Η δικαιολόγηση μιας θηριωδίας
Δεκ 5th, 2008 | Πάσχος Μανδραβέλης| Κατηγορία: Πάσχος Μανδραβέλης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η σταλινική θηριωδία οφειλόταν σε «λάθη, υπερβολές και αδικίες», τα οποία, όπως δήλωσε προχθές η κ. Αλέκα Παπαρήγα, «γίνονταν πάντα» (συνέντευξη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 30.11.2008). Ας υποθέσουμε ότι ήταν λάθος η εκτόπιση εκατομμυρίων πολιτών, υπερβολή οι δολοφονίες εκατοντάδων χιλιάδων (σ.σ.: ποιος αριθμός δολοφονιών θεωρείται φυσιολογικός;) και αδικία οι δίκες της Μόσχας που οδήγησαν στον απίστευτο ευτελισμό αγωνιστών του σοσιαλιστικού ιδεώδους να δηλώνουν «πράκτορες του εχθρού» πριν εκτελεσθούν. Να ασπαστούμε επίσης την άποψη της κ. Παπαρήγα ότι «τα λάθη δεν ήταν δημιούργημα ανθρώπων με δόλιες προθέσεις». Οτι οι κομμουνιστές «είχαν να λύσουν πρωτόγνωρα θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα» και στη διαδικασία «επίλυσης» των θεωρητικών ζητημάτων έσφαξαν μερικά εκατομμύρια παραπάνω, δημιούργησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οδήγησαν ολόκληρους πληθυσμούς στην πείνα.
Αλλά πάλι «πρωτόγνωρα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα» δεν είχε να λύσει το ναζιστικό καθεστώς όταν αποφάσισε την εξολόθρευση περισσότερων ανθρώπων απ’ όσους εξολόθρευσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα; «Πρωτόγνωρα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα» δεν είχαν και οι νεοσυντηρητικοί της Ουάσιγκτον όταν αποφάσισαν την εισβολή και κατοχή του Ιράκ; Δεν δήλωνε ο ανεκδιήγητος W ότι ήθελε να εξαγάγει τη Δημοκρατία στον αραβικό κόσμο;
Βεβαίως έχει δίκιο η κ. Παπαρήγα όταν λέει ότι είναι λάθος «να βγάζουμε συμπεράσματα με βάση προσωπικά προτερήματα κι ελαττώματα». Το πρόβλημα της σοβιετικής θηριωδίας δεν ήταν ο Στάλιν, ήταν το ίδιο το σύστημα. Ενα σύστημα που κατ’ αρχήν ανέδειξε κάποιον αιμοσταγή στο τιμόνι και κατά δεύτερον, επέτρεψε να γίνουν όλα αυτά «τα λάθη, οι υπερβολές και οι αδικίες». Και δεν μιλάμε για λάθη που οδήγησαν στην απώλεια εκατοντάδων ακινήτων (όπως π. χ. στην υπόθεση Βατοπεδίου), αλλά στην απώλεια εκατομμυρίων ανθρώπων. Η σοβιετική θηριωδία συνεχίστηκε επί εβδομήντα χρόνια, υποδούλωσε λαούς, δολοφόνησε χιλιάδες επειδή κανείς δεν μπορούσε να πει: «Ρε σύντροφοι, μήπως κάνουμε κάτι λάθος και σκοτώνουμε αυτούς που λέμε ότι απελευθερώνουμε;»
Το πρόβλημα κάθε δικτατορικού καθεστώτος είναι ότι δεν έχει τους μηχανισμούς αυτοδιόρθωσής του. Η διαφωνία είναι ποινικοποιημένη -όχι μόνο πολιτικά, αλλά κυριολεκτικά. Το αποτέλεσμα είναι «ομόφωνα» το καθεστώς να οδεύει από το λάθος στην υπερβολή, από την υπερβολή στην αδικία και από την αδικία στις μαζικές δολοφονίες. Γι’ αυτό ο σταλινισμός δεν ήταν η αρρώστια του κομμουνισμού. Ηταν απλώς το σύμπτωμα. Ενα σπυρί που έβγαλε πολύ πύον και περισσότερο αίμα…
Πάσχος Μανδραβέλης
————————————————————————–
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 2/12/2008
Να υποθέσουμε λοιπόν, κατ’ αναλογία, ότι οι θηριωδίες της αποικιοκρατίας, παλαιότερης και σύγχρονης (Ιράκ κλπ., μην κάνουμε τώρα κατάλογο), δεν είναι αρρώστιες του συστήματος της ελεύθερης αγοράς αλλά απλώς τα συμπτώματα; Πού είναι οι μηχανισμοί «αυτοδιόρθωσης» των δυτικών δημοκρατιών όταν εκλέγονται ηγέτες τύπου Μπους κατ’ επανάληψη; Ή μήπως το σταλινικό καθεστώς ήταν αποκρουστικό επειδή έσφαζε δικούς του ενώ οι δικές μας δημοκρατίες σφάζουν μόνο (;) ξένους;
@Vrennus
Με συγχωρείτε αλλά δεν κρατήθηκα να μην σας απαντήσω. Σας προκαλώ να βρείτε 3 κοινά της ελεύθερης αγοράς ( που αν δεν γνωρίζετε, είναι ελεύθερη όταν συμφωνούν και τα 2 εμπλεκόμενα μέρη, χώρις το ένα να βάζει όπλο στον κρόταφο του άλλου) με τον κομμουνισμό, τον φασισμό ή έστω την αποικιοκρατία σε οποιαδήποτε ιστορική τους διάσταση.
Οι μηχανισμοί αυτοδιόρθωσης βρίσκονται εκεί που κάποιος “πεφωτισμένος ακολουθός μιας μεγάλης ιδέας” (που κατα σύμπτωση κανείς ποτέ δεν λέει ποιάς) δεν διανοήθηκε ποτέ να ψάξει: στην κριτική που ασκεί με την πειθώ του λόγου και την ψήφο του ο κάθε πολίτης μιας δυτικής δημοκρατίας που έχει και προστατεύει τον θεσμό της ελευθερίας της έκφρασης.
Δεν μου φαίνεται καθόλου τυχαίο που το πρώτο κιόλας σχόλιο ‘πάνω στο άρθρο του κ. Μανδραβέλη έχει σχέση με την πολιτική Μπους και την “αδυναμία” της δημοκρατίας να αποφύγει “τέτοιους” ηγέτες.
Αφού ο κ. Μανδραβέλης δεν μπόρεσε να αποφύγει την πιασάρικη? ταύτιση Μπους-Στάλιν ας βρεί τώρα αυτός τρόπο να απαντήσει στο επιχείρημα ότι σταλινισμός και δημοκρατία είναι εν τέλει μια από τα ίδια!!!
Καλά κύριε Μανδραβ΄΄ελη,
παίρνεται στα σοβαρά Κουμμουνιστές? Η βλακεία είναι ανίκητη…
Δεν φταίνε φυσικά μόνο οι κομμουνιστές αλλά όλοι όσοι πιστεύουνε σε κάποια ιδεολογία.
Η ιδεολογία εκ των πραγμάτων στρέφεται εναντίον της συζήτησης γιατί έχει βρεί για τον εαυτό της όλες τις απαντήσεις που χρειάζεται για να δημιουργήσει τον ιδανικό άνθρωπο, την ιδανική κοινωνία, την ιδανική οικονομία κτλ.
Η επίγνωση ότι τα προβλήματα μιας κοινωνίας δεν σταματάνε αλλά ξεκινάνε από τον άνθρωπο ο οποίος δεν μπορεί να είναι τέλειος καμία ιδεολογία δεν δέχεται ως αφετηρία για αυτοκριτική. Πώς γίνεται να υπάρχει μια τέλεια κοινωνία όταν αυτοί που θα κλειθούνε να την αποτελέσουνε δεν μπορεί να είναι τέλειοι?
Αυτή ωστόσο η επίγνωση μόνο στην δεξιά είχε χώρο από την αρχή. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι οι δεξιοί έχουνε κατηγορηθεί σε όλο τον κόσμο ως συντηριτικοί, ακριβώς για αυτό τον λόγο, επειδή δεν δέχονται να καλουπώνεται ο άνθρωπος σε θεωρητικές σκέψεις που εκτελούνται συχνά από άτομα τα οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορούνε να τα ξέρουνε όλα.
Σε πόσα χωράφια και σε πόσα εργοστάσια έχουνε/είχανε δουλέψει οι Μάρξ, Λένιν, Χίτλερ, Μουσολίνι, Στάλιν, Ζαχαριάδης, Παπαρήγα, Τσίπρας, Αλαβάνος?
Ιδεολογία σημαίνει σύστημα ιδεών, τετελεσμένα της ανθρώπινης σκέψης η οποία εξ ορισμού έχει απωλέσει την επαφή της με την τρέχουσα πραγματικότητα. Η λογική συνέπεια είναι, αντί να προσαρμόζεται στα δεδομένα να προσπαθήσει να προσαρμόσει τα δεδομένα σε αυτήν. Πολλοί νόμοι στην σημερινή εποχή είναι οι κυριότεροι εκφραστές αυτής της τάσης. Δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από την έκφραση μιας υπόσχεσης, ενός επιθυμητού αποτελέσματος για αυτό αντί να εξυπηρετούνε τους πολίτες ζητούνε από τους πολίτες να τους υπηρετήσουνε.
Τί τους θέλατε τους νόμους άμα ήσαστε σωστοί?
Παρ όλα αυτά, το σφυροδρέπανο, το αιμοσταγές αυτό σύμβολο του κομ-μουνι-στικού φασισμού, δεσπόζει μπροστά στα απολιθωμένα καταγώγεια τού Περρισού.