Μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται άλλη μια πράξη στο 20χρονο και πλέον δράμα του εμφυλίου πολέμου στον Σουδάν. Τους τελευταίους μήνες έγινε στο Σουδάν, και συγκεκριμένα στην δυτική επαρχία Νταρφούρ μια μαζική γενοκτονία των μη Αράβων κατοίκων της από Άραβες μουσουλμάνους πολιτοφύλακες παραστρατιωτικούς του καθεστώτος του Χαρτούμ. Οι φανατικοί Άραβες ισλαμιστές παραστρατιωτικοί επιτίθεται αδιακρίτως εναντίον του αφρικανικού πληθυσμού της επαρχίας (κυρίως χριστιανοί αλλά και μουσουλμάνοι) προκαλώντας μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή, που ελάχιστα έχει φτάσει στα αυτιά μας.

Πάνω από 1 εκατομμύριο εκτοπισμένοι, πάνω από 2 εκατομμύρια σε άμεση ανάγκη τροφίμων και φαρμάκων και πάνω από 50 χιλιάδες νεκροί είναι οι υπολογισμοί του ΟΗΕ που δεν έχει τα μέσα και τις προσβάσεις για να καταγράψει όλη την έκταση της θηριωδίας. Αλλά και οι αριθμοί δεν είναι σε θέση να καταγράψουν το σύνολο των γεγονότων. Απίστευτες σκηνές αγριότητας και βιασμών εκτυλίσσονται όλο αυτό το διάστημα. Όλα αυτά στα πλαίσια ενός εμφυλίου, όπου από το 1982 έχουν πεθάνει πάνω από 2.000.000 άνθρωποι στις επιθέσεις που κάνει το δουλοκτητικό, βάρβαρο, ισλαμικό καθεστώς του Βορρά εναντίον των Αφρικανών του Νότου.

Είδατε τον τελευταίο μήνα καμία αντιπολεμική διαδήλωση; Κραυγές υστερίας σε ΜΜΕ και ψηφίσματα κάθε λογής τυχάρπαστου σωματείου, συλλόγου, συνδικαλιστικού οργάνου ή πολιτικού φορέα; Τους δρόμους να κλείνουν, πορείες, συγκρούσεις με την αστυνομία; Αφού τα άγρυπνα μάτια των απανταχού “φιλειρηνιστών”, “ευαισθητοποιημένων”, εχθρών του “συστήματος” δεν έχουν δει τίποτα, μάλλον όλα θα πηγαίνουν καλά στον μικρόκοσμό τους. Ούτε μια συναυλία “ευαίσθητων” καλλιτεχνών, ούτε μια πορεία στην πρεσβεία του Σουδάν, ούτε ένα λαϊκό δικαστήριο, ούτε γιουχαΐσματα στους Σουδανούς αθλητές. Είναι δυνατόν να γίνονται σφαγές και γενοκτονίες στον πλανήτη και όλοι αυτοί οι ενθουσιώδεις υπερασπιστές της “ειρήνης”, του “δικαίου”, της ανθρώπινης ζωής κτλ κτλ, να μην έχουν εξεγερθεί;

Ο ΟΗΕ διαμαρτυρήθηκε, υπήρξαν ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, το Κογκρέσο των ΗΠΑ χαρακτήρισε τις πράξεις γενοκτονία, δόθηκε τελεσίγραφο στο Χαρτούμ να συμμορφωθεί αλλιώς θα υποστεί κυρώσεις (το οποίο εξέπνευσε δίχως το Σουδάν να ανταποκριθεί επαρκώς). Εδώ οι ντόπιοι ακτιβιστές-εργολάβοι του φιλειρηνισμού δεν βρήκαν το χρόνο ανάμεσα στα μπάνια τους να κάνουν μια πορεία στην πρεσβεία του Σουδάν; Η σιωπή τους είναι αφοπλιστική και ένοχη. Δείχνει όχι μόνο την ταπεινότητα των πολιτικών κριτηρίων με βάση τα οποία οργάνωσαν όλα αυτά τα “κινήματα” ενάντια στον πόλεμο, αλλά την πραγματική αξία που δίνουν σε όλο το συναισθηματικό περιτύλιγμα που μας πάσαραν.

Η παντελής αδιαφορία των ντόπιων εργολάβων της ευαισθησίας και του “φιλειρηνισμού” είναι χαρακτηριστική (όχι όμως και πρωτοφανής). Την ώρα που στο Σουδάν διαπράττεται μια γενοκτονία, το μόνο που τους απασχολεί είναι πώς θα ματαιώσουν την επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ στην χώρα μας (αφού στο μυαλό τους “φονιάδες των λαών” είναι μόνο οι Αμερικανοί). Απλά για να έχουμε μέτρο σύγκρισης της υποκρισίας και της πολιτικής σκοπιμότητας πίσω από κάθε αντίδραση στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, να αναφέρουμε ότι στο Ιράκ, από την αρχή του πολέμου μέχρι σήμερα έχουν πεθάνει 11.500 με 13.500 άτομα.

Οι νεκροί του Σουδάν προφανώς δεν αξίζουν τον χρόνο τους αφού δεν τους σκότωσαν Αμερικανοί αλλά Άραβες ισλαμοφασίστες. Προφανώς για όλους τους αγνούς λάτρες της ειρήνης και της ζωής σημασία μάλλον δεν έχει αν σκοτώνεται κάποιος αλλά ποιος σκοτώνει. Όταν οι μουλάδες και οι υπόλοιποι ισλαμοφονταμενταλιστές που υποστηρίζουν στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη κτλ αποδεικνύουν το πραγματικό τους πρόσωπο σφάζοντας δεκάδες χιλιάδες Αφρικανούς το ζήτημα είναι σαν να μην υπάρχει. Αν όμως τολμήσει κανένας να παρέμβει για να εμποδίσει τη σφαγή τότε αρχίζει το γνωστό τροπάριο περί ιμπεριαλιστών δολοφόνων.

Τα γεγονότα στο Νταρφούρ και οι διεθνείς αντιδράσεις όμως περιέχουν και σοβαρότερα συμπεράσματα από τη διαπίστωση της υποκρισίας των ακτιβιστών της “ειρήνης”. H κρίση του Σουδάν έρχεται να προστεθεί στο σωρό των αποδείξεων ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών είναι ανίκανος να επιτελέσει ένα ουσιαστικό προστατευτικό έργο όχι των καταπιεζόμενων λαών αλλά ούτε καν των πιο εξόφθαλμων γενοκτονιών (Ρουάντα, Σρεμπρένιτσα, Λιβερία, Σουδάν κτλ κτλ κτλ). Η εθνοκάθαρση συνεχίζεται παρά το γεγονός ότι ο ΟΗΕ έχει στρέψει την προσοχή του στην περιοχή, βγάζει εκθέσεις, ανακοινώσεις και διαμαρτύρεται όσο μπορεί. Τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας όμως προς τη Σουδανική κυβέρνηση ήταν ελάχιστα απαιτητικά λόγω της αντίδρασης των συμμάχων της Κίνας και Πακιστάν. Ο δε Αραβικός Σύνδεσμος πήρε μια ουδέτερη στάση ενισχύοντας την θέση του αραβικού δολοφονικού καθεστώτος. Το τελεσίγραφο που είχε δοθεί εξέπνευσε και ακόμα δεν έχουν σχεδιαστεί κυρώσεις, γεγονός που μειώνει τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία κάθε παρέμβασης του διεθνούς οργανισμού.

Το πρόβλημα της δυσλειτουργίας του ΟΗΕ βρίσκεται ακριβώς στον πυρήνα της δομής του. Ότι πρόκειται για μια ένωση κρατών. Προσπαθούμε ακόμα το 2004 να λειτουργήσουμε με κριτήρια του 1945. Η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας δεν μπορεί να βρίσκεται πάνω από τα δικαιώματα των ατόμων. Βάση του διεθνούς δικαίου και κριτήριο της δράσης της διεθνούς κοινότητας πρέπει να είναι αποκλειστικά ο άνθρωπος, όποιας χώρας και αν είναι πολίτης. Αυτό που προέχει δεν είναι η διασφάλιση της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας μιας χώρας αλλά η εγγύηση της ασφάλειας, των συνθηκών διαβίωσης και πάνω από όλα των ελευθεριών κάθε παγκόσμιου πολίτη ξεχωριστά. Η παραβίαση της ανεξαρτησίας και η διάλυση των δομών ενός κράτους που καταπιέζει τους πολίτες του μπορεί σήμερα να φαντάζει επιθετική πολιτική αλλά εκφράζει μια πολύ ουσιαστικότερη έννοια δικαίου από τη συντήρηση εθνικιστικών μορφωμάτων.

Στον σύγχρονο κόσμο της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και επικοινωνιακής διασύνδεσης, τα προβλήματα όμως που γεννά το έθνος κράτος δεν περιορίζονται στον γεωγραφικό του χώρο. Η καταπίεση, η γενοκτονία, η εθνοκάθαρση μέσα σε μια χώρα δεν είναι πια ανεκτά από τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο γιατί προσβάλλουν το οικοδόμημα αξιών του πολιτισμού μας, όσο και διότι οι συνέπειες διαχέονται πολύ πιο εύκολα στον υπόλοιπο κόσμο. Στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες σε όλα τα μέρη της Ευρώπης, κατέστησαν τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο πανευρωπαϊκό ζήτημα. Σήμερα το Τσαντ ζητεί οικονομική βοήθεια για να ανταποκριθεί στις συνέπειες της ροής προσφύγων από το Σουδάν. Ακόμα γενικότερα, οι σύγχρονες τεχνολογικές δυνατότητες και η αυξανόμενη διασύνδεση των λαών έχουν πλέον μετατρέψει τα κράτη-παρίες σε απειλές για το παγκόσμιο σύστημα εμπορίου, ανάπτυξης και ευημερίας που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Το αν μπορούν υπερεθνικοί σχηματισμοί στηριγμένοι στα υπάρχοντα έθνη κράτη να δώσουν λύσεις αποτελεσματικές στη νέα εποχή είναι πολύ πιο ουτοπικό από την επιδίωξη νέων μορφών διεθνούς συνεργασίας. Παρά την χρησιμότητα των επιμέρους οργανισμών τους, ποτέ δεν μπόρεσαν ο ΟΗΕ ή η Κοινωνία των Εθνών να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που καλλιέργησαν. Οι λύσεις δεν θα προέλθουν από τον ΟΗΕ ή κάτι παρεμφερές. Στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για πολλές χώρες λύση είναι η σταδιακή ενσωμάτωση στο παγκόσμιο σύστημα οικονομικής συνεργασίας και αλληλεπίδρασης (πχ Κίνα) και η επικράτηση της οικονομίας της αγοράς. Ο ΠΟΕ έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών σε σχέση με τον ΟΗΕ.

Περλικός Φώτης