Ο Σωκράτης Γκιόλιας αντιπροσώπευε ακριβώς το είδος της δημοσιογραφίας και του δημοσιογράφου που αποστρέφομαι: θεούσος, μαθητής της σχολής Μάκη Τριανταφυλλόπουλου – Θέμη Αναστασιάδη, επαγγελματίας εθνικόφρων μπλόγκερ, σκανδαλοθήρας, κολλητός διαφόρων επιχειρηματιών, φίλος του λεγόμενου «Άγιου Όρους», κουτσομπόλης, γκαρδιακός του αγγελικού τρίο Κεντέρης – Θάνου – Τζέκος, καταγγελτικός λαϊκιστής, εντυπωσιοθήρας- ένα αληθινό τρωκτικό, ένα «ποντίκι» του υπερσυντηρητικού χώρου.

Ακριβώς επειδή μ΄ ενοχλεί αυτού του είδους η δημοσιογραφία, γι΄ αυτό καταδικάζω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τους δολοφόνους που τον σκότωσαν. Εύκολο είναι να υπερασπιστείς το δικαίωμα της έκφρασης εκείνων με τους οποίους συμφωνείς πολιτικά και/ή δεοντολογικά. Δύσκολο είναι να υπερασπιστείς τους διαφορετικούς και τους αντίθετους. Μα αλλιώς δεν έχουμε δημοκρατία. Ούτε στο κεφάλι μας, ούτε στα μίντια, ούτε στην κοινωνία.

Η δημοσιογραφία αυτού του τύπου έχει κάθε δικαίωμα να υπάρχει, ν΄ ακούγεται, να κυριαρχεί αν μπορεί στα μίντια, να καλλιεργεί την κακή ποιότητα, και μύρια ακόμα δημοσιογραφικά κακά να κάνει, όσα θα γράψει στην προκήρυξή της η ομάδα των φονιάδων κι άλλα τόσα. Οι φονιάδες όμως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να γίνονται τιμητές εν κρυπτώ, να θεσπίζουν δικούς τους νόμους, να συγκαλούν δικά τους μυστικά δικαστήρια, να στοχοποιούν, να καταδικάζουν, να παραμονεύουν και να εκτελούν όποιον θέλουν (όλες οι εξουσίες σε συσκευασία μίας!), επειδή διαφωνούν μαζί του.

Όποιος έχει την ικανότητα, ας αναπτύξει άλλου τύπου δημοσιογραφία και ενημέρωση, αν μπορεί: άρτια, ποιοτική, διασταυρωμένη, ανοιχτόμυαλη, υπογράφουσα. Αυτό είναι το δύσκολο. Το να σκοτώσεις έναν άνθρωπο με ενέδρα, με χωσιά όπως θα τη λέγανε οι παλιοί, είναι το εύκολο. Σκοτώνουν μόνο όποιοι δεν μπορούν ν΄ αρθρώσουν πειστικό δημόσιο λόγο, μόνο όποιοι δεν έχουν επιχειρήματα, μόνο όποιοι βρίσκονται σε αδιέξοδο. Αν κανείς έχει κάτι εναντίον κάποιων δημοσιογράφων, ας πάει στα δικαστήρια. Ας κάνει άλλου τύπου εκπομπές. Ας μποϊκοτάρει τα μπλογκ που δε γουστάρει. Ως εκεί. Δεν υπάρχει όμως καλή και κακή βία, βία καταδικαστέα και βία επικροτητέα, βία που χτυπάει τους «κακούς» και βία που υπερασπίζεται τους «καλούς», βία δεξιά και βία αριστερή. Η βία είναι βία. Βία και μόνο- τελεία και παύλα. Οποιοσδήποτε και με οποιοδήποτε πρόσχημα δικαιολογεί την ορφάνια των παιδιών του Γκιόλια, θέτει εαυτόν εκτός δημοκρατίας.

Η δολοφονία αυτή πρέπει να καταδικαστεί ανεπιφύλακτα, ακριβώς επειδή, πρώτο, ο δολοφονημένος ήταν αυτός που ήταν, ένας κάκιστος δημοσιογράφος δηλαδή, και, δεύτερο, επειδή έγινε με τέτοια χυδαία χωσιά, με παραβίαση οικογενειακού ασύλου. Αυτονόητα θα την καταδίκαζαν όλοι, αν ο Γκιόλιας ήταν ένας δημοσιογράφος υψηλού επιπέδου. Τώρα γιατί κάποιοι κάνουν την πάπια, αν δε χαίρονται κιόλας; Υπάρχουν τα κότσια να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη ζωή και στην έκφραση για τον Γκιόλια και για τον κάθε Γκιόλια; Και όχι μόνο κάθε λαϊκιστή, μα ακόμα και για κάθε λαμόγιο, κάθε μεγαλοδημοσιογράφο με ύποπτες πηγές ή μεθόδους, κάθε έναν που πετυχαίνει υψηλή τηλεθέαση ή πολλά «χτυπήματα» στη σελίδα του. Το δικαίωμα ζωής και έκφρασης οποιουδήποτε κακού δημοσιογράφου είναι σημαντικότερο και ψηλότερα από τα κακά του έργα. Νιώθω αλληλεγγύη προς τον Γκιόλια όχι ως δημοσιογράφο, μα ως άνθρωπο και ως πατέρα.

Υπάρχουν λοιπόν τέτοια κότσια; Αν υπάρχουν, ας εκφραστούν, ώστε να νιώσουν οι φονιάδες την κοινωνική και πολιτική τους απομόνωση. Ή μήπως δεν υπάρχουν, μήπως ντρεπόμαστε να το πούμε, φοβόμαστε ότι, αν τους καταδικάσουμε δημοσία, ο επόμενος στόχος θα είμαστε εμείς οι ίδιοι;

Ε λοιπόν, γι΄ αυτό ακριβώς δεν πρέπει να σωπαίνουμε. Δεν πρέπει να φοβηθούμε. Σιγά μη βουλώσουμε τα στόματά μας, επειδή οι φονιάδες απειλούν. Δε δεχόμαστε τους φονιάδες για δικαστές μας, είναι μακράν χειρότεροι από τους κακούς δημοσιογράφους. Με όλα τα στραβά της, η μεταπολιτευτική δημοκρατία μας είναι μέγιστη κατάκτηση, και η ελευθερία της δημόσιας έκφρασης αδιαπραγμάτευτο αγαθό. Ακόμα κι αν οι κουμπουροφόροι φανατικοί απειλούν, δεν πρέπει να σωπαίνουμε. Σιγά μη δε μιλήσουμε, μόνο και μόνο επειδή απειλούμαστε. Είμαστε πιο πολλοί απ΄ αυτούς. Δε μπορούν να μας σκοτώσουν όλους.

Δημήτρης Φύσσας