Τα πρόσφατα χτυπήματα στο Λονδίνο συμβάλλουν στην κατεδάφιση μιας ολόκληρης μυθολογίας που έχει πλαστεί γύρω από την τρομοκρατία, και την οποία τα ΜΜΕ της χώρας αρέσκονται ανεύθυνα να αναπαράγουν. Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε τι εκπροσωπούν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ντυθεί με το μανδύα του παγκόσμιου τιμωρού, τι επιδιώκουν και πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε.

Η σύγχρονη ισλαμική τρομοκρατία άλλη μια μορφή επιθετικής εξωτερίκευσης των εσωτερικών προβλημάτων μιας καθυστερημένης και αναχρονιστικής πολιτιστικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά κτλ δομής. Τα τελευταία 700 χρόνια το κέντρο του Ισλάμ (οι Άραβες) αλλά και η περιφέρειά του κατέληξαν από πρωτοπόροι να γίνουν ουραγοί των εξελίξεων. Και αντίθετα με τη ρητορική τους, αποκλειστικά υπεύθυνες είναι δυνάμεις στο εσωτερικό τους και όχι οι εξωτερικές παρεμβάσεις. Οι δυνάμεις της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης, που επικράτησαν πολιτικά και το κράτησαν δέσμιο και ανίκανο να εξελιχθεί ή να μεταρρυθμιστεί, είναι αυτές που διαρκώς ανακαλύπτουν εξωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογήσουν της δική τους καταπίεση.

Πρώτα ήταν οι Μογγόλοι, μετά οι Τούρκοι, για κάποιο διάστημα οι Βρετανοί, μετά οι Εβραίοι, σήμερα οι ΗΠΑ και πάλι οι Βρετανοί και ο υπόλοιπος Δυτικός Κόσμος (στην περιφέρεια του Ισλάμ υπάρχουν και άλλοι δευτερεύοντες εχθροί πχ Ινδοί, Αφρικανικοί λαοί, λαοί της Ανατολικής Ασίας, Κινέζοι κτλ). Είναι λάθος να βλέπουμε τους ισλαμοφασίστες τρομοκράτες σαν τους μουσουλμάνους “Ρομπέν των Δασών” που παλεύουν και εκδικούνται (έστω και με λάθος μέσα) την “άδικη” πολιτική των ΗΠΑ, των Εβραίων και της Δύσης (και όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου σχεδόν, δεν θα παραξενευόμουν αν μια μέρα κατηγορήσουν τους …πιγκουΐνους). Πρόκειται για παρακλάδι των ισλαμιστών “Σερίφηδων του Νότιγχαμ” που έχουν ανάγκη να προκαλούν συγκρούσεις ώστε να διατηρούν την πολιτική και πνευματική τους κυριαρχία και να καταπνίγουν κάθε φωνή και δύναμη ανανέωσης και εκσυγχρονισμού των κοινωνιών τους. Αυτό που βιώνουμε είναι η επιθετικότητα του πλέον φανατικού κλάδου των φονταμενταλιστών, των βαχαμπιστών.

Η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν είναι οι λόγοι που οδηγούν τους Άραβες στην τρομοκρατία και γενικά όσο πιο πλούσια είναι η κοινωνία τους τόσο πιο πολύ στρέφονται στον φονταμενταλισμό. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Η Σαουδική Αραβία δεν είναι πιο πλούσια από την Υεμένη επειδή είναι πιο εξελιγμένη κοινωνικά αλλά μόνο και μόνο επειδή έτυχε να διαθέτει στο έδαφός της κάποιους φυσικούς πόρους προς εξαγωγή. Η δομή της κοινωνίας της δεν είναι πιο σύγχρονη από την γειτονική Υεμένη, απλά έπεσαν μέσα δισεκατομμύρια πετροδολάρια. Όταν όμως η ευημερία μιας κοινωνίας δεν είναι αποτέλεσμα ενδογενών οικονομικών παραγωγικών διαδικασιών αλλά στηρίζεται σε έξωθεν χρηματοδότηση, τότε δεν υπάρχουν ισχυρές ντόπιες δυνάμεις της αγοράς, από την τριβή των οποίων ξεπηδούν οι σπίθες της ανανέωσης, της προόδου, της μεταρρύθμισης και της δημοκρατίας. Γι’ αυτό οι άνθρωποι εκεί ζουν σε ένα πολιτιστικό, πολιτικό και πνευματικό μεσαίωνα.

Για να δώσω ένα ιστορικό ανάλογο, μια παρόμοια περίπτωση με τα σύγχρονα πετροεμιράτα ήταν η Ισπανία την εποχή της ανακάλυψης της Αμερικής. Ο άφθονος χρυσός του Νέου Κόσμου που μπήκε στην Ισπανία, λειτούργησε ανασταλτικά για την εξέλιξη και πρόοδο των ενδογενών οικονομικών δυνάμεων της Ισπανίας. Η οικονομία εξαρτήθηκε όχι από την ντόπια παραγωγή αλλά από τα λάφυρα χρυσού των Ινδιάνων. Ενίσχυσε έτσι την ισχύ και την επιρροή των πλέον αντιδραστικών στοιχείων της ισπανικής κοινωνίας, την Καθολική Εκκλησία, την Ιερά Εξέταση, την Αντιμεταρρύθμιση, τους γαιοκτήμονες, κτλ. Η Ισπανία από πρωτοπόρος κατέληξε ουραγός, όχι μόνο οικονομικά τελικά αλλά κυρίως κοινωνικά, αφού έβλεπε μια μια τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να την ξεπερνούν (με πρώτες την Ολλανδία και την Αγγλία των οποίων οι αποικίες δυνάμωσαν τις δυνάμεις της αγοράς). Χρειάστηκε να περάσει τραγικές καταστάσεις (εμφύλιοι, χούντες κτλ που δείχνουν ότι παντού οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης δεν καταθέτουν χωρίς μάχη τα κεκτημένα τους) για μπορέσει μόλις τα τελευταία χρόνια να μπει σε τροχιά σύγκλισης με τους υπόλοιπους ευρωπαίους.

Η Αλ-Κάιντα και όλοι οι ισλαμοφασίστες έχουν στόχο καθετί δυτικό και όχι μόνο, διότι θέλει μια συνολική αναμέτρηση που πιστεύει ότι θα οδηγήσει στην ενίσχυση της θέσης των ριζοσπαστικών οπισθοδρομικών στοιχείων μέσα στις αραβικές κοινωνίες σε βάρος των μετριοπαθών και των μεταρρυθμιστών. Επικίνδυνο δεν είναι να αναγνωρίζουμε την απειλή, επικίνδυνο είναι να εφησυχάζουμε και να εξαρτόμαστε από την καλή προαίρεση του κάθε τρομοκράτη. Άλλωστε αν δούμε την συνολική δράση των ριζοσπαστών φονταμενταλιστών του Ισλάμ, αυτή στρέφεται εναντίον κάθε ξένης κουλτούρας. Δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να καταστρέψουν σπάνια μνημεία του ελληνικού και του ινδικού πολιτισμού στο Αφγανιστάν, δείχνοντας ξεκάθαρα την κάθετη εναντίωσή τους στις πολιτισμικές διαφορετικότητες.

Η επιλογή του στόχου των Δίδυμων Πύργων, των τρένων της Μαδρίτης και του μετρό και των λεωφορείων του Λονδίνου όπου εργάζονταν ή απλά επισκέπτονταν πολίτες από όλες σχεδόν κάθε εθνικότητας, δείχνει την καθολικότητα της αντιπαράθεσης που επιδιώκουν. Ακόμα και οι δικοί μας 100+ Έλληνες και Ελληνοαμερικανοί την 11η Σεπτεμβρίου δεν ήταν μια παράπλευρη απώλεια αλλά ένας προσχεδιασμένος φόνος. Ακόμα και αν δεν συμμετείχε μια χώρα πχ στον πόλεμο στο Ιράκ, οι φανατικοί φονταμενταλιστές δεν στερούνται δικαιολογιών για επιθέσεις, όπως όταν απείλησαν τη Γαλλία για το θέμα της ισλαμικής μαντίλας. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε όλοι στόχοι. Όχι για αυτά που κάνουμε αλλά για αυτό που είμαστε.

Και η Αλ-Κάιντα είναι μόνο ένα μόνο κομμάτι του επιθετικού ισλαμοφασισμού. Μπορούμε να ξεχάσουμε τους ισλαμιστές της Αλγερίας που σφάζουν ισλαμικές οικογένειες για να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση; Τους ισλαμιστές στις Φιλιππίνες που επιμένουν να σκοτώνουν Φιλιπινέζους για τη δημιουργία ισλαμικού κράτους σε περιοχή όπου δεν είναι καν πλειοψηφικοί ως μειονότητα; Τους οπαδούς της Τζεμαά Ισλαμίγια που κόβουν λαιμούς χριστιανών κατοίκων της Ινδονησίας, καίνε εκκλησίες, και έκαναν βομβιστική επίθεση στο Μπαλί εναντίον αμάχων, στο οποίο Μπαλί οι κάτοικοι είναι Ινδουιστές; Τους αυτονομιστές του Κασμίρ που ανατινάζονται αδιάκριτα σε ανοιχτούς χώρους; Τις ακρότητες των Ταλιμπάν που έφταναν στο σημείο να ακρωτηριάζουν δεκατετράχρονα κορίτσια που τολμούσα να βάψουν τα νύχια τους; Την ομάδα του Ναμανγκάνι στην κοιλάδα Φεργκάνα που παλεύει να εκδιώξει όλους τους απίστους από τη γη του Ισλάμ-εννοώντας φυσικά και τους Ρώσους εποίκους; Την Ισλαμική Χαμάς και Τζιχάντ που σκορπούν τον τρόμο και το θάνατο όχι εναντίον όχι εναντίον στρατιωτών αλλά αμάχων; Των “αντιστασιακών” του Ιράκ που αποκεφαλίζουν αθώα μέλη ανθρωπσιικών οργανώσεων και σκοτώνουν αδιακρίτως τους Άραβες ομοεθνείς τους;

Και επειδή το πρόβλημα δεν είναι απλά μερικοί φανατικοί αλλά έχει να κάνει με τις συνολικές δομές και το πνευματικό επίπεδο τις ισλαμικής κοινωνίας (που εκπαιδεύονται, πώς βρίσκουν τόσο πρόθυμους “μάρτυρες”, πώς στήνουν περίπλοκα δίκτυα πληροφοριών και μέριμνας, πώς διατηρούν τέτοια τεράστια επιρροή μέσα στις μουσουλμανικές κοινωνίες, πώς έχουν διασυνδέσεις σε κάθε διοικητική, ενημερωτική ή άλλη αρχή κτλ) λύση δεν μπορεί να είναι η αδιαφορία του δυτικού κόσμου.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε στρατιωτικά και με πλήρη ισχύ κάθε τρομοκράτη και τρομοκρατική ομάδα, και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε τις φωνές μεταρρύθμισης και αλλαγής στον μουσουλμανικό κόσμο, ώστε η βασιλεία 700 και πλέον χρόνων των σκοταδιστών να λήξει μια και καλή και να μπορέσει ο ισλαμικός κόσμος να βρει τη θέση που του αξίζει στο σύγχρονο κόσμο. Δυστυχώς οι οπισθοδρομικές ισλαμικές κοινωνίες είναι πια πολύ επικίνδυνες για τις αφήσουμε στην ησυχία τους (και φυσικά αυτές δεν έχουν κανένα σκοπό να αφήσουν έτσι εμάς).

Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα στο Ιράκ σήμερα. Άσχετα αν ο πόλεμος έγινε σωστά ή όχι, δίκαια ή όχι, νόμιμα ή όχι. Σήμερα πρέπειο να χτιστεί μια κοινωνία-φάρος για όλες τις προοδευτικές και ανανεωτικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου, που είναι το τελαυταίο πράγμα πυο θέλουν οι εμπνευστές (και) της σημερινής επίθεσης . Και γι’ αυτό και η αντίδραση εκεί των ισλαμοφασιστών είναι τόσο έντονη (γι’αυτό και στρέφεται κύρια εναντίον των ίδιων των Ιρακινών που είναι πρόθυμοι να φτιάξουν μια νέα σύγχρονη κοινωνία) διότι ξέρουν ότι πρόκειται για τη μεγάλη μάχη της πολιτικής τους επιβίωσης. Και θα μεταχειριστούν κάθε μέσο προκειμένου να μη χάσουν αυτά που διατηρούν εδώ και τόσους αιώνες σε βάρος της ευημερίας, της προόδου, της ανάπτυξης και της ειρηνικής συμβίωσης των μουσουλμανικών λαών. Το θέμα είναι αν θα υποκύψουμε στην τρομοκρατία τους ή θα μείνουμε στις ακλόνητοι στις αξίες που ορίζουν τον πυρήνα του πολιτισμού μας.

Φώτης Περλικός