Όπου οι γονείς παίρνουν την παιδεία στα χέρια τους!
Νοέ 13th, 2007 | Τάκης Μίχας| Κατηγορία: Γενικά, Κόσμος, Παιδεία |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Τάκη Μίχα1 ,
Φανταστείτε μια ομάδα γονέων, από αυτούς των οποίων τα παιδιά δεν μπορούν να προσέλθουν στα σχολεία λόγω των καταλήψεων, να πήγαινε στον υπουργό Παιδείας κ. Στυλιανίδη και να του ζητούσε να τους δώσει τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ένα δικό τους Γυμνάσιο ή Λύκειο χρηματοδοτούμενο κατά 80% από το κράτος. Ο υπουργός, υποθέτω, θα τους άκουγε ευγενικά και μετά θα τους έστελνε σπίτια τους, διερωτώμενος αν είχαν σώας τας φρένας τους. Διότι εδώ είναι Ελλάδα, όπου τέτοιου είδους πρωτοβουλίες θεωρούνται εξωγήινες. Ακόμα και οι πολιτικές δυνάμεις που δεν χάνουν ευκαιρία να θριαμβολογούν για τις πρωτοβουλίες της «κοινωνίας των πολιτών» ή να πρωτοστατούν στην υποστήριξη των «κοινωνικών κινημάτων» θα αντιμετώπιζαν με τρόμο μια τέτοια ενέργεια.
Αντίθετα, τέτοιες πρωτοβουλίες είναι περίπου αυτονόητες σε χώρες όπως η Δανία. Εκεί ομάδες γονέων έχουν το δικαίωμα να στήσουν το δικό τους σχολείο, να προσλάβουν δασκάλους ή καθηγητές και να ζητήσουν από το κράτος ή τις δημοτικές αρχές ένα μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης της λειτουργίας τους. Επίσης στη Δανία ένας νόμος που ψηφίστηκε το 2005 επιτρέπει σε κάθε γονιό να επιλέγει αν θα στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικό η δημόσιο εκπαιδευτήριο. Στην περίπτωση που επιλέξει ιδιωτικό ίδρυμα τα δίδακτρα θα καλυφθούν από το κράτος.
Φυσικά αυτές οι καταστάσεις δεν δημιουργήθηκαν από μόνες τους με θεία επιφοίτηση. Θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει ο ήλιος, όπως έλεγε και ο ποιητής. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται συνειδητοποιημένους πολίτες που είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους και τα δικαιώματα των παιδιών τους. Κάτι το οποίο έχει η Δανία και το οποίο απουσιάζει στην Ελλάδα. Οπως δείχνει άλλωστε η ιστορία που ακολουθεί:
Όπως συμβαίνει και αλλού έτσι και στη Δανία τα τελευταία έτη παρατηρήθηκε μια περικοπή στις δημόσιες -δημοτικές- δαπάνες που αφορούν τα νηπιαγωγεία και τους παιδικούς σταθμούς. Αυτό είχε αποτέλεσμα την επιδείνωση της λειτουργίας τους που έπαιρνε τη μορφή μείωσης των θέσεων, δυσαρέσκειας και απεργιών του διδακτικού προσωπικού, αύξησης των γραφειοκρατικών διαδικασιών κ.λπ.
Αυτό οδήγησε πολλούς γονείς να προσπαθήσουν να πάρουν τους σταθμούς στα χέρια τους. Έτσι, ζήτησαν από τις δημοτικές αρχές να τους παραχωρήσουν τη δυνατότητα λειτουργίας τους ως μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων. Όπως και έγινε. Με την πράξη της παραχώρησης οι γονείς απέκτησαν την πλήρη νομική και οικονομική ευθύνη γι’ αυτά τα ιδρύματα.
Έτσι, σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν να εμφανίζονται σε όλη τη Δανία «ιδιωτικοί» παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία, η διοίκηση των οποίων είχε παραχωρηθεί από τις δημοτικές αρχές στους γονείς. Με αποτέλεσμα να παρατηρηθεί μια εκρηκτική αύξηση στον αριθμό αυτών των ιδρυμάτων. Έτσι, μέσα σ’ ένα έτος ο αριθμός αυτών των ιδρυμάτων αυξήθηκε από 19 σε 70 σε όλη τη χώρα.
«Οι δημοτικές αρχές», δήλωνε στα ΜΜΕ της χώρας ένας από τους πρωτεργάτες του κινήματος της «ιδιωτικοποίησης» των παιδικών σταθμών, «θα πρέπει να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να παρέχουν νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς διότι η κοινωνία των πολιτών και οι απλοί άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν καλύτερα -και πρέπει να το κάνουν- τέτοιες γενικές κοινωνικές υπηρεσίες. Οι δημοτικές αρχές θα πρέπει να περιοριστούν στο να φροντίζουν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες».
Πράγματι, όπως αναφέρει σε σχετικό δημοσίευμα η (αριστερή) εφημερίδα Information, τα νέα αυτά ιδρύματα από τη στιγμή που πέρασαν στον έλεγχο των γονέων βελτίωσαν σημαντικά τα οικονομικά τους, γεγονός που τους επέτρεψε να απασχολούν περισσότερους παιδαγωγούς με ελάχιστη αύξηση των διδάκτρων. Επίσης μείωσαν δραματικά τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα να έχουν οι απασχολούμενοι περισσότερο χρόνο να αφιερώσουν στα παιδιά.
Φυσικά υπάρχει και μια μερίδα της κοινής γνώμης που ανησυχεί με αυτές τις εξελίξεις θεωρώντας ότι αποτελούν τον προθάλαμο για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των μηχανισμών κοινωνικής ευημερίας. Όμως η γενικότερη εκτίμηση είναι ότι αυτές οι εξελίξεις αποτελούν νίκη της «κοινωνίας των πολιτών». Είναι χαρακτηριστικό ότι το νέο μανιφέστο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της χώρας αναγνωρίζει πως η «κοινωνία των πολιτών» θα πρέπει να λαμβάνει ενεργά μέρος στην επίλυση διαφόρων προβλημάτων που μέχρι σήμερα άνηκαν αποκλειστικά στις αρμοδιότητες της κρατικής γραφειοκρατίας. Επίσης οι εξελίξεις αυτές έδειξαν, όπως επισήμαναν τα τοπικά ΜΜΕ, πόσο ισχυρή ομάδα πίεσης είναι οι γονείς από τη στιγμή που συνειδητοποιούν τα συμφέροντά τους. «Γονιοί συνειδητοποιημένοι, ποτέ νικημένοι», όπως λέει και το γνωστό σύνθημα.
——————————————————————-
- http://tmichas.wordpress.com/ [↩]
α ρε αυτοί οι νορδικοί τύποι, ζηλεύω το πνεύμα τους. Πρέπει να έχει να κάνει με όλο αυτό το cross country ski που κάνουν 🙂
Στην Ελλάδα οι γονείς (με εξαιρέσεις φυσικά) στις συζητήσεις που έχουν με καθηγητές ενδιαφέρονται μόνο για την
επίδοση των δικών τους παιδιών. Ύστερα συνήθως ρωτάνε τον διπλανό γονέα για την βαθμολογία του δικού του παιδιού, για να νιώσουν ότι έχουν πιο “καλά” και “μελετηρά” παιδιά. Εδώ ασχολούμαστε ακόμα με το ποιος είναι “καλύτερος” στα πλαίσια μίας ατομικιστικής συμπεριφοράς που διαπνέει το ελληνικό σχολείο. Υπάρχει χρόνος ή διάθεση νομίζετε για τα κοινά προβλήματα? Η Δανία για τα ελληνικά δεδομένα είναι μία αστεία ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Όπου οι γονείς παίρνουν την παιδεία στα χέρια τους! (Μίχας)…
Πολίτες εναντίον γραφειοκρατίας (δυστυχώς μακριά από μας)….
”Πάνω απ’ όλα χρειάζεται συνειδητοποιημένους πολίτες που είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους και τα δικαιώματα των παιδιών τους. Κάτι το οποίο έχει η Δανία και το οποίο απουσιάζει στην Ελλάδα.”
ΑΚΡΙΒΩΣ!
Στην Ελλαδα η προπαγανδα των καθε λογής ψευτοπροοδευτικών έχει καταφέρει ο λαός να υποστηρίζει κρατικιστικές αντιλήψεις που επί της ουσίας στρέφονται ενάντια των συμφερόντων τους. Τυπική περίπτωση η λαϊκή απαίτηση για μη αλλαγη των άρθρων 16* και 24. Έτσι εμφανίζονται Φοιτητές να διαδηλώνουν ενάντια του δικαιώματος τους να εκλέγουν τις πρυτανικές αρχές απευθείας αλλά μέσω φοιτητοπατέρων!!! Και για τα δυο άρθρα ο λαός βγαίνει στους δρόμους υπερ της Φεουδαρχίας
*βλ http://www.kpad.gr/text/thesis/varsakel210207.htm
Λέει στο άρθρο 16 ότι οι πρυτανικές αρχές εκλέγονται μέσω φοιτητοπατέρων;!!!;;!!!;
Υ.Γ. Οι αριστερές οργανώσεις δηλώνουν υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16, λ.χ. εκεί που λέει για τον θρησκευτικό χαρακτήρα που πρέπει να διαμορφώνει η παιδεία.
Το λεει ο νομος της Μαριεταςπου ξεσηκωσε ”λαϊκη οργη”
Δηλαδή, μόνο αυτό λέει ο νόμος της Μαριέττας; Mια παρωνυχίδα του νόμου χαρακτηρίζει ολόκληρο το νόμο;
Η Δανία είναι κράτος όπου υποδειγματικά , χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις, τα καλύτερα κομμάτια του φιλελευθερισμού συναντούν τα καλύτερα κομμάτια της σοσιαλδημοκρατίας. Eλαστική αγορά εργασίας, υψηλές παροχές όχι για τους έχοντες εισόδημα και εργασία αλλά για τους μη έχοντες, υψηλός φόρους εισοδήματος και χαμηλές εργοδοτικές εισφορές και ΦΠΑ συνθέτουν το τοπίο. Αυτήν την πολιτική υιοθέτησε, με εξαίρεση Ιρακ και μετανάστευση, ο επανεκλεγείς Fogh Rasmussen και αναδείχθηκε πανηγυρικά για τρίτη φορά σε επικεφαής της κυβέρνησης.Η Gucci Helle τον παρακολουθούσε αμήχανα, στηρίζοντας δειλά κεντρικούς άξονες της πολιτικής του.
Για ολο το νυχι βλ. το link που εβαλα στο αρχικο μου ποστ οπως και το παρακατω
http://www.kpad.gr/text/thesis/papadim150407.htm
Διαδηλωνουν λεει οι φοιτητες για να μείνουν οι επιχειρησεις έξω από τα πανεπιστημια αλήθεια που ακριβως περιμένουν να βρουν δοθλεια όταν αποφοιτησουν και μαστερ που θα κανουν εαν οχι σε ενα ιδιωτικο πανεπιστημιο της Αγγλίας. Αλλά τι περιμενεις από μια παραταξη που προτρεπει τους μαθητες απο μικρους στην λαμογια αντι για να αποκτησουν γνωσεις:
”Γυμνάσιο της Νέας Πεντέλης επισκέφτηκε την Τρίτη με αφορμή την έναρξης της σχολικής χρονιάς ο Αλέκος Αλαβάνος
……Παράλληλα τόνισε ότι αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα «δημιουργεί μοναξιά», για να υπενθυμίσει: «όταν έχετε διαβάσει καλά και δεν βλέπει η καθηγήτρια, αφήστε τον διπλανό σας να αντιγράψει»……”
ΠΗΣΗ http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=830910
βέβαια όλους αυτούς τους ψευτοπροοδευτικούς δεν τους ενδιαφέρει αν οι ιθαγενεις μεινουν αμορφωτοι οι ιδιοι θα στειλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού ώστε τα βλαστάρια τους να έχουν το απαραίτητο πλεονεκτημα έναντι των ιθαγενών…
πιο ευκολά κυβερνάς βλήτα!
και στην Ελλάδα τα βλήτα φυτρώνουν συνεχώς!
pou na deis kai blhta pou pane sto Singapore
Στην Ελλάδα η παιδεία δεν είναι δημόσια. Είναι κρατική. Το κράτος στην Ελλάδα είναι μια αυτόνομη τεράστια μονοπωλιακή επιχείρηση που έχει όποιο δικαίωμα γουστάρει.
Χρησιμοποιεί τους πολιτικούς ηγέτες για να υπνωτίζει τους αφελείς.
Στις ΗΠΑ οι γονείς ψηφίζουν ακόμα και για τα βιβλία των παιδιών στα σχολεία (δεν επιλέγουν όλοι οι καθηγητές το ίδιο βιβλίο, αλλά είναι υποχρεωμένοι να το παρουσιάζουν στους γονείς των μαθητών) και τα σχολεία επιχορηγούνται από τις τοπικές κοινότητες κυρίως. Να μην ξεχνάμε και τα κοινοτικά κολέγια που με τα σχεδόν τσάμπα δίδακτρά τους βοηθούν τόσους χιλιάδες νέους να καλύψουν τα δύο πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου…
Αλλά στην Ελλάδα δεν έοχυν βαρεθεί ακόμα τα ψέματα. Διότι δεν πρόκειται απλά για “συνθήματα” (όπως τα λένε στις εφημερίδες), πρόκειται για Ψέματα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ο Έλληνας που φεύγει στο εξωτερικό δυσκολεύεται να πιστέψει σ’ αυτά που βλέπει με τα ίδια του τα μάτια… τέτοια είναι η πλύση εγκεφάλου που ξεκινά βεβαίως από τη δουλοπρέπεια, την ανοχή για έλλειψη επιλογών (“Ένας είναι ο Θεός, το Κράτος”), την ανοχή για έλλειψη ελευθερίας. Και μετά βγαίνουν στους δρόμους (σαν τους σκύλους) και ικανοποιούν έτσι τα ένστικτα των κυβερνόντων… (που τους θέλουν όλους στους δρόμους και με απελπισία — διότι όταν κρατάς τους νέους απελπισμένους, χωρίς επιλογές, τότε μπορείς να τους ικανοποιήσεις αργότερα με ένα κόκαλο).
Άμα δεν ξεκολλήσει ο κόσμος από την κρατική νοοτροπία και δεν φτιάξουν τοπικά συνοικιακά κολέγια (δημοτικά), για να δημιουργηθούν έτσι και θέσεις εργασίας και δεν επιτρέψουν και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (μόνο η Ελλάδα δεν τα έχει και είναι πάτος), τότε δεν θα αλλάξει τίποτα…
Μου κάνει τρομακτική εντύπωση η κατάπτωση του 10ου μέλους της ΕΟΚ σε μάλλον 20ο μέλος τώρα πια… θα σας ξεπεράσουν οι Πολωνοί ρε…
Διακρινω μια ταση προς ελιτισμο που κρυβεται πισω απο την ονομασια >.
Ολα τα αδιαμφισβητα προβληματα που εχει το ελληνικο σχολειο δεν καταλαβαινω γιατι δεν μπορουν να λυθουν για ολους, γιατι μια μειοψηφια πρεπει να αποκοπει απο το δημοσιο χαρακτηρα της μαθησης?
Λες για να αποξαρτηθει ο πολιτης απο το κρατος.
Αντιπαραβαλεις ιδιωτικο κ δημοσιο χωρο κ κατατασεις την μαθηση στην σφαιρα του ιδιωτικου.Φυσικα διαφωνω σε αυτο αλλα δεν θα μεινω εκει…….
Πιο ενδιαφερον ειναι οχι αυτα που γραφεις αλλα αυτα που μην γραφοντας τα τα εννοεις.
Εισαι > εκπροσωπος ενος χωρου, απο τα λεγομενα σου φαIνεται οτι ο χωρος αυτος εχει εγκαταλειψει καθε οραμα γι αυτον τον τοπο σαν συνολο κ μονη του προσπαθεια ειναι να καταφερει να διαχειριστει την κριση του.
Ξερεις οτι ο καπιταλισμος δεν καταφερε να προσφερει αυτο που ευαγγελιστηλε, μετα απο το τελος του υπερκτου >, να φερει ευημερια, ειρηνη, καI αναπτυξη.
Θεωρεις οτι αυτη η δυσλειτουργια του οφειλεται σε πολιτικες στρεβλωσεις, αλλα ειναι ενδειμικη.
Η πολιτικη κ το κρατος δεν ειναι οι αιτιες που δυσλειτουργει η αγορα αλλα η προυποθεσεις για να υπαρχει καν…..θελω να πω οτι υποθαλπτεις την θεση σου οταν επιτηθεσαι στο >, προτεινοντας ιδιωτικα σχολεια παραδεχεσαι εμμεσως οτι το συστημα δεν μπορει να παραγει ενα οραμα για να την συνολικη λειτουργεια της κοινωνιας.
Θα τα εχετε τα ιδιωτικα σχολεια,ειναι σιγουρο,αλλα πιο σιγουρο ακομα ειναι οτι αυτο δεν θα αλλαξει την φυση της διαρκους κρισης στην οποια βρισκεται αυτο το συστημα……..ξεφυγα εντελως εκτος θεματος 🙂
Ας υποθέσουμε ότι επιβαλλόταν δια νόμου να διαχειρίζονται οι γονείς τα του σχολείου των παιδιών τους τουλάχιστον ως προς τον οικονομικό τομέα. Τι θα συνέβαινε; Πιθανότατα θα εξέλεγαν ένα διαχειριστικό συμβούλιο μέσα στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων θα τους ανέθεταν τη διαχείριση και μετά θα ασχολούταν όπως ειπώθηκε ήδη με το τι βαθμούς πήρε το παιδί ,ενώ θα το έστελναν στην ιδιωιτκή παραπαιδεία για να μπει στο δημόσιο πανεπιστήμιο.
Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα δεν έχει μπει ακόμη στη νοοτροπία του Έλληνα η θέληση για πρωτοβουλία πολιτών. Ο Έλληνας αν και γνωρίζει τα προβλήματά του περιμένει το κράτος να του τα λύσει , το οποίο κράτος το θεωρεί ανίκανο να διαχειριστεί τέτοια ζητήματα!!!! Από την άλλη ο μέσος Έλληνας δεν πιστεύει στη δράση πολιτών γιατί θεωρεί ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να επηρρεάσουμε καταστάσεις. Το αποτέλεσμα είναι η επανάσταση του καναπέ.
Ναυάγιο, τι σημαίνει «τουλάχιστον ως προς τον οικονομικό τομέα»; Δηλαδή θα μπορούν να προσλαμβάνουν και να απολύουν διευθυντές και δασκάλους; Αν ναι, το πιο πιθανό θα ήταν να εκλέξουν να προσλάβουν ως διευθυντή και δάσκαλο τους ίδιους ακριβώς στους οποίους επιλέγουν τώρα να στείλουν τα παιδιά τους για προετοιμασία για τις εξετάσεις του πανεπιστημίου, δηλαδή στους λειτουργούς της ιδιωτικής παιδείας. Γιατί να στείλει το παιδί του στο φροντιστήριο μετά το σχολείο όταν μπορεί να φέρει το φροντιστήριο στο σχολείο;
Α και φυσικά το ότι ο Έλληνας στέλνει τα παιδιά του στην ιδιωτική «παραπαιδεία» όπως λες αντιφάσκει με τον ισχυρισμό σου ότι αυτός περιμένει το κράτος να του λύσει τα προβλήματα. Τουλάχιστον στο πρόβλημα της προετοιμασίας του παιδιού για τις εισαγωγικές οι Έλληνες φαίνεται κατά συντριπτική πλειοψηφία παίρνουν το ζήτημα στα χέρια τους. Αλλά σε ένα πράγμα έχεις δίκιο, ο Έλληνας δεν πιστεύει ότι θα κερδίσει κάτι με το να έρθει σε σύγκρουση με τα συμφέροντα του δημόσιου τομέα οπότε απλά προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί στον χώρο που του έχει αφήσει ο τελευταίος. Δεν ζητά δηλαδή από το δημόσιο να του εκχωρήσει το δικαίωμα της επιλογής στην κρατικά επιχορηγούμενη παιδεία, ενώ του ανήκει δικαιωματικά και ενώ ο ίδιος εμπιστεύεται ότι η κρίση και η επιλογή του μπορεί να φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Αυτό δεν είναι σύμπτωμα όμως κάποιας Ελληνικής «ιδιαιτερότητας» αλλά λογικό επακόλουθο των πολιτικών που έχουν φέρει τον Έλληνα, όπως θα έφερναν και τον Δανό, σε μια αδύνατη, ως άτομο, θέση.
Τουλάχιστον ως προς τον οικονομικό γιατί θεωρώ ότι ο έλεγχος στα οικονομικά μεγέθη απαιτεί λιγότερη εξειδίκευση από το να αξιολογείς εκπαιδευτικά βοηθήματα και καθηγητικές μεθόδους. Η κατάσταση που περιγράφω είναι το πως σκέφτεται ο γονιός για αυτά τα θέματα.
“Άσε να πάρει άλλος την ευθύνη για το διαχειριστικό συμβούλιο, στείλε το παιδί στο φροντιστήριο όπως κάνει και ο γείτονας και αν δεν περάσει το στέλνουμε στην Αγγλία”. Επίσης είπα ότι ναι μεν ο Έλληνας δεν πιστεύει στη δράση πολιτών αλλά ταυτόχρονα θεωρεί το κράτος και ανίκανο. Δηλαδή τι κάνει όλη μέρα; Εκτοξεύει κατηγορίες κατά παντός υπευθύνου κάνοντας ζάπινγκ και συντηρώντας την εθνική μας μιζέρεια. Είναι το ίδιο που συμβαίνει και με το φοιτητικό συνδικαλισμό: Όλοι θέλουν καλυτέρευση της παιδείας αλλά αντιδρούν σε όλες τις μεταρρυθμίσεις και δεν προσέρχονται σε διάλογο.
Κατάλαβα τι λες, υπάρχει όντως μια τέτοια νοοτροπία, όμως κάνεις λάθος για το «οικονομικό». Και το «οικονομικό» και το «εκπαιδευτικό» είναι πολύπλοκα ζητήματα με τις λεπτομέρειες των οποίων ασχολούνται καλύτερα οι ειδικοί (λογιστές ή εκπαιδευτικοί αντίστοιχα). Όμως οι γονείς είναι σε καλή θέση να αξιολογήσουν και τους λογιστές και τους εκπαιδευτικούς εξίσου. Όπως είπε ο Περικλής «Αν και λίγοι μπορούν να κάνουν πολιτική είμαστε όλοι σε θέση να την κρίνουμε».
“Πές μου ποιοί είναι οι γονείς να σου πώ τί σχολειό θα κάνουνε”
Εμ βέβαια άν θέλουμε ένα γλυκανάλατον αρθράκι να μοιράσουμε ελπίδες ξεχνάμε τα δεδομένα και τη πραγματικότητα και ευχόμαστε νάναι αλλοιώς. Πιθανόν κάπου εδώ να υπάρχουν νησίδες δανέζικες, αλλά ώς ‘κρύσταλλοι’ που δεν μεταμορφώνονται σε ‘μάζα’.
Αν δεχόμαστε τη ανάγκη αποεκπαίδευσης των ενηλίκων και βαδίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα των γονεϊκών προκαταλήψεων και στερεοτύπων, τότε μπορούμε να προσδοκούμε χωρίς φόβο κι’ ελπίδα.
Το άρθρο κ. Μίχα θα διώκετο απο την Α.Ράντ.
Εν τέλει προτάσεις ανοικτής κοινωνίας σε κλειστή κοινωνία είναι τροφή για χειρότερο λαϊκισμό, βλ. Αλιέντε, Τσάβες,κλπ.
“Φανταστείτε” ναί, όχι επινοήστε άλλη πραγματικότητα.
“Κοπιάστε” να βγείτε απο τη σπηλιά των σκιών … στο φώς,
Σήμερον ο καταλύτης λέγεται υπολογιστής, καταργεί ή ελαχιστοποιεί τα αρχέγονα ζητήματα του μαυροπίνακα, της αποστήθισης της ‘μνήμης’ και δευκολύνει τη κρίση. Το σημείο καμπής υπάρχει παλαιά ή νέα ερωτήματα ανάλογα με τη τεχνολογία.
Ας Αναλογιστούμε οτι δε θα υπήρχε Λούθηρος άν δεν υπήρχε Γουτεμβέργιος ή Μάικροσοφτ και Γκούοογκλλλ…
gb: «πες μου ποιοί είναι οι γονείς να σου πω τι βουλή, τι κυβέρνηση, τι υπουργό παιδείας θα εκλέξουν και τι εκπαιδευτικούς λειτουργούς θα διορίσουν αυτοί». Δεν διαφωνούμε φυσικά για τον νέο καταλύτη που λέγεται τεχνολογία πληροφορικής αλλά ούτε ασύμβατος είναι με την οργανωμένη εκπαίδευση ούτε και είναι λιγότερο ή περισσότερο προσιτός σε γονείς και κράτος. Το θέμα της συζήτηση όμως είναι άλλο, αν μπορεί ο γονιός να κρίνει καλύτερα για τον εαυτό του απ’ότι μπορεί η γραφειοκρατία για όλους μαζικά. Εγώ πιστεύω πως ναι.
Προφανώς είμαι κατά του “παιδομαζώματος” και της περιθωριοποιησης των γονέων, άρα είμαι υπέρ της συνεκπαίδευσης γονέων.
Το δίλημμα σου δεν τίθεται αντιδιαμετρικά. Επιτελικό κράτος και ιδωτική εκπαίδευση, έρευνα με διδασκαλία, μπορούν να συνυπάρχουν και να βοηθάνε ολόκληρη την οικογένεια.
Ναι δεν είναι αντιδιαμετρικό το δίλλημα αλλά προσυπογράφω τη φράση «οι αρχές θα πρέπει να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να παρέχουν νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς διότι η κοινωνία των πολιτών και οι απλοί άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν καλύτερα -και πρέπει να το κάνουν- τέτοιες γενικές κοινωνικές υπηρεσίες» που εμφανίζεται στο κείμενο υπό την έννοια ότι πρώτο λόγο στη παροχή εκπαίδευσης πρέπει να έχει η κοινωνία των πολιτών και όπου αυτή αποτυγχαίνει ή είναι φανερό ότι θα αποτύχει να παρεμβαίνει το κράτος. Στη πράξη αυτό σημαίνει δύο πράγματα, πρώτα το επιτελικό κράτος και ιδιωτική εκπαίδευση θα συνυπάρχουν (όπως λες και εσύ) και μετά ότι όπου το κράτος έχει στερήσει τον πρώτο λόγο από την κοινωνία των πολιτών αυτό θα πρέπει να αντιστραφεί. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί με μεταφορά της κρατικής χρηματοδότησης από την εκπαιδευτική προσφορά (χρηματοδότηση των σχολίων) στην εκπαιδευτική ζήτηση (χρηματοδότηση των γονιών) και με θέσπιση κάποιου συστήματος λογοδοσίας των εκπαιδευτικών στους γονείς.
Ο αείμνηστος Νικήτας Λιοναράκης, νομίζω στις αρχές της δεκαετίας του ’80,με μερικούς άλλους γονείς είχε πράξει το ίδιο: συνέστησαν έναν τρόπον τινά αυτοδιαχειριζόμενο παιδικό σταθμό.Ενημέρωσε δε τις αρμόδιες αρχές,επακολούθησε γραφειοκρατικό μπάχαλο,αλλά τελικά το πρόβλημα λύθηκε με τον απλούστερο τρόπο: η Μυρσίνη πήγε στην Α’δημοτικού.Πάντα μπροστά ο Νικήτας.