«Άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις»
Νοέ 7th, 2009 | Αριστείδης Χατζής| Κατηγορία: Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Yπάρχουν κάποιοι που εκπλήσσονται κάθε φορά με τους οικονομικούς κύκλους. Αντιμετωπίζουν την ύφεση, την ανεργία, την κατάρρευση οικονομικών γιγάντων, σαν να μην έχει ξανασυμβεί ποτέ. Επειδή δεν πιστεύω ότι είναι τόσο ανιστόρητοι ή τόσο αφελείς, υποθέτω ότι η υποκριτική έκπληξη οφείλεται στο ότι, για οποιονδήποτε λόγο, αναζητούν το πρωτοφανές εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά μόνο βαρετές κανονικότητες.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με τον πολιτικό κύκλο. Τα δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και αυτή η εναλλαγή είναι τόσο αναμενόμενη που αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει καν μια αιτιακή σύνδεση μεταξύ της ταχύτητας εναλλαγής και της ποιότητας διακυβέρνησης/αντιπολίτευσης. Στην Ελλάδα, αυτή η σχέση είναι δύσκολο να εξεταστεί, καθώς η ποιότητα και της κυβερνητικής πολιτικής και της αντιπολιτευτικής τακτικής είναι σταθερά πολύ χαμηλή.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να αναρωτιόμαστε γιατί η Ν.Δ. συνετρίβη όταν η Κεντροδεξιά κερδίζει τις εκλογές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ηταν σχεδόν βέβαιο ότι ο ελληνικός λαός, που δεν δίστασε να στείλει στα σπίτια τους τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν θα έκανε τώρα την εξαίρεση. Η σημερινή κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να αποφύγει, ούτε αυτή, τον πολιτικό κύκλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα εγκαταλείψει κι αυτός περίλυπος το Μέγαρο Μαξίμου κατά πάσα πιθανότητα στις μεθεπόμενες εκλογές. Ο/Η δε νέος/α αρχηγός της Ν.Δ., που θα εκλεγεί σε λίγες ημέρες, θα έχει την ευκαιρία να «αλλάξει σελίδα» στις μεθεπόμενες εκλογές αν αντέξει και περιορίσει την ήττα στις αμέσως επόμενες εθνικές εκλογές.
Βέβαια, κάποιες φορές τα δεδομένα του ιδιότυπου δικομματισμού αλλάζουν, αλλά αυτό γίνεται πολύ σπάνια. Εγινε μια φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν το ΠΑΣΟΚ αντικατέστησε την παλιά Ενωση Κέντρου στο δίπολο – αλλά οι συνθήκες ήταν εξαιρετικές. Μετά τη μεταπολίτευση η κατάσταση παρέμεινε ρευστή μέχρι και τις εκλογές του 1981. Η προσπάθεια δημιουργίας ενός τρίτου πόλου από την Αριστερά απέτυχε παταγωδώς, ενώ η αντίστοιχη προσπάθεια από τα δεξιά έχει ήδη δείξει τα όριά της.
Ομως, παραμένει το ερώτημα αν η εναλλαγή στις εκλογές αποτελεί και εναλλαγή παραδείγματος διακυβέρνησης, εάν δηλαδή η επιλογή των πολιτών είναι το αποτέλεσμα ιδεολογικών μεταστροφών ή έστω συνιστά μια συνειδητή επιλογή ενός φορέα ιδεών. Για την Ελλάδα είναι μάλλον αρνητική η απάντηση. Οι πολιτικές των δύο μεγάλων κομμάτων είναι σχεδόν ταυτόσημες, οι δεσμεύσεις και οι περιορισμοί τους παρόμοιοι, ακόμα και οι σοβαρές διαφορές στη ρητορική τους τείνουν να εκλείψουν. Οι οριακοί ψηφοφόροι είναι δύσκολο να εξαπατηθούν από πλασματικές διαφοροποιήσεις. Ετσι, αυτό που απομένει πάντα είναι η λογική της επετηρίδας. Μόλις χάσεις τις εκλογές, στοιχίζεσαι μέχρι να έρθει και πάλι η σειρά σου.
Ενας επιπλέον λόγος για τον οποίο δεν θα μπορούσε να βοηθήσει τη Ν.Δ. η καλή πορεία των κεντροδεξιών κομμάτων είναι και το ότι δεν αποτελεί γνήσιο κομμάτι τους. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή της, αδυνατεί να παρακολουθήσει τις ιδεολογικές ζυμώσεις των συγγενών κομμάτων και να πετάξει από πάνω της τις ιδέες και αντιλήψεις που δεν έχουν καμία σχέση με τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Αλλά αυτή είναι η μοίρα ενός πολυσυλλεκτικού κόμματος, που ανάγει την πολυσυλλεκτικότητα σε λανθάνουσα ιδεολογία του.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, μετά μια συντριβή τέτοιου μεγέθους, όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί προβάλλουν στο ιδεολογικό τους μανιφέστο μια ιδεολογία κενή περιεχομένου, τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Είναι κενή, όχι γιατί ο φιλελευθερισμός δεν μπορεί να είναι κοινωνικός, αλλά γιατί αυτοί που χρησιμοποιούν τον όρο αποφεύγουν, διστάζουν, δεν θέλουν και ίσως δεν ξέρουν πώς να τον ορίσουν. Αν προσπαθήσουμε να το κάνουμε εμείς από τα συμφραζόμενα και από τον τρόπο που έχει χρησιμοποιηθεί ο όρος μέχρι τώρα, θα διαπιστώσουμε ότι αυτό που ονομάζεται «κοινωνικός φιλελευθερισμός» δεν είναι ούτε φιλελευθερισμός ούτε κοινωνικός.
Δεν είναι φιλελευθερισμός, διότι δεν θεωρεί πρωταρχική την ελευθερία επιλογών στην οικονομική ζωή αλλά και στην προσωπική σφαίρα (κανείς τους δεν τολμάει να μιλήσει για τις μαύρες τρύπες του ελληνικού κράτους δικαίου), και δεν είναι κοινωνικός, γιατί δεν δίνει την απαραίτητη έμφαση στην αύξηση της κοινωνικής ευημερίας, που επιτυγχάνεται βέβαια μέσω και της αναδιανομής του πλούτου που θα πρέπει όμως πρώτα να δημιουργηθεί.
Αλλά ακριβώς στην ίδια θέση βρέθηκε και το ΠΑΣΟΚ πριν από δύο χρόνια. Δεν έγινε καμία σοβαρή ιδεολογική συζήτηση τότε, αλλά αν γινόταν, πάλι σε μια ανάλογης ποιότητας ιδεολογική φόρμουλα με εκείνη της Ν.Δ. θα κατέληγε. Αυτό όμως δεν το εμπόδισε να πάρει τη σειρά του σήμερα, όταν έληξε ο χρόνος των προηγούμενων.
Αριστείδης Χατζής
————————————————————-
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 25/10/2009 με τίτλο “Σχεδόν ταυτόσημες πολιτικές”. Ο τίτλος “Άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους κατεβάζεις” είναι ο αρχικός τίτλος του συγγραφέα.
Κύριε Χατζή, τα σέβη μου!!! Συνοψίσατε, μέσα σε έμα πολύ μικρό και εύπεπτο κείμενο, την ουσία της πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα.
Πάρα πολύ ωραίο άρθρο και ανάλυσις.
Θέτει ερωτήματα χωρίς να κατευθύνει.
Εξαιρετικό
Σημειολογική παρατήρηση: Φιλελευθερισμός vs. φιλελευθερισμος
Γράφτηκαν ξανά και ξανά εδώ μέσα και αλλού πολλά για την γεωγραφική διαφοροποίηση [Ευρώπη vs. ΗΠΑ] της έννοιας του φιλελευθερισμού. Ενα άλλο που ΔΕΝ εθίγη είναι η διαφοροποίησή του από ένα μορφωτικo-κοινωνικό επίπεδο στο άλλο ή, πιό ορθά, η επιστημονική/πολιτικο-ιδεολογική σημασία vs. κοινή σημασία κατά τρόπον παράλληλο προς τις λέξεις Δημοκρατία και δημοκρατία. Οπως η λέξη Δημοκρατία (με Δ) δηλοί πολιτειακό σύστημα [τρόπο διακυβέρνησης – το ότι εκφυλισθηκε ή έννοια είναι άλλη συζήτηση], ενώ δημοκρατία (με δ) αναφέρεται σε αξιακό σύστημα, έτσι και Φιλελευθερισμός (με Φ) [Liberalism (with L)] αναφέρεται σε συγκεκριμένη ιδεολογία διακυβέρνησης (όπως διαμορφώνεται και διαφοροποιείται από φιλοσοφικά ρεύματα), ενώ φιλελευθερισμός (με φ) [liberalism (with l)] αφορά ακριβώς στο αξιακό σύστημα, την ετυμολογία της λέξης, το φιλείν την ελευθερία, προοδευτικότητα γενικώς.
Ετσι, αντιλαμβάνεσθε, μπορείτε να «κολλήσετε στον τοίχο» κάθε ζουζέκι [Βασιλειάδου]. Διότι αν ρωτήσετε, «Οταν λέτε κύριε ΧΥΖ ότι δεν είστε φιλελεύθερος εννοείτε την λέξη με φ κεφαλαίο (upper case) ή φ μικρό (lower case);» Και, αν απαντήσει, «Με φ μικρό» θάφτηκε, διότι θα αντιτάξετε, «Δηλαδή λέτε ότι είστε ανελεύθερος ή ίσως αντιδραστικός, αυταρχικός» ενώ, αν απαντήσει, «Με Φ κεφαλαίο» τότε τον «αποτελειώνετε» απαιτώντας να σας δώσει τον ιδεολογικό ορισμό, ο οποίος, by the way and in the final analysis, είναι ενιαίος.
Κυρίες και Κύριοι, ο λόγος, o ορθός λόγος, le mot juste του Gustave Flaubert, είναι το ΜΟΝΟ αλλά ΤΟ ισχυρότερο όλων των όπλων για να ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΜΕ την ιδεολογική απάτη, να εκθέσουμε ανεπανόρθωτα, ακυρώσουμε, συντρίψουμε, αδρανοποιήσουμε και ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΜΕ ΗΘΙΚΩΣ τους λογής-λογής βερμπαλιστές, ιδεολογικούς σοφιστές και intellectual frauds, ένθεν και ένθεν!
@ self
ο οποίος [ιδεολογικός ορισμός του φιλελευθερισμού], by the way and in the final analysis, είναι ενιαίος.
In fact, είναι ενιαίος ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ, the sine qua non.
Αυτός δε είναι ο λόγος που προσωπικά πίστευα και πιστεύω ότι άτομα όπως Bush υιός and Co, αλλά ΚΑΙ ο Ronald Reagan ήσαν απλοί ιδεολογικοί τυχοδιώκτες. Διότι, ΔΕΝ μπορείς να ερωτοτροπείς με την θρησκεία/εκκλησία [ειδικά σε μιά χώρα που ΠΡΩΤΗ διαχώρισε ΕΚΚΛΗΣΙΑ και ΚΡΑΤΟΣ] και να επιτρέπεις σιωπηρώς [tacitly] την ανάμιξη της εκκλησίας στα πολιτικά και την έκπτυξη του Dominionism των διαβολικών Pat Robertson και Jerry Falwell, μήτε να καταφέρεσαι ανοικτά ΕΝΑΝΤΙΟΝ της ευθανασίας, ΕΝΑΝΤΙΟΝ της έκτρωσης, ΕΝΑΝΤΙΟΝ της συμβίωσης των φιλομοφύλων, ΕΝΑΝΤΙΟΝ της έρευνας επί βλαστοκυττάρων [stem cell research] και και και, και μετά να εμφανίζεσαι ως Φιλελεύθερος – ΔΕΝ είσαι Φιλελεύθερος, μηδέ φιλελεύθερος for that matter!!!!
ΑΛΛΑ ούτε και ελευθεριακός (libertarian) είναι, εάν κάποιος προσπαθήσει να υπεκφύγει διαλεκτικώς επιστρατεύοντας αυτόν τον ισχυρισμό.
@ Aιστείδης Χατζής
Βέβαια, κάποιες φορές τα δεδομένα του ιδιότυπου δικομματισμού αλλάζουν, αλλά αυτό γίνεται πολύ σπάνια. Εγινε μια φορά στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν το ΠΑΣΟΚ αντικατέστησε την παλιά Ενωση Κέντρου στο δίπολο – αλλά οι συνθήκες ήταν εξαιρετικές
Eξ ίσου εξαιρετικές ήταν το 1909 όταν ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος και ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς έκαναν την Επανάσταση στο Γουδί και κάλεσαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο από το τότε αυτόνομο κράτος της Κρητικής Πολιτείας να κυβερνήσει την Ελλάδα.
Εξ ίσου ή μάλλον περισσότερο εξαιρετικές παρά ποτέ άλλοτε, με το χειρότερο αθροιστικώς έλλειμμα (κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό) είναι οι συνθήκες σήμερα. Απλά, δεν υπάρχει και δεν αρθρώνεται καθαρός, συμπαγής, ενιαίος ΣΤΙΒΑΡΟΣ Φιλελεύθερος λόγος, ικανός να εμπνεύσει τον Λαό και να τον άρει σε κατάσταση ψυχικής εξάρσεως.
Αυτές τις ημέρες οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι πρόεδροι της ΝΔ, κκ. Σαμαράς και Μπακογιάννη, δήλωσαν ότι ιδεολογικό στίγμα του κόμματος είναι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός.
Η φτωχή μου γνώση από όρους πολιτικής επιστήμης με έχει κάνει να θεωρώ, διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι το πολιτικό περιεχόμενο των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων (αληθινά σοσιαλδημοκρατικών και όχι νεοφώτιστων του νεοφιλελευθερισμού) είναι ο προστατευτισμός στην οικονομία και ο φιλελευθερισμός στην κοινωνία. Τα κεντροδεξιά κόμματα αντίθετα έχουν τον φιλελευθερισμό στην οικονομία και το συντηρητισμό στην κοινωνία.
Από πού μας προέκυψε ο κοινωνικός φιλελευθερισμός στη ΝΔ; Στο κόμμα αυτό έχουν σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των πολιτικών όρων. Αυτό φυσικά δεν ενοχλεί τους ψηφοφόρους τους. Πέταξαν πριν 8-10 χρόνια ένα σλόγκαν του “μεσαίου χώρου”, το οποίο σήμερα είναι ανέκδοτο. Μίλησαν γιά επανίδρυση του Κράτους, φτηναίνοντας αυτόν τον όρο γιατί επανίδρυση σημαίνει διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, Κράτους-Κόμματος, αλλαγές στη Δημόσια Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, όπου κατάργησαν όποιο υπόλειμμα θετικού μέτρου υπήρχε, όπως το αυτοδιοίκητο στις 2 πρώτες βαθμίδες και διόριζαν τις διοικήσεις των δικαστηρίων σα να είναι διοικήσεις ΔΕΚΟ. Έκαναν κανένα ουσιαστικό διάλογο μήπως , με διάθεση σύνθεσης, γιά την αναθεώρηση του Συντάγματος; Θεσμικά, αυτό που έχουν στο νου τους είναι το κράτος του ’50.
Σας παραπέμπω σε ένα σύντομο, αλλά καλό άρθρο του Γρηγόρη Βαλλιανάτου στην προηγούμενη ATHENSVOICE: http://www.athensvoice.gr/politics/av,18963,%CE%91%CE%BA%CE%B1%CF%8...
Κοινωνικός φιλελευθερισμός σημαίνει δικαιώματα ομοφυλοφίλων, αποποινικοποίηση της χρήσης των μαλακών τουλάχιστων ναρκωτικών, κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους κλπ. Άκου κοινωνικό φιλελευθερισμό η ΝΔ! Στην αντιπολίτευση και διάβασμα! Να κατανοήσουν 5 πράγματα και αφού να τα κατανοήσουν, να μας πουν τι στην ευχή θέλουν να κάνουν με την εξουσία, όταν την πάρουν. Γιατί το 2004 ήρθαν στην εξουσία έχοντας στο μυαλό ότι “είμαστε μεγάλη παράταξη, έχουμε πολλά χρόνια στην αντιπολίτευση, συνεπώς η Ιστορία μας χρωστάει”!
ΥΓ. Γιά να είμαι δίκαιος, η κ. Μπακογιάννη είχε δώσει στο παρελθόν συνέντευξη στο gay περιοδικό 10%
http://www.10percent.gr/old/issues/200502/index.html
και έπαιρνε θέση υπέρ ενός συμφώνου συμβίωσης, αλλά και πάλι εκτός πλαισίου ισονομίας και ισοπολιτείας. Θεωρώ ότι το ιδεολογικό της στίγμα ταιριάζει πιό πολύ με το φιλελευθερισμό τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικονομία, από του κ. Σαμαρά, αλλά και πάλι δεν είναι μόνο το πιάτο στο οποίο σερβίρεις κάτι, αλλά και το περιεχόμενο.
Εξαιρετικό άρθρο,
Ολοι αχεδόν οι Πολιτικοί, μάς γεμίζουν αερολογιες περί ιδεολογιών – οι υπόλοιποι των “σχεδόν” δεν λένε τίποτα…
– Θα ήθελα πολύ να ακούσω ένα Πρόγραμμα, με -έστω- ελάχιστες συγκεκριμένες, υλοποιήσιμες, ΕΦΙΚΤΕΣ υποσχέσεις – εξαιρουμένου του ΚΚΕ, που έχει απόψεις “μπετόν”.
– Φιλελεύθερη Πολιτική γνωρίσαμε απο το Σοσιαλιστικίζον Κόμμα,
– Σοσιαλιστική Πολιτική γνωρίσαμε απο το Φιλελευθερίζον Κόμμα,
Θα πώ και εγώ στους Αντιπροσώπους μας, Οπως λέγανε και σε μια παλαιά – προ “Επαναστατική” Επιθεώρηση (του Θεοδωράκη , νομίζω) :
Μας τόπανε, μας τόπανε , άει στο δ……. κόπανε……
@ Dimitris T
Όντως φτωχές οι γνώσεις σας στην πολιτική επιστήμη εάν πιστεύεται ότι ο φιλελευθερισμός αφορά κατα κύριο λόγο τη νόμιμη συμβίωση των ομοφυλόφιλων και άλλα 4-5 θέματα που θίγεται εσείς και διδάγματα για τον φιλελευθερισμό μπορεί να μας δώσει ένα κείμενο του κυρίου Βαλλιανάτου..
νόμιμη συμβίωση
Υπαρχει και παρανομη συμβιωση?
@ laskos
Xαααααχαχαχαχαχαχαχα.
Φιλελευθερισμός (με Φ) [Liberalism (with L)] αναφέρεται σε συγκεκριμένη ιδεολογία διακυβέρνησης (όπως διαμορφώνεται και διαφοροποιείται από φιλοσοφικά ρεύματα), ενώ φιλελευθερισμός (με φ) [liberalism (with l)] αφορά ακριβώς στο αξιακό σύστημα, την ετυμολογία της λέξης, το φιλείν την ελευθερία, προοδευτικότητα γενικώς.
Όπως, παραδείγματος χάριν: US liberalism, conservative liberalism, libertanianism, neoliberalism, ordoliberalism, radical liberalism, social liberalism, paleolibelism, … Τελικόα ποιον απ΄όλους να γράφομε με κεφαλαίο Φ?
Σε κάθε περίπτωση, δεν γνωρίζω, αφού ο λόγος των Ελλήνων πολιτικών απαιτεί αποκωδικοποίηση, εάν με τον όρο “κοινωνικός φιλελευθερισμός” εννοούν “ΝΑΙ” στα λογής-λογής κεκτημένα, ασφαλιστικό, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και άλλα προνόμια της Ελληνικής εργασιακής (εξω)πραγματικότητας, όπως τουλάχιστον, σε άλλοτε άλλο βαθμό, την αντιλαμβάνεται ο καθένας τους, ώστε να ΜΗ θορυβείται η λεγόμενη “λαϊκή” δεξιά*, Η αν αναφέρονται στις αρχές του Th Green, δλδ τον κοινωνικό φιλελευθερισμό του 19ου αιώνα, που αποδέχεται υπό όρους και όρια την Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια ως κοινωνικά αγαθά, δλδ να παρέχονται ίσες ευκαιρίες σε όλους, ειδικά σ’ αυτούς που χωρίς δικό τους λάθος (πχ φτωχά παιδιά, ανάπηροι) βρίσκονται σε μειονεκτική θέση κλπ κλπ.
Τέλος, υπάρχει και ένα τμήμα της κοινωνικής agenda του φιλελευθερισμού που αφορά στο αμιγώς αξιακό σύστημα του ανθρώπου (γάμος, θρησκεία, εκκλησία, νομιμοποίηση ναρκωτικών, πορνείας κλπ κλπ κλπ).
Πάντως, στον τελευταίο χώρο, τον αξιακό, δεν νομίζω ότι αναφέρονταν, διότι ουδείς Ελληνας πολιτικός των κομμάτων εξουσίας, εκτός από τον Κώστα Σημίτη (πχ ταυτότητες), άγγιξε ποτέ αφού, ως γνωστόν, κάθε απόπειρα ισοδυναμεί με αυτοκτονία!!
ΙΣΩΣ, λοιπόν, να χρειασθεί κάποιος έξυπνος δημοσιογράφος να ρωτήσει την κ. Μπακογιάννη και τον κ. Σαμαρά ΤΙ εννοούν.
*Λαϊκή Δεξιά, στην Ελλάδα, είναι (κακός) όρος που αποδίδεται σε πολιτικές τύπου κυρίων Παναγιωτόπουλου και Μανώλη, που κόπτονται υπέρ των απείρων κεκτημένων και ουσιαστικά ουδόλως διαφέρουν των πολιτικών της κεντροαριστεράς. Σε κάθε περίπτωση, ο όρος “λαϊκή δεξιά” στην Ελλάδα (με ρώτησε και Αμερικανός τις προάλλες) δεν αναφέρεται σε λαϊκά στρώματα που πρόσκεινται στην δεξιά, αλλά στις συνήθεις βραχυπροθέσμως φιλολαϊκές και μακροπροθέσμως ΑΝΤΙ-λαϊκές και αντι-αναπτυξιακές πολιτικές ΠΑΡΟΧΩΝ εν απουσία παραγωγής πλούτου ή αύξησής του που χαρακτηρίζουν αμφότερα τα κόμματα εξουσίας.
Λαικη Δεξια ειναι το Ρωσσικο κομμα. Ποια η διαφορα του βαθεως ΠΑΣΟΚ απο την Λαικη Δεξια. Περα απο συνθηματα καμια απολυτως.
Στην Ελλαδα επειδη δεν υπηρξε εργατικο κινημα οι οροι Αριστερα και Δεξια σπανια εχουν καποια σημασια. Εξ ου που το ΠΑΣΟΚ ακομα και επι Σημιτη δεν υπηρξε σοβαρη Σοσιαλδημοκρατια και η ΝΔ δεν υπηρξε ενα σοβαρο συντηρητικο κομμα.
Τα κομματα στην Ελλαδα ειχαν ανεκαθεν σκοπο το γκουβερνο και οι διαχωρισμοι ηταν πολιτειακοι (μοναρχια-αβασιλευτη), προσανατολισμος (Ορθοδοξος λαικος το Ρωσσικο κομμα βερσους Αγγλικο και Γαλλικο) κλπ. Και εξ ου που και η αριστερα στην Ελλαδα δεν μπορεσε να πιασει περισσοτερο απο 25% στις εκλογες. Οι Ελληνες ειναι σοσιαλιστες στις τσεπες των αλλων.
@ rebel @ work
Eδώ θα συμφωνούσα πως υπάρχει χάος.
Θα μπορούσαμε να πούμε, όμως, καλοπίστως ότι με μια σχηματική παρουσίαση επιτρέπεται κάποια στοιχειώδης προσέγγιση.
Δηλαδή
1) Οικονομική agenda -> συνεπειοκρατική
που σημαίνει ελάχιστον κράτος, αλλά όχι ελάχιστη παρουσία κράτους. Με άλλα λόγια ΣΤΙΒΑΡΟ κράτος που προαπαιτεί άψογους ελεγκτικούς μηχανισμούς όπου και όταν απαιτούνται, δλδ για προστασία του πολίτη, όχι για επιβράδυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Προσαρτημένο στο προηγούμενο, καθότι ΚΑΙ οικονομικό, είναι και το θέμα των τριών (συμπεριλαμβανομένης της Πρόνοιας) κοινωνικών αγαθών που σε άλλοτε άλλο βαθμό παρέχονται με ΟΡΟΥΣ και ΟΡΙΑ, αλλά και με διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης (κράτος vs κοινωνία πολιτών κλπ).
2) Κοινωνική agenda -> επίσης συνεπειοκρατική
Με βάση, λοιπόν, την παραπάνω εντελώς σχηματική (εξ ου και αναπόφευκτα δογματική) παρουσίαση
Φιλελεύθερος είναι αυτός που αποδέχεται ΚΑΙ (1) και (2) ως άνω, ενώ φιλελεύθερος ένας που αποδέχεται μόνο το (2).
Τέλος, αυτός που αποδέχεται ΜΟΝΟ το (1) είναι intellectually dishonest ή intellectual fraud, διότι ΔΕΝ νοείται Φιλελευθερισμός χωρίς το (2).
@ laskos
Οι Ελληνες ειναι σοσιαλιστες στις τσεπες των αλλων.
ΑΚΡΙΒΩΣ. Και επειδή οι τσέπες των άλλων στέρεψαν ή δεν υπάρχουν, ο Ελλαδίτης θα στραφεί κατ’ ανάγκην στον φιλελευθερισμό που άλλωστε του ταιριάζει ΕΓΓΕΝΩΣ. Το πιστεύω αυτό.
Μην υποτιμάμε τον Ελληνα. Εχει τρομακτική ικανότητα προσαρμογής
Aμάν πιά αυτοί οι δυό ακροδεξιοί. Ομοιος ομοίως αη βελάζοντος
Και εγω το πιστευω, ενας λαος εμπορικος, εφφετζιδικος, με εφεση και ταση προς πλουτισμο ειναι εκ φυσει φιλελευθερος. Καθολου ασχετο που ο νεοελληνικος διαφωτισμος ξεκιναει στα εμπορικα κεντρα που διαπρεπει ο ομογενειακος ελληνισμος. Βιεννη. Γενοβα, Παρισι.
Απλα απο το 74 και μετα κανανε τον κοσμο εξαρτωμενο στο κρατος μαζι με το γεγονος οτι τοτε ο Καραμανλης ο Α αφησε ερμαιο στην αριστερα ολους τους ιδεολογικους μηχανισμους του κρατους. Αποτελεσμα ειναι η Ελλας να μην εορταζει σημερα που επεσε το τειχος.
@laskos
Νομικά κατοχυρωμένη, ορθότερα
Θα είχε ενδιαφέρον, λοιπόν, να μαθαίναμε πόσοι από τους αυτοαπακολούμενους φιλελεύθερους, συγγραφείς και σχολιαστές του e-rooster, συμφωνούν με την οικονομική agenda (1) του Σχολίου 14.
rebel –
Θέτεις τους όρους και πρέπει (πάλι) να “στοιβαχτούμε” ???
– Θα συμφωνούσα με (1), αλλά όπως το θέτεις φαίνεται λίγο ουτοπικό – π.χ. ό όρος “στιβαρός ελεγκτικός μηχανισμός” με κάνει και χαμογελώ – δηλαδή, η συνταγή δεν περιλαμβάνει ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ????
Δεν μας απαντανε πρωτα οι κομμουνιστες ποια ειναι η δικη τους οικονομικη ατζεντα?
1)Δικτατορια του προλεταριατου
2)Αναγκαστικη αποκουλακοποιηση
3)Κολχοζ και σοφχοζ στην γεωργια
4)Κρατικο μονοπωλιο στην βιομηχανια
αντε γιατι αιωνια δεν θα πρεπει εμεις να απολογουμαστε για τις ιδεες μας
Φώφη,,
Επίτηδες τα έγραψες έτσι, για να μην γίνοινται αντιληπτά ????
Laskos,
Τί επαναλαμβάνεις ??? αυτό είναι πρόγραμμα “μπετόν αρμέ” – αμ΄πώς…….
@Γ. Καλάρης
Δεν αρνούμαι το έλειμμα γνώσης στην πολιτική επιστήμη. Είμαι γιατρός. Όπως κάποιος που δεν είναι γιατρός, ενώ ζητάει τη βοήθεια του ειδικού σε ένα πρόβλημα υγείας, παράλληλα διαβάζει δημοσιεύματα σχετικά με την υγεία, παίρνει θέση σε συζητήσεις κλπ, έτσι κι εγώ τοποθετούμαι με βάση αυτά που διαβάζω και από την οπτική που με αφορούν. Η υγεία μας αφορά όλους και όχι μόνο τους γιατρούς. Το ίδιο συμβαίνει με την πολιτική. Μάλιστα ανατρέχοντας στο λήμμα social liberalism στη wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Social_liberalism βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα. Κατ’ αρχήν το περιεχόμενο του όρου πράγματι το είχα ταυτίσει με αυτό το “πακέτο ιδεών”, που άλλοι το θεωρούν πρόοδο και άλλοι καταστροφή. Ο ίδιος ο όρος εμπεριέχει την έννοια της προσφοράς των υλικών αγαθών κατά το δυνατόν σε όλους, ώστε να ασκούνται ουσιαστικά οι ατομικές ελευθερίες, γιατί η εξαθλίωση σίγουρα δεν είναι κατάλληλο έδαφος.
Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω πώς το κράτος, με λιγότερους φόρους και χωρίς κρατικές επιχειρήσεις, αποδυναμωμένο και χωρίς πόρους δηλαδή, θα έχει στιβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι δε θα ορρωδούν προ ουδενός. Και ποιά θα είναι η αρμοδιότητα αυτών των μηχανισμών. Οι μηχανισμοί αυτοί θέλουν στελέχωση, που ούτε τώρα δεν υπάρχει. Αδύναμο κράτος, αδύναμες και οι κρατικές υπηρεσίες.
@DimitirsT
Κατά τη γνώμη μου κάνετε ένα λάθος εννοιολογικό το οποίο είναι σύνηθες και πολύ κοινό. Αυτό προκύπτει από το μοντέλο κράτους που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας από την ελληνική πραγματικότητα. Στην Ελλάδα το κράτος, εκτός των άλλων, είναι και επιχειρηματίας, και μάλιστα δραστηριοποιείται σε παρα πολλούς τομείς παράλληλα και υπάρχουν τμήματα της αγοράς όπου έχει τον πλήρη έλεγχο γιατί ο ανταγωνισμός είναι πενιχρός.
Ο φιλελευθερισμός (και ο κοινωνικός) πρεσβέυει ότι το κράτος έχει ρυθμιστικό ρόλο στην αγορά και μόνον όταν οι συνθήκες το απαιτούν πιεστικά, παρεμβαίνει για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας ή να προασπιστεί άλλου είδους συμφέροντα. Υποτίθεται το κράτος έχει δομές που ήδη τα προστατεύει.
Μιας και είστε γιατρός φανταστείτε τον ΕΟΦ. Ο ρόλος του είναι ρυθμιστικός για να ελέγχξει τα σκευάσματα και να προασπίσει τη δημόσια υγεία. Φανταστείται τώρα να έχει τη δυνατότητα να παράγει και φάρμακα ο ίδιος σαν επιχείρηση, τι στρέβλωση θα υπάρχει στην αγορά.
Στην Ελλάδα δυστηχώς υπάρχει αυτό το πρόβλημα και είναι ιδιαιτέρως έντονο. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια για παράδειγμα (πριν αναπτυχθούν τα ιδιόκτητα τηλεπ/κα δίκτυα) ο ΟΤΕ ήταν υπεύθυνος στο να επιτρέπει και να αδειοδοτεί τους άλλους παρόχους για πρόσβαση στα κυκώματα του (μιας και οι άλλοι παρείχαν υπηρεσίες πάνω στο δικτύο του όπως εν μέρει γίνεται ακόμα και σήμερα). Ή η ΔΕΗ ήταν υπέυθυνη για αδειοδοτήσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, πριν δημιουργηθεί η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) η οποία και αυτή αντιμετωπίζει άλλου είδους προβλήματα. Με αυτή τη λογική ο ΟΤΕ ή η ΔΕΗ μπορούσε να “κόβει” όποιον ήθελε ή να του δημιουργούσε κωλύματα με το “έτσι θέλω” απλά για να διατηρήσει τη θέση του/της στην αγορά.(Τα πρώτα χρόνια του ανοίγματος της τηλεπ/κης αγοράς τα παράπονα των εναλλακτικών παρόχων στον ΟΤΕ για καθυστερήσεις κλπ έκαναν ουρές).
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε κατα τη γνώμη μου μια πολύ κακή αντίληψη σχετικά με το ρόλο του κράτους στη κοινωνία μας. Το κράτος πρέπει να προασπίζει τα συμφέροντα του πολίτη και όχι να δραστηριοποείται παντού και πάντα, είτε χρειάζεται είτε όχι.
Όσον αφορά τη στελέχωση των δημοσίων υπηρεσιών, απ’όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ποτέ δεν ήταν επαρκής. Παρ’όλα αυτά έχουμε μακράν τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης τουλάχιστον. Το πρόβλημα για μένα δεν είναι η στελέχωση (βεβαίως μπορεί και να είναι σε μερικές περιπτώσεις δεν το αποκλείω) το πρόβλημα είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει απαρχαιωμένη δομή και δεν έχει συνέχεια (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι αλλαγές νόμων από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και η αδιαφορία και έλλειψη κινήτρων από τους υπαλλήλους που τις στελεχώνουν.
Απλά στην Ελλάδα ο φιλελευθερισμός σαν έννοια έχει εντέχνως ταυτιστεί από διάφορους, με την αρωγή και των ΜΜΕ, ως μια αρνητική έννοια που σημαίνει αποκλειστικά ιδιωτικοποιήσεις, άνθρωποι που χάνουν τη δουλεία τους, ξεπούλημα στο ιδιωτικό κεφάλαιο και άλλες τέτοιες ανοησίες. Όσον αφορά τις κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις του φιλελευθερισμού αυτές δεν αναφέρονται πουθενά για να μην χάσει η αριστερά το αποκλειστικό προνόμιο της κατ’επάγγελμα κοινωνικά ευαίσθητης ιδεολογίας.
Λιγότεροι φόροι σημαίνει περισσότερες επενδύσεις στη χώρα, δηλαδή περισσότερες θέσεις εργασίας, λιγότερη ανεργία, περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα στη χώρα και λιγότερες ανισότητες, ιδανικά. Αλλιώς έχουμε κύρια δυναμή οικονομικής ανάπτυξης το κράτος και όλες τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται γύρω του και όταν το κράτος δεν είναι σε θέση να το πράξει, η οικονομική ζωή της χώρας παίρνει την κατηφόρα.
Με άλλα λόγια αυτό που ο κύριος κ. Καλάρης λέει ορθότατα είναι ότι από την στιγμή που ο ΚΡΙΝΩΝ γίνεαι ΚΡΙΝΟΜΕΝΟΣ προκύπτει ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ με εσπειραμένη (convoluted) αέναη (ad infinitum) αυτοτροφοδοτούμενη αναπαραγωγή ενός διεφθαρμένου συστήματος όπως ακριβώς στα Σοβιέτ.
KALARIS,
Παρα πολύ ωραία διευκρινιστική ανάλυσις,
– Δυστυχώς, ο παρεμβατισμός του Κράτους (και στην Ελλάδα) έχει μόνον σκοπό την ωφέλεια των ολίγων εις βάρος των υπολοίπων.
ΔΕν θα ήθελα ούτε το αντίθετο.
– Οπουδήποτε το Κράτος παρενέβη , ως επιχειρηματίας ή ως σωτήρας, απέτυχε παταγωδώς και, οι “υπόλοιποι” το πληρώσαμε, το πληρώνουμε και θα πληρώνουμε ακριβά και…. δανεικά…..
– Ακόμη και όταν ακούω για “στιβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς” (και άλλοι σχολιαστές, αλλού, πρότειναν το ίδιο), μου έρχονται στο νου οι σερίφηδες του Νόττιγχαμ που μάζευαν φόρους δια της σπάθης…….
– Η αύξησις των μισθών και των προνομίων των Δημοσίων Λειτουργών άπεδείχθη ήδη οτι κάθε άλλο παρά πανάκεια για την στήριξη της ηθικής τους είναι – για να μην πω το αντίθετο.
Μαλλον, ενεργεί σαν το μέλι , όχι για να ‘ελκει μελισσες, αλλά για κάθε λογής “ζωύφια” που τρέφονται με τον μόχθο των μελισσών.
– Θα ήθελα ένα Κράτος/Κυβέρνηση ως Τηρητή του Συντάγματος και των Νόμων, και μια Βουλή ως Ανανεωτή του Συντάγματος και των Νόμων προς όφελος του συνόλου.
– Αλλά, αν ήσαν τα πράγματα τόσο απλά, δεν θα συζητάγαμε κάν εδώ……….
O Eλλαδίτης, όπως και ο πολίτης κάθε κοινωνίας – τα clichέs και στερεότυπα είναι αφέλειες, “χαλαρώνει” από την στιγμή που γνωρίζει ότι ο νόμος δεν θα εφαρμοσθεί και, εάν εφαρμοσθεί, θα επιδειχθεί τόση επιείκεια, στον βαθμό που ΠΑΥΕΙ τελικά να λειτουργεί ως ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΜΕΣΟ. Οσάκις η αρχή εννοούσε την εφαρμογή του Νόμου και τον εφάρμοζε κατά γράμα και πνεύμα, guess what, ο Ελλαδίτης γινόταν όπως λέει το τραγούδι του μακαρίτη Ζαμπέτα, “Ο πιό καλόόός, ο μαθητήήής ήμουν εγώ στην τάάάάά-αάάάάάξηηηη ώώώ ωώώώώ ωώώώώ”
Αφήστε τους σερίφηδες του Nottingham κατά μέρος. Σε ένα καλό σύστημα, και ξέρετε ΚΑΛΑ τι εννοώ, ο ΕΛΕΓΚΤΙΚΟΣ μηχανισμός είναι ΑΜΦΙΔΡΟΜΟΣ (bidirectional). Eλέγχεται ΚΑΙ ο ασκών την εξουσία μέσω αυστηρής ΛΟΓΟΔΟΣΙΑΣ και πειθαρχικού αυτοφώρου (για την εκτελεστική εξουσία) ως υπάρχει ΚΑΙ το ποινικό αυτόφωρο για τους παραβάτες του Νόμου.
Σε κάθε περίπτωση, με τους “στιβαρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς” αναφερόμουνα κυρίως στα οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν εσχάτως και έφεραν την διεθνή οικονομία στο χείλος του γκρεμού – όχι τόσο στις mundane αδικοπραγίες της καθημερινότητας (που και αυτές είναι σημαντικές).
Εάν οι Bush, Cheney and Co, Inc, είχαν ελεγκτικούς μηχανισμούς σε εφαρμογή, δεν θα δίνονταν στεγαστικά δάνεια ύψους $ 200.000 σε άτομα με πιστοληπτική ικανότητα για $ 100.000 και δεν θα είχε συμβεί το crash.
Κ.Α.ΧΑΣΑΠΟΓΙΑΝΝΗΣ,
Φυσικά καταλαβαίνω τί εννοείτε,
– αλλά,
δεδομένης (ακόμη) της νοοτροπίας “ό΄τι αρπάξουμε , απο όσους αρπάξουμε”,
μόνον με διακωμώδηση μπορεί να αντιμετωπισθεί η κατάστασις………