Λίγα λόγια για το φόρο εισοδήματος
Μάι 31st, 2009 | Αντώνης Βακιρτζής| Κατηγορία: Οικονομικά, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Θα ασχοληθώ με την ιστορία του φόρου εισοδήματος στις ΗΠΑ, μιας από τις τελευταίες καπιταλιστικές χώρες που καθιέρωσαν το φόρο το 1913. Προηγούμενες προσπάθειες επιβολής άμεσης φορολογίας με τη μορφή φόρου εισοδήματος προσέκρουσαν στο πρώτο άρθρο του συντάγματος, που με τους περιορισμούς που έθετε στην άμεση φορολογία καθιστούσε ουσιαστικά αδύνατη την επιβολή του φόρου. Με την συνταγματική αναθεώρηση του 1909 άνοιξε ο δρόμος για την επιβολή του φόρου.
Πως πείστηκε η κοινή γνώμη ότι ο καινούργιος αυτός φόρος ήταν καλή ιδέα; Πριν από το 1913 η κύρια πηγή εισοδήματος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ ήταν μια ταρίφα σε διάφορα εισαγόμενα προϊόντα, ένα κόστος το οποίο προστιθέμενο στην τελική τιμή των προϊόντων έπληττε όλους τους καταναλωτές, ανεξαρτήτως εισοδήματος. Ο φόρος εισοδήματος θα επέτρεπε υποτίθεται την πτώση της ταρίφας σε χαμηλότερα επίπεδα, και τα οικονομικά βάρη του κράτους θα μετατίθονταν σε μεγάλο βαθμό στους πλούσιους. Οι Νότιες και Δυτικές πολιτείες υποστήριξαν με ενθουσιασμό την ιδέα, κοιτάζοντας με φθόνο τον πλούτο των βιομηχάνων των Βορειοανατολικών πολιτειών. Ο πρώτες κλίμακες του καινούργιου φόρου ξεκινούσαν με 1% και ανέβαιναν εως το 7%. Συνολικά μόνο 2% του πληθυσμού πλήρωσε το φόρο μεταξύ 1913-15.
Οι κλίμακες γρήγορα εκτοξεύτηκαν. Η ανώτατη κλίμακα ανέβηκε στο 15% το 1916, στο 67% το 1917 και 77% το 1918, εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου πολέμου. Μετά τον πόλεμο ο φόρος έπεσε αρκετά, αλλά ποτέ δεν έφτασε στα προπολεμικά του επίπεδα. Το 1929 έπεσε στο 24%, αλλά οι πρόεδροι Hoover και Roosevelt τον ανέβασαν διαδοχικά μέχρι το 94% το 1944. Ο πρόεδρος Roosevelt πρόσπάθησε μάλιστα να επιβάλλει φορολογία 100% στα ανώτερα εισοδήματα, αλλά συνάντησε τελικά αντίσταση στο Κογκρέσο, το οποίο συνετά κατάλαβε ότι το τελευταίο 6% θα έπρεπε, με τη μορφή καρότου, να παραμείνει στην κατοχή του γαϊδάρου. Μεταπολεμικά ή ανώτατη κλίμακα έπεσε στο 77% το 1964, όπου και έμεινε μέχρι την προεδρία του Reagan, ο οποίος την έριξε σταδακά στο 28%, μια πτώση της τάξης του 49%. Ο πρόεδρος Clinton την ανέβασε ξανά στο 39,6%. Ο πρόεδρος Bush o νεότερος έριξε με τη σειρά του τις κλίμακες, για να τις ανεβάσει ξανά (σύμφωνα με τις προαναγγελίες του) ο πρόδρος Obama.
Παράλληλα με αυτές τις αλλαγές στις ανώτατες κλίμακες άλλαξαν δραστικά και οι χαμηλότερες κλίμακες αλλά και το ελάχιστο φορολογούμενο εισόδημα, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί τελείως ο αρχικός χαρακτήρας του φόρου, και από φόρος των πλουσίων να μεταμορφωθεί σε φόρος της μεσαίας και εργατικής τάξης. Σήμερα ο μέσος εργαζόμενος πληρώνει όχι μόνο τον ομοσπονδιακό φόρο εισοδήματος αλλά παράλληλα και το φόρο εισοδήματος της πολιτείας στην οποία διαμένει, και πλήθος βεβαίως έμμεσων φόρων, φόρων κατοικίας κτλ. Η ταρίφα στα εισαγόμενα προϊόντα, αντί να πέσει όπως είχαν υποσχεθεί οι πολιτικοί προ του 1913, ανέβηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα λίγα μόλις χρόνια αργότερα.
Με την προφανή εξαίρεση των αυξήσεων στα χρόνια του πολέμου, υπάρχει κάποια οικονομική μεταβλητή που να εξηγεί πειστικά τις προαναφερθείσες διακυμάνσεις στις κλίμακες του φόρου; Η απάντηση είναι αρνητική. Ιστορικά οι πολιτικές και κοινωνικές απόψεις του εκάστοστε προέδρου και μόνο αυτές καθορίζουν γενικά το ύψος του φόρου. Η κατάργηση του φόρου σήμερα θα επανέφερε τα ομοσπονδιακά έσοδα στα επίπεδα του 1997, κάτι που σημαίνει πως η ολοκληρωτική κατάργηση του φόρου δεν είναι έξω από τα όρια της πραγματικότητας, αρκεί βεβαίως να βρεθεί η βούληση να πέσουν ταυτόχρονα οι δαπάνες του κράτους στα ανάλογα επίπεδα.
Βοήθησε τελικά ο φόρος τις ΗΠΑ; Το ισχυρότερο κράτος και οι αυξημένες κεντρικές δαπάνες που αυτός κατέστησε εφικτός ωφέλησαν την οικονομία; Τα θλιβερά νούμερα δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία ως προς την απάντηση. Το 1913 οι ΗΠΑ ήταν η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη παγκοσμίως. Ο υπόλοιπος κόσμος χρωστούσε στις ΗΠΑ, και τα αμερικάνικα προϊόντα εξάγονταν σε όλο τον κόσμο. Εκατομμύρια απένταροι μετανάστες φτάνανε στις ακτές της χώρας αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, μακρυά από τις σοσιαλδημοκρατίες και τα κράτη πρόνοιας της Ευρώπης. Σήμερα, έναν αιώνα σχεδόν μετά, η χώρα είναι αποβιομηχανοποιημένη, εισάγει από την Ασία και την Ευρώπη για να καλύψει βασικές καταναλωτικές της ανάγκες, και βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, με ομοσπονδιακό έλλειμα που ξεπερνάει τα δέκα τρισεκατομμύρια δολλάρια (10.000.000.000.000$). Πρόκειται για το μεγαλύτερο χρέος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μόνο την φετεινή χρονιά ο πρόεδρος Obama σκοπεύει να προσθέσει περίπου δύο τρισεκατομμύρια δολλάρια στο έλλειμα.
Οι Αμερικανοί πολιτικοί ωστόσο δεν σταματούν να υπενθυμίζουν στους φορολογούμενους πως αυτοί οι ίδιοι (οι φορολογούμενοι δηλαδή) είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση, διότι α) εκμεταλλεύονται τα παραθυράκια του φορολογικού νόμου (loopholes), ή β) απλά φοροδιαφεύγουν.
Είναι το ίδιο κόλπο που χρησιμοποιούν και οι πολιτικοί στην Ελλάδα, όταν διακυρήττουν ξανά και ξανά, χωρίς τέλος, πως θα πατάξουν την φοροδιαφυγή, η οποία υποτίθεται πως ευθύνεται για το τρομακτικό έλλειμα του κράτους και συνεπώς την ανάγκη για περαιτέρω αύξηση των φόρων. Διαπιστώνω με θλίψη, από συζητήσεις με γνωστούς μου αλλά και το γενικότερο κλίμα στα ΜΜΕ, πως ο περισσότερος κόσμος αποδέχεται αυτόν τον ισχυρισμό χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης, απλά και μόνο διότι αθρώνεται από ‘επίσημα’ χείλη, (δηλαδή χείλη πάμπλουτων πολιτικών καριέρας, συνήθως δικηγόρων). Ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε μια ύπουλη και παραπλανητική αναλογία που παρομοιάζει το κράτος με μια ορθολογική οικονομική οντότητα, όπως μια επιχείρηση ή ένα νοικοκυριό. Η διαφορά είναι ότι η επιχείρηση και το νοικοκυριό χαρακτηρίζονται από ιδιοκτησιακή συνέχεια σε βάθος χρόνου, αντιμετωπίζουν τον αδιάκοπο κίνδυνο της χρεωκοπίας, και σε καλούς καιρούς αποταμιεύουν για πιθανές μελλοντικές δυσκολίες. Οι διαχειριστές του κράτους υπάγονται σε τελείως διαφορετική λογική και κίνητρα.
Η πρωταρχική προτεραιότητα ενός πολιτικού είναι να επανεκλεγεί σήμερα, για τα επόμενα 4 χρόνια, αδιαφορώντας για το απώτερο μέλλον. Κατά συνέπεια στους καλούς καιρούς ή τους καιρούς πλεονάσματος δεν έχει κανένα κίνητρο να περικόψει τους φόρους ή να αποταμιεύσει έστω και μία δεκάρα, καθότι αυτό θα του στερήσει την δυνατότητα να αγοράσει μερικές ψήφους παραπάνω μέσω κάποιου καινούργιου προγράμματος. Το συνολικό ύψος των εσόδων του κράτους αποτελεί συνεπώς ένα κατώτατο «πάτωμα», κάτω από το οποίο ο πολιτικός δεν έχει κανέναν λόγο να πέσει, αλλα πάνω το οποίο δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να ανέβει για την παραμικρή αιτία.
Η φοροδιαφυγή όχι μόνο δεν «προκαλεί» την αύξηση των φόρων, αλλά τουναντίον αποτελεί μια αντίσταση στην αιώνια ανοδική τάση αυτού του φορολογικού πατώματας, περιορίζοντας μονίμως, έστω και σε μικρό βαθμό, τα φιλόδοξα σχέδια των πολιτικών. Ειδικά μάλιστα στην σύγχρονη παγκοσμιοποημένη οικονομία, η αυξημένη φοροδιαφυγή ή η φυγή των επιχειρήσεων σε ξένες οικονομίες αποτελεί ένα από τα πρώτα ξεκάθαρα σημάδια σε μια κυβέρνηση ότι το έχει παρακάνει, ότι η χώρα μένει πίσω στην φορολογική ανταγωνιστικότητα και ότι πρέπει συνεπώς να πέσουν οι φόροι.
Αντώνης Βακιρτζής
«μακρυά από τις σοσιαλδημοκρατίες και τα κράτη πρόνοιας της Ευρώπης»
Σοσιαλδημοκρατία και κράτος πρόνοιας το 1913; Θα αστειεύεστε προφανώς, έτσι;
Τη δεκαετία του ’60 που οι Η.Π.Α. παρέμεναν η μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη παγκοσμίως είχε καταργηθεί η φορολογία; Επί προεδρίας Κλίντον που ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός ήταν πλεονασματικός είχαν μηδενιστοί οι φόροι;
«η κύρια πηγή εισοδήματος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των ΗΠΑ ήταν μια ταρίφα σε διάφορα εισαγόμενα προϊόντα»
Προστατευτισμός λοιπόν, ε.; Ώστε έτσι ο Η.Π.Α. έγιναν η «μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη παγκοσμίως»;
….ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!….ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!….ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!!!!
Πολύ “ζουμερό” και λίαν επίκαιρο αρθράκι κ. Βακιρτζή.
Τελειως ακυρο, σοσιαλδημοκρατια τοθ 1913 και κρατος προνοιας? Που?
Σοσιαλδημοκρατία με τη σημερινή έννοια? Μόνο στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά και εκεί εν μέρει. Στη Γερμανία ωστόσο, ο Μπίσμαρκ είχε εισαγάγει – ήδη από το 19ο αιώνα – το λεγόμενο “κράτος πρόνοιας” και δεν κάνω καθόλου πλάκα! Το 1900 ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος, μπορεί να μην ήταν τόσο “ελεύθερος” όσο ο Βρετανός ή Αμερικανός συνάδελφός του, όμως δούλευε λιγότερες ώρες, υπό λιγότερο άσχημες συνθήκες, πληρωνόταν καλύτερα, είχε εξασφαλισμένη σύνταξη και ιατρική περίθαλψη (όχι φυσικά όπως στη Δ. Γερμανία του ’50 και του ’60 αλλά όχι και πολύ κατώτερη από την αντίστοιχη ελληνική του 2000…) ενώ τα παιδιά του απολάμβαναν το καλύτερο για την εποχή εκείνη σύστημα δημόσιας παιδείας!
Το άρθρο πάσχει από μία μοιραία για την αξιοπιστία του λογική ασυνέπεια. Πράγματι, ο πολιτικός σε μια δημοκρατία δεν έχει κίνητρο να παραδώσει στον διάδοχό του καλή δημοσιονομική κατάσταση. Προέχει να δαπανήσει για να επανεκλεγεί και όταν επανεκλεγεί, βλέπει τι θα κάνει. Παρεμπιπτόντως, μήπως οι δικτάτορες έχουν καλύτερη δημοσιονομική επίδοση ; Όχι διότι αυτοί είναι κατ΄ εξοχήν δέσμιοι της κοινής γνώμης. Εκεί, όμως, που το άρθρο χάνει την λογική του συνέχεια είναι όταν απομονώνει ως κυρίως υπεύθυνο για την διόγκωση της κρατικής δαπάνης τον φόρο εισοδήματος. Δηλαδή οι άλλοι φόροι δεν μετρούν ;
The article makes sense but may also be misleading in one area. It implies that the United States has been a world leader in taxation in modern times. The truth is that taxation and even government spending (which equals taxation + deficit) as percentage of Gross Domestic Product (GDP) in the United States has always been lower compared to Europe and most other developed countries. In other words, in America, the state plays a smaller part in the overall economy compared to, say, Europe. This, in my view, is the reason why “stupid Americans” are more prosperous than the admittedly more competent (competent as individuals that is) Europeans. But that will probably change as the US becomes more European. A US with American human capital and a European style economy will have the prosperity level of Greece or Portugal (and even that is questionable) not Sweden’s.
Viewed another way, Europe is the continent whose political system squanders the superior abilities of its citizens. Most people underestimate how hard (i.e. how smart and competent) you have to be to be Swedish.
Καταπληκτική επιχειρηματολογία, γεμάτη λογικά, (παράλογα), άλματα:
Ερώτημα:
“Βοήθησε τελικά ο φόρος τις ΗΠΑ; ”
Γεγονός 1ον:
“Το 1913 οι ΗΠΑ ήταν η πλουσιότερη χώρα του κόσμου, μεγαλύτερη βιομηχανική δύναμη παγκοσμίως. ”
(αφήνω στην άκρη το “μακρυά από τις σοσιαλδημοκρατίες και τα κράτη πρόνοιας της Ευρώπης” το 1913, άλλο ένα λογικό άλμα προς τα πίσω, μια γραμμική προβολή του σήμερα στο χθες που στερείται λογικής βάσης).
Γεγονός 2ον:
“Σήμερα, έναν αιώνα σχεδόν μετά, η χώρα είναι αποβιομηχανοποιημένη, εισάγει από την Ασία και την Ευρώπη για να καλύψει βασικές καταναλωτικές της ανάγκες, και βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας”
Άρα για το 2ο ευθύνεται το 1ο, συνεπώς ο φόρος δεν βοήθησε τις ΗΠΑ.
Άλλο παρόμοιο παράδειγμα:
Γεγονός 1ον
Χθες έβρεξε καταρρακτωδώς
Γεγονός 2ον
Προχθές ο σκύλος του γείτονα κατούρησε στο δεντράκι απέναντι
Άρα για το ο ευθύνεται το 2ο.
Oi viologoi pasxoun apo ton polu determinismo ths epistimhs tous
“Η φοροδιαφυγή … αποτελεί μια αντίσταση στην αιώνια ανοδική τάση αυτού του φορολογικού πατώματας, …η αυξημένη φοροδιαφυγή ή η φυγή των επιχειρήσεων σε ξένες οικονομίες αποτελεί ένα από τα πρώτα ξεκάθαρα σημάδια σε μια κυβέρνηση ότι το έχει παρακάνει …και ότι πρέπει συνεπώς να πέσουν οι φόροι. ”
εκτός τόπου και χρόνου εντελώς…καλά σε ποια χώρα ζείτε???
μεγάλης κλίμακας φοροδιαφυγή κάνουν οι έχοντες μεγάλη περιουσία, οι οποίοι αναλογικά πληρώνουν και τα λιγότερα (θυμάστε τα περί νόμιμου και ηθικού του βουλγαράκη???). Για ποια αιώνια ανοδική τάση μιλάτε? εάν αναφέρεστε τους μικρομεσαίους, στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους θα συμφωνήσω. Εάν όμως, λέγοντας ότι μια κυβέρνηση “το έχει παρακάνει”, αναφέρεστε στο μεγάλο κεφάλαιο όταν είναι πασίγνωστες οι ευεργετικές διατάξεις, οι ευκολίες κλπ που τους προσφέρονται ασφαλώς θα κάνετε πλάκα.
Good article, plus an enlightening addition by Ex-European.
– Κάπου το 1998 , νομίζω, ο τότε Κ.Σημίτης είχε ζητήσει την IRS να κάνει μια μελέτη, η οποια του είχε απαντήσει οτι άν και μόνον τον ΦΠΑ εισέπραττε δεν θα είχε ανάγκη άλλων φόρων.
– Επειδή αυτά εγράφησαν στα “ψιλά”, δεν γνωρίζω άν πράγματι είναι όλη η αλήθεια, και όταν ρωτώ κάποιον κάπως αρμόδιο, μου απαντάει αλλάζοντας συζήτηση…
– Ξέρει τίποτα κάποιος απο τους συμμετέχοντες ????.
– Θα ηταν καλύτερο να ΜΗΝ εκλογικεύουμε την οιαδήποτε ιδεοληγική μας πίστη, και να παραμείνουμε στην μέθοδο του Σωκράτη (ή του Αριστοτέλη)
Εξαιρετικό, σπάνιας έμπνευσης και ανάλυσης άρθρο, απο αυτά που κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει στην Ελλαδα. Στην Ελλάδα (των super ευφυών ελλήνων θυμίζω, όχι “αμερικανάκια”) που κανένας δεν έχει συνειδητοποιήσει οτι το βαρέλι ΔΕΝ έχει πάτο. Όσα και να ρίξεις πάνε στον αγύριστο. Οι έλληνες πιστεύουν πιά οτι τα ελλείματα τα στέλνει ένας κακός θεός (όπως ένα σεισμό, μια πλημμύρα ή μια χολέρα) και πρέπει να “παλέψουμε” για να τα αντιμετωπίσουμε. Κάθε χρόνο τα έσοδα αυξάνονται αλλά και τα ελλείματα επίσης. Το παραμύθι γνωστό: Διορίζουμε όσους μας πιέζουν για ρουσφέτια, “βολεύουμε” ΟΛΟ τον κομματικό (και μη) μηχανισμό μας, αγοράζουμε ψήφους απο τους αγρότες και τους συνταξιούχους με επιδοτήσεις και αυξήσεις και κατόπιν κλαίμε με μαύρο δάκρυ για την “κατάρα” που μας χτύπησε -τα ελλείματα- και καλούμε το λαό να βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τη συμφορά. Και οι πολίτες τσιμπάνε. Διαρκώς. ΜΑ ΔΙΑΡΚΩΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ? Ψάρια είναι? Μπά, μάλλον μέρος της μαφίας που λυμαίνεται τα έσοδα από τα κορόιδα. Αλλά το απίστευτο είναι οτι κάποια απο τα κορόιδα έχουν πειστεί οτι αν “παταχθεί” η φοροδιαφυγή θα λυθούν τα προβλήματα με τα ελλείματα. Εκτός του οτι δεν αντιλαμβάνονται οτι το βαρέλι δεν έχει πάτο, δεν αντιλαμβάνονται επίσης οτι οι φόροι πληρώνονται συλλογικά. Παρότι φαίνεται να αντιλαμβάνονται οτι αν π.χ. αυξηθεί ο φόρος σε ένα εστιατόριο απο π.χ. 30% σε 60% αυτό θα περάσει στην τιμή της υπηρεσίας και άρα τελικά τον φόρο θα πληρώσουν οι καταναλωτές δεν αντιλαμβάνονται οτι το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ θα γίνει αν με κάποιο τρόπο “παταχθεί” η φοροδιαφυγή. Η εγκεφαλική τρυκιμία που έχουν καταφέρει να προκαλέσουν στους πολίτες είναι τόσο μεγάλη που οι πολίτες κατηγορούν απο τη μία τον υρδραυλικό που δεν “κόβει” απόδειξη αλλά ταυτόχρονα του ζητάνε έκπτωση “χωρίς απόδειξη”. Μια τόσο απλή πράξη γίνεται μια τόσο ΑΠΤΗ απόδειξη οτι τελικά την πάταξη της φοροδιαφυγής θα πληρώσουν οι πολίτες-καταναλωτές στέλνοντας και άλλα λεφτουδάκια τους στο γνωστό άπατο βαρέλι. Και φυσικά, αφού ως γνωστόν μας έχει καταραστεί ο θεός, τα ελλείματα θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν….
Δεν θα πρέπει απλώς να καταργηθεί ο φόρος εισοδήματος.Οι έχοντες μεγάλα εισοδήματα συμβάλλουν στη δημιουργία πλούτου.Γι’ αυτό θα πρέπει να επιβραβέυονται ανάλογα με το εισοδημά τους.Π.χ. αν κάποιος κερδίζει ένα εκατομμύριο ευρώ το κράτος θα πρέπει να τον επιδοτεί με εκατο χιλ. ευρώ επιπλέον.Το ανώτατο ύψος της επιδότησης αυτής να φτάνει μέχρι τα εκατο εκατομμύρια ευρώ.Και όσοι συμβάλλουν στην αντίσταση ενάντια στην επιβολή φόρων θα πρέπει να τιμηθούν.Προτείνω να στηθεί στο Σύνταγμα,δίπλα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη,μνημείο του Αγνώστου Φοροφυγά.
Αγαπητέ George,
– Γέλασα μεν, αλλά , ΔΕΝ υπάρχει φοροφυγάς……..
– Το φπΑ, είναι καθολικός, αναπόφευκτος φόρος, ο οποίος, σε κάποια διαδρομή αγοραπωλησίας πληρώνεται απο όλους.
– Δεν ΕΠΑΝΑ-πληρώνεται μεν απο πολλόύς, αλλά σε κάποιο στάδιο πληρώνεται.
– Και τον φπΑ, τον θεωρώ ως τον μόνο δίκαιο φόρο.
– Ο φορος εισοδήματος είιναι απο παράλογος έως ανόητος (…το ίδιο είναι….), και ΄φαντάζει σαν τιμωρία.
– Αν , δηλαδή, εγώ, καταφέρω να έχω μεγαλύτερο εισόδημα – που , βέβαια, θα το ξοδεύσω σε ΦΠΑ-αγαθά – , θέλει μερίδιο το Κράτος για να το ξοδεύσει το ίδιο, μάλλον, ανεξέλεγκτα….
όχι μωρέ, τους αδικείς τους ανθρώπους , τί ανεξέλεγκτα, αφού κοιμούνται και ξυπνάνε μόνο με ένα άγχος, πως να εξυπηρετήσουν τον Πολίτη και πως να του κάνουν οικονομία….
ΥΓ George εσύ να ζητάς απόδειξη στον υδραυλικό, είναι για το καλό του κρατούς και -τελικά- για το καλό όλων μας.
Θα σας πω κάτι άκρως εντυπωσιακό.
Ζω (κυρίως) και εργάζομαι (αποκλειστικώς) στις ΗΠΑ. Πριν 10+ χρόνια με ενημέρωσαν ότι πρέπει να πληρώνω Φόρο Μεγάλης Ακινήτου Περιουσίας (Φ-ΜΑΠ). Το δέχθηκα διότι, παρά το γεγονός ότι το εισόδημά μου στην Ελλάδα είναι μηδενικό, διαθέτω ακίνητη περιουσία.
Πριν 18 μήνες περίπου, όταν ανακινήθηκε το θέμα των μειωμένων φορο-εισπράξεων περιουσίας, διάβασα ότι μόνον 37.000 Ελληνες πληρώνου Φ-ΜΑΠ. Κατ’ αρχήν δεν υποψιάστηκα τίποτα. Υπέθεσα απλά ότι άν χρησιμοποιούν ως ουδό πλούτου, πέστε, 1-3 εκατομμύρια ευρώ, ο αριθμός των 37.000 “πλουσίων” είναι λογικός. Τυχαία, μετά μερικούς μήνες, διάβασα αλλού ότι ο ουδός ΜΑΠ ήταν ακίνητα συνολικής αντικειμενικής αξίας 247.000 ευρώ και άνω.
ΘΥΜΑΜΑΙ ότι εκείνη την στιγμή με έπιασε tantrum και άρχισα να ωρύομαι σαν μαινάδα. Συμπτωματικά, 2 μέρες αργότερα, συναντήθηκα με φίλο βουλευτή, πετυχημένο πρώην υπουργό, και των ρώτησα, “Πόσοι Ελληνες κατά την γνώμη σου έχουν περιουσία 247.000 ευρώ και πάνω;” γιά να πάρω την απάντηση, “Υποθέτω σχεδόν όλοι”. Γυρίζω, λοιπόν, και του λέγω, “Αρα, εμμέσως πλην σαφώς, δηλώνεις πως 9.963.000 Ελληνες είναι ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ”.
Το θέμα, λοιπόν, της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα, κύριε Βακιρτζή, είναι μιά ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετική υπόθεση από οπουδήποτε στην Δυτική Κοινωνία and it should be addressed as such.