Ανταγωνισμός ή βαρβαρότητα
Ιούν 27th, 2009 | Μάρκος Δραγούμης| Κατηγορία: Ελλάδα, Οικονομικά, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Το ΚΚΕ κατηγόρησε την Κυβέρνηση ότι τα νέα φορολογικά μέτρα που εξήγγειλε στις 25- 6 09 ο κ. Παπαθανασίου δεν θίγουν καθόλου την «πλουτοκρατία». Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του τα κατήγγειλε ως ατελέσφορα και αντιλαϊκά. Τούτο συνάδει άλλωστε με αυτό που είχε πει στην ‘διακαναλική’ του συνέντευξη πριν από τις ευρωεκλογές ο κ. Παπανδρέου ότι ως κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ θα «φορολογήσει τον πλούτο εκεί που πραγματικά υπάρχει». Είπε ακόμη ότι με την «αναδιάρθρωση των φόρων» το σοσιαλιστικό του κράτος θα μπορέσει να προχωρήσει στις δημόσιες επενδύσεις που απαιτεί η «πράσινη ανάπτυξη». Το νέο δίλημμα που πρότεινε ήταν ή βουλιάζουμε ή αλλάζουμε». Δεν μίλησε καθόλου για ενίσχυση του ανταγωνισμού και στήριξε όλες τις προοπτικές αλλαγής επί τα βελτίω στο κράτος του ΠΑΣΟΚ.
Ωστόσο ήρθε πια η στιγμή να επανεξετάσουμε την ουσία της φορολογίας και τη σχέση της με τον ανταγωνισμό σε μια ελεύθερη οικονομία της αγοράς. Το σύνθημα του Γκόρντον Γκέκο στην περίφημη ταινία «Ουώλ Στρητ» του Όλιβερ Στόουν «η απληστία είναι καλή» (greed is good) έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τους οπαδούς της κρατικής παρέμβασης για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους. Η δημιουργία πλούτου από ιδιώτες καταδικάζεται από πάσης φύσεως «προοδευτικούς» ως κάτι κακό από ηθικής και πολιτικής πλευράς. Είναι ωστόσο αναγκαίο κακό, όπως αναγκάσθηκε να δεχτεί ο ίδιος ο Λένιν επιβάλλοντας στο τέλος της ζωής του την «Νέα Οικονομική Πολιτική», όπως δέχονται σήμερα οι Κινέζοι κομμουνιστές και όπως μοιάζουν να παραδέχονται με μισό στόμα και μερικοί Έλληνες «Ανανεωτικοί» του Συνασπισμού.. Ο τρόπος ελέγχου και «αξιοποίησης» αυτού του αναγκαίου κακού είναι για όλους αυτούς η φορολογία που δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως πηγή εισοδήματος για το κράτος αλλά και ως ένα είδος ποινής γι’ αυτούς που πλουτίζουν χάρη στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στη σημερινή κρίση, η ιδέα ότι οι πλούσιοι πρέπει να εξαναγκασθούν να πληρώσουν για την ανάκαμψη της οικονομίας έχει γοητεύσει πολλούς σοσιαλιστές, συμπεριλαμβανομένου του κ. Παπανδρέου. Το ότι η υψηλή φορολογία μπορεί να βλάψει την οικονομία έχει βέβαια καταδειχθεί από το 1976 όταν ο Αρθούρος Λάφφερ, καθηγητής από το Σικάγο, εξήγησε το φορολογικό σύστημα σε ένα στέλεχος του Λευκού Οίκου ονόματι Ντόναλντ Ράμσφελντ ζωγραφίζοντας την περίφημη ‘καμπύλη Λάφφερ’ σε μια πετσέτα εστιατορίου όπου οι δύο τους συνέτρωγαν. Δύο είναι οι ακραίες καταστάσεις είπε ο Λάφφερ: Βάλε μηδέν φόρους και δεν θα έχεις καθόλου κρατικό εισόδημα. Βάλε 100% φόρους και πάλι δεν θα έχεις εισόδημα διότι κανένας δεν θα δουλέψει. Το μυστικό της επιτυχίας εξήγησε ο Λάφφερ είναι να βρεις το άριστο σημείο κάπου ανάμεσα στα δύο άκρα αυτής της καμπύλης.
Υπάρχει πληθώρα στοιχείων που τεκμηριώνουν την ορθότητα αυτής της προσέγγισης. Η ανάκαμψη της ευημερίας στη Βρετανία άρχισε το 1979 όταν το ανώτατο κλιμάκιο της φορολογίας μειώθηκε από το απαγορευτικό για την ανάπτυξη 98% στο 75%. Νέα μεγάλη ώθηση δόθηκε όταν ο Nigel Lawson μείωσε, στον προϋπολογισμό του 1988, το ανώτερο κλιμάκιο από το 60% – όπου είχε ήδη κατεβεί – στο 40%, μειώνοντας ταυτόχρονα την επιβάρυνση και των κατώτερων κλιμακίων. Εις πείσμα των φωνασκούντων Εργατικών αυτές οι μειώσεις είχαν αναδιανεμητικές συνέπειες. Πριν από αυτές, οι πλούσιοι συνεισέφεραν κατά 14% στο συνολικό φόρο εισοδήματος που εισέπραττε το κράτος. Μετά τις αλλαγές, το ποσοστό αυτό ανέβηκε στο 21%. Φαίνεται ότι για άλλη μια φορά η μείωση της φορολογίας έδωσε κίνητρα στους πλουσίους να επενδύσουν, να εργασθούν και να κερδίσουν περισσότερα.
Σήμερα με την παγκοσμιοποίηση, τα περιθώρια επιλογής έχουν στενέψει πολύ. Όχι πια η αύξηση των φόρων αλλά και απλώς η προσδοκία αύξησής τους μπορεί να στείλει τους επενδυτές στη Σιγκαπούρη, στο Ντουμπάϊ η… στην Κύπρο. Γιατί να ρισκάρει κανείς τα λεφτά του δουλεύοντας για τον εφοριακό; Ο Λάφφερ ήθελε απλώς να δώσει στον Ράμσφελντ ένα μάθημα που οι πολιτικοί μοιάζουν να το χρειάζονται κάθε είκοσι η τριάντα χρόνια όταν η ύφεση αρχίσει να χτυπάει την πόρτα των χωρών τους.
Η λογική ότι αφού μας λείπουν 10 δις. ευρώ για να κρατήσουμε το δημόσιο έλλειμμα κάτω από το 3% πρέπει να τα βρούμε φορολογώντας τους πλούσιους όπως ωρύεται το ΚΚΕ, είναι βαθύτατα λαθεμένη. Η χαμηλή φορολογία λειτουργεί ως κίνητρο και η υψηλή ως αντικίνητρο για επενδύσεις. Το πρόβλημα δεν λύνεται, αντιθέτως μάλιστα, όταν η εφορεία παίρνει ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι από μια πίττα που ολοένα συρρικνώνεται. Ακόμη και ο Κεϋνς παρατήρησε ότι ‘η φορολογία μπορεί να ανέβει τόσο ώστε να χάσει το σκοπό ύπαρξής της’ (taxation may be so high as to defeat its purpose). Το μάταιο, η μάλλον το επιβλαβές, της υπερβολικής φορολόγησης των ανωτέρων κλιμακίων δεν είναι θεωρία αλλά αποδεδειγμένο γεγονός σε όλο τον κόσμο.
Ας γυρίσουμε όμως στον κ. Παπανδρέου και στην παρουσίαση του νέου διλήμματός του “ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”. Κατά αρχήν βέβαια το ένα δεν αποκλείει το άλλο όπως το ξέρει πολύ καλά ο ίδιος εξ οικογενειακής παραδόσεως. Ωστόσο σήμερα το ζητούμενο είναι να βγούμε από την κρίση, όχι κατ’ ανάγκην να υπερφορολογήσουμε τους πλουσίους ώστε με τα λεφτά που θα τους πάρουμε να χρηματοδοτήσουμε ως κράτος την πράσινη ανάπτυξη όπως προδιέγραψε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να μειώσουμε την γραφειοκρατία και (ναι! ναι!) τους φόρους ώστε να ενισχύσουμε τον ανταγωνισμό μεταξύ των επενδυτών δίνοντάς τους κίνητρα να έρθουν σ’ αυτή την ευλογημένη, ηλιόλουστη και ανεμοδαρμένη χώρα για να παραγάγουν ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές.
Ο λόρδος Μάντελσον μέλος σήμερα της Εργατικής Κυβέρνησης στη Βρετανία είπε το περίφημο ότι οι Νέοι Εργατικοί είναι “πολύ χαλαροί (seriously relaxed) βλέποντας ανθρώπους να πλουτίζουν ασυστόλως (getting filthy rich)”. “Ανταγωνισμός (και πλουτισμός) η βαρβαρότητα” λοιπόν ειδεμή ‘βουλιάζουμε χωρίς να αλλάζουμε’.
Μάρκος Δραγούμης
Μπορεί κε Δραγούμη να έχετε σχεδόν τα τριπλά χρόνια από μένα, αλλά η κοντόσκοπη και τυποποιημένη θεώρηση των πραγμάτων εκ μέρους σας με εκπλήσσει δυσάρεστα. Ενώ σκιαγραφείτε την πραγματικότητα, καταλήγετε στο ότι η μόνη λύση είναι να αφεθούν οι πλούσιοι στην (φορολογική) ησυχία τους. Εδώ όμως έγκειται το αδιέξοδο των θέσεων που ευαγγελίζεσθε: όλο και περισσότερος πλούτος συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερους, οι οποίοι γίνονται όλο και πιο απρόθυμοι να συνεισφέρουν στο εθνικό ταμείο γιατί πολύ απλά γίνονται όλο και ικανότεροι να “εκβιάσουν” τη χώρα ότι θα τα μαζέψουν και θα φύγουν, αν δεν αφεθούν όλο και πιο ασύδοτοι να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Την ίδια στιγμή όμως είναι αυτοί που αντί για 30.000.000 ευρώ δηλώνουν 30.000, που κυκλοφορούν με 5-10 διαφορετικά αυτοκίνητα και έχουν σκάφη αναψυχής μήκους δεκάδων μέτρων, προκαλώντας με την κακόγουστη επίδειξη της ασυλίας τους από κάθε κοινωνικό έλεγχο.
Με όλο το σεβασμό κε Δραγούμη, θα έπρεπε η εμπειρία σας να σας έχει καταδείξει ότι αυτά που υποστηρίζετε είναι οικονομικά και πολιτικά χρεωκοπημένα: η σημερινή κρίση που βιώνουμε είναι απόρροιά τους και σας παραπέμπω στη σημερινή κατάσταση της Αγγλίας, αλλά και της Γερμανίας την προηγούμενη δεκαετία επί Σρέντερ, που με την ίδια λογική με τη δική σας χάρισε δις στους μεγαλοκεφαλαιούχους για να τα δει να επενδύονται σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ο νεοφιλελευθερισμός ιδεολογικά έχει χρεωκοπήσει κε Δραγούμη και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός πια ούτε ακόμη και από τους νηφάλιους υποστηρικτές του. Η διατήρησή του εξαρτάται μονάχα από τους φυσικούς εκπορευτές του -τους κεφαλαιοκράτες δηλαδή και την υποτελή τους ιντελλιγκέντσια- οι οποίοι ήδη διαισθάνομαι ότι επεξεργάζονται ένα πειστικότερο παραμύθι για να σερβίρουν στους υποτελείς τους από αυτό που μόλις αναπαράγατε.
Κύριε Δραγούμη,
Συγχαρητήρια γιά το άρθρο σας.
Μανώλης Στειακάκης (www.kede.gr)
sanctuary, θαυμάζω την πεποίθηση που έχεις, αλλά, ψάξ’το λίγο παραπάνω.
– Το άρθρο είναι εντός πραγματικότητος, καθόλου “πολιτικό”.
– Εχω την εντύπωση, οτι πολλοί φαντάζονται τους “πλουσίους” σαν άτομα με ένα σακί που ρίχνουν χρήμα…
– Το χρήμα κινείται, επενδύεται και διανέμεται, (και – στην διανομή- πάλι φορολογείται – εστω με ΦΠΑ).
– Το Κράτος απεδείχθη ανίκανο στην επαναδιανομή ΄και εντελώς διεφθαρμένο στην επένδυση – και δεν εννοώ καθόλου αποκλειστικά το Ελληνικό.
– Οι δε “λιγοι” πλούσιοι και “πολλοί” φτωχοί είναι μύθος. Οι “πολλοί” φτωχοί δεν ζούσαν πριν 20 χρόνια, όπως ζουν τώρα – ακόμη και στην Αφρική, οι συνθήκες ζωής έχουν βελτιωθέί δραματικά.
– Αλλο συγκρίσεις και άλλο πραγματικότητα…….
– Και , για να γίνουμε πιό κυνικοί, πρέπει να πείσεις τον “πλούσιο” να συνδράμει, αλλέως, ψάξε να τον βρείς…..
Για την Ελληνική οικονομία, πάντως, η φορολογία εισοδήματος είναι πρόβλημα δευτέρας τάξεως.
Οι κύριοι μηχανισμοί φορολογήσεως και αναδιανομής είναι ο ΦΠΑ και η λεγομένη κοινωνική ασφάλιση. Βρίσκονται συνδυαστικώς σε τόσο υψηλό επίπεδο που έχουν εκμηδενίσει την εξηρτημένη εργασία εκτός του ευρυτέρου δημοσίου τομέως. Δουλειά με μισθό και κοινωνική ασφάλιση μπορεί να προσφέρει, πλέον, μόνον το δημόσιο. Και για να την προσφέρει δανείζεται. Το δημόσιο δούλεψε την μηχανή αυτή γιά 30 χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι ο δανεισμός φαίνεται να χτύπησε το ανώτατο όριό του. Εμείς, όμως, ακόμα θέλουμε αραλίκι στο δημόσιο και να μας τρέφουν άλλοι.
Τώρα περιμένουμε έναν ιδανικό πολιτικό αυτόχειρα να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Μέχρι σήμερα είχαμε την τύχη να βρίσκουμε τέτοια πρόσωπα, όπως ο Κώστας Σημίτης του 1985-87, ο Στέφανος Μάνος του 1992-93, ο Αλέκος Παπαδόπουλος του 1993-96 κλπ. Μόνο που την φορά αυτή τα περιθώρια είναι ακόμη στενώτερα …
Αν ο φόρος είναι ανταποδοτικός, κακώς προσπαθούμε να τον αποφύγουμε. Αν όμως έχει χαρακτήρα ποινής, τότε καλώς δεν τον καταβάλουμε. Αλήθεια με τι χαρακτήρα ξεκίνησε και με τι χαρακτήρα βρίσκεται να εφαρμόζεται σήμερα. Δυστυχώς μάλλον το δεύτερο. Υπηρεσίες που θα έπρεπε να έχουμε από την αρχή δωρεάν, τις αποκτούμε μια δεύτερη στιγμή σωστά, πληρώνοντας ακόμα μια φορά. Βλέπε μόνο παιδεία, υγεία, αυτό αρκεί.
Αλήθεια ποιός μπορεί να διαχειριστεί σωστά τους φόρους; Ο νομοθέτης που θέλει να ασκεί και εκτελεστική εξουσία; Ή ο συνδικαλιστής μόνιμος υπάλληλος που απολαμβάνει τα κεκτημένα; Ή και οι δύο μαζί; Μάλλον κανείς. Ίσως ο πολιτευτής που ονειρεύεται μια θέση στη βουλή; Ίσως.
Απορώ πως είναι δυνατόν, ενεργά μέλη-στελέχη πολιτικών κομμάτων (κύριας απασχόλησης πολιτικοί, ανεπάγγελτοι, συνδικαλιστές, τα μέγιστα οφελημένοι από το υπάρχον προσαρμοσμένο στα μέτρα τους σύστημα, κοπής και αντίληψης προηγούμενων δεκαετιών, να θέλουν να το αλλάξουν.
Έτσι λοιπόν όταν το όνειρο της οικογένειας είναι να διορισθεί μόνιμα το παιδί, να δέσει το γαΐδαρό του που λέμε, όταν ακόμα και σήμερα πρέπει η «ανάπτυξη» να περάσει από το πολιτικό γραφείο, τότε μάλλον ο φόρος είναι ποινή, γι’αυτό και η κοινωνία τακτοποιεί και συνάμα ελευθερώνει τα κακώς κείμενα με την παραοικονομία. Ή τρομάζουμε και αλλάζουμε ή φυσικά συνεχίζουμε και όπου μας βγάλει, αν μας βγάλει.
ελεείστε τους πλούσιους λοιπόν, σύμφωνα με το κ. Δραγούμη. Το γεγονός ότι είναι εκτός πραγματικότητας αποδεικνύεται απο το ότι παρόλο που τα τελευταία χρόνια εισφορές και φορολογία μειώνονταν ραγδαία ενώ χαριστικά μέτρα και διακανονισμοί υπέρ των πλουσιων λαμβάνονταν με καταιγιστικό ρυθμό τόσο από πασοκ όσο και από νδ, οι επενδύσεις από μέρους τους όχι μόνο ήταν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες αλλά μετακόμιζαν τις εταιρίες τους προς βουλγαρία κλπ. Με δυο λόγια, μπορεί και να ισχύει αυτό που λέει ότι η υψηλή φορολογία λειτουργεί ως αντικίνητρο για επενδύσεις αλλά στην ελλάδα πολύ απλά δεν υπάρχει υψηλή φορολογία των πλουσίων. είναι πραγματικά συγκινητικές οι προσπάθειες αρθρογραφων σε αυτή την ιστοσελίδα να πείσουν εαυτούς και αλλήλους για το πόσο σκληρά φορολογούνται οι πλούσιοι σε αυτή τη χώρα.
«εισφορές και φορολογία μειώνονταν ραγδαία»
Ούτε ο ΦΠΑ ούτε οι εισφορές μειώθηκαν, αντιθέτως αυξήθηκαν στην Ελλάδα. Ἕνας που παίρνει στο χέρι τον κατώτατο μισθό των 716,8 ευρώ πρέπει νὰ παραγάγει έργο αξίας 1009,2 ευρώ για τον εργοδότη του. Πρέπει να καλύψει το κόστος των εισφορών που συνεπάγεται η απασχόλησή του. Στά 7αμε16 ευρώ που ξοδεύει τα 116 τουλάχιστον είναι ΦΠΑ. Συνεπώς, για να απολαύσει κατανάλωση 600 ευρώ, πρέπει να παραγάγει έργο 1009,2 ευρώ. Φορολογία 40% για τον φθηνότερο μισθωτό. Τι συζητάμε λοιπόν,
πηγή ΙΚΑ
Πολύ ωραίο άρθρο από τον κ.Δραγούμη
Για τον χρήστη Sanctuary: θα μπορούσε να μας δώσει έναν ορισμό του όρου νεο-φιλελευθερισμός όπως τον αντιλαμβάνεται;
Το κακό στη χώρα μας είναι ότι στη δημοσιογραφική αντίληψη “Είμαι δημοσιογράφος, ξέρω και οικονομικά” που επικρατεί στην τηλεόραση, ακολουθούν και πολλοί οι οποίοι είναι εμφανές ότι δεν κατέχουν την οποιαδήποτε βασική γνώση μακρο-οικονομίας και απλά αναμεταδίδουν ότι ακούνε.
Γι’αυτό το λόγο δεν μπορούν να αντιληφθούν τα ορθά που γράφει ο κ.Δραγούμης στο κείμενο του, τα οποία είναι και βασικά στην οικονομική θεωρία.
Η ύφεση που βιώνει η παγκόσμια οικονομία στις μέρες μας, αν θέλουμε να αναλύσουμε τα αίτια της έναρξης της, ξεκίνησε και από “σοσιαλιστές” ηγέτες της Μεγάλης Βρετανίας, οι οποίοι δεν ήταν “νεο-φιλελελεύθεροι” όπως δηλώναν.
Επι χρονια ημασταν η μονη χωρα που δεν φορολογουνταν τα μερισματα απο ΑΕ,οι υπεραξιες απο την πωληση μετοχων και τα κερδη απο stock options.Ταυτοχρονα το κρατος ειχε δημιουργησει και αλλα κινητρα για επενδυσεις οπως τα ΣΔΙΤ κτλ.Αν ειναι ετσι τα πραγματα οπως τα περιγραφει ο κυριος Δραγουμης σημερα οι επενδυσεις θα ειχαν πολλαπλασιαστει,αυτο ομως δεν εγινε.Πολυ απλα οπως αναφερθηκε παραπανω σημερα το Κεφαλαιο φιλοδοξει να επενδυσει σε χωρες οπως η ΠΓΔΜ οπου δεν φορολογειται σχεδον καθολου,δεν υπαρχει νομοθεσια για την προστασια του περιβαλλοντος και δεν εφαρμοζονται οι διαταξεις περι εργατικου δικαιου.Εσεις οι υπερμαχοι της ελευθερης αγορας αγνοειτε πως σημερα ο καπιταλισμος ειναι εντελως διαφορετικος απο αυτον που οραματιστηκε ο Ανταμ Σμιθ.Αντιθετως εξελιχθηκε οπως ακριβως ειχε προβλεψει ο Μαρξ.Δηλαδη εχει εξαπλωθει στο διεθνες στερεωμα και στην κορυφη του βρισκονται οι μεγαλες πολυεθνικες που ανατρεπουν ακομη και κυβερνησεις.Θελετε δε θελετε ετσι ειναι τα πραγματα.Η εποχη της φεουδρχιας μπορουμε να πουμε πως ειναι παλι εδω,μονο που αντι για κομητες και δουκες εχουμε κεφαλαιοκρατες,αντι για Βουρβωνους εχουμε Ροκφελερ.Ετσι οπως αποδεικνυεται και απο την κριση η κλασικη οικονομικη θεωρια μαλλον αποδεικνυεται κενη περιεχομενου.
Κανείς σοβαρός άνθρωπος δε θεωρεί κίνητρο για επενδύσεις σε μια χώρα το αν φορολογούνται οι υπεραξίες από την πώληση μετοχών,τα stock options κ.λ.π. Πρόκειται για σταγόνα στων ωκεανό…
Κίνητρα για να επενδύσει κάποιος σε μια χώρα είναι το φορολογικό της σύστημα, το νομικό καθεστώς, η απλούστευση των διαδικασιών στις αδειοδοτήσεις, οι υποδομές των μεταφορών της χώρας, το εργατικό κόστος ασφαλώς κ.ά.
Η Ελλάδα στους παραπάνω παράγοντες εκτός του τελευταίου έχει τραγικές επιδόσεις.
Το φορολογικό σύστημα αλλάζει ανα δυο χρόνια περίπου(πολλές φορές η ίδια κυβέρνηση το αλλάζει 2 φορές μέσα στην τετραετία), υπάρχει πολυνομία και ατιμωρησία με “παραθυράκια” και πρώτους διδάξαντες τους πολιτικούς, τραγική γραφειοκρατία και υποδομές για κλάματα.
Ως γνωστόν η Ελλάδα κυρίως παράγει υπηρεσίες μιας και το τρένο της εκβιομηχάνισης το έχει χάσει από δεκαετίες τώρα, και οι μισθοί που πληρώνεται το ελληνικό εργατικό δυναμικό για την παροχή υπηρεσιών είναι έτσι και αλλιώς από τους μικρότερους στην Ευρώπη, επομένως το εργατικό κόστος μικρό ρόλο παίζει για τον χ επενδυτή που θα έρθει στην Ελλάδα.
Οι υπόλοιποι προαναφερθέντες παράγοντες είναι που είναι σαφώς αποτρεπτικοί. Παρ’όλα αυτά τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε μια παροδική αύξηση των επενδύσεων, κατα κύριο λόγο της μείωσης της φορολογίας των εταιρειών και όχι βέβαια επειδή η Ελλάδα βελτιώθηκε στους υπόλοιπους παράγοντες, αλλά και αυτή η αύξηση εξανεμίστηκε από τις συνθήκες που προέκυψαν λόγω ύφεσης.
Όσον αφορά την ΠΓΔΜ πρώτος διδάξας και κυριότερος επενδύτης της ήταν και είναι ο κρατικός ΟΤΕ και άλλες ΔΕΚΟ, ο οποίος τα λεφτά που μας έπαιρνε με το έτσι θέλω εδώ και δεκαετίες, αντί να τα επενδύσει στον εκσυγχρονισμό του δικτύου του για ευρυζωνικές υπηρεσίες για παράδειγμα, τα έδινε και συνεχίζει να τα δίνει σε μια χώρα με την οποία έχουμε ανοιχτές διπλωματικές διαφορές επι σειρά ετών..!!
Αυτό που περιέγραφε ο Adam Smith έτσι και αλλιώς δεν εφαρμόζεται στην πράξη και φυσικά σε καμία περίπτωση στην Ελλάδα. Είναι άλλο πράγμα η ελεύθερη αγορά και άλλο η ασύδωτη αγορά. Η ελεύθερη αγορά έχει κανόνες και μάλιστα πολύ συγκεκριμένους και σίγουρα δεν “συμπαθεί” τα μονοπώλια που συνήθως μεγάλες πολυεθνικές επιδιώκουν.
Η κλασική οικονομική θεωρία σίγουρα δεν απέτυχε, αλλά ακόμα και αυτό να δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας, και τα σοσιαλιστικά κευνσιανά μοντέλα που εφαρμόστηκαν τελευταία,ιδίως στην Αμερική, δεν ειδα να λύνουν το πρόβλημα.
Ανεξάρτητα από ιδεολογικές διαφορές, όποιος διαβάσει το βιβλίο του κ.Δραγούμη θα κερδίσει πολλά πιστεύω ακόμα και στο εντελώς αντίθετο ιδεολογικό άκρο και να ανήκει. Εγώ είμαι από τους τυχερούς που το έχω στην κατοχή μου, και είναι απλό, κατανοητό και πολύ κατατοπιστικό σε σχέση με την έννοια του φιλελευθερισμού, η οποία δεν περιορίζεται φυσικά μόνο στα οικονομικά θέματα.
Κυριε Καλαρη απο τη δεκαετια του 1990 και μετα πολλες αλλαγες που εγιναν διαμορφωσαν ενα ευνοικο περιβαλλον για επενδυσεις στην Ελλαδα.Αναφερομαι στην απελευθερωση του τραπεζικου συστηματος, στην εισοδο στην ΟΝΕ,στην εναρμονιση του νομικου μας καθεστωτος με το αντιστοιχο κοινοτικο,στην εδραιωση σταθερων μονοκομματικων κυβερνησεων,στην διεξαγωγη της Ολυμπιαδας ,στα δημοσια εργα χρηματοδοτουμενα απο κοινοτικους και εθνικους πορους,στη μειωση της φορολογιας των επιχειρησεων στο 25%,στις αποκρατικοποιησεις,στην απελευθερωση ορισμενων τομεων οπως οι τηλεπικοινωνιες,στην εισροη μεταναστων αλλα και στη μειωση των επιτοκιων που στηριξαν και την αυξηση της καταναλωσης αλλα και της επενδυσης αρα και του ΑΕΠ.Ειδαμε μια ανοδο στις επενδυσεις στον τριτογενη τομεα οπως και εσεις αναφερατε ομως στη βιομηχανια αυτο δεν εγινε.Τουλαχιστον δεν ειχαμε επενδυσεις απο το εξωτερικο.Αντιθετα ειχαμε εκροη κεφαλαιων στις χωρες της ΝΑ Ευρωπης η οποια αρχισε αφενος απο τις τραπεζες και τις ημικρατικες εταιρειες οπως ο ΟΤΕ αφετερου συνεχιστηκε απο τις βιομηχανικες επιχειρησεις.Τωρα γιατι συμβαινει αυτο?Εσεις λετε οτι ευθυνεται η διαφθορα,η γραφειοκρατια και το ασταθες φορολογικο καθεστως.Για τη φορολογια το μονο που μπορουμε να πουμε ειναι πως οι αλλαγες παντοτε εξυπηρετουσαν τις αναγκες του κεφαλαιου για αυτο κιολας ειχαμε τοσο χαμηλους συντελεστες για τις επιχειρησεις που ενας μεγιστανας πληρωνε και πληρωνει λιγοτερα αναλογικα με ενα μισθωτο η ενα συνταξιουχο που φορολογειται με συντελεστη 40%.Για την γραφειοκρατια και τη διαφθορα μιας και ειστε δημοσιογραφος θα ξερετε ποσες εταιριες εχουν παραπεμπθει στην Επιτροπη Ανταγωνισμου και ποια ηταν η ποινη τους.Μιλαμε ως επι το πλειστον για πολυεθνικες που εχουν δημιουργησει σημερα ολιγοπωλιακες καταστασεις στην οικονομια μας σε συγκεκριμενους κλαδους.Τι μας μενει λοιπον να σκεφτουμε?Προφανως η δυνατοτητα εκμεταλλευσης του χαμηλοτερου κοστους παραγωγης οδηγαει ελληνικες εταιρειες να” μεταναστευουν “στη Βαλκανικη.Αυτο το φαινομενο δεν αφορα μονο την Ελλαδα.Σε ολον τον ανεπτυγμενο κοσμο ισχυει.Αρα αυτο θα πρεπει να μας βαζει σε γενικοτερο προβληματισμο και οχι να υιοθετουμε λαικιστικες κορωνες των δελτιων ειδησεων.Τωρα οσον αφορα το βιβλιο του Δραγουμη εφοσον αυτο ειναι δυνατο ναι θα το διαβαζα.Σημασια εχει ομως οτι ο φιλελευθερισμος δεν δικαιουται να απαιτει το μονοπωλιο της οικονομικης ορθοτητας.Σημερα αυτο αποδεικνυεται περιτρανα.Επιπλεον αν και δεν θα κατετασσα τον εαυτο μου στο χωρο της μαρξιστικης Αριστερας θεωρω πως τα εργα του Μαρξ τη δεδομενη τουλαχιστον στιγμη ειναι και πιο επικαιρα και περισσοτερο ρεαλιστικα.Ετσι λοιπον ειναι πιο ενδιαφερον σημερα καποιος να στραφει στη μελετη του Κεφαλαιου παρα του Πλουτου των Εθνων η των ερυνων του Κεινς.