Η πολιτική εκπαίδευση του Κώστα Καραμανλή
Σεπ 29th, 2009 | Ναπολέων Λιναρδάτος| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Πολλοί λένε ότι ο Κώστας Καραμανλής ήταν πολύ τυχερός όταν εκλέχθηκε το 2004. Όλα πήγαιναν καλά ή τουλάχιστον σχετικά καλά, επομένως τότε, το 2004, ήταν η ευκαιρία για τον Κώστα Καραμανλή να κάνει όλα αυτά που επαγγέλλεται τώρα για άλλα μια φορά. Η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι ο πιο άτυχος πολιτικός της μεταπολίτευσης. Εκλέχθηκε σε μια περίοδο όπου η κατανάλωση με δανεικά έφτασε στο ναδίρ της και όπου η οποιανδήποτε σοβαρή προσπάθεια για σημαντικές αλλαγές θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη.
Είναι πάντοτε δύσκολο να πείσεις τους πολίτες ότι μια αλλαγή είναι αναγκαία και ειδικά όταν το σύστημα που πάσχει δείχνει να δουλεύει. Αυτή ήταν η πραγματικότητα το 2004. Παρά την κακή του τύχη ο κ. Καραμανλής, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών του, δεν αντιλαμβανόταν την υποβόσκουσα κρίση. Αυτή η άγνοια της κρίσης για τον κ. Καραμανλή δεν ήταν τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής του εκπαίδευσης. Όποιος θέλει να δει από κοντά πως θα ήταν η πολιτική εκπαίδευση Καραμανλή δεν έχει παρά να συμμετάσχει σε μια πολιτική νεολαία του συγκεκριμένου ή παρόμοιου πολιτικού χώρου.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90 έγινα μέλος μιας αστικής πολιτικής νεολαίας. Λέω αστικής γιατί αυτή ήταν η ορολογία που χρησιμοποιούσαμε στην πολιτική νεολαία από όπου αρχικά προήλθα: ΚΝΕ. Αν και μαθητής λυκείου τότε και με αρκετά περιορισμένη εμπειρία μπορούσα άνετα δω τις διαφορές στην νοοτροπία μεταξύ των δυο νεολαιών.
Καταρχήν υπήρχαν οι διαφορές που είναι ευδιάκριτες σε όλους. Το ένα κόμμα ήθελε την δραστική αλλαγή του status quo βασισμένο στα ιδεώδη του κομμουνισμού, το άλλο αν και υπέρμαχο της «υπέρβασης» ήταν βασικά υπέρ της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Υπήρχαν και άλλες αρκετά εμφανείς διαφορές που τις διαβάζει κανείς ξεχειλίζοντας κάποιο κυριακάτικο περιοδικό εφημερίδας που τυγχάνει να γράφει για τις πολιτικές νεολαίες. Ας πούμε, ότι κατά κανόνα στην αστική νεολαία υπήρχε μια ενασχόληση με το lifestyle και ειδικά με τις μάρκες παντός είδους καταναλωτικού αγαθού. Δες συνάντησα ποτέ κάτι τέτοιο στην ΚΝΕ.
Υπήρχε και μια τρίτη κατηγόρια διαφοράς που δεν θα ήταν ευδιάκριτη στους απέξω και δυστυχώς δεν φαίνεται να απασχολούσε τους απομέσα της αστικής νεολαίας. Η ΚΝΕ Κεφαλλονιάς μπορεί να ήταν μια μικρή νεολαία σε μια μικρή επαρχιώτικη πόλη αλλά πάντοτε υπήρχε το ενδιαφέρον από τους καθοδηγητές μας να αναπτύξουμε την ιδεολογικό μας λόγο και σκέψη. Υπήρχε πάντα η ενθάρρυνση να διαβάσουμε κάτι περισσότερο από τον Οδηγητή ή τον Ριζοσπάστη. Αν και 14 χρονών τότε, μόλις η καθοδηγήτρια μου είδε ότι είχα ενδιαφέρον για πολιτικές ιδέες φρόντισε αμέσως να με τροφοδοτήσει με υλικό αρχίζοντας με έναν παχυλό τόμο περί Μαρξ. Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα σήμερα στην ΚΝΕ, αλλά τότε, πριν 19 χρόνια, υπήρχε μεγάλη έμφαση στον να αποκτήσουν οι νεολαίοι όλο τον ιδεολογικό οπλισμό που θα ήταν αναγκαίος στον πολιτικό αγώνα.
Όταν λίγα χρόνια αργότερα ήμουν στην Αθήνα όντας μέλος της αστικής νεολαίας και περιφερόμενος στα κεντρικά γραφεία της περίμενα να δω όχι μόνο κάτι παρόμοιο αλλά ένα εντονότερο ενδιαφέρον για τον κόσμο των πολιτικής σκέψης και γνώσης. Σκεπτόμουν εδώ είναι Αθήνα και τα περισσότερα αν όχι όλα τα μέλη της νεολαίας είναι φοιτητές ανώτατων σχολών σίγουρα θα υπάρχει ενδιαφέρον για τα πολιτικά. Δυστυχώς η εικόνα ήταν πολύ διαφορετική από ότι περίμενα. (Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι μιλώ για τον κανόνα και όχι για τις εξαιρέσεις που είμαι σίγουρος ότι θα υπήρξαν.)
Έβλεπα, όχι πολύ συχνά βέβαια, ανθρώπους να διαβάζουν εφημερίδες αλλά συνήθως ήταν τα παραπολιτικά ή τα αθλητικά. Όταν κάποιος με έπιασε να διαβάζω ένα βιβλίο περί εξωτερικής πολιτικής του παραξοφάνικε γιατί κάποιος θα διάβαζε ένα τέτοιο βιβλίο χωρίς αυτό να του επιβάλετε από ένα καθηγητή. Φυσικά δεν υπήρχε η παραμικρή μέριμνα για την ας του πούμε ιδεολογική κατάρτιση των μελών. Ήταν απορίας άξιο πως μια ομάδα νέων ανθρώπων που ήθελαν να διαδραματίσουν ένα σημαντικό ρόλο στην ιστορία του τόπου τους είχαν τόσο λίγο ενδιαφέρον για ότι θα έδινε περιεχόμενο και κατεύθυνση στην πολιτική τους δράση.
Όσο ήμουν εκεί δεν έτυχε να γνωρίσω κάποιον σαν και εμένα που οι γονείς του να ήταν αριστεροί. Φαίνεται ότι οι περισσότεροι απλά είχαν κληρονομήσει την πολιτική τους τοποθέτηση και όπως οτιδήποτε άλλο θα κληρονομούσαν το πώς και το γιατί ήταν περιττές ερωτήσεις. Η πολιτική ταυτότητα ήταν κάτι σαν το τόπο γεννήσεως, όχι θέμα επιλογής αλλά τύχης. Υποχρεωτικά ο πολιτικός τους λόγος χωρίς να έχει ιδεολογοπολιτικές πηγές εξαντλούνταν σε μια μικροαστική ηθικολογία. «Είμαστε εδώ για να παλέψουμε για την Ελλάδα», «με τιμιότητα και ειλικρίνεια», «αυταπάρνηση και θάρρος» κτλ. Δεν ήξερα κανένα πολιτικό χώρο που να ήταν εναντίον της τιμιότητας, της ειλικρίνειας ή του θάρρους και δεν καταλάβαινα αρχικά γιατί η εμμονή σε αυτά τα τετριμμένα λόγια. Οι κοινοτοπίες κάλυπταν την έλλειψη πολιτικών ιδεών και οράματος. Η ενέργεια και δράση εστιαζόταν στην επικοινωνία και φυσικά στις ατελείωτες δολοπλοκίες και ίντριγκες που θα έκαναν την οιανδήποτε βυζαντινή αυλή να μοιάζει με λέσχη ερασιτεχνών.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά πρόσφατα όταν ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να οδηγήσει ξανά την χώρα σε πρόωρες εκλογές. Νομίζω ότι η πολιτική του κουλτούρα δεν διαφέρει και πολύ από ότι αυτή που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά. Αποφάσισε να ασχοληθεί με τα πολιτικά αλλά ποτέ δεν έχει δείξει σοβαρό ενδιαφέρον για την πολιτική. Φρόντισε να γίνει πολύ καλός στην επικοινωνία αλλά δεν φρόντισε να έχει και να πει κάτι. Η Ελλάδα το 2004 συσσώρευε προβλήματα και αδιέξοδα αλλά ο κ. Καραμανλής δεν είχε καν την αναλυτική ικανότητα και γνώση να τα δει και να τα κατανοήσει. Μην έχοντας δικά του ιδεολογοπολιτικά πιστεύω υιοθέτησε ασυναίσθητα την κοσμοθεωρία των πολιτικών του αντιπάλων. Έμαθε να βλέπει την Ελλάδα με τα δικά τους μάτια και δεν είχε τίποτε να προσθέσει ή να αφαιρέσει εκτός από το «σεμνά και ταπεινά.» Όταν ήρθε η ώρα να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν τον κομπάρσο.
Αν ο κ. Καραμανλής είχε εκλεγεί μια χρονιά όπως το 1996 ίσως η πολιτική του τύχη να ήταν διαφορετική. Στα χρόνια του εύκολου δανεισμού θα μπορούσε να συντηρήσει την αυταπάτη ότι οι πολιτικές του ικανότητες ταυτίζονταν με τις ανάγκες των καιρών. Δυστυχώς για αυτόν, ήρθε στην εξουσία στο τέλος μιας ψευδαίσθησης και την απαρχή μιας βαθιάς κρίσης. Έχοντας ένα κόμμα που λειτουργεί βασικά ως πελατειακός μηχανισμός δεν μπόρεσε να αφήσει τίποτε το ουσιαστικό πίσω του. Παραφράζοντας τον Oscar Wilde, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Νέα Δημοκρατία πέρασε από την πολιτική ασημαντότητα στην πολιτική παρακμή χωρίς τον ενδιάμεσο στάδιο της πολιτικής κυριαρχίας.
Η επερχόμενη ήττα της Νέας Δημοκρατίας θα ήταν μια ευκαιρία για αυτό το κόμμα να δημιουργήσει μια πρόταση για το σήμερα. Θα ήταν η ευκαιρία να κατανοήσει την αναγκαιότητα δημιουργίας μιας Νέας Δεξιάς που θα μπορούσε να σπάσει το αριστερό μονοπώλιο στην αρένα των πολιτικών ιδεών. Δυστυχώς το υπάρχον πολιτικό προσωπικό στην Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να κατανοεί το υπαρξιακό κενό που το καλύπτει. Είναι ένα κόμμα που δεν έχει τίποτε να πει και τίποτε να κάνει. Είναι λογικό ότι σε μια ώρα κρίσης παραιτείται. Ίσως κάποια μέρα να αλλάξουν τα πράγματα όταν οι νεολαίοι τους αρχίζουν να διαβάζουν εκτός από τα παραπολιτικά, Friedrich Hayek και Edmund Burke.
Ναπολέων Λιναδράτος
Spot on το άρθρο, η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες δοκιμάστηκε μόνο το 89-90. Η έλλειψη ιδεολογίας και δυνατών πιστεύω, αφήσε την Δεξιά να σέρνεται πίσω από τα παραμύθια της αριστεράς, να ελκύει στις τάξεις της άσχετους τυχάρπαστους και βεβαίως να αποτυχάνει σαν κυβέρνηση…
Πόσο δίκιο έχεις….
Έχοντας περάσει για μερικούς μήνες στην αρχή των φοιτητικών μου χρόνων από τη ΔΑΠ (πριν 4 χρόνια) η κατάσταση είναι ίδια και -μάλλον- χειρότερη. Δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρν όχι για ιδεολογική αναζήτηση αλλά ούτε και για πολιτική ανάλυση. Η εικόνα δε που παρουσιάζει η πολιτική ζωή της χώρας μας τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στα μετόπισθεν όπως πχ στο πανεπιστήμιο απωθεί όλους τους ικανούς και αδέσμευτους πολίτες να ασχοληθούν με αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι τα κόμματα και οι νεολαίες τους να στελεχώνονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία από ανίκανους ακοινώνητους και πολλούς που αναζητούν να βολευτούν μέσω του κόμματος. Και πολύ φοβάμαι ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη
ΥΓ Όταν ρώτησε φίλος μου μεγαλοστέλεχος της ΔΑΠ τι προσφέρει σε κάποιον που γράφεται σε αυτή, η απάντηση ήταν: ”Yψηλό life style” Τα λόγια περιττεύουν….
Excellent article Napoleon. The lack of a proper analysis of Greece’s competitive and social position is the first step towards forming a rational plan for addressing the threats and fixing the weaknesses. Yet this is missing. There is no long-term model or forecast for the economy, no scenario plan, no risk analysis, and no cost-benefit analysis of different development options. All there are are empty slogans and fragmented measures: yes, Karamanlis proposes to cut operating expenditure by freezing salaries. But he never explains exactly how this will impact the public debt, or reduce it. Measures are taken to merge government departments or social security funds, yet without firing staff or freezing new hires so that headcount falls through attrition. So what’s the point? It’s cosmetic politics, reacting to symptoms, ignoring any kind of root cause.
Ἐμ ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Ἀκόμα καὶ οἱ κομμουνιστές στὴν Ἑλλάδα (πιθανώτατα καὶ στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη) δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα. Τίποτα πέρα απὸ τὴν καλοπέρασή τους, τὴν ἀτομική τους καλοπέραση.
Ἀλλά, καὶ τὶ προτείνει ὁ ἀρθρογράφος ; Ἀγώνα γιὰ νὰ ξεχρεώσουμε τὸ κράτος ! Σπουδαία ἰδεολογία, σπουδαῖο ὄραμα !
Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ στρατιωτικοῦ κινήματος τῶν Λεοναρδοπούλου-Γαργαλίδη ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος (παπποῦς τοῦ σημερινοῦ Παγκάλου) εἶχε ‘πεῖ εἰρωνευόμενος τὴν προκήρυξη τῶν κινηματιῶν : «Φαντάζεσθε νὰ σκοτωθεῖ ὁ Λεοναρδόπουλος καὶ νὰ γράψουν στὸν τάφο του «Ἔπεσε μαχόμενος ὑπὲρ τῆς εὐρείας περιφερείας ;»»
Μήπως καὶ στὸ forum αὐτὸ βλέπουμε τίποτε καλύτερο ;
Ὁ Κωστάκης λέγοντας σαπουνόφουσκες κατάφερε νά μείνει πρωθυπουργός 5 χρόνια καὶ βάλε. Καὶ νὰ ἀναγορεύσει σὲ σχεδὸν βέβαιο πρωθυπουργὸ τὸ άλλο μηδὲν αὐτὸ στὸ πηλήκιο (οὗτος εἶπεν). Μπορεῖ ὁ ἀρθρογράφος νὰ ἐπιτύχει κάτι ἀντίστοιχο ; Ὁ λαὸς ἤθελε σαπουνόφουσκες καὶ δανεικά. Ἔχουμε δημοκρατία καὶ τὰ πῆρε. Θὰ ἔπρεπε νὰ χαιρόμαστε ποὺ εἴχαμε τὸν Κωστάκη καὶ ὄχι τὸν Τσαουσέσκου ποὺ ξεχρέωσε τὴν Ρουμανία (ἄλλο ἂν πέθαναν οἱ Ρουμάνοι τῆς πείνας – μερικοὶ κυριολεκτικῶς).
@ Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας Σεπτεμβρίου 30th, 2009 12:26 πμ :
-Τουλάχιστον οι κομμουνιστές που εγώ συναναστράφηκα μαζί ήταν μια χαρά άνθρωποι. Λάθος στα πιστεύω ναι, αλλά ως άνθρωποι ήταν αξιοπρεπείς και καθαρά ιδεολόγοι.
-Θα συμφωνήσω μαζί σας, η μείωση του χρέους δεν θα συναρπάζει τα πλήθη. Και δεν έχω δει και κανένα να δακρίζει ακούγοντάς διαρθρωτικές αλλαγές. Αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν το θέμα του άρθρου. Ούτε ασπάζομαι τέτοιες απόψεις φυσικά.
-Κατηγορείτε τον Τσαουσέσκου για νεοφιλελευθερισμό. Αυτό δεν χρειάζεται να το σχολιάσω.
Πιστεύω συγχέετε μια φιλελεύθερη δεξιά με την κρατικιστική δεξιά τύπου Μητσοτάκη 90. Η κρατικιστική δεξιά αποδέχεται το μεγάλο και σπάταλο κράτος και κάνει φοροεπιδρομές στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας για να το συντηρήσει. Μια τέτοια πολιτική έχει καταστροφικές συνέπειες.
Δυστυχώς, μια τέτοια πολιτική υπόσχονται και τα δυο μεγάλα κόμματα τώρα.
Γιὰ τὴν άξία τῶν κομμουνιστῶν, ὡς προσώπων ,οὔτε λόγος ! Ἡ μητέρα μου ἔλεγε γιὰ τὸν πρός μητρὸς πάππο μου (τὸν ὁποῖο δὲν ἐγνώρισα) ὅτι δὲν ἦταν ἁριστερός, ἦταν ἀνθρωπιστής. Καὶ πράγματι, εἶναι δύσκολο νὰ μὴν περιφρονεῖ κανεὶς τοὺς λεγομένους δεξιοὺς νεολαίους.
Τὰ μεγάλα κόμματα ὑπόσχονται καταστροφικὴ πολιτική, διότι ἔχουμε δημοκρατία καὶ ὁ λαὸς θέλει αὐτὴν τὴν πολιτική. Τὸ δικαίωμα τοῦ κυβερνᾶσθαι κακῶς εἶναι θεμελιῶδες ἀνθρώπινο δικαίωμα.
Ὁ συντοπίτης σας Ἰωάννης Μεταξᾶς ἔχει γράψει ὅτι στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει μόνον ἕνα κόμμα, τὸ «ἀστικόν». Κατὰ τὴν γνώμη του καὶ οἱ προλετάριοι στὴν Ἑλλάδα άποβλέπουν στὴν ἔξοδο άπὸ τὸ προλεταριᾶτο. Συνεπῶς, χῶρος ὐπάρχει μόνον γιὰ ἕνα «κόμμα ἀρχῶν». Προσφυέστατα γράφει : Μόνον ἕνα κόμμα μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, καὶ αὐτὸ ὑπάρχει. Οἱ πολιτικές διαμάχες εἶναι, λοιπόν, μόνον γιὰ τὸ ποιός θὰ διαχειρίζεται τὸ δημόσιο χρῆμα.
Ἡ φιλελεύθερη λύση, ἐδῶ ποὺ φθάσαμε, φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ χρεωκοπία, εἴτε ὁμολογουμένη, εἴτε ὄχι. Νὰ χάσουν ὅσοι δάνεισαν στὸ ἑλλαδικὸ κράτος, μήπως καὶ συνετισθοῦν καὶ δὲν μᾶς ξαναδανείσουν μέχρι νὰ συνέλθουμε. Τότε μπορεῖ νὰ γίνουν καὶ οἱ ὑπόλοιπες διαρθρωτικὲς ἀλλαγές.
…που θα μπορούσε να σπάσει το αριστερό μονοπώλιο στην αρένα των πολιτικών ιδεών.
Ποιά είναι αυτή η αριστερή πολιτική ιδεολογία που κατέχει το μονοπώλιο στην “αρένα των πολιτικών ιδεών”?
“συγχέετε μια φιλελεύθερη δεξιά με την κρατικιστική δεξιά τύπου Μητσοτάκη 90”
E όχι και κρατικιστής ο Μητσοτάκης! Κατανοώ ότι σαν αριστερογενής φιλελεύθερος το 90-93 ήσασταν στην αντίπερα όχθη και μάθατε τότε να απεχθάνεστε τον Μητσοτάκη, αλλά θα πρέπει να βρείτε κάτι άλλο να τον κατηγορήσετε, (άσχημος, γκαντέμης κλπ.), γιατί ο Μητσοτάκης ήταν ο μοναδικός (νεο)φιλελεύθερος ηγέτης στην Ελλάδα, στην παράδοση Ρέηγκαν, Θάτσερ. Αυτός πάντα υποστήριζε και έκανε την πράξη την μείωση του κράτους, και με μπροστάρηδες Ανδριανόπουλο-Μάνο έκανε τις πρώτες μεγάλες ιδιωτικοποίησεις, έφερε το πρώτο πρωτογενές πλεόνασμα στον προυπολογισμό κλπ. -και βεβαίως για αυτό έπεσε (ιδιωτικοποίηση ΟΤΕ) και έχασε τις εκλογές μετά από τις αντιδράσεις των κρατικιστών. Αν έχετε κάποια στοιχεία που δεν γνωρίζω παρακαλώ πείτε μου…
Υποθέτω ότι στη πρώτη παράγραφο του άρθρου σας έχει κατά λάθος αναγραφεί ο όρος “ναδίρ” αντί του ορθού “ζενίθ”, για το προσδιορισμό του ύψους δανεισμού. Γιατί, εάν δε σφάλλω, το ‘δανεισμός για κατανάλωση” έφθασε στό απόγειο του ακριβώς τη τετραετία 2004-8, τόσο στον ιδιωτικό (απο 120 σε 250 δίς €), όσο και στο δημόσιο τομέα (απο 165 σε 285 δίς €).
Οι πολιτικές νεολαίες, από τις οποίες πέρασα και εγώ, αντικατροπτίζουν την κοινωνία. Όπως δεν διαβάζει βιβλία ο μέσος Έλληνας (πέρα απο Θέμελη, Κοέλο, και αυτά που προτείνει ο Λιακόπουλος) το ίδιο και ο μέσος νεολαίος, πολιτικά ενεργός ή μη. Προς τι η έκπληξη?
Πάντως για τον Καραμανλή, επειδή γνωρίζω τη δουλιά του από όταν ήταν υπεύθυνος του τομέα κατάρτησης και επιμόρφωσης στελεχών της ΝΔ, τον αδικείτε. Είχε ξεκάθαρη θέση για το που ήθελε να πάει τον τόπο, η οποία διέφερε από τις νεοφιλελεύθερες θέσεις. Ήθελε ένα κράτος που θα είναι μεν μικρότερο, αλλά θα είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικό στην παροχή προστασίας προς τους οικονομικά ασθενέστερους, και στην παροχή ευκαιριών μέσω ποιοτικής αναβάθμησης της εκπαίδευσης. Σε κάποια έκανε πιο πολλά (π.χ. κατά την άποψή μου στη βοήθεια προς τους ασθενέστερους), και σε κάποια όχι (π.χ. 5% του ΑΕΠ για την παιδεία, μικρότερο κράτος). Μπορεί να του καταλογήσετε ανικανότητα σχετικά με τον τρόπο που προσπάθησε να πάει τον τόπο προς τα εκεί που ήθελε, όχι όμως ότι δεν ήξερε που να πάει!
Όσο για το ΚΚΕ, το ότι η κα Παπαρήγα ρώτησε τον πρωθυπουργό στο ντιμπέιτ να της εξηγήσει γιατί αρνήθηκε να επιβάλλει φόρους στα προϊόντα πολυτελείας, κάτι που ξέρει ο οποιοσδήποτε προπτυχιακός φοιτητής οικονομικών έχει διδαχτεί την έννοια της ελαστικότητας ζήτησης και πώς επηρεάζει το ποιος τελικά πληρώνει τον φόρο, ε, κάτι δείχνει. Διότι καλά, εκείνη δεν όφειλε να ξέρει. Έναν οικονομολόγο δεν είχανε στο κόμμα να της το εξηγήσει?
…όντως άτυχος ο Κ.Κ.
…αλλά όχι άσχετος
…αντιλαμβάνεται ότι τα χειρότερα στη κρίση είναι ακόμα μπροστά μας και -γνωρίζοντας με τι πολίτες έχει να κάνει- πέταξε το γάντι στο ΓΑΠ!
…τουλάχιστον (σκέφτηκε) ή που θα πάρει φρέσκια εντολή ή άσε τον ΓΑΠ να βγάλει αυτός τα οικονομικά κάστανα από τη φωτιά!! (και δεν θάναι λίγα)
…τούτον τον Δεκέμβρη το ξύλο που θα πέφτει στο κέντρο της Αθήνας (και αλλαχού) θα είναι σοσιαλιστικό!!!
…και κανείς δεν θα βγάζει άχνα!…
…περαστικά μας.
@ rebel@work Σεπτεμβρίου 30th, 2009 9:51 πμ :
“Ποιά είναι αυτή η αριστερή πολιτική ιδεολογία που κατέχει το μονοπώλιο στην «αρένα των πολιτικών ιδεών»?”
Η αριστέρη ιδεόλογία της πλήρης πίστης στον κρατισμό. ‘Οπως αυτή εκφράζετε και απο τα 5 κοινοβουλεύτικά κόμματα. Και τα 5 είναι αποχρώσεις του κρατισμού.
@ seiji otaku Σεπτεμβρίου 30th, 2009 9:53 πμ :
“E όχι και κρατικιστής ο Μητσοτάκης! ”
Ίσως να μιλάτε για την ρητορική Μητσοτάκη. Εγώ μιλώ για το έργο.
Σε ορισμένους τομείς έκανε μερικά βήματα μπροστά αλλά γενικά η πολιτική κατεύθυνση ήταν ότι το μεγάλο και σπάταλο κράτος είναι μια πραγματικότητα την οποία πρέπει να συντηρήσουμε με συνεχείς φοροεπιδρομές. Είναι μια λογιστική θεώρηση των πραγμάτων που στην ουσία δεν αλλάζει τίποτα.
Όσο για τις ιδιωτικοποιήσεις θα σας έλεγα ότι αυτές γίνονται για να μαζευτεί χρήμα για να γίνουν διορισμοί εκεί που δεν μπορεί να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις.
Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε και αυτή όργιο διορισμών.
Όσο για τις ιδιωτικοποιήσεις Καραμανλή….
@ Γιώργος Μπιλλίνης Σεπτεμβρίου 30th, 2009 12:59 μμ :
Το 2004 το επίσημο δημόσιο χρέος ανερχόταν στο 108% του ΑΕΠ. Αυτό γινόταν σε εποχές όπου υπήρχε παγκόσμια ανάπτυξη και εγχώρια “ανάπτυξη”.
Δεν είναι το ίδιο με το 108% που θα έχουμε τώρα σε περίοδο κρίσης. Είναι πολύ διαφορετική η επίδραση στην οικονομία.
@ Ένας Οικονομολόγος Σεπτεμβρίου 30th, 2009 10:51 μμ :
Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να πει ότι ο Καραμανλής ήταν ποτέ νεοφιλελεύθερος.
Ἡ πραγματικότης εἶναι ὅτι ὁ λαὸς θέλει κρατισμό, ὅπως τὸν ἤθελε καὶ στὴν Σοβιετική Ἕνωση. Αὐτὸ εἶναι προφανὲς ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους, καθὼς καὶ τῆς προηγηθείσης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας πρό αὐτῆς.
Ἡ ἀλλαγὴ μπορεῖ νὰ επέλθει μόνον μὲ κατάρρευση, μὲ βεβαία τὴν χρεωκοπία καὶ ἴσως καὶ πόλεμο, καὶ τὸν ἐπανακαθορισμὸ τῶν ὅρων τοῦ πολιτικοῦ παιγνίου, ἄρα καὶ τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς. Ὅ,τι δηλαδὴ συνέβη στὴν πρώην Σοβιετικὴ Ἕνωση. Τὸ κακὸ εἶναι ότι ἡ ἀλλαγή, παρὰ τὸ μεγάλο κόστος της, θὰ ὁδηγήσει, κατὰ τὴν καλύτερη ἐκδοχή, σὲ μεταρρυθμισμένο κρατισμό. Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀλλιῶς ὅταν οἱ νεώτεροι Ἕλληνες βλέπουν τοὺς γονεῖς τους νὰ συνταξιοδοτοῦνται μετὰ ἀπὸ καρριέρες ἀργομισθίας στὸ Δημόσιο ἢ τὰ παρακλάδια του ἤδη ἐπὶ 35 χρόνια ἀπὸ τὴν Μεταπολίτευση ; Γιὰ νὰ ξεγίνει τὸ κακὸ χρειὰζονται ἄλλα τόσα χρόνια, τουλάχιστον μία γενεά. Πόσο πιθανὸν τὸ βλέπετε νὰ ὑπάρξει ἡγέτης καὶ κόμμα ποὺ νὰ κυριαρχήσει ἰδιολογικῶς ἐπ`ἀρκετὸ χρόνο ὥστε νὰ ἐπιτύχει μόνιμο άποτέλεσμα ;
Το μισό άρθρο είναι σωστό. Όντως δεν υπάρχει ιδιαίτερη ιδεολογική σκέψη στις νεολαίες των δυο μεγάλων κομμάτων. Υπάρχει μάλλον περιορισμένη και επικρατεί πιο πολυ η νοοτροπία της ποδοσφαιρικής ομάδας, εαν είναι δόκιμος αυτός ο όρος. Από την άλλη βέβαια μιλάμε κατα κύριο λόγο για φοιτητές, οι πιο ενθουσιώδεις από αυτούς είναι στα πρώτα έτη σπουδών τους και είναι φυσιολογική μια “επιφανειακή” αντίληψη των πραγμάτων. Από την άλλη πλευρά όποιος θέλει να αναπτύξει την πολιτική του σκέψη, φυσικά κανείς δεν τον εμποδίζει και πιστεύω μπορεί να βρεί και τα κατάλληλα άτομα να τον καθοδηγήσουν και στις δυο παρατάξεις.
Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος του άρθρου ότι ο Καραμανλής είναι “προϊον” αυτού του τρόπου σκέψης, και η ΝΔ το ίδιο, διαφωνώ κάθετα. Ο Καραμανλής από την πρώτη θητεία του ως βουλευτής με άρθρα του σε εφημερίδες, συνέδρια, ινστιτούτα, για τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα και με τις τοποθετήσεις του στη βουλή, έδειξε πολυ πριν την ανάληψη της αρχηγείας το επίπεδο του πολιτικού του λόγου και συνέχισε και μετα το ίδιο κυρίως μέσα από τους λόγους του στη βουλή. Όποιος ενδιαφέρεται μπορώ να του δώσω ενδεικτικά κάποιες πηγές να τις ερευνήσει και μόνος του (για να μην αναφερθώ σε συγκρίσεις με άλλους πολιτικούς αρχηγούς και την ανάλογη δράση τους).
Στην φράση “αριστερό μονοπώλιο στην αρένα των πολιτικών ιδεών” προφανώς αναφέρεστε στην Ελλάδα γιατί στο ευρωπαϊκο επίπεδο, οι τελευταίες εκλογικές τάσεις δείχνουν μάλλον το αντίθετο.
Θυμάμαι, ως παιδάκι, τον ΛΑΟΥΤΖΙΚΟ να αποδίδει ΟΛΑ τα δεινά και “κακοτυχία” της Ελλάδος στην cause celebre (τότε), δηλαδή την Μοναρχία. Σε κάποια στιγμή, ο σοφός γερο-Καραμανλής άλλαξε το ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ σύστημα και γίναμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Republic).
Πήγαιναν πάλι στραβά τα πράγματα και άκουγες παντού, “Που να ορθοποδίσει η Ελλάδα με πενήντα χρόνια “Δεξιά”. ” Αλλαξε τότε και το ΠΟΛΙΤΙΚΟ χρώμα, so to speak, αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Εξ αποκλεισμού, λοιπόν, αποδείχθηκε ότι το ΠΡΟΒΛΗΜΑ της χώρας ΔΕΝ ήταν ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ, ΔΕΝ ήταν (είναι) ΠΟΛΙΤΙΚΟ,
αλλά ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, ένας αμόρφωτος, χυδαίος, άξεστος ΛΑΟΣ.
Είναι κατ’ ελάχιστον αφέλεια, να μη πω ΗΛΙΘΙΟΤΗΣ να ισχυρίζεται οιοσδήποτε ότι πάσχουμε από ιδεολογίες. Ο κ. Γεωργάνας, παραπάνω, είπε κάτι απολύτως ορθό, “Ἡ πραγματικότης εἶναι ὅτι ὁ λαὸς θέλει κρατισμό, ὅπως τὸν ἤθελε καὶ στὴν Σοβιετική Ἕνωση” .
Θα προσέθετα , “Και ΟΧΙ μόνο”. Ο Ελληνικός Λαός θέλει προτάτη Πατερούλη ΣΥΝ τα Αμερικανικά accoutrements της ζωής (“lifestyle” που λένε τα βλαχαδερά, εννοώντας living in, and with, style) και ΧΩΡΙΣ να υποχρεούται να ΠΑΡΑΓΕΙ ό,τιδήποτε.
Don’t feed the last troll
Τον Έλληνα τον έχουν καταστρέψει δύο πράγματα: Το ποδόσφαιρο και το φανταριλίκι. Αν μπορούσαμε με μαγικό τρόπο να τα εξαφανίσουμε, θα εξαφανίζονταν εντός μίας γενιάς όλες οι αρρωστημένες νοοτροπίες που μας διακατέχουν.
ΘΕΣΗ seiji otaku Σεπτεμβρίου 30th, 2009 9:53 πμ :
«E όχι και κρατικιστής ο Μητσοτάκης! »
ΑΝΤΙΘΕΣΗ κ Λιναρδάτου
” Ίσως να μιλάτε για την ρητορική Μητσοτάκη. Εγώ μιλώ για το έργο.
Σε ορισμένους τομείς έκανε μερικά βήματα μπροστά αλλά γενικά η πολιτική κατεύθυνση ήταν ότι το μεγάλο και σπάταλο κράτος είναι μια πραγματικότητα την οποία πρέπει να συντηρήσουμε με συνεχείς φοροεπιδρομές. Είναι μια λογιστική θεώρηση των πραγμάτων που στην ουσία δεν αλλάζει τίποτα.
Όσο για τις ιδιωτικοποιήσεις θα σας έλεγα ότι αυτές γίνονται για να μαζευτεί χρήμα για να γίνουν διορισμοί εκεί που δεν μπορεί να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις.
Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε και αυτή όργιο διορισμών.
Όσο για τις ιδιωτικοποιήσεις Καραμανλή….”
ΞΕΧΝΑΤΕ όλοι το ΑΙΣΧΡΟΤΕΡΟ πράγμα που έκανε ο Μητσοτάκης, ως Υπουργός Οικονομίας το 1978. ΕΠΑΝ-ΕΙΣΗΓΑΓΕ την συνήθεια της ΜΕΤΑ-ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ περιόδου, δηλαδή το ΕΝΟΙΚΙΟΣΤΑΣΤΙΟ, που το κληρονόμησε το ΠΑΣΟΚ και είχαν χαράς ευαγγέλια. Επί 15+ συναπτά έτη Αθηναίοι, που είχαν ένα δυό τρία διαμερίσματα και τα νοίκιαζαν, ΠΕΙΝΑΣΑΝ διότι ο μέσος ενοικιαστής ΠΛΗΡΩΝΕ έναντι ενοικίου για, πέστε, ένα τριάρι σε αστική (τότε) συνοικία των Αθηνών, το χρηματικό ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ ενός ΚΙΛΟΥ ΚΡΕΑΤΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΤΣΙ κατεστράφη η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ στην Ελλάδα και ΕΤΣΙ εξαθλιώθηκαν οι ΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ που τώρα έχουν μετατραπεί σε μειονοτικά ghettos.
H ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ έχει πειθαρχία, διαθέτει μόρφωση, είναι άριστοι οικοδεσπότες (έχω περάσει τρία αξέχαστα reveillons Πρωτοχρονιάς σε οικία τέκνου) ΑΛΛΑ σε θέματα ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ είναι εξ ίσου ΕΛΕΕΙΝΟΙ και ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΟΙ με τους ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ!
PERIOD
Το αντίτιμο ΕΝΟΣ ΚΙΛΟΥ ΚΡΕΑΤΟΣ είναι ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ και προέκυψε διότι στα late 70s και 80s, ο πηθωρισμός κυλούσε με ΡΥΘΜΟΥΣ της τάξης έως 25% ΕΤΗΣΙΩΣ!!!!!! ενόσω απαγορεύονταν οι ΑΥΞΗΣΕΙΣ των ΕΝΟΙΚΙΩΝ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑΥΤΟ είναι το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ και έτσι οι τουρκόγυφτοι ΔΕΝ αγόραζαν ΣΠΙΤΙ (διότι αν είχες δικό σου μπορούσαν να σου κάνουν έξωση) και άρχισαν να ΧΤΙΖΟΥΝ επαύκεις ΕΚΤΟΣ Αθηνών ή αυγάταιναν τα λεφτά τους.
ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ότι περίπου 1.000.000 ΑΘΗΝΑΙΟΙ έζησαν ΔΩΡΕΑΝ επί 15 ΧΡΟΝΙΑ.
Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κε Λιναρδάτο,
το ξέρω, για αυτό ακριβώς έγραψα ότι ΔΕΝ ήταν.
Νομίζω κύριε Λιναρδάτε κάπου υπερβάλετε..Εάν για κάτι κατηγορούταν ο Μητσοτάκης από τους νεοδημοκράτες ήταν γιατί δεν διόριζε κόσμο, όπως έκαναν οι “άλλοι” όπως του έλεγαν.
@ Γ.Καλάρης Οκτωβρίου 2nd, 2009 3:31 πμ :
Ο κ. Μητσοτάκης έκανε όσους διορισμούς μπορούσε και ήταν αρκετοί. Φυσικά δεν είχε ούτε τον χρόνο ούτε το χρήμα που είχαν οι πριν και οι μετά.
@Λιναρδάτος
Δεν θα επανερχόμουνα, αλλά η διαστρέβλωση είναι προκλητική και πιστεύω ότι πρέπει να κρατάμε κάποιο επίπεδο κουβέντας εδώ μέσα το οποίο να στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα και όχι σε προσωπικές εμπάθειες. Εσείς θεωρείτε τον Μητσοτάκη κρατικιστή ενώ όλοι οι αναλυτές σε οποιονδήποτε χώρο και να βρίσκονται, από το ΚΚΕ μέχρι το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ τον θεωρούνε φιλελεύθερο. Ελπίζω ότι μιλάμε για τον ίδιο Κ. Μητσοτάκη, τον πρωήν αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας και για την πρωθυπουργία του το 90 – 93.
Συμφωνούμε ότι στην επίσημη ιδεολογία ήταν νεοφιλελεύθερος. Λέτε ότι στην πράξη ήτανε κρατικιστής. Πως μετράμε τον κρατικισμό; Εγώ θα κοίταζα στο (Α) μέγεθος του δημόσιου τομέα σε υπαλλήλους, (Β) κρατικές δαπάνες σαν ποσοστό του προυπολογισμού, (Γ) deregulation πολιτικές και (Δ) αποκρατικοποιήσεις. Να δούμε λοιπόν τα στοιχεία σε αυτούς τους τομείς:
(Α) – Ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα μειώθηκε από 484.000 το 1989 στις 458.000 το 1993, (επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος).
(Β) – Το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώθηκε από 19,8% το 1990 σε 13,8% το 1993 (το 93 για πρώτη φορά είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα)
(Γ) – Εφαρμόστηκε απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και της κίνησης κεφαλαίων, απελευθέρωση κατά μεγάλο μέρος της αγοράς των ενοικίων, απελευθέρωση της εμπορίας καυσίμων, κατάργηση των ελέγχων τιμών σε όλα τα αγαθά με εξαίρεση τα φάρμακα, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης και της τέταρτης βάρδιας και απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων (με συνεισφορά Μάνου – Ανδριανόπουλου)
(Δ) – Ιδιωτικοποιήσεις: αποκρατικοποίηση των αστικών λεωφορείων της Αθήνας. Μεταβιβάστηκαν στον ιδιωτικό τομέα ή εκκαθαρίστηκαν 66 προβληματικές επιχειρήσεις του ΟΑΕ (ΑΓΕΤ, Πειραϊκή Πατραϊκή κ.λπ.) και διευκολύνθηκε με την απομάκρυνση του μη αναγκαίου προσωπικού η αποκρατικοποίηση των υπολοίπων που είχαν απομείνει (συνολικά μειώθηκε, από το 1989 μέχρι το 1993, το προσωπικό των επιχειρήσεων αυτών κατά 9000 εργαζομένους). Ιδιωτικοποιήθηκαν 15 από τις 69 επιχειρήσεις που ανήκαν σε κρατικές τράπεζες (όπως τα ναυπηγεία Ελευσίνος, η Τραπεζα Αθηνών κ.α.). Πραγματοποιήθηκε επιτυχώς η αποκρατικοποίηση μέσω εισαγωγής στο χρηματιστήριο της Βιομηχανίας Ζάχαρης, μεταβιβάστηκε το management της ΕΑΒ (στην Lockheed Martin) και ιδιωτικοποιήθηκε η Olympic Catering. Έκλεισαν επίσης οι παρεμβατικές επιχειρήσεις του δημοσίου (ΠΡΟΜΕΤ, ΙΤΚΟ κ.λπ.), που νόθευαν τον ανταγωνισμό και ανάλογες υπηρεσίες του στενότερου δημόσιου τομέα όπως η ΜΟΜΑ και η ΣΥΚΕΑ.
Παρακαλώ εάν έχετε διαφορετικά στοιχεία που μου διαφεύγουν να τα παρουσιάσετε. Αλλιώς βρείτε κάτι άλλο για να επιτεθείτε στον Μητσοτάκη, γιατι κρατικιστής ΔΕΝ ήταν.
@Χασαπόγιαννης
Σέβομαι το οικογενειακό σας δράμα, αλλά αυτό ήταν το 78, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, πριν εμφανιστούν Θάτσερ, Ρέηγκαν και η νεφιλελεύθερη επανάσταση στον δυτικό κόσμο. Η κυβέρνηση του 90 – 93 υπό τον Κ. Μητσοτάκη ήταν ότι πιο νεοφιλελεύθερο έχει δει αυτή η χώρα και για αυτό διαμονιοποιήθηκε και έπεσε
Ὑπῆρξαν δύο κυβερνήσεις Μητσοτάκη, αὐτὴ τῶν Μητσοτάκη-Σουφλιᾶ καὶ αὐτὴ τῶν Μητσοτάκη-Μάνου. Ἡ οἰκονομική πολιτικὴ τῆς δευτέρας ἐξ αὐτῶν ἀπετέλεσε τήν βάση τῆς πολιτικῆς τῶν ἐπακολουθησασῶν κυβερνήσεων Παπανδρέου καὶ Σημίτη.
Μέ βάση τὴν εὐγνωμοσύνη τῶν ψηφοφόρων πρὸς τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς πολιτικῆς αὐτῆς κυρίους Μάνο, Σημίτη καὶ Ἀλέκο Παπαδόπουλο, πόσο εἶναι, λέτε, πιθανὸν νὰ ξαναδοῦμε τέτοια γενναῖα καὶ ριζοσπαστικὰ μέτρα πολιτικῆς ; Ὀ φαῦλος κύκλος αὐτοτροφοδοτεῖται καὶ ἐξοβελίζει κάθε ἀντίσταση.
@ seiji otaku Οκτωβρίου 2nd, 2009 11:30 πμ
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ φέτος θα μου λέγατε ότι οι εργαζόμενοι θα μειωθούν στον δημόσιο τομέα. Στην τελευταία έκθεση η ΤτΕ λέγετε ότι θα γίνουν 12.000 προσλήψεις ενώ το 2008 συνταξιοδοτήθηκαν 21.925. Λέτε ότι “ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα μειώθηκε από 484.000 το 1989 στις 458.000 το 1993.” Αν ήταν έτσι οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την ΝΔ του 93 ακολούθησαν τις μειώσεις αφού τώρα σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών έχουμε 370,517.
Σε αυτά τα νούμερα όμως δεν μετρούνται συμβασιούχοι και άλλες κατηγορίες, και εκεί γίνετε το πάρτι διορισμών.
Έγιναν πολλά καλά πράγματα επί Μητσοτάκη το 90. Και ήταν από τις πιο θαρραλέες κυβερνήσεις. Δυστυχώς όμως η κεντρική ιδέα της διακυβέρνησης ήταν οικονομικά ατελέσφορη και πολιτικά αυτοκαταστροφική.
Fair enough…
@ Γεώργιος Ιακ. Γεωργάνας
Μέ βάση τὴν εὐγνωμοσύνη τῶν ψηφοφόρων πρὸς τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς πολιτικῆς αὐτῆς κυρίους Μάνο, Σημίτη καὶ Ἀλέκο Παπαδόπουλο, πόσο εἶναι, λέτε, πιθανὸν νὰ ξαναδοῦμε τέτοια γενναῖα καὶ ριζοσπαστικὰ μέτρα πολιτικῆς ; Ὀ φαῦλος κύκλος αὐτοτροφοδοτεῖται καὶ ἐξοβελίζει κάθε ἀντίσταση.
Ελάχιστη πιθανότης!
Να σημειωθεί, δε, ότι ο πόλεμος που έγινε ειδικά εναντίον του κυρίου κ. Κώστα Σημίτη από το βαθύ ΠΑΣΟΚ ήταν λυσσαλέος, to say the least!!!!
Χθές, όμως, είδα κάποιο φωτάκι, κ. Γεωργάνα, που επιτρέπει συγκρατημένη αισιοδοξία. Ατυχώς δεν μπορώ να εκπτυχθώ επί του θέματος, διότι δεν θέλω να βλάψω. Πάντως, συνέβη κάτι άκρως ΘΕΤΙΚΟ [δεν ξέρω πόσο έγινε αντιληπτό] που σημαίνει πως ο ΓΑΠ ίσως [λέω ίσως] σεβασθεί φιλελεύθερες ιδέες. Οψόμεθα ες Φιλίππους.
seiji otaku
Ρέηγκαν και η νεφιλελεύθερη επανάσταση στον δυτικό κόσμο
Tην θυμάμαι την νεοφιλελεύθερη επανάσταση του Reagan. Θυμάμαι, ως νεαρός fellow στην Βαλτιμόρη, στα mid-80s, που αγόρασα το πρώτο αυτοκίνητό μου με επιτόκιο 19%.
Θυμάμαι πως επί Reagan αυξήθηκε το Δημόσιο χρέος κατά 60%.
ΚΑΙ θυμάμαι επίσης το crash and black Monday of October 1987!!!!!!
@ seiji otaku
Σέβομαι το οικογενειακό σας δράμα, αλλά αυτό ήταν το 78
Δεν μίλησα για δικό μου δραμα, το συμπέρασμα είναι δικό σας και αυθαίρετο. Το 1978, ο κ. Μητσοτάκης ήταν υπουργός Οικονομίας και αυτό ακριβώς έγραψα! [ιδε άνω] Η εγκατάλειψη δε και εξαθλίωση όλων των πολυκατοικών της Αθήνας ξεκίνησε τότε, επί ενοικιοστασίου!
Ηταν το ελεεινότερο μέτρο που ελήφθη μετά την δικτατορία. Ενοικιοστάσιο βέβαια κηρύχθηκε και διαρκούντος του μεσοπολέμου αλλά ήταν δικαιολογημένο λόγω προσφυγιάς, έλλειψης προσφερομένων οικιών, αργότερα δε συνεπεία ΒΠΠ και της μετεμφυλιακής μετακίνησης πληθυσμών προς τα αστικά κέντρα.
[…] λόγους να μην ψήφιζα Αντώνη Σαμαρά. Όταν έγραψα το Η Πολιτική Εκπαίδευση του Κώστα Καραμανλή, η πολιτική νεολαία στην όποια αναφέρομαι είναι αυτή […]