Προχτές η Υπουργός Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου έδωσε στη δημοσιότητα νομοσχέδιο με το οποίο στην ουσία καταργούνται οι μετεγγραφές εσωτερικού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το μέτρο αυτό είναι αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση, που είναι η οριστική κατάργηση αυτής της στρεβλής πολιτικής. Ομοίως πρέπει να εφαρμοστεί η ίδια αυστηρότητα και στο θέμα των μετεγγραφών εξωτερικού, καθώς κι εκεί κυριαρχούν ισάξιες αν όχι και χειρότερες ιστορίες παραφροσύνης.

Όταν ξέσπασε η υπόθεση Τσιτουρίδη ήταν μία από τις λίγες φορές που δόθηκε η ευκαιρία στην κοινή γνώμη να παρακολουθήσει τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται και λειτουργούν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων μας. Τα συμπεράσματα ήταν άκρως απογοητευτικά. Για αρχή είχαμε την ανεκδιήγητη ατάκα του πρώην Πρύτανη του Παντείου κ. Βαβούρα ότι δεν επικοινώνησε με το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης, ώστε να εξακριβώσει αν αυτό είναι ενήμερο για το θέμα ασφάλειας του υιού Τσιτουρίδη, εξαιτίας του…ασύλου! Θέλω όμως να πιστεύω ότι αυτή βγήκε σε μία στιγμή άγχους και στρες. Πολύ πιο θλιβερή ήταν η δεσπόζουσα αίσθηση ότι οι πρυτανικές αρχές αντί να ενδιαφέρονται κατά κύριο λόγο για την αναβάθμιση του επιπέδου των σχολών μέσω της αξιοκρατικής επιλογής των φοιτητών βάσει επαρκών ικανοτήτων, ασχολούνται περισσότερο με τις κοινωνικές και τις ιατρικές συνιστώσες. Λες και δε μας έφτανε όλο αυτό το αδηφάγο κράτος πρόνοιας που τόσα χρόνια χρηματοδοτούμε από την τσέπη μας για να κάνει αυτήν ακριβώς την δουλειά, πετυχαίνοντας συνήθως ακριβώς το αντίθετο. Ο ρόλος των πανεπιστημίων δεν είναι να ασκούν κοινωνική πολιτική, για αυτό το θέμα υπάρχει το Υπουργείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, υπάρχουν σχετικές οργανώσεις, ιδρύματα και φορείς που οφείλουν να στηρίξουν τις ασθενέστερες εκείνες ομάδες που έχουν απόλυτη ανάγκη, με υποτροφίες, με δωρεάν στέγαση και σίτιση σε εστίες, με ομάδες στήριξης, με φοροαπαλλαγές. Για αυτό τους πληρώνουμε άλλωστε!

Τα Πανεπιστήμιά μας όμως έχουν χάσει τον μπούσουλα. Ξέρει π.χ. η Ιατρική Σχολή τι ακριβώς θέλει να κάνει; Θέλει να βγάλει ερευνητές; Θέλει «μάχιμους» κλινικούς γιατρούς; Υπάρχει κάποια ορθολογική στοχοθέτηση; Η εκάστοτε διοίκηση μπορεί να προσπαθεί φιλότιμα αλλά είναι οι αναγκαίες αλλαγές εφικτές με την υπάρχουσα κρατική παρεμβατικότητα και με το τωρινό νομοθετικό πλαίσιο; Είναι γνωστό ότι η Ιατρική Σχολή Αθηνών κάθε χρόνο εισηγείται στο Υπουργείο Παιδείας ότι «αντέχει» περίπου 100-150 φοιτητές και τελικά της φορτώνονται 250 – οι οποίοι έως το πέμπτο έτος γίνονται 550+ για να βολευτούν οι καρκινοπαθείς, που ως εκ θαύματος πάντα πετυχαίνουν την αυτοΐαση αφού αποφοιτήσουν, και οι χαμηλοεισοδηματίες της Εκάλης. Το νομοσχέδιο της κ. Γιαννάκου φαίνεται τουλάχιστον ότι θα εξυγιάνει την τελευταία παράμετρο, εκτός αν κι αυτό σαν τόσα άλλα στην Ελλάδα, γίνει καρικατούρα με αποτέλεσμα τα ερχόμενα χρόνια να εμφανίζονται από το πουθενά νέες «τρομοκαθηγητικές» οργανώσεις. 

Χαρακτηριστικό της διαστρέβλωσης που η προηγούμενη κατάσταση είχε δημιουργήσει είναι το παρακάτω περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά μου σε πανεπιστημιακή κλινική στις 27 Σεπτέμβρη του 2004. Ανάμεσα στις δεκάδες αιτήσεις για επανεξέταση πιθανών νευρολογικών παθήσεων (που θα χάριζαν ένα μαγικό χαρτί για πανεπιστήμιο της αρεσκείας του «ασθενούς») εμφανίστηκε ένας εικοσάχρονος νεαρός με τη μητέρα του στο εξωτερικό ιατρείο ιατρού καθηγητή νευρολογίας ζητώντας την παρέμβασή του καθώς ενώ υπήρχαν κάποιες νευρολογικές ενδείξεις ότι το παιδί ίσως έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας (είχε μάλιστα νοσηλευτεί για τρεις ημέρες σε άλλο νοσοκομείο) η εξέταση μαγνητικής τομογραφίας έδειξε ότι το παιδί δεν εμφάνιζε καμία εκφύλιση αρκετά σοβαρή ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί με βεβαιότητα ως τέτοια. Το πρόβλημα λοιπόν της μητέρας, καθώς ο γιος δε φαίνεται να έβρισκε το κουράγιο να πει κι αυτός τη γνώμη του, ήταν πως οι γιατροί δεν είχαν καταφέρει να έχουν σίγουρο θετικό αποτέλεσμα πράγμα που θα βοηθούσε στην αυτόματη εισαγωγή του νέου σε ένα ΤΕΙ. Ο ιατρός της απάντησε ότι στη θέση της «θα ξημεροβραδιαζόμουν στην εκκλησία ανάβοντας κεράκια ευχόμενος αυτό το πιθανώς να σημαίνει ότι το παιδί μου δεν έχει σκλήρυνση κατά πλάκας αντί να παρακαλάω να βγει θετική μόνο και μόνο για να μπει στο ΤΕΙ…». Ένα απίστευτα λυπηρό φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας και τρέλας που απουσιάζει από όλον τον πολιτισμένο κόσμο και που μόνο η πλήρης κατάργηση των μετεγγραφών εσωτερικού και εξωτερικού μπορεί πραγματικά να επιλύσει…