Η Ποδοσφαιροποίηση της Πολιτικής
Σεπ 15th, 2009 | Ανδρέας Μπατσής| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Μάλιστα! Σε λιγότερο από έναν μήνα από τώρα εκλογές. Τα πράγματα στη χώρα μας, κατά κοινή ομολογία πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και το κλασικό ερώτημα που διατυπώνεται από όλο και περισσότερους, μόλις διαβούν την είσοδο της προεκλογικής περιόδου, είναι:
– Μπορούμε να ελπίζουμε δηλαδή σε κάτι καλύτερο;
Σχεδόν αυθόρμητα, πάλι οι περισσότεροι, απαντούν με ένα ξερό ΟΧΙ!!!
Τι συμβαίνει ακριβώς; Πως είναι δυνατόν να καλείται κάποιος να αυτενεργήσει, να επιλέξει, να απορρίψει και παρόλα αυτά να είναι σίγουρος για το ατυχές του συνολικού εγχειρήματος; Και πάνω απ’ όλα πως είναι δυνατόν να πηγαίνει κάποιος να ψηφίζει, ενώ είναι σίγουρος για την ανικανότητα του να επηρεάσει θετικά το αποτέλεσμα (για να μην μιλήσω για τη σιγουριά του, να το επηρεάσει αρνητικά!); Σε οποιαδήποτε άλλη έκφανση της ζωής μας, όταν είμαστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε μαντάρα σε κάποιο εγχείρημα, απλά δεν το επιχειρούμε καν!
Το πρόβλημα ξεκινάει από το λάθος ερώτημα που διατύπωσα παραπάνω! Δηλαδή την φράση “καλείται κάποιος να αυτενεργήσει”. Στην πραγματικότητα, οι εκλογές στην Ελλάδα δεν έχουν να κάνουν με αυτενέργεια, αλλά με προαποφασισμένη ενέργεια υποστήριξης κάποιων γονικών θέσεων, τις οποίες μπορούμε να αναλύσουμε εισάγοντας έννοιες από το ποδόσφαιρο! Οι έννοιες αυτές είναι, οπαδός, ομάδα, ΠΡΟΠΟ και γήπεδο.
Το Κόμμα Μου (όπως λέμε Η Ομάδα Μου, είμαι οπαδός, πως να το κάνουμε;)
Αν κοιτάξουμε λίγο τα πράγματα από τη σκοπιά του οπαδού, για τον Νεοέλληνα, το κόμμα του δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά από την ομάδα του! Το κόμμα δεν επιλέχθηκε ποτέ και από κανέναν. Κληρονομήθηκε απευθείας από κάποιου είδους γονική παροχή. Δεν θα ακούσετε ποτέ κανέναν να λέει “Ψήφισα ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)”. Θα ακούσετε όμως πολλούς που να λένε “είμαι ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)” ή “ψηφίζω (συνεχόμενοι χρόνοι και όχι στιγμιαίοι) ΝΔ (ΠΑΣΟΚ)”. Το κόμμα μου δεν το επέλεξα, αλλά το ψήφιζε κι ο μπαμπάς μου και ο παππούς μου και ο διστρισπρόγονος τους! Επίσης αυτοί επέλεξαν και τον ομάδα που είμαι σήμερα, δεν την επέλεξα εγώ. Και γι αυτό το κόμμα δεν αλλάζει ποτέ, όπως ακριβώς δεν αλλάζει και η ομάδα γιατί πολύ απλά “είμαι Ολυμπιακός (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ ή Άρης)”!
Δεν υπάρχει καμία απολύτως μεταβολή, το οποίο, αν κάνουμε ένα βήμα πιο πίσω, και με δεδομένο ότι όλοι είναι δυσαρεστημένοι, σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανενός είδους αυτενέργεια. Δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει διάθεση για ενημέρωση, δεν υπάρχει πρωτοβουλία τέλος πάντων!
Οι Στιγμές Του Θριάμβου (Η Ομάδα πάει καλά…)
Από τη σκοπιά της ομάδας τα πράγματα έχουν ως εξής: Ο Νεοέλληνας ζει και αναπνέει για τη στιγμή της επικράτησης, αλλά και την επερχόμενη ευκαιρία για καζούρα στους αντιπάλους. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αναρωτιόμαστε γιατί οι κυβερνήσεις δεν προσφέρουν ποτέ τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο! Η εκάστοτε κυβέρνηση είναι για τους ψηφοφόρους ότι ακριβώς και η ομάδα για τους οπαδούς. Καθήκον της είναι να κερδίσει στις εκλογές! Και μόνο αυτό!!! Ο οπαδός – ψηφοφόρος, ο οποίος έχει σοβαρά προβλήματα οικονομικής στενότητας, χάνει το σπίτι λόγω δανείων τα οποία δεν δύναται να αποπληρώσει, υποχρεώνεται να πληρώνει εισφορές σε ταμεία τα οποία δεν θα του δώσουν ποτέ σύνταξη και γνωρίζει ότι το δημόσιο σύστημα υγείας καθώς και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας του καταρρέει… εεε λοιπόν αυτός ο ψηφοφόρος έχει πλέον ως μοναδική απαίτηση από το κόμμα του, όχι την βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, αλλά την επικράτηση του κόμματος στις εκλογές!!! Αποτυχημένος δεν είναι ποτέ ο πρόεδρος ο οποίος θα αυξήσει το δημόσιο έλλειμμα και θα στελεχώσει την κυβέρνηση του με απατεώνες, αλλά μόνο αυτός που θα χάσει στις εκλογές!
ΠΡΟγνωστικά ΠΟλιτικής (ΠΡΟΠΟ)
– Εεε και ποιον να ψηφίσεις ρε μεγάλε; Όλοι ίδιοι είναι!
Στην απόπειρα να απαντήσει κάποιος σοβαρά στο ανωτέρω εκπληκτικό ερώτημα, με παράθεση στοιχείων σχετικά με πολιτικά προγράμματα, ιδεολογικά υπόβαθρα και πρόσωπα τα οποία στελεχώνουν κάποια μικρά αλλά καθ’ όλα αξιόλογα κόμματα, είναι βέβαιο ότι θα πέσει με τα μούτρα στο επόμενο άκρως παρανοϊκό ερώτημα:
– Και δηλαδή τι; Άμα ψηφίσω την A.ΝΑ.ΠΤΥ.ΞΗ (ελπίζω να μην υπάρχει τέτοιο κόμμα, ώστε να αποφύγω την αβάντα), θα βγει;
ΕΛΕΟΣ! Για όποιον δεν το έχει καταλάβει, μιλάμε για εκλογές! Δεν μιλάμε για ΠΡΟΠΟ!!! Άμα προβλέψεις τον νικητή… λυπάμαι πολύ αλλά δεν θα κερδίσεις κάτι! Δεν με πιστεύετε; Ας ανατρέξουμε λοιπόν στα μόνα αντικειμενικά βιβλία που δεν θα μας προδώσουν ποτέ, τα λεξικά (για να ξέρουμε και για ποιο πράγμα μιλάμε). Αντιγράφω από τους Τεγόπουλο και Φυτράκη:
ψήφος: (η κ. ο) ουσ.
1. μολύβδινο σφαιρίδιο που έριχναν παλαιότερα οι εκλογείς σε ειδική κάλπη
2. κάθε άλλο μέσο που χρησιμοποιείται σε ψηφοφορία, όπως το ψηφοδέλτιο
3. γνώμη που εκφράζεται με το ψηφοδέλτιο, ιδ. ευνοϊκή
4. το δικαίωμα να ψηφίζει κανείς: δόθηκε ψήφος στα 18, τώρα πάμε για τα 16
Προσπερνώντας τα 1 και 2, τα οποία αναφέρονται, στο υλικό μέσο έκφρασης, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι η ψήφος είναι γνώμη και δικαίωμα. Η ψήφος δεν είναι προγνωστικά! Και ποιο είναι η βασική προϋπόθεση του ανθρώπου που θέλει να έχει γνώμη και δικαιώματα; Μα φυσικά η ουσιαστική του ενηλικίωση! Και η ουσιαστική ενηλικίωση επέρχεται μόνο όταν είμαστε σε θέση να αυτενεργούμε! Να ενημερωνόμαστε, να παίρνουμε αποφάσεις, να στηρίζουμε αυτές τις αποφάσεις μας με επιχειρήματα σε έναν πιθανό διάλογο, να παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας!
Πολιτική Συγκέντρωση (όπως λέμε Γήπεδο)
Προκειμένου να μιλήσουμε για την πολιτική συγκέντρωση, θα είναι για μια ακόμη φορά χρήσιμη η παραπομπή σε κάποιο λεξικό για να ορίσουμε την έννοια της πολιτικής:
πολιτική: (η) ουσ.
1. η τέχνη, η επιστήμη της διακυβέρνησης κράτους
2. ο τρόπος διεξαγωγής των κρατικών υποθέσεων, το πρόγραμμα που εφαρμόζει μία κυβέρνηση σε κάθε κρατική λειτουργία
3. τρόπος χειρισμού ορισμένης υπόθεσης
4. η ενεργός ανάμειξη στην πολιτική ζωή μιας χώρας
5. (μτφ.) επιτήδειος τρόπος ενέργειας, συμπεριφοράς: για να επιτύχεις, χρειάζεται πολιτική
Θα μπορούσε κάποιος, με το χέρι στην καρδιά, να αναγνωρίσει κάποια από τις παραπάνω πέντε ερμηνείες ως μέρος θεματολογίας μιας συγκέντρωσης πολιτικής, εκτός ίσως από την μεταφορική; Δεν νομίζω! Συνθηματολογία, φανατισμός και αγελαία συμπεριφορά μέσα στο μίξερ μαζί με μια απροσδιόριστη έκρηξη υπερηφάνειας, σχεδόν εθνικής εμβέλειας! Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής συγκέντρωσης. Σκοπός; Ανύπαρκτος… Διάταξη; Συνήθως περιμετρική, με ασφυκτική πυκνότητα σε όλο της το εύρος, εκτός από το κέντρο όπου δίνει παράσταση το πολιτικό ίνδαλμα! Ένα μεγάλο ποσοστό δε, στα άκρα της περιμετρικής συγκέντρωσης, αδυνατεί να παρακολουθήσει αυτήν την παράσταση.
Σας θυμίζει κάτι η παραπάνω εικόνα; Σωστά, είναι το γνώριμο μας ποδοσφαιρικό γήπεδο! Μας προσφέρει θέαμα, συγκινήσεις και τρόπους εκτόνωσης από την καθημερινότητα μας, σίγουρα όμως δεν συνεισφέρει σε λύσεις γύρω από τα καθημερινά μας προβλήματα! Ο σε εγρήγορση αναγνώστης πιθανότατα θα απαντήσει:
– Μα μήπως αδικείς το ποδόσφαιρο; Δεν είναι δουλειά του ποδοσφαίρου να λύσει τα προβλήματα μας! Το ποδόσφαιρο για τους θεατές είναι διασκέδαση και ψυχαγωγία και απόδραση από τα προβλήματα!
Συμφωνώ! Με τη διαφορά ότι στο παρόν άρθρο μιλάμε για πολιτική συγκέντρωση, το αντιαισθητικό κακέκτυπο του ποδοσφαίρου!!! Όποιοι συμμετέχουν, κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, είναι το λιγότερο υπερβολικά μπερδεμένοι…
Ενενηκοστό Λεπτό
Όταν πλησιάζουμε στο τέλος και με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, είναι λογικό να υπολειτουργούμε πνευματικά! Τα αντανακλαστικά μας μάλλον, παρά η λογική μας, είναι αυτά που καθοδηγούν και την ψήφο μας. Η δυνατότητα χαλιναγώγησης των αντανακλαστικών μας και αυτοελέγχου πάνω στα συναισθήματα μας και τις γονικές μας πεποιθήσεις, είναι βασικό χαρακτηριστικό ανθρώπων με πραγματική ενηλικίωση, ανθρώπων που έχουν βγει από το γήπεδο τουλάχιστον σε ότι αφορά τα κοινά!
– Φιλαράκι, ο Ολυμπιακός (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Άρης) είναι θρησκεία!
– Καλά εεε, ο Ζοάο Εουρέλιο Ντα Σόζα που πήραμε είναι θεός!
– Όχι ρε συ!!! Τι γκολ έβαλε το άτομο;;; Προσκυνώ…
Ο Καρλ Μαρξ είχε διατυπώσει την άποψη ότι οι θρησκείες είναι το όπιο των λαών! Η έκφραση αυτή, λόγω εμφανών ομοιοτήτων, έχει επεκταθεί στη χρήση της πολλές φορές με το ποδόσφαιρο στη θέση του οπιούχου! Όταν όμως φτάνουμε στο σημείο, λόγω εμφανών ομοιοτήτων και πάλι, να γίνεται η πολιτική το όπιο των λαών, εεε τότε κάτι έχει πάει ιδιαίτερα τραβά!
Ανδρέας Μπατσής
Δε διαφωνω με αυτα που περιγράφεις σε μεγάλο βαθμό.
Αλλα οι οπαδοί των κομμάτων μοιάζουν κατα πολύ με τους οπαδους των ομάδων όσον αφορά το γεγονός ότι δεν αλλάζουν κόμμα εύκολα.
Αλλά υπάρχει μία ουσιώδης διαφορά.
Ο σύγχρονος γηπεδικός οπαδός σκέφτεται πιο φιλελεύθερα.
όταν η ομάδα δεν πάει καλά, γκρινιάζει κατευθείαν. Θέλει αλλαγες. Αν αυτές δεν έρθουν δεν πάει γήπεδο. Δεν κατηγορεί μόνο τους παίκτες αν δεν παει καλα η ομάδα αλλά τον προπονητή ή και τον Πρόεδρο.
Στην πολιτική πάντα κάποιος φταίει πιο χαμηλά από τον Πρωθυπουργο, άσχετα αν όλοι αυτοι που φταίνε ήταν πρωην κολλητοι του και προσωπικες επιλογές!
Οι Πρόεδροι κοιτάνε να παίρνουν τους καλύτερους. Ασχέτως χρώματος, εθνικότητας, ηλικίας. Ανταμοιβουν τα καλά αποτελέσματα και ο οπαδός το απαιτεί και ο ίδιος. Χαίρεται και ενισχύει οικονομικά την ομάδα του.
Για να σκεφτουμε πόσο πιο υγιείς θα ήταν η πολιτική και κατ’επέκταση οι κυβερνήσεις αν ο κόσμος ήταν το ίδιο απαιτητικός από αυτές και τα κομματα εν γένει όπως είναι με την ομάδα του?
Ωραίο άρθρο. Ας λάβουμε υπόψη ότι η ψήφος δεν δίνεται πάντα με γνώμονα κάποια ιδεολογία (ή γνώμη, όπως λες), αλλά και με βάση πολλές άλλες συνιστώσες, την περικείμενη πολιτική πραγματικότητα και δευτερεύουσες πεποιθήσεις, οι οποίες για τον άλφα ή βήτα λόγο μπορεί πρόσκαιρα να έρθουν στο προσκήνιο και να είναι πιο σημαντικές από την οποιαδήποτε “γνώμη” ή ιδεολογία. Για παράδειγμα, μπορεί να μ’ αρέσει η μικρή A.ΝΑ.ΠΤΥ.ΞΗ και να θέλω να την ψηφίσω, αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο να βγει και να κυβερνήσει ένα κόμμα νεοναζί θα προτιμήσω να ψηφίσω σε αυτές τις εκλογές τον βασικό του αντίπαλο για να αποτρέψω αυτό το γεγονός.
Η πραγματικότητα είναι συχνά πιο σύνθετη.
Μονο που το ΠΑΣΟΚ δεν ηταν η ομαδα του ”Μπαμπα”
Η ομαδα του ”Μπαμπά” ήταν η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ και η ομαδα του ”Παππου” το ΚΟΜΜΑ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ
Τωρα οι οπαδοι του ΠΑΣΟΚ ειναι ”Σοσιαλιστες” και οι ”Φιλελευθεροι” εγιναν ”δεξιοι φασιστες”…
Εδω δεν μιλαμε για ”Ποδοσφαιροποιηση” της πολιτικης αλλα για ”Γενιτσαροποιηση” μετα απο χρονια πλυσης εγκεφαλου.
Μαθαμε απο τον ΓΑΠ οτι για το σκανδαλο SIEMENS φταιει λεει ο ”νεοφιλελευθερισμος” που επιτρεπει στις πολυεθνικες να εξαγοραζουν τους πολιτικους!!!
Το ειπε αυτο παρουσια του Κοκκαλη τον οποιο ειχε καλεσει στην ομιλια!!! Και για τον οποιο ολη η Ευρωπη εχει βουιξει για τις μιζες που εδινε ως πρακτορας.
Ολοι ξερουν οτι δεν υπαρχει σκανδαλο SIEMENS χωρις INTRACOM-ΚΟΚΚΑΛΗ αλλα εδω κανουμε κωλοτουμπα τα γεγονοτα με γκεμπελιστικα ψευδη.
Aφήστε τώρα τα περί ΓΑΠ και άλλες σαχλαμαρίτσες.
Ο Ελληνικός λαός εμφανίζει μια καταπληκτική ομοιγένεια. Οπως θαυμάσια ορίζει ο εξαίρετος Αλέκος Παπαδόπουλος, όλοι οι Ελληνες είναι lumpen, άλλοι lumpen με λεφτά, άλλοι lumpen χωρίς λεφτά, άξεστοι χωριάτες.
Τα σύμβολα δε του Ελληνικού λαού είναι ΤΡΙΑ (ιεραρχημένα όχι αναγκαστικά στην σειρά που τα παρουσιάζω):
1) Η Σημαία “μας”
2) Το Μήκος του Μορίου “μας”, και
3) Το ποδόσφαιρο
Ενας ΚΑΤΩΤΑΤΟΣ ΛΑΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!
erratum
ομοιγένεια -> ομοιογένεια
@ C A Hassapoyannes
γνωστές και γενικόλογες τοποθετήσεις, αντίστοιχες με αυτές που θα έλεγε ένας ταξιτζής, ότι δηλαδή “δεν είμαστε λαός εμείς οι έλληνες”, “ένας παπαδόπουλος μας χρειάζεται” κλπ κλπ κλπ. Speak for yourself.
Χαριτωμένο κείμενο και άμεσο, που λέει πράγματα που πολλοί λένε κατ’ ιδίαν, μα λίγοι από αυτούς που αρθρώνουν δημόσιο λόγο ομολογούν. Βιβλιογραφικά θα μπορούσε κανείς να επισυνάψει το «Ιδεολογία και Ουτοπία» του Manheim. Ωστόσο θα ήθελα να προσθέσω, σχετικά με τον «μηχανισμό» που επιτρέπει το φαινόμενο που περιγράφει το άρθρο, τα εξής ακόλουθα :
Ο Δον Κιχώτης όταν κονταροχτυπιέται με τους ανεμόμυλους τους οποίους βλέπει ως γίγαντες, δεν λέει «γελάστηκα, δεν ήταν γίγαντες, μα απλοί ανεμόμυλοι», άλλα αποδίδει το γεγονός σε μαγικό κόλπο του αρχιμάγου εχθρού του, που τελευταία στιγμή μετέτρεψε τους γίγαντες σε ανεμόμυλους. Αυτό δείχνει την εμμονή του Δον Κιχώτη σε ένα «παράλληλο σύμπαν» σε σχέση με την πραγματικότητα. Τάδε έφη Alfred Schütz, (φαινομενολόγος και μαθητής του Mises). Στην ουσία ο νους μας πάντοτε βρίσκεται σε ένα ή πολλά «παράλληλα σύμπαντα» και γιαυτό η πραγματικότητα πολλές φορές μας εκπλήσσει. Φυσικά ο άνθρωπος που θέλει να επιζήσει στην πραγματικότητα οφείλει να προσπαθεί να συσχετίσει το «παράλληλο σύμπαν» χάριν του οποίου αντιλαμβάνεται τον Κόσμο, με τούτον τον δεύτερο (δηλαδή έτσι ώστε να του προσφέρει μια ικανοποιητική ερμηνεία της πραγματικότητας). Έτσι κάθε σοβαρός επιστήμονας γνωρίζει πως ο τρόπος που ο ίδιος ερμηνεύει τον Κόσμο δεν είναι τελεσίδικος, και κάθε σοβαρός φιλόσοφος πως οι έννοιες δεν κατοικούν στη γη.
Αυτό που συμβαίνει με τα πολιτικά κόμματα, είναι πως εμμένουν στο «παράλληλο σύμπαν» τους σαν τον πνευματικά διαταραγμένο ή τον αφιονισμένο, γιατί μόνον έτσι μπορούν να συνασπίζουν διαφορετικούς ανθρώπους. Ναι, γιατί οι άνθρωποι των οποίων την ψήφο ζητούν δεν είναι ίδιοι ή ίσοι όπως τα ίδια τα κόμματα αξιώνουν. Η μη-πολιτική και πλειότερο θρησκευτική αυτή αντίληψη της πολιτικής γίνεται πολύ πιο αναγκαία στην περίοδο της μαζικής δημοκρατίας. Δηλαδή άλλο είναι να ζητάς τη ψήφο σου από τους Αθηναίους πολίτες ή τις Συντεχνίες των Αναγεννησιακών πόλεων ή τους όσους έχουν περιουσία και μόρφωση (Βρετανία μέχρι τα μέσα του 19ου αι.) των οποίων τα συμφέροντα και η νοοτροπία βρίσκονται κοντά, και άλλο από μια απειράριθμη γκάμα ανθρώπων εκ των οποίων, επιπλέον, οι περισσότεροι δεν «νιώθουν» τίποτε πέραν της εργασιακής τους εξειδίκευσης. Για να επιτύχεις λοιπόν στην πολιτική σήμερα, είναι ευκολότερο να φτιάξεις μια κοσμική θρησκεία ή θεότητα παρά να ακολουθήσεις πολιτικούς τρόπους. Το θέμα είναι πως οι Θρησκείες είχαν επιτυχία και μακροημέρευση για τον απλούστατο λόγο πως τα «παράλληλα συμπαντά» τους έδιναν απαντήσεις σε θεμελιώδη, καθολικά ερωτήματα, παντός καιρού, δηλαδή κοινά σε όλους τους ανθρώπους. Άρα η αποτυχία των «θρησκευτικών κομμάτων» της μαζικής δημοκρατίας έγκειται στο γεγονός πως φύσει δεν μπορούν (και δεν είναι δουλειά της Πολιτικής αυτή) να φτιάξουν τέτοιου τύπου καθολικά «παράλληλα σύμπαντα». Όσο και να δημιουργούν κοσμικές θεότητες δεν θα παύουν να υπόκεινται στη φθορά του χρόνου μέχρι γελοιοποιήσεως.
H πολιτική δεν είναι ζήτημα λογικής ,είναι ζήτημα επιθυμίας. Αν κανένας τελικά δεν έχει δίκιο, είναι γιατί όλοι επιθυμούν!
Το ΠΑΣΟΚ,νιώθοντας (αλλά χωρίς να είναι ) έτοιμο, ξαναγινεται πάλι τελικά αυτό που δεν έπρεπε να γίνει:αίθουσα κατόπτρων για τίς ψευδαισθήσεις, με χωνευτήρι τον χρόνο.
Ενα κόμμα, εκτός απο συλλογικός οραματιστής,καλείται να λειτουργήσει και ως συλλογικός τεχνοκράτης.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί η σημερινή κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, να κατανοήσει οτι η τεχνογνωσία της οικονομικής διαχείρισης δεν είναι ψυχρή αριθμητική, νεοφιλελέυθερη εφαρμοσμένη πολιτική( δυστυχώς ο Σημίτης πλανάται ακόμη ως το φάντασμα του λογιστή που μας έβαλε, σαν κοινωνία,να ανοίξουμε τους λογαριασμούς μας με το μέλλον)
Ας κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στην οικονομία της αγοράς και στις δυνάμεις της ανακατανομής.
Μια κυβέρνηση πρέπει να αγωνίζεται ωστε η τράποuλα να ανακατεύεται συνέχεια,για ισχυρές συνοδευτικές στρατηγικές στην διαχείριση των παγκόσμιων αλλαγών και να πεί οτι το κράτος δεν είναι τα πάντα, ωστε να κινήσει, με ασφάλεια και εποπτεία,την μηχανή ανάπτυξης και ταυτόχρονης προόδου.
Δεν με πέιθει ο Γ.Παπανδρέου οτι γνωρίζει πως να διαχειριστεί τις λεπτες ισορροπίες μεταξύ δημοσιονομικής πολιτικής και κοινωνικής μέριμνας .
Δεν απαιτώ να τα βάλει με τις τράπεζες( γιατί δεν μπορεί) ουτε με το γονίδιο της ελληνικής ροπής για απάτη( η αλήθεια είναι οτι ο άνθρωπος αυτός δεν φαίνεται να έχει ίχνός γονιδιακής σχέσης με την ελληνική παγαποντιά και απορώ πως θα μυρίζεται τους μακρυχέρηδες δίπλα του,και γιατί δεν το έκανε ως υπουργός κυβερνήσεων! Βεβαια και ο Καραμανλής που ξέρει απο ελληνική μέθοδο σκέπτεσθαι και εργάζεσθαι, κοιμήθηκε όρθιος και κάποιο πλούτισαν…)
Το όραμα της Αλλαγής όμως περνάει μεσα απο επώδυνες συγκρούσεις με τα διλήμματα των καιρών: η ανάπτυξη, δεν διατάζεται ποτέ,αλλά απαιτεί σχέδιο και μίγμα οικονομικής/δημοσιονομικής πολιτικής
Οσον αφορά το σύμπτωμα της κατατονικής μας οικονομίας ,δεν είναι τίποτα άλλο,παρά το σύμπτωμα της νευρωτικής συλλογικής μας ταυτότητας.
Η ελληνική οικονομία, δεν πέρασε ποτέ απο το βρεφικό σταδιο του καθρέφτη,ωστε να τρομάξει μπροστα στον μεγάλο Αλλο.(παγκοσμιοποιηση).
Στέκομαι στις γνωστές παθήσεις, στην έλλειψη συλλογικών συμφωνιών,συναινετικών μέτρων, δημοσιονομικών ισορροπιών, μιας και δεν έχει η νεοελληνική ιδιοσυγκρασία καμία σχέση με την κοινή προσπάθεια αλλά με την εξατομικευμένη-οχι ατομική-επιχειρηματικότητα ( είναι πολύ νοσηρό το φαινόμενο της μανιακής ιδρυσης επιχειρήσεων απο όλους για όλα…)
Η ελληνική οικονομία δεν είναι ο μεγάλος ασθενής: είναι το φυσιολογικό σύμπτωμα της νευρωτικής νεοελληνικής κοινωνίας.Η υψηλή διαφθορά, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα ,το ΑΕΠ, η ανάπτυξη, αποτελούν τα τελευταία ζητουμενα στο μυαλό όλων.
Η χώρα δεν είναι αυτό που μας δείχνουν τα ΜΜΕ: η Ελλάδα , πάσχει απο νεύρωση επιτυχίας και σχεδόν όλοι, ζουν για να συμμετέχουν στο σύμπτωμα!
Στις εκλογές του καναπέ, θα ξανακαθήσουμε κάπως ψευδαισθητικά πάλι, στο ντιβάνι της μεταβίβασης : οι ισχυροι νευρωτικοί της εξουσίας θα μας φλομώσουν με τα συμπτώματα της μαζικής προσπάθειας…
Το απέραντο φρενοκομείο, δεν πεθαίνει ποτέ…