Η ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ «ΦΛΕΓΕΤΑΙ»;

Δεκ 21st, 2004 | | Κατηγορία: Περιβάλλον | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Η συνεχής κινδυνολογία για την καταστροφή του περιβάλλοντος είναι μια από τις πιο πετυχημένες μορφές πολιτικής προπαγάνδας τις τελευταίες δεκαετίες στον ελεύθερο δημοκρατικό κόσμο. Η πολιτική εκμετάλλευση της δικαιολογημένης και ανθρώπινης ανησυχίας του κοινού για τις περιβαλλοντικές απειλές έδωσε νέα πνοή σε αρκετούς εχθρούς των αξιών και των αρχών της οργάνωσης των κοινωνιών μας. Καθόλου τυχαία, η μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών των διάφορων οικολογικών οργανώσεων ξεκίνησαν ως φορείς μαρξιστικών ιδεών. Η συντριπτική ιδεολογική και πολιτική ήττα (που μόνο εδώ στη χώρα μας δεν φαίνεται να συνειδητοποιείται) απομόνωσε τις προηγούμενες δεκαετίες την πολιτική τους επιρροή.

Τα προβλήματα του περιβάλλοντος έγιναν μέσο για να ανακτήσουν μέρος της χαμένης τους πολιτικής ταυτότητας και να προσδώσουν ένα χαρακτήρα αξιοπιστίας στις καταγγελίες τους εναντίον του συστήματος (ενώ στη χώρα μας οι οικολογικές κινήσεις παρέμειναν υποτυπώδεις, ακριβώς διότι ο πολιτικός τους χώρος καλύπτεται ακόμα από παλιομαρξιστικά απομεινάρια). Η ίδια ανάγκη, η επιβίωση, οδήγησε πολλούς ερευνητές και επιστημονικά κέντρα στην υπερδιόγκωση των περιβαλλοντικών απειλών, ώστε το πολιτικό κόστος να μην επιτρέψει την διακοπή των ερευνητικών τους κονδυλίων. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την τάση των ΜΜΕ να απλοποιούν τα πράγματα και να υπερβάλλουν βλέπουμε γιατί η κινδυνολογία για το περιβάλλον είναι καθημερινό θέμα.

Κανείς δεν αρνείται φυσικά ότι υπάρχουν περιβαλλοντικά ζητήματα που χρειάζονται αντιμετώπιση. Τόσο λόγω των αντικειμενικών περιβαλλοντικών παραγόντων, όσο και ορισμένες φορές από την επέμβαση του πολιτισμού μας, ανακύπτουν οικολογικά ευαίσθητα ζητήματα. Είναι ευθύνη των οργανωμένων κοινωνιών να τα αναγνωρίζουν και να τα αντιμετωπίζουν. Όταν όμως ο στόχος είναι η ρεαλιστική αντιμετώπιση ενός υπαρκτού προβλήματος, σπάνια υπάρχουν περιθώρια για πολιτική εκμετάλλευση. Πώς να στηθεί ένας θίασος κατηγοριών για το σύστημα κτλ επειδή μερικές περιοχές του πλανήτη δεν έχουν αποθέματα νερού; Πώς να ενοχοποιήσουμε τον καπιταλισμό, τις ΗΠΑ κτλ επειδή κάποιοι απατεώνες μπαζώνουν τα ρέματα ή καίνε τα δάση;

Αυτό που χρειάζονται οι επαγγελματίες κινδυνολόγοι είναι ένα ζήτημα παγκόσμιο, ασαφές και δύσκολο στην κατανόηση του, με στοιχεία που δύσκολα μπορούν να διασταυρωθούν, να μην υπάρχει ξεκάθαρη επιστημονική απάντηση, να μπορεί εύκολα να διογκωθεί και να δημιουργήσει πανικό, να μην είναι ρεαλιστικά αντιμετωπίσιμο (ώστε όσες ενέργειες και να γίνουν να υπάρχει κι άλλο περιθώριο για διαμαρτυρία και κινδυνολογία) και φυσικά να μπορεί να αποδοθεί σε αυτόν που θέλουν να πλήξουν πολιτικά. Και καλύτερο τέτοιο ζήτημα από το την υπερθέρμανση του πλανήτη δεν φαίνεται να υπάρχει.

Το παράδειγμα της Γροιλανδίας είναι ενδεικτικό της τεχνητής προσπάθειας δημιουργίας πανικού. Την τελευταία δεκαετία η οι θερμοκρασίες στην Γροιλανδία φαίνεται ότι πράγματι έχουν αυξηθεί σημαντικά. Αυτές οι παρατηρήσεις έχουν γίνει αφορμή για σειρά άρθρων, καταγγελιών και κραυγών για την καταστροφή της Γροιλανδίας, το μη αναστρέψιμο λιώσιμο των πάγων, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας κτλ αποδίδοντας το φαινόμενο στην ανθρωπογενούς προέλευσης υπερθέρμανση του πλανήτη.

Αυτό που ξεχνάνε, σκόπιμα, να μας πούνε είναι ότι στην συγκεκριμένη περιοχή είχαμε σύμφωνα με τα στοιχεία του IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) 50 χρόνια συνεχούς μείωσης των θερμοκρασιών πριν την παρατηρούμενη άνοδο. Στο Godthab είχαμε μείωση μεταξύ του 1940 και το 2000 κατά 1,8 C, στο Angmagssalik είχαμε την ίδια περίοδο μείωση κατά 1,2 C, ενώ στο Egedesminde από 1950 έως το 2000 είχαμε μείωση 1,2 C. Μάλιστα η μείωση από το 1940 έως την αναστροφή της τάσης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έφτασε τον ρυθμό του –2,2 C ανά δεκαετία.

Δεν υπήρξε ποτέ πριν άνοδος των θερμοκρασιών στην Γροιλανδία; Φυσικά και υπήρξε. Την δεκαετία του 1920 η θερμοκρασία φαίνεται να ανέβηκε μεταξύ 2 και 4 C. Σε μια περίοδο όπου οι συγκεντρώσεις των «αερίων του θερμοκηπίου» ήταν σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα των σημερινών, και που η απόδοσή τους σε παρέμβαση του ανθρώπου ακούγεται εξωφρενική. Ακολούθησε μια περίοδος ψύχρανσης και τελευταία έχουμε πάλι άνοδο. Η απόδοση της σημερινής τάσης σε ανθρωπογενείς παρεμβάσεις στο περιβάλλον μόνο σκοπιμότητες μπορεί να υποκρύπτει. Η μελέτη των θερμοκρασιών της Γροιλανδίας δείχνει (για άλλη για φορά) να διαψεύδει τους επαγγελματίες καταστροφολόγους καθώς τα στοιχεία της πραγματικότητας αρνούνται να συμμορφωθούν με τις προβλέψεις και τις φαντασιώσεις τους.

Οι φωνές της καταστροφολογίας πείθουν ολοένα και λιγότερο, και γι΄ αυτό γίνονται πλέον όλο και πιο υστερικές. Με αμφίβολα στοιχεία, απαράδεκτη μεθοδολογία, αχαλίνωτη φαντασία και υπερβολική θρασύτητα προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτικά εκμεταλλεύσιμες εντυπώσεις. Τα μόνα όπλα μας είναι η ευρεία ενημέρωση, η κριτική σκέψη και ο ορθός λόγος, ας μην τα αφήνουμε ανεκμετάλλευτα.

Περλικός Φώτης

Ένα σχόλιο
Leave a comment »

  1. ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΤΙ ΑΝ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥ ΕΞΑΤΡΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ.

    H ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΗΜΙΜΕΤΡΩΝ, ΤΟΥ ΚΑΘΗΣΙΧΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΥΚΟΛΩΝ ΔΙΑΨΕΥΣΕΩΝ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ.ΑΝΤ’ ΑΥΤΗΣ ΕΙΣΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ.

    “ΕΝΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΟΣ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ,(SIC) ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΡΩΗΝ ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ (VERY SIC)”

Σχολιαστε