How lost principles led to lost control
Δεκ 14th, 2008 | Τάκης Μίχας| Κατηγορία: Τάκης Μίχας |
Email This Post
|
Print This Post
|
When Greece’s conservative New Democracy party came to power in March 2004 it promised three things: to “reinvent” the state, to eliminate corruption and to initiate much-needed educational reform. Four years later, the situation remains unchanged: The state is still a tool for bestowing benefits and favors, corruption in the public sector is still rampant, and all attempts at educational reform have quickly fizzled out.
This sets the context for the riots that have engulfed Greece since Sunday. The postcard picture of Greece as the land of sunny beaches and friendly people has been totally shattered, revealing a country torn by social strife and consumed by hatred and senseless violence.
The ostensible cause for the rioting was the killing–under circumstances that remain unclear–of a 15-year-old boy by a policeman last Saturday near the Athens district of Exarchia, a popular hangout for lefties and professed anarchists. Two officers have been arrested and charged with the boy’s slaying. Poor training, lack of motivation and low salaries make for a notoriously incompetent police force whose members are prone to cause such tragic incidents. In that sense the police shares the malaise of the rest of the public sector in Greece. The only difference is that they carry arms.
The death quickly led to mostly peaceful mass demonstrations all over Greece by students, who were understandably unhappy with the killing of their peer. They are also fed up with an overcentralized education system that thrives on rote learning, which stifles innovation and creativity.
But soon the protests turned into ugly riots. Groups of masked anarchists set about an orgy of torching, looting and vandalism in Athens, Thessaloniki and other major cities in Greece.
What was unique about the events in Greece–as opposed to, say, the riots in the banlieues of Paris a few years ago–was the total withdrawal of the government and the security forces from the scene of the riots. Civil society was left alone and unarmed to fend off the violent attacks on their property by the hordes of predators. On Tuesday night, one of the worst nights of rioting, more than 400 shops were attacked in Athens: Some were torched, others looted and seriously damaged. Similar events happened in other major cities in Greece.
All of this took place while the security forces simply stood by and watched the disaster unfold. They were following the explicit orders of their political masters to assume a “defensive posture”–which in effect meant that they did not try to prevent the orgy of destruction.
Anyone watching this absurd scene could be excused for concluding that a secret deal had been struck between the government and the rioters: We let you torch and plunder to your heart’s content, and you let us continue pretending that we are in charge.
The government justified its passivity by arguing that any attempt to stop the vandalism might have produced human victims. At the same time, in order to pacify the enraged shopkeepers who were seeing their hopes for a profitable holiday shopping season go up in smoke, it promised to use taxpayer money to compensate them for the damages caused by the rioters.
“What we are witnessing is the total abdication of responsibility by the Greek state,” says Antonis Papayanidis, the former editor in chief of conservative daily Eleftheros Tipos. “This happened both in the case of the shooting of the youth by an incompetent policeman as well as in the case of the riots that followed.”
The government’s passivity amid this dissolution of law and order did not simply reflect bad crisis management or sheer incompetence–though both elements go a long way in explaining its inaction. At a deeper level the conservative government’s failure to respond decisively also signified its defeat in the battle of ideas, especially among the young.
The abdication of responsibility was in part the result of the New Democracy party’s abandonment of the values of classical liberalism, whose cornerstone is the rule of law and the respect of private property. Under the leadership of Prime Minister Costas Karamanlis, the party has over the years purged from its ranks all voices of classical liberalism and has explicitly rejected values-based narratives in favor of an ill-defined pragmatism. This has proved no match for the ideological assault by the left, which ended up monopolizing the marketplace of ideas in the universities and the other educational establishments of the country.
Such was the ideological confusion of the government that on the night of the great destruction the only criticism that Interior Minister Prokopis Pavlopoulos could voice against the plundering thugs was that they were following their idiotelis stochous ( own self-interests). Adam Smith would surely turn in his grave!
Even worse was the statement by Panagiotis Stathis, spokesman for the national police, explaining the authorities’ inaction: “Violence cannot be fought with violence.” With this remark, he effectively equated violence exercised by the authorities to defend the social order with the violence of those trying to destroy it.
“The fall of Rome,” wrote Seneca, “took place when Rome’s pragmatism ceased to be pragmatic.” Unfortunately, the conservatives in Greece do not read Seneca–or much else for that matter.
Takis Michas
———————————————————-
Notes:
Published in Wall Street Journal on 12/12/2008
«Όταν η «νόμιμη βία» που ασκεί το εκάστοτε κράτος (o Max Weber όρισε το κράτος ως το μονοπώλιο της βίας) ξεπεράσει τα όρια της νομιμότητας – η αντίδραση της κοινωνίας είναι εύλογα βίαιη. Το ξέσπασμα που ζήσαμε αυτές τις μέρες ήταν αντι-βία, όχι μόνο για τη βία μίας δολοφονίας, αλλά για τις ποικιλότροπες εκφάνσεις βίας που ασκούνται επάνω μας. Αν κάποιος ξέρει να ερμηνεύσει σωστά αυτή την αντίδραση, τότε η βία μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για την πορεία της κοινωνίας μας. Αν και φοβάμαι πως οι ιθύνοντες δεν κατάλαβαν πολλά…»
…….Νίκος Δήμου
“Πάντα όμως ακριβώς από μια μειοψηφία που δρα με τρόπους διαφορετικούς από εκείνους που θα καθόριζε η πλειοψηφία μαθαίνει εν τέλει η τελευταία να κάνει τα πράγματα καλύτερα.”
F. A. Hayek, «Το σύνταγμα της Ελευθερίας»
Πράγματι, υπάρχει κάποια σύγχυσις στον (μη-) διαχωρισμό Κοινωνίας και Κράτους.
– Η Κοινωνία δεν χρειαζέται γραπτούς Νόμους, το Κράτος χρειάζεται Νόμους για να αυτοπεριορίζεται.
– Και εδώ, μπορούμε να διαχωρίσουμε τους Νόμους σε 4 κατηγορίες,
-1- Τους φυσικούς Νόμους, οι οποίοι υπάρχουν, (μεταξύ αυτών και «ο θάνατος σου, η ζωή μου), και εν πολλοίς εφαρμόζονται,
– 2- Τους Νόμους που υπάρχουν για να εφαρμόζονται και εφαρμόζονται, κυρίως για περιορισμό των ακραίων φυσικών Νόμων,
-3- Τους Νόμους που ψηφίζονται αλλά είναι πρακτικώς ανεφάρμοστοι, και,
-4- Τους «χαριστικούς» Νόμους,
Οι τελευταίοι είναι και το αγκάθι στο πέλμα της Κοινωνίας.
Διότι, βάσει κάποιας ιδεολογικής ή ανθρωπιστικής δικαιολογίας, ευνοούν μια ομάδα της Κοινωνίας, πάντα , φυσικά, εις βάρος της υπολοίπου Κοινωνίας.
Το πλέγμα Ομάδων/Προνομίων δημιουργεί σύγχυσι και οργή.
– Η Πολιτική και οι Πολιτικοί δεν είναι πανάκεια, εκτός βέβαια των Χίτλερ, Στάλιν, Μάο, που είχαν βρεί λύσι για όλα.
Η Πολιτική είναι εμπειρική Επιστήμη, και θα έπρεπε πάντα να πειραματίζεται.
Οι Πολιτικοί, θα έπρεπε να ξέρουν Ιστορία και να ψηφίζουν Νόμους εφαρμόσιμους, σύμφωνα με την χρονική συγκυρία.
Π.Χ. (αν και Μετά Χριστόν…)
– Δεν έχει νόημα να μάχεσαι το αυτοκίνητο,
– Δεν έχει νόημα να μάχεσαι την Γονική επιθυμία για μόρφωσι (= φροντιστήρια),
– Δεν έχει νόημα, οταν όλοι οι πεζόδρομοι της Αμερικής (απο το ’70), έχουν γίνει στέκια κακοποιών, εσύ να φτιάχνεις νέους (… για παρκάρεις το αυτοκίνητό σου….)
– Δεν έχει νόημα να ζητάς φόρους όταν ο ίδιος αναγκάζεσαι να φτιάχνεις off-shore εταιρείες,
κ.λ.π, κ.λ.π.
Ας μην επικαλεσθώ την «κοινή» λογική, διότι θα ήταν πολύ πιό ειλικρινής αν πράγματι φερόταν ως «κοινή» (και –δυστυχώς – παρεξηγημένη…..)
http://e-roosters.blogspot.com/2008/12/blog-post_8997.html
There is probably a confusion between the meanings of “Society” and “Government”, though presumed that the Government represents Society.
Society, does not need written Laws, except Laws to restrict the power of Government.
In reference, we can descrinate the Laws in four categories,
-1- The physical Laws (including the Law of survival)
-2- The Laws enforced in order to restrict, mainly, the use of Physical Laws,
-3- The Laws voted but are practically unenforceable, and,
-4- The Laws voted for minorities rights,
The latest are the “lame foot” of the Society.
Because, in the name of some ideologigal of human principle, they ensure that certain groups of people have rights and benefits over and above other groups, always, in spite of or against the natural rights of the other graoups or general public.
These Laws create confusion and anger.
Politics and Politicians are a drug for all.
Politics is an empirical science, always in motion, always experimenting for best solutions,
The Politicians should know History and avoid to vote for unenforceable or pro-minority Laws.
For example, (in the case of Greece),
It is impossible to fight the existence of car,
It is impossibe to fight parental wishes for their childrens educational advancement,
It is unreasonable to vote for taxes when , you – the voter – establish off-shore companies to avoid taxes,
etc,etc,
It will be useless to call for people’s “common sense”, as even “common sense” behaviour does not seem as “common” as expected.
Τσάμπα μπήκε η γνώση της δανικής γλώσσας και η παραμονή σας στη Δανία,κύριε Μίχα;Αλλιώς θα μπορούσατε πολύ καλα να κάνετε τους παραλληλισμούς με την υπόθεση του Ungdomshuset.
Εκεί ξέσπασε θύελλα βίαιων επειδοδίων με αφορμή ένα οίκημα που χρησιμοποιείτο για εναλλακτικές πολτιστικές δραστηριότητες, όχι ανθρώπινες ζωές.Κι εκεί , σημειώθηκε πλειάδα καταστροφών σε μικροκαταστήματα της περιοχής του Nørrebro, τα οποία απλώς παρουσιάστηκαν ως είχαν, χωρίς δραματικό τόνο φωνής και κλάψα από τους δημοσιογράφους.Εν αντιθέσει με την Ελλάδα, δεν καταγγέλθηκαν ξυλοδαρμοί και λεκτικές προκλήσεις από αστυνομικούς.Εν αντιθέσει με την Ελλάδα, οι ταραχές κράτησαν με αμείωτη ένταση περίπου 10 ημέρες.
Και όταν τέλειωσαν;Στο πνεύμα της μεγάλης (φιλελεύθερης) Χάνα Άρεντ, το βίαιο αυτό ξέσπασμα αντιμετωπίστηκε σαν ένδειξη δυσαρμονίας μεταξύ κράτους και μερίδας πολιτών,μια ένδειξη πως τους έλειπε κάποιο αγαθό που το θεωρούν απαραίτητο.Τι ήταν αυτό; Ένας νέος πολιτιστικός χώρος, ο οποίος τελικά και δόθηκε από το Δήμο.
Βέβαια, εδώ τα πράγματα είναι πιό πολύπλοκα…Η ζωή του Αλέξανδρου δεν επιστρέφεται, η έκρηξη οργής και βίας ήταν το αποτέλεσμα συσσώρευσης πολλών αδικιών. Αλλά, από ένα πραγματικό φιλελεύθερο, θαυμαστή του δανέζικου μοντέλου οικονομίας και παιδείας, θα περίεμνα να ακούσω έστω για βήματα προς τη διαφάνεια, την αναδιοργάνωση της αστυνομίας ( στη Δανία, πλην εξαιρέσεων με εντολή εισαγγελέα είναι άοπλοι οι αστυνομικοί), μέτρα για την παιδεία και την απασχόληση…
Μην παραπέμπετε στη Δανία τόσο επιλεκτικά λοιπόν…
Απαντηση στον κ.Πουλακη
Προφανως δεν εισαστε αναγνωστης της αρθογραφιας μου στην Ελευθεροτυπια.Εκει εχω παρουσιασει πολλες φορες τα δανικα μετρα οσν αφορα τηνη παιδεια την απασχοληση,την κοινωνικη ασφαλεια.Αυτο ομως που θα πρεπει να κατανηθει ειναι οτι οποιαδηποτε προσπαθεια μεταρυθμισης προς ενα “δανικο μοντελο” π.χ. flexicurity θα αντιμετωζε την λυσσωδη αντιδραση πανω απ ολα των πολτιξκων δυναμεων που στηριζουν τα σημερινα εκτροπα.