Το «αποτυχημένο» Dubai: Schadenfreude και Μύθοι
Δεκ 7th, 2009 | Στέφανος Αθανασιάδης| Κατηγορία: Κόσμος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Φανταστείτε ότι ένας φτωχός γείτονάς σας, ξαφνικά δηλώνει ότι οι δουλειές του πάνε πολύ καλά και σαν nouveau riche αρχίζει να επιδεικνύει τον πλούτο του: κυκλοφορεί με Ferrari, σας περιγράφει τα σαββατοκυριάκα του με το yaght του, βγαίνει με γνωστά μοντέλα κλπ. Ως ένα βαθμό, είναι ανθρώπινο να ζηλέψει κανείς και να ελπίζει να πέσει έξω η δουλειά του γείτονα για να χαρεί. Όλοι μας γνωρίζουμε αυτήν την πλευρά της ανθρώπινης φύσης και γιαυτό είμαστε προσεκτικοί και αποφεύγουμε την επίδειξη. Ή μάλλον σχεδόν όλοι. Το Dubai πάντως, η πόλη των υπερθετικών, σίγουρα όχι.
Ήταν αναμενόμενο λοιπόν ότι με το πρώτο σημάδι αποτυχίας ή οικονομικής δυσκολίας, όλος ο κόσμος θα έπεφτε πάνω του να πανηγυρίσει. Πράγματι, μετά την ανακοίνωση για αναβολή πληρωμής της Dubai World (μιας εταιρείας στενά συνδεδεμένης με το κράτος του Dubai), ένα μπαράζ δημοσιευμάτων ανά την υφήλιο πανηγύριζε για την κατάρρευση του Dubai (ένα δείγμα εδώ). Βεβαίως, από αυτό το παραλήρημα schadenfreude δεν έλειψαν και οι ελληνικές εφημερίδες, που κατάφεραν να συνδυάσουν τα άσχημα νέα με την συνήθη αντικαπιταλιστική ρητορική τους (εδώ).
Αξίζει όμως να εξετάσουμε αντικειμενικότερα την κατάσταση και τους μύθους που περιβάλλουν το Dubai. Ένας πρώτος μύθος είναι ότι η ανάπτυξη του Dubai βασίστηκε σε πετρελαιο-κεφάλαια, είτε δικά του, είτε του Abu-Dhabi. Αυτό είναι λάθος. Το Dubai δεν έχει στάλα πετρέλαιο και ακριβώς για αυτό αναγκάστηκε να παίξει έξυπνα και να στηρίξει την ανάπτυξη του σε επιχειρηματικές δραστηριότητες με σύμμαχο την αγορά. Επίσης, ο ανταγωνισμός μεταξύ της πλούσιας πρωτεύουσας Abu Dhabi και του ανερχόμενου Dubai είναι πασίγνωστος στους παροικούντες, το Abu Dhabi σταμάτησε να δίνει οικονομική βοήθεια από το 2002, και είναι ακριβώς η άρνηση του Abu Dhabi να παρέχει ρευστότητα αυτήν την δύσκολη περίοδο που οδήγησε το Dubai World στην αναβολή των πληρωμών.
Ένας δεύτερος μύθος είναι ότι το Dubai απέτυχε. Όλα ήταν ψεύτικα, δεν είχαν οικονομική βάση και τώρα το Dubai θα καταλήξει πόλη φάντασμα. Λάθος, λάθος και λάθος. Το περίφημο ski slope «μέσα στην έρημο», δεν φτιάχτηκε για κατανάλωση των σεΐχηδων, αλλά είναι o μαγνήτης (anchor) του πολύ επιτυχημένου Mall of Emirates. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι ήταν μία πολύ επιτυχημένη business idea. Ένα άλλο εικονικό κομμάτι του τοπίου, το “Palm Island”, παρά τις όποιες μηχανολογικες δυσκολίες, είναι εξίσου επιτυχημένο, στεγάζει τώρα πανάκριβες βίλλες και το Atlantis Hotel, φέρνει εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες στην πόλη και έχει εμπνεύσει παρόμοια projects, που κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν. Σχετικά με την επερχόμενη «οικονομική κατάρρευση», δεν πρόκειται να συμβεί. Το Dubai με τις ελεύθερες οικονομικές ζώνες και τα τεράστια λιμάνια έχει ήδη καθιερωθεί σαν το πιο σημαντικό business και transportation hub στην περιοχή. Εξίσου σημαντικά, είναι η προτιμητέα πόλη για κάθε δυτικό υψηλά αμειβόμενο expatriate που ζει και δουλεύει στον Κόλπο. Σε κάθε περίπτωση, όπως βλέπουμε και στο σχετικό διάγραμμα, το Dubai τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει τόσο πολύ που ακόμα και μία ακραία πτώση 10% του ΑΕΠ το 2009, θα είναι ένας απλώς λόξυγγας στην πορεία προς τα πάνω. Σίγουρα, έχει αφήσει πολύ πιο πίσω την «προσεκτική» Ελλάδα μας και τον OECD.
Πέρα από τους μύθους, κάποιοι κατηγορούν το Dubai για τους σχετικά χαμηλούς μισθούς των εργατών στις οικοδομές (περίπου 500 US δολλάρια), λες και δεν είναι οι ίδιοι οι εργάτες που αποφασίζουν να δουλέψουν στο Dubai ια να συντηρήσουν τους ίδιους και τις οικογένειες τους, από το να μείνουν και να λιμοκτονήσουν στις πατρίδες τους. Οι ίδιοι επικριτές, συγκρίνουν το Dubai με τα πολιτικά ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης για να συμπεράνουν ότι έχει αυταρχικό καθεστώς. Παραβλέπουν όμως ότι το Dubai είναι ότι πιο φιλελεύθερο στον αραβικό κόσμο και με την προόδο του οδηγεί την αναγέννηση στην περιοχή. Τέλος, η libertarian πλευρά ενώ υποστηρίζει τον μηδενικό φορολογικό συντελεστή και τις ελεύθερες οικονομικές ζώνες, καταλογίζει στο Dubai τις πολλές δημόσιες επιχειρήσεις που παρεμβαίνουν στην οικονομία. Προσωπικά θα έλεγα ότι τέτοιες δημόσιες επιχειρήσεις, με κεφάλαια από τις αγορές, που ανταγωνίζονται σε όλα τα επίπεδα μεταξύ τους και έχουν οδηγήσει σε τέτοια ανάπτυξη, μακάρι να τις είχαμε στην Ελλάδα.
Δεν υποστηρίζω ότι όλα είναι τέλεια στο Dubai. Υπάρχουν ακόμα προβλήματα διαφάνειας, η δημοκρατία έχει ακόμα να κάνει πολλά βήματα και διάφορα άλλα. Παρόλαυτά, το Dubai παραμένει παράδειγμα προς μίμηση τουλάχιστον στον αραβικό κόσμο. Αποδεικνύει ότι ο συνδυασμός εθνικού οράματος, όρεξης για ρίσκο και πίστης στις αγορές μπορεί να μετατρέψει την έρημο σε Dubai – κυριολεκτικά.
Στέφανος Αθανασιάδης
Στο δεύτερο γράφημα που παρέθεσες, σε ποια στοιχεία βασίζονται οι προβλεπόμενοι ρυθμοί ανάπτυξης μέχρι το έτος 1015 για Ελλάδα, Dubai και OECD average? Στον αναπτυγμένο κόσμο υπάρχει αδυναμία προβλέψεων της πορείς του GDP μέχρι βάθους 4 τριμήνων και εδώ κάποιοι ριψοκινδυνεύουν προβλέψεις για 6 χρόνια και μάλιστα σε ένα αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον? Αν είναι δυνατόν!
αρκεστείτε στην οικονομική σας ανάλυση κύριε Αθανασιάδη. Το να κατηγορείτε όσουν διατυπώνουν κριτική ή διαφορετική άποψη από τη δική σας για παραλήρημα schadenfreude και αντικαπιταλιστική ρητορική δείχνει έλλειψη ψυχραιμίας. Και τέλος πάντων, αφήστε τους άλλους να κρίνουν ποιος εξετάζει “αντικειμενικότερα την κατάσταση και τους μύθους που περιβάλλουν το Dubai”.
το περίφημο κατασκευαστικό θαύμα του dubai έγινε εφικτό από αυτήν ακριβώς την άγρια εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού. Καλύτερα να μη χαρακτηρίσω τις φτηνές δικαιολογίες του τύπου “λες και δεν είναι οι ίδιοι οι εργάτες που αποφασίζουν να δουλέψουν στο Dubai”
Most of these labourers are from India, Pakistan and Bangladesh. Many work 12 hours a day, six days a week, in extremely hot temperatures that have led to illness and, in some cases, death. Some researchers say that the average migrant worker receives a salary of about $175 a month. In Dubai there is also no minimum wage. There are also instances where Dubai employers withhold wages for the first two months, along with their passports as “security” to keep them from quitting. Many construction workers feel they have no choice as they have spent money entering the country – a cost that should always be footed by the employer. Once in the country, some construction employers pay less than the recruiters originally promised. These workers find themselves trapped and under UAE law, it is illegal to switch jobs without permission from your employer. Unions are also illegal, and striking workers rebelling against their employers have been deported.
rebel , alex and friends go to north KOREA
rebel , alex and friends go to north KOREA
η μόνιμη επωδός δεξιών, ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων για όσους έχουν διαφορετικές απόψεις. Κάτι πιο πρωτόπτυπο και πιο έξυπνο έχετε να πείτε? Αμφιβάλλω
«Όλα ήταν ψεύτικα, δεν είχαν οικονομική βάση και τώρα το Dubai θα καταλήξει πόλη φάντασμα. Λάθος, λάθος και λάθος.»
Καλά, για τα δύο πρώτα μπορούμε να το συζητήσουμε αλλά για το τελευταίο, μαγική σφαίρα έχετε και διαβάζετε το μέλλον; Πού το ξέρετε ότι το Dubai ΔΕΝ θα καταλήξει πόλη φάντασμα; Κι αν η οικονομία του εμιράτου πάει τόσο καλά, αφού «το “Palm Island” … στεγάζει τώρα πανάκριβες βίλλες και το Atlantis Hotel φέρνει εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες στην πόλη» (η Ελλαδίτσα φέρνει εκατομμύρια πάντως) πώς γίνεται και η Dubai World κήρυξε στάση πληρωμών, ενώ οι «δυτικοί υψηλά αμειβόμενο expatriates» εδώ και ένα χρόνο κοιτάνε να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια;
To Dubai World και το κράτος του Dubai δανείστηκαν τεράστια ποσία (απουσία πετροδολλαρίων) τα οποία επενδύθηκαν καλώς ή κακώς σε τουριστικές υποδομές και financial services. Κάθε κυβέρνηση (ή και κάθε οργανισμός) μπορεί ένα χρόνο να δανειστεί το 10% του ΑΕΠ του, να το ρίξει στην οικονομία του ή στο πρόγραμμα επενδύσεών και να δείξει επακόλουθα μιαν ανάπτυξη, τουλάχιστον επί χάρτου, ισοδύναμη με το 10% του ΑΕΠ. Για αυτό ας είμαστε επιφυλακτικού με γραφήματα ανάπτυξης και “αύξησης του ΑΕΠ”.
Το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί αργά ή γρήγορα από τις αποδόσεις των επενδύσεων οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από αυτό. Αν οι επενδύσεις δεν αποδώσουν όπως είχε προβλεφθεί, και κάτι τέτοιο διαγράφεται πολύ πιθανό με το Dubai, τότε η χρεοκοπία θα είναι αναπόφευκτη. Στην περίπτωση του Dubai, βέβαια, υπάρχει ο πλούσιος αδελφός με τα πετρέλαια (το Αbu-Dhabi) που θα προστρέξει σε βοήθεια.
Τα θύματα του όλου εγχειρήματος θα είναι ο πληγωμένος εγωϊσμός του Sheikh Mohammed και των “δυτικών υψηλά αμειβόμενων expatriates”, όπως ο seiji otaku, αλλά κυρίως οι εργάτες (μισθωτοί σκλάβοι, καλύτερα) που θυσιάστηκαν στο βωμό μιας επίπλαστης ανάπτυξης.
Yacht, κύριε Αθανασιάδη, yacht
Στέφανε,
σπάω για χάρη σου την υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να μην ξανασχολιάσω κείμενο εδώ. Συμφωνώ μαζί σου ότι κάποιοι αγνοούν τα μακροχρόνια οφέλη του αγοραίου μοντέλου ανάπυξης του Ντουμπάι σε σχέση με τις άλλες Αραβικές χώρες. Παρεπιπτόντως, πέρα από αριθμούς εγώ θα ήθελα να διαβάσω πως βιώνει κανείς την κρίση στο Ντουμπάι, τι αλλαγές βλέπει δηλαδή στο δρόμο κ.ο.κ. Αλλά αυτούς τους κακόπιστους δεν μπορείς να τους πείσεις ποτέ. Θα είναι πάντα πρόθυμοι να διακηρυξουν ότι στο “Dubai there is also no minimum wage” αλλά θα φροντίζουν να αποκρύπτουν τα ποσοστά ανεργίας ή το τι μισθούς θα κέρδιζαν οι μετανάστες αν είχαν μείνει στην ίδια τους την πατρίδα.
Ωστόσο σαν καλόπιστος κριτικός της άποψης ότι οι αγορές είναι πανάκεια, επέτρεψέ μου να επισημάνω ότι στο κείμενό σου αναφέρεις 1) την Dubai World ως εταιρία “στενά συνδεδεμένης με το κράτος” και 2) μιλάς για εθνικό όραμα, το οποίο δεν παράγεται από τις αγορές αλλά καλλιεργείται. Άρα μήπως το κράτος έπαιξε περισσότερο ρόλο στο θαύμα από αυτόν που του προσδίδεις? Επιπλέον, με βάση τη δική μου ανάλυση για την χρηματοπιστωτική κρίση στις Η.Π.Α. (το 1ο μέρος το ανέβασα στο μπλογκ της Αναμόρφωσης και σε λίγο θα ανεβάσω το 2ο) μια αντίστοιχη πίστη στη δύναμη των αρρύθμιστων αγορών συνέδραμε στην sub-prime φούσκα, το σπάσιμο της οποίας φαίνεται να επηρεάζει πλέον και το Νουμπάι.
Συμπερασματικά, μήπως όπως είναι λάθος να αγνοεί κανείς τα μακροχρόνια οφέλη των αγορών, άλλο τόσο λάθος είναι να αγνοεί τις αδυναμίες τους και τον ωφέλιμο ρόλο που μπορεί να παίξει το κράτος χαράζοντας μια μακροπρόθεσμη στρατηγική, ένα όραμα όπως το χαρακτήρισες, και φροντίζοντας με τις απαραίτητες ρυθμίσεις ώστε οι αγορές να λειτουργούν προς χάρη της ευημερίας του συνόλου και όχι εις βάρος του?
Ρεμπελ η μακροπροθεσμη προβλεψη ΑΕΠ ειναι συνηθως πιο ευκολη απο την βραχυπροθεσμη, οι οικονομικοι κλαδοι που μελετανε τα δυο ειναι μαλιστα διαφορετικοι (business cucle και Growth and Development). Δεν ξερω για τα ακριβη νουμερα, αλλα δεν φαινεται καθολου απιθανο το Ντουμπαϊ να αναπτυσσεται ταχυτερα απο την ΕΕ ή τον ΟΟΣΑ.
ΥΓ Απορεί κανείς γιατι χρειάζεται η λέξη Schadenfreude που σημαίνει ακριβώς (100%) χαιρεκακία (ή εστω χαιρεζημία) και γιατί το αράβικο Ντουμπάι που αποδίδεται μια χαρά φωνητικά με ελληνικά στοιχεία χρειάζεται να γράφεται σε ένα ελληνικό κείμενο, όχι με ελληνικά, ούτε με αραβικά, αλλά με λατινικά στοιχεία!
Δεν βαριέσαι εδώ μερικοί γράφουν το ευρώ euro.
@Σωτήρης Γεωργανάς
Θα μπορούσες να μας παραθέσεις, λοιπόν, επίσημες ιστορικές προβλέψεις του ΑΕΠ των ΗΠΑ, ΗΒ, ΕΕ, κτλ. από το 2004-2005 για το 2008-2009 να δούμε πόσο μέσα πέσανε οι εκτιμήσεις τους? (Καλοπροαίρετη ερώτηση.) Επίσης, παρακαλώ, διευκρίνησε πως ορίζεις (σε έτη) το “βραχυπρόθεσμο” από το “μακροπρόθεσμο” στα οικονομικά.
Αγαπητέ κύριε Αθανασιάδη,
Επιστρέψτε μου να ξεκινήσω από το τέλος…
Λέτε:
“…κάποιοι κατηγορούν το Dubai για τους σχετικά χαμηλούς μισθούς των εργατών στις οικοδομές (περίπου 500 US δολλάρια), λες και δεν είναι οι ίδιοι οι εργάτες που αποφασίζουν να δουλέψουν στο Dubai ια να συντηρήσουν τους ίδιους και τις οικογένειες τους, από το να μείνουν και να λιμοκτονήσουν στις πατρίδες τους.”
Εκτός απο “χρυσό”, οι σκλάβοι πάντοτε ήταν/είναι αναγκαίοι για την ανέγερση “αυτοκρατοριών”, όπως και εκείνη του Ντουμπάϊ. Συμφωνώ επί της αρχής αλλά είναι σαν να ισχυρίζεστε πως οι ως επί το πλείστον Πακιστανικής και Ινδικής καταγωγής εργατών που έφτασαν στο Ντουμπάϊ είχαν “επιλογές” καί για το πού θα εργαστούν αλλά καί για τους μισθούς που θα λαμβάνουν.
Ύστερα αναφέρεστε στο Mall Emirates και στο Palm Island.
Το πρώτο, το περασμένο καλοκαίρι (low season) και είχε ακόμη μιά κάποια κίνηση με τις πωλήτριες (μιά Αραβικής καταγωγής-για επαφή με τους ντόπιους- και μία Ρωσικής καταγωγής -για επαφή στα αγγλικά με τους ξένους) να περπατάνε σχεδόν ξωπίσω απο τους “πελάτες” αναφέροντάς σε κάθε βλέμμα, πόσο % έκπτωση έχει το κάθε είδος, είναι σήμερα (high season) σχεδόν άδειο, ενώ στο δεύτερο οι αξίες των ακινήτων έχουν πέσει κατά 60-70%.
Οι αξίες των ακινήτων είχανε ήδη αρχίσει να “καταρρέουν” (απο την υπερτροφική εικασία) από τον Σεπτέμβρη του 2008…
Ξενοδοχεία 5*, που πριν από ακριβώς ένα χρόνο χρέωναν ένα δωμάτιο στα 2,200 ΕΑD σήμερα έχουν “πέσει” στα 700 και 850 ΕΑD, και την ίδια στιγμή, όταν τα Terminal 1&2 είχανε ουρές επί ουρών στα ελεγκτήρια διαβατηρίων, σήμερα είναι κι αυτά σχεδόν έρημα. Υπενθυμίζω πως η περίοδος ετούτη (Δεκέμβρης-Μάρτης) είναι high season για το Ντουμπάϊ.
Ποιός εξάλλου θέλει να πάει σε μιά άδεια πόλη, όχι πάνω από 30 ετών; Να δεί τα τεράστια και αναμφίβολα εντυπωσιακά εμπορικά κέντρα άδεια; Ή τον πύργο, του οποίου το ύψος δεν αποκαλύπτουν και του οποίου τα “εγκαίνεια” έχουν ήδη αναβληθεί δύο φορές; ‘Η τους τεράστιους γερανούς να κρέμονται πάνω από τα μισοτελειωμένα κτίρια ακίνητοι, σαν φαντάσματα;
Το Ντουμπάϊ θα επανέλθει δριμύτερο, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνέλθει πρώτα από το hang-over της κοντόφθαλμης πολιτικής του σεϊχη και της εικασίας των “έξυπνων” της αγοράς….
Ελένη
Οι διακυμάνσεις του οικονομικού κύκλου είναι φυσικά αδύνατον να προβλεφθούν με ακρίβεια εκ των προτέρων.
Αυτό που μπορεί να εκτιμηθεί με σχετική ακρίβεια είναι το trend growth rate της οικονομίας για οποιοδήποτε διάστημα. Αν κάποιος υπολογίσει τον ρυθμό αύξησης του πληθυσμού, την συσσώρευση κεφαλαίου, και τον ρυθμό αύξησης την παραγωγικότητας μπορεί να υπολογίσει σε ποιο επίπεδο θα βρίσκεται το ΑΕΠ σε 40 χρόνια. Με βάση αυτά τα μοντέλα υπολογίζεται για παράδειγμα η βιωσιμότητα του χρέους ή του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Φυσικά αυτά τα μοντέλα δεν μπορούν να προβλέψουν σημαντικές αλλαγές δομικής φύσης όπως η επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας μετά την δεκαετία του ’70 ή η τεχνολογική επανάσταση των υπολογιστών την δεκαετία του ’90.
“Unions are also illegal, and striking workers rebelling against their employers have been deported.”
Άρα αν επιθυμούν μπορούν να επιστρέψουν εκεί που η αγορά δεν τους <>.
Κι ένα τελευταίο….
Λέτε:
Παρόλαυτά, το Dubai παραμένει παράδειγμα προς μίμηση τουλάχιστον στον αραβικό κόσμο.
Η παραπάνω φράση θα ήταν μια κατ’εξοχήν Orientalist φράση εάν δεν είχε την λέξη “τουλάχιστον” που την σώζει -μόλις- από έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.
Το Dubai παραμένει ώς παράδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο -και όχι μόνο την Μέση Ανατολή. Ένα παράδειγμα μιας τοποθεσίας στον κόσμο που δεν παράγει τίποτα και παρέχει τα πάντα. Ένα παράδειγμα μιάς τεχνητής πόλης του 21ου αιώνα από πολεοδομική, κοινωνική και πολιτική άποψη.
Έαν αύριο το Ντουμπάϊ απλώς εξαφανιστεί το μόνο που κανείς θα θυμάται είναι ότι κάποτε, κάποιοι, κάπου εδώ χτίσανε μιά εικονική όαση…(και το μόνο που έμεινε είναι οι φωτογραφίες)..
Ελένη
εκμεταλεύεται εντός εισαγωγικών ήθελα να γράψω.
Μετά ή άνευ εισαγωγικών, ο κυνισμός και μισανθρωπισμός σου είναι απερίγραπτοι.
Διαφωνώ
rebel ο ζορρο απαντησε λιγο πολυ.
Μου φαινεται οτι δεν προσεξες οτι κοιτωντας την μακροπροθεσμη ταση δεν σημαινει οτι το 2000 προβλεπουμε το ΑΕΠ του 2010, αλλα το ΑΕΠ περι το 2010, που μια βραχυπροθεσμη κριση λιγο επηρεαζει τελικα.
@ Κώστας Αλεξανδράκης (Ένας Οικονομολόγος)
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Σχετικά με το impact της κρίσης στην καθημερινή ζωή στο Ντουμπάι: οι τιμές στο real estate έχουν πέσει πολύ, η οικοδομική δραστηριότητα έχει σχεδόν σταματήσει από πέρσι (πριν την κρίση), και απ’όσο γνωρίζω πολλές δουλειές έχουνε χαθεί στον κλάδο, αλλά κατά τα άλλα τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει ριζικά. Το προάστιο Dubai Marina (το ghetto των δυτικών), συνεχίζει να έχει πολύ κίνηση, το καινούριο Dubai Mall (υποτίθεται το μεγαλύτερο στον κόσμο) είναι γεμάτο τα παρασκευοσάββατα και τα yachts (με c, για να μην μας κατσαδιάσει πάλι ο αγαπητός Κ. Χασαπογιάννης) αρμένιζουν δίπλα στο Palm.
Σημείωσε ότι οι εταιρείες και expatriates που είναι στο Ντουμπάι δουλεύουν κυριώς σε projects και deals εκτός, στο Αμπου Ντάμπι, Σαουδική Αραβία, Καταρ, Κουβέιτ κλπ. Έτσι, επηρεάζονται κυρίως από την ρευστότητα στον Κόλπο και από την τιμή του πετρελαίου. Η δυσκολότερη περίοδος εδώ ήτανε όταν το πετρελαίο είχε πέσει στα $30 τον Μάρτιο…
Σε ότι αφορά τον ρόλο του κράτους, πράγματι, υπάρχουν θετικά παραδείγματα. Η γνώμη μου όμως είναι ότι τα αρνητικά παραδείγματα είναι πολύ περισσότερα. Επίσης, σημείωσε ότι λόγω του πολιτικού μας συστήματος το κράτος έχει την τάση να αυξάνεται (public choice theory…) και γιαυτό πιστεύω ότι είναι χρέος των οικονομολόγων που γνωρίζουν την δημιουργική δύναμη της αγοράς να πιέζουν για λιγότερο κράτος. Σε κάθε περίπτωση, δεν ήτανε η πολύ αγορά που κατέστρεψε την πατρίδα μας τα τελευταία 30 χρόνια…
Αναφορικά με την σημασία του εθνικού οράματος, η γνώμη μου είναι έδω:
http://e-roosters.blogspot.com/2008/08/blog-post.html
και ναι, πιστεύω ότι το κράτος έχει κάποιο ρόλο
@ ζορρό – Σωτηρης Γεωργανας
Σημειώστε ότι όπως αναφέρεται και στο διάγραμμα (κάτω αριστερά), οι προβλέψεις που παρέθεσα είναι από το Global Insight. Επίσης, στις προβλέψεις για το Ντουμπάι πολύ συντηρητικά χρησιμοποίησα σαν proxy την πρόβλεψη για τον ρυθμό ανάπτυξης των ΗΑΕ. Ιστορικά τα ΗΑΕ αυξάνονται με ρυθμό χαμηλότερο από αυτό του Ντουμπάι και προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι αυτή η διαφορά θα παραμείνει για την επόμενη δεκαετία.
@Eleni
Σχετικά με τους εργάτες, σε κάθε περίπτωση είχαν την επιλογή να μείνουν στην πατρίδα τους. Το Ντουμπάι τους πρόσφερει μία επιπρόσθετη επιλογή και εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς την διάλεξαν. Δεν βλέπω κάτι αρνητικό.
Η τουριστική κίνηση έχει πέσει παγκοσμίως, δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό, και το Ντουμπάι δεν είναι εξαίρεση. Παρόλα αυτά δεν βλέπω την ερημιά που περιγράφετε. Το Mall of Emirates (που έχει χάσει πολύ πελατεία από το εκπληκτικό Dubai Mall) την Παρασκευή και το Σάββατο ήτανε τίγκα. Οι παραλίες Δεκεμβριάτικα είναι γεμάτες, για να μην μιλήσουμε για την κίνηση στο JBR. Οι τιμές πράγματι έχουνε πέσει και πιστεύω/ ελπίζω να πέσουν και άλλο. Επαναλαμβάνω: βεβαίως η κίνηση θα είναι μειωμένη λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά τι ακριβώς αποδεικνύει αυτό για το Ντουμπάι πέρα από το ότι είναι ένας παγκόσμιος τουριστικός προορισμός;
Δεν ξέρω τι σχέση έχετε με την τοπική οικονομία, αλλά έχετε αδίκο όταν λέτε ότι το Ντουμπάι δεν παράγει τίποτα. Πέρα από δημητριακά και πετρέλαιο, μια χώρα μπορεί να παράγει υπηρεσίες: μεταφορές, εμπόριο, τουρισμό, χρηματοοικονομικά. Ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτά τα οικονομικά fundamentals, αναγνωρίζετε κιεσείς ότι το Ντουμπάι θα επανέλθει δριμύτερο. Να μην ξεχνάμε και πως επιβίωσε την μεγάλη κρίση στα 90s το άλλο μεγάλο hub, η Σιγκαπούρη.
Για την αντιγράφη: Στεφανος Αθανασιάδης…
…που μια βραχυπροθεσμη κριση λιγο επηρεαζει τελικα.
Πρώτον, μεταβολές της τάξης του 5-10% (του ΑΕΠ στη συγκεκριμένη περίπτωση) δεν είναι μικρής κλίμακας και επηρεάζουν μεσο- και μακρο- πρόθεσμα trends και αυτό ισχύει όχι μόνο για οικονομικές προβλέψεις (βλ. συζητήσεις περί θεωρίας υπερθέρμανσης του πλανήτη).
Δεύτερον, το γράφημα του seiji otaku μας δείχνει τάσεις ανάπτυξης για τα επόμενα 5-6 επόμενα χρόνια (!) ενώ ο ζορό παραπάνω μας μιλάει για κλίμακες δεκαετιών. Αν έχει δε στοιχεία που να επαληθεύουν σύγχρονα trends του παγκοσμίου και εθνικών ΑΕΠ, όπως αυτά είχαν προβλεφθεί μετά τον WW II ας μας τα παραθέσει. Αλλά για τους οικονομολόγους, τέτοιες “προβλέψεις” οδηγούν σε win-win καταστάσεις δι’ εαυτούς. Το σίγουρο ε΄κιναι ότι δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, ούτε πρακτικό όφελος η πρόβλεψη του ΑΕΠ σε βάθος δεκαετιών. Τελικά, ο ζορό μοιραία αυτοδιαψεύδεται γράφοντας: Φυσικά αυτά τα μοντέλα δεν μπορούν να προβλέψουν σημαντικές αλλαγές δομικής φύσης όπως η επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας μετά την δεκαετία του ‘70 ή η τεχνολογική επανάσταση των υπολογιστών την δεκαετία του ‘90. Χαίρω πολύ! Πιο μοντέλο των ’70s ή ’80s θα λάμβανε υπόψη την επανάσταση στο διαδίκτυο, τις τηλεπικοινωνίες, κ.α. και την επίπτωσή της στην παραγωγικότητα. Ή πιο μοντέλο σήμερα λαμβάνει υπόψη τις δυνητικές επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών στην οικονομία του μέλλοντος.
Τρίτον (και κλείνω), συμφωνώ με το J. Stiglitz ότι το GDP δεν συνιστά ικανοποιητικό δείκτη των living standards και της ευημερίας μιας κοινωνίας (πχ http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/sep/13/economics-economic-growth-and-recession-global-economy).
rebel
Στο διάγραμμα που παρατέθηκε, σε πείραξε η πρόβλεψη;
Το ότι απο το 1999 η Ελλάδα ανέβηκε απο το 100 στο 142, και το Ντουμπάι πήγε απο το 100 στο 249, δεν το υπολογίζεις; Αντίθετα θα μπορούσες να αναφέρεις τον ρόλο του κράτους ως στρατηγικού επενδυτή της οικονομίας. Το οποίο εξυπηρετεί τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών, αφ’ενός ότι το Κράτος οδήγησε την οικονομία σε μια τροχία γρήγορης ανάπτυξης φέρνοντας ξένους επενδυτές αλλά απο την άλλη οτι συνέβαλλε στην φούσκα των ακινήτων.
Πάντως σπάνια έχουν γίνει σωστές υποδομές σε ένα μέρος που έχουν μείνει ανεκμετάλλευτες.
Θυμίζω ότι όταν στο Λονδίνο φτιάχτηκε το Canary Warf στις αρχές της δεκαετίας του 90, για 5 χρόνια ήταν προάστιο φάντασμα και έφτασε στα όρια της χρεωκοπίας. Τώρα είναι ένα μέρος που είναι σε μεγάλη ζήτηση.
Για μένα τα ΗΑΕ είναι αξιοσημείωτα για ένα άλλο θέμα: Για το γεγονός ότι οι μετανάστες ξεπερνάνε το 50% του πληθυσμού και όμως δεν έχει τεθεί στο παραμικρό θέμα ‘ταυτότητας’ ή ότι άλλο χρησιμοποιούν οι ξενοφοβικοί για να κάνουν τον κόσμο να φοβάται τους μετανάστες. Ο κόσμος απο τους πλούσιους της Ευρώπης, στους φτωχούς της Ινδίας πάει εκεί γιατι ζεί καλύτερα.
Και αν φύγουν οι Δυτικοί, να είστε σίγουροι ότι σύντομα θα πάρουν την θέση τους Ρώσοι, Ινδοί και Κινέζοι για τους οποίους τα ΗΑΕ είναι πολύ πιο ‘βολικά’ απ’ότι τα οικονομικά κέντρα της Ευρώπης.
@Kώστας Χαραλάμπους
Ξεκαθάρισα πόσο περιφρονώ οικονομικές προβλέψεις στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς. Ακόμα και ιστορικές τάσεις και συγκρίσεις δεν παρουσιάζουν μια πλήρη εικόνα, αφού το σημείο αφετηρίας είναι αυθαίρετο. Γιατί ξεκινάνε από το 1999 και όχι το 1989, για παράδειγμα?
Επίσης, διατύπωσα τις επιφυλάξεις μου ως προς τη χρήση του ΑΕΠ και της αύξησής του ως μέτρο ανάπτυξης και ευημερίας.
Πέρα από τα νούμερα, σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα η Ελλάδα (και όπου βρίσκομαι και ζω) να μετατραπεί (μετά ή άνευ κυβερνητικών παρεμβάσεων) στο βασιλειο του kitch και μιας ευκαιριακής, πιθανότατα πρόσκαιρης και επίπλαστης, ευημερίας, βασισμένης στο χρέος και την υπερ-εκμετάλλευση φτηνού εργατικού δυναμικού από τον τρίτο κόσμο.
Κε Αθανασιάδη,
Πόσους ξέρετε να επιλέγουν την “λιμοκτονία” -που εσείς αναφέρατε στο άρθρο σας- ή που θεωρούν την λιμοκτονία (για οικονομικούς πάντα ως τους παρουσιάζετε και όχι πολιτικούς λόγους) ως επιλογή;
Κανείς δεν αμφιβάλλει, τουλάχιστον όχι εγώ, πως το Ντουμπάϊ είναι παγκόσμιος τουριστικός προορισμός. Όπως και το κέντρο διανομής προϊόντων και υπηρεσιών για ολόκληρη την Μέση Ανατολή.
Αυτό που είπα και ξαναλέω είναι πως το Ντουμπάϊ για να επανέλθει δριμύτερο θα πρέπει να συνέλθει πρώτα από το hang-over της κοντόφθαλμης πολιτικής του σεϊχη και της εικασίας των «έξυπνων» της αγοράς…
Και μιά σημείωση, εάν δεν κάνω λάθος το Ντουμπάϊ έχει σταματήσει να παράγει πετρέλαιο από το περασμένο Μάϊο…
erratum (και συγγνώμην)
Κώστας Χαραλάμπους -> Νίκος Χαραλάμπους
Οσον αφορα παντως το ζητημα των εργαζομενων στο Ντουμπαι αν δεχτουμε πως οντως οι συνθηκες εργασιας ειναι αυτες που ηδη εχουν περιγραφει ειναι σωστο το οτι οι εργατες δεν εχουν αλλη επιλογη και ετσι μεταναστευουν απο τις χωρες τους στα ΗΑΕ για την ευρεση εργασιας με στοχο την επιβιωση.Αυτο ομως δεν μπορω να καταλαβω απο κι ως που αποτελει ελαφρυντικο στις εταιρειες που τους απασχολουν.Δηλαδη ο υπολοιπος κοσμος πρεπει να κλεισει τα ματια του και να αγνοησει αυτο το γεγονος?Δεν εχουν αυτοι οι εργατες δικαιωματα?Και δεν αναφερομαι μονο στο μισθο.Αναφερομαι και στις συνθηκες εργασιας και στις συνθηκες ζωης που τους εξασφαλιζονται στη χωρα αυτη.Και ας μην θεωρησουμε το Ντουμπαι μεμονωμενη περιπτωση και στη δικη μας χωρα εχουν παρατηρηθει τετοια φαινομενα οπως λ.χ στην Ηλεια στις καλλιεργειες φραουλας.Με τη λογικη παντως ο εργατης επιλεγει ελευθερα την εργασια του και τις συνθηκες αναφορικα με αυτην τους πρωτες αιωνες της Βιομηχανικης Επαναστασης οι αγροτες στις εκβιομηχανισμενες χωρες της Ευρωπης που αλλαζαν επεγγελμα το εκαναν οικειοθελως αρα κανεις δεν επρεπε να διαμαρτυρηθει για τις συνθηκες κατω απο τις οποιες εργαζονταν στα εργοστασια της εποχης.Ετσι λοιπον αν οι εργατες της εποχης σκεφτονταν ετσι ακομη η ιδια κατασταση θα επικρατουσε αν οχι χειροτερη.
Και κάτι τελευταίο: οι υπηρεσίες προσφέρονται, δεν παράγονται…
marios,
δικαιολογείται στο βαθμό που οι εταιρίες τους προσφέρουν καλύτερες συνθήκες από αυτές που είχαν με παράλληλα οφέλη και για τις ίδιες (mutually beneficial exchange). Αν πρόσφεραν περισσότερα πιθανότατα θα προσλάμβαναν λιγότερους (άρα λιγότεροι θα είχαν την ευκαιρία να βρούν καταφύγιο από την κόλαση που διαμένουν στο Ντουμπάι) ενώ και οι κάτοικοι του Ντουμπάι που κάνουν χρήση των υπηρεσιών των συγκεκριμένων ανθρώπων θα ήταν σε χειρότερη μοίρα.
marios,
κάνεις επίσης λάθος αν νομίζεις ότι η βελτίωση των συνθηκών εργασίας από τη βιομηχανική επανάσταση επεβλήθηκε πολιτικά. Οι οικονομικές συνθήκες επέτρεψαν να γίνει. Το γεγονός ότι οι εργάτες δουλεύοντας διπλοβάρδιες κατάφεραν να μορφώσουν τα παιδιά τους, η τεχνολογική πρόοδος, και άλλες μεταβολές που συνέβαλλαν στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας έκαναν τις εταιρίες πρόθυμες να βελτιώσουν τις παροχές, καθώς αύξησαν τη ζήτηση για εργασία και άρα τον ανταγωνισμό μεταξύ των εταιριών. Δες άλλωστε σε ποιες χώρες απαντώνται οι υψηλότερες αμοιβές εργασίας: ΗΠΑ, Σιγκαπούρη, Ιαπωνία, Η.Β. χώρες με υψηλή παραγωγικότητα, όχι χώρες με ισχυρές συνδικαλιστικές ενώσεις.
rebel
Μπορεί η αύξηση του ΑΕΠ να μην σημαίνει άνοδος του βιοτικού επιπέδου για όλους και για τους οικονομικά ασθενέστερους.
Το σίγουρο όμως είναι ότι έλλειψη άυξησης του ΑΕΠ σημαίνει οικονομική στασιμότητα και φτώχεια που χτυπά περισσότερο τους οικονομικά ασθενέστερους.
Η χρονολογία 1999 επιλέχθηκε υποθέτω για να παρατηρήσει κάποιος τα τελευταία 10 χρόνια. Αν το βάζαμε απο το 1989, πιστεύω ότι το διαγραμμα δεν θα άλλαζε και πολύ.
Τέλος σε ότι αφορά το φθηνό εργατικό δυναμικό, γιατί δεν το ρωτάμε; Θα ήθελε να πάει να δουλέψει στο Ντουμπάϊ. Μέχρι στιγμής πάντως πάνε και κάθονται, όσο και αν θές να τους αποτρέψεις εσύ. 🙂
Αν δεν θές να πηγαίνουν δεν έχεις παρά να τους στέλνεις λεφτά ώστε να κάθονται εκεί που κάθονται. Τι περιμένεις; Κάνε κάτι και εσύ για τους φτωχούς αυτού του κόσμου…
Μάριε
Αναφέρεις και συνδυάζεις σε βαθμό μπερδέματος, πολλά πράγματα για τους εργαζόμενους (να σου θυμίσω ότι οι περισσότεροι εδωπέρα εργαζόμενοι είμαστε).
Αυτό που έγινε στην Ηλεία ήταν απαράδεκτο απο κάθε άποψη. Δεν ήταν απαράδεκτο το ότι τους πληρώνανε αυτά που τους πληρώνανε. Το απαράδεκτο ήταν ότι κρατούσαν τα διαβατήριά τους και δεν τους αφήνανε να φύγουν. Αυτό είναι σκλαβιά και όποιος εργοδότης, γεωκτήμονας, έμπορος ή άλλος κρατά κάποιον ή κάποιαν παρά την θελησή του θα πρέπει να μπαίνει φυλακή.Ελπίζω να είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό.
Απο εκεί και πέρα, οι συνθήκες εργασίας θα πρέπει να συζητώνται κυρίως σε ότι αφορά την υγιεινή και ασφάλεια της σωματικής ακεραιότητας των εργαζόμένων. Κανείς δεν θα πρέπει να διακινδυνεύει αχρείαστα την σωματική του υγεία. Αν η δουλειά εμπεριέχει ένα ρίσκο, τουλάχιστον να το ξέρεις απο πρίν και να κάνεις την επιλογή σου.
Αν αυτά τα δύο κριτήρια εφαρμοστούν αυστηρά, τότε για τις σωστές επιχειρήσεις δεν θα είναι βάρος, και για τους εργαζόμενους θα είναι αυτό που χρειάζονται για να μπορέσουν να βγάλουν προς το ζείν και να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Όπως κατάλαβες δεν βάζω ούτε την εργασιακή σχέση απόλυσης-πρόσληψης, ούτε το θέμα της αμοιβής. Αυτά μπορούν να είναι θέμα διαπραγμάτευσης.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι τα δύο παραπάνω εργασιακά δικαιώματα (ελευθερία μετακίνησης και προστασία της σωματικής υγείας) προστατεύονται μια χαρά στις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Εκεί όμως που δεν υπάρχει δημοκρατία και σε αυτό συμπεριλαμβάνω τις χώρες του παλαί ποτέ υπαρκτού, τα δύο αυτά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονταν κατα συρροή. Η Σοβιετική Ένωση είχε πολλά εργατικά ατυχήματα (θυσία στο βωμό της επανάστασης), το ίδιο και η Κίνα.
Αυτή είναι η συζήτηση και οι θέσεις των περισσότερων φιλελεύθερων για τα δικαιώματα των εργαζομένων Μάριε.
Κυριε Αλεξανδρακη αν καταλαβα καλα απο το σχολιο 28 γραψατε πως οι εταιρειες δεν πρεπει να βελτιωσουν τις συνθηκες εργασιας για να μπορεσουν να προσλαβουν περισσοτερους και ετσι να ξεφυγουν περισσοτεροι απο την εξαθλιωση?Αν ειναι ετσι γιατι δεν χειροτερευουν ακομη περισσοτερο τις συνθηκες ετσι ωστε να επιστρεψουμε στην παλια εποχη της σκλαβιας με το μαστιγωμα ως ποινη για οσους δεν αποδιδουν τα αναμενομενα και με το κρεμασμα για οποιον δραπετευει.Ειλικρινα ευχομαι να εχω παρεξηγησει τη θεση σας κ.Αλεξανδρακη.Για αυτο οσον αφορα το συγκεκριμενο θεμα αν μπορειτε θα ηθελα περισσοτερες διευκρινισεις.Τωρα οσον αφορα τη βελτιωση των συνθηκων εργασιας σε καποια απο αυτα που γραψατε συμφωνω σε αλλα οχι.Ας αρχισουμε απο αυτα που συμφωνουμε.ΝΑΙ θεωρω και εγω πως η τεχνολογικη προοδος συνεβαλε θετικα προς την κατευθυνση της κατοχυρωσης των εργασιακων δικαιωματων.Συμφωνω επισης πως η εκπαιδευση των παιδιων οδηγησε στη βελτιωση των συνθηκων εργασιας τους.Εκει που διαφωνουμε ειναι στο πως τα παιδια της εργατικης ταξης καταφεραν να μορφωθουν.Δεν ηταν η αιτια για αυτο το γεγονος το οτι οι γονεις δουλευαν διπλοβαρδιες.Καθε ιστορικος κ.Αλεξανδρακη θα σας πει το εξης.Το 19ο αιωνα μετα απο μια σειρα απεργιων που οργανωνονταν απο τα εργατικα κομματα αλλα και επειτα απο την αλλαγη πολιτικης των επιχειρησεων που αναζητουσαν ειδικευμενους εργαζομενους για να ανταποκριθουν στις μεταβολες του τεχνολογικου και οικονομικου περιβαλλοντος θεσμοθετηθηκε σε ολες τις χωρες με πρωτη τη Μ.Βρετανια συστημα δημοσιας εκπαιδευσης καιαπαγορευτηκε δια νομου η εργασια των ανηλικων με αποτελεσμα να αυξηθει ραγδαια ο αριθμος των παιδιων που σπουδαζαν.Την ιδια εποχη εχουμε και την κατοχυρωση δημοσιου συστηματος περιθαλψης,διευρυνση των δικαιωματων ψηφου,μειωση των ωρων εργασιας,αυξηση των αμοιβων,δημιουργια συστηματος ασφαλισης(δημοσιο) κ.α.Οι αλλαγες αυτες συνεβησαν μετα την νομιμοποιηση των εργατικων ενωσεων και επιταχυνθηκαν μετα την ιδρυση εργατικων κομματων.Στη Μ.Βρετανια αλλα και στις ΗΠΑ μιας και αναφερατε αυτες τις χωρες οι εργατικες ενωσεις ηταν ιδιαιτερα ισχυρες ειδικα την περιοδο που εξεταζουμε.Μην ξεχνατε κ.Αλεξανδρακη πως στη Μ.Βρετανια ιδρυθηκε η πρωτη κομμουνιστικη οργανωση απο τον Μαρξ ο οποιος εγραψε πολλα απο τα εργα του εκει,τεθηκαν τα θεμελια του σοσιαλισμου απο τον Οουεν αλλα και απο τους Χαρτιστες καθως και εγιναν οι πρωτες απεργιες μεγαλης κλιμακας σε βιομηχανικη χωρα.Στις δε ΗΠΑ ειναι πολλα απο αυτα που μπορω να γραψω επειδη τα περιθωρια του χρονου ειναι ελαχιστα το μονο που μπορω να γραψω ειναι 1η Μαιου 1886.Ο νοων νοειτω για το τι θελω να πω με αυτο.
Προς κ.Χαραλαμπους.
Δεν τιθεται θεμα καν στο ανα συμφωνω με τα οσα γραψατε στις δυο πρωτες παραγραφους.Συμφωνω και επαυξανω.Για τα υπολοιπα επιτρεψτε μου την διαφωνια στα εξης.Επειδη ο κοσμος που ζουμε δεν ειναι παραμυθενιος ενα συνδικαλιστικο κινημα ειναι αναγκαιο ετσι ωστε η παλη των εργατων για καλυτερες συνθηκες εργασιας να εντατικοποιηθει.Θεωρω επισης πως η διαπραγματευση των αμοιβων δεν πρεπει να ειναι ελευθερη μεταξυ εργοδοτη και εργαζομενου αλλα μεταξυ εργοδοτη και επιχειρησης.Αποψη μου ειναι πως μονο ετσι μπορει να προστατευτει ο εργαζομενος απο την εργοδοτικη αυθαιρεσια.Το αν τα δικαιωματα του εργαζομενου προστατευονται στις φιλελευθερες δημοκρατιες εχετε εν μερει δικιο στο οτι σε μια ιδανικη φιλελευθερη δημοκρατια προστατευεται.Οπως βλεπετε ομως χρησιμοποιω το επιθετο ιδανικος.Το οτι υπαρχει ενα Συνταγμα που λεει οτι ο εργατης δικαιουται το χ και το ψ δε σημαινει οτι ο εργατης λαμαβανει στην τελικη αυτα που δικαιουται.Οσο για το θεμα των συνθηκων εργασιας στο ανατολικο μπλοκ μπορειτε να παραθεσετε στοιχεια αν εχετε?Θα ηταν ιδιαιτερως ενδιαφεροντα.Ας μην μπουμε σε μια συζητηση που θα γινει με ιδεολογικους ορους.
Υ.Γ Επειδη βλεπω οτι ο κ.Χαραλαμπους γραφει στον ενικο οποιος επιθυμει να κανει το ιδιο οχι μονο ειναι επιτρεπτο αλλα ειναι και επιθυμητο.Δεν θελω να μου απυθυνονται στον πληθυντικο!!
Εργοδοτη και συνδικαλιστικου σωματειου και οχι εργοδοτη και επιχειρησης.Ζητω συγγνωμη για το λαθος μου.
marios
σαν καλός μαθητής του Μαρξ θα έπρεπε να γνωρίζεις και τη θέση του ότι η οικονομία είναι η βάση και η πολιτική το εποικοδόμημα! Η πολιτικές διεκδικήσεις ενφανίστηκαν όταν οι οικονομικές αντικειμενικές συνθήκες είχαν ωριμάσει.
Τα υπόλοια σχόλια περί μαστιγώματος, αλυσίδων, και τα σχετικά είναι ανάξια σοβαρού σχολιασμού! Η συζήτηση γίνεται με αφορμή το Ντουμπάι, και από όσο γνωρίζω το μόνο μαστίγωμα που λαμβάνει χώρα εκεί είναι στα πλαίσια σαδομαζοχιστικών παιχνιδιών σεξουαλικού περιεχόμενου.
Ζητώ συγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη που διαπίστωσα στο προηγούμενο σχόλιο. Κάτι η περασμένη ώρα, κάτι οι συνεχείς διαλέξεις, μάλλον το μυαλό μου έχασε τη συγκέντρωσή του.
Μάριε, εγώ δεν μιλώ ιδανικά.
Λέω ότι ο εργαζόμενος σε Αγγλία, ΗΠΑ, Δυτική Ευρώπη, Αυστραλία έχει περισσότερα δικαιώματα και καλύτερη υγειινή και ασφάλεια απ’οτι ο εργαζόμενος στην Σοβιετική Ένωση, Βενεζουέλα, Κούβα.
Πώς είπατε; χρειαζεται συνδικαλιστικό κίνημα; συλλογικές διαπραγματεύσεις;
Ο σύντροφος Τσάβεζ θιασωτής του σοσιαλισμού στον 21ο αιώνα, διαφωνεί!
http://www.economist.com/world/americas/displaystory.cfm?story_id=14969108
Σοβαρά όμως, δεν μπορούμε να μιλάμε για καταπολέμηση των ολιγοπωλίων και πόσο πονάνε την τσέπη μας τα καρτέλ και να δεχόμαστε συλλογικές διαπραγματεύσεις. Όταν κανονίζονται συλλογικές αμοιβές παίρνουν λεφτά αυτοί που δεν το αξίζουν και παίρνουν λιγότερα λεφτά αυτοί που αξίζουν και κάνουν σωστά την δουλειά τους.
Οι εργαζόμενοι στα αστικά κέντρα που είναι ακριβό το κόστος ζωής παίρνουν λιγότερα σε σύγκριση με αυτούς που μένουν στην επαρχία. Και το εργασιακό κόστος παγιώνεται και οι τιμές των προϊοντων και υπηρεσιών παραμένουν πολύ ακριβές. Κανένα μεγάλο πρόβλημα για τα μεσαία και ανώτερα εισοδήματα, αλλά τελικά τα χαμηλότερα εισοδήματα την πληρώνουν ακριβά.
Ενα μοντέρνο συνδικαλιστικό κίνημα έχει πολλά να κάνει μέχρι να φτάνει να διεκδικεί συλλογικές αμοιβές και να σταματα κάθε μεταρρύθμιση.
Μπορεί να διαπραγματευτεί ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συνταξιοδοτικά προγράμματα εκ μέρους των μελών του, χρησιμοποιώντας την οικονομία της κλίμακας. Να προσφέρει νομικές γνώσεις και υποστήριξη απέναντι σε κακοπληρωτές εργοδότες ή ακόμα και για θέματα διακρίσεων. Μπορεί να προσφέρει εκπαίδευση, επιμόρφωση και μετεκπαίδευση στα μέλη του. Αυτό προσφέρει το μοντέρνο συνδικάτο, και όχι βόλτες στο πεζοδρόμιο.
Το συνδικαλιστικό ‘κίνημα’ του 19ου αιώνα είχε να αντιμετωπίσει ολιγοπώλια και μονοπώλια ιδιωτικά και δημόσια, και μια βίαιη βιομηχανοποίηση του Δυτικού κόσμου. Η εποχή αυτή πέρασε στην Δύση. Οι αγορές άνοιξαν, ο κόσμος έχει επιλογές, οι επιχειρήσεις ωρίμασαν. Εντατικοποίηση της εργασίας υπάρχει όταν η επιχείρηση δεν μπορεί να την βγάλει αλλιώς, όταν της φεύγουν χρήματα σε ασφαλιστικές εισφορές, φόρους, γραφειοκρατία, δεν μπορεί να απολύσει τους κακούς εργαζόμενους. Τότε θα πέσει στους πιο ικανούς και ευσυνείδητους και θα τους εντατικοποιήσει. Όσο λιγότερα βάρη έχουν οι επιχειρήσεις τόσο πιο ευκολα προσλαμβάνουν.Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Δείτε τους δείκτες ανεργίας τα τελευταία χρόνια και θα δείτε ότι η Αμερική στην χειρότερη κρίση της για 60 χρόνια, έχει την ίδια ανεργία με την ΕΕ. Και η ανεργία στις ΗΠΑ, αργά ή γρήγορα θα μειωθεί. Στην Ελλάδα;
Προς κ.Αλεξανδρακη
Το αρθρο σας ηταν σημαντικος κατι που αντιλαμαβανομαι οτι οφειλεται μαλλον στην κουραση της ημερας.Ας ειναι.Για την πρωτη παραγραφο δε φαινεται απο καπου απο το κειμενο μου οτι διαφωνω.Προσεχτε λιγο καλυτερα τι εγραψα.Οσον αφορα τη δευτερη ερωτηση θα επιμεινω στο ερωτημα που επι της ουσιας.Εφοσον οπως γραφετε οτι η βελτιωση των συνθηκων εργασιας θα οδηγουσε σε μειωση της απασχολησης και ετσι εμμεσα ταυτιζεται την ζητηση εργασιας με τις συνθηκες εργασιας αυτο σημαινει πως θεωρειτε οτι δεν πρεπει να βελτιωθουν οι συνθηκες εργασιας?Και λεω επισης αν υπαρχει η ταυτιση παραπανω γιατι να μην καταργησουμε αν ειναι ετσι και τα στοιχειωδη εργασιακα δικαιωματα για να εξασφαλισουμε μια ακομη μεγαλυτερη αυξηση της απασχολησης.Δεν υπαινιχθηκα τιποτα για εσας αντιθετα ζητησα αν παρεξηγησα τις θεσεις σας να ξεδιαλυνετε εσεις ο ιδιος την παρεξηγηση αυτη με τη χρηση των απαραιτητων διευκρινισεων.Λιγο ψυχραιμα λοιπον δεν σας αποπηρα απλα ενα ερωτημα εξεφρασα.
Προς κ.Χαραλαμπους
Παρεξηγησεων συνεχεια.Οπως καταλαβαινετε ο ορος ιδανικος αφορα εκεινη την κοινωνια που οραματιζεστε και δε θα δειτε ποτε.Οπως ισχυει και για τις υπολοιπες ιδεολογιες ετσι και ο φιλελευθερισμος προτεινει κατι που μπορει να δουλεψει μονο στα χαρτια.Για παραδειγμα οσον αφορα στις ΗΠΑ ας μην μιλαμε μονο με αριθμους,περα απο αυτους υπαρχουν και οι ανθρωπινες ιστοριες και τραγωδιες πολλες απο τις οποιες συναντιουνται στα γκετο της χωρας αυτης.Και μιας και μιλαμε για γκετο εχετε κοιταξει κυριε Χαραλαμπους ποσες κοινωνικες ταραχες τον τελευταιο αιωνα εχουν συμβει στις αμερικανικες μεγαλουπολεις και ποσες στις αντιστοιχες ευρωπαικες?Κατα τα αλλα θα σας απευθυνω ξανα την παρακληση αν εχετε στοιχεια για τις συνθηκες εργασιας στο ανατολικο μπλοκ να μου τις παραδωσετε για να τις διαβασω και εγω.Και παμε τελος παντων στο φλεγον θεμα των εργατικων συνδικατων.Πρωτα απο ολα κ.Χαραλαμπους αν νομιζετε πως θεωρω τα συνδικατα τελεια και αλανθαστα πλαναστε οικτρα.Καποιες υπηρεσιες που αναφερατε οτι τα συνδικατα πρεπει να προσφερουν στους εργαζομενους συμφωνω και εγω οτι συμπεριλαμβανονται στα καθηκοντα τους.Βλεπω παντως πως δεν διαφωνειτε με την υπαρξη συνδικαλιστικου κινηματος και αυτο ειναι θετικο.Εγω επαναλμβανω την αποψη παντως πως ο μονος τροπος για να προστατευτει ο εργαζομενος απο την εργοδοτικη αυθαιρεσια ειναι η συλλογικη διαπραγματευση.Τωρα ολα τα αλλα περι αυξησεως των τιμων κλπ ειναι προφασεις εν αμαρτιαις των επιχειρησεων.Αν υπαρξει η θεληση για συμφωνια δεν μπορουν να εμφανιστου τετοια προβληματα.Αν οχι θα επεληθευτειτε.Αλλα εσεις προτιματε δηλαδη να υπαρχει στην αγορα εργασιας ενας αεναος κυκλος εξισωσης των μισθων προς τα κατω ετσι ωστε να μην αυξηθουν οι πληθωριστικες πιεσεις?Και τελος θα παραβλεψω τα επιχειρηματα σας περι της συγχρονης μορφης γιατι πολυ σωστα επισημανατε τα εχουμε ξανασυζητησει,επειδη υποθετω οτι επαγγελεστε οικονομολογος,στελεχος επιχειρησης η κατι τετοιο τελος παντων μπορειτε να μου πειτε που στηριζετε την αποψη σας οτι η απασχοληση στις ΗΠΑ θα αυξηθει εκ νεου?Μια καλοπιστη ερωτηση.
marios,
ο ενικός δε με ενοχλεί. Πάμε πάλι! Δεν ισχυρίστηκα ότι όλες οι βελτιώσεις στις συνθήκες εργασίας μειώνουν τη ζήτηση για εργασία. Το να απαγορεύεται π.χ. σε άνδρα εργαζόμενο να βιάσει γυναίκα εργαζόμενο είναι θέμα ανθρώπινης ηθικής και δεν είναι πράξη που μειώνει την κερδοφορία της εταιρίας. Το αντίθετο, ένα εργασιακό περιβάλλον όπου συμβαίνουν τέτοια γεγονότα μειώνει την παραγωγικότητα των εργαζομένων και η ίδια η επιχείρηση έχει συμφέρον να παρέχει ένα ασφαλές και αξιοπρεπές περιβάλλον, στο βαθμό που η εργασία είναι εθελοντική και όχι δουλική.
Αλλά επαναλαμβάνω ότι η συζήτηση αφορούσε το Ντουμπάι. Όταν μιλάμε για συνθήκες εργασίας στο ΝΤΟΥΜΠΑΙ δε μιλάμε ούτε για βιασμούς στη δουλιά, για μαστίγωνα, ή για έλλειψη τουαλέτας. Μιλάμε για το επίπεδο του μισθού, τη συνταξιοδοτική ασφάλιση, τον αριθμό των πληρωμένων αργιών, κ.ο.κ. τα οποία ανεβάζουν το κόστος της εταιρίας. Αν η παραγωγικότητα της εργασίας υπερβαίνει το κόστος αυτό (οπότε η εταιρία βγάζει κέρδος από τον κάθε εργαζόμενο) τότε με ή χωρίς συνδικαλισμό η εταιρία θα είναι διατεθειμένη να παρέχει τα παραπάνω διότι αν δεν το κάνει θα έχει συμφέρον να το κάνει κάποια άλλη εταιρία ώστε να αποσπάσει αυτούς τους εργαζομένους. Αν το κόστος υπερβαίνει την παραγωγικότητα, μόνο τότε η επιχείρηση θα απασχολήσει λιγότερους εργαζόμενους εις βάρος των υπολοίπων!
Διαβασα το αρθρο και μπορω να πω πως η πρωτη παραγραφος ηταν ιδιαιτερα κατατοπιστικη οσον αφορα τις αποψεις του γραφοντος.Τωρα παμε στην δυτερη παραγραφο.Δεν θελω ως μη γνωριζων το θεμα να μιλησω για τις συνθηκες εργασιας στο Ντουμπαι.Ας δεχτουμε για την αναγκη της κουβεντας πως εχετε δικιο.Εσεις βλεπω ως οικονομολογος χρησιμοποιειτε την θεωρια της προσφορας και της ζητησης για να στηριξετε τις αποψεις.Καταλαβαινω αν και οι γνωσεις μου για τα οικονομικα ειναι λιγοτερες απο τις δικες σας οτι ειναι το εργαλειο το οποιο πρεπει να χρησιμοποιηθει για να εξαχθοουν καποια συμπερασματα.Στην περιπτωση που εξεταζουμε ομως κατα ποσον το μοντελο της προσφορας-ζητησης μας οδηγει στην εξαγωγη των ανω συμπερασματων.Νομιζω πως θα συμφωνησεις(ας χρησιμοποιω τον ενικο εφοσον δεν ενοχλει)οτι εχουμε υπερβαλλουσα προσφορα κατι που αποτελει μια στρεβλωση στην αγορα εργασιας.Οπως και σε καθε αγορα η υπερβαλλουσα προσφορα οδηγει σε μειωση της τιμης του διαπραγματευομενου αγαθου ετσι και εδω οι μισθοι αλλα και ολες οι αμοιβες που σχετιζονται με την αγορα εργασιας θα μειωθουν.Η κυριοτερη αιτια υπαρξης αυτης της υπερβαλλουσας προσφορας ειναι φυσικα η ανισορροπια στην αγορα εργασιας μεταξυ του Ντουμπαι και ορισμενων χωρων ιδιως της Ινδιας και του Πακισταν.Στις χωρες αυτες δηλαδη αρχικα η ζητουμενη ποσοτητα εργασιας ειναι μικροτερη απο την προσφερομενη ενω το αντιθετο ισχυει στο Ντουμπαι.Ετσι εχουμε τη μεταναστευση προς το Ντουμπαι.Ενω ομως ως ειθιστε η μετακινηση αυτη θα επερεπε να οδηγησει στην εξισορροπηση των αγορων εργασιας και στις δυο πλευρες αυτο δε συμβαινει τελικα λογω κυριως της δυσαναλογιας των πληθυσμιακων μεγεθων.Η ζητηση εργασιας στο Ντουμπαι δεν μπορει να καλυψει την προσφορα απο ενα σημειο και μετα.Αυτες ειναι οι αποψεις μου οσον αφορα την πλευρα της προσφορας εργασιας.Τωρα οσον αφορα την πλευρα της ζητησης εργασιας εχω την εντυπωση κ.Αλεξανδρακη οτι τουλαχιστον στο τομεα των κατασκευων οπου απασχολουνται οι περισσοτεροι εργατες οι συνθηκες που επικρατουν ειναι μονοπωλιακες η ολιγοπωλιακες εστω.Εσυ ως οικονομολογος και μαλιστα ως ακαδημαικος θα εχεις κατι να παραθεσεις κατι επ’αυτου.Αν οντως τα πραγματα ειναι οντως ετσι αυτο καθιστα ακομη λιγοτερο πιθανο να αυξηθουν καποια στιγμη οι αμοιβες εκει.
Kαι κατι που ξεχασα και θελω να συμπληρωσω.Γραφετε οτι οι εταιρειες οτι θα παρεχουν περισσοτερα στους εργαζομενους οταν η παραγωγικοτητα υπερβει το κοστος.Μεχρι την εμφανιση του προβληματος με τη DP World η παραγωγικοτητα του κατασκευαστικου τομεα στο Ντουμπαι ηταν μεγαλη και σιγουρα μεγαλυτερη του κοστους.Απο οτι φαινεται ομως αυτο δεν οδηγησε σε αναλογη με την αυξηση της παραγωγικοτητας αυξηση των μισθων.Εξαλλου αν αυτο συνεβαινε θα αντανακλουνταν στην εγχωρια ζητηση.Δεν εχω στοιχεια αυτην την στιγμη στη διαθεση μου αλλα απο οτι ξερω το Ντουμπαι ολα τα προηγουμενα χρονια στηριζε την αναπτυξη του στις καθαρες εξαγωγες μεγαλο μερος των οποιων αφορουσε την πωληση κατοικιων στους ξενους.Και κατι τελευταιο που ειναι περισσοτερο γενικο αλλα εχει εφαρμογη στην περιπτωση μας.Ως σπουδαστης οικονομικης σχολης που λατρευει χωρις ιχνος υπερβολης και επιδειξης τη μελετη του εν λογω επιστημονικου αντικειμενου ειναι αισθηση μου πως οι οικονομολογοι διεθνως και διαχρονικα αποφευγουν οπως ο διαβολος το λιβανι να παραδεχτουν πως οι επιχειρησεις οσον αφορα το κοστος εργασιας προσπαθουν τουλαχιστον σε μερικες περιπτωσεις να το μειωσουν χωρις ομως να εχει προηγηθει μειωση της παραγωγικοτητας.Τοσον καιρο δεν εχω δει καποιο οικονομολογο να παραδεχεται το προφανες οτι οι επιχειρησεις στα πλαισια της επιδιωξης της μεγιστοποιησης των κερδων τους επιδιωκουν οσο το δυνατοτερο χαμηλοτερο κοστος εργασιαςμε την αναλογη ποιοτητα βεβαια.Εφοσον αυτο ισχυει στους καταναλωτες στην αγορα αγαθων και υπηρεσιων γιατι να μην ισχυει και με τις επιχειρησεις στην αγορα εργασιας?
Χωρις να εχει προηγηθει μειωση της παραγωγικοτητας η αυξηση του κοστους παραγωγης.Μια απαραιτητη διορθωση-συμπληρωση.
marios
θίγεις πολλά αλλά ενδιαφέροντα θέματα.
1) Συμφωνώ μαζί σου ότι η ύπαρξη υψηλής ποσότητας ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού σε μεγάλες πληθυσμιακά χώρες, όπου οι εργασιακές επιλογές είναι ιδιαίτερα άσχημες, κάνει την προσφορά ανειδίκευτης εργασίας στο Ντουμπάι αυτό που στα οικονομικά ονομάζουμε ελαστική. Αυτό εξηγεί και γιατί, όπως ανέφερες στο δεύτερο σχόλιο, παρά την αύξηση της παραγωγικότητας, και άρα της ζήτησης για εργασία, οι αμοιβές μπορεί να μην ανέβηκαν. Τράβα μια οριζόντια γραμμή προσφοράς, μετακίνησε τη ζήτηση συνεχώς προς τα δεξιά και θα δεις ότι η τιμή θα μείνει σταθερή καθώς οι επιχειρήσεις έχουν τη δυνατότητα να βρουν πάντα πρόθυμους εργάτες στην ίδια τιμή από τις γειτνιάζουσες χώρες. Όμως ποια είναι η λύση? Όσοι επιθυμούν shortcuts θα ζητήσουν την με πολιτικούς τρόπους αύξησης του μισθού. Αν το κάνουν θα αγνοήσουν όμως το ευεργετικό αποτέλεσμα που είχε η αύξηση της ζήτησης στον αριθμό των Πακιστανών που κατάφεραν έτσι να βρούν καταφύγιο στο Ντουμπάι. Είναι προτιμότερο να πληρώνονται καλύτερα όσοι βρίσκονται στο Ντουμπάι, έστω και αν έτσι λιγότεροι έχουν την ευκαιρία να μεταναστεύσουν? Δεν είμαι σίγουρος! Για εμένα καλύτερα είναι να βοηθηθούν τα παιδιά των μεταναστών να αποκτήσουν κάποια δεξιότητα ώστε να μην ανταγωνίζονται πλέον με τα δισεκατομμύρια ανειδίκευτων εργατών ανά τον κόσμο, κάτι που έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να συμβεί στο Ντουμπάι παρά στο Πακιστάν. Και βεβαια η λυση είναι η άρση των συνθηκών που οδηγούν τόσα εκατομμύρια Ινδών, Πακιστανών, κ.ο.κ. να μην έχουν καλές εναλλακτικές επιλογές στην ίδια τους την πατρίδα, το οποίο αφορά όμως τις κυβερνήσεις των συγκεκριμένων χωρών.
2) Για το αν στον “τομεα των κατασκευων οπου απασχολουνται οι περισσοτεροι εργατες οι συνθηκες που επικρατουν ειναι μονοπωλιακες η ολιγοπωλιακες” ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Το ζήτημα δεν είναι αν ο αριθμός εργοδοτών στο συγκεκριμένο τομέα είναι μικρός, αλλά αν είναι μικρός στο σύνολο των τομέων στους οποίους θα μπορούσαν να απασχοληθούν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι. Επιπλέον, για να είναι η πολιτική παρέμβαση ευεργετική θα πρέπει όχι μόνο ο αριθμός να είναι μικρός, αλλά και να υπάρχει καρτέλ μεταξύ εργοδοτών. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πάντα στις περιπτώσεις ολιγοπωλίων, αντίθετα μπορεί τα εμπλεκόμενα μέρη να συμπεριφέρονται ιδιαίτερα ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Καθώς ένα πράγμα που έμαθα με κόστος είναι να μην εικάζω χωρίς στοιχεία διότι μπορεί μετά να εκτεθώ, χωρίς μια μελέτη που να εξετάζει τα παραπάνω δε μπορώ να εκφέρω άποψη.
3) Λες “Τοσον καιρο δεν εχω δει καποιο οικονομολογο να παραδεχεται το προφανες οτι οι επιχειρησεις στα πλαισια της επιδιωξης της μεγιστοποιησης των κερδων τους επιδιωκουν οσο το δυνατοτερο χαμηλοτερο κοστος εργασιαςμε την αναλογη ποιοτητα βεβαια. Εφοσον αυτο ισχυει στους καταναλωτες στην αγορα αγαθων και υπηρεσιων γιατι να μην ισχυει και με τις επιχειρησεις στην αγορα εργασιας?”
Έλα όμως που οι Κεϋνσιανοί οικονομολόγοι (για το θέμα ωραία γράφουν οι Akelrof και Shiller στο Animal Spirits) ισχυρίζονται ότι δεν είναι καθόλου προφανές! Ο λόγος είναι ότι οι εργασιακές σχέσεις είναι τελείως διαφορετικές από αυτές που αναπτύσσονται μεταξύ ενός καταναλωτή και ενός άψυχου προϊόντος. Η γευστικότητα ΤΗ΅ΙΔΙΑΣ μπριζόλας δεν επηρεάζεται από το πόσο πλήρωσες για να την αγοράσεις. Επιπλέον, αφού την φας η σχέση σου με τη μπριζόλα τελείωσε. Η σχέση εργασίας όμως είναι διαχρονική. Αφού προσλάβεις έναν εργαζόμενο θα συνεχίσεις να λαμβάνεις τις υπηρεσίες του για αρκετό καιρό. Η δε συμπεριφορά του ΙΔΙΟΥ εργαζόμενου (το πόσο σκληρά δουλεύει, αν πράττει με βάση το συμφέρον του εργοδότη, κ.ο.κ) εξαρτάται από το κατά πόσο η εταιρία του συμπεριφέρεται με τρόπο που εκείνος θεωρεί δίκαιο. Άρα δεν είναι πάντα προς το συμφέρον της εταιρίας να πληρώνει τους εργαζόμενους όσο γίνεται λιγότερο χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη το αίσθημα περί δικαίου (efficiency wage theory) .
Έστω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τι εμποδίζει τις τιμές των προϊόντων να πέσουν στο μηδέν? Το γεγονός ότι οι καταναλωτές ανταγωνίζονται για αυτά τα προϊόντα. Όπως ο ανταγωνισμός μεταξύ των παραγωγών περιορίζει το πόσο μπορούν να ανεβάσουν τις τιμές, έτσι και ο ανταγωνισμός μεταξύ των καταναλωτών εμποδίζει το πόσο οι τιμές μπορούν να πέσουν. Αν ο παραγωγός ζητήσει πολύ υψηλή τιμή οι καταναλωτές θα αγοράσουν το προϊόν από άλλο. Αν ένας καταναλωτής προσφέρει πολύ χαμηλή τιμή οι παραγωγοί θα πωλήσουν το προϊόν σε άλλο. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο οδηγεί στην τιμή ισορροπίας. Κατά τον ίδιο τρόπο ο ανταγωνισμός μεταξύ των επιχειρήσεων (εφ’ οσον βέβαια όπως προείπα δε μιλάμε για καρτέλ) για τους εργαζόμενους εμποδίζει την πτώση του μισθού πέρα από κάποια επίπεδα, όπως και ο ανταγωνισμός των εργαζομένων εμποδίζει την άνοδό του πάνω από κάποια επίπεδα. Όταν όμως αυξάνεται η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται και ο ανταγωνισμός για τους εργαζομένους (καθώς η απασχόλησή τους γίνεται πιο επικερδής), γεγονός που οδηγεί σε αύξηση της “τιμής” τους.
Καταρχην να ευχαριστησω τον κυριο Αλεξανδρακη γιατι συνεγγραψε ενα σχολιο με παραθεση επιχειρηματων αντλουμενα απο την επιστημονικη ερευνα κατι που θεωρω οτι δινει στην κουβεντα μια αλλη χροια.Τωρα σιγα σιγα ας παμε σε ενα ενα απο τα σημεια που θιχτηκαν.
1)Να υποθεσω πως αναφερεσαι κ.Αλεξανδρακη σε ανελαστικη προσφορα εργασιας.Στο συλλογισμο σου προκυπτουν τα εξης .Πρωτον αν υποθεσουμε ενα διαγραμμα με δυο καμπυλες LD η ζητηση εργασιας και LS η προσφορα τοτε η LS θα ειναι οριζοντια και παραλληλη στον αξονα χ.Αυτο σημαινει οτι για καθε τιμη της προσφερομενης ποσοτητας αντιστοιχει μια τιμη w που ειναι ο μισθος.Δηλαδη σε μια δεδομενη στιγμη η προσφερομενη ποσοτητα εργασιας δεν επηρεαζεται καθολου απο τον μισθο.Αν μεταβληθει η ζητηση εργασιας μεταβαλλεται η ποσοτητα ισορροπιας της εργασιας ο μισθος ομως παραμενει αμεταβλητος.Την περιπτωση αυτη εθιξες παραπανω.Ομως το ερωτημα ειναι εδω τι προκαλουν οι μετατοπισεις της καμπυλης προσφορας οι οποιες προκαλουνται απο τη μεταβολη των προσδιοριστικων παραγοντων της εργασιας.Αν για παραδειγμα αυριο το κρατος του Ντουμπαι αυξησει τις αδειες εργασιας που παρεχει σε αλλοδαπους τοτε δε θα εχουμε μια μετατοπιση της καμπυλης προς τα κατω η οποια θα μας οδηγησει σε ενα νεο σημειο ισορροπιας οπου η απασχοληση θα εχει αυξηθει αλλα θα εχει μειωθει ο μισθος?Μια τετοια κατασταση ειχα στο μυαλο μου αρχικα.Απο την αλλη προκυπτει το ερωτημα κατα ποσον ο μισθος ισορροπιας w ειναι αρκετος για να μπορεσουν οι εργαζομενοι να ικανοποιησουν τις βασικες τους αναγκες αλλα παραλληλα ειτε μεσω της αποταμιευσης ειτε χωρις αυτην να επιτυχουν και αλλους στοχους τους οπως να σπουδασουν τα παιδια τους?Σε αυτο αν δεν κανω λαθος πρεπει να υπολογιστει ο λογος της καταναλωσης προς το εισοδημα.Αν αυτος ειναι υψηλος,με χαμηλοτερη ομως της μεσης καταναλωση τοτε ο στοχος αυτος ειναι λιγοτερο πιθανο να επιτευχθει.Στα φτωχα νοικοκυρια οπως αυτα των μεταναστων συνηθως αυτο συμβαινει γιατι το εισοδημα ισα ισα που καλυπτει τις βασικες αναγκες δηλαδη τροφη,ενδυση κλπ.Ειναι πολυ ενδιαφερον το ζητημα αυτο και πολυ θα ηθελα να ακουσω τη γνωμη σου.Και τελος οσον αφορα το ζητημα της μεταναστευσης δεν θα πρεπει βεβαια να αγνοησουμε και τις πολιτικες αλλα και κοινωνικες πτυχες του θεματος.Εδω βεβαια απαιτειται ξεχωριστος διαλογος.
2)Ουτε εγω εχω στοιχει και για αυτο θα ειμαι επιφυλακτικος.Απο οτι ξερω και ελπιζω να βρω καποια στιγμη στοιχεια που ειτε με διαψευδουν ειτε με επιβεβαιωνουν τη μεριδα του λεοντος στην απασχοληση ανειδικευτων εργαζομενων στο Ντουμπαι την εχει ο κατασκευαστικος τομεας.Οσον αφορα τον κατασκευαστικο τομεα μεχω ακουσει οτι η θυγατρικη της DP WORLD εχει πολυ μεγαλο μεριδιο αγορας ωστε να κατεχει δεσποζουσα θεση σε αυτην.Βεβαιως αυτα που γραφω ειναι υπο αιρεση μεχρι να αποδειχτει το αντιθετο.
3)Η ενσταση μου τοσο στα δικα σου επιχειρηματα οσο και στην ιδια την οικονομικη θεωρια ειναι κατα ποσον η αγορα εργασιας απο τη μερια των παραγωγων ειναι οντως ανταγωνιστικη.Δεν υπαρχει δηλαδη το ενδεχομενο να σχηματισουν οι εργοδοτες ενα καρτελ με στοχο να διπραγματευτουν με τους εργαζομενους τις αμοιβες προς ιδιον οφελος?Στην Ελλαδα παντως αυτο συμβαινει και επισημα.Τους βιομηχανους στις συλλογικες διαπραγματευσεις εκπροσωπει ο ΣΕΒ,τις τραπεζες η Ενωση Ελληνικων Τραπεζων κ.α.