Την Ιρλανδία μην την κλαις…
Μάι 10th, 2009 | Πάσχος Μανδραβέλης| Κατηγορία: Πάσχος Μανδραβέλης | Email This Post | Print This Post |Bρε, τι έπαθαν οι φουκαράδες οι Ιρλανδοί! Η δική τους μείωση του ΑΕΠ είναι πολλαπλάσια της δικής μας. Είναι να τους λυπάται κανείς με το -9% που θα καταγράψουν το 2009, ενώ εμείς είμαστε στο -0,9%. Είναι να μην τους κλαίνε οι ρέγγες – την αλιεία των οποίων άφησαν για να ασχοληθούν με τους πιο σύγχρονους και πάλαι ποτέ αποδοτικούς τομείς της οικονομίας;
Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες έλεγαν οι παλιοί, ενώ εμείς… άρχοντες! Δεν κινδυνεύουμε τόσο πολύ από την κρίση. Αν, μάλιστα, ήμασταν χώρα της υποσαχάριας Αφρικής δεν θα κινδυνεύαμε καθόλου. Πιθανότατα, μάλιστα, να παρουσιάζαμε και σχετική ανάπτυξη. Ετσι, θα μπορούσαμε και να κοροϊδεύουμε τους κουτόφραγκους για το πάθημά τους. Τι τα θέλετε; Και οι πλούσιοι έχουν στενοχώριες…
Αυτός ο συλλογισμός (αντίστοιχος σεναρίου ταινίας της δεκαετίας του ’60, που έκανε γενιές Ελλήνων να κλαίνε για τα βάσανα των πλουσίων) διακινείται εσχάτως στη χώρα. Η Ελλάδα, λένε κάποιοι, είναι τυχερή: επειδή είναι σχετικά υπανάπτυκτη δεν πλήττεται τόσο από την κρίση. Σωθήκαμε! Και ίσως γι’ αυτό πρέπει να το γιορτάσουμε με περισσότερες σπατάλες.
Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για εμάς, αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό για τους Ιρλανδούς; Ας κοιτάξουμε λιγάκι τα νούμερα. Το 1980 η Ιρλανδία ήταν σε χειρότερη θέση από την Ελλάδα· όποιον δείκτη κι αν κοίταζε κάποιος. Ετσι, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ιρλανδών ήταν στα 5.430 δολάρια ενώ του Ελληνα ήταν στα 7.050 δολάρια. Ο μέσος Ελληνας δηλαδή ήταν 30% πιο πλούσιος από τον μέσο Ιρλανδό. Το 2008, όμως, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα ήταν 32.005 δολάρια ενώ στην Ιρλανδία έφτανε τα 61.810 δολάρια. Δηλαδή, ο μέσος Ιρλανδός ήταν 93% πιο πλούσιος από τον μέσο Ελληνα. Εβγαζε δηλαδή σχεδόν τα διπλά λεφτά. Και μετά ήρθε η κρίση…
Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 2009 το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων θα φτάσει τα 31.700 δολάρια, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ιρλανδών θα πέσει στα 56.247 δολάρια. Δηλαδή, μέσος Ιρλανδός θα βγάζει 77,5% περισσότερα από τον μέσο Ελληνα. Είναι, να μην τους λυπόμαστε λοιπόν; Δεν πρέπει να θριαμβολογούμε γι’ αυτήνν τη μεγάλη επιτυχία της ελληνικής οικονομίας; Βέβαια, οι ιαχές θα έχουν τον αχό εκείνου του τύπου που έπεφτε από τον ουρανοξύστη και σε κάθε όροφο που περνούσε έλεγε «δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής πάμε καλά!». Μόνο που στη δική μας περίπτωση λέμε: «Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής οι Ευρωπαίοι πάνε χειρότερα!»
Να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι όλα καλά και άγια στην Ιρλανδία και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που σήμερα πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Πιθανότατα θα έχουν περισσότερα προβλήματα, από εκείνα του ανέκδοτου στο οποίο κάποιος λυπόταν τους πλούσιους γιατί «το κρασί τους ήταν παλιό, το τυρί μουχλιασμένο και το φιλέτο τους άψητο». Οταν όμως συγκρίνουμε προβλήματα χωρών, καλά είναι να κοιτάζουμε τα πραγματικά νούμερα και όχι τις ποσοστιαίες μεταβολές των. Διότι είναι σίγουρο ότι ο Μπιλ Γκέιτς έχασε, λόγω της κρίσης, περισσότερα από έναν Ινδό εργάτη. Πόσοι όμως (εκτός του ΚΚΕ) θα ήθελαν να έχουν την «τύχη» του δεύτερου;
Πάσχος Μανδραβέλης
———————————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 7/5/2009
Πολυ ωραιο αρθρο.
Να προσθεσω μονο οτι οσα χρονια ηταν στην αντιπολιτευση ο κ. Καραμανλης του αρεσε πολυ να μιλαει για την Ιρλανδια, την οποια ανεφερε ανελλιπως στις συνεντευξεις του. <>. Δυστυχως με το που πηρε την εξουσια τα ξεχασε ολα, και σε πολλες περιπτωσεις εκανε τα ακριβως αντιθετα. Τελευταιο παραδειγμα η <> που απαιτει απο τα ανωτερα εισοδηματα. <> βεβαια θα την χαρακτηριζαν στον κοσμο του 1984, στην πραγματικοτητα αποτελει ξεδιαντροπη κλοπη ενος χρεωκοπημενου καθεστωτως. Αυτά κ. Μανδραβελη ειναι που συμβαινουν στις υποσαχαριες χωρες, οχι στην Ιρλανδια. Τολμω να πω πως ο Σημιτης (σε πραξεις, οχι σε λογια) αποδειχτηκε τελικα πιο φιλελευθερος.
Αν και το κεντρικό επιχείρημα είναι σωστό, το παράδειγμα της Ιρλανδίας είναι ατυχές.
Η κατακόρυφη αύξηση του Ιρλανδικού ΑΕΠ έγινε μέσω τεράστιας μόχλευσης, ενώ η αξία του δημιουργηθέντος ενεργητικού (κυρίως ακίνητα και χρηματοπιστωτική επέκταση) αποδεικνύεται εξαιρετικά επισφαλής. Άρα αφενός μαζί με το ΑΕΠ κατά κεφαλήν αυξήθηκε και το χρέος κατά κεφαλήν, αφετέρου το ΑΕΠ του αριθμητή εξακολουθει να υφίσταται τρομερές πιέσεις.
Καλό θα ήταν η Ελλάδα να έχει ως πρότυπο το μετρημένο και δημοσιονομικά ισορροπημένο Γερμανικό μοντέλο, αφού δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να γίνει Κίνα ή Ινδία.
Ποιοι μόχλευση βρε “Ακραίε”; Η αύξηση του Ιρλανδικού ΑΕΠ προήρθε από τις επενδύσεις στην παιδεία και στις νεες τεχνολογίες. Ενω οι δικοί μας βλαχοδήμαρχοι κόβαν κορδέλες για τα κάθε 2 χλμ δρόμο που κατασκευαζαν, οι Ιρλανδοι επένδυσαν στην έρευνα και στις γνώσεις. Δημιουργησαν ένα εξαιρετικά καταρτισμένο προσωπικό, και ένα ιδιαιτερα φιλικό περιβάλλον για ξένες επενδύσεις. Και έτσι έγινε δελεαστική χωρα για ξένες επενδυσεις, και ειδαμε εταιρείες οπως η Microsoft, Dell, Amazon να δημιουργούν χιλιάδες ποιοτικές θέσεις εργασίες σε αυτές τις χωρες οι οποιες εξακολοθουν και υπάρχουν σήμερα.
Το Γερμανικο προτυπο του Ακραιου ειναι σε υφεση εδω και 10 χρονια. Τραγικα ακραιο
Η Ιρλανδία, ανεξάρτητα από την «επιχειρηματικότητα», ικανότητες, πολιτικό σύστημα, κοινωνική νοοτροπία σχετικά με την Ελλάδα (την τελευταία ‘νοοτροπία’ δεν στηλιτεύει ο Μανδραβέλης?) έχει αρκετά de facto συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως γεωγραφική θέση, τις σχέσεις με αγγλοσαξωνικές ανεπτυγμένες οικονομίες και, βέβαια, τη γλώσσα. Η Ελλάδα ποτέ δεν θα προσέλκυε αμερικάνικες ή βρετανικές επενδύσεις, όσο και να προσαρμοζόταν πολιτικά, οικονομικά & οικονομικά για να τις προσελκύσει.
Το πρότυπό μου δεν είναι η Γερμανία, αλλά πολύ πιο φιλελεύθερα συστήματα της αναδυόμενης Ασίας. Αυτά ωστόσο δεν μπορεί για διάφορους δομικούς λόγους να τα αντιγράψει η Ελλάδα.
Σε ότι αφορά την Ιρλανδία, βασικός μοχλός στην αναπτυξιακή της πορεία ήταν ο δανεισμός και η πιστωτική επέκταση που χρηματοδότησε επισφαλή στοιχεία ενεργητικού (ακίνητα). Η φούσκα της Ιρλανδικής οικονομίας έσκασε με τo credit crunch, και δεν πρόκειται να βγει από το τέλμα για τουλάχιστον 3 χρόνια ακόμα.
Το να είσαι φιλελεύθερος και να θέλεις ανοιχτή οικονομία δεν είναι αντίθετο από το να επιζητείς fiscal responsibility, αντιθέτως τα δύο θα έπρεπε να πηγαίνουν μαζί. Εγώ είμαι και φιλελεύθερος και fiscal conservative και επιζητώ την δραστική ΜΕΙΩΣΗ του δημοσίου χρέους και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, και όχι την διόγκωσή των για την χρηματοδότηση “έργων υποδομής”.
Δεν έχω τα στοιχεία, ωστόσο δείτε αν έχετε χρόνο την εξέλιξη του Χρέους της Ιρλανδίας (καθώς και διάφορους δείκτες εσωτερικής μόχλευσης) από το 1980 έως και σήμερα – σε μια εποχή εύκολου και φθηνού δανεισμού όπου δημιουργούνται υπεραξίες ενεργητικού αυτά δεν έχουν σημασία, σήμερα όμως ?
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα ήταν πολυ καλύτερο να είναι Ιρλανδία – και αυτό είναι το τραγικά ακραίο, αγαπητέ ασδ.
ένα γρήγορο link σχετικό με τις αναφορές μου
http://www.independent.ie/business/irish/default-fears-as-irelands-debt-costs-continue-to-rise-1639898.html
δείτε και το The World’s biggest debtor nations του CNBC- μαντέψτε που είναι η Ιρλανδία
http://www.cnbc.com/id/30308959/
Ακραιε, υπαρχει το μοντελο της Κυπρου στα ποιο καθ΄’ημας. Ας γινομασταν εστω Κυπρος. Το επιχειρημα οτι η ελλαδα δεν μπορει να προσεκλυσει αμερικανικες η βρεττανικες επενδυσεις ειναι αστηρικτο, εχει η Κινα ιδια κουλτουρα με τις ως ανω?
ασδ,
Συμφωνώ, η Κύπρος είναι πολύ πιο πετυχημένο οικονομικό μοντέλο από το δικό μας.
Για να προσελκύσει η Ελλάδα Αμερικανικές επενδύσεις με το υπάρχον σύστημα, θα πρέπει να αντικαταστήσουν τα Αμερικανικά MBAs το μάθημα “Business Ethics” με το μάθημα “The Greek ‘Olive Oil’ Case Study: How to bribe your way into a marketplace” χε χε χε χε…
Το πρόβλημα νομίζω στην Ελλάδα δεν είναι απλά συστημικό, υπάρχει πρόβλημα εμπεδωμένης οικονομικής κουλτούρας – η λογική του οικονομικού παρασιτισμού, της μίζας, των μεσαζόντων, της πολιτικής επιβουλής στην οικονομική δραστηρότητα, είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή του Έλληνα.
Δυστυχώς δεν τα βλέπω καθόλου ευοίωνα τα πράγματα στο καθ’ ημάς Βυζάντιο.
Το καθημας Βυζαντιο ηταν καποτε η ισχυροτερη ευρωπαικη αυτοκρατορια, ο μονος χωρος ταξης σε ενα κοσμο βανδαλων, με υψηλη στρατηγικη, ελιτ ταγμενες στο συμφερον του κρατους και οχι στο προσωπικο. Αποτελεσμα ηταν οτι η αυτοκρατορια επεζησε ακομα και οταν βρεθηκε στο χειλος της καταστροφης απο τις επιθεσεις των αραβων. Αυτα τα χαρακτηριστικα της ανιδιοτελειας των πολιτικων ανδρων ειναι εν ελλειψει στην ελλαδα, οποτε θα ελεγα πως εχουμε να διδαχθουμε πολλα απο την Ανατολικη Ρωμαικη Αυτοκρατορια.
Αυτο που αρχιζω να πιστευω πως πλεον δεν φταιει μονο η Ελλας, το αρρωστο οικονομικο προτυπο ειναι Ευρωπη. Δες Γερμανια 10 χρονια σε υφεση με πρωτοφανη ανοδο της Γερμανικης οικονομιας, δεσαμε δηλαδη τις τυχες μας σε κουτσο αλογο