Άγνοια κινδύνου στην Ν.Δ.
Οκτ 11th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Η ΝΔ λοιπόν πρόκειται να εκλέξει καινούργιο αρχηγό. Δεν είναι κάτι νέο αυτό για μια παράταξη που μόνιμα ψάχνει για τις εύκολες λύσεις. Οποτε βυθίζεται στις κάλπες οπαδοί και στελέχη αναζητούν την διάσωση στο πρόσωπο του καινούργιου ηγέτη. Δίχως αξιολόγηση σε βάθος και χωρίς κουβέντα, και πολιτική ζύμωση. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντοτε ζημιογόνο. Διότι πολιτική δίχως συζήτηση, ανάλυση και κονταροχτύπημα δεν είναι πολιτική. Είναι χειρισμοί εξασφάλισης βολέματος και πρόσκαιρης αισιοδοξίας. Η τραγική κατάληξη της κυβέρνησης Καραμανλή έδειξε ακριβώς αυτό. Παρά τις κραυγές κάποιων για νεοφιλελεύθερες και κεντρώες δήθεν πολιτικές η παράταξη κύλισε στον βόρβορο της πολιτικής απαξίωσης γιατί δεν είχε ακριβώς προσανατολισμό.
Στηρίγματά της υπήρξαν δύο απόλυτα νεφελώματα. Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός και ο μεσαίος χώρος. Ο πρώτος, με την ερμηνεία που του δίνουν τα περισσότερα στελέχη της ΝΔ δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Ηταν ένα εφεύρημα του Κ. Καραμανλή για να διευκολύνεται να εφαρμόζει όποια πολιτική του άρεσε δίχως να κατηγορείται για ιδεολογικό επαρχιωτισμό και έλλειψη ταυτότητας. Δίχως τον Κ. Καραμανλή ο ρ.φ. κατέληξε γράμμα κενό. Και η επίκλησή από ορισμένους επιγόνους του φάνταζε με ανέκδοτο. Μιλούσαν για κάτι που δεν υπήρχε και που ούτε κι αυτοί καταλάβαιναν. Ηταν σαν να προσπαθούσαν να φτιάξουν ψαρόσουπα δίχως …ψάρια!!
Οσον αφορά τον μεσαίο χώρο η σύγχυση υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη. Στην λεγόμενη κεντροδεξιά στην Ελλάδα επιμένουν να αγνοούν μια δραματική πραγματικότητα. Οι μετεμφυλιακές ενοχές που ενστάλαξαν επάνω της οι ρεβανσιστικές δυνάμεις της Αριστεράς για τις άδικες εν πολλοίς διώξεις της εποχής εκείνης την έχουν εξορίσει σε ιδεολογική έρημο. Και στελέχη και οπαδοί της συχνά φέρονται σαν να ντρέπονται που δεν είναι αριστεροί. Η καταξίωση των απόψεων της αριστεράς είναι σχεδόν καθολική. Ουδείς τολμά να αμφισβητήσει την ορθότητα των ιδεών της. Σαν αποτέλεσμα οι αντίπαλοί της επικεντρώνονται στην πράξη. Αισθάνονται πως μοναχά εκεί μπορούν να διεκδικήσουν κάποια ανωτερότητα. Όταν λοιπόν η κεντροδεξιά αποδειχθεί κακός διαχειριστής, η κατάρρευση είναι ολοσχερής. Ετσι έγινε το 1993, έτσι έγινε και τώρα.
Τότε, κορυφαία στελέχη του χώρου αμφισβητούσαν κρίσιμες επιλογές της τότε κυβέρνησης. Με επιχειρηματολογία μάλιστα της απέναντι πλευράς. Σε συμμαχία με μηχανισμούς του εργολαβικού/εκδοτικού παρασκηνίου βάφτισαν – εκείνοι πρώτοι, και πριν από την αριστερά – τις φιλελεύθερες επιλογές ασύδοτες και δίχως δήθεν κοινωνική ευαισθησία. Τώρα βρέθηκαν στην παγίδα που από τότε είχαν οι ίδιοι στήσει. Δίχως ιδεολογικό έρμα και με τον τρόμο της αριστερής αποδοκιμασίας έμειναν δίχως ραχοκοκαλιά και πολιτικούς στόχους. Ονόμασαν «μεσαίο χώρο» ότι αγκάλιαζε τις πολιτικές ευαισθησίες της αριστεράς (μέχρι και σε τελετές στα Μακρονήσια βρέθηκαν εξαίροντας τον συμβολικό ρόλο του Χ. Φλωράκη!!) και ..ξέχασαν να κυβερνήσουν. Σαν κάκιστοι κι’ ερασιτέχνες διαχειριστές που αποδείχθηκε πως ήσαν, σύντομα έχασαν και το υποτιθέμενο συγκριτικό πλεονέκτημα που διέθεταν στον τομέα της πρακτικής πολιτικής. Μην τολμώντας να πάρουν αποφάσεις, το μόνο που έμενε ήταν η άλωση του κράτους. Και η κατεξευτελιστική συντριβή.
Τώρα ο αγώνας είναι ανηφορικός. Και εξαιρετικά δύσκολος. Η παρουσία του ΛΑΟΣ και οι ευφυείς χειρισμοί του αρχηγού του, από την μία πλευρά, και οι θεαματικές πρώτες κινήσεις του κ. Παπανδρέου από την άλλη κινδυνεύουν να αποψιλώσουν την ΝΔ από κοινωνικά στηρίγματα και πολιτικές αναφορές. Οι οπαδοί της λεγόμενης λαικής δεξιάς, μιάς εκλαικευμένης δηλ. παλαιοσυντηρητικής τιποτολογίας με προμετωπίδα την οσφυοκαμψία στην πολιτική ανωτερότητα της αριστερής ιδεολογίας, θα την σπρώχνουν αναγκαστικά προς την πλευρά του κ. Καρατζαφέρη. Ενώ το νέο Πασόκ, από την άλλη, (μη έχοντας σοβαρό πρόβλημα στα αριστερά του) θα κάνει κτήμα του την μία μετά την άλλη τις μεταρρυθμιστικές, φιλελεύθερες και μοντέρνες επιλογές της εποχής. Η αντιμετώπιση της κρατικής αυθαιρεσίας μέσω της ηλεκτρονικής διαφάνειας (από τις πρώτες εξαγγελίες του κ. Παπανδρέου) λ.χ αποτελούν τον βασικό μοχλό πολιτικής του Βρετανικού συντηρητικού κόμματος και της έγκυρης δεξαμενής σκέψης Demos του Λονδίνου!!
Ο ένας λοιπόν θα σπρώχνει από τα δεξιά και ο άλλος θα πιέζει εκσυγχρονιστικά και συντηρητικότερα από το κέντρο. Προς τα πού θα κινηθεί η ΝΔ; Και με τι είδους πολιτικό οπλοστάσιο; Είναι φανερό πως οι διακπληκτιζόμενοι στις τηλεοράσεις βουλευτές και στελέχη της έχουν πλήρη άγνοια κινδύνου. Γι αυτό κι’ ακούγονται και απίστευτες υποψηφιότητες για την αρχηγεία. Οι επιλογές του πολιτικού τους προσανατολισμού είναι το πρώτο πρόβλημα. Η επιλογή της ηγεσίας έρχεται μετά.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
—————————————————————-
Σημειώσεις:
1. ΝΑ …ΕΚΛΕΞΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ!!
Είναι ντροπιαστικά αυτά που συμβαίνουν στην ΝΔ. Βουλευτές βγαίνουν στα κανάλια και τσακώνονται σαν γυναικούλες συνοικιακού κομμωτηρίου. Eνώ σαν υποψήφιος αρχηγός δήλωσε και ο …Ψωμιάδης. Η παράταξη του Κων Καραμανλή δύσκολα θα μπορούσε να φαντασθεί κάποιος πως θα έφτανε ποτέ στο σημείο αυτό. Αλλά και κάποιες από τις υπόλοιπες υποψηφιότητες δεν έχουν μεγαλύτερη σοβαρότητα. Οταν επιδιώκεις να γίνεις αρχηγός κόμματος θα πρέπει να έχεις αποδειγμενα ηγετικές ικανότητες. Οταν έχεις ήδη υπάρξει αρχηγός κόμματος με κατάληξη τον τελικό καταποντισμό και την διάλυσή του, πως άραγε φιλοδοξείς να βγάλεις τώρα την ΝΔ από τα αδιέξοδά της; Στην περίπτωση αυτή καλύτερη επιλογή θα ήταν ο …Καρατζαφέρης!! Τουλάχιστον αυτός σαν αρχηγός κόμματος είχε επιτυχία. Εξ άλλου οι δύο πρώην “αρχηγοί” ανήκουν μάλλον στην γενιά του Μιλτ. Εβερτ. Αυτόν θα έπρεπε να επιχειρήσουν να διαδεχθούν. Τους πρόλαβε όμως ο Καραμανλής. Επιστροφή σ’ αυτούς σημαίνει μάλλον πολιτική και χρονική παλινδρόμηση. Kαλό για την παράταξη αλλά και για τον τόπο θα είναι να αρχίσουν να σοβαρεύονται.
2. ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
Είναι αστεία τα επιχειρήματα με τα οποία προσπαθούν κάποιοι να ανακαλύψουν υπεύθυνους της εκλογικής συντριβής της ΝΔ. Η άποψη πως υπεύθυνοι υπήρξαν οι άνθρωποι που εισηγήθηκσν πρόωρες εκλογές είναι εξωφρενική. Περαν του ότι η εισήγηση δεν ήταν λαθεμένη, λχ. ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε σύντομα διαλυθεί προσθέτοντας άλλο ένα 4% περίπου στην δύναμη του Πασόκ, ο Πρωθυπουργός δεν ήταν μειωμένου καταλογισμού βρέφος μη δυνάμενο να αποφασίσει για τις κινήσεις του! Ο ίδιος μόνος του φαντάζομαι αξιολογούσε την εκάστοτε κατάσταση και έπαιρνε τις παοφάσεις. Ο κ. Σουφλιάς η ο κ. Λούλης δεν έπαιρναν τις τελικές αποφάσεις. Ο Πρωθυπουργός τις έπαιρνε. Και είναι τουλάχιστομν κωμικό το επιχείρημα κάποιων πως η ΝΔ είχε χάσει το ιδεολογικό της στίγμα. Πότε ακριβώς το είχε, για να το χάσει τελευταία; Ποιό ήταν ακριβώς το ιδεολογικό προφίλ του κ. Καραμανλή, με βάση το οποίο και τον εξέλεξαν το 1997 αρχηγό της ΝΔ
Tα ερωτήματά σας, κύριε Ανδριανόπουλε, μπορούν να απαντηθούν, in debth and breadth, αν παρουσιάσετε το “δια ταύτα” του άρθρου σας – έτσι για να καταλάβουμε.
For trhe time being:
Παρά τις κραυγές κάποιων για νεοφιλελεύθερες και κεντρώες δήθεν πολιτικές η παράταξη κύλισε στον βόρβορο της πολιτικής απαξίωσης γιατί δεν είχε ακριβώς προσανατολισμό
Tipped από την συνωμοτική ομάδα, το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου “Τάξις και Ηθική” καταφθάνει στον τόπο τoυ “ηθικού εγκλήματος”.
Βγαίνει από το δωμάτιο ο πρόεδρος, τους βλέπει και εμβρόντητος λέει,
(Αυλωνίτης) “Αμάν”
Ακολουθεί η Αριστέα φορώντας “την κουνουμπιζόν” και σπαράζει,
(Βασιλειάδου) “Και εγώ δηλαδής θα πέσω εις τον βόθρον της ατιμίας;”
(Αυλωνίτης) “Οχι, Αριστέα! Εγώ θα σε παντρευτώ”
(Βασιλειάδου) “Αχ, αχ, αχ”
[“Ωραία των Αθηνών” circa 1954]
Βαθμοί ελέγχου κυβέρνησης Καραμανλή
Αναθεώρηση του άρθρου 16 0
5% του ΑΕΠ για την Παιδεία 0
Ουσιαστική Μεταρύθμιση Α.Ε.Ι. 0
Απλοποίηση της γραφειοκρατίας 0
Μείωση του δημοσίου τομέα 0
Πάταξη της διαφθοράς 0
Βελτίωση της καθημερινότητας 0
Μείωση του δημοσίου χρέους 0
Φταίει όμως η δήθεν έλλειψη κατεύθυνσης και ο πράγματι νεφελώδης ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός που δεν έγιναν τα παραπάνω, ή η ανικανότητα των στελεχών που επιλέχθηκαν και τέλος του Πρωθυπουργού? Τότε πώς το ΠΑΣΟΚ (το Σ σημαίνει Σοσιαλιστικό) κατάφερε να προωθήσει “φιλελεύθερες” πολιτικές επί Σημίτη? Μήπως επειδή είχε ικανά στελέχη που δεν κατέχονταν από ιδεολογολαγνεία? (Όπως είχε πει ανεπίσημα ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του Σημίτη Γκίκας Χαρδούβελης σε μια παρέα, δεν χρειάζεται να είναι κανείς νεοφιλελεύθερος για να δει ότι η Ελλάδα χριάζεται παραπάνω φιλελευθερισμό).
Συμφωνῶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου μὲ τὸν κ. Ἀνδριανόπουλο, κοιτάζοντας ἀπὸ τὴν ἀπέναντι πλευρά. Ἐξηγοῦμαι:
Ἡ Νέα Δημοκρατία, προσπαθώντας ἀπὸ τὸ 1974 νὰ ἰσορροπήσῃ μεταξὺ παραδοσιακῆς πατριωτικῆς δεξιᾶς καὶ φιλελευθέρου ἐκσυγχρονιστικοῦ κέντρου, ἔχασε καὶ τὴν μὲν καὶ τὸ δέ. Καὶ ζημίωσε καὶ τὴν μὲν καὶ τὸ δέ. Διότι προσπάθησε νὰ συγκρατήσῃ ὅλον αὐτὸν τὸν εὐρὺ χῶρο μὲ τὴν διαχειριστικὴ λογικὴ τοῦ «μαντριοῦ», ἀμελώντας νὰ παραγάγῃ ἰδεολογία, νὰ ἐμπνεύσῃ καὶ νὰ ὑπηρετήσῃ ἀξίες καὶ ἰδανικά· εἴτε παραδοσιακά, ἐθνικά, εἴτε φιλελεύθερα. Τὸ «μαντρί», ὅμως, ὅλο καὶ μικραίνει, ὅταν στὸν πνευματικό, ἰδεολογικὸ τομέα ἔχεις παραδώσει γῆν καὶ ὕδωρ στὴν Ἀριστερά…
Στὴν Γερμανία, σημειώνω, ἐσχημάτισαν κυβέρνησι συνεργασίας χριστιανοδημοκράτες καὶ φιλελεύθεροι, ἀφοῦ ἐθριάμβευσαν στὶς ἐκλογές. Καὶ συνεργάζονται βρίσκοντας σημεῖα επαφῆς σὲ συγκεκριμένες πολιτικὲς προτάσεις καὶ ἰδεολογικὲς κατευθύνσεις. Τὶς ὁποίες ὑπηρετοῦν, προτείνουν στὴν κοινωνία καὶ ψηφίζονται γι᾿ αὐτές.
Ας μη γελιόμαστε: στην πολιτική υπάρχει η εγγενής αντίφαση ανάμεσα στην ιδεολογία που διακηρύττεις προκειμένου να εκλεχτείς, και στην πολιτική που ακολουθείς αφού εκλεχτείς, ανάμεσα στην Ιδέα και την Πράξη. Είναι ευνόητο πως το παραπάνω δεν αφορά τα κόμματα που βρίσκονται μακριά από την εξουσία, ή τουλάχιστον δεν τα αφορά μέχρι να την αγγίξουν. Λοιπόν το πρόβλημα και των δύο κομμάτων εξουσίας είναι το ίδιο : δηλαδή πως οφείλουν να είναι λαϊκίστικα και αριστερά προκείμενου να εκλεγούν, ενώ μετά υποχρεώνονται από τους Ευρωπαίους να ακολουθήσουν μια μεταρρυθμιστική πολιτική. Τότε και χάνουν την εξουσία. Αυτός είναι ο κύκλος ζωής ενός κόμματος εξουσίας στην Ελλάδα. Ας έρθει ένα κόμμα και ας ρωτήσει το εκλογικό του σώμα: θέλετε την Ευρώπη ή όχι ; Αν ο Νεοέλλην επιθυμεί να είναι και ευρωπαίος και βαλκάνιος à la fois, τότε είναι αντικείμενο κοινωνικής ψυχολογίας. Τέτοιο πρέπει να είναι και το ερώτημα που πρέπει να θέσει και ο υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ.
Επιπλέον, το πρόβλημα ξεπερνά τα όρια της χώρας μας (απλά στις ανεπτυγμένες χώρες υπάρχει ένα θεσμικό κράτος δομημένο του οποίου η άμεση επιβίωση δεν εξαρτάται από τις αποφάσεις του κάθε κυβερνήτη). Και είναι αυτό που ξεπάστρεψε και τα Σοσιαλιστικά Ευρωπαϊκά κόμματα, τα οποία, δεμένα μεχρί τότε στην ιδεολογία καθώς ήταν, είδαν την μετά το 1990 εξέλιξη τους ως κυβερνήσεις να αντιβαίνει στην ίδια τους την ταυτότητα, για τον απλούστατο λόγο πως ο Σοσιαλισμός ως πρακτική διακυβέρνησης ήταν πλέον out of date. Το αποτέλεσμα ήταν να ενισχυθεί η Populist Δεξιά η οποία, ως αρχαιότερη στον αντιφιλελεύθερο λόγο και ως περιθωριακή δύναμη, μοιάζει να βρίσκεται κοντύτερα στις λαϊκές επιθυμίες.
Ας μην ξεχνούμε πως και το ΠαΣοΚ λοιπόν θα βρεθεί σύντομα μπροστά σε ένα παρόμοιο πρόβλημα. Θα μπορέσει πιθανόν να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που δεν άπτονται κόστους, αλλά θα σκοντάψει στις φιλολαϊκές του εξαγγελίες, όπως και ο προκάτοχος του κυβερνήτης. Άραγε τι θα πει στην Ευρώπη ο κ. πρωθυπουργός, «περιμένετέ μας, ετοιμάζουμε μια ‘προοδευτική’ φορολόγηση;»
Οι λέξεις-ξόρκια ίσως να πιάνουν σε χώρες όπου ο Σαμανισμός και η μαγεία είναι πρόσφατα γεγονότα, όπως μάλλον έχει αποδειχτεί πως είναι και η Ελλάς, αλλά εκεί τι θα πει;
@ Γ. Σιβρίδης
Exquisite and Hassapoyannesque a la fois!
Καλά, το ΠΑΣΟΚ πρώτα επέλεξε πολιτικό / ιδεολογικό προσανατολισμό και μετά αρχηγό, γι αυτό και κέρδισε τις εκλογές ;
Ο Καραμανλής θα έχει να το λέει ότι όταν τον ψήφισαν έλεγε ανοησίες. Συνέχισε να λέει ανοησίες, αλλά οι ασυνεπείς ψηφοφόροι αποφάσισαν να ψηφίσουν άλλον που επίσης έλεγε ανοησίες ΄για δίκαιη κοινωνία … Ο Καραμανλής έμεινε συνεπής στις ανοησίες, αλλά οι άστατοι ψηφοφόροι άλλαξαν !
Οι μόνοι που παίρνουν τις ιδέες τους σοβαρώτερα από τον εαυτό τους είναι αυτοί που δέχονται να πεθάνουν αυτοί για να ζήσουν οι ιδέες τους. Τέτοιοι στην Ελλάδα (και ίσως και στον υπόλοιπο σχετικώς εύπορο κόσμο) δεν υπάρχουν. Συνεπώς η ιδεολογική συζήτηση είναι αυστηρώς και μόνον για να αποπροσανατολίζει. Η ουσία της πολιτικής είναι στην επιλογή προσώπων με ηγετικά προσόντα, την ικανότητα, δηλαδή, να εξαπατούν πολλούς για κάμποσο χρόνο.
@Γ.Σιβρίδης
άρα συμφωνείς ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μόνο δημοκρατία δεν είναι από την στιγμή που μας λες ότι μια ζωή ο κόσμος ψηφίζει άλλα και μια ζωή τα κόμματα κάνουν άλλα!!!
Ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας αλλά τεράστια αντίφαση με την έννοια του όρου δημοκρατία 😀
(καλά δημοκρατία είναι πολύ περισσότερα από αυτά αλλά τέσπα. λέμε τώρα)
Ο Καραμανλής έμεινε συνεπής στις ανοησίες, αλλά οι άστατοι ψηφοφόροι άλλαξαν !
Ο κ. Καραμανλής είπε για πρώτη φορά σωστά πράγματα (albeit too little and too late), αλλά
1) Οσα είπε ήσαν ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ για την τσέπη του Λαού και
2) Είχε πλέον απωλέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία!
Αριθμητικά πάντως, ΔΕΝ μετακόμισε το εκλογικό σώμα από ένα κόμμα σε ένα άλλο, εκτός αν ορίσουμε την ΑΠΟΧΗ (που ομού με τα λευκά θριάμβευσε με συνολικώς 34%) ως κόμμα.
Συτγκεκριμένα, το 2004, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έλαβαν αντίστοιχα 3 εκατομ. και 3,3 εκατομ., ενώ στις εθνικές του 2009, 3 εκατομ. και 2,2 εκατομ. (ΝΕΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΑΜΗΛΟ), αντιστοίχως. Αρα, η κατάσταση του ΠΑΣΟΚ αμετάβλητη, ενόσω η ΝΔ υπέστη συντριπτική ΗΤΤΑ. Συγκριτικά, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ εθριάμβευσε, αν και σε απόλυτες τιμές, ΔΕΝ αύξησε τις ψήφους του μηδέ κατά μιάν.