Το όραμα ελευθερίας του Τζέιμς Μάντισον
Δεκ 26th, 2007 | John Samples| Κατηγορία: Μεταφράσεις, Φιλελευθερισμός | Email This Post | Print This Post |Ο Τζέιμς Μάντισον παρατήρησε κάποτε πως το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν το έργο πολλών μυαλών και πολλών χεριών. Ήταν πολύ μετριόφρων. Ο Μάντισον, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στην Συνταγματική Συνέλευση εκείνο το ζεστό καλοκαίρι του 1787, ανέπτυξε τις ιδέες που ενσωματώθηκαν στον θεμελιώδη νόμο μας και επεξεργάστηκε την πραγματική διατύπωση του κειμένου. Επιπλέον, ο Τζέιμς Μάντισον ήταν ένας επίμονος και δυνατός φίλος της ελευθερίας. Όλοι οι φίλοι της ελευθερίας έχουν καλό λόγο να γιορτάσουν την 250η επέτειο από την γέννησή του στις 16 Μαρτίου του 1751.
Είμαστε οικείοι σήμερα με τους ανθρώπους του πνεύματος και τους πολιτικούς. Τους ανθρώπους του πνεύματος τους γνωρίζουμε συχνά σαν καθαρά θεωρητικούς, αν όχι άσχετους ουτοπιστές, προστατευμένους από το αξίωμά τους και πολιτικά ανεύθυνους. Οι πολιτικοί είναι συχνά δημαγωγοί με το νου τους στις δημοσκοπήσεις και ταλέντο για βραχυπρόθεσμη σκέψη. Αντίθετα, ο Μάντισον και οι άλλοι συντάκτες του Συντάγματος ήταν ενεργοί άνθρωποι του πνεύματος, άντρες των οποίων η πολιτική εμπειρία ταυτόχρονα περιόριζε και εξευγένιζε την συνταγματική τους σκέψη. Μέχρι το 1787 ο Μάντισον δεν ήταν κάποιος αθώος. Καταλάβαινε πως, όπως λέμε σήμερα, η πολιτική είναι σκληρό παιχνίδι. Εντούτοις, το γεγονός αυτό δεν ήταν μια δικαιολογία για κυνισμό αλλά μάλλον για μια σταθερή βάση πάνω στην οποία χτίσανε ένα σύνταγμα το οποίο θα διαρκούσε.
Η ζωή του Μάντισον πριν από την Συνταγματική Συνέλευση τον προετοίμασε καλά για το μεγάλο έργο του. Στο Πρίνστον ήταν ένας αφοσιωμένος φοιτητής ο οποίος τελείωσε το πτυχίο του σε δυο χρόνια και παρέμεινε για να σπουδάσει Εβραϊκά και φιλοσοφία με τον πρόεδρο του πανεπιστημίου.3 Παρέμεινε ικανός στα λατινικά και τα ελληνικά σε όλη του την ζωή και επέστρεφε πάλι και πάλι στους αρχαίους συγγραφείς.
Τέσσερα χρόνια αφού αποφοίτησε από το Πρίνστον ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σαν εκπρόσωπος στην Συνταγματική Συνέλευση της Βιρτζίνια το 1776. Μετέπειτα υπηρέτησε δυο φορές ως μέλος του Οίκου των Εκπροσώπων της Βιρτζίνια και μέλος του Συνταγματικού Κογκρέσου. Κατά την διάρκεια της δεύτερης θητείας του στο σώμα της Βιρτζίνια μπλοκάρισε έναν φόρο που είχε προταθεί για να υποστηρίξει την διδασκαλία του χριστιανισμού και επέφερε την αποδοχή ενός νομοσχεδίου το οποίο ταυτόχρονα αποποινικοποιούσε την αίρεση και καταργούσε το θρησκευτικό τεστ για τους δημόσιους υπαλλήλους.
Καθώς ελαττώματα στα Άρθρα της Συνομοσπονδίας έγιναν πιο εμφανή, ο Μάντισον πίστευε πως μια συνταγματική αναμόρφωση ήταν αναπόφευκτη. Δυο χρόνια πριν από την Συνταγματική Συνέλευση του 1787, μετέβηκε στο οικογενειακό κτήμα στο Μονπελιέ και προετοιμάστηκε να παίξει έναν κύριο ρόλο στην δεύτερη ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών. Καταβρόχθισε ιστορίες δημοκρατιών, αρχαίων και σύγχρονων, και διάβασε τους πιο προηγμένους θεωρητικούς της εποχής του. Ζητούσε επίμονα από τον στενότερο φίλο του, τον Τόμας Τζέφερσον, ο οποίος τότε υπηρετούσε σαν υπουργός στην Γαλλία, να του στείλει καφάσια έργων από ευρωπαίους συγγραφείς. Συνολικά, κανένας άντρας δεν ήρθε καλύτερα προετοιμασμένος από τον Μάντισον για το έργο της συγγραφής ενός συντάγματος.
Στην ίδια την συνέλευση, πήρε σημειώσεις από όλα όσα ειπώθηκαν και από τις ψηφοφορίες που πάρθηκαν – η αναφορά του παραμένει ουσιαστική για την κατανόηση του τι συνέβη στην Φιλαδέλφεια. Κατά την διάρκεια της διαμάχης για την επικύρωση, έγραψε, παράλληλα με τον Αλεξάντερ Χάμιλτον και τον Τζον Τζέι, τα διάσημα Federalist Papers υπερασπιζόμενος το νέο Σύνταγμα. Οι συνεισφορές του μας λένε πολλά για αυτά που είχε μάθει από την επίσημη και πολιτική παιδεία.
Ο Μάντισον κάποτε έγραψε: «Ειπώθηκε πως όλες οι Κυβερνήσεις είναι κακές. Θα έπρεπε να ειπωθεί πως η αναγκαιότητα οποιασδήποτε Κυβέρνησης είναι μια ατυχία.» Οι άνθρωποι δεν είναι άγγελοι και δεν θα ζήσουν μαζί με ειρήνη και ελευθερία χωρίς κάποια κυβέρνηση. Εντούτοις το κράτος είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Η δύναμη να αποτρέπει και να εξαναγκάζει τους εγκληματίες μπορεί να μεταμορφωθεί στην δύναμη να περιορίζει την ατομική ελευθερία, να παίρνει ιδιοκτησία, και να επιβάλει τυραννική κυβέρνηση. Πώς να ελέγξουμε το κράτος; Με εκλογές, για αρχή. Αλλά ο Μάντισον δεν μοιραζόταν την αφελή πίστη, τόσο κοινή σήμερα, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν κακό. Ήξερε πως η κυριαρχία της πλειοψηφίας, όπως κάθε απεριόριστη πολιτική δύναμη, έθετε τους δικούς της κινδύνους στην ατομική ελευθερία.
Ο Μάντισον για την Κυριαρχία της Πλειοψηφίας
Το δίκαια διάσημο 10ο Federalist Paper προσφέρει μια λαμπρά πρακτική λύση για τον έλεγχο της κυβέρνησης. Αρχίζει με μια σκληροτράχηλη ανάλυση των κινδύνων από τις κλίκες σε μια δημοκρατία. Οι άνθρωποι τείνουν, λέει, να χωρίζουν τους εαυτούς τους σε ομάδες ή κλίκες με βάση τον πλούτο, το επάγγελμα, ή θρησκευτική πίστη και αναζητούν να κυριαρχήσουν στους άλλους. Η προστασία ενάντια την κυριαρχία των κλίκων έγινε έτσι κεντρικό πρόβλημα για μια κυβέρνηση ιδρυμένη βάση της κυριαρχίας της πλειοψηφίας.
Εάν μια κλίκα ήταν μια πλειοψηφία, θα έθετε έναν σοβαρό πολιτικό κίνδυνο σε οποιαδήποτε δημοκρατία. Οδηγημένη από το πάθος ή την απληστία ή δίκαια οράματα, μια πλειοψηφία θα παραβίαζε τα δικαιώματα της μειοψηφίας. Οι άεργοι θα λεηλατούσαν τους εργατικούς. Θρησκευτικές αιρέσεις θα αναζητούσαν νομικά προνόμια ή απαγορεύσεις σε άλλες πίστεις. Ο Μάντισον και οι συνάδελφοί του έγραψαν το Αμερικανικό Σύνταγμα για να αποτρέψουν τέτοιες καταχρήσεις εξουσίας και να πραγματοποιήσουν τα αγαθά της ελευθερίας και ασφάλειας.
Ο Μάντισον υποστήριξε πως το μέγεθος και μόνο της νέας Αμερικανικής δημοκρατίας έκανε τέτοιες αδικίες λιγότερο πιθανές. Σε καθαρές δημοκρατίες, σαν αυτές της αρχαίας Αθήνας, τα άτομα γρήγορα ανακάλυψαν κοινά συμφέροντα, δημιούργησαν κλίκες και καταπίεσαν τους συμπολίτες τους. Η μεγάλη ποικιλία ενδιαφερόντων και ομάδων στην νέα Αμερικανική δημοκρατία λειτούργησε κατά του όχλου που δρα ομόφωνα. Ένας αγρότης στην Μασαχουσέτη και ένας άλλος στην Βιρτζίνια ίσως να μην συμφωνούν πως οι πιστωτές ήταν οι υποτακτικοί του Σατανά. Ακόμα και αν μοιράζονταν αυτή τη σκέψη, το να δράσουν με την κοινή τους ελπίδα να αρνηθούν τα χρέη τους θα ήταν υπερβολικά πολύπλοκο.
Ο Μάντισον ανησυχούσε για την κακομεταχείριση των μειοψηφιών από τις πλειοψηφίες – δεν φοβόταν πως οι μειοψηφίες θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν «το μεγαλύτερο αριθμό.» Εδώ ο Μάντισον έκανε λάθος. Κάθε μέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες μικρές μειοψηφίες – για παράδειγμα, αυτοί που επωφελούνται από την ιδιοκτησία ή την δουλειά για την βιομηχανία ζάχαρης – αποσπούνε εκατομμύρια δολάρια από την μάζα των καταναλωτών για προστασία του εμπορίου. Ο μόχθος για τέτοια προνόμια είναι τόσο κοινός ώστε οι μελετητές του έχουν δώσει ένα όνομα: προσοδοθηρία. Ο Μάντισον δεν είδε πως οι μειοψηφίες μπορούν να θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν τις πλειοψηφίες όταν τα οφέλη της κυβερνητικής δράσης σε αυτές τις μειονότητες ήταν τεράστια και το κόστος για κάθε άτομο στην πλειοψηφία ήταν μικρά.
Ο Μάντισον τόνισε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν μια αντιπροσωπευτική κυβέρνηση παρά μια καθαρή δημοκρατία. Είχε λίγη συμπάθεια για τους «θεωρητικούς πολιτικούς» οι οποίοι υποστήριζαν την άμεση εξουσία του λαού. Σε καθαρές δημοκρατίες τίποτα δεν θα περιόριζε την κατάχρηση του «αδύναμου κόμματος ή του αντιπαθητικού ατόμου» από την πλειοψηφία. Η κατηγορία του Μάντισον είναι άκαμπτη: «Τέτοιες δημοκρατίες ήταν ανέκαθεν θεάματα αναστάτωσης και σύμβασης – βρίσκονταν ανέκαθεν ασύμβατες με την προσωπική ασφάλεια, ή το δικαίωμα της ιδιοκτησίας – και υπήρξαν γενικά τόσο βραχύβιες όσο και βίαιες στον θάνατό τους.»
Η επιτροπή της δύναμης του λαού στους αντιπροσώπους, από την άλλη πλευρά, «θα εκλέπτυζε και θα διεύρυνε τις δημόσιες απόψεις» και θα αποθάρρυνε τα φαύλα πάθη τα οποία είχαν καταστρέψει τόσες πολλές δημοκρατίες στο παρελθόν. Δίνοντας στον λαό μια έμμεση φωνή στην δημιουργία των νόμων, ο Μάντισον κατέληξε, θα ήταν πιο πιθανόν να υπηρετήσει το κοινό καλό από μια άμεση δημοκρατία.
Ο Μάντισον επίσης μίλησε για την ανάγκη για «βοηθητικές προφυλάξεις» στο Σύνταγμα για να περιορίσουν το κράτος και να προστατέψουν την ελευθερία. Η πιο σημαντική ήταν η διαίρεση και εξισορρόπηση των εξουσιών. Ο Μάντισον και οι άλλοι συντάκτες του Συντάγματος φοβόντουσαν την σταδιακή συγκέντρωση της εξουσίας σε έναν κλάδο της κυβέρνησης. Η λύση του για αυτόν τον κίνδυνο ήταν εντελώς πραγματική: οι ηγέτες κάθε κλάδου πρέπει να έχουν «τα απαραίτητα συνταγματικά μέσα, και προσωπικά κίνητρα, να αντισταθούν στην καταπάτηση από τους… άλλους. Η φιλοδοξία πρέπει να αντισταθμίσει την φιλοδοξία.» Η πρόσκληση του Μάντισον για πάλη ανάμεσα στους κλάδους δούλεψε ελλιπώς τα τελευταία χρόνια. Το Κογκρέσο εν μέρει περιόρισε την «αυτοκρατορική προεδρία» του Κέννεντυ και του Νίξον – οι πολιτείες τα κατάφεραν λιγότερο καλά στον περιορισμό μια «αυτοκρατορική» καθιέρωση της Ουάσινγκτον. Το Κογκρέσο ανέθεσε πολλή από την εξουσία του στον εκτελεστικό κλάδο όπου γραφειοκράτες οι οποίοι δεν δίνουν αναφορά σε κανέναν καθορίζουν πολιτικές εκτός της δικαιοδοσίας του νόμου.
Ο Μάντισον επέμενε ακόμα ο λαός να διατηρήσει όλα τα δικαιώματα τα οποία δεν έχουν ρητώς εξουσιοδοτηθεί στην νέα κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι εξουσίες οι οποίες αριθμούνται στο Σύνταγμα με αυτόν τον τρόπο έθεσαν ένα όριο σε αυτά που η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει νόμιμα. Τον καιρό του Μάντισον, όπως και στον δικό μας, αρκετοί υποστήριζαν ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είχε υπονοούμενες εξουσίες για να εκπληρώσει τους στόχους οι οποίοι αναφέρονται στον πρόλογο του Συντάγματος, ειδικά τον στόχο της προώθησης την γενική ευημερία. Ο Μάντισον διαφωνούσε έντονα. Τέτοια θεωρία θα ήταν «μετατροπή της κυβέρνησης από μια περιορισμένη όπως υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ως τώρα , στις αριθμημένες εξουσίες, σε μια κυβέρνηση χωρίς καθόλου όρια.» Ίσως και να αναρωτιόμαστε αν ζούμε σήμερα κάτω από μια κυβέρνηση «χωρίς καθόλου όρια.»
Κατά την γνώμη του Μάντισον, ένα βασικό δικαίωμα που διατήρησε ο λαός ήταν η ελευθερία συνείδησης όσον αφορά σε θέματα θρησκείας. Κάποια από τα πρώτα γράμματά του καταγγέλλουν θρησκευτική δυσανεξία στην Βιρτζίνια. Η Χριστιανική του πίστη δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ούτε και η αλύγιστη αντίστασή του στην ανάμειξη πολιτικής και θρησκείας. Για τον Μάντισον, το να φέρει κάποιος την θρησκεία στον χώρο της πολιτικής διέφθειρε την πίστη όπως και την κυβέρνηση.
Θα μπορούσαμε να κλείσουμε αναθυμούμενοι την αξιολόγηση του Τόμας Τζέφερσον για τον φίλο του: «Μπορώ να πω συνειδητά πως δεν γνωρίζω στον κόσμο έναν άντρα αγνότερης ακεραιότητας, περισσότερο αμερόληπτο, ανιδιοτελή και αφοσιωμένο σε αυθεντικό Ρεπουμπλικανισμό – ούτε θα μπορούσα σε όλο το αμερικάνικο και ευρωπαϊκό πεδίο να επιδείξω ένα ικανότερο κεφάλι.» Το πέρασμα του χρόνου έχει άπλετα επιβεβαιώσει την κρίση του Τζέφερσον. Οι ιδέες του Μάντισον, η ζωή του και το μεγάλο του επίτευγμα θα έπρεπε τώρα να μας εμπνεύσουν να ανακτήσουμε την αμερικάνικη κληρονομιά της ελευθερίας και περιορισμένης κυβέρνησης.
Πολιτικές ιδέες από τον Μάντισον
Ο Μάντισον είπε μια φορά «η γνώση θα κυριαρχεί πάντα της άγνοιας – και οι άνθρωποι οι οποίοι εννοούν να είναι οι Κυβερνήτες του εαυτού τους, πρέπει να οπλίζονται με την δύναμη την οποία δίνει η γνώση.» Με αυτό το πνεύμα, προσφέρω τα ακόλουθα αποσπάσματα από την πολιτική σκέψη του Μάντισον.
Φιλοδοξία
«Η φιλοδοξία επαγρυπνεί τόσο πολύ, και όπου έχει ένα μοντέλο πάντα ως προοπτική όπως στην παρούσα περίπτωση, είναι τόσο γρήγορη στο να αρπάζει τα πλεονεκτήματά του, ώστε δεν μπορεί να παρακολουθηθεί πολύ στενά ή να ελεγχθεί πολύ επιμελώς.»
Γράμμα στον Τόμας Τζέφερσον,
25 Σεπτεμβρίου 1797
Ισορροπία των δυνάμεων
«Μα τι είναι η ίδια η κυβέρνηση από την μεγαλύτερη των αντανακλάσεων της ανθρώπινης φύσης; Εάν οι άνθρωποι ήταν άγγελοι καμία κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν. Εάν οι άγγελοι κυβερνούσαν τους ανθρώπους, ούτε εξωτερικοί ούτε εσωτερικοί έλεγχοι στην κυβέρνηση θα ήταν απαραίτητοι. Για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης η οποία εφαρμόζεται από ανθρώπους σε ανθρώπους, οι μεγαλύτερες δυσκολίες έγκεινται στο εξής: πρέπει πρώτα να επιτρέψεις στην κυβέρνηση να ελέγχει τους κυβερνώμενους – και ακολούθως να την υποχρεώσεις να ελέγξει τον εαυτό της. Μια εξάρτηση από τον λαό είναι αναμφίβολα ο πρωταρχικός έλεγχος στην κυβέρνηση – αλλά η εμπειρία έχει διδάξει την ανθρωπότητα την αναγκαιότητα των βοηθητικών προφυλάξεων.»
Federalist νο. 51,
6 Φεβρουαρίου 1788
Δημόσια περιουσία και ιδιοκτησία
«Σε μια ελεύθερη κυβέρνηση, η ασφάλεια για τα πολιτικά δικαιώματα πρέπει να είναι η ίδια με αυτή των θρησκευτικών δικαιωμάτων. Αποτελείται στην μια περίπτωση στον πολλαπλασιασμό των συμφερόντων και από την στον πολλαπλασιασμό των αιρέσεων.
Federalist νο. 51,
6 Φεβρουαρίου 1788
«Όπως ένας άνθρωπος λέγεται πως έχει δικαίωμα στην ιδιοκτησία του, μπορεί εξίσου να ειπωθεί πως έχει ιδιοκτησία στα δικαιώματά του. Όπου μια υπερβολή δύναμης επικρατεί, κανενός είδους ιδιοκτησία δεν γίνεται δεόντως σεβαστή. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ασφαλής στις απόψεις του, στο άτομό του, τις πνευματικές του ικανότητες, τα αποκτήματά του.»
Δοκίμιο στην National Gazette,
27 Μαρτίου 1792
Εμπόριο
«Θεωρώ τον εαυτό μου φίλο ενός πολύ ελεύθερου εμπορικού συστήματος, και το εκλαμβάνω ως αλήθεια, πως οι εμπορικές δεσμεύσεις είναι γενικά άδικες, καταπιεστικές και απολιτικές — είναι επίσης αλήθεια, πως εάν η βιομηχανία και η εργατική δύναμη αφεθούν να πάρουν την δική τους πορεία, θα στραφούν γενικά προς αυτούς τους στόχους οι οποίοι είναι οι πιο παραγωγικοί, και αυτός είναι ένας πιο σίγουρος και άμεσος τρόπος από την σοφία την οποία θα μπορούσε να επιδείξει η πιο φωτισμένη νομοθεσία.»
Ομιλία στο Κογκρέσο,
9 Απριλίου 1789
Πολιτική αρετή
«Δεν υπάρχει αρετή ανάμεσά μας; Εάν όχι, είμαστε σε καταστροφική θέση. Κανένας θεωρητικός έλεγχος – καμία μορφή κυβέρνησης μπορεί να μας καταστήσει ασφαλής. Το να υποθέσουμε πως κάθε μορφή κυβέρνησης θα εξασφαλίσει την ελευθερία ή την ευτυχία χωρίς καμία αρετή στους ανθρώπους, είναι μια χιμαιρική ιδέα. Εάν υπάρχει αρκετή αρετή και εξυπνάδα στην κοινότητα, θα εξασκηθεί στην επιλογή αυτών των ανθρώπων. Έτσι ώστε να μην εξαρτόμαστε από την αρετή τους, ή να έχουμε εμπιστοσύνη στους αρχηγούς μας, αλλά να σε αυτούς τους ανθρώπους που πρόκειται να τους επιλέξουν.»
Ομιλία στην Συνέλευση Επικύρωσης της Βιρτζίνια,
20 Ιουνίου 1788
Αριθμημένες εξουσίες
«Αυτή δεν είναι μια απεριόριστη κυβέρνηση η οποία αντλεί τις εξουσίες της από τους γενικούς όρους προκαθορισμένους για συγκεκριμένες εξουσίες — αλλά μια περιορισμένη κυβέρνηση δεμένη με τις καθορισμένες εξουσίες, οι οποίες εξηγούν και ορίζουν τους γενικούς όρους.»
Ομιλία στο Κογκρέσο,
6 Φεβρουαρίου 1792
Πόλεμος
«Το σύνταγμα υποθέτει, αυτό που η Ιστορία όλων των Κυβερνήσεων επιδεικνύει, πως η Εκτελεστική είναι ο τομέας της εξουσίας ο οποίος ενδιαφέρεται περισσότερο για τον πόλεμο και ο οποίος έχει την μεγαλύτερη προδιάθεση για αυτόν.»
Γράμμα στον Τόμας Τζέφερσον,
2 Απριλίου 1798
Διαχωρισμοί
«Οι λανθάνουσες αιτίες διαμάχης είναι με αυτόν τον τρόπο συνυφασμένες με την φύση του ανθρώπου – και τις βλέπουμε παντού να έρχονται σε διαφορετικούς βαθμούς δραστηριότητας, σύμφωνα με τις διαφορετικές περιστάσεις της πολιτικής κοινωνίας. Ένας ζήλος για διαφορετικές απόψεις σχετικά με την θρησκεία, σχετικά με την κυβέρνηση, και πολλά άλλα σημεία, όπως και υποθέσεις για την πρακτική – μια προσκόλληση σε διαφορετικούς ηγέτες, που φιλόδοξα αγωνίζονται για προεξοχή και δύναμη – ή σε άτομα άλλων περιγραφών των οποίων οι τύχες ήταν ενδιαφέρουσες για τα ανθρώπινα πάθη, έχουν με την σειρά τους διαχωρίσει την ανθρωπότητα σε κλίκες, τους φλογισμένους με αμοιβαία εχθρότητα, και τους κατέστησαν περισσότερο προδιαθετημένους να ενοχλήσουν και να καταπιέσουν ο ένας τον άλλο, παρά να συνεργαστούν για το κοινό καλό.»
Federalist νο. 10,
22 Νοεμβρίου 1787
Κυβέρνηση
«Ειπώθηκε πως όλες οι Κυβερνήσεις είναι ένα κακό. Θα ήταν πιο σωστό να πούμε η αναγκαιότητα οποιασδήποτε Κυβέρνησης είναι μια ατυχία. Αυτή η αναγκαιότητα παρόλα αυτά υπάρχει – και το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι, όχι πια μορφή κυβέρνησης είναι τέλεια, αλλά ποια από τις μορφές είναι η λιγότερη ατελής.»
Γράμμα σε έναν ακαθόριστο παραλήπτη,
γύρω στο 1833
Νομοθεσία
«Θα είναι μικρής ωφέλειας για τον λαό το ότι οι νόμοι φτιάχνονται από ανθρώπους της δικής τους επιλογής, εάν οι νόμοι είναι τόσο ογκώδης ώστε δεν μπορούν να διαβαστούν, ή τόσο ασυνάρτητοι ώστε δεν μπορούν να κατανοηθούν – εάν ανακαλούνται ή να αναθεωρούνται πριν δημοσιευθούν, ή να έχουν υποβληθεί σε τόσες πολλές αλλαγές ώστε κανένας άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει ποιος είναι ο νόμος σήμερα να μπορεί να μαντέψει ποιος θα είναι αύριο.»
Federalist νο. 10,
27 Φεβρουαρίου 1788
Πάθος στην πολιτική
«Σε όλες τις πολυάριθμες συγκεντρώσεις, από όποιους χαρακτήρες και να απαρτίζονται, το πάθος ποτέ δεν αποτυχαίνει να αποσπάσει το σκήπτρο από την λογική. Αν κάθε Αθηναίος πολίτης ήταν ένας Σωκράτης, κάθε Αθηναϊκή συνέλευση θα ήταν και πάλι ένα πλήθος.»
Federalist νο. 55,
13 Φεβρουαρίου 1788
Η κυριαρχία της πλειοψηφίας
«Οπουδήποτε βρίσκεται η πραγματική δύναμη σε μια Κυβέρνηση, υπάρχει ο κίνδυνος καταπίεσης. Στην δική μας Κυβέρνηση η πραγματική δύναμη βρίσκεται στην πλειοψηφία της Κοινότητας, και την εισβολή των ιδιωτικών δικαιωμάτων είναι κυρίως να γίνει αντιληπτό, όχι από πράξεις της κυβέρνησης ενάντια στην έννοια των ψηφοφόρων της, αλλά από πράξεις στις οποίες η Κυβέρνηση είναι μόνο το όργανο του μεγαλύτερου αριθμού των ψηφοφόρων.»
Γράμμα στον Τόμας Τζέφερσον,
17 Οκτωβρίου 1788
Εξουσία
«Όλοι οι άνθρωποι που έχουν εξουσία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με λιγότερη εμπιστοσύνη σε κάποιο βαθμό.»
Ομιλία στην Συνταγματική Συνέλευση,
11 Ιουλίου 1787
Ιδιοκτησία
«Η κυβέρνηση έχει ιδρυθεί για να προστατεύει την ιδιοκτησία κάθε είδους – τόσο αυτή που βρίσκεται στα ποικίλα δικαιώματα των ατόμων όσο και αυτή που ο όρος εκφράζει ειδικά. Αυτό όντας ο σκοπός της κυβέρνησης, αυτό και μόνο είναι μια δίκαιη κυβέρνηση, η οποία αμερόληπτα ασφαλίζει για κάθε άνθρωπο οτιδήποτε είναι δικό του.»
Δοκίμιο στην National Gazette,
27 Μαρτίου 1792
Δημόσιοι υπάλληλοι
«Εάν ούτε η ευγνωμοσύνη για την τιμή της εμπιστοσύνης, ούτε η ευθύνη για την χρήση της, δεν είναι αρκετά για να χαλιναγωγήσει τα ατίθασα πάθη των δημοσίων υπαλλήλων, πρόσθεσε νέα κομμάτια στο χαλινάρι παρά να το αφαιρέσεις εντελώς. Αυτός είναι ο κανόνας της κοινής λογικής που επιδεικνύεται και ενδυναμώνεται από την εμπειρία – η ανεξέλεγκτη δύναμη ήταν και θα εφαρμόζεται πάντα από τα πάθη παρά από την λογική.»
«Πολιτικές σκέψεις,»
23 Φεβρουαρίου 1799
Θρησκευτική ελευθερία
«Εάν ο θρησκευτικός δεσμός αλυσοδένει και εξασθενίζει το μυαλό και το καθιστά ακατάλληλο για κάθε ευγενή επιχείρηση.»
Γράμμα στον Γουίλιαμ Μπράντφορντ,
4 Απριλίου 1774
Ρεπουμπλικανισμός
«Όταν οι άνθρωποι έχουν σχηματίσει ένα σύνταγμα, συγκρατούν αυτά τα δικαιώματα τα οποία δεν έχουν ρητώς εξουσιοδοτηθεί. Είναι ένα ζήτημα εάν αυτό που έχει συγκρατηθεί μπορεί να νομοθετηθεί. Οι απόψεις δεν είναι αντικείμενα νομοθεσίας… Εάν advert φύση της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης, θα βρούμε πως η λογοκριτική δύναμη βρίσκεται στον λαό περισσότερο για την κυβέρνηση, και όχι στην κυβέρνηση για τον λαό.»
Ομιλία στο Κογκρέσο
27 Νοεμβρίου 1794
Δουλεία
«Έχουμε δει την απλή διαφορά του χρώματος να έχει γίνει στην πιο διαφωτισμένη περίοδο στον χρόνο, ένας λόγος για την πιο καταπιεστική κυριαρχία που επέβαλε ποτέ άνθρωπος σε άνθρωπο.»
Ομιλία στην Συνταγματική Συνέλευση,
6 Ιουνίου 1787
Στρατιωτικά Ιδρύματα
«Μια σημαντική στρατιωτική δύναμη, με μια υπερμεγέθη Εκτελεστική δεν θα είναι για πολύ ασφαλείς σύντροφοι για την ελευθερία. Τα μέσα άμυνας ενάντια σε εξωτερικούς κινδύνους, ήταν ανέκαθεν τα όργανα της τυραννίας στο σπίτι.»
Ομιλία στην Συνταγματική Συνέλευση,
29 Ιουνίου 1787
Ελευθερία στο σπίτι
«Τα δεσμά τα οποία έχουν επιβληθεί στην ελευθερία στο σπίτι ήταν πάντα σφυρηλατημένα από τα όπλα τα οποία παρέχονται ενάντια σε πραγματικούς, υποκρινόμενους ή φανταστικούς κινδύνους από το εξωτερικό.»
«Πολιτικές σκέψεις,»
23 Φεβρουαρίου 1799
————————————————————————-
Σημειώσεις:
- O John Samples είναι διευθυντής του Cato Institute’s Center for Representative Government [↩]
- Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Cato Policy Report, τεύχος Μαρτίου/Απριλίου 2001. Η μετάφραση του πρωτότυπου, για λογαριασμό του e-Rooster, έγινε από την Μαριλένα Ρίζου [↩]
- Ο χρόνος δεν τον έκανε λιγότερο «φυτό»: ένας καθόλου γενναιόδωρος κριτικός αποκάλεσε τον τριαντάχρονο Μάντισον «το πιο ακοινώνητο ον που υπάρχει.» [↩]