Αποκωδικοποιώντας το DNA της Νέας Δημοκρατίας
Νοέ 12th, 2009 | Τάκης Μίχας| Κατηγορία: Τάκης Μίχας |
Email This Post
|
Print This Post
|
Ερώτημα: Αν ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είχε επανακάμψει στη Ν.Δ., θα είχε φτάσει στο σημείο να είναι σήμερα υποψήφιος αρχηγός του κόμματος;
Ακόμα: Αν υποθέσουμε ότι ήταν υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος, θα αντιμετωπιζόταν από τη «βάση» με την ίδια ευλαβική σιγή για την «αποστασία» του με αυτή που αντιμετωπίζεται ο Αντώνης Σαμαράς σήμερα; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι προφανώς ένα βροντερό «όχι». Ομως, τόσο τα ερωτήματα όσο και οι απαντήσεις μάς οδηγούν κατευθείαν στα άδυτα του DNA του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τις ηγεσίες Εβερτ και Καραμανλή.
Οι πρόσφατοι πολιτικοί βίοι των κ. Ανδριανόπουλου και Σαμαρά έχουν κοινά σημεία. Και οι δυο «αποστάτησαν» από τη Ν.Δ. για ιδεολογικούς λόγους. Ο πρώτος επειδή έκρινε ότι η Ν.Δ. δεν ήταν (αρκετά) φιλελεύθερη, ο δεύτερος επειδή δεν ήταν (αρκετά) εθνικιστική. Ο κ. Ανδριανόπουλος συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ, επειδή θεωρούσε ότι ο σοσιαλδημοκρατικός διεθνισμός του Γ. Παπανδρέου ήταν πλησιέστερα στον δικό του φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό απ’ ό,τι η «λαϊκή Δεξιά» του κ. Καραμανλή. Ο κ. Σαμαράς, από την πλευρά του, ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, επειδή έκρινε ότι η Ελλάδα είχε το μονοπώλιο στο όνομα «Μακεδονία» και ότι οποιαδήποτε υποχώρηση σε αυτό το σημείο ισοδυναμούσε με προδοσία.
Τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος διατηρούν τις απόψεις τους. Ομως, ενώ ο δεύτερος γίνεται δεκτός μετά βαΐων και κλάδων στη Ν.Δ., χωρίς σχεδόν κανείς να αναφέρεται στην «αποστασία» του, αντίθετα, η «αποστασία» του δεύτερου εξακολουθεί να προκαλεί αντιδράσεις και αρνητικά σχόλια. Πού οφείλεται αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση των δύο πολιτικών; Οχι ασφαλώς στην πράξη της «αποστασίας», την οποία αμφότεροι διέπραξαν, αλλά στις ιδέες τις οποίες εκφράζουν. Ο κ. Σαμαράς εκπροσωπεί τον εθνικισμό, που είναι η κρατούσα αντίληψη στη Ν.Δ., ενώ, αντίθετα, ο κ. Ανδριανόπουλος εκπροσωπεί έναν διεθνισμό που θεωρείται από τη «βάση» ξενόφερτος και επικίνδυνος.
Ομως, θα αντιπαρατηρήσει κανείς, το γεγονός ότι η Ντόρα Μπακογιάννη διεκδικεί με πιθανότητες την ηγεσία της Ν.Δ., δεν αναιρεί την παραπάνω συλλογιστική; Οχι, δεν την αναιρεί.
Αυτό το οποίο είναι αξιοσημείωτο, είναι ότι η κ. Μπακογιάννη ποτέ δεν προσπάθησε να προκαλέσει μια συζήτηση ουσίας σχετικά με τις απόψεις, την πολιτική και την κοσμοφιλοσοφία του αντιπάλου της (και κατ’ επέκταση τις δικές της). Ποτέ της δεν έθεσε σε ντιμπέιτ τις οπωσδήποτε συζητήσιμες γεωστρατηγικές απόψεις του κ. Σαμαρά, τον τρόπο με τον οποίο ο τελευταίος προσδιορίζει το «εθνικό συμφέρον» της χώρας, καθώς και την ευκολία με την οποία χαρακτήριζε ως «μειονότητες» όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Αντίθετα, οι παρεμβάσεις της αφορούν σχεδόν αποκλειστικά διαδικαστικά θέματα, ποτέ θέματα ουσίας. Η σιωπή της κ. Μπακογιάννη σε αυτά τα θέματα είναι αρκετά εύγλωττη. Γνωρίζει ότι το μοναδικό «αφήγημα» που συνδέει τη Ν.Δ. είναι ο «ποπ» εθνικισμός. Τίποτα άλλο. Ούτε η φιλοσοφία της ελευθερίας ούτε τα ατομικά δικαιώματα ούτε το κράτος δικαίου. Προτιμά, λοιπόν, την εύκολη λύση, δηλαδή να παίξει μέσα στο κρατούν στο κόμμα πλαίσιο ιδεών, αντί να προσπαθήσει να το αμφισβητήσει. Ετσι, έχουμε το πρωτοφανές για ένα ευρωπαϊκό κόμμα θέαμα, οι υποψήφιοι για την ηγεσία να μη διασταυρώνουν ποτέ τα ξίφη τους για θέματα πολιτικής και ιδεολογίας. Ακόμα και στα συνέδρια του Κ.Κ. Κίνας, υπάρχει περισσότερη πολιτική αντιπαράθεση! Αν η κ. Μπακογιάννη τελικά επικρατήσει, αυτό δεν θα συμβεί επειδή προσέφερε ένα εναλλακτικό αφήγημα σε αυτό που προβάλλει ο κ. Σαμαράς. Θα επικρατήσει απλώς και μόνον επειδή θα έχει πείσει τη «βάση» ότι υπό την ηγεσία της η Ν.Δ. έχει μεγαλύτερες πιθανότητες ανάκτησης της εξουσίας.
Για να συνοψίσω: Οταν η Νέα Δημοκρατία φοράει τα ρούχα της δουλειάς, ονομάζεται «Καραμανλής-Εβερτ» και όταν φοράει τα γιορτινά της, ονομάζεται «Σαμαράς-Ψωμιάδης». Αυτά είναι τα δυο φαινότυπα του γονιδιώματός της και οποιοσδήποτε ηγέτης και αν εκλεγεί -συμεριλαμβανομένης και της κ. Μπακογιάννη- θα υποταχθεί νομοτελειακά στο αδυσώπητο αυτό γενετικό πρόσταγμα.
Τάκης Μίχας
————————————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 11/11/2009
Ουσιαστικά, ύστερα από επανειλημμένες Οβιδιακές μεταμορφώσεις (Βασιλικόν Κόμμα, Λαϊκό Κόμμα, Εθνικός Συναγερμός, ΕΡΕ, Νέα Δημοκρατία) ουδέν έχει αλλάξει, στην βάση τουλάχιστον, της παράταξης αυτής. Κομβική αν όχι αποκλειστική της, “ιδεολογία” παραμένει το Μεταξικό τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια” και (ψιθυριστά “μη μας ακούσουν”) ολίγον de Grecia (you know what I mean) . Η πανέξυπνη οικογένεια Μητσοτάκη έχοντας επίγνωση ΚΑΙ αυτού του τελευταίου “πόθου” ενός 10% του Λαού, δλδ 20-25% των συντηρητικών μαζών, έπραξε ανάλογα – από το ιστορικό πλέον “unfair” μέχρι την πρόσφατη φιλοξενία, στα Χανιά, του ζεύγους de Grecia – Glucksburg.
Ὁ κ. Μίχας ἔχει, στὴν κύρια ἐπισήμανσί του δίκιο. Ἄλλο ἐὰν διαφωνῶ μὲ τὸ συμπέρασμά του.
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, καμμία ἰδιαίτερη συμπάθεια δὲν ἔχω στὸν ἐθνικοσοσιαλισμὸ καὶ στὸν ἐθνολαϊκισμὸ (μὲ τὸν ὁποῖον φαίνεται νὰ συγχέῃ, κακῶς, ὁ κ. Μίχας τὸν ἐθνικισμό.) Ἀντιλέγω, ὅμως: Γιατί ὄχι καὶ φιλελεύθεροι ὅπως ὁ κ. Ἀνδριανόπουλος παρόντες σὲ ἕνα σύγχρονο ἐθνικιστικὸ κόμμα; Ὄχι μόνον εἶναι ἀναγκαῖος σήμερα ὁ φιλελευθερισμός, ἀλλὰ εἶναι ἀναγκαῖος μαζὶ -καὶ μόνον μαζὶ- μὲ τὸν ἐθνικισμό.
Μάλιστα, καὶ ἱστορικῶς ὁ δυτικοευρωπαϊκὸς ἐθνικισμὸς θέριεψε μαζὶ μὲ τὸν Διαφωτισμὸ (ἀρχὴ τῆς ἐθνικῆς αὐτοδιαθέσεως καὶ κυριαρχίας – ἀντιθέτως, ἡ ἐθνομηδενιστικὴ παγκοσμιοποίησις δὲν ὁδηγεῖ παρὰ στὴν παγκόσμια καπιταληστρικὴ δικτατορία), ἀλλὰ καὶ στὰ καθ᾿ ἡμᾶς ἡ παράδοσίς μας δείχνει ὅτι πραγματικὴ ἐλευθερία μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ μόνον ἐντὸς τῆς κοινότητος καὶ τοῦ ἔθνους, ὅπως μᾶς ὑποδεικνύει ἡ ἀρχαία Ἑλλὰς ὅπου ἡ ἐλευθερία πραγματώνεται μόνον διὰ τῆς ἰδιότητος τοῦ πολίτου, ὅπως μᾶς ὑποδεικνύει ἡ κοινοτική μας παράδοσις, συνέχεια τῆς ἀρχαίας πόλεως, ὅπως εὔγλωττα ἐπισημαίνει ὁ Ἴων Δραγούμης.
(Πολὺ δὲ περισσότερο, εἶναι ἀναγκαῖος ὁ πραγματικὸς φιλελευθερισμὸς στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα τοῦ βαθέος κομματικοῦ κράτους τῆς Ἀριστερᾶς.)
Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι μερικοὶ νεοφιλελεύθεροι συγχέουν τὸν δεξιὸ ἐθνοκεντρικὸ φιλελευθερισμὸ μὲ τὸν ἀριστερὸ ἐθνομηδενιστικὸ καπιταλισμὸ τῆς παγκοσμιοποίησης (=παγκόσμια δικτατορία, ἐγγενῶς ἀσύμβατο μὲ τὸν φιλελευθερισμὸ καὶ τὴν ἐλευθερία αὐτὴν καθ᾿ ἑαυτήν). Κοινῶς, ἀριστεροί (μερικοὶ πρώην ἀκροαριστεροὶ) ποὺ παριστάνουν σήμερα τοὺς φιλελευθέρους ὡς ἰδεολόγοι τῆς δεξιᾶς! Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι δὲν καταλαβαίνουν ὅτι, προδίδοντας τὴν ἐθνικὴ κληρονομιὰ τῆς Δεξιᾶς, ἐπρόδωσαν καὶ τὴν φιλελεύθερη κληρονομιά της. Συγχρόνως.
Ἐπὶ τέλους, πρέπει νὰ γίνῃ διακριτὴ ἡ φιλελεύθερη Δεξιὰ ἀπὸ τὴν νεοφιλελεύθερη ἐθνομηδενιστικὴ Ἀριστερά. (Καί στὸ κάτω-κάτω, τὶς ψήφους τῆς τελευταίας ἡ Δεξιὰ οὔτε τὶς εἶχε ποτέ, οὔτε τὶς θέλει. Ἀρκοῦν ὁ ΣΥΡΙΖΑ οἱ «Οἰκολόγοι» καὶ ἡ «Φιλελεύθερη Συμμαχία». Ἡ Δεξιὰ ἀπευθύνεται στὴν μεγάλη κοινωνικὴ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων τὸ ἦθος καὶ τὸ ἔθος.)
Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι ὁ Σαμαρᾶς θὰ διαλύσῃ τὴν ἐν Ἑλλάδι σύγχυσι τῶν ἐννοιῶν. (Δὲν τρέφω αὐταπάτες, ἀλλὰ ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστον εἶναι κάτι.)
Ὅπως ἐπεσήμανα, ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἀλλὰ ὁ φιλελευθερισμός τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ εἶχε ἐθνικὸ προσανατολισμὸ καὶ εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐθνικῆς αὐτοδιαθέσεως καὶ κυριαρχίας. Ὁ ἐθνομηδενιστικὸς νεοφιλελευθερισμὸς δὲν ἔχει σχέσι οὔτε μὲ τὴν (κεντρο)Δεξιὰ οὔτε μὲ τὸν εὐρωπαϊκὸ Διαφωτισμὸ – μόνον μὲ τὴν νεοταξικὴ πλανητικὴ δικτατορία τοῦ παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμοῦ.
Ἡ δὲ Ν.Δ. τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ δὲν κινδυνεύει δὰ νὰ χάσῃ τὶς ψήφους τῶν κυρίων Δημητρᾶ, Βαλλιανάτου, Τρίμμη, καὶ Βοσκόπουλου· διότι, οὔτε τὶς εἶχε ποτέ, οὔτε βεβαίως τὶς θέλει.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνῃ σαφέστερο πὼς χαντακώθηκε καὶ ἡ ἐθνικὴ καὶ ἡ φιλελεύθερη κληρονομιὰ τῆς Δεξιᾶς, μὲ μεγάλη εὐθύνη μάλιστα τῶν ἴδιων τῶν φιλελευθέρων, ἐπαναλαμβάνω σχόλιό μου ἀπὸ ἄλλον δικτυακὸ τόπο:
Ἐκεῖνο ποὺ δὲν καταλαβαίνουν οἱ περισσότεροι σημερινοὶ φιλελεύθεροι εἶναι ὅτι ἡ παραίτησις -μᾶλλον ἡ προδοσία- τῆς Δεξιᾶς, ἀπὸ τὸ 1974 ἔως σήμερα, ἔναντι τῆς Ἀριστερᾶς, ἔγινε ἀπὸ ὅλες τὶς κατευθύνσεις: καὶ τῆς ἐθνικῆς καὶ τῆς φιλελεύθερης Δεξιᾶς. Ἐκ τῶν πραγμάτων. Διότι ὅταν προδίδῃς ἕνα μέρος τῆς κληρονομιᾶς σου, τελικῶς θὰ προδώσῃς τὰ πάντα. Ἔτσι φτάσαμε στὸ ἀνατριχιαστικὸ φαινόμενο ὑπουργὸς Δικαιοσύνης τῆς «δεξιᾶς» Ν.Δ. (Σωτ. Χατζηγάκης, 14-5-2008) νὰ άποκηρύσσῃ ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία ὡς ἀσύμβατη μὲ τὸ ἀνθρώπινο δικαίωμα καὶ τὸ δικαίωμα αὐτὸ καθ᾿ ἑαυτό (sic) (δηλαδὴ νὰ ἀρνεῖται τὴν θεμελιώδη προϋπόθεσι κάθε δημοκρατικῆς κυβερνήσεως, τὴν ἐθνικὴ κυριαρχία, χωρὶς νὰ παραιτεῖται), ὑπουργὸς Παιδείας τῆς «δεξιᾶς» Ν.Δ. νὰ προωθῇ ἀντεπιστημονικὰ προπαγανδιστικὰ ἐθνομηδενιστικὰ σχολικὰ βιβλία (ἀφήνω τὴν ἀρχὴ παντὸς κακοῦ, τὴν γλωσσικὴ μεταρρύθμισι Ράλλη), ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς «δεξιᾶς» Ν.Δ. νὰ προωθῇ τὸ σχέδιο Ἀννάν καὶ τὴν εἴσοδο τῆς Τουρκίας στὴν Ε.Ε. (ἐκτουρκισμὸ καὶ ἐξισλαμισμὸ τῆς Εὐρώπης) καὶ ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν τῆς «δεξιᾶς» Ν.Δ. νὰ καλῇ ἀσιάτες ἰσλαμιστὲς λαθρομετανάστες νὰ μᾶς «γονιμοποιήσουν». Ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἴδαμε «ἀριστερὴ» κυβέρνησι τοῦ ΠΑΣΟΚ νὰ ἐπιτρέπῃ τὸ μέγα ἔγκλημα τῆς φούσκας τοῦ χρηματιστηρίου, ἐνῷ βλέπουμε καὶ τὸ κομμουνιστικὸ Κ.Κ.Ε. νὰ χαντακώνῃ τὸν Ἕλληνα ἐργάτη, συντασσόμενο στὸ πλευρὸ τοῦ διεθνοῦς καπιταλισμοῦ, ὁ ὁποῖος προωθῇ τὴν ἐργασία μὲ στρατοὺς μεταφερόμενων ἀλλοδαπῶν δούλων (Κὰρλ Μάρξ: «Σκοπὸς τῆς εἰσαγωγῆς ξένων ἐργατῶν εἶναι ἡ διαιώνιση τῆς σκλαβιᾶς.»
Τονίζω ὅτι ἡ αὐτοκτονικὴ καὶ πολιτικῶς δειλὴ Ν.Δ. χαντάκωσε καὶ τὴν παραδοσιακή, ἐθνικὴ καὶ τὴν φιλελεύθερη κληρονομιά της. Γιὰ τὴν ἐθνικὴ κληρονομιὰ εἴπαμε ἀνωτέρῳ, γιὰ τὴν φιλελεύθερη τὰ εἶπε ὁ κ. Μανδραβέλης – οἱ ἴδιοι οἱ «δεξιοὶ» νιώθουν τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπολογηθοῦν γιὰ τὸν φιλελευθερισμό. Ἀλλά, τὴν ἴδια ἐνοχὴ νιώθουν ὅλοι οἱ φιλελεύθεροι καὶ μάλιστα οἱ κατ᾿ ἐξοχὴν φιλελεύθεροι, τῆς Φιλελεύθερης Συμμαχίας π.χ. Ἀποτέλεσμα; Ὑποτασσόμενοι καὶ αὐτοὶ στὴν Ἀριστερά, ἐγκαταλείπουν ἐν πολλοῖς τὸν οἰκονομικὸ φιλελευθερισμό (διότι Θάτσερ, Χάγιεκ, Φρήντμαν κάνουν τζήζ, ποὺ λένε· δὲν εἶναι δημοφιλεῖς σήμερα) καὶ περιορίζονται στὸ social liberalism (συνωνυμία, ἀλλὰ καμμία σχέσις μὲ τὸν «κοινωνικὸ φιλελευθερισμό» (φιλελευθερισμὸ μὲ κοιννωικὴ ευαισθησία) τοῦ κ. Σαμαρᾶ)· τουτέστιν, ἐλεύθερο χασίσι, γαμ…ι, καὶ λαθρομετανάστευσι. Οὐσιαστικῶς πρόκειται γιὰ ἐκφυλισμό, παρακμὴ τοῦ γνήσιου φιλελευθερισμοῦ.
Ὅπως, ἀκριβῶς ἀντιστοίχως, ἐκφυλισμός καὶ παρακμὴ τοῦ γνήσιου σοσιαλισμοῦ εἶναι ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ ἀγώνα κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ καὶ ἡ ἔκπτωσις σὲ κενολογίες γιὰ χασίσι καὶ γαμ…ι.
Τελικῶς, τόσο ὁ ἀριστερόζ προοδευτισμός ὅσο καὶ ὁ μπὲζ νεοφιλελευθερισμὸς συναντοῦνται στὸ ἴδιο ἀκριβῶς σημεῖο (τὸν ἐλευθεριακὸ νεοτὰξ ἀριστερίζοντα ἐθνομηδενισμό), προδίδοντας καὶ οἱ δύο τὴν ἰδεολογική τους κληρονομιά (τὸν φιλελευθερισμὸ καὶ τὸν σοσιαλισμό, ἀντιστοίχως) καὶ γινόμενοι πιόνια καὶ λακέδες τοῦ συστήματος τὸ ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι προσπαθοῦν νὰ ἀνατρέψουν. Κοινῶς, ἐδῶ ὁ κόσμος καίγεται, δὲν θὰ ἔχουμε πατρίδα, οὔτε ζωντανὴ φύσι, οὔτε ἱστορικὴ κληρονομιά, δὲν θὰ ἔχουμε πραγματικὴ (ἐθνική, πολιτική, πολιτισμική, ἐργασιακή, οἰκονομική) ἐλευθερία, δὲν θὰ ἔχουμε ἐργασία, δὲν θὰ ἔχουμε κοινωνία, ἀλλὰ θὰ μποροῦμε νὰ παντρευτοῦμε ἐλεύθερα σὲ γκαίυ γάμο τὸν πακιστανὸ λαθρομετανάστη ἐραστή μας. Ζήτω ὁ «φιλελευθερισμός»!
Ὑπάρχουν καὶ διαφορὲς χαρακτῆρος μεταξὺ τῶν κυρίων Ἀνδριανοπούλου καὶ Σαμαρᾶ. Θὰ ἔλεγα ὅτι ὁ κύριος Ἀνδριανόπουλος εἶναι, πῶς νὰ τὸ ‘πῶ, οὐσιωδῶς πιὸ ἐριστικὸς απὸ τὸν κύριο Σαμαρᾶ. Συνεπῶς, ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ μαζέψει τὶς ὐπογραφές ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ θέσει ὑποψηφιότητα, ὂχι μόνον στὴν Νέα Δημοκρατία, ἀλλὰ καὶ σὲ κανένα κόμμα. Τοῦ ἀρέσει ὁ καβγᾶς καὶ τὸν ἀγαπᾶμε ὅλοι γι’ αὐτὸ. Καὶ σὲ μᾶς άρέσει, άλλιῶς δὲν θὰ χασομερούσαμε στὰ φόρουμ καὶ τὰ μπλόγκ. Άλλο, ὅμως, ἠ συζήτηση καὶ ὅλως ἕτερον ἡ ἡγεσία.
Καὶ κάτι ἀκόμα. Τόσον ὁ κύριος Σαμαρᾶς, ὅσον καὶ ὁ κύριος Ἀνδριανόπουλος μπῆκαν στὴν πολιτικὴ μὲ πολιτικὴ προῖκα . Ὁ ἕνας τὴν ἀποκηρύσσει τὴν προῖκά του καὶ ὁ ἄλλος τὴν τιμᾶ. Τὴν ἀσυνέπεια καὶ ἀχαριστία αὐτὴν δὲν τὴν παρατηρεῖ, λέτε, ὁ ψηφοφόρος ;
Ο λόγος που δεν γουστάρουν τον Ανδριανόπουλο είναι που πήγε στο ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος λόγος που δεν γούσταραν οι βάζελοι τον Τάσο Μητρόπουλο όταν πήγε στην ομάδα τους. Μας έχουν πήξει στην μαλακία τελευταία για το πόσο καλή είναι η Ντόρα. Την χτυπάει το κατεστημένο κατά τ’άλλα, όπως είπε προχθές η ίδια.
Καλή ανάλυσις, αλλά μάλλον ατελής……..
– Λόγω προσωπικής πείρας, ΔΕΝ μπορώ να ψηφίσω οτιδήποτε περιέχει Σόσιαλ-Κομμ-Αριστερό στο όνομά του , έστω και κατ΄επίφασιν…
– Αλλά απο εκεί και μετά, αρχίζουν οι αναζητήσεις,
– Τις εθνοσωτήριες κορώνες του Α.Σαμαρά τις φοβάμαι….
– Τις “πατάτες”, της άλλης πλευράς, τις αναμένω …….
– Τις “συγκινητικές” στιγμές του τρίτου, τις αγνοώ…….
Βρε, μπάς και πρέπει (πάλι) να ψηφιστεί ο ποιό ανίκανος, για να μπορούμε να χορεύουμε στην πλάτη του ??
Περί Φιλελευθερισμού-Εθνικισμού σχόλιο:
Να μην συγχέουμε την Republican Φιλοπατρία με τον Εθνικισμό του Πολιτικού Ρομαντισμού του 19ου αι.
Η πρώτη αφορά την υπεράσπιση της γης ως άθροισμα ιδιόκτητων κλήρων και που είναι πράγμα συγκεκριμένο όπως συγκεκριμένοι είναι και οι προγονικοί τάφοι για την Αρχαία Πολιτεία. Ο Machiavelli κλαίει για τις καταστροφές των αγροικιών της Τοσκάνης από τους Βενετούς, οι Βρετανοί μεσοβασίλειοι republicans θιασώτες της Free-State, O.Cromwell, J.Milton, A.Sydney, J.Harrington αναφέρονται στη «γη που έδωσε ο Θεός» και τον αψύ Country Gentleman, ανθρώπινο τύπο που εξέφραζαν οι Old Whigs του Country Party ή ο G.Washington. Η «πατρίδα» είναι γη, σύνολο ιδιόκτητων γαιών.
Ο Εθνικισμός του Ρομαντισμού, αναφέρεται στον Volk και το Volksgeist, δηλαδή στον Λαό ως εθνότητα και το «Πνεύμα» του. Ο Ρομαντικός Εθνικισμός σκοπεύει τις κατακερματισμένες διανοητικά ανθρωπομάζες των πόλεων στις οποίες ζητά να εγείρει το διονυσιακό αίσθημα της «μετοχής» και «μέθεξης» σε ένα κοινοτικό «Όλον», υπό τις μουσικές του Richard Wagner (ή του Θεοδωράκη, αν προτιμάτε).
Για ποια «φιλοπατρία» να μιλήσουμε όταν η ιδιοκτησία δεν θεωρείται πλέον «δώρο Θεού» αλλά «έργο Διαβόλου» το οποίο πρέπει να απαλλοτριωθεί προς χάριν μιας «Rave μέθης» λαϊκιστικών, (εθνικο-ή διεθνο-) σοσιαλιστικών ή χρηματοπιστωτικών παραισθησιογόνων; Από τον 20ο αι. και μετά, δεν τίθεται θέμα «πατρίδος». Έτσι απλά.
[…] This post was mentioned on Twitter by K. Floridis, K. Floridis. K. Floridis said: Αρθρο του Τάκη Μίχα για την ιδεολογική φύση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.Αποκωδικοποιώντας το DNA της Ν.Δ. http://icio.us/omthve […]
@ Γ. Σιβρίδης
Ο Ρομαντικός Εθνικισμός σκοπεύει τις κατακερματισμένες διανοητικά ανθρωπομάζες των πόλεων στις οποίες ζητά να εγείρει το διονυσιακό αίσθημα της «μετοχής» και «μέθεξης» σε ένα κοινοτικό «Όλον», υπό τις μουσικές του Richard Wagner (ή του Θεοδωράκη, αν προτιμάτε).
Absolutely divine!!!!!
In line with the above, it is worth reading the book Σούλι και Σουλιώτες [Εστία, 4η Εκδοση] by celebrated historian Dr. Vasso Psimoulis.
Ο Ρομαντικός Εθνικισμός ειναι Γερμανικο προιον του 19ου αιωνα οταν η Γερμανια τοτε
α)Ηταν φεουδαρχικη
β)Ελαχιστα αστικη η οσο αστικο μπορουσε να ηταν τοτε το Βερολινο, δηλαδη καθολου σε σχεση με Βιεννη, Λονδινο κλπ.
οποτε κατι δεν ταιριαζει. Οι Γιουνκερ gentlemen για ποιο λογο δεν ειχαν ρεπουμπλικανικο εθνικισμο [επι τω αυταρχικοτερω εστω καθοτι δεν ηταν ακριβως φιλοι της δημοκρατιας] και ειχαν ρομαντικο εθνικισμο κατα τον εισηγητη? Γιατι ο Μπισμαρκ ως Γιουνκερ φωναζε να ξηλωθουν τα αυστριακα φυλακια στον πολεμο του 1866 εως εκει που υπαρχει εντονη προτεσταντικη πιστη? Μηπως γιατι το Γερμανικο εθνος δομειται ως μια μεγαλη Πρωσσια η οποια ηταν σχετικα inclusive. Οι Πολωνοι της αυτοκρατοριας ψηφιζαν για το Ραιχσταγκ για παραδειγμα. Μηπως ειναι πιο πολυπλοκο φαινομενο ο εθνικισμος.
Οι Φιλικοι ηταν αντιφιλελευθεροι με αυτην την λογικη, διοτι στην Ελλαδα τοτε υπηρχαν μονο χωρικοι?