Ένα σοβαρό ερώτημα συσκοτίζεται, αφ΄ενός και αφ΄ετέρου, παραμένει αναπάντητο από τότε που ξέσπασε η υπόθεση Siemens. Γιατί η γερμανική εταιρεία δεν καλείται από τους κυβερνώντες να αποκαλύψει τους “δωρολήπτες” της με την απειλή ότι, σε περίπτωση που αρνηθεί, θα αποκλεισθεί από όλους τους δημόσιους διαγωνισμούς;

Εξ άλλου, παρόμοια πρωτοβουλία μπορεί να αναληφθεί με δεδομένη την ομολογία της εταιρείας και των κατά καιρούς νομίμων εκπροσώπων της στις γερμανικές και αμερικανικές αρχές ότι, για δεκαεπτά συναπτά έτη δωροδοκούσε κατ΄εξακολούθηση κόμματα και πολιτικούς για να κερδίζει στους διαγωνισμούς του δημοσίου που συμμετείχε. Ομολογία, η οποία επιβεβαιώθηκε από την έρευνα που διενήργησε το αμερικανικό δικηγορικό γραφείο “Debevoise & Plimpton” εκ της οποίας προέκυψε ειδικότερα, ότι το ύψος των μιζών που πλήρωσε η Siemens τα τελευταία 17 χρόνια στην Ελλάδα ανέρχεται σε 100 εκατ. ευρώ περίπου.

Στο ανωτέρω ερώτημα η μέχρι σήμερα υποκριτική απάντηση του πολιτικού κόσμου είναι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με το ευρωπαϊκό δίκαιο και το νόμο. Ωστόσο, προκαλεί τουλάχιστον απορία η επιλεκτική ευαισθησία του πολιτικού προσωπικού να σεβαστεί το κοινοτικό δίκαιο όταν, για παράδειγμα στην περίπτωση του βασικού μετόχου οι κ.κ. Παυλόπουλος και Βενιζέλος –αμφότεροι καθηγητές της νομικής- δεν δίστασαν να νομοθετήσουν με νόμους ευθέως αντιμέτωπους στο κοινοτικό δίκαιο που επικαλούνται. Επιπρισθέτως, θα πρέπει ιδιαιτέρως να σημειωθεί ότι η Ελλάδα κατέχει την αρνητική πρώτη θέση μεταξύ των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως τόσο σε παραβιάσεις του κοινοτικού δικαίου, όσο και στην εισαγωγή κοινοτικών Οδηγιών στην εσωτερική της έννομη τάξη.

Όμως ευτυχώς–για τους πολιτικούς μας, οι οποίοι οψίμως δείχνουν ευαισθησία στη νομιμότητα- στο θέμα Siemens σε καμμιά περίπτωση το κοινοτικό δίκαιο δεν απαγορεύει να αποκλειστεί από τους διαγωνισμούς του δημοσίου μια εταιρεία που αποδεδειγμένα κατηγορείται για διαφθορά και δωροδοκία και έχει καταδικαστεί για τα εγκλήματα αυτά σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ειδικότερα:

– Σύμφωνα με τον νόμο 3560/2007, με τον οποίο κυρώθηκε η διεθνής σύμβαση για τη διαφθορά κάθε κράτος πρέπει να διασφαλίσει ότι θα επιβληθούν στα νομικά πρόσωπα αποτελεσματικές, ανάλογες και αποτρεπτικές ποινικές ή διοικητικές κυρώσεις συμπεριλαμβανομένων και των χρηματικών κυρώσεων.
– Σύμφωνα με το άρθρο 43 του ΠΔ 60/2007, με το οποίο ενσωματώθηκε στην ελληνική έννομη τάξη η Οδηγία 2004/18/ΕΚ, αποκλείεται από την συμμετοχή σε δημόσια σύμβαση ο υποψήφιος εις βάρος του οποίου εκκρεμεί καταδικαστική απόφαση γνωστή στην αναθέτουσα αρχή, αφορώσα μεταξύ άλλων δωροδοκία, απάτη και νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Επισημαίνουμε, ακόμη, ότι και ο δικαστικός συμβιβασμός με ομολογία του υποψηφίου παρέχει ακριβώς τις ίδιες δυνατότητες στο κράτος.
Αυτά υποστηρίζει σε απάντησή της στον πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παπαδημούλη η Επίτροπος Φραττίνι, επικαλούμενη ακριβώς το άρθρο 45 της ως άνω οδηγίας (άρθρο 43 του ΠΔ 60/2007).
Επίσης την ανωτέρω θέση έχει υιοθετήσει η Ολομέλεια του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους με την από 24/2/2009 γνωμοδότησή της, η οποία έχει διαβιβαστεί ήδη από αρχές Απριλίου σε όλα τα Υπουργεία και της ΔΕΚΟ.

Έτσι έχουν τα νομικά ζητήματα και όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο είτε αγνοούν το νόμο είτε επιδιώκουν να θέσουν εμπόδια στην περαιτέρω έρευνα μιας υποθέσεως, η οποία είναι εξόχως σοβαρή.

Συνεπώς, η διαλεύκανση αυτού του σκανδάλου, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, για να απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία από τα πολιτικά και οικονομικά παράσιτα που τη μαστίζουν. Η υπόθεση της Siemens ασφαλώς αποδεικνύει την παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, ωστόσο παρέχει και μια μοναδική ευκαιρία για την κάθαρση του. Προϋπόθεση γι΄αυτό η εις βάθος διερεύνυσή του από την Ελληνική πολιτεία ανεξάρτητα από το εάν οι ποινικές ευθύνες των εμπλεκομένων έχουν παραγραφεί ή όχι. Η πολιτική ευθύνη δεν παραγράφεται, όπως δεν θα πρέπει το Ελληνικό κράτος να δώσει άφεση αμαρτιών στις ελληνικές εταιρείες – προμηθευτές του δημοσίου και συνέταιρους της Siemens κατά την τελευταία εικοσαετία τουλάχιστον.

Με τα κέρδη από τις προμήθειες και τις εργολαβίες με το Δημόσιο, δημιουργήθηκε στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια μια εντελώς κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, χωρίς ηθικές αξίες και όραμα για τη χώρα. Αν το πολιτικό σύστημα –βαθύτατα εξαρτημένο από τους προμηθευτές και μεγαλοεργολάβους του δημοσίου- διαθέτει ακόμα υγιείς εφεδρείες, οφείλει να επιδιώξει τάχιστα και με σφοδρότητα τη σύγκρουση με αυτή τη δήθεν επιχειρηματική τάξη που απομυζά την εθνική παραγωγή και τα χρήματα των φορολογουμένων, νομιμοποιεί την ανηθικότητα, συκοφαντεί την ελεύθερη οικονομία, προβαίνει ατιμώρητα και συστηματικά σε εγκληματικές ενέργειες και καταστρέφει αργά αλλά σταθερά τη χώρα.

Μια τέτοια προσπάθεια θα έπρεπε να είναι και το διακύβευμα των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου. Πολύ φοβούμεθα, όμως, ότι σοβαρές ενοχές και ανοχές σε θέματα διαφθοράς δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο…

Τάσος Ι. Αβραντίνης

——————————————————————–

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εστία