Don’t cry for me Argentina
Μάι 3rd, 2010 | Τηλέμαχος Χορμοβίτης| Κατηγορία: Ελλάδα, Κόσμος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Τρίτη απόγευμα. Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου. Ο δρόμος κλειστός, τα συνδικάτα κάνουν άλλη μια πορεία. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε, οι διαδηλωτές επαναλαμβάνουν τα χιλιοειπωμένα συνθήματα της μεταπολιτευτικής «Ντόλτσε Βίτα» :«Βασικός μισθός 1400 ευρώ» , «Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία», «Απαγόρευση των απολύσεων». Απ’ όπου περνάει η πορεία, τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία κατεβάζουν τα ρολά τους. Βάζω στα αυτιά μου τα ακουστικά του i-pod. Ένας ραδιοφωνικός σταθμός παίζει την είδηση πως τα spreads άγγιξαν τις 682 μονάδες. Ποιός ξέρει, ίσως σε λίγες μέρες να μας φαίνεται και αυτό το νούμερο μικρό… Η Ελλάδα του 2010. Θλίψη… Κοιτάζω γύρω μου, μήπως δω κάτι που θα με κάνει να ξεχάσω την στενάχωρη πραγματικότητα. Το μάτι μου πέφτει σε μια αφίσα. Το λαμπερό μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber, «Εβίτα» είναι στην Αθήνα αυτές τις μέρες αλλά ακόμη και αυτό συνειρμικά μου φέρνει στο νου την Αργεντινή, το παράδειγμα της οποίας χρησιμοποιούν κατά κόρον όλοι όσοι θέλουν να μας προειδοποιήσουν για τις ολέθριες συνέπειες του ΔΝΤ.
Όμως η ιστορία της Αργεντινής τον τελευταίο αιώνα, ίσως να μπορεί να μας δώσει ένα άλλο πιο χρήσιμο παράδειγμα και μια πιο ηχηρή προειδοποίηση. Πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αργεντινή ήταν μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου. Ακολουθώντας ένα φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, που βασίζονταν στην ιδιωτική οικονομία και το ελεύθερο εμπόριο, η χώρα κατόρθωσε να έχει μια δυνατή βιομηχανική βάση ενώ τα αγροτικά της προϊόντα εξάγονταν σε όλο τον κόσμο. Το Μπουένος Αϊρες θεωρούνταν μια από τις μεγάλες μητροπόλεις, πλάι στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, και το Παρίσι. Όπως οι Η.Π.Α., η Αργεντινή ήταν μαγνήτης για εκατομμύρια μετανάστες από την Ευρώπη. Μην ξεχνάμε πως και ο δικός μας Αριστοτέλης Ωνάσης άρχισε το χτίσιμο της τεράστιας περιουσίας του εκεί, ενώ, όλοι θυμόμαστε, στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες τον οικείο τύπο του πλούσιου Έλληνα μετανάστη από την Αργεντινή. Στο συλλογικό υποσυνείδητο των φτωχών Ελλήνων, αυτή η χώρα της Λατινικής Αμερικής, ήταν ταυτισμένη με τον πλούτο και τις απεριόριστες ευκαιρίες. Και κάπου εκεί άρχισε η κατηφόρα….
Ήδη από τη δεκαετία του ’30, οι κυβερνήσεις πήραν την πρώτα μέτρα κρατικής παρέμβασης στην οικονομία σαν απάντηση στη διεθνή οικονομική κρίση. Η πραγματική μεταμόρφωση της Αργεντινής όμως άρχισε με την άνοδο στην εξουσία το 1946, του στρατηγού Χουάν Ντομίνγκο Περόν. Ο Περόν, με την επιρροή και ενθάρρυνση της δεύτερης συζύγου του, Ευα Ντουάρτε, γνωστότερης ως Εβίτα, εγκατέλειψε το φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, στο οποίο είχε βασιστεί η ανάπτυξη της χώρας του, τις προηγούμενες δεκαετίες. Αύξησε τις δημόσιες δαπάνες, διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους του στο Δημόσιο, ίδρυσε νέες δημόσιες επιχειρήσεις, ενίσχυσε τα εργατικά συνδικάτα και δημιούργησε μια τεράστια και πολυδάπανη γραφειοκρατία. Οι νόμοι της κυβέρνησης του έπνιξαν την υγιή ιδιωτική επιχειρηματικότητα και οι μόνοι επιχειρηματίες που πλούτιζαν πια, ήταν οι κρατικοδίαιτοι ευνοούμενοι του καθεστώτος. Γρήγορα, τα ξένα κεφάλαια εγκατέλειψαν τη χώρα, η , άλλοτε ακμάζουσα, μεσαία τάξη συρρικνώθηκε και το δημόσιο χρέος έγινε ανεξέλεγκτο, Οι επίγονοι του Περόν , ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, συνέχισαν την πολιτική του. Κάποιες ψευτομεταρρυθμίσεις , ιδίως τη δεκαετία του ’90, δεν άγγιξαν το οικοδόμημα και τους θεσμούς του περονισμού. Το μέγεθος του κράτους εξακολουθεί να αυξάνεται μέχρι και σήμερα και η χώρα παραμένει μια από τις πιο διεφθαρμένες στον κόσμο, καθώς και μια από τις πιο ανελεύθερες οικονομικά (105η σε 141 χώρες). Η Αργεντινή από 4η χώρα σε κατά κεφαλήν εισόδημα το 1910, έχει κατρακυλίσει σήμερα στην 76η θέση. Παρότι, ο κρατισμός υποσχέθηκε έναν επίγειο παράδεισο στο λαό της Αργεντινής , το μόνο που κατάφερε ήταν μέσα σε λίγες δεκαετίες να μετατρέψει μια πλούσια χώρα του Πρώτου Κόσμου σε χώρα-ανέκδοτο, συνώνυμη της διαφθοράς, της χρόνιας οικονομικής κρίσης και της πολιτικής αστάθειας.
Το δρόμο της Αργεντινής ακολούθησε και η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Μέχρι το 1980, παρά τα προβλήματα, η χώρα ήταν μια από τις πιο ραγδαία αναπτυσσόμενες στην Ευρώπη. Οι προοπτικές ήταν αισιόδοξες και οι Έλληνες έδειχναν να αφήνουν οριστικά πίσω τους τη φτώχεια που τους καταδυνάστευε από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Όμως, η Ελλάδα υπέκυψε στις σειρήνες του κρατισμού και του πιο χυδαίου σοσιαλισμού: διορισμοί στο Δημόσιο, αύξηση κρατικών δαπανών, δαιμονοποίηση του κεφαλαίου, αχαλίνωτος δανεισμός, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, αποτέλεσαν τα συστατικά του ελληνικού μεταπολιτευτικού μοντέλου. Και αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο Έλληνας Περόν, οι διάδοχοι του όλα τα επόμενα χρόνια, δεν έκαναν τίποτε για να αλλάξουν αυτή την καταστροφική πορεία. Η Αργεντινή, τόσες δεκαετίες μετά την άνοδο του Περόν στην εξουσία, δεν μπόρεσε ακόμη να συνέλθει και να ξαναγίνει η πλούσια , ακμάζουσα χώρα των αρχών του 20ου αιώνα. Άραγε η Ελλάδα θα φανεί πιο τυχερή ή η Αργεντινή είναι η εικόνα του μέλλοντος μας;
Αφήνω πίσω μου την κλειστή Πανεπιστημίου. Στο i-pod , ο Διονύσης Σαββόπουλος και οι «Κωλοέλληνες» διαδέχονται το αργεντίνικο τάνγκο. Και ο στίχος «πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις από δω και μπρος » , όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, μου ακούγεται πιο επίκαιρος από ποτέ….
Τηλέμαχος Χορμοβίτης
—————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στη Metropolis Weekend στις 30/4/2010-2/5/2010
Εξαιρετικό, για άλλη μια φορά σχόλιο του Κασιμάτη στην σημερινή Καθημερινή
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_98_05/05/2010_399754
Καλό, ἀλλὰ ἂς μοῦ ἐξηγήσει κάποιος τὶ εἶναι ἀστός. Διότι ἡ στατιστικὴ ὑπηρεσία τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου τὸν ψάχνει πάνω ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια. Φαντάζομαι θὰ τὸν ἔχει ἐπικηρύξει, ὁπότε σπεύσατε ὥστε νὰ εἰσπράξετε καὶ τὴν σχετικὴ ἀμοιβή.
Ἐπί τῆς οὐσίας, τὶ ἔχει νὰ κερδίσει ὁ Σαμαρᾶς ἐπειδὴ θὰ τὸν ‘πεῖ ἡ «Καθημερινή» ἡγέτη ; Τὶς ψήφους τοῦ Γάλλη τὶς θυμόμαστε, τὸ βρισίδι ποὺ τρώει ὁ Σημίτης καὶ ὁ Μάνος τὸ ἀκοῦμε. Καὶ πόσοι ἄλλοι. Ὁ κόσμος θὰ ψηφίσει σὲ ἑλάχιστα χρόνια πάλι τοὺς φαυλοκράτες ὅπως στὴν Ἀργεντινή. Κάποιος μοῦ ἔλεγε ὅτι ἡ «Καθημερινή» μετάνοιωσε καὶ ζήτησε συγγνώμη ποὺ ὑποστήριξε τὸ κρέας το 2004. Ἀπὸ τὸν Μητσοτάκη καὶ τὸν Μάνο ζήτησε συγγνώμην γιὰ τήν ὐπαναχώρησή της τὸ 1990-1993 ; Καὶ ποιὸς άκριβῶς θὰ πιστέψει ὅτι ἡ ἐφημερίδα ἄλλαξεδραστικὰ πολιτικὴ γραμμὴ δύο φορὲς σὲ δέκα μόλις χρόνια μόνο καὶ μόνο διότι ἐξαπατήθηκε ὡς πρὸς τὸ πραγματικὸ συμφέρον τοῦ κράτους ;
ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ [Aρθρο 120 (4)] του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ:
“Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη Βία”.
ΣΥΝΕΠΩΣ έχουμε ΙΕΡΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ της ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΑΣ που, με ΣΤΗΡΙΞΗ της οικογένειας ΠΟΡΝΑΝΔΡΕΟΥ, ανέδειξε την ΑΠΑΤΗ σε ΑΞΙΑ και ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ
102.Γεώργιος Ἰακ. Γεωργάνας Μαΐου 5th, 2010 3:59 μμ :
Καλό, ἀλλὰ ἂς μοῦ ἐξηγήσει κάποιος τὶ εἶναι ἀστός.
Eχετε δίκαιο. Εδώ εχουμε όχι ολίγον αλλά πολύ flou artistique. Πολλοί είναι οι ορισμοί που έχουν δοθεί κατά καιρούς, Παραδείγματος χάριν, ο Καραμανλής είπε μαινόμενος, γύρω στο 1961[verbatim ac litteratim], “Εκατό οικογένειες από το Κολωνάκι κυβερνούν αυτή τη χώρα”. Aλλοι απορρίπτουν τελείως την παρουσία αστικής τάξης στην Ελλάδα γιά τον λόγο ότι η χώρα ουδέποτε διέθετε βαρειά βιομηχανία ή σημαντικές μονάδες μεταποίησης, μηδέ σημαντικούς γαιοκτήμονες [που και να υπήρχαν, οι Ελληνικές Γαίες σε σχέση με τις Μεσο-Ευρωπαϊκές ΔΕΝ είναι ΕΥΦΟΡΕΣ]. Σε κάθε περίπτωση, είναι δύσκολο να προσδιορισθεί ΤΙ ήταν αστός στην Ελλάδα, αλλά μπορώ να σας δώσω παραδείγματα οικογενειών που ήσαν ΑΣΤΙΚΕΣ: Δραγούμη, Μελά, Πεσμαζόγλου, Χωρέμη, Μπενάκη, Συγγρού, Μαυρογορδάτου κλπ, αν και οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν αρχικά στην διασπορά και μεταγενέστερα μετώκησαν στην Αθήνα. ΑΛΛΑ το νόημα παραμένει το ίδιο. ΤΙ σημασία έχει να βάζουμε “διχοτόμους” ως προς ΤΙ ορίζει την αστική τάξη της Ελλάδος.
Ἐπί τῆς οὐσίας, τὶ ἔχει νὰ κερδίσει ὁ Σαμαρᾶς ἐπειδὴ θὰ τὸν ‘πεῖ ἡ «Καθημερινή» ἡγέτη ;
Aυτό ήταν ρητορικό σχήμα κύριε Γεωργάνα
τὸ βρισίδι ποὺ τρώει ὁ Σημίτης καὶ ὁ Μάνος τὸ ἀκοῦμε. Καὶ πόσοι ἄλλοι. Ὁ κόσμος θὰ ψηφίσει σὲ ἑλάχιστα χρόνια πάλι τοὺς φαυλοκράτες ὅπως στὴν Ἀργεντινή.
OYΔΕΜΙΑ αμφιβολία επ’ αυτού. Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ του ΛΑΟΥ είναι ο ΕΑΥΤΟΣ του, period. ΟΤΑΝ τους βόλευε, ΔΕΝ διαμαρτύρονταν, τώρα τα έβαλαν με τους πολιτικούς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΤΣΙ δεν έγινε ΚΑΙ με την ΧΟΥΝΤΑ. Μέχρι το τέλος 1970, η μόνη “αντίσταση” ήταν χαριτωμενιές-ανέκδοτα του τύπου “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικώς Διαμαρτυρομένων” κλπ κλπ.
ΟΛΟΣ ο ΕΛΕΕΙΝΟΣ ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΣ δεν ανεχόταν ΑΠΛΩΣ, αλλά ήταν ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ με την χούντα ΚΑΙ όσο πιό χαμηλά κατέβαινες την κοινωνικο-οικονομική κλίμακα τόσο μεγαλύτερη ήταν η αποδοχή των χουντικών.
ΜΟΛΙΣ
λέω ΜΟΛΙΣ άρχισε, περί το 1971, η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
GUESS WHAT
ΑΡΧΙΣΕ και η “ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ” !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κάποιος μοῦ ἔλεγε ὅτι ἡ «Καθημερινή» μετάνοιωσε καὶ ζήτησε συγγνώμη ποὺ ὑποστήριξε τὸ κρέας το 2004. Ἀπὸ τὸν Μητσοτάκη καὶ τὸν Μάνο ζήτησε συγγνώμην γιὰ τήν ὐπαναχώρησή της τὸ 1990-1993 ; Καὶ ποιὸς άκριβῶς θὰ πιστέψει ὅτι ἡ ἐφημερίδα ἄλλαξεδραστικὰ πολιτικὴ γραμμὴ δύο φορὲς σὲ δέκα μόλις χρόνια μόνο καὶ μόνο διότι ἐξαπατήθηκε ὡς πρὸς τὸ πραγματικὸ συμφέρον τοῦ κράτους ;
OΛΑ όσα λέτε, κύριε Γεωργάνα είναι ορθότατα. ΑΛΛΑ πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα ΣΦΑΙΡΙΚΑ, δηλαδή ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ
και
ΣΥΝΕΠΕΙΟΚΡΑΤΙΚΑ. Ο,τι εξυπηρετεί το ΣΥΜΦΕΡΟΝ του ΕΘΝΟΥΣ πρέπει να ΕΚΤΙΜΑΤΑΙ ανάλογα. Ανεξαρτήτως κινήτρων, λοιπόν, η στάση της “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ και ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ. Το ΤΙ κρύβεται πίσω με αφήνει παγερά αδιάφορο
– Αυτό που σώζει την “Καθημερινή” (οκ., στα μάτια μου…), είναι το οτι ΔΕΝ κάνει “κιτρινισμό”..
– Πράγμα το οποίον δεν μπορεί να ειπωθεί για πολλές “σοβαρές” εφημερίδες .
– Πάντα, κατα την γνώμη μου, και αλλοίμονον αν δεν υπήρχαν και άλλες εφημερίδες, έστω και κίτρινες….
Κατά τὴν γνώμη μου, οἱ ἀναφορὲς σὲ ἀστικὲς ἀξίες εἶναι προιὸν πλημμελοῦς ἐνημερώσεως. Ἐκεῖνο ποὺ ἐννοοῦν οἱ πολλοὶ βρίσκεται ἤδη στὸν Ἀριστοτέλη. Λέγεται ἀρετὴ. Ὁ Άνταμ Σμίθ τὸ κωδικοποιεῖ στήν «Θεωρία τῶν Ἠθικῶν Αἰσθημάτων» σὲ τέσσαρες ἐκφάνσεις: Συμπάσχειν (sympathy), ἰσοτιμία (fairness), καθῆκον (duty) καὶ αὐτοέλεγχος (self-control). Καί, φυσικά, προυπάρχουν κατὰ αἰῶνες κάθε ἀναφορᾶς σὲ ἀστούς καὶ ἀστικὴ τάξη.
Ἀλλά, βλέπετε, ὅποιος ἐπικαλεῖται τὴν ἀρετὴ μετὰ τὸν λεγόμενο διαφωτισμὸ εἶναι σκοταδιστής. Δὲν βλέπει τὰ πράματα «συγκριτικά» καὶ «συνεπειοκρατικά». Όχι τίποτ` ἄλλο, ἀλλὰ καὶ ὁ ἠθικὸς σχετικισμός, γιὰ τὸν ὁποῖο μερικοὶ καταγγέλλουν τὸν Ἀνδρέα Γ. Παπανδρέου, ἀκριβῶς ἔτσι βλέπει τὰ πράγματα : συγκριτικὰ καὶ συνεπειοκρατικά.
@spyridon44
Φυσικά, χωρὶς εφημερίδες, χωρὶς ἐλευθερία ἐκφράσεως, θὰ ἦταν σὰν νὰ θέλουμε νὰ ἐξετάζει ὁ γιατρὸς κωφαλάλους ἀσθενεῖς κλειδωμένους σὲ διπλανὸ δωμάτιο.
Δίνετε μόνος σας κύριε Γεωργάνα τον ορισμό τελικά. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν ξεκινά από τον Αριστοτέλη ή το έπος του Γκιλγκαμές. Η ουσία είναι πως ο αστός, ασχέτως της σχέσεως του με τα μέσα παραγωγής (για να προλάβω τις εξυπνάδες των κομμουνιστών του σάιτ), έχει τα χαρακτηριστικά που αναφέρατε.
Καλά, ὁ Ἀριστοτέλης μὲ διερμηνέα τὸν Ἄνταμ Σμίθ εἴπαμε, ὄχι ἐγώ. Ὅμως, ἡ ἀρετὴ δὲν εἶναι μονοπώλιο τῶν ἀστῶν. Οὔτε καμμιᾶς κοινωνικῆς τάξεως, γιὰ ὅσους πιστεύουν ὅτι ὑπάρχουν κοινωνικὲς τάξεις. Προσωπικῶς δὲν μπόρεσα νὰ πιστέψω ὅτι ὑπάρχουν, ἀφοῦ δὲν μπορῶ νὰ τὶς παρατηρήσω ἐμπειρικῶς.
Πρακτικῶς, πολιτικὸς ἢ πολιτικὸ κόμμα μὲ σύνθημα τὴν ἀρετὴ μᾶλλον ὑλικὸ γιὰ νούμερο σὲ ἐπιθεώρηση θὰ προσέφερε. Φαντασθεῖτε τὸν Σαμαρᾶ νὰ διασαλπίζει τὴν ἀρετή. Συνεπῶς, πρὸς τὶ ἡ καταφορὰ τοῦ κυρίου Κασιμάτη ; Καὶ ἡμῶν τῶν ὑπολοίπων κατὰ τῶν πολιτικῶν. Ἐμεῖς τοὺς κάνουμε ὅπως εἶναι. Καὶ εἶναι εὐχῆς ἔργον ποὺ δὲν μᾶς ‘μοιάζουν περισσότερο …
“Ὅμως, ἡ ἀρετὴ δὲν εἶναι μονοπώλιο τῶν ἀστῶν. Οὔτε καμμιᾶς κοινωνικῆς τάξεως…”
Θα ανέστρεφα αυτόν τον συλλογισμό… Η «αρετή» και η ηθική δεν είναι έννοιες με ιστορικά διαχρονικό και παγκόσμιο χαρακτήρα και περιεχόμενο (διαφορετική η αρετή στην δουλοκτητική κοινωνία του Αριστοτέλη, στη φεουδαρχική Αγγλία του μεσαίωνα, και διαφορετική στον ανεπτυγμένο ή υπανάπτυκτο καπιταλισμό ή τρίτο κόσμο του σήμερα), ούτε διαταξικό χαρακτήρα (η έννοια της ηθικής και, κατ’ επέκταση, της αρετής διαφοροποιείται από το ένα κοινωνικό στρώμα στο άλλο). Ίσως, σε τελική ανάλυση, να μην έχει νόημα να συζητάμε για «αρετή», πόσο μάλλον να προσπαθούμε να ορίσουμε τους «αστούς» (όπως σημειώνεις παραπάνω) και την αστική τάξη με γνώμονα μια τέτοια αφηρημένη έννοια.
Ἐμπειρικῶς παρατηροῦμε ὅτι ἀκόμη καὶ οἱ ἐγκληματικὲς ὀργανώσεις λειτουργοῦν μὲ κανόνες. ὁπότε αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ λάβουμε ὡς δεδομένο. Περιμένω, λοιπόν, ἄλλο σύνολο ἀρχῶν ἀπὸ αὐτὸ τοῦ Ἀριστοτέλους-Σμίθ, τὸ ὁποῖο, μοῦ φαίνεται, καλύπτει τὸν ἱστορικὸ χρόνο. Ἀλλὰ μπορεῖ καὶ νὰ κάνω λάθος …
Προειδοποίηση-τρόμος της πρόεδρου της Αργεντινής για το ΔΝΤ: “Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα”! Εκτύπωση E-mail
06-05-2010 22:39:16
Προειδοποίηση-τρόμος για την Ελλάδα από την πρόεδρο της, παθούσης από το ΔΝΤ, Αργεντινής, Christina Fernandez De Kirchner, για την Ελλάδα και τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα λιτότητας που δέχθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου: «Τα άγρια μέτρα λιτότητας θα συναντήσουν αντίσταση. Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα. Τα οικονομικά μέτρα που πήραν θα πυροδοτήσουν κοινωνική αναταραχή, όπως αυτή που αντιμετώπισε η χώρα μας την περασμένη δεκαετία”.
«Οι συνταγές που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι ταυτόσημες με αυτές που εφαρμόστηκαν εδώ το 2001», δήλωσε πριν δύο ώρες περίπου σε δημοσιογράφους στην Αργεντινή η Kirchner, υπογραμμίζοντας τις ομοιότητες μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα και την κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που συγκλόνισε την Αργεντινή προτού η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών.
Η ισχυρή μεσαία τάξη της Αργεντινής, που αποτελούσε τη «ραχοκοκαλιά» της κοινωνίας και της οικονομίας της, σταδιακά διαλύθηκε προς όφελος μίας ολιγάριθμης διεφθαρμένης οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Το 60% του πληθυσμού σε μία δεκαετία βρέθηκε κάτω από το όριο της φτώχειας με το 55% των εργαζομένων να είναι ανασφάλιστοι.
Η διόγκωση του δημοσίου τομέα, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή απεδείχθησαν, όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, καρκινώματα για την οικονομία.
Ο πληθωρισμός καταδυνάστευε τη χώρα, οι τιμές, μήνα με το μήνα, αυξάνονταν ραγδαία και οι πολίτες έβλεπαν, ανήμποροι να αντιδράσουν, το νόμισμά τους να χάνει καθημερινά την αξία του.
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, το χρέος της Αργεντινής ανήλθε στο 41% από 29% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, μεταξύ 1993 και 1998.
Το 1997, η γειτονική Βραζιλία βρέθηκε σε βαθιά κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση του βραζιλιάνικου νομίσματος κατά 50% της αρχικής του αξίας. Οι εξαγωγές της Αργεντινής προς τη Βραζιλία εκμηδενίστηκαν, ενώ αυξήθηκαν κατακόρυφα οι εισαγωγές.
Παράλληλα, η άνοδος της τιμής του δολαρίου, με το οποίο ήταν συνδεδεμένο το αργεντίνικο νόμισμα, κατέστησε τα προϊόντα της Αργεντινής μη ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές, πλήττοντας θανάσιμα κάθε κλάδο παραγωγικής δραστηριότητας.
Το 1998, η Αργεντινή είχε φτάσει να δανείζεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές με επιτόκιο 10,5% και αναγκαστικά κατέφυγε για πρώτη φορά στο ΔΝΤ.
Το ΔΝΤ είχε χορηγήσει δάνεια 7,2 δισ. δολ. το 1999 και 39,7 δισ. δολ. τον Δεκέμβριο του 2000, όμως οι όροι ήταν ασφυκτικοί. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν και οι καταθέσεις πάγωσαν.
Την ίδια περίοδο, οι επενδυτικές τράπεζες συνέχιζαν να προωθούν το χρέος της χώρας στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, με ακόμα υψηλότερες αποδόσεις. Προώθησαν ένα Debt Swap (ανταλλαγή χρέους), όπου οι ιδιοκτήτες ομολόγων αποκτούσαν το δικαίωμα να πάρουν νέα ομόλογα μεγαλύτερης διάρκειας με ευνοϊκότερους όρους. Το σκεπτικό ήταν να μεταφερθεί η εξόφληση του χρέους από το 2001 στο 2005. Πράγματι, 30 δισ. δολάρια άλλαξαν διάρκεια ζωής και επτά επενδυτικές τράπεζες εισέπραξαν 100 εκατ. δολάρια σε προμήθειες.
Όμως, μέσα σε μερικές μόλις εβδομάδες, η Αργεντινή κατέληξε ξανά χωρίς χρήματα, γιατί οι αγορές δεν πείστηκαν για την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής της.
Στα τέλη του 2001, η κρίση οδήγησε την κοινωνία σε σημείο ανάφλεξης. Το ξέσπασμα της λαϊκής οργής ήλθε, όταν ο κεντροαριστερός ντε λα Ρούα, απαγόρευσε την ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες, πέραν του ποσού των 250 δολαρίων το μήνα.
Εργάτες, υπάλληλοι και αγρότες μάχονταν στους δρόμους της Αργεντινής και ο Ντε λα Ρούα πρόλαβε να διαφύγει με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, για να γλυτώσει από την οργή του όχλου.
Ο νέος πρόεδρος, Νέστορ Κίρτσνερ, έκανε στάση πληρωμών και δεν αναγνώρισε το χρέος. Δεν συμπεριέλαβε ούτε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο στο επιτελείο του και απαίτησε από τους δανειστές και το ΔΝΤ τη διαγραφή του.
Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, οι δανειστές και το ΔΝΤ διέγραψαν το 75% της οφειλής και δέχθηκαν την αποπληρωμή των υπολοίπων με προνομιακούς όρους. Το πάλαιψαν και το κέρδισαν.
Οι τόκοι των ληξιπρόθεσμων δανείων δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από την Αργεντινή, παρά το ότι αρχικά είχε συμφωνήσει να τους πληρώσει.
Τώρα η Αργεντινή αργά, αλλά σταθερά, έχει μπει στο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης. Σήμερα, η χώρα κατηγορεί το ΔΝΤ για κακοδιαχείριση της κρίσης του 2001-2002 και επισημαίνει ότι μπορεί να μιλά για οικονομική ανεξαρτησία, μακριά από την επίβλεψή του. Φέτος αναμένει ανάπτυξη από 3,5% ως 5%.
Οσο για το υπόλοιπο του χρέους έκανε πρόσφατα μία πρόταση για αποπληρωμή 34 σεντς στο ένα δολάριο. Και αν θέλουν…
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=12035&Itemid=131
Καλά τὰ λέει ἡ κυρία Kirchner. Ἂν δὲν πετύχει ἡ σταθεροποίηση, ζήτω ποὺ καήκαμε. Ὁπότε, ὅλοι βοηθᾶμε νὰ πετύχει.