Απογοήτευση με τον Ομπάμα
Σεπ 30th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Οι μεγάλες ελπίδες που, υπερβολικά ίσως, είχαν επενδυθεί πάνω στον νέο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Κάποιοι σκεπτικιστές που είχαν έγκαιρα επισημάνει την αντιφατικότητα και το ανέφικτο κάποιων προσδοκιών σταδιακά δικαιώνονται. Και ο κόσμος γίνεται όλο και περισσότερο απρόβλεπτος και επικίνδυνος. Τα ερωτηματικά για το μέλλον όχι μόνο παραμένουν αλλά και μεγεθύνονται.
Είναι δεδομένο πως ο Πρόεδρος Ομπάμα στην εξωτερική του πολιτική δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα εμπρός. Οι περισσότερες πρωτοβουλίες του πέφτουν στο κενό ενώ οι συνομιλητές του δεν φαίνονται να πείθονται από τα επιχειρήματά του. Οι Σαουδάραβες, όπως με ακρίβεια περιέγραψε ο Amir Mizroch στην Jesrusalem Post της 23ης Σεπτεμβρίου του 2009, δύο φορές αρνήθηκαν να συμφωνήσουν μαζί του για την στάση τους απέναντι στο Ισραήλ. Οι Κορεάτες αποφεύγουν να συνομιλήσουν σοβαρά μαζί του σχετικά με το πυρηνικό τους πρόγραμμα. Το Ιράν κάνει θορύβους διαλλακτικότητας αλλά επί της ουσίας αρνείται τις αμερικανικές προσπάθειες για μια νέα προσέγγιση. Και οι Ευρωπαίοι γυρίσουν την πλάτη στον αμερικανό πρόεδρο μόλις αρχίσει να ομιλεί για κοινή στάση απέναντι στην Ρωσία η για μεγαλύτερη συμμετοχή στον πόλεμο του Αφγανιστάν.
Εκεί που τα πράγματα γίνονται αισθητά χειρότερα είναι στις συζητήσεις για την οικονομική κρίση και την αντιμετώπισή της και για το κλίμα. Οι επιδόσεις της Αμερικής στην οικονομία δεν εντυπωσιάζουν κανένα. Ο γίγαντας έχει κλονισθεί ανεπανόρθωτα και το μέλλον δεν δείχνει να γίνεται καλύτερο γρήγορα. Στην σύνοδο των G20 στο Πίττσμπουργκ των ΗΠΑ μάταια οι αμερικανοί προσπάθησαν να πείσουν τις εξαγωγικές χώρες, όπως η Γερμανία, η Κίνα, η Κορέα και η Ινδία, να τονώσουν την εσωτερική τους κατανάλωση ώστε να εξάγουν λιγότερα και να εισάγουν περισσότερα. Η έμμεση κραυγή των ΗΠΑ για βοήθεια δεν εισακούσθηκε.
Στην συζήτηση, στην ίδια σύνοδο, για τα μπόνους των τραπεζιτών ο Ομπάμα έδειξε όλη του την αδυναμία. Ηταν αδύνατον να δεχθεί τους ελέγχους που επιζητούσαν οι ευρωπαίοι που συνέδεαν τα μπόνους με την απόδοση και την αποτελεσματικότητα. Όπως έγραψε και ο Steven Hill στην Λονδρέζικη Guardian (Obama the impotent) τα αμερικανικά αντεπιχειρήματα υπήρξαν τουλάχιστον προκλητικά. Ανεξάρτητα αν πιστεύει κανείς στην ευθύνη των τραπεζών για την πρόκληση της κρίσης, υπάρχει κάποιο δεδομένο. Δεν είναι δυνατόν να εκταμιεύονται δις. από την τσέπη των φορολογουμένων για την διάσωση των προβληματικών χρηματοπιστωτικών γιγάντων, κι’ αυτοί να αυξάνουν με τα χρήματα αυτά τα μπόνους των «πετυχημένων» τους στελεχών!! Ούτε και στέκει ο πρόεδρος Ομπάμα να αρνείται τους προτεινόμενους περιορισμούς με το επιχείρημα πως το ίδιο θα έπρεπε να ισχύσει για τους …ποδοσφαιριστές και τους καινοτόμους επιχειρηματίες της Silicon Valley! H διαφορά είναι πως μιά δική τους αποτυχία δεν συμπαρασύρει την χώρα και τον κόσμο σε μια βαθιά οικονομική κρίση.
Ο αμερικανός πρόεδρος φάνηκε έντονα εξαρτώμενος από τα στελέχη της Wall Street και θύμισε την έντονη, προεκλογικά, συμπαράστασή του στο περίφημο πακέτο Πόλσον που ενίσχυε τις επενδυτικές τράπεζες με 1 δις. περίπου δολάρια. Στα μάτια των ευρωπαίων ηγετών φάνηκε αδύναμος και υποχωρητικός. Με ιδέες συγκεχυμένες, δίχως σαφείς στόχους και ξεκάθαρη στρατηγική. Και έντονα εξαρτημένος βέβαια από τα κυκλώματα των χρηματιστών και των μεγάλων τραπεζικών οίκων της Νέας Υόρκης κυρίως. Αρκετοί ομιλούν για υποσχέσεις σε προεκλογικούς χρηματοδότες που δύσκολα ξεπερνιούνται.
Στον τομέα όμως της αντιμετώπισης των προβλημάτων του κλίματος ο Ομπάμα άφησε τελείως ξεκρέμαστους τους συνομιλητές και τους οπαδούς του. Οι ΗΠΑ φάνηκαν διατεθειμένες να κάνουν παραχωρήσεις που οι ευρωπαίοι έχουν ήδη ολοκληρώσει εδώ κι’ αρκετά χρόνια!! Για τις όποιες μελλοντικές επεμβάσεις η αμερικανική πλευρά παρέπεμψε στο μέλλον, όταν το Κονγκρέσο θα έχει ολοκληρώσει την ενασχόλησή του με τα ζητήματα της οικονομίας. Για όσους πιστεύουν πως η παγκόσμια θερμοκρασία επηρεάζεται από αέρια που προκαλούνται από τον άνθρωπο η στάση αυτή του Ομπάμα, που φαίνεται να συμμερίζεται τις απόψεις τους, ήχησε σαν χαστούκι στο μάγουλο.
Η γενική αδιαφορία για τις αμερικανικές διαθέσεις και νουθεσίες η σοβαρότερη εκτίμηση είναι πως οφείλεται στην άσχημη κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας. Δίχως οικονομική ισχύ οι ΗΠΑ δίνουν την εντύπωση γίγαντα με πήλινα πόδια. Και η απογοήτευση με τον πρόεδρο Ομπάμα γιγαντώνεται. Κάποιοι διαπιστώνουν πως οι προσπάθειές του για «επανεκκίνηση» της οικονομίας δεν αποδίδουν. Η αγορά στεγνώνει ενώ ο εξωτερικός δανεισμός γίνεται ασφυκτικός. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του CNBC και τις δηλώσεις του Προέδρου του Tiger Management, Julian Robertson, αν η Κίνα και η Ιαπωνία πάψουν να αγοράζουν το εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ τότε οι οικονομικές αναταράξεις θα πέσουν σαν χιονοστιβάδα πάνω στην αμερικανική αγορά. Ο Robertson μιλάει για Αρμαγέδδων. Οι περισσότεροι περιμένουν αποσύνθεση και καταστροφή. Είναι φανερό πως η πολιτική των μεγάλων δαπανών και του ιλιγγιώδους δανεισμού δεν αποδίδει.
Οσο η αμερικανική οικονομία θα κλυδωνίζεται στα γρανάζια τα κρίσης το κύρος του Ομπάμα στην διεθνή αρένα θα είναι μειωμένο. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα παραμένει δίχως μεγάλους στόχους και ο κόσμος δίχως στιβαρή και σταθερή ηγεσία. Είναι όμως οι πολιτικές Ομπάμα ικανές να αντιστρέψουν την πορεία παρακμής της οικονομίας των ΗΠΑ;
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
MORE OR LESS COLLECTIVISM IN HEALTHCARE?
”Because my mother in law is on a wheel-chair at the age of 45 due to a rare neurological condition and is still working to be able to cover medical expenses and pay back the student loans that my wife’s sister took out to attend college, but never paid back because she died in her sleep due to interaction between drugs. How silly of my father-in-law that he decided not to sue the doctors as a matter of principle. I guess they could use a government subsidy like the one you are referring to.”
The subsidy I was talking about is in the works…
I imagine your mother in-law’s predicament. A package of regulation subsidies and mandates (promoted under the “reform” which implies improvement) might be a way to address it, but it is a terrible way for the perverse incentives it creates on the rest of society and the lower quality of care it will inevitably lead to. There are free market alternatives to government takeover of healthcare.
There are (perhaps in this case “there were”) free market alternatives to dealing with your mother in-law’s unfortunate predicament. Like liberalization that does not punish people with taxes for not getting their insurance through their employer. As you probably know (but Greek readers may not) in America, if you buy insurance through your employer, the premium is income tax free. If you buy insurance on your own then you pay regular income tax. Since this tax is at the margin, the typical tax rate for a median income family earning 50K/year is in the 25-35% range (including state taxes). This arbitrary asymmetry pushes people to get their insurance through their employer, which makes the insurance not portable (i.e. the insurance coverage more or less ends when you are separated from your employer and you have to buy new insurance). There are also many other distortions in the American health insurance environment, which impede the creation of a free market environment (like the fact that 50% of the insurance industry is already controlled by the government, inability to buy insurance from other states/ countries, regulation on minimum insurance packages etc.)
Additional free market alternatives would be extra insurance that covers premium increases if you become a higher risk individual, insurance that by contract limits premium increases throughout life and stays with you even if you become chronically ill or high risk, disability insurance if you can no longer work or become disabled before you even reach working age, insurance for your yet unborn child in case it has a genetic defect, premature death insurance in case you accidentally (or even non accidentally) die before a certain age etc…all these are insurance products that would emerge in a free insurance market. Actually some (often crippled) versions of these products can be purchased in today’s restricted medical insurance market. In a free market, your mother in law could have been covered by some of these products to mitigate the impact of her predicament (BTW does she not already qualify for the existing government programs of Social Security disability insurance or Medicaid for the poor?)
That is the free market way to spread your health costs between your normally healthy youth, the less healthy old age, the misfortune of an unexpected illness or accident or the misfortune of not being able to even start working ever. Government takeover and homogenization is not the only solution, just a bad irreversible solution.
The current American medical coverage environment is typical of what I described earlier as the predicament of a semi-regulated market; where a free market cannot emerge while various actors are allowed to take advantage of the distorting effects of semi-regulation.
And again this boils down to our basic disagreement. You want to address the problem by expanding the semi-regulation, subsidies and mandates (which will inevitably lead to complete regulation i.e. complete government takeover of healthcare as future revisions try to deal with the distortions of the new expanded regulation) while I want to move in the liberalizing direction that will lead to the creation of a real health care market.
FUNDAMENTAL DOLLAR’s VALUE IS TIED TO AMERICAN PRODUCTIVITY
”The dangerous part is that foreigners will find themselves in posession of billions of $ they have no use for. Most likelt they will try to get rid of them by selling them in the FX market in exchange for other currencies, perhaps their own. For 15 points, what do you expect will happen to the value of the dollar?”
So long as America maintains its productivity, I’m confident there will be use for $. Thousands of American products, services and assets to buy. Now if, as I believe, the new socialist Obama policies permanently erode American productivity, then indeed the dollar will fall. Just like when anticipated future earnings of a company (extrapolated ad infinitum) fall.
————————————-
ECONOMISTS FOR BIG GOVERNMENT AND HIGH TAXES ?!
”If an economist says so, he/she is not necessarily right. If the vast majority of economist (people who have studied economics at a graduate level) agree on something, well, that is a different story. The vast majority of economists agree that right now the projected tax revenue will not be able to sustain government outlays in the future, even if new programms were not implemented (see for example the work of Kotlikof at BU). The vast majority agrees that as a result some outlays will have to be cut but also taxes will also have to be raised.”
This was not the point. That is simply an accounting statement saying that since we seem to have reached our credit limit (ever harder and more expensive to sell government debt), revenue (taxation) has to match expenditures (government spending).
But that obviously does not mean that the majority of economists believe that the way to prosperity is through high govermnet expenditures and high taxes. It is especially economists, who advocate smaller government and less taxation to stimulate growth.
So, sorry but I have not heard the overwhelming majority of economists advocate high taxes as a path to prosperity. But if that is not so, please let me know. If the overwhelming majority of economists have also become populist dirigisme promoters, then I’ll redouble my efforts to bail out as soon as I can.
Growth rates of just 2-3% are destined to relegate the west to economic irrelevance. If the west (America and Europe) wants to maintain its importance in the world, they need to get moving. Growth rates of 2-3% are not going to cut it. If standard of living in China and India alone reach just 50% of the living standard in the west, India and China will have economies that are twice the size of the US and Europe combined. As the standard of living in Asia rises we will no longer be able to import goods at low prices.
LESSER COMPETENCE MERITS HATRED?
”So you mean that the phrase «stupid American» that Europeans use actually has merit?”
Yes it does, but not in that condescending sense. Certainly not in a genetic sense.
P.S. This is not only my personal observation. Almost all the competence tests that are at times given to compare capabilities across countries in various disciplines come to similar conclusions.
However, American capitalism more than compensates for this disadvantage and propels the US to the #1 position in the worldwide per capita prosperity scale.
”And you accused ME of ant-Americanism?”
You are extrapolating my writings in a direction that I did not intend.
I understand Anti-Americanism as dislike or hatred for Americans. Why would my saying that the average American is less competent than the average European imply that I must automatically hate or dislike Americans? Is it assumed that I would just hate people with lower skills? That would be rather elitist.
As a matter of fact, I am fond of the simpler and freer American people. I have to admit, that I, myself, never cared that much about the intellectualism and other (artificial in my view) complexities that are inherent in European city life, like art, fashion, cafes and other typical expressions of European intellectualism. To me they have always been instinctive attempts to be different in a sea of (largely imposed) uniformity. But that is a personal preference to which I intend to attach no political (and certainly no legislative) implications.
ALTRUISM AND PROSPERITY
”On the other hand, I would not quit my job even if I won the lottery, because I enjoy what I do and the satisfaction I get from being a productive member that contributes to society.”
Sure. Getting a reward for working is one of the reasons for working but realistically, for most people it is the main reason.
But again, this is just a personal matter. The economic bottom line (assuming your attitude is truthful) is how much prosperity can a society count on based on people who would work even if they do not get paid? (ie. they cannot exchange their work for goods and services of others).
BTW, I now wonder how many people actually follow through with similar posturing when they actually do win the lottery. Any statistics?
”And I have seen first-hand how the existence or lack of a safety net to help people in a similar situation can make a huge difference.”
The safety net can come from private insurance in free markets. Government takeover is a far inferior and almost irreversible action.
Για τον “Ενα Οικονομολόγο” που έχει μονοπωλήσει σχεδόν το blog και που “εχει παίξει ξύλο για να μιλήσω ελεύθερα στο πανεπιστήμιο” έχω απλά να πω πως δεν έχει δίκο στις απόψεις του. Δεν υπαρχει βελτίωση της αμερικανικής οικονομίας. Ακόμη κι ο Stiglitz (πέρα από το ειδικό αφιέρωμα των Financial Times) ομιλεί για φούσκα αναφερόμενος στην άνοδο του χρηματιστηρίου. Ενώ η ανεργία συεχίζει να ανεβαίνει. Τελευταία μάλιστα φαίνεται στον ορίζοντα καί άνοδος των επιτοκίων. Μήπως όλα αυτα θυμίζουν λιγο Great Depression? Οσο για την εξωτερική του πολιτική, Ιράν, Ρωσία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Ευρώπη, μόνο λόγια και δημόσιες σχέσεις. Ολοι εκτιμούν αυτά που αναφέρω. Ουδείς δείχνει αισιόδοξος. Δεν ξέρω λοιπόν που βρίσκει ο Οικονομολόγος το άρθρο άστοχο. Οσο για τα αίτια της κρίσης την ευθύνη στο κράτος, επιτέλους, δεν την αποδίδω μόνο εγώ. Αλλά και 195 αμερικανοί οικονομολόγοι (ανάμεσα τους και 2 Νόμπελ). Ισως αυτοί δεν είναι τόσο ικανοί σαν τον “Ενα Οικονομολόγο”.
Κύριε Ανδριανόπουλε,
ευτυχώς που έχω μονοπωλήσει το blog και γίνεται κουβέντα, καθώς όσες φορές δεν το έχω κάνει τα σχόλια κυμαίνονται από 1 μέχρι 10. Για να μην σας ασκήσω άδικη κριτική πάλι, δηλαδή ισχυρίζεστε
1) Ότι η οικονομία των ΗΠΑ είναι στην ίδια κατάσταση με την περιόδο που το ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα μετά το άλλο κατέρεαν (Bear Sterns, Lehman Brothers, etc.), τα spreads των επιτοκίων ήταν στα ύψη, και το ποσοστό ανεργίας ανέβαινε με ραγδαίους ρυθμούς?
2) Ότι η ανεργία δεν είναι lagging indicator, δηλαδή δεν αντιδράει με καθυστέρηση σε μεταβολές των υπόλοιπων οικονομικών μεγεθών? (Για αυτό και υπερασπίστηκα τον Μπους όταν μετά την κρίση του 2001-2002 τον κατηγορούσαν πολλοί για το λεγόμενο jobless recovery).
3) Ότι η άνοδος των επιτοκίων είναι κακό σημάδι και όχι δείγμα αύξησης της ζήτησης για δάνεια δηλαδή ανάκαμψης? Και πριν απαντήσετε διαβάστε αυτό http://money.cnn.com/2009/10/07/real_estate/mortgage_applications/index.htm?postversion=2009100710 και σχολιάστε αν θέλετε αν το tax credit των $8,000 βοήθησε.
4) Ότι για την οικονομική κρίση ευθύνεται ΜΟΝΟ το κράτος? Η δική μου ένσταση εκεί ήταν. Αυτό λένε οι 195 οικονομολόγοι? Διότι ακόμα και αν εξαιρέσω τον Krugman που τείνει να γίνει γραφικός σχεδόν όλους όσους έχω ακούσει έχουνε να πουν και κάτι για την ανεξελεγκτη δράση του sub-prime mortgage sector. Μόνο από εμένα το έχετε ακούσει? Τις θέσεις των Robert Shiller, Richard Posner, Robert Solow, Paul Samuelson, George Akerlof, Joseph Stiglitz (οι 5 τελευταίοι είναι κάτοχοι Νόμπελ) τις γνωρίζετε?
5) Ότι δεν γνωρίζετε πως, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, η μέγιστη επίδραση της νομισματική πολιτικής στο ΑΕΠ έρχεται ύστερα από μια περίοδο που κυμαίνεται από 6 μήνες μέχρι 2 χρόνια, και πως η επίδραση της δημοσιονομικής πολιτικής έρχεται ακόμα αργότερα (αυτή είναι και μια κριτική εναντίον της άσκησης σταθεροποιητικής πολιτικής)?
6) Ότι γνωρίζετε ποια είναι η πραγματική αποτίμηση των μετοχών ώστε να συμπεραίνετε ότι η πρόσφατη άνοδος πρόκειται για φούσκα? Όχι τίποτα άλλο αλλά μπας και βγάλουμε κανένα φράγκο δηλαδή. Θα ήθελα πάντως την πηγή για το που το είπε ο Stiglitz αυτό, διότι εκείνο που τον άκουσα εγώ να λέει είναι πως δεν πέρασε η κρίση απλά και μόνο επειδή ανέβηκε το χρηματηστήριο. Άλλο αυτό και άλλο να λέμε ότι η άνοδος είναι φούσκα.
6) Ότι υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδάκι με το οποίο μπορεί ο οποιοσδήποτε Αμερικανός πρόεδρος να κάνει τους Ιρανούς να σταματήσουν τον εμπλουτισμό ουρανίου και τους Ταλιμπάν να καταθέσουν τα όπλα? Ότι κάθε πρόοδος μικρότερη τέτοιων κοσμοϊστορικών γεγονότων καθιστά στασιμότητα? Και αν ουδείς δείχνει αισιόδοξος τότε εξηγείστε μου εσείς την κίνηση της επιτροπής Νόμπελ να του απονείμει το Ειρήνης.
Τέλος πάντων, για να μην μονοπωλήσω άλλο την κουβέντα όπως με κατηγορείτε (άλλωστε από ότι κατάλαβα άδικα στερώ την παρουσία μου από το γιό μου) αποσύρομαι από τη συζήτηση. Θα διαβάσω την απάντησή σας αν υπάρξει αλλά δεν πρόκειται να απαντήσω. Όσο για το αν έχω παίξει ξύλο με τα ΕΑΚ για να μιλήσετε ελεύθερα, το έχω κάνει ως στέλεχος της ΔΑΠ του Πανεπιστημίου Πειραιώς κατά την επίσκεψή σας εκεί το 1992 ή 1993, ίσως τη θυμάστε. Εγώ πάντως θυμάμαι το περιεχόμενο της ομιλίας σας περί πραγματικότητας και τον ρόλο των media στη διαμόρφωσή τους. Τα στοιχεία μου τα έχετε και μπορείτε να επιβεβαιώσετε το αληθές των λεγομένων μου. Εκ’ των υστέρων ίσως θα επέλεγα μια λιγότερο συναισθηματική αντίδραση στο κείμενό σας, αλλά είναι ήδη αργά.
Ex-European,
as a last response, since I do not want to monopolize the forum, I will only offer you a link to the following article that addresses some of the issues you raised (i.e. about taxes). It expresses much of how I feel. By the way, Bruce Bartlett is affiliated with the libertarian Cato Institute, and is hardly a progressive. I suggest you read it carefully.
http://www.nytimes.com/2009/10/07/business/07leonhardt.html?_r=1&emc=eta1
Δύο λινκς κι από μένα:
Are Europeans Lazy? E. Prescott
http://www.opinionjournal.com/extra/?id=110005800
My Personal Work Incentives, G. Mankiw
http://gregmankiw.blogspot.com/2008/10/blog-post.html
Mιά γενική παρατήρηση:
Στην Ελλάδα, τα μέλη της πολιτισμένης και ευγενούς κοινωνίας [civil and polite society] ΟΥΔΕΠΟΤΕ συμμετέχουν, συμετείχαν ή συμμετέσχον σε Νεολαίες. Από τα φοιτητικά μου χρόνια, θυμάμαι ότι ΟΛΟΙ οι των κομματικών ενδο-πανεπιστημιακών νεολαιών, και ειδικότερα, του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήσαν αγυιόπαιδες και αγύρτες, μα όλοι, for a fact! PERIOD
Ελπίζω ο πραγματικός “Ανδέας Ανδριανόπουλος” να έχει καλύτερο spelling ή τουλάχιστον να ξέρει να γράφει το όνομά του…
Στο θέμα της Υγείας που κατέχω όσο κανείς, ύστερα από 27 χρόνια, στην πλέον απαιτητική και πολυέξοδη ιατρική ειδικότητα, και μετά εργασία σε κυβερνητικά νοσοκομεία, πανεπιστημιακά νοσοκομεία και πολιτειακά/κομητειακά/not for profit νοσοκομεία, αλλά και έρευνα, bench and clinical research, και διάδραση με φαρμακευτικούς κολοσσούς (Pfizer, Merck, Smith-K-Β, Bristol-Meyer-Squibb κλπ), και προσωπικό budget της τάξης των 2-3 εκατομμυρίων δολ. ετησίως,
ΜΠΟΡΩ να σας διαβεβαιώσω ότι και οι μεν και οι δε έχετε γράψει και καταγράψει αλήθειες, ΑΛΛΑ τις μισές αλήθειες, ελληνοπρεπώς – όπως βολεύεται, that is, κατά το δοκούν και κατά περίσαστη.
Για παράδειγμα:
Οταν, στας Αμερικάς, ο εργαζόμενος αγοράζει ασφάλεια υγείας μέσω του εργοδότη [που εννοείται κάνει bulk purchase, άρα υπό ευνοϊκους όρους], όχι μόνον απαλλάσσεται φορολόγησης επί του ποσού συμμετοχής του στο κόστος των ασφαλίστρων, αλλά συμμετέχει ΜΟΝΟ κατά το 1/3 επί των ασφαλίστρων δι’ εαυτόν και την οικογένειά του. Με άλλα λόγια, αν, πέστε, έχει αγοράσει Blue Cross Blue Shield, standard schedule για τριμελή οικογένεια, κόστους περίπου $ 500 μηνιαίως, ο εργαζόμενος συμμετέχει με $ 166.66 και ο εργοδότης εισφερει $ 333.32 – ωφελείται, λοιπόν, με $ 333.32 μηνιαίως.
ΑΛΛΑ ΚΑΙ όταν ο πολίτης αγοράζει ασφάλιση ιατρικής περίθαλψης ιδιωτικώς, πέστε την κάλυψη Cobra που διατίθεται γι’ αυτούς που βρίσκονται in-between jobs, μιά κάλυψη τριμελούς οικογένειας στοιχίζει περί τα $ 600 μηνιαίως!! Αντίθετα, προς όσα είπε ο/η ex-European, τα ασφάλιστρα υγείας και άλλα έξοδα υγείας [πλην αυτών της κοσμητικής χειρουργικής] εκπίπτουν [ακόμα και όταν ο πολίτης αγοράζει την ασφάλισή του ιδιωτικώς] οσάκις υπερβαίνουν ποσό αντιστοιχούν στο 7% του ακαθαρίστου οικογενειακού εισοδήματος. Δηλαδή για μιά οικογένεια με το διάμεσο εισόδημα των περίπου $ 45.000, εάν τα ετήσια ασφάλιστρα ΣΥΝ τα λοιπά ιατρικά έξοδα υπερβαίνουν τα $ 3.150 (= 7% επί $ 45.000), το πέραν του ουδού (plafond) έξοδα ΕΚΠΙΠΤΟΥΝ κατά 100% εκ του εισοδήματος. Αρα, εάν μια οικογένεια είχε εισόδημα $ 45.000 και ιατρικά έξοδα (συμεπριλαμβανομένων και των ασφαλίστρων), πέστε, $ 6.000, τα $ 2850, εκπίτουν κατά 100% φορολόγησης, άρα έχουμε “επιστροφή” φόρων ύψους περίπου $ 855 ετησίως.
Να μάθετε, το λοιπόν, να είστε ΚΑΛΟΠΙΣΤΟΙ συζητητές και να μη πετάτε ο καθένας ό,τι σας βολεύει.
ΑΥΤΟ ισχύει ΚΑΙ για σας κύριε κ. Ανδριανόπουλε!
Κώστας Α. Χασαπογιάννης,
Τα νούμερα εντάξει, αλλά υπάρχει προφανες λογικό λάθος που οδηγεί στο ακριβώς αντίστροφο συμπέρασμα:
Τα επιστρεφόμενα $855 είναι απλώς μερική επιστροφή έναντι φόρου που έχει ήδη πληρωθεί (εφόσον τα $6000 που πήγαν σε ασφάλιστρα υγείας είναι από εισόδημα που έχει ήδη φορολογηθεί) Αντίθετα στην πρώτη περίπτωση (ασφάλιση μέσω εργοδότη) φυσικά δεν επιστέφεται τίποτα διότι εν πρώτοις ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝ ΚΑΤΑΚΡΑΤΗΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Στην πρώτη περίπτωση τα ασφάλιστρα ύγειας αφαιρούνται από το εισόδημα πρωτού καν φορολογηθεί.
…η ετυμηγορία («α μη πετάτε ο καθένας ό,τι σας βολεύει.») φαίνεται λίγο πρόωρη.
———————
Και γιά κάποιον που αμοίβεται $100.000 το χρόνο ολόκληρο το ποσό ασφάλισης υγείας φορολογείται όποτε αγοράσει ασφάλεια ανεξάρτητα απο τον εργοδότη του. Ενω όταν αγοράσει (έστω και την ίδια ακριβώς ασφάλεια) μέσω του εργοδότη του τότε τα ασφάλιστρα υγείας δεν φορολογούνται.
Επίσης για να μπορεί καν να τύχουν έκπτωσης φόρου τα ασφάλιστρα που υπερβαίνουν το 7% του εισοδήματος (7.5% για την ακριβεια) θα πρέπει οι συνολικές εκπτώσεις φόρου να είναι μεγαλύτερες απο το λεγόμενο Standard Deduction
το οποίο είναι περίπου $5.500 γιά άγαμους και $11.000 για έγγαμους.
Αυτή η ασύμμετρη φορολογία είναι ο κύριος παράγων συνδέσμου της ασφάλισης υγείας με τον εκάστοτε εργοδότη – κατάλοιπο των μεγάλων παρεμβατισμών της εποχής του Β! Παγκοσμίου πολέμου.
@ Ex-European
Kατ’ αρχήν,
ΑλΕΙφω ΑλΟΙφη
ΑμΕΙβω, ΑμΟΙβη
These are the peculiarities of the Greek language that ought to be respected.
Eπί του προκειμένου τώρα:
Και γιά κάποιον που αμοίβεται $100.000 το χρόνο ολόκληρο το ποσό ασφάλισης υγείας φορολογείται όποτε αγοράσει ασφάλεια ανεξάρτητα απο τον εργοδότη του. Ενω όταν αγοράσει (έστω και την ίδια ακριβώς ασφάλεια) μέσω του εργοδότη του τότε τα ασφάλιστρα υγείας δεν φορολογούνται.
Aυτό είναι, σε απόλυτες τιμές, ακριβέστατο, όμως, εισόδημα $ 100.000 είναι >122% μεγαλύτερο του διαμέσου per family (και περίπου 200-300% μεγαλύτερο τoυ διαμέσου per capita) Αμερικανικού εισοδήματος, συνεπώς ΔΕΝ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Further, στην περίπτωση του διαμέσου, $ 45.000 ετήσιου ανά οικογένεια εισοδήματος, από τα $ 7.200 του οικογενειακού ετήσιου ασφαλίστρου υγείας, εκπίπτουν τα $ 3375, άρα επιστρέφουν οι φόροι επί των 3825. (εφόσον θα γίνει δήλωση με itemized expenses). Tο δεύτερο πλεονέκτημα είναι ότι κάθε άλλο, επι πλέον, ιατρικό έξοδο, θα εκπέσει, ενώ στην περίπτωση του πολίτη που πλήρωσε τα ασφάλιστρα μέσω εργοδότου, τα εκπίπτοντα ιατρικά έξοδα λογίζονται από μηδενική βάση, sto to speak. Συνεπώς, gains and losses are somewhat balanced out. Am I wrong here?
Επίσης για να μπορεί καν να τύχουν έκπτωσης φόρου τα ασφάλιστρα που υπερβαίνουν το 7% του εισοδήματος (7.5% για την ακριβεια) θα πρέπει οι συνολικές εκπτώσεις φόρου να είναι μεγαλύτερες απο το λεγόμενο Standard Deduction το οποίο είναι περίπου $5.500 γιά άγαμους και $11.000 για έγγαμους.
Eδώ χρειάζεται μια διευκρίνηση για τους αμύητους. Στας Αμερικάς, ο φορολογούμενος μπορεί να προτιμήσει την Standard Deduction ή Itemized or Personal Deductions. Την πρώτη, στα ποσά που ορθά αναφέρετε παραπάνω, επιλέγουν οι “bummers”, δηλαδή άτομα με συνήθως χαμηλά εισοδήματα, που δεν έχουν εκπίπτοντα έξοδα, όπως τόκους στεγαστικού δανείου, ιατρικά έξοδα, δωρεές κλπ. Οι περισσότεροι , όμως, επιλέγουν την δεύτερη κατηγορία, διότι, to start with, είναι λίγοι οι Αμερικανοί οικογενειάρχες που δεν έχουν, πέστε, σtεγαστικό δάνειο (mortgage), to say the least.
Επιμένετε εναντίον ενός δεδομένου το οποίο είναι γνωστό και μη αμφισβητούμενο: Οτι η ασφάλιση μέσω εργοδότη τυγχάνει ευνοικότατης φορολογικής μεταχείρησης σε αντίθεση με την ιδιωτική/ανεξάρτητη ασφάλιση.
Μία καλή εισαγωγή εδώ.
Απόσπασμα / περίληψη από το άρθρο:
…
«And so here we are. If you walk out, on your own, and attempt to give your friendly neighborhood health insurer a dollar, you’re taxed on that dollar. If your employer gives the health insurer that dollar on your behalf, that dollar is not taxed.»
——————————–
Στο συγκεκριμένο παράδειγμά σας – άλλη μία φορά,
Κώστας Α. Χασαπογιάννης: «Further, στην περίπτωση του διαμέσου, $ 45.000 ετήσιου ανά οικογένεια εισοδήματος, από τα $ 7.200 του οικογενειακού ετήσιου ασφαλίστρου υγείας, εκπίπτουν τα $ 3375, άρα επιστρέφουν οι φόροι επί των 3825.»
…Ενώ στην πρώτη περίπτωση (ασφάλιση μέσω εργοδότη) απλούστατα εκπίπτει ολόκληρο το ποσό των $7.200. Ποιό τυγχάνει ευνοικότερης φορολογικής μεταχείρησης?
———————————-
«Κώστας Α. Χασαπογιάννης: «δηλαδή άτομα με συνήθως χαμηλά εισοδήματα, που δεν έχουν εκπίπτοντα έξοδα, όπως τόκους στεγαστικού δανείου, ιατρικά έξοδα, δωρεές κλπ.»
Ναι αυτά τα άτομα ….[έχουν και επιπλέον κολλύματα στο να απαλλαγούν από φορολογία των ασφαλίστρων υγείας τους]»
Δηλαδή μία ακόμη φορολογική διαστρεύλωση: Οσοι δεν έχουν άλλες φοροαπαλλαγές, έχουν και πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να πληρώσουν φόρο επί των ασφαλίστρων υγείας τους.
—————————–
Η φιλελεύθερη αντιμετώπιση θα ήταν η απαλλαγή απο αυτές τις φορολογικές διαστρευλώσεις. Αλλά οι κυρίαρχες προτάσεις (νομοσχέδια) βαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση: Προς περισσότερους φόρους, επιδοτήσεις, ρυθμίσεις και προσταγές προς τον πολίτη .
Αγαπητέ κύριε,
Εξ αρχής, η δική μου θέση ήταν πως είναι ασφαλώς ευνοϊκότερη η αγορά ιατρικής ασφάλισης μέσω του εργοδότη (bulk purchase). Απεναντίας, εσείς προσπαθήσατε να πείτε ότι η αγορά ασφάλισης ιδιωτικώς (individual purchase), μέσω της ελεύθερης αγοράς, θα μπορούσε να είναι οικονομικότερη!!!!!
Στην συνέχεια, όμως, παραθέσατε σωρεία επιχειρημάτων που μηδέ προς στιγμή κατάλαβα προς ποιάν κατεύθυνση συνηγορούν, αλλά σε κάθε περίπτωση ήσαν ανακριβή και έχρηζαν διορθώσεων, ανεξαρτήτως δλδ του ποιόν σκοπό εξυπηρετούν.
Προσωπικά, ήμουν και είμαι συνεπειοκρατικός, πάντοτε υπερ της αποδοτικότερης και αποτελεσματικότερης λύσης σε κάθε έκφανση της ζωής. Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό συμβαίνει μόνο όταν λειτουργούν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς και εν παρουσία στιβαρών ελεγκτικών μηχανισμών ώστε να μην εξαπατάται ο καταναλωτής και, συγχρόνως, να μην απειλείται το χρηματο-οικονομικό οικοδόμημα μιάς χώρας ή χωρών through the mechanism of economic interdependence.
Σχόλιο στο addendum σας:
Η φιλελεύθερη αντιμετώπιση θα ήταν η απαλλαγή απο αυτές τις φορολογικές διαστρευλώσεις. Αλλά οι κυρίαρχες προτάσεις (νομοσχέδια) βαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση: Προς περισσότερους φόρους, επιδοτήσεις, ρυθμίσεις και προσταγές προς τον πολίτη .
Ως θύμα των αλχημειών του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ως υπουργού Εθνικής Οικονομίας, αλλά και της “Συμμορίας του 81” και της λεγόμενης “λαϊκής” ή “λαϊκιστικής δεξιάς” αργότερα, I cannot agree more! Εξ ίσου, όμως, πιστεύω ότι στην Υγεία (άνευ όρων, αλλά με αυστηρά όρια) και στην Παιδεία (υπό αυστηρούς όρους, αλλά άνευ ορίων) πρέπει νάχουν πρόσβαση όλοι οι άνθρωποι .