Το «σχέδιο Πόλσον» α λα ελληνικά
Οκτ 26th, 2008 | Πάσχος Μανδραβέλης| Κατηγορία: Πάσχος Μανδραβέλης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Δυστυχώς, το πρόβλημα πλέον με την κυβέρνηση δεν είναι ότι αρνείται να δώσει τις αυτονόητες απαντήσεις (όπως να υπερψηφίσει την αποκαλούμενη «προανακριτική»), αλλά πρέπει να περάσουμε και σε ηλίθια ερωτήματα. Ενα ερώτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται με το «σχέδιο Αλογοσκούφη» (κατά το «σχέδιο Πόλσον») για τη στήριξη των τραπεζών, ακούγεται ηλίθιο, αλλά πρέπει να τεθεί: Τα χρειάζονται αυτά τα 28 δισ. οι τράπεζες ή δεν τα χρειάζονται; Κι αν πρέπει να τα δώσουμε, τα χρειάζονται όλες ή κάποιες συγκεκριμένες;
Εντάξει! Το τραπεζικό σύστημα είναι τόσο θωρακισμένο στη χρηματοπιστωτική κρίση, όσο ήταν κατά τον κ. Αλογοσκούφη θωρακισμένη και η οικονομία μας. Εκ των πραγμάτων –και εκ των 28 δισ. – προκύπτει ότι χρειάζεται στήριξη σε βαθμό σχεδόν τετραπλάσιο από την παιδεία (3,2% του ΑΕΠ δίνονται για την παιδεία, 11,4% του ΑΕΠ για τη στήριξη του τραπεζικού συστήματος).
Το δεύτερο ηλίθιο ερώτημα –χωρίς, δυστυχώς, την αυτονόητη απάντηση– είναι πώς θα μοιραστεί αυτό το κολοσσιαίο, για τα ελληνικά δεδομένα, ποσό. Δηλαδή η αυτονόητη απάντηση θα ήταν: «Οποιος έχει πρόβλημα, καταθέτει μια αίτηση στο κράτος. Το δε κράτος, που ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκε τα λεφτά μας, τα δίνει προκειμένου να μη δημιουργηθεί πανικός». Αμ δε! Η λογική που προτάσσεται είναι: «Ολα τα ’χει η Μαριορή ο φερετζές της λείπει». Δηλαδή, αν μια τράπεζα για τους χ, ψ, ω λόγους αντιμετωπίζει πρόβλημα, δεν θέλει να «χαλάσει το καλό της όνομα» ζητώντας στήριξη. Γι’ αυτό εφευρέθηκε η λογική «κουτσοί, στραβοί και υγιείς στον Αγιο Παντελεήμονα» που λέγεται προϋπολογισμός. Να πάρουν όλοι, για να μην έχει πρόβλημα (φήμης) κανένας. Ωραία λογική, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο από το Ταμείο κατά της Φτώχειας –με το ψωραλέο 0,1 δισ. ευρώ (σε σχέση με τα 28 δισ. των τραπεζών) – πρέπει κάτι να πάρουμε όλοι μας. Γιατί κάποιος που έχει ανάγκη να ενταχθεί στο Ταμείο κατά της Φτώχειας να χαλάσει την καλή του φήμη;
Το πρόβλημα με το συγκριμένο σχέδιο για τη στήριξη των τραπεζών δεν συνίσταται στο γεγονός ότι είναι ένα κακό σχέδιο. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι είναι πρόχειρο. Δεν λαμβάνει υπόψη τις δευτερογενείς επιπτώσεις. Για παράδειγμα, προβλέπεται «παροχή εγγύησης του Δημοσίου προς τις τράπεζες μέχρι 15 δισ. ευρώ για να συνάψουν νέα μεσοπρόθεσμα δάνεια 3 – 5 ετών». Δεν είναι αυτό ένα κίνητρο, ώστε να παρέχουν οι τράπεζες δάνεια χωρίς να ελέγχουν ενδελεχώς τους κινδύνους; Αφού εγγυάται ο φορολογούμενος, γιατί κάποιος τραπεζίτης να μη δώσει ένα δάνειο υψηλού ρίσκου, ώστε να καταγράψει στον φάκελό του υψηλές αποδόσεις; Αν πάει κάτι στραβά, ο φορολογούμενος πληρώνει.
Στις ΗΠΑ, όπου σύμφωνα με τα θρυλούμενα το τραπεζικό κεφάλαιο κυριαρχεί και ορίζει τις τύχες του κόσμου, το αντίστοιχο σχέδιο Πόλσον πέρασε τουλάχιστον κάποια βάσανο ελέγχου. Καταψηφίστηκε μία φορά, για να υπάρξουν περισσότερες διασφαλίσεις. Μπορεί να ασχολήθηκαν περισσότερο επειδή το «Yellowstone Park» δεν κινδυνεύει από καμιά μονή Ευαγγελιστών. Αλλά το ερώτημα παραμένει: Μας περισσεύουν τα 28 δισ. ευρώ ώστε να τα δώσουμε έτσι, με θολές εγγυήσεις;
Πάσχος Μανδραβέλης
————————————————————————————-
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23/10/2008
Your reference to “…Μπορεί να ασχολήθηκαν περισσότερο επειδή το «Yellowstone Park» δεν κινδυνεύει από καμιά μονή Ευαγγελιστών.” is correct. However, to most Greeks, who are probably ignorant about property rights in America this reference will probably give the wrong impression of property rights in America.
Yellowstone was not created by trampling upon private property rights. In America you do not find out one morning that your property is now part of a national park called Yellowstone. And if the public really wants your land to include it in Yellowstone National Park they will first make you an honest purchase offer at market price.
Contrast that with Greece where a property owner may at any arbitrary day read in the Government Gazette that as of today ΦΕΚ/xx/xxx… your property belongs to Natura 2000, is now a national park, is a «ζώνη απολύτου προστασίας» or any one of the many designations which essentially constitutes de facto expropriation of your property. In other words the public uses its majoritarian power to set your property aside for it’s own benefit. This results in a moral code whereby the entire cost of creating a national park in Greek society is borne by the few owners whose misfortune was to own land that was valuable to the public. That is very, very different than the state of property rights in America. No comparison here.
The Greek public is furious about individuals trampling over public land but seems to ignore the fact that the Greek public itself also supports a moral code that has legitimized by official state law all types of arbitrary land sequestration. Your «δασική νομοθεσία» which Greeks take so much for granted is essentially the official legitimization of this land confiscation practice – “if your land has trees it is just to valuable to let you make any use of it, the public sets it aside for its own benefit and owes you nothing”.
Perhaps in other countries one of the reasons why individuals tend to have more respect for public land is that the public respects the individual’s private land in the first place. It is the Greek public itself that promotes lawlessness in the first place, by acting as a mob.
Perhaps one day you will defend the property owners whose land is being confiscated although that may be a difficult position to admit to in front of a collectivist European public where it is a given that the majority rules supreme over individual rights.
Λάθος ερώτηση κύριε Μανδραβέλη…
«Αλλά το ερώτημα παραμένει: Μας περισσεύουν τα 28 δισ. ευρώ ώστε να τα δώσουμε έτσι, με θολές εγγυήσεις;»
Σκεφθείτε στη λογική της άσκησης για το σπίτι, το πόσο καλλίτερο θα ήταν ένα σχέδιο όπως το τρέχον σε συνδυασμό με την αναδημιουργία μιας τράπεζας ανασυγκρότησης, όπως παλαιότερα η ΕΤΒΑ, για την άμεση χρηματοδότηση, χωρίς τριβές και άσκοπες σπατάλες…, αναπτυξιακών πρωτοβουλιών…
Δείτε πως χρησιμοποίησε ο πρόεδρος Ρούσβελτ την RFC και τότε θα αντιληφθείτε τι εννοώ..
Θα έλεγα περισσότερα αλλά ομιλώ σε καθιερωμένο οικονομικό αναλυτή / δημοσιογράφο.
Επομένως θα βρείτε την άκρη μόνος ώστε να τη συζητήσουμε όλοι εδώ παρεϊστικα μεν αλλά σοβαρά…