Ο νεκρός και το κράτος

Δεκ 15th, 2008 | | Κατηγορία: Πάσχος Μανδραβέλης | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση με αφορμή τον φόνο του μικρού Αλέξη πρέπει να καταλήξει σε απογοητευτικά συμπεράσματα και σε ένα ερώτημα: εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε ένα διάλογο της προκοπής για όσα συμβαίνουν, ελπίζουμε ότι θα οργανώσουμε ορθολογικά την κοινωνία; Ετσι στον δημόσιο χώρο διακινούνται περισσότερα φαντάσματα από πληροφορίες και περισσότερες ιδεοληψίες από θεωρίες.

εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε ένα διάλογο της προκοπής για όσα συμβαίνουν, ελπίζουμε ότι θα οργανώσουμε ορθολογικά την κοινωνία;

Διαβάζουμε, ας πούμε, ότι «το κράτος ήθελε έναν νεκρό». Το ερώτημα είναι: «Γιατί; Για να αυτοκαταλυθεί ή για να αποδιοργανωθεί τελείως;» Και ποιο κράτος συγκεκριμένα; Ξέρουμε ότι ο τρόμος κάθε κυβερνήτη είναι ένας νεκρός και δη δεκαπεντάχρονος. Αποτελεί θρυαλλίδα για ξεσηκωμούς και ταραχές. Το ελληνικό κράτος σε όλες τις βαθμίδες του, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο αστυφύλακα, δεν θέλει νεκρούς. Θέλει κοινωνική ειρήνη. Για πολλούς λόγους. Αν δεν πιστεύουμε τους ανθρωπιστικούς, ας αναλογιστούμε τους πολύ πεζούς. Τα κρατικά όργανα δεν θέλουν νεκρό για να απολαμβάνουν από τα προνόμια της εξουσίας μέχρι τη δημοσιοϋπαλληλική ησυχία τους.

υπάρχει υπέρμετρη αστυνομική βία. Δεν είναι καθολική, αλλά είναι αθέατη και ατιμώρητη. Αφορά κυρίως τους απόκληρους της κοινωνίας: μετανάστες, Ρομά, τοξικομανείς, μικροεγκληματίες, ακόμη και πιτσιρικάδες με απρεπή ένδυση ή συμπεριφορά

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι «αν το κράτος θέλει ένα νεκρό», το ερώτημα είναι τι κάνει για να αποφευχθεί ένας νεκρός. Εδώ υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα του κρατικού μηχανισμού, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δυστυχώς, υπάρχει υπέρμετρη αστυνομική βία. Δεν είναι καθολική, αλλά είναι αθέατη και ατιμώρητη. Αφορά κυρίως τους απόκληρους της κοινωνίας: μετανάστες, Ρομά, τοξικομανείς, μικροεγκληματίες, ακόμη και πιτσιρικάδες με απρεπή ένδυση ή συμπεριφορά (σ.σ.: τους μεγαλοεγκληματίες δεν τους πειράζουν γιατί φοβούνται). Φωλιάζει στα τμήματα των «σκληρών περιοχών» και η λογική που κυριαρχεί είναι το γνωστό νεοελληνικό: «Εντάξει! Τι να κάνουν τα παιδιά; Στις συνθήκες που δουλεύουν…»

Αυτή η βία σωρεύει οργή σε διάφορα κοινωνικά τμήματα που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Η ατιμωρησία είναι πράσινο φως για περισσότερη βία, μέχρι τη στιγμή που κάποιος νιώθει ασφαλής να τραβήξει πιστόλι και «όποιον πάρει ο χάρος». Εάν η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ήταν αυστηρή με τη μικρή παραβατικότητα των οργάνων της, δεν θα φτάναμε ποτέ στον φόνο του Σαββάτου. Κάθε αστυνομικός θα σκεφτόταν δύο φορές πριν βγάλει το όπλο από τη θήκη και φυσικά δεν θα κατέληγε η σφαίρα στο κορμί ενός δεκαπεντάχρονου. Αν δεν υπάρξει μηδενική ανοχή στην αστυνομική παραβατικότητα, θα υπάρξει παραβατικότητα παντού.

Αν δεν υπάρξει μηδενική ανοχή στην αστυνομική παραβατικότητα, θα υπάρξει παραβατικότητα παντού

Η διατήρηση της τάξης σε μια δημοκρατική χώρα είναι πολύ ευαίσθητη υπόθεση. Απαιτεί μεγάλη και συνεχή προσπάθεια. Η δουλειά των αστυνομικών είναι εξαιρετικά δύσκολη, ειδικά σε μια χώρα που ακόμη κουβαλά μνήμες. Τα όρια της νόμιμης με την παράνομη βία, είναι τόσο λεπτά, όσο ασαφή είναι τα όρια της επαναστατικής βίας με το πλιάτσικο που είδαμε να γίνεται τις τελευταίες μέρες. Οι αστυνομικοί πρέπει να βρίσκουν αυτή την ισορροπία κάθε μέρα που βγαίνουν στον δρόμο. Δεν είναι καθόλου απλή δουλειά, αλλά πρέπει να την κάνουν. Κυρίως πρέπει να την κάνει η φυσική και πολιτική τους ηγεσία. Αυτοί οφείλουν να εξετάζουν και να επανεξετάζουν μέτρα και πολιτικές για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι άριστα, αλλά μπορούν σιγά σιγά να βελτιώνονται. Η απουσία πολιτικών, η μη τήρηση των νόμων, μέχρι τον τελευταίο κανονισμό, σωρεύει δυσλειτουργίες, οι οποίες κάποια στιγμή γίνονται έκρηξη.

Πάσχος Μανδραβέλης

3 σχόλια
Leave a comment »

  1. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς…

    Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει…

    Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.

    — Brady Kiesling, από την Καθημερινή

  2. “Δυστυχώς, υπάρχει υπέρμετρη αστυνομική βία. Δεν είναι καθολική, αλλά είναι αθέατη και ατιμώρητη. Αφορά κυρίως τους απόκληρους της κοινωνίας: μετανάστες, Ρομά, τοξικομανείς, μικροεγκληματίες, ακόμη και πιτσιρικάδες με απρεπή ένδυση ή συμπεριφορά (σ.σ.: τους μεγαλοεγκληματίες δεν τους πειράζουν γιατί φοβούνται).”

    Εδώ έχει δίκιο ο Μανδραβέλης. Γνωστή η τακτική κάποιων αστυνομικών τμημάτων να συλλαμβάνουν άσχετους νεαρούς για “εξακρίβωση στοιχείων” αφήνοντας παράλληλα ναρκέμπορους και άλλους εγκληματίες να δρουν ανενόχλητοι.

  3. Τα συγχαρητήριά μου! Είναι όαση στην έρημο η παρέμβασή σας, σε σχέση με ό,τι άλλο έχει γραφτεί στο e-rooster.gr που βρωμά συντηρητισμό αλά Ρούντολφ Τζουλιάνι και Μπερλουσκόνι από το χιλιόμετρο. Το πρόβλημα είναι η αστυνομική βία και η κάθε αντιμετώπισή του μπρεί και πρέπει την εξάλειψή της ως σκοπό…

Σχολιαστε