Η ψυχολογική ενηλικίωση της ΝΔ
Δεκ 5th, 2009 | Γιάννης Σφήκας| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική | Email This Post | Print This Post |Τα πανηγύρια τέλειωσαν, τα φωτά χαμήλωσαν και οι σημαίες μαζεύτηκαν. Μπορεί να μην έγινε ιδεολογικός ή προγραμματικός διάλογος, η διαδικασία να είχε αδυναμίες και το κόμμα να ήταν απροετοίμαστο. Όμως έγινε ένα βήμα και για πρώτη φορά έγινε συζήτηση και ο κόσμος είχε λόγο για τα εσωτερικά της ΝΔ. Οι 700.000 άνθρωποι που πήγαν να ψηφίσουν διέψευσαν όσους προέβλεπαν μικρή συμμετοχή «γιατί ο συντηρητικός χώρος δεν έχει τέτοια παράδοση» αλλά και όσους έκαναν εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα…
Κι αν οι προβλέψεις έπεσαν έξω, την Κυριακή παίχτηκε η τρίτη πράξη της αποκαθήλωσης της ΝΔ που γνωρίζαμε μέχρι χθες. Η κάλπη ανέδειξε με ακρίβεια τον τρόπο σκέψης των ψηφοφόρων: αντίδραση απέναντι στις πολιτικές δυναστείες και σ’ αυτό που αδόκιμα αποκαλείται μητσοτακισμος και συναντά αντιδράσεις -για διαφορετικούς λόγους- και στα δυο κυβερνητικά κόμματα. Αλλά και στον κυβερνητικό μηχανισμό που στην πλειοψηφία του συντάθηκε στο πλευρό της Ντ. Μπακογιαννη και στα μάτια τους είναι υπεύθυνος για την κυβερνητική κατάρρευση. Δηλαδή μια δεύτερη σφαλιάρα στη διακυβέρνηση Καραμανλή. Για αυτό και αναζητούσε νέα πρόσωπα. Έτσι προτίμησαν οι νεοδημοκράτες τη συλλογική αμνησία για το 1993, αφού δεν έφυγαν από την εξουσία πριν καλά καλά κυβερνήσουν αυτή τη φορά και ο Αντ. Σαμαράς μεταμορφώθηκε στο συλλογικό τους υποσυνείδητο σε χρυσή εφεδρεία ως άφθαρτος αλλά στην πραγματικότητα ξεχασμένος εδώ και καιρό…
Όμως η νίκη Σαμαρά δεν υπήρξε προϊόν ιδεολογικής επιλογής. Γιατί και οι δυο βασικοί υποψήφιοι αναφέρθηκαν στη αναδιοργάνωση του κόμματος και κάπου κάπου και στον απροσδιόριστο «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Ανερυθρίαστα υποστηριζόταν ότι η ΝΔ έχει ήδη ιδεολογία που μάλλον όμως συνιστά παγκόσμια πρωτοτυπία αφού ως σημείο εκκίνησης δεν ήταν κάποιος στοχαστής αλλά το νεφελώδες πυροτέχνημα του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού» που με βάση την μεταπολιτευτική κουλτούρα μάλλον πρόκειται για καλυμμένο κρατισμό. Στη συντηρητική παράταξη αυτές οι συζητήσεις θεωρούνται περιττή πολυτέλεια αφού δεν χρησιμεύουν στο γιουρουσι για την ανακατάληψη της εξουσίας. Αφελώς μάλιστα άρχισαν να ονειρεύονται ότι δεν θα αργήσει κάνοντας παραλληλισμούς με το ΠΑΣΟΚ του 2007…
Όποια ταμπέλα όμως κι αν βάλουν στο μαγαζί η ΝΔ θα κριθεί στην πράξη από την αντιπολίτευση που θα ασκήσει. Θα αποχωρήσει από κρίσιμες συζητήσεις στη Βουλή όπως είχε γίνει για το ασφαλιστικό με το νόμο Γιαννιτση, θα ανέβουν στα τρακτέρ βουλευτές δίνοντας από εκεί τη μάχη του λαϊκισμού, θα συναινέσει σε ένα μικρότερο κράτος, θα αναλωθεί στην ηθικοποίηση της πολιτικής χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί τα αυτονόητα;
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που η συντηρητική παράταξη πρέπει να ολοκληρώσει από τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Είναι η ψυχολογική της ενηλικίωση. Με άλλα λόγια η επώδυνη διαδικασία που θα τη φέρει αντιμέτωπη με το παρελθόν για να την απεγκλωβίσει από μετεμφυλιοπολεμικες ενοχές, να ξεκαθαρίσει αυτό που είναι και σε τι πιστεύει. Μόνο όταν αποτινάξει τα συμπλέγματά της και συνειδητοποιήσει την ιδεολογική της γύμνια θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στην ιδεολογικά κυρίαρχη -τα τελευταία 60 χρόνια-αριστερά ώστε να κάνει πραγματικά εναλλακτική αντιπολίτευση μακριά από της κορώνες του διακομματικά λαϊκίστικου κρατισμού…
Γιάννης Σφήκας
Θα το αναφερω για αλλη μια φορα. Ο Σαμαρας δεν ειναι φιλελευθερος, ειναι συντηρητικος. Ας το παρουμε ολοι αποφαση οτι η Ελλαδα, απεκτησε εστω τυπικα ενα συντηρητικο κομμα και οχι ενα κομμα του μεσαιου χωρου.
Γράφετε, γράφετε, γράφετε όλοι τα ίδια και τα ίδια.
Ακούστε, ο λαουτζίκος που ψήφισε Παπανδρέου (έναντι άλλων στο ΠΑΣΟΚ) και ο λαουτζίκος που ψήφισε Σαμαράν (έναντι άλλων) στην ΝΔ έχουν ως κοινό παρονομαστή, την ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣΥΝΗ και τον ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟ. Οι μεν Πασόκοι είναι μαστροποί, οι δε ΝΔκράτες Μεσσήνιοι χωροφύλακες – διαφορά ΜΗΔΕΝΙΚΗ. Έδώ έχουμε απλά ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΝ versus ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΝ, όπου πάντα στο τέλος είναι όλοι περήφανοι για την σημαία, το μήκος του πέους και το σφρίγος μας.
Συμπερασματικά: Χυδαίος λαουτζίκος begets χυδαίον λαουτζίκον.