Ζήτω το ΔΝΤ!
Απρ 29th, 2010 | Δημήτρης Φραγκάκης| Κατηγορία: Ελλάδα |
Email This Post
|
Print This Post
|
(Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα)
Είχα κάμποσα χρόνια να ταξιδέψω με πλοίο. Λίγο οι περικοπές για να πείσω τον εαυτό μου ότι κάνω οικονομία, λίγο μια νοσταλγία για τα παλιά φοιτητικά μου πηγαινέλα και πολύ περισσότερο η νέα ακτοπλοϊκή γραμμή που έμπαινε μετά βαΐων και κλάδων στο νησί μου, με έκανε να το δοκιμάσω. Λένε ότι το ταξίδι της επιστροφής είναι συνήθως πιο σύντομο από τον πηγαιμό. Αυτό όμως ειδικά αποδείχτηκε μακρύ και ιδιαίτερα διδακτικό για την εμπειρία της καθημερινότητας στην Ελλάδα. Κι αν το ταξίδι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία όση ο προορισμός, όπως λέει και ο ποιητής, στην περίπτωσή μου αυτό το ταξίδι αποτυπώθηκε στο μυαλό μου σα ένα θέατρο του παραλόγου με πολλές πράξεις.
Πράξη Πρώτη: Λόγω επαγγέλματος χρειαζόμουν οπωσδήποτε σύνδεση με internet εν πλω. Γι’ αυτό αλλά και εξαιτίας μιας διαστροφικής προνοητικότητας, είχα εξασφαλίσει εγγυήσεις από την εταιρεία ότι θα είχα όσο φθηνό και γρήγορο internet ήθελα. Αφήνοντας το λιμάνι άφησα πίσω και τις ελπίδες μου για σύνδεση λόγω προβλημάτων με το δορυφόρο, καιρικών συνθηκών (5 μποφόρ!) όπως μου είπαν κλπ. Δεν έχει τόση σημασία το γιατί, το αποτέλεσμα μετράει που λένε και στην πολιτική. Το καλό είναι ότι λόγω της ανωτέρας βίας που προέκυψε, βρήκα ευκαιρία να τεμπελιάσω και ετοιμάστηκα να απολαύσω το νυχτερινό ταξίδι.
Πράξη Δεύτερη: Ένας μάλλον βλοσυρός μεσόκοπος καμαρότος με οδήγησε στην καμπίνα μου. Δεν προσφέρθηκε να με βοηθήσει με το μπαγκάζι το οποίο ζύγισε κάμποσο αλλά μάλλον με είδε πιο νέο από εκείνον οπότε υπέθεσε ότι δεν χρειαζόμουν βοήθεια. Βοήθεια φώναξα όμως όταν άνοιξε η πόρτα της στενάχωρης καμπίνας και με πήρε η μπόχα της μούχλας και της κλεισούρας του χώρου. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω ότι δεν έφταιγε ο προσωρινός μου συγκάτοικος γιατί πολύ απλά είχα μπει πρώτος και ο συγκάτοικος τελικά δεν ήρθε ποτέ – ευτυχώς για εκείνον. Το αίτημά μου για αλλαγή καμπίνας σκόνταψε σε γραφειοκρατικές δικαιολογίες που θύμιζαν τον αρνητισμό του δημοσίου όπως όταν επισκέπτεσαι για υπόθεσή σου εφορία, πολεοδομία κ.λπ. Έπεισα τον εαυτό μου ότι μεγαλώνω, ότι έχω αρχίσει να γίνομαι ιδιότροπος και υποχόνδριος και ότι νύχτα είναι θα περάσει. Η νύχτα πέρασε – ή μάλλον δεν πέρναγε – με ασταμάτητους τριγμούς του πλοίου που τα 5 μποφόρ τα έκανε να μοιάζουν με 7, φωνές και αλαλαγμούς περαστικών στους διαδρόμους και τις τηλεοράσεις να παίζουν στην διαπασών Chart Show σε γνωστό τηλεοπτικό σταθμό. Καλή η μουσική, δεν λέω, αλλά ακόμα καλύτερος ο ύπνος ειδικά όταν έχεις να πας στο γραφείο την επομένη το πρωί.
Πράξη Τρίτη: Το πλοίο ήταν προγραμματισμένο να φτάσει στον Πειραιά στις 6.15 το πρωί αλλά δεν έδεσε πριν τις 7, είχα όμως έτοιμη την δικαιολογία: είχα όλο το χρόνο να κάνω ένα ζεστό μπάνιο για να βγάλω την μούχλα από πάνω μου, να ξυριστώ και γενικώς να σουλουπωθώ για να πάω ως αξιοπρεπής επαγγελματίας στην δουλειά μου. Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο θεός γελάει. Εγώ δεν γέλασα καθόλου όταν διαπίστωσα ότι ζεστό νερό δεν υπήρχε παρόλο που είχα μείνει με την εντύπωση ότι δεν χρειάζεται να ανάψεις κανέναν θερμοσίφωνα αλλά φροντίζουν γι’ αυτό οι μηχανές του βαποριού και έτσι αρκέστηκα στο κρύο νερό που είχε κι ένα καφετί χρώμα. Η αλήθεια είναι ότι το κρύο ντους με ξύπνησε για τα καλά και έτσι πήρα φρέσκος το μπαγκάζι μου και κατηφόρισα στην έξοδο του πλοίου για να πάρω το λεωφορείο του ΟΛΠ που θυμόμουν ότι σε πάει καρφί στον ηλεκτρικό. Απόλαυσα το χάραμα, χάζεψα τα πλοία, τους ντόκους και το φαραωνικό κτίριο του Υπουργείου Ναυτιλίας που μοιάζει τελείως παράταιρο με το υπόλοιπο μισοεγκαταλειμένο λιμάνι, για μισή ώρα. Τόσο έκανε να έρθει το λεωφορείο που με άφησε κοντά στην εξίσου εντυπωσιακή πεζογέφυρα που μπορεί να έκανε 4 χρόνια να κατασκευαστεί, αλλά πλέον οδηγεί τους ταξιδιώτες «αβάδιστα» μαζί με τα μπαγκάζια τους στο απέναντι κτίριο του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου. Λεπτομέρεια ίσως ασήμαντη ότι οι κυλιόμενες σκάλες δεν λειτουργούσαν και ανέβαινες καμιά 50αριά σκαλιά φορτωμένος με το μπαγκάζι. Μπρος όμως στην πρωινή γυμναστική και την υγεία μας τι είναι μερικές σκάλες;
Πράξη Τέταρτη: Πάνω που είχα αρχίσει να σκέφτομαι το υπόλοιπο της μέρας μου κι κάποια από τα πολλά που είχα να κάνω, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε καμιά 20αριά -όχι παραπάνω – τύπους με τυρόπιτες και φραπέδες στα χέρια που είχαν παραμάσχαλα και τις ασπροκόκκινες σημαίες του ΠΑΜΕ. Παραταγμένοι στον καταπέλτη ενός πλοίου της ίδιας εταιρείας με αυτήν που μου χάρισε απλόχερα το ονειρικό ταξίδι που περιέγραψα παραπάνω, φαίνονταν σαν κάτι να περιμένουν. Η απορία μου λύθηκε αμέσως όταν είδα τις κάμερες και τα μικρόφωνα να στήνονται απέναντί τους από κάτι άλλους αγουροξυπνημένους τύπους που κι αυτοί κράταγαν τυρόπιτες και φραπέδες. Σκέφτηκα πώς είναι δυνατόν να έχει εδώ απεργία και όχι 500 μέτρα πιο πέρα, εκεί που αποβιβάστηκα ανεμπόδιστα από έναν άλλο καταπέλτη λίγο πριν αλλά πάλι έδωσα μόνος την απάντηση στον εαυτό μου: πρόκειται για μία πολύ ωραία τηλεοπτική απεργία. Η ώρα της ζωντανής σύνδεσης των πρωινάδικων με τους απεργούς αγωνιστές λιμενεργάτες έφτανε και όλοι είχαν πάρει τις θέσεις τους για να καταγγείλουν την πλουτοκρατία και να κηρύξουν ανυπακοή.
Πράξη Πέμπτη: Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασα στα εκδοτήρια εισιτηρίων του ΗΣΑΠ αφού πρώτα έκανα προσπάθεια να περάσω πάνω από την πραμάτεια καμιά 30αριά μικροπωλητών που είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν την πλατεία. Πριν βγάλω το εισιτήριο είχα πάλι εκείνη την διαστροφική προνοητικότητα να ρωτήσω τον γκρίζο υπάλληλο πίσω από το σκοτεινό γκισέ εάν ο συρμός πάει μέχρι την Ομόνοια. Φυσικά και πάει, μου απάντησε, μόνο που θα κάνεις μία στάση στο Φάληρο, θα πάρεις λεωφορείο μέχρι την Καλλιθέα και από εκεί θα ξαναμπείς στο τρένο και θα φτάσεις γρήγορα και άνετα στον προορισμό σου με μόλις 350 παλιές δραχμές. Πριν προλάβω να υπολογίσω πόσα χρόνια κρατάει το μεγάλο έργο της αναβάθμισης στις ράγες του ΗΣΑΠ, είχα μπει σε ταξί. Κλασσικό ελληνικό ταξί, κλασικός έλληνας ταξιτζής, κλασική δυσωδία, ακαταστασία και καφρίλα που κάνει το 2004 να φαίνεται τόσο μακρινό όσο το 1954.
Κάπως έτσι, έφτασα στον προορισμό μου. Το ταλαίπωρο ταξίδι μου είχε τελειώσει, ειλικρινά όμως χάρηκα που το έκανα. Μεταμορφώθηκα για λίγο σε έναν ψυχρό παρατηρητή της ελληνικής πραγματικότητας του 21ου αιώνα και είδα καθαρά πολλά μικροπράγματα, ίσως και ασήμαντα τελικά, που όμως αντανακλούν μια μεγαλύτερη εικόνα. Πράγματα που ίσως όλοι κοιτάμε στην καθημερινότητά μας αλλά δεν τα βλέπουμε. Συνειδητοποίησα ότι είχα βάλει τον εαυτό μου νοητά στην θέση ενός βορειοευρωπαίου τουρίστα που επισκεπτόταν την χώρα μας. Είμαι σχεδόν σίγουρος για το τι θα έλεγε, τι θα έκανε, τι θα σκεφτόταν και με τι εντυπώσεις θα επέστρεφε στην πατρίδα του. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα ξαναπατούσε στην Ελλάδα και ότι θα μετάνιωνε για το κάθε ευρώ που άφησε στη χώρα της παράνοιας, της νιρβάνας και της τσαπατσουλιάς. Σκέφτηκα ότι κι εγώ εάν δεν είχα γεννηθεί εδώ και αν δεν αγαπούσα τη χώρα μου, δεν θα ήθελα να ζω στην Ελλάδα των τριτοκοσμικών υπηρεσιών που τις πληρώνουμε χρυσάφι, στη χώρα των παραδομένων ανθρώπων της που αντιμετωπίζουν το επάγγελμά τους ως καταναγκασμό, στην χώρα που οι συνδικαλιστές του φραπέ είναι οι διακόπτες της οικονομίας της, στην Ελλάδα που τα ΜΜΕ της μεταμορφώνουν συστηματικά το ασήμαντο σε σημαντικό, στην πατρίδα που οι περισσότεροι πολιτικοί της, εάν συνεχίσουν το ίδιο βιολί, θα την εξαφανίσουν πριν εξαφανιστούν κι εκείνοι. Μπορώ επίσης να αποκαλύψω χωρίς ντροπή και δισταγμό τι σκέφτηκα εγώ όταν ξαναφόρεσα τον χιτώνα του Έλληνα: Ζήτω το ΔΝΤ!!!
Δημήτρης Φραγκάκης
Κύριε Γεωργάνα,
η αναφορά μου στην παράμετρο του Χρόνου αφορούσε καταστάσεις κοινωνικών “αξιωμάτων” αντίστοιχα με το περιβόητο πείραμα των μαϊμούδων που καρπαζώνουν τον νέο ένοικο του κλουβιού, χωρίς να γνωρίζουν γιατί αλλά επειδή “έτσι κάνουμε εμείς εδώ”.
Ακούγομαι πιο φλου και λιγότερο σίγουρος, γιατί προτιμώ να μπω στην παρέα σας με ερωτήματα παρά να φέρω τις αυταπάτες μου.
Το ίδιο σκέφτομαι όταν μιλάω με αριστερούς φίλους από τους οποίους πήρα ιδεολογικό διαζύγιο. Μπορεί πίσω από αυτό το διαζύγιο να μην κρύβεται μόνο η πεποίθηση ότι αυτό το έστω μπάσταρδο καπιταλιστικό μοντέλο, παράγεται περισσότερο πλούτος για όλους, αλλά το γεγονός ότι σε 6 χρόνια καριέρας στον ιδιωτικό τομέα, διπλασίασα σχεδόν τον μισθό μου. Δεν ξέρω.
Έχω την ελπίδα ότι μπορούμε να αποφύγουμε την βία, αν κάτσουμε και ακολουθήσουμε το νήμα της διαφωνίας μας μέχρι τον πυρήνα των πραγμάτων και τα θεμέλια των ιδεών μας. Στα περισσότερα θέματα, τουλάχιστον.
Oι ΠΙΟ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ άνθρωποι, αυτοί που παίρνουν ιδεολογικό διαζύγιο!!!!!!!!!!!!!!!
Besides, δεν μπορώ να καταλάβω όταν με την κοινή λογική μου, κατάλαβα στα 13-14 ότι η επιχειρηματολογία του Marx είχε τεράστια κενά ΚΑΙ κυρίως ό ισχυρισμός του ότι η συνείδηση των ΟΛΩΝ των άλλων είναι κατασκεύασμα implanted, so to speak, in their soul and mind, ενόσω ο ίδιος ΑΝΤΛΟΥΣΕ gratia dei, I guess, το ΔIKAIΩΜΑ να επικαλείται ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ,
ΓΙΑΤΙ χρειάστηκαν ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΖΩΗΣ, πέστε, στον Εθνικό μας Μπαλλαρίνον, σαλταδόρον και νουμερίσταν του Perroquet Ανδρουλάκην, γιά να ανακαλύψει τον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΝ;;;;;;
Δίπλα στους λογής-λογής Ανδρουλάκηδες και Τατούληδες, οι Κουκουέδες είναι ΑΘΩΟΙ, διότι αυτοί είναι CONSISTENT, καθάρματα μεν, αλλά σταθερά καθάρματα
Crass πολυ ενδιαφερον το σχολιο σου.Καταρχην οσον αφορα το θεμα της διαδικασιας νομιμοποιησης της ιδιοκτησιας,ειναι σαφες πως αυτο που εννοω ειναι οτι η ιδιοκτησια ως θεσμος νομιμοποιουνταν απο ολα τα κρατη ανεξαιρετως.Ο ιδιοκτητης σαν προσωπο αλλαζε κατα καιρους.Τωρα στο ερωτημα πως αλλαζε αυτο συνεβαινε με πολλους τροπους με την κλοπη,με τις απαλλοτριωσεις τσιφλικιων αν θες να μιλησουμε μονο για την ελληνικη ιστορια η με τη νομιμοποιηση απο το νεο καθεστως.Υπαρχει νομιζω κανονισμος του Διεθνους Δικαιου ο οποιος αναφερει οτι οι τιτλοι ιδιοκτησιας παραμενουν αναλλοιωτοι στα κρατη-διαδοχους αν ειναι αυτη η ορολογια και δεν κανω λαθος.Η Ελλαδα ειναι κρατος-διαδοχος,συμφωνα με το Δ.Δικαιο της Οθ.Αυτοκρατοριας οποτε οποιος ειχε κτηματα επι οθωμανικης περιοδου τα διατηρησε.Βεβαιως θα πρεπει να συνυπολογισουμε οτι εγιναν πολλες απαλλοτριωσεις κτηματων που ανηκαν στους Οθωμανους αξιωματουχους η σε ελληνες τσιφλικαδες που τα αγορασαν απο τους προαναφερομενους ενω θα πρεπει να συνυπολογιστει ο παραγοντας των αγοραπωλησιων,ιδιως στην Αττικη το τελευταιο.Τωρα οσον αφορα τα υπολοιπα με βρισκεις απολυτως συμφωνο οποτε δεν εχω να προσθεσω κατι επ’αυτων.Τα επιδοκιμαζω!
[b]Συμφωνώ[/b]
Βρε Pelerin, και το έγραψα ότι δεν εννοώ εσένα, αλλά φαίνεται ότι δεν ήταν αρκετό πάλι.
Να προσθέσω λοιπόν ότι και εγώ στα ΒΠ μεγάλωσα, στη Νέα Κηφισιά, και είχα τέλεια θέα μια που το ανέφερες από το παράθυρο του σπιτιού μου τις φωτιές στις παρυφές της Πεντέλης (που τώρα είναι γεμάτη βίλες). Δεν τους βλέπω όλους αυτούς να πολυταλαιπωρούνται, μια χαρά φτιάχτηκαν.
Δεν κατάλαβα ποτέ μου αυτή την αντίληψη που αναφέρει ο κ. Χασαπογιάννης στο τελευταίο του σχόλιο. Κάποιος που ήταν κομμουνιστής, ή οτιδήποτε άλλο -ιστής, δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει άποψη και αν αλλάξει είναι κάθαρμα ή “ασυνεπής” ή οτιδήποτε σχετικό.
Και δεν με απασχολούν οι απόψεις για οποιονδήποτε συγκεκριμένο. Με εκπλήσσει αυτός ο θαυμασμός προς την ακαμψία και το δογματισμό.
Κατά τα άλλα συμφωνώ με τον crass για την ανάγκη εξαντλητικής (ουχί υποκριτικής και προσχηματικής…) συζήτησης των πάντων και εξεύρεσης των πλέον κατάλληλων, ευφάνταστων ή πεζών, λύσεων που δεν γκρεμίζουν τον πυρήνα των ατομικών δικαιωμάτων.
χααααααααααααααααααααααααααχαχαχαχα
Μα τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ στην ΕΛΛΑΔΑ επί ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΡΝΑΝΔΡΕΟΥ
Ἀγαπητέ crass,
Καὶ οἱ μαἱμοῦδες ποὺ καρπαζώνουν τὸν νεοφερμένο στὸν χῶρό τους δὲν τὸ κάνουν διότι τὸ ἐπιτάσσει κάποιο κοινωνικὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ διότι ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ ἔχει, φαίνεται, προσφέρει στὸ εἶδός τους κάποιο ἐξελικτικὸ πλεονέκτημα. Ἐκτὸς κι ἂν ἐπιλέξατε τὸ συγκεκριμένο παράδειγμα γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσετε κοσμίως ὅτι ἐνίοτε παρεκτρεπόμεθα στήν μεταχείριση τῶν νεοφερμένων στὸν παρόντα χῶρο συζητήσεων. Ἴσως καὶ ἡ ἐπιλογὴ τοῦ nickname σας νὰ περιέχει κάποιον ἀντίστοιχο ὑπαινιγμό …
Ἐπί τῆς οὐσίας, γνωρίζετε τὴν ἐξίσωση : κωμωδία = τραγωδία + χρόνος ;
Κάτι ποὺ μᾶς συνέβη καὶ μᾶς ἔφερε σὲ δύσκολη θέση στὸ παρελθὸν τὸ θυμόμαστε μετὰ ἀπὸ καιρό καὶ γελᾶμε. Ἀντιστοίχως ἰσχύει καὶ ἡ ἐξίσωση : παραλογισμὸς + χρόνος = λογική. Ἔλα, ὅμως, ποὺ ὁ χρόνος θέλει καὶ ὑπομονὴ καὶ ὁ ἄνθρωπος ζεῖ σχετικῶς λίγο. Μπορεῖ νὰ διπλασιάσει τὸν μισθό του μὲ σκληρὴ δουλειά, ἀλλὰ τὴν κατανόησή του δέν τὴν διπλασιάζει ἔτσι εὔκολα. Πάντως, σᾶς συνιστῶ, ὡς παθὼν καὶ ἐν μέρει μόνον μαθών, νὰ ἐπενδύσετε στὴν ὑπομονή. Ἀποδίδει πολύ, τόσο σὲ ὑλικὴ βάση, ὅσο καὶ σὲ κατανόηση τῆς πραγματικότητος καὶ σὲ γαλήνη ψυχῆς.