Balkan Neighbors

Μάι 1st, 2008 | | Κατηγορία: Τάκης Μίχας | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

After a recent visit to Skopje, the U.S. envoy to NATO, Victoria Nuland, said that the argument between Greece and Macedonia could be settled “within days or weeks.” If only. Unfortunately, the so-called name dispute is far too complex for easy fixes.

First there is the name: Greece wants its northern neighbor to change its constitutional designation, Republic of Macedonia, to something else, perhaps with “New” or “Upper” prefixed. Unless it does so, Greece will continue to block Macedonia’s entry into NATO, as it did at this month’s Bucharest summit, and presumably the European Union. Athens claims the current name reveals territorial ambitions against its own northern province of Macedonia.

Unfortunately, the so-called name dispute is far too complex for easy fixes

There is also the dispute over the existence of a Macedonian nation. Since the end of World War II, Greece consistently refused to acknowledge such a nation or ethnic group, arguing that it was the “artificial creation” of former Yugoslav strongman Tito. According to this view, the only real Macedonians are ethnic Greeks. Greek officials and most of the media here today refer to Macedonia by the demeaning term “Skopjans.”

Then there is the question of language. Greece denies the existence of a Macedonian language, claiming that this is merely a “local idiom” or “dialect.”

There is, lastly, the issue of Slav Macedonians who fled Greece after World War II. Greece denies these political refugees and their descendants any “right of return,” saying they were traitors who forfeited their claims to citizenship by fighting alongside the Communist-led Democratic Army, which sought the secession of (Greek) Macedonia from Greece. After the defeat of the Communist forces in the Greek Civil War, many of the militants settled in the countries of the former Soviet block, including approximately 30,000 in the neighboring then-Yugoslav Republic of Macedonia. Their properties in Greece were confiscated by the state and reallocated to the inhabitants of the region. In 1983, then Socialist Prime Minister Andreas Papandreou passed a law allowing for the repatriation of the communist political refugees. However, Slav Macedonians were excluded from this deal since the law applied only to ethnic Greeks.

All four areas of dispute are interrelated. All tend to confirm the fears and stereotypes the inhabitants of both countries have about the other.

For the Greeks – especially in the northern regions – the claims concerning the existence of a “Macedonian” nation, language or country as well as for the return of the refugees are seen as part and parcel of Skopje’s “irredentism.” Recent actions by the Macedonian government, such as the decision to rename the airport in Skopje after Alexander the Great or the circulation in public of maps of “Greater Macedonia” that include parts of Greece, did nothing to allay the fears of many Greeks that the “expansionist” ideology of their neighbor poses a threat to territorial integrity.

On the other side of the border, the picture is inverted. For the Macedonians, Greek attempts to deny them a name, a language, an ethnicity and basic human rights (like “the right to return”) are part of the “cultural genocide” of Slav Macedonians that Greece has been waging for the past century. By this view, the ethnic homogenization of northern Greece – which started with the Balkan wars at the beginning of the last century and culminated in the post-World War II settlement in the region – was intended to Hellenize the Slav populations of Northern Greece.

we have here all the usual Balkan issues over which people in this part of the world and elsewhere have butchered each other in the distant and not-so-distant past

According to this view, in the course of the nation-building of modern Greece, key aspects of history, life and culture that didn’t conform with the official vision of a single, unitary nation that could trace its lineage back to the days of Pericles were erased. Entire towns and villages disappeared from the map as did the names of a host of public spaces, churches, monasteries, mountains, lakes and rivers. Slavic family and individual names were changed into Greek names. The public use of the Slavic Macedonian language was prohibited.

Contrary to received wisdom, the dispute between Greece and Macedonia isn’t over a mere name, but concerns competing national mythologies, symbols and histories. In other words, we have here all the usual Balkan issues over which people in this part of the world and elsewhere have butchered each other in the distant and not-so-distant past. No easy fix is possible, and a compromise over the name won’t put to rest the basic conflict. Unless all the problems are addressed openly and honestly, mutual distrust will persist, ready to erupt again at the first opportunity – or once EU reconstruction funds dry up.

Had Athens and Skopje engaged in serious bilateral or multilateral talks during the past decade on all the points of contention, and not focused simply on the “name,” perhaps they would not find themselves in their current, absurd predicament.

———————————————————————————

Notes:
Published in WALL STREET JOURNAL EUROPE on April 29, 2008

8 σχόλια
Leave a comment »

  1. Tὶ ἀκριβῶς θὰ μποροῦσε νὰ προκύψει ἀπὸ διμερεῖς ἤ πολυμερεῖς συνομιλίες ; Χωρὶς τὶς ἐθνικὲς μυθολογίες, τὰ σύμβολα καὶ τὶς ἱστορίες, κανένα κράτος δὲν ἔχει νομιμοποίηση ὑπάρξεως. Τὰ πρόσωπα χωρὶς ἱστορία (βιογραφικὸ) τὶ εἶναι ; Μηχανὲς παραγωγῆς μολύνσεως. Τὸ ἴδιο καὶ χειρότερο ἰσχύει γιὰ τὰ ἔθνη καὶ τὰ κράτη. Γιὰ νὰ εἶναι συνεπὴς πρὸς τὰ γραφόμενά του ὁ ἀρθρογράφος πρέπει νὰ ἐξαφανίσει τὸ ἀρχεῖο του καὶ ἴσως νὰ ψάξει τεχνικὸ μέσο νὰ διαγράψει τὸ συνολικὸ περιεχόμενο τῆς μνήμης του.

  2. “Τὰ πρόσωπα χωρὶς ἱστορία (βιογραφικὸ) τὶ εἶναι ; Μηχανὲς παραγωγῆς μολύνσεως.”

    Γιατί ; Τι “μολύνουν” ;

    “Χωρὶς τὶς ἐθνικὲς μυθολογίες, τὰ σύμβολα καὶ τὶς ἱστορίες, κανένα κράτος δὲν ἔχει νομιμοποίηση ὑπάρξεως”

    Υπονοείται ότι τα Σκόπια δεν έχουν εθνικές μυθολογίες, σύμβολα και ιστορίες; ‘Αρα δε δικαιούνται νομιμοποίησης της ύπαρξής τους ;

  3. Ἴσα-ἴσα, ποὺ τὸ πρόβλημα εἶναι οἱ ἐθνικὲς μυθολογίες, σύμβολα καὶ ἱστορίες. Ἡ μόνη λύσι γιὰ τὰ Βαλκάνια εἶναι ἡ ἀποεθνικοποίησί τους. Τὸ ἄρθρο εἶναι ἐξαιρετικό, σύντομο, περιεκτικὸ καὶ σαφές. Εὔγε!

  4. Ἡ μόνη λύσι γιὰ τὰ Βαλκάνια εἶναι ἡ ἀποεθνικοποίησί τους

    γιατι δεν ξεκινατε απο τον εαυτο σας? Δηλωστε ενας χαρουμενος πυγμαιος

  5. Φυσικὰ καὶ ἔχουν δικαίωμα στοὺς μύθους, τὰ σύμβολα καὶ τὶς ἱστορίες τους τὰ Σκόπια. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι ἄσκοπες οἱ συνομιλίες ποὺ προτείνει ὁ ἀρθρογράφος. Βασικὰ εἶναι σὰν νὰ προτείνει κανεὶς σὲ δύο ποὺ διαφωνοῦν νὰ συνομιλήσουν μὲ άπώτερο σκοπὸ τὴν λοβοτόμησή τους.

  6. Ο κ. Γεωργανάς και οι άλλοι έχουν δίκιο ότι τα κράτη χρειάζονται τους εθνικούς τους μύθους.

    Ο κ. Μίχας έχει επίσης δίκιο ότι αυτό που συμβαίνει με τα Σκόπια είναι σύγκρουση εθνικών μύθων.

    Πάντως στο θέμα αυτό η λύση είναι προφανής στα περισσότερα, αλλά όχι σε όλα τα σημεία:

    1. Τα Σκόπια πρέπει να αποδεκτούν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν (κατά το πλείστον) Έλληνες.

    2. Τα Σκόπια πρέπει να αποδεκτούν μια σύνθετη ονομασία. Ανεξάρτητα από εάν αυτό είναι “σωστό” ή όχι, είναι σίγουρο οτι αυτό είναι απαραίτητο για να μπορέσουν οι δύο γειτονικές χώρες να ξεπεράσουν αυτό το θέμα κρατώντας η καθεμία την περιφάνεια τους. Η Ελλάδα όντως έχει κάνει μεγάλες παραχωρήσεις εδώ με το να αποδεχθεί την λέξη Μακεδονία στον τίτλο.

    3. Τα Σκόπια πρέπει να αποδεκτούν ότι υπάρχουν και μη-Σκοπιανοί Μακεδόνες.

    4. Τα Σκόπια πρέπει να σταματήσουν κάθε αλυτρωτική προπαγάνδα και να αλλάξουν τα σχολικά τους βιβλία.

    5. Η Ελλάδα πρέπει να αποδεκτεί την ύπαρξη του Σλαβομακεδονικού Έθνους και της Σλαβομακεδονικής γλώσσας. Και τα δύο είναι όντως πρόσφατα κατασκευάσματα αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Κάθε έθνος έχει μια αρχή. Αφού οι σλαβομακεδόνες τώρα αισθάνονται ξεχωριστοί από τους Βούλγαρους, αυτό είναι αρκετό. (π.χ. το ίδιο ισχύει για τους Αυστριακούς και τόσους άλλους).

    6. Η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει την σλαβομακεδονική μειονότητα (και την τουρκική μειονότητα) στην Ελλάδα, όσο μικρή και να είναι αυτή.

    7. Τα Σκόπια πρέπει να αποδεκτούν ότι δεν έχουν όλοι οι Σλαβόφωνοι (είτε έχουν τα σλαβομακεδονικά ως πρώτη γλωσσα ή δεύτερη) σλαβομακεδονική ταυτότητα – πολλοί, οι περισσότεροι μάλλον – θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες (όπως πχ και πολλοί Ελληνες της μικράς ασίας που μιλούσαν τούρκικα).

    Όλα τα παραπάνω είναι κατ εμέ 100% προφανή. Το μόνο θέμα που δεν είναι καθόλου προφανές είναι η επιστροφή των προσφύγων (κυρίως σλαβομακεδόνων από την Βόρειο Ελλάδα αλλά και Ελλήνων από το Μοναστήρι και τα Σκόπια). Από την μία, είναι θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Από την άλλη είναι οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά προβληματικό. Βεβαίως, το πόσο προβληματικό είναι εξαρτάται από τον αριθμό αυτών των ανθρώπων – μιλάμε για 1000 άτομα ή για 100,000 ή για 1 εκατομύριο; Υπάρχουν δύο πιθανές λύσεις α) τύπου 1920, δηλ. ότι έγινε ανταλλαγή πληθισμών και επιστροφή τους δεν είναι έφικτή ή θεμιτή, ή β) τύπου Κύπρου όπου η Ελληνική πλευρά ζητάει τον επαναπατρισμό των προσφύγων και των μετοίκων. Εάν ο αριθμός αυτών των προσφύγων είναι μεγάλος, δυστιχώς μια λύση τύπου 1920 είναι ή μόνη εφικτή.

  7. “Τὰ πρόσωπα χωρὶς ἱστορία (βιογραφικὸ) τὶ εἶναι ; Μηχανὲς παραγωγῆς μολύνσεως.”

    Μπα, μπορούν να έιναι και δημιουργικοί άνθρωποι με πολυποίκιλα ενδιαφέροντα χωρίς μισαλλοδοξίες και αλλυτρωτισμούς..

  8. Μποροῦν νὰ εἶναι, ἀλλὰ χωρὶς βιογραφικὸ πᾶνε νὰ σώσουν τὴν ψυχή τους σὲ μοναστῆρι, ἂν ὄχι τελείως μόνα . Δὲν ἐπιζητοῦν νὰ γίνουν μέλη λεσχῶν (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ)

Σχολιαστε