και ο προστατευτισμός οδήγησαν αργά αλλά σταθερά στην κρίση.

Ο Αντώνης Σαμαράς κατά την εσωκομματική προεκλογική περίοδο μας θύμισε για ευνόητους λόγους το δάκρυ του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την ονομασία της Μακεδονίας. Στις περισσότερες ομιλίες του επίσης δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον «εθνάρχη» και στις καλές σχέσεις τους. Ο κ. Σαμαράς επιχειρεί περίπου να «εμπλέξει» τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως υποστηρικτή της άκαμπτης πολιτικής του για την ονομασία των Σκοπίων που λίγο έλλειψε να οδηγήσει τη χώρα σε διεθνή διασυρμό, ο οποίος απεφεύχθη τελευταία στιγμή με την αποπομπή του από την κυβέρνηση. Η προσπάθεια του κ. Σαμαρά να προσεγγίσει τους καραμανλικούς της ΝΔ συναντά ωστόσο σοβαρές δυσκολίες όταν ανατρέξουμε στις πηγές της ιστορίας. Την άνοιξη του 1997 δημοσιεύονται τα Αρχεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στον 12ο τόμο (σελ. 636)ο στενότερος συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή κ. Πέτρος Μολυβιάτης επιρρίπτει ευθέως ευθύνες στον Αντώνη Σαμαρά για το χειρισμό του θέματος των Σκοπίων.

Σε προηγούμενο κείμενο αναφερθήκαμε στο έλλειμμα πολιτικής αξιοπιστίας του Αντώνη Σαμαρά. Ο Ηλίας Κανέλλης και ο Διονύσης Γουσέτης με τα εξαιρετικά τους άρθρα ολοκλήρωσαν το αρνητικό πορτραίτο ενός μέτριου πολιτικού που ξέχασε πολύ γρήγορα όσα έλεγε δεκαπέντε χρόνια πριν, με ενδεικτική δε της πολιτικής αμνησίας του το δίχως άλλο εκείνη τη δήλωση στον Αντώνη Καρκαγιάννη, ότι ακόμη κι αν του πρόσφεραν την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας αυτός τάχα δεν θα την αποδεχόταν. Θα πρέπει λοιπόν ο υποψήφιος για αρχηγός της ΝΔ να δώσει εξηγήσεις για τις παλαιότερες δηλώσεις του; Όταν κάποιος είναι πολιτικός, δημόσιο πρόσωπο, θα ήταν καλό να θυμάται τι έχει κατά καιρούς υποστηρίξει και πάντως να μην ενοχλείται αυτός ή οι φίλοι του, όταν κάποιοι τους τα υπενθυμίζουν.

Ο κ. Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την αρχηγία της ΝΔ. Φιλοδοξεί να αποδείξει ότι θα επιτύχει εκεί, όπου απέτυχε παταγωδώς με το κόμμα που ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη. Επιθυμεί να γίνει αρχηγός ενός κόμματος, την κυβέρνηση του οποίου ανέτρεψε το 1993 και το οποίο εμπόδισε να επανέλθει στην εξουσία το Φεβρουάριο του 1995 παρέχοντας θετική ψήφο στην εκλογή του κ. Στεφανόπουλου στη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας. Με τη δήλωση υποψηφιότητας Σαμαρά, ολοκληρώνεται η πολιτική επανένταξη του ανδρός στη Νέα Δημοκρατία. Προηγήθηκαν η υπουργοποίησή του τον περασμένο Ιανουάριο και η συμμετοχή του με απόφαση Καραμανλή στις βουλευτικές εκλογές του 2004. Τα χρόνια που πέρασαν οι περισσότεροι λησμόνησαν το πόσο καθοριστική υπήρξε η πολιτική συνεισφορά του πρώην αρχηγού της Πολιτικής Άνοιξης (κόμματος που γρήγορα κατέληξε στα αζήτητα της πολιτικής) και επίδοξου αρχηγού της ΝΔ την κρίσιμη περίοδο 1992-1993 στην πτώση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Ένα σοβαρό ερώτημα συσκοτίζεται, αφ΄ενός και αφ΄ετέρου, παραμένει αναπάντητο από τότε που ξέσπασε η υπόθεση Siemens. Γιατί η γερμανική εταιρεία δεν καλείται από τους κυβερνώντες να αποκαλύψει τους “δωρολήπτες” της με την απειλή ότι, σε περίπτωση που αρνηθεί, θα αποκλεισθεί από όλους τους δημόσιους διαγωνισμούς; Εξ άλλου, παρόμοια πρωτοβουλία μπορεί να αναληφθεί με δεδομένη την ομολογία της εταιρείας και των κατά καιρούς νομίμων εκπροσώπων της στις γερμανικές και αμερικανικές αρχές ότι, για δεκαεπτά συναπτά έτη δωροδοκούσε κατ΄εξακολούθηση κόμματα και πολιτικούς για να κερδίζει στους διαγωνισμούς του δημοσίου που συμμετείχε. Ομολογία, η οποία επιβεβαιώθηκε από την έρευνα που διενήργησε το αμερικανικό δικηγορικό γραφείο “Debevoise & Plimpton” εκ της οποίας προέκυψε ειδικότερα, ότι το ύψος των μιζών που πλήρωσε η Siemens τα τελευταία 17 χρόνια στην Ελλάδα ανέρχεται σε 100 εκατ. ευρώ περίπου. Στο ανωτέρω ερώτημα η μέχρι σήμερα υποκριτική απάντηση του πολιτικού κόσμου είναι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με το ευρωπαϊκό δίκαιο και το νόμο.

Με πρόσφατες δηλώσεις του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε το 5% του προϋπολογισμού να διατίθεται για την παιδεία. Δηλαδή ζήτησε από τους Έλληνες φορολογούμενους να πληρώσουν παραπάνω, σε απόλυτους αριθμούς, 1,2 δισεκατ. Ευρώ για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι πόσο τόπο θα πιάσουν τα χρήματα αυτά –τα οποία, βεβαίως δεν περισσεύουν- για να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες της ελληνικής παιδείας και όχι κάποιοι απρόσωποι διεφθαρμένοι και δαιδαλώδεις γραφειοκρατικοί μηχανισμοί. Αξίζει, συνεπώς, τον κόπο να ξεχάσουμε για λίγο δημαγωγικές διακηρύξεις και άτολμες προσπάθειες και να δούμε χωρίς παρωπίδες ποιά είναι η πραγματική κατάσταση στην ελληνική εκπαίδευση.

Από τον Μάρτιο 2007 και για τέσσερις περίπου μήνες το θέμα που κυριάρχησε αποκλειστικά στην πολιτική ζωή του τόπου ήταν το «σκάνδαλο των (δομημένων) ομολόγων ». Η αντιπολίτευση, τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες, οι συνδικαλιστικοί φορείς ασχολούνταν νυχθημερόν με τη «ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων » και τη «λεηλασία των αποθεματικών τους», επειδή μέρος αυτών είχαν επενδυθεί στα απεχθή δομημένα ομόλογα, τα οποία αργότερα, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, απεκλήθησαν και «τοξικά»! Ως αποτέλεσμα των πρωτοφανών πιέσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων, μέρος των ομολόγων αυτών επαναγοράσθηκε από τις ανάδοχες ή μεσολαβήσασες τράπεζες. Ας δούμε όμως, με τα σημερινά δεδομένα και με πιο ψύχραιμα μάτια, εάν τα ασφαλιστικά ταμεία ζημιώθηκαν από την αγορά – ή την επιστροφή – δομημένων ομολόγων. Κατ’ αρχάς, τα ομόλογα αυτά είναι διάρκειας από πέντε μέχρις είκοσι έτη με μέση διάρκεια, κατά κανόνα, την δωδεκαετία. Η επιστροφή του κεφαλαίου είναι εγγυημένη 100% στη λήξη τους από τους εκδότες τους (το ελληνικό δημόσιο ή φερέγγυες ελληνικές ή ξένες τράπεζες ).

O Καβάφης γράφει «…Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται … ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί…». Ο Φρεντερίκ Μπαστιά υποστήριζε ότι ένας καλός οικονομολόγος διαφέρει από έναν κακό στο ότι ο πρώτος σε αντίθεση με τον δεύτερο μπορεί να προβλέψει μακροπρόθεσμα τις συνέπειες των μέτρων που εισηγείται. Τις συνέπειες της εφαρμογής του στην τραπεζική αγορά και στην οικονομία γενικότερα φαίνεται ότι αγνοεί και το σχέδιο των …σοφών της κυβέρνησης για την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο εξαγγέλθηκε πρωθύστερα(;) πριν οποιαδήποτε τράπεζα δηλώσει ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα δημιουργώντας αρνητική ψυχολογία στην πραγματική οικονομία. Η μόνη αληθοφανής δικαιολογία τής κυβέρησης είναι ότι το ίδιο λάθος σε διάφορες παραλλαγές γίνεται (ή υπαγορεύεται) στις μέρες μας από τις περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις. Η μαύρη τρύπα των χρηματοπιστωτικών συστημάτων τους με διάφορα τεχνάσματα από μέρους των κυβερνήσεων επιχειρείται να κλείσει με χρήματα των φορολογουμένων. H κρατική παρέμβαση διασώζει τους πλούσιους -μετόχους και στελέχη των επενδυτικών κυρίως τραπεζών- σε βάρος των φορολογουμένων. Μας διαφεύγει ωστόσο μια λεπτομέρεια, τα χρήματα δεν επαρκούν. Οι ενισχύσεις του σχεδίου Πόουλσον αδυνατούν να καλύψουν έστω και το ένα τέταρτο της ζημιάς.

H συζήτηση για τη συναίνεση προϋποθέτει μια εκτενέστερη προσέγγιση του κρατικού φαινομένου. Στις μέρες μας, όπου το κράτος διατηρεί ένα ευρύ πεδίο κανονιστικής παρουσίας, η συναίνεση ως πολιτική έννοια, λαμβάνει χώρο κυρίως μέσα σ’ αυτό. Eκείνο που κατά νουν πρέπει να έχει ο προσεκτικός ερευνητής, δεν είναι μια αφηρημένη σύλληψη της συναίνεσης, ούτε μια ηθική στάση που διατηρεί απέναντί της. Tο ζητούμενο είναι το υλικό αντίκρυσμα μιας απροσδιόριστης καταρχήν και νεφελώδους έννοιας. Ποιό είναι λοιπόν το υλικό σώμα της συναίνεσης και οι αποφασιστικοί παράγοντες, που το καθορίζουν. Στη ζωή μέσα στις κοινωνίες, η συναίνεση αποτελεί προϋπόθεση της κοινωνίας των ατομικών συμφερόντων, της μερικής υποχώρησης, του ατομικού προς όφελος του συνόλου. H πολιτική διαδικασία είναι αυτή καθ’ εαυτή αποτέλεσμα της συναίνεσης. Στις συμβολαιακές θεωρίες, η έννοια που μας απασχολεί θεωρείται η βάση του κοινωνικού συμβολαίου. Η αρχή της πλειοψηφίας στη δημοκρατία εκφράζει της πρωταρχική συμφωνία – κυρίαρχο θεσμό των κοινωνιών, οι πλείονες να κυβερνούν και οι μειοψηφίες να ελέγχουν, με θεσμικό αντίβαρο τις καταστατικές εγγυήσεις του κράτους-δικαίου, τη συνταγματική κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Σύμφωνα με τα παραπάνω μπορεί να συμπεράνει κανείς, ότι η έννοια της συναίνεσης, ως κατ’ εξοχήν πολιτική έννοια μπορεί να είναι χρήσιμη για τους ανθρώπους και επωφελής για τη διατήρηση ενός στοιχειώδους κοινωνικού ιστού στο σώμα της κοινωνίας, από το σημείο αυτό όμως μέχρι την εξιδανίκευση της συναίνεσης και την αναγόρευσή της σε υπερπολιτική έννοια, μεσολαβεί μάλλον πολύ μεγάλο διάστημα.

Ποιές είναι οι αιτίες της εξέγερσης των μαθητών; Τα σκάλδαλα και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα; Το όραμα μιας καλλίτερης κοινωνίας; Η ανικανότητα της κυβέρνησης; Ποιός είναι ο στόχος των ξεσηκωμένων νέων; Αυτά κι άλλα πολλά ερωτήματα δημιουργούνται από την πανελλαδική εξέγερση των νέων στα γυμνάσια και τα λύκεια. Από τις απαντήσεις των ίδιων των παιδιών πάντως στους ρεπόρτερς των καναλιών προκύπτει ότι η αφορμή ήταν η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και οι αιτίες βρίσκονται μεταξύ άλλων στο ότι αμφισβητείται από κάποιους ο “δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας” της παιδείας, ότι το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, ότι το μέλλον τους δεν είναι εξασφαλισμένο κλπ. Αμφισβητώ σοβαρά, ότι οι μαθητές που ξεσηκώθηκαν δεν είναι υποκινούμενοι κι ότι οι κινητοποιήσεις τους είναι αποτέλεσμα αυθόρμητης διαμαρτυρίας και αυτοοργάνωσης. Το αποδεικνύουν οι δηλώσεις τους, η φρασεολογία και τα συνθήματά τους. Πίσω από μια φαινομενική φρεσκάδα διακρίνεις μια ξύλινη πολιτική ορολογία που συναντάται σε όλα τα αριστερά κινήματα διαμαρτυρίας και βίαιου ακτιβισμού της τρέχουσας δεκαετίας κατά της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού κοκ.

Κάποιοι διατείνονται ότι η κρίση είναι συστημική και προκλήθηκε εξαιτίας της «απληστίας των καπιταλιστών». Λάθος. Η ανοιχτή κοινωνία και η ελεύθερη οικονομία είναι ατομοκεντρικά συστήματα τα οποία για την εξέλιξή τους βασίζονται στα ιδιωτικοοικονομικά κίνητρα των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται βεβαίως και η απληστία. Αλλά όπως το νερό, η φωτιά, η πυρηνική ενέργεια και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις της φύσης πρέπει να περιορίζονται για να αποφέρουν στους ανθρώπους τα οφέλη τους, έτσι και η δυνατότητα άσκησης απληστίας εκ μέρους των ατόμων πρέπει να περιορίζεται θεσμικά και ηθικά ώστε να λειτουργεί επωφελώς για το κοινωνικό σύνολο. Ισως τα εγκλήματα κατά της ζωής ή της υγείας να οφείλονται στην έλλειψη ηθικών κανόνων των ατόμων που τα διαπράττουν. Κανείς ωστόσο δεν διανοείται στο όνομα του περιορισμού της εγκληματικότητας να καταργηθούν τα ατομικά δικαιώματα και το κράτος να ελέγχει προληπτικά και εξονυχιστικά τη ζωή των πολιτών. Αν λοιπόν η οικονομική κρίση προκλήθηκε από υπερβολές στις οποίες οδηγήθηκαν οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές στην προσπάθειά τους να συσσωρεύσουν κέρδη και πλούτο, η ευθύνη δεν βρίσκεται στη συμπεριφορά τους, αλλά στην αποτυχία των μηχανισμών που αποσκοπούν στην εξισορρόπηση αυτής της έμφυτης δύναμης των ανθρώπων ώστε να αποβαίνει επωφελής για όλους τους πολίτες.

Όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις σκοντάφτουν στις αντιδράσεις των πανίσχυρων συνδικάτων που νοιάζονται να διατηρήσουν τα προνόμια που έχουν εξασφαλίσει από τις αδύναμες πολιτικές ηγεσίες και τις κατά καιρούς διοικήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων. Οι μικρές αυτές συντεχνίες -μειοψηφίες βεβαίως στο σύνολο της κοινωνίας- είναι ωστόσο πολύ καλά οργανωμένες ώστε να προφυλάξουν τα “κάστρα” των εξοργιστικών προνομίων τους από τις επιθέσεις των μεταρρυθμιστών.

του Τάσου Αβραντίνη1,2 Oι φόροι δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βίαιη και αναγκαστική απόσπαση από τη δημόσια εξουσία τμήματος της περιουσίας των πολιτών. H εξουσία επιβάλλει και καθορίζει τους φόρους μονομερώς και θεσπίζει αναγκαστικά μέτρα εξαναγκασμού των πολιτών στην καταβολή τους. Γιατί άραγε νομιμοποιείται μια τέτοια ληστρική επιδρομή στο εισόδημά μας; Για την κάλυψη […]

του Τάσου Αβραντίνη1 Aπό τα μέσα της δεκαετίας του ‘50 οι οικονομολόγοι μελετούν τις πρακτικές εφαρμογές της οικονομικής ανάλυσης στους θεσμούς και σε διάφορα κοινωνικά προβλήματα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η ρύπανση του περιβάλλοντος. H ίδια η ρύπανση δεν είναι τις περισσότερες φορές μια αντικειμενική έννοια. Για κάποιον λ.χ. το κάπνισμα ενός τσιγάρου αποτελεί […]

του Τάσου Αβραντίνη1 Σε όλο τον κόσμο διεξάγεται, πάνω από δέκα χρόνια, ένας επίπονος και δύσκολος διάλογος για τη μεταρρύθμιση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης. Σε όλο τον κόσμο εκτός από την Ελλάδα, που δυστυχώς γι΄αυτή, έχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα από όλες τις υπόλοιπες χώρες της δύσης. Η κυβέρνηση επιχείρησε να μειώσει το δημόσιο χρέος […]

του Τάσου Αβραντίνη Mε αφορμή τη σημερινή επέτειο της Aμερικανικής Aνεξαρτησίας είναι σκόπιμο να θυμήσουμε -ιδίως στους πολλούς και συνήθως άδικους επικριτές των Hνωμένων Πολιτειών- τη συνεισφορά της χώρας αυτής στον απελευθερωτικό αγώνα των Eλλήνων. «Tο όνομα της Eλλάδας γεμίζει το νου και την καρδιά μας με τα υψηλότερα και τα πιο ευγενικά αισθήματα (…) […]

του Τάσου Αβραντίνη H δημοσίευση της ομιλίας μου για το Μίλτον Φρήντμαν είχε ως αποτέλεσμα να τοποθετηθούν αρκετά σχόλια στην ιστοσελίδα του e-rooster και να δεχθώ δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από προβληματισμένους με το θέμα αναγνώστες. Επιλέγω κατ΄ανάγκην πολύ λίγα από αυτά προκειμένου να δώσω ωρισμένες απαντήσεις. Κάποιο ηλεκτρονικό μήνυμα μου επισημάινει, ότι « η Oλλανδία […]

του Τάσου Αβραντίνη O Μίλτον Φρήντμαν υπήρξε συνειδητά ένας ακτιβιστής οικονομολόγος που χωρίς να πάψει ποτέ να είναι προσηλωμένος στην οικονομική επιστήμη ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τις πρακτικές εφαρμογές της. Εκτός από τη θεωρητική ανάλυση τόνιζε, ότι τον ενδιέφεραν κυρίως οι βίδες και τα παξιμάδια. Ένας από τους τομείς –όχι σίγουρα ο μόνος- που ο Φρήντμαν […]