Επιμένουν πολλοί να επικρίνουν την κυβέρνηση της ΝΔ για νεοφιλελεύθερες επιλογές. Ο βουλευτής Μανώλης λ.χ. μετά την παραίτησή του από το Κοινοβούλιο πήρε σβάρνα τα κανάλια διατυμπανίζοντας την ανησυχία του μπας και τυχόν το κόμμα του καταληφθεί από οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού. Αυτά όμως λέγονται απ’ όσους βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο. Και τους πνίγει η πολιτική απελπισία. Διότι αν έχουμε μνήμη και δεν έχουμε χάσει τα μυαλά μας οφείλουμε να θυμόμαστε πως η σημερινή κυβερνητική παράταξη έχει απαλλαγεί από τα λεγόμενα «νεοφιλελεύθερα μιάσματα» από την εποχή ήδη της αρχηγίας Εβερτ. Εκτοτε η παράταξη κυριαρχείται από τους λαικιστές θιασώτες της λεγόμενης λαικής δεξιάς. Και δικό τους έργο είναι η καταβαράθρωση του χώρου, η κυβερνητική του αναποτελεσματικότητα και η καταβύθισή του στην διαφθορά και την έκνομη συναλλαγή.

Πως είναι δυνατόν να καταγγέλλεται η κυβέρνηση για νεοφιλελεύθερες επιλογές όταν δεν υπάρχει νομοθετική της πρωτοβουλία που να μην εμπεριέχει την ίδρυση κάποιου καινούργιου κρατικού φορέα. Οταν επίσης είναι γνωστό πως δεν έχει μειώσει τις δαπάνες του κράτους ούτε βέβαια και έχει αντιταχθεί στην αύξηση των φόρων. Αποτελεί μοναδικό φαινόμενο σε παγκόσμια κλίμακα, στο μέσον μιάς καταλυτικής οικονομικής κρίσης το μέλημα του κράτους να είναι η ανακάλυψη πόρων. Κι όχι η τόνωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας για ανάκαμψη και μείωση της ανεργίας. Και μάλιστα, να επιμένει στην αύξηση των φόρων για την επίτευξη των στόχων αυτών. Δεν χρειάζεται να είσαι νεοφιλελεύθερος για να κατανοήσεις πως όταν ο κόσμος δεν έχει χρήματα, κυβερνητική επιλογή θα πρέπει να είναι η διεύρυνση των οικονομικών του προοπτικών. Κι όχι η φορολογική του αφαίμαξη. Που θα φορτώσει τους ανθρώπους με επί πλέον βάρη και ουσιαστικά θα μειώσει αντί να αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Εφ΄ όσον η αγορά θα είναι αδύνατον να πληρώσει τις νέες αυτές επιβαρύνσεις.

Η ουσία είναι πως το σημερινό κυβερνητικό πολιτικό σχήμα δεν έχει ιδεολογική ραχοκοκαλιά ούτε και στρατηγικό μπούσουλα. Αγεται και φέρεται από τις διαθέσεις και τα ευρήματα των λογής δημοσκόπων που εμπιστεύεται. Και προωθεί πολιτικές που κάποιοι σύμβουλοι συμπεραίνουν πως επιθυμούν οι ψηφοφόροι. Η ρητορική της παράταξης είναι παλαιοδεξιά. «Χρησιμοποιούμε» δηλ. «πολιτικές ανάλογα με τις ανάγκες του τόπου». Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι σύγχυση, αντιφατικότητα, ανεφάρμοστα μέτρα και κινήσεις στο κενό. Το πλάνο των λεγομένων μεταρρυθμίσεων δεν είναι παρά επικοινωνιακός ελιγμός για να πεισθεί η κοινή γνώμη πως υπάρχει πλεούμενο με χαραγμένη υποτίθεται πορεία. Στην ουσία τα κυβερνητικά στελέχη αυτοσχεδιάζουν. Οι περισσότεροι, με την πρόθεση να κάνουν καλό. Αλλά μπλέκουν στον κυκεώνα των γραφειοκρατικών αναστολών και της έλλειψης γενικού πλάνου. Κάποιοι λειτουργούν με ιδιοτέλεια. Προκαλώντας σκάνδαλα και γκρεμίζοντας την πολιτική στο σύνολό της στα μάτια της κοινωνίας.

Από πουθενά δεν προκύπτει πως οι κυβερνητικές αποτυχίες συνιστούν αποτελέσματα νεοφιλελεύθερων επιλογών. Η κυβερνητική πολιτική αντανακλά έναν παλαιομοδίτικο συντηρητικό κρατισμό. Και δεν αφήνει δυστυχώς τίποτα πίσω της. Πολλές από τις φιλελεύθερες καινοτομίες που έγινε προσπάθεια να προωθηθούν στην περίοδο 1991-1993 υπονομεύθηκαν μέσα από την ίδια την τότε κυβερνητική παράταξη. Και παρά τις καταγγελίες της τότε αντιπολίτευσης δεν άφησαν πίσω τους ερείπια. Κανένας νόμος που αφορούσε την αγορά, και που προωθήθηκε τα χρόνια εκείνα, δεν καταργήθηκε στην συνέχεια. Πάνω στους νόμους αυτούς στηρίχθηκε ουσιαστικά αργότερα η κυβέρνηση Σημίτη και πέτυχε σημαντικά πράγματα για την πορεία της χώρας στην Ευρώπη.

Τι θα αφήσει πίσω της η σημερινή κρατικο-παρεμβατική διακυβέρνηση; Η επιστροφή στις ρίζες του παραδοσιακού ελληνικού κρατισμού που σηματοδότησε η διακυβέρνηση της ΝΔ τα τελευταία πέντε χρόνια απέδειξε πως δεν υπάρχει ελπίδα με χτεσινές λύσεις σε αυριανά προβλήματα. Είναι απαραίτητη η προώθηση καινούργιων αντιλήψεων και ιδεών στην πολιτική. Αυτό όμως προυποθέτει και ριζική ανανέωση πολιτικού προσωπικού. Το σημερινό μοντέλο εξελικτικής πορείας από το κόμμα η το συνδικάτο στην πολιτική έχει πλέον απόλυτα χρεοκοπήσει. Διότι δεν φέρνει τίποτα νέο. Αναπαράγει απλά το παλιό και αποτυχημένα δοκιμασμένο. Εστω την ύστατη αυτή στιγμή ο Πρωθυπουργός μπορεί να προσφέρει κάτι σημαντικό στην παράταξή του. Να στραφεί μακριά από τον κομματικό σωλήνα. Και να ψάξει για συνεργάτες και πολιτικά στελέχη στην ακομμάτιστη κοινωνία. Χτίζοντας την φυσιογνωμία μιάς νέας παράταξης. Που θα παίξει ρόλο και μετά απ’ αυτόν. Μετά την τραγική δηλ. απόληξη του κρατισμού.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος