Το πανεπιστήμιο πρέπει να παραμείνει ανοιχτό
Ιούν 12th, 2008 | Αριστείδης Χατζής| Κατηγορία: Παιδεία |
Email This Post
|
Print This Post
|
Αφού κινδύνευσαν ακόμα και οι ζωές ανθρώπων η πανεπιστημιακή κοινότητα αποφάσισε να αντιδράσει …δυναμικά. Ποια είναι η αντίδραση; Να κλείσει το πανεπιστήμιο.
Θεωρώ το κλείσιμο του Πανεπιστημίου μεγάλο λάθος. Είναι και αναποτελεσματικό και απαράδεκτο.
Το Πανεπιστήμιο δεν πρέπει να κλείνει ποτέ και για κανέναν λόγο. Ιδίως μάλιστα δεν πρέπει να κλείνει για συνδικαλιστικούς λόγους, για λόγους διαμαρτυρίας ή για να εκβιαστεί η ελληνική κοινωνία, το κράτος ή οι φοιτητές.
Τι θα κερδίσουμε αν το κλείσουμε για 1-2 ημέρες «ως ένδειξη διαμαρτυρίας»; Θα το σεβαστούν περισσότερο αυτοί που δεν το σέβονται όταν είναι ανοικτό; Όχι βέβαια. Αδυνατώ να καταλάβω τι ακριβώς θα πετύχουμε. Ποιος θα συγκινηθεί και με ποιον τρόπο θα βοηθήσει;
Αντίθετα ξέρω σε ποιον θα κάνουμε κακό. Στους φοιτητές. Σε όλη αυτή την πικρή ιστορία του εξευτελισμού του δημόσιου πανεπιστημίου πρωταγωνιστεί το ελληνικό κράτος και οι πανεπιστημιακοί. Η συμμετοχή των φοιτητών στην καταβαράθρωσή του είναι αμελητέα – αλλά και αυτή συνδέεται απόλυτα με τα κόμματα που κάποιοι από αυτούς (εξ)υπηρετούν. Οι περισσότεροι φοιτητές (δυστυχώς…) δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για το Πανεπιστήμιο. Ο στόχος τους είναι να πάρουν ένα πτυχίο με οποιονδήποτε τρόπο και να γλυτώσουν από τον εφιάλτη που ονομάζεται ελληνική ανώτατη εκπαίδευση. Λυπάμαι πολύ για τον τρόπο που σκέφτονται αλλά δεν βλέπω κανέναν λόγο να τους τιμωρήσω για κάτι που φταίω εγώ.
Υπάρχει όμως και μια μειονότητα φοιτητών (ευτυχώς όχι και τόσο μικρή) που όχι μόνο αγαπάνε το πανεπιστήμιο αλλά θα κάνουν και ό,τι μπορούν για να το προστατεύσουν. Είναι οι πραγματικοί φοιτητές που βρίσκονται στις αίθουσες ή έξω από αυτές από το πρωί μέχρι το βράδυ, που κάνουν δεκάδες ερωτήσεις μέσα στο μάθημα, που οργανώνουν προβολές και συναυλίες, που μας κρατάνε ώρες στα γραφεία μας προσπαθώντας να αποκομίσουν όσα περισσότερα γίνεται από μια εμπειρία που ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσουν ποτέ. Αυτά τα παιδιά θα τιμωρηθούν, αυτά τιμωρούνται πάντα όταν κλείνει το πανεπιστήμιο.
Το κλείσιμο του πανεπιστημίου (για οποιονδήποτε λόγο) είναι μία πράξη που παραβιάζει όχι μία αλλά πολλές ελευθερίες και δικαιώματα. Όταν μάλιστα αυτή γίνεται με τη βία, όπως στις καταλήψεις, είναι πράξη φασιστική. Και στρέφεται πάντα κατά των φοιτητών.
Πώς αντιμετωπίζεις τον φασισμό; Σε μια πραγματική δημοκρατία, σε ένα κράτος δικαίου ένας μόνο τρόπος υπάρχει. Με το δίκαιο.
Το πανεπιστημιακό άσυλο προστατεύει τις ιδέες. Απ’ όπου κι αν προέρχονται. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει έναν καθηγητή να διατυπώσεις τις απόψεις του, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει έναν φοιτητή να τις αντικρούσει και να του ασκήσει κριτική χωρίς να φοβάται τις συνέπειες. Στο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να μπορεί να μιλήσει ελεύθερα, αν κληθεί, και ο Πλεύρης και ο Κουφοντίνας. Κανείς δεν δικαιούται να τους εμποδίσει. Κανείς δεν δικαιούται να κλείσει το Πανεπιστήμιο.
Το πανεπιστημιακό άσυλο όμως δεν προστατεύει τη βία, δεν προστατεύει τους εγκληματίες, δεν προστατεύει τους τραμπούκους. Αντίθετα το κράτος δικαίου πρέπει να προστατεύει τους φοιτητές, τους καθηγητές και το προσωπικό από το μίσος που έχουν οι φασίστες (όλου του ιδεολογικού φάσματος) προς κάθε έννοια ελευθερίας, αυτονομίας, επιλογής, αγάπης για τη γνώση.
Η σημερινή κατάσταση όχι μόνο δεν προστατεύει το άσυλο των ιδεών αλλά προστατεύει αποκλειστικά το άσυλο της βίας. Ο τρόπος προστασίας του ασύλου των ιδεών είναι ευθύνη της πανεπιστημιακής κοινότητας – και η απάντησή της δεν πρέπει να είναι το κλείσιμο των πανεπιστημίων.
Το πανεπιστήμιο πρέπει να παραμείνει ανοικτό, με κάθε θυσία.
> Στο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να μπορεί να μιλήσει ελεύθερα, αν κληθεί, και ο Πλεύρης και ο
> Κουφοντίνας.
Με μία πρόταση, καταφέρατε να στρέψετε εναντίον σας (χοντρικά) τους μισούς συν τους υπόλοιπους μισούς Έλληνες. Και φυσικά, έχετε δίκιο…
Το περασμένο Σάββατο 07 Ιουνίου 2008, βραδινή ώρα, γύρω στις 22:00, ένας ασυνείδητος οδηγός παρέσυρε, τραυμάτισε σοβαρότατα και εγκατέλειψε στο δρόμο την ξαδέλφη μου Κατερίνα Τσιγαρίδα, καθώς εκείνη διέσχιζε την διάβαση της στάσης Μετρό «Μεγάρου Μουσικής» επί της Βασιλίσσης Σοφίας, στο ρεύμα καθόδου με κατεύθυνση το «Hilton».
Παρακαλώ θερμά την προώθηση του μηνύματος προς πάσα δυνατή κατεύθυνση για τον εντοπισμού του οδηγού.
Αν οποιοσδήποτε γνωρίζει ο,τιδήποτε, παρακαλώ να επικοινωνήσει με την Δ/νση Τροχαίας Καισαριανής ή στα τηλέφωνα 6944 469 667 και 6949 076 887.
Αν οι μισοι και οι αλλοι μισοι ελληνες στραφουν εναντιον του (χοντρικα) λογω του Κουφοντινα και του Πλευρη ισως ειναι καιρος οι υπολοιποι να αποχωρουμε….
Ο βαθμός της αγάπης των φοιτητών είναι ανάλογος με το ενδιαφέρον του πανεπιστημίου και των μελών του ακαδημαικού προσωπικού για αυτούς. Γιατί πρέπει ένας νέος (μάλιστα) πολίτης να αγαπήσει ένα μηχανισμό που αποπνέει την αδιαφορία και την ποιότητα μίαςελληνικής δημόσιας υπηρεσίας; Πρέπει επιτέλους να κάνουμε αυτό που δεν γινόταν τόσα χρόνια: να τους μιλάμε και να τους δίνουμε κάθε ημέρα περισσότερες επιλογές σκέψης δράσης και οράματα για το μέλλον, το δικό τους και της κοινωνίας . Το ζητούμενο είναι η αγάπη που στηρίζεται στην ελεύθερη σκέψη και η γνώση που στηρίζεται στη δημιουργική αναζήτηση και δράση. Και για όλα αυτά δεν χρειάζεται το πανεπιστημιακό άσυλο. Άσυλο από ποιούς; από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία; από την ελληνική δημοκρατία; από τους εαυτούς μας ; Η ελεύθερη σκέψη και η γνώση δεν μπορεί να βασίζεται ούτε να περιορίζεται από τοπογραφικές ζώνες αποκλειστικής χρήσης. Σε μία σύγχρονη κοινωνία πολιτών τα Πανεπιστήμια δεν μπορεί να είναι “μονάδες ειδικής μεταχείρισης”, οι οποίες πρέπει να “προστατεύονται” από τις δυνάμεις μίας ανοιχτής κοινωνίας.
Κλείνοντας ένα Πανεπιστήμιο για οποιονδήποτε λόγο, έστω και για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα είναι μια στέρηση ελευθερίας σε όλους τους “νοήμονες” φοιτητές και γενικότερα για ολόκληρη την κοινωνία.
Όταν ένα πανεπιστήμιο κλείνει άμεσα γεμίζουν οι καφετέριες, τα μπαράκια και η Μύκονος (όχι πως ήταν άδεια όλα αυτά με ανοιχτά τα πανεπιστήμια). Φυσικά και υπάρχουν φοιτητές που ξημεροβραδιάζονται στη σχολή τους αναγκασμένοι να παρακολουθούν μαθήματα από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ (με πολλά κενά ενδιάμεσα) και δεν τυγχάνουν κανέναν απολύτως σεβασμό από σχεδόν κανέναν. Παραδειγματικά αναφέρω φοιτητές φερέφωνα των κομμάτων, καθηγητές αδιάφορους και “απαίδευτους” για τα πανεπιστημιακά έδρανα και διοικήσεις πανεπιστημίων ανίκανες να επιβληθούν και να οργανώσουν τη μόρφωσή μας.
Δεν ζούμε σε μια κοινωνία αποτελεσματική και χωρίς στρεβλώσεις, αυτό είναι βέβαιο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε και δεν έχουμε καταφερεί ακόμα είναι να αυτοπροσδιοριστούμε, να ξέρουμε ακριβώς ποιοι είμαστε, που ζούμε, τι παιδεία έχουμε και τι παιδεία θέλουμε να φτιάξουμε. Έχουμε πολύ δουλειά ακόμα λοιπόν..
Προβλήματα υπάρχουν και θα υπάρχουν! Από όλες τις πλευρές. Το ΄Τα προβλήματα ειναι πολυπαραμετρικά. Σε κ’αθε θέση θα υπάρχει και μία τουλάχιστον αντίθεση. Ομως στη θέση ότι τα Πανεπιστήμια θα πρέπει να παραμένουν ανοικτά δε νομίζω ότι υπάρχει ή μπορεί να εφευρεθεί εύκολα αντίθεση., Σε κάθε όμως περίπτωση όπου υπάρχουν οι πολύ λίγοι που δυναμικά επιβάλλονται στους πάρα πολλούς θα πρέπει το κράτος να επέμβει. Η επέμβαση του κράτους θεωρώ πως πρέπει να γίνει προς την κατεύθιυνση επαναπροσδιορισμού του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Θα πρέπει να παραμείνει το Ασυλο μόνο στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και των γνώσεων. Σε κάθε άλλη περίπτωση η παρέμβαση του κράτους θα πρέπει να είναι δυναμική δηλαδή κατασταλτική. Δεν νομ ίζω ότι οι πολύ λίγοι που διέκοπταν τη διαδικασία εκλογών συνέβαλαν στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.
Το κρατος εχει παρεμβει προ πολλου, προβλεπει πλαφον κοσμου για να βγαλει αποφαση ενα ΔΣ σχολης, το οποιο ποτε δεν περναει καμια συνελευση αλλα παρολα αυτα αγνοειτε επιδηκτικα απο ολες τις παραταξεις…