Σαν ένας θίασος…

Δεκ 12th, 2009 | | Κατηγορία: Ελλάδα | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Πάει καιρός τώρα που κάτω από το σπίτι μου βλέπω να παίζεται καθημερινά ένα κακόγουστο θέατρο. Το ρόλο του κοινού έχουν αναλάβει όσοι κάθονται στα τραπέζια της ταβέρνας ή του καφέ. Φαίνεται πως είναι πολύ απασχολημένοι αλλά κάτι τους ενοχλεί. Πάνω στη «σκηνή» βρίσκεται ένας μεταμοντέρνος θίασος. Εξαθλιωμένοι άστεγοι και αλκοολικοί που περιμένουν το συσσίτιο της εκκλησίας βρίσκονται ξαπλωμένοι στα παρτέρια. Οι θαμώνες μπορεί να ρίξουν μερικές λοξές ματιές αλλά γρήγορα επιστρέφουν στον όμορφο κόσμο τους ενώ μερικά μέτρα πιο μακριά η δυστυχία κάνει παρέλαση.

Το ίδιο όμως έργο παίζεται καθημερινά με διάφορες παραλλαγές στη χώρα. Όταν στον υπόλοιπο κόσμο η οικονομική κρίση κάνει πάταγο εμείς μιλούμε για υπερβολές. Και πριν μας ακουμπήσει λέμε ότι την ξεπεράσαμε γρήγορα. Όταν η Κίνα ψάχνει για επενδύσεις στη Μεσόγειο, εμείς επειδή μπουχτίσαμε με τα ξένα κεφάλαια υποδεικνύουμε έμμεσα άλλους προορισμούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από λεφτά. Εξάλλου διαχρονικά εδω οικοδομούμε το σοσιαλισμό. Αυτοί είναι που μεταλλάχθηκαν σε αχαλίνωτους καπιταλιστές Όταν στην Αγγλία πολιτικοί μπλεγμένοι σε σκάνδαλα πηγαίνουν στα δικαστήρια, οι δικοί μας εθνοπατέρες δεν παραιτούνται ούτε για λόγους ευθιξίας. Όταν στις ΗΠΑ η Siemens πληρώνει πρόστιμο για διαφθορά, εμείς στέλνουμε για διακοπές τους ύποπτους στη λατινική Αμερική. Και ο κατάλογος καθημερινά μεγαλώνει…

Η Ελλάδα είναι μια ναρκισσιστική χώρα . Είμαστε τόσο πολύ αφοσιωμένοι στο μικρόκοσμό μας που αδιαφορούμε τραγικά για όσα συμβαίνουν δίπλα μας. Που όμως σύντομα θα επηρεάσουν κι εμάς. Μπορεί βέβαια κάποιοι ενοχλητικοί να μας υπενθυμίζουν συχνά τη θέση μας, αλλά εμείς μάλλον πίσω τους βλέπουμε συνομωσίες οργανωμένες από τους προαιώνιους εχθρούς του ελληνισμού (από τις ΗΠΑ και τους Εβραίους μέχρι τους Νεφελιμ). Ακόμα κι αν έχουμε φτάσει στα όρια της «κουλτούρας της μεταπολίτευσης» και η χώρα έχει πιάσει πάτο και τρέχουμε μήπως μας βγάλουν το σπίτι στο «σφυρί», εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Δίνουμε επιδόματα με δανεικά και απαντάμε «σκληρά» στις Βρυξέλλες γιατί τόλμησαν να μας κουνήσουν αυστηρά το δάχτυλο.

Όμως το έργο τελειώνει. Τα φώτα θ’ ανάψουν και θ’ αντικρύσουμε δίπλα μας, αναγκαστικά, ένα θέαμα ασυνήθιστο που θα μας κάνει να λυπηθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και τότε δεν θα έχουμε καμία δικαιολογία. Τουλάχιστον οι θαμώνες κάτω από το σπίτι μου μπορούν να λένε ότι έχουν θέα τη Ροτόντα…

Γιάννης Σφήκας

Σχολιαστε