Υπήρχε κάποτε μια εποχή που οι λέξεις και οι ιδέες δεν είχαν ακόμα φθαρεί. Η Δεξιά και η Αριστερά εκπροσωπούσαν τότε δυο διαφορετικές προτάσεις για την οικονομική οργάνωση της κοινωνίας. Η μια πλευρά επιδίωκε την οικονομική ελευθερία,την ατομική ιδιοκτησία και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η άλλη πλευρά πάλευε για την οικονομική ισότητα, την κρατική παρέμβαση και την κοινωνική δικαιοσύνη. Υπήρχαν βαθύτερα νοήματα. Υπήρχαν αξίες. Υπήρχαν και από τις δυο πλευρές σοβαροί λόγοι αγώνα και κοινωνικής πάλης.

Όπλο των δύο παρατάξεων ήταν η φορολογία. Η δεξιά κατά την αγγλοσαξωνική παράδοση συντηρητική και επιφυλακτική, χρησιμοποιούσε το εν λόγω όπλο με εξαιρετική φειδώ,έχοντας επίγνωση των κινδύνων που έκρυβε. Η αριστερά, δυναμική και επαναστατική, μετέτρεψε το φόρο σε εργαλείο αναδιανομής εισοδήματος και ενίσχυσης των φτωχών.

Σήμερα η αριστερά και η δεξιά είναι απλά λέξεις για να περιγράψουμε δυο κόμματα που εναλάσσονται εκ περιτροπής στην εξουσία. Κόμματα στερημένα πολιτικής σκέψης, που μέσα σε λίγα χρόνια κατόρθωσαν να αποικίσουν το δημόσιο,να γραφειοκρατικοποιήσουν συνολικά την ελληνική κοινωνία και να συσσωρεύσουν χρέη στις πλάτες του μέσου Ελληνα.

Κόμματα δίχως πολιτική, μοιραία θα επιβάλουν και φόρους δίχως πολιτικούς στόχους. Πραγματικά,παρακολουθήστε πως εξαυλώθηκαν σιωπηλά όλες οι αρχές που διέπουν μια σωστή φορολογική πολιτική. Πρώτο θύμα η αρχή της ανταποδοτικότητας. Ουδείς από τους νέους επαγγελματίες που παίρνουν θέση μπροστά στο φοροεισπρακτικό ικρίωμα δεν περιμένει πως η αυξηση του φορου θα βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες του κράτους. Ξέρουν καλά ότι και μετά την φορολόγηση τους «απ΄το πρώτο ευρώ», θα συνεχίσουν να σιγολιώνουν σε ατελείωτες ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, να σφηνώνονται σε λεωφορεία-βραστήρες δίχως κλιματισμό, να παραπέμπονται από γραφειοκράτη σε γραφειοκράτη για μια απλή συναλλαγή με το δημοσιο, να αποζημιώνουν στρατιές υπαλλήλων των τέως κρατικών ΔΕΚΟ.

Μετά φτάνουμε στην αρχή της λογοδοσίας. Γνωρίζει κανείς γιατί δημιουργήθηκε η μαύρη τρύπα στον προυπολογισμό; Για ποιο λόγο η επιχείρηση κράτος εμφανίζει ζημίες; Ουδείς γνωρίζει και ουδείς ενδιαφέρεται να μάθει. Αντίθετα γκρινιάζοντας ματαίως και σιγομουρμουριζοντας προσπαθούμε να γεμίσουμε τη μαύρη τρύπα, που στοιχειώνει τις σκέψεις των οικονομικών επιτελείων και τις τσέπες των απλών πολιτών.

Και τέλος φτάνουμε στην αρχή της «χρηστής διοίκησης» που σκιάζεται από την πρόσφατη επέμβαση του κράτους για τη σωτηρία του «τραπεζιτικού συστήματος». Ενός τραπεζιτικού συστήματος που αν πιστέψουμε τις πρόσφατες δηλώσεις του κου Προβόπουλου (από τα τέλη Σεπτεμβρίου) δεν αντιμετώπιζε κανέναν κίνδυνο. Και που ξαφνικά θα χρεώσει τα ελληνικά νοικοκυριά με περίπου 11.000 ευρώ για να διασωθεί από τον κίνδυνο που «δεν αντιμετώπιζε».

Εδώ δεν υπάρχει μόνο κενό οικονομικής σκέψης. Υπάρχει κενό πολιτικής. Υπάρχει κενό ιδεολογίας. Η εξουσία όμως απεχθάνεται το κενό. Το γεμίζει ευθύς με μια ετερογενή μάζα συμφερόντων, αλληλοσυγκρουόμενων επιδιώξεων, προσοδοθηρίας και διαφθοράς. Αυτή είναι η εικόνα της χώρας μας για τον 21ο αιώνα. Ας το σκεφτούν καλά αυτό οι οπαδοί του δικομματισμού.

Χάρης Πεϊτσίνης