Όχι στην κοροϊδία των νέων για το ασφαλιστικό
Νοέ 9th, 2008 | Θοδωρής Καραουλάνης| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Μπροστά στην επαπειλουμένη κατάρρευση τουλάχιστον 2 μεγάλων ασφαλιστικών ταμείων όπως ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων (!) Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ) και του Ταμείου Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων, το κράτος και το πολιτικό σύστημα της χώρας ευθέως μας κοροϊδεύει και μας κρύβει την αλήθεια. Μας κοροϊδεύει γιατί προσπαθεί να μας πείσει ότι τα μέτρα που παίρνει για το ασφαλιστικό μπορούν να δώσουν λύση. Όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, διότι τα μέτρα απλώς μεταφέρουν το πρόβλημα κατά μερικά χρόνια αργότερα. Όλοι ξέρουμε ότι με βάση τα δημογραφικά δεδομένα στο μέλλον οι εργαζόμενοι θα είμαστε λιγότεροι από τους συνταξιούχους.
Μας κοροϊδεύει διότι φαίνεται ότι σε στιγμές κρίσης (όπως με τις τράπεζες σήμερα) μπορούν και αποφασίζουν να δανειστούν, εκτός δημοσιονομικών κανόνων. Τους πληροφορούμε λοιπόν ότι για εμάς τους νέους το ετοιμόρροπο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας αποτελεί ΣΗΜΕΡΑ μια τεράστια ΚΡΙΣΗ. Μία κρίση που απαιτεί τώρα ΑΛΛΑΓΗ, μια λέξη που τόσο ρηχά φρόντισαν κάποιοι να υιοθετήσουν εξ Αμερικής αλλά φρόντισαν να μην ασχοληθούν με το περιεχόμενό της – τουλάχιστον στο ασφαλιστικό. Έχοντας συναίσθηση των ευθυνών μας, δε μπορούμε να ζητούμε να δανειστεί το κράτος αλλά απαιτούμε μια άλλη πολιτική που να διασφαλίζει τις εισφορές μας στο μέλλον!
Κράτος και πολιτικό προσωπικό μας κρύβουν την αλήθεια ότι βασικός λόγος διατήρησης του υφιστάμενου συστήματος με τα κρατικά ελεγχόμενα ταμεία είναι το βόλεμα, σε έμμισθες ή αποζημιούμενες θέσεις, πολιτικών-κομματικών φίλων, συνδικαλιστών και κολλητών. Μας κρύβουν ότι βασικός λόγος της διατήρησης του υφιστάμενου συστήματος οικονομικής διαχείρισης των ταμείων για πολλά χρόνια είναι η συνδιαχείριση με άλλους οικονομικούς πόρους του κράτους προκειμένου να διασφαλίζεται μία, εκτός προϋπολογισμού, ευχέρεια χρηματοοικονομικών κινήσεων.
Το κράτος και το σημερινό πολιτικό προσωπικό όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων θέλουν να ρίξουν το βάρος του ασφαλιστικού ζητήματος στις επόμενες δεκαετίες, για να γλιτώσουν τις δύσκολες, προς το κομματικό ακροατήριό τους, αποφάσεις σήμερα! Θέλουν να υποθηκεύσουν το μέλλον της σημερινής νέας γενιάς, διότι όταν θα έρθει η ώρα της δικής μας συνταξιοδότησης αυτοί δεν θα είναι πια μαζί μας!
Το κράτος και το πολιτικό προσωπικό μας κοροϊδεύουν όταν μας μιλάνε για οικονομίες κλίμακας και μείωση λειτουργικών δαπανών ως λύσεις στο υφιστάμενο σύστημα. Σημειώνω ότι τα έξοδα των ταμείων (συμπεριλαμβανομένων των αμοιβών και μισθών) δεν καλύπτονται από το κράτος αλλά από τις εισφορές μας! Με όσες ενοποιήσεις ταμείων έγιναν, και αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης, δεν παρατηρήθηκε πουθενά εξοικονόμηση πόρων αλλά αντίθετα η σπατάλη συνεχίστηκε. Στον τελευταίο μάλιστα ασφαλιστικό νόμο, ενώ κύριο επιχείρημα ήταν η μείωση των δαπανών, αποφασίστηκε το ευτράπελο: η ενοποίηση αφορά μόνο τον τίτλο των ταμείων, αλλά οι δομές του κάθε ταμείου παραμένουν ανεξάρτητες όπως πριν, ως οργανικές μονάδες του νέου ταμείου! Και μας κοροϊδεύουν διπλά, αφού αντί για εξοικονόμηση των πόρων, έστω στις αμοιβές των διοικήσεων, αποφασίζουν αύξηση των αποζημιώσεων και των αμοιβών του κομματικού στρατού που στελεχώνει τις διοικήσεις των ταμείων!
Το σημαντικότερο όμως που φοβούνται όλοι να παραδεχθούν είναι την νομική και πραγματική αλήθεια: με βάση την ασφαλιστική νομοθεσία οι εισφορές που αποδίδει ο καθένας μας στα ασφαλιστικά ταμεία (εργαζόμενοι, εργοδότες, αυταπασχολούμενοι κλπ) καθώς και οι περίφημοι «κοινωνικοί πόροι» (όπως το αγγελιόσημο) ανήκουν όχι στους ίδιους τους ασφαλισμένους αλλά στα ταμεία! Το σημερινό νομικό πλαίσιο στην πραγματικότητα αφαιρεί από τον καθένα μας τα χρήματα των εισφορών του. Κανένας δε μας διασφαλίζει ότι τα λεφτά που αποδίδουμε θα μπορέσουμε κάποτε να τα πάρουμε ως σύνταξη. Και το μόνο που τολμούν να πουν είναι ότι οι συντάξεις είναι εγγυημένες από το κράτος. Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, με βάση τις δημοσιονομικές κατευθύνσεις, σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα… Καταλάβατε; Τα χρήματά μας δε μας ανήκουν! Και κανείς δεν έχει την τόλμη να το παραδεχθεί ευθέως!
Οι νέοι της χώρας σήμερα θέλουμε απλά να μην είμαστε οι μόνοι που θα επωμιστούμε το κόστος (οικονομικό και κοινωνικό) των βέβαια επερχόμενων αλλαγών και των σημερινών καθυστερήσεων. Ειδικά όταν οι προηγούμενες γενιές χρησιμοποίησαν το υπάρχον σύστημα, δε γίνεται τις όποιες λάθος επιλογές να τις χρεωθούν οι γενιές που έρχονται, διότι ευθύνονται κατά τεκμήριο λιγότερο. Δεν είναι δυνατό στο μέλλον οι σημερινοί νέοι να αναλάβουν το σύνολο των συνταξιοδοτικών υποχρεώσεων των μεγαλύτερων ηλικιακά, καθώς η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων θα είναι για εμάς δυσμενέστατη. Οι λύσεις που θα συζητηθούν και θα πρέπει ΤΩΡΑ να προκριθούν, οφείλουν να δίνουν οπωσδήποτε μακρόχρονη προοπτική στο ασφαλιστικό σύστημα, που θα περιλαμβάνει σενάρια και λύσεις για τα επόμενα τουλάχιστον 40-50 χρόνια και όχι απλές διαχειριστικές λύσεις για τα επόμενα 15-20 χρόνια, όπου θα ξανακληθούμε εμείς οι ίδιοι να αποφασίσουμε τότε επώδυνες λύσεις σε ένα ακόμη πιο δύσκολο πλαίσιο. Και είναι φυσικά απαραίτητο, οι όποιες αναλυτικές και τεκμηριωμένες προτάσεις γίνουν, να περιλαμβάνουν σενάρια και προβολές (με τα σημερινά δεδομένα βέβαια) για την εποχή που οι σημερινοί νέοι θα είναι ώριμοι και κοντά σε συντάξιμη ηλικία.
Είναι μάλλον αυτονόητο ότι αν το κράτος θέλει να εγγυηθεί τις συντάξεις σε ένα σάπιο και ετοιμόρροπο ασφαλιστικό σύστημα μπορεί να το κάνει. Αλλά όχι εις βάρος των νέων. Αντί να μεταθέτει τις υποχρεώσεις που θέλει να αναλάβει για αργότερα, ας το κάνει τώρα (έστω με έναν χρονικό ορίζοντα). Ας αναλάβει τις μαύρες τρύπες και ας αποφασίσουμε με έναν σοβαρό και τεκμηριωμένο διάλογο ένα βιώσιμο με βάση τα δημογραφικά δεδομένα σύστημα. Ένα σύστημα που θα διασφαλίζει ότι ο καθένας μας θα μπορεί να γευθεί το προϊόν του κόπου και του μόχθου του.
Ας αντικαταστήσουμε το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα με ένα μεικτό σύστημα που θα διασφαλίζει μακροπρόθεσμα τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Ένα τέτοιο νέο μεικτό σύστημα ασφάλισης θα μπορούσε να βασίζεται σε δύο πυλώνες όπου ο καθένας μας θα συμμετείχε, έναν αναδιανεμητικό και έναν κεφαλαιοποιητικό. Ο αναδιανεμητικός πυλώνας θα αφορούσε ένα υποχρεωτικό δημόσιο πρόγραμμα συνταξιοδότησης με στόχο την ανακατανομή του εισοδήματος υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων, διασφαλίζοντας μια ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη για όλους τους Έλληνες πολίτες ανεξάρτητα προηγούμενου εργάσιμου βίου και εισφορών. Ο κεφαλαιοποιητικός πυλώνας θα αφορούσε ιδιωτικά (ή ημι-κρατικά για μια μεταβατική περίοδο) συνταξιοδοτικά προγράμματα, υποχρεωτικά για το σύνολο των εργαζομένων, τα οποία θα στηρίζονται στις αρχές της ανταποδοτικότητας, του ανταγωνισμού και της ατομικής ευθύνης.
Επιτέλους ας σταματήσει το ψέμα, η υποκρισία και η κοροϊδία! Ας κάνουμε μια σοβαρή και τεκμηριωμένη συζήτηση και ας πάρουμε αποφάσεις που θα δίνουν πραγματικές λύσεις. Φτάνει πια η εξυπηρέτηση συμφερόντων και το βόλεμα. Οι ανάγκες είναι επιτακτικές και χρειάζονται λύσεις. Είμαστε το παρόν και μέλλον – και το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει…
Θοδωρής Καραουλάνης
[…] e-rooster.gr Μπροστά στην επαπειλουμένη κατάρρευση τουλάχιστον 2 μεγάλων ασφαλιστικών ταμείων όπως ο Οργανισμός Ασφάλισης Ελευθέρων (!) Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ) και του Ταμείου Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων, το κράτος και το πολιτικό σύστημα της χώρας ευθέως μας κοροϊδεύει και μας κρύβει την αλήθεια. Μας κοροϊδεύει γιατί προσπαθεί να μας πείσει ότι τα μέτρα που παίρνει για το ασφαλιστικό μπορούν να δώσουν λύση. Όλοι ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, διότι τα μέτρα απλώς μεταφέρουν το πρόβλημα κατά μερικά χρόνια αργότερα. Όλοι ξέρουμε ότι με βάση τα δημογραφικά δεδομένα στο μέλλον οι εργαζόμενοι θα είμαστε λιγότεροι από τους συνταξιούχους. (0 votes, average: 0 out of 5)You need to be a registered member to rate this post. Loading … […]
Βλέπεις η “αλληλεγγύη των γενεών” στην Ελλάδα σημαίνει πάντα οι νέοι να δίνουν στους γέρους.
Ωραία τα είπες, αλλά η πρότασή σου στο τέλος περί αναδιανεμιτικού πυλώνα δείχνει πως ένας αιώνας σοσιαλισμού δεν ξεπιερνέται εύκολα. Η λύση είναι να σταματήσει τελείως το κράτος να μπλέκεται με τις συντάξεις, να μην υποχρεώνει κανένανα να κάνει τίποτα. Στις ΗΠΑ ο κόσμος τα βόλευε μια χαρά μόνος του, μέχρι που ο Roosevelt στη δεκαετία του ’30 αποφάσισε να μπλέξει την κυβέρνηση στις συντάξεις και την υγεία. Σήμερα τα τρίa κοινωνικά προγράμματα (Social Security, Medicare, Medicaid – τα δύο τελευταία για την υγεία), τρώνε σχεδόν το 50% του προϋπολογισμού τον ΗΠΑ, και το ποσοστό θα ανεβαίνει διαρκώς). Δημιουργήσαν από το τίποτα το μεγαλύτερο οικονομικό πρόβλημα στην ιστορία των ΗΠΑ. Τι άλλο πρέπει να γίνει δηλαδή για να πειστείτε ότι το κράτος πρέπει να βγει ΤΕΛΕΙΩΣ από τα πορτοφόλια του κόσμου;
Αμαν πια αυτη η Αμερικανολατρεία σε αυτή την χώρα…. ειμαστε ευρωπαίοι. Ας κοιτάξουμε την Σουηδία και την Νορβηγία πως λύνουν αυτά τα προβλήματα, και όχι τι γίνεται στις ΗΠΑ και τι έκανε ο Roosevelt πρίν 70 χρόνια. Το μέλλον δεν είνια οι πρακτίκές των ΗΠΑ. Γιατι αν ήταν δεν τηα είχαν δημιουργηθεί τιν τελευταία 3 ετία παραγκουπόλεις σε πολίτείες των ΗΠΑ. Από ανθρώπους που δεν έχουν πια σπίτια και κοινωνική περίθαλψη.
Παρά λίγο να κηρύξεις τον εμφύλιο ανάμεσα σε νέους και γέρους! Ταυτόχρονα πιστεύεις και συ ότι το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος είναι η γήρανση του πληθυσμού μας και η υπογεννητικότητα. Μόνο που ξεχάσαμε τα βασικά των οικονομικών:
Ότι δηλ. ασφαλιστικές εισφορές, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και λοιπές παροχές δεν είναι παρά ένα μέρος του εισοδήματος ημών των εργαζομένων. Ξεχάσαμε ότι όλος ο πλούτος που παράγεται σε μια χώρα μοιράζεται μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου. Και ότι το μεγάλο πρόβλημα των τελευταίων ετών, το ασφαλιστικό, δεν είναι παρά πρόβλημα δίκαιης διανομής αυτού του πλούτου. Παρόλο που αυτή η προσέγγιση είναι μάλλον ταμπού για την μεγάλη παρέα σας, κάνω κατάχρηση της ψηφιακής φιλοξενίας σας για να εκφρασθώ από αυτή τη σκοπιά.
Ολα ξεκίνησαν εκεί κάπου στο 1980, όταν οι μεταπολεμικοί ρυθμοί ανάπτυξης της δυτικής καπιταλιστικής οικονομίας από 4,8% ετησίως, ως τότε, έπεσαν στο 2% περίπου.
Πρώτα ήρθε η αναδιοργάνωση (re-engineering) με την εισαγωγή στην παραγωγική διαδικασία των νέων τεχνολογιών και της ρομποτικής. Για πρώτη φορά παρατηρήθηκε το φαινόμενο να αυξάνει η εθνική παραγωγή και ταυτόχρονα να αυξάνει η ανεργία. Ταυτόχρονα, ήρθε η φυγή της παραγωγής προς χώρες χαμηλού εργατικού κόστους.
Μετά εφευρέθηκε η ανάγκη ευελιξίας της αγοράς εργασίας και των άτυπων μορφών απασχόλησης. Μεταξύ 1980 και 2005 οι μερικώς απασχολούμενοι στην Γαλλία πέρασαν από 6% σε 18% του συνόλου και οι άτυπες μορφές απασχόλησης (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, κλπ) από 17% σε 31%. Με τον τρόπο αυτό η απασχόληση προσαρμόσθηκε καλύτερα στις εποχιακές και άλλες μεταβαλλόμενες ανάγκες των επιχειρήσεων, μειώνοντας όμως αισθητά εισφορές και εισοδήματα των εργαζομένων.
Στη συνέχεια άνοιξε το μέτωπο των μισθών (αμοιβή εργασίας συνολικά). Και ναι μεν η παραγωγικότητα δεν σταμάτησε στιγμή να μεγαλώνει, οι μισθοί όμως έπρεπε να κρατηθούν χαμηλά. Σ’αυτό βοήθησε και η απειλή της ανεργίας που προκάλεσαν οι δύο προηγούμενες πολιτικές. Ετσι, σύμφωνα με το ΔΝΤ, στις επτά πλουσιότερες χώρες της Δύσης (G7) το σύνολο των μισθών ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προιόντος μειώθηκε κατά 5,8%. Στην Ευρώπη των 15 το ποσοστό αυτό της μείωσης ανήλθε σε 8,6%. Στην χώρα μας το ποσοστό των μισθών απώλεσε 14 ολόκληρες μονάδες (από 58% του ΑΕΠ έπεσε στο 44%). Για να μιλήσουμε όμως και με πραγματικά νούμερα, η απώλεια εργατικού εισοδήματος στην περίπτωση της Γαλλίας μεταφράζεται σε απώλεια 150 δις Ευρώ περίπου. Ενώ το έλλειμμα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης της χώρας δεν είναι παρά 12 δις Ευρώ.
Επειδή η διανομή του παραγόμενου πλούτου γίνεται βασικά μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, η απώλεια εισοδήματος της πρώτης έγινε αύξηση κερδών του δεύτερου. Ετσι, τα τελευταία είκοσι χρόνια πηγαίναμε από ρεκόρ σε ρεκόρ στην κερδοφορία των εισηγμένων επιχειρήσεων στα μεγάλα χρηματιστήρια του κόσμου.
Μόνο που περαιτέρω μείωση των μισθών ήταν πλέον αντικειμενικά αδύνατη. Ο ίδιος ο μεγαλοτραπεζίτης Αλαν Γκρίνσπαν, σε άρθρο του (στους F.T. 17/09/2007), προειδοποιούσε τους φίλους του ότι το δίδυμο των ασθενέστατων μισθολογικών αυξήσεων από τη μια και των ιστορικών κερδών των επιχειρήσεων από την άλλη, ενδέχεται να προκαλέσει αύξηση της δυσαρέσκειας για τον καπιταλισμό και τους θεσμούς της αγοράς, τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε άλλες χώρες! Ωθησαν δηλ.τη κλοπή σε τέτοιο σημείο, έφεραν τις κοινωνίες, δηλ.τους εργαζόμενους σε τέτοια οικονομική και ψυχολογική εξαθλίωση, που άρχισαν, ως προνοητικοί που είναι, να ανησυχούν μη τυχόν και ξεσηκωθούμε!
Αφού λοιπόν κερδήθηκαν οι μάχες στο μέτωπο της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και αφού οι μισθοί δεν μπορούν να μειωθούν άλλο, ήρθε η στιγμή των ασφαλιστικών εισφορών και των συντάξεων. Ετσι μπήκε το ασφαλιστικό στην ατζέντα. Η επιμήκυνση του χρόνου απασχόλησης μεταφράζεται σε περισσότερες εισφορές από τον εργαζόμενο και είσπραξη λιγότερων συντάξεων. Το ασφαλιστικό σύστημα δηλ., εισπράττει περισσότερα, πληρώνει λιγότερα, και το κομμάτι της πίτας που μένει για το κεφάλαιο αυτόματα μεγαλώνει.
Αυτή είναι η αριθμητική της μοιρασιάς, κατά την ταπεινή μου γνώμη και μ’αυτή πρέπει να ασχοληθούμε, αντί να τα βάζουμε με τους συνταξιούχους πατέρες μας. Ας συμφωνήσουμε στο πόσα μας έχει πάρει το δίδυμο «κράτος-κεφάλαιο», στο πόσα μας χρωστά σήμερα και θα βρούμε μετά τρόπο να βελτιώσουμε την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας του ασφαλιστικού συστήματος.
@Αντώνης Βακ: Το ελληνικό κράτος προσπαθεί συστηματικά να καταστρέψει τα ταμεία πολλά χρόνια τώρα. Το να κατηγορείς την κοινωνική ασφάλιση για την κακοδιαχείριση που έχει γίνει στα ταμεία είναι σαν να κατηγορείς μία μάρκα αυτοκινήτου για την ανικανότητα ή ανοησία του οδηγού του, απλά λογικά ατυχές.
Δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει ο ελιτισμός, η αλαζονεία και η αδιαφορία ατόμων που ζουν μέσα στη γυάλα τους. Η άγνοια και η αδυναμία των περισσοτέρων συμπολιτών μας να οργανώσουν ή να σχεδιάσουν το μέλλον τους σημαίνει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό χωρίς κρατική υγεία απλά θα πέθαινε στον δρόμο, (ή θα χρώσταγε σε επιχειρήσεις-νοσοκομεία όπως ακριβώς συμβαίνει και στις ΗΠΑ). Πες μου, πραγματικά, δεν βλέπεις ότι αυτό που πρεσβεύεις είναι ο νόμος της ζούγκλας;
ΥΓ: Εκτός ότι σε όσα λες για τον Roosevelt σου διαφεύγει το γεγονός ότι κατάφερε να επιζήσουν εκατομμύρια οικογένειες μέσα στο depression, τα ποσοστά σου είναι τελείως λάθος.
@Panos
Εγώ ζω μέσα στη γυάλα μου; Παραδέχεσαι μόνος σου ότι οι πολιτικοί κλέβουν τα ταμεία και λες ότι εγώ ζω στην γυάλα; Δεν κλέψανε αρκετά; Θες να κλέψουν κι άλλα; Και σχολιάζεις ότι το μέλλον δεν είναι οι πρακτικές των ΗΠΑ; Διάβασες καν τι έγραψα;
Όσο για το σχόλιο σου ότι οι άνθρωποι είναι τόσο ηλίθιοι ώστε χωρίς το κράτος θα πεθαίναν στο δρόμο, δείχνει ποιος είναι ο ελιτιστής.
Όσο για τα ποσοστά μου είναι 42% των δαπανών της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ για το 2007. Και η Νορβηγία κάθεται πάνω σε μια θάλασσα από πετρέλαιο. Όσο για το Roosevelt που έσωσε όπως λες τον κόσμο από την πείνα, άμα ανοίξεις κάνα βιβλίο ιστορίας θα δεις ότι πλήρωνε (με τα λεφτά των φορολογούμενων φυσικά) τους αγρότες να σκοτώσουν και να πετάξουν στα σκουπίδια τα γουρούνια τους, όπως επίσης τους πλήρωνε (με τα λεφτά των φορολογούμενων φυσικά) να περιορίσουν την έκταση της καλλιεργούμενης γης τους, προκειμένου να μειώσει την προσφορά και να ανεβάσει τεχνητά τα εισοδήματα των αγροτών. Αυτά που λες για τις παραγκουπόλεις των ΗΠΑ δεν σηκώνουν καν σχολιασμό.
[…] Στο e-rooster (http://e-rooster.gr/11/2008/1011) […]