Η Παρατεταμένη Εφηβεία της Ελληνικής Πολιτικής Τάξης
Απρ 13th, 2010 | Ναπολέων Λιναρδάτος| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Την ίδια ημέρα που οι εφημερίδες ανακοίνωναν την περίφημη συμφωνία εθελουσίας εξόδου των 300 λιμενεργατών αξίας 81,5 εκατ. ευρώ, μια άλλη είδηση στις σελίδες τους ήταν ότι “στη διάρκεια του 2009 «έβαλαν λουκέτο» περίπου 10.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σύμφωνα με τα στοιχεία των επιμελητηρίων.” Οι δύο ειδήσεις, η μια απέναντι στην άλλη, αποτελούσαν μια αρκετά απτή και σύντομη περιγραφή της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας.
Η συγκεκριμένη περίπτωση των 300 λιμενεργατών ήταν η πολιτική πράξη με την οποία η νέα κυβέρνηση θέλησε να κάνει το ντεμπούτο της. Σε αυτή την πρώτη της κρίση αντιμετώπισε το πρόβλημα με τον συνήθη μεταπολιτευτικό τρόπο, δηλαδή, με το να ρίξει το χρήμα του φορολογούμενου στην συγκεκριμένη συντεχνία. Εάν κάποιος έψαχνε για έναν πρώτο οιωνό – αποφασίζοντας να αγνοήσει την απελπιστικά μέτρια αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ – αυτή η κίνηση μπορεί να εξηγήσει τα όσα ακολούθησαν από τότε. Μετά από τις εκλογές ξεχνάμε ότι το κόμμα που τις έχει κερδίσει βρίσκεται στην εξουσία όχι επειδή έχει πείσει για την ικανότητα του να κυβερνήσει αλλά γιατί το κόμμα που έχασε τις εκλογές εξουδετέρωσε και τις τελευταίες αμυδρές ελπίδες ότι μπορούσε να πετύχει τα στοιχειώδη.
Μετά τις εκλογές όμως υπάρχει η γενική εντύπωση – ειδικά στα ΜΜΕ – ότι οι νικητές των εκλογών αποτελούν μια λύση και έχουν επιδείξει πολιτικά χαρακτηριστικά τα οποία γεννούν ελπίδες. Δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στα δημοσιεύματα σοβαρών εφημερίδων αμέσως μετά τις εκλογές του 2004 και να διαβάσει τις αναλύσεις περί της νέας διακυβέρνησης Καραμανλή. Ελάχιστοι τότε παρατηρούσαν ότι ο Κώστας Καραμανλής ποτέ στην ζωή του δεν επέδειξε καμιά ιδιαίτερη ικανότητα ή ενδιαφέρον. Ότι η εκλογή του στην αρχηγία της ΝΔ έμοιαζε περισσότερο με διορισμό ημετέρου στο δημόσιο. Ότι ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έκανε καμιά ουσιαστική αλλαγή στο κόμμα και δεν πρότεινε κάτι νέο και ριζοσπαστικό για την ελληνική κοινωνία. Ως πρόεδρος της ΝΔ και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρκέσθηκε σε μια αδιάφορη και συνήθη διαχείριση της υπάρχουσας τάξης καταστάσεων και ατόμων. Εν ολίγοις, η μέχρι 2004 πορεία του είχε προδιαγράψει με μαθηματική ακρίβεια τα όλα όσα επακολούθησαν αργότερα.
Αν τώρα αναλογισθούμε τι ακριβώς πέτυχε ο Γιώργος Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό θα πρέπει να μας κάνει ιδιαίτερα απαισιόδοξους για το μέλλον. Σε προσωπικό επίπεδο ο κ. Παπανδρέου δείχνει σαφώς ανώτερος του κ. Καραμανλή. Είναι εργατικός και φιλόδοξος. Δυστυχώς όμως τα καλά νέα σταματούν εκεί. Αντίθετα με τον κ. Καραμανλή στην αρχή επέδειξε μια διάθεση να φέρει αλλαγές στο κόμμα του αλλά πολύ σύντομα ηττήθηκε από το κομματικό καθεστώς. Ο κ. Παπανδρέου συμφιλιώθηκε με αυτή την ήττα και από τότε ακολούθησε την ίδια στρατηγική που ακολούθησε ο κ. Καραμανλής μέχρι το 2004. Το μήνυμα του κ. Παπανδρέου το 2009 ήταν σαφές: δεν είμαι ο Κώστας Καραμανλής.
Ήταν το μήνυμα που κέρδισε μια εκλογική μάχη αλλά είναι πολύ αμφίβολο ότι έτσι θα αντιμετωπιστεί η μεγάλη κρίση του σήμερα.
Κάνοντας ίσως την πιο ειλικρινή δήλωση της μεταπολίτευσης ο κ. Παπανδρέου είπε στην Θεσσαλονίκη ότι “Πήραμε και αποφάσεις που δεν θα λαμβάναμε ποτέ σε ομαλές συνθήκες. Γιατί δεν ανταποκρίνονται στη δική μας πολιτική και ιδεολογική φυσιογνωμία. Αλλά οι συνθήκες δεν είναι ομαλές. Ζούμε έναν ιδιότυπο πόλεμο.” Η ιδιοτυπία της υπάρχουσας κατάστασης έγκειται στο ότι πλέον έχουμε φτάσει την εθνική πιστωτική κάρτα στο ανώτατο όριο, οι Ευρωπαίοι βαρέθηκαν τα ψέματά μας και οι δανειστές μας φοβούνται ότι θα χάσουν τα λεφτά τους από μια χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό οι “ομαλές συνθήκες” ήταν όταν μπορούσαμε να κάνουμε όλα αυτά που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.
Βλέποντας κανείς τα συνεχή λάθη της κυβέρνησης αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει πως αυτές η “ομαλές συνθήκες” δημιούργησαν μια πολιτική τάξη που βρίσκεται σε μια κατάσταση παρατεταμένης εφηβείας. Μια πολιτική τάξη που έχει χάσει βασικά πολιτικά ένστικτα και ικανότητες και είναι ανήμπορη να διαχειριστεί σοβαρές κρίσεις. Κλασσική περίπτωση ο Κώστας Καραμανλής που βλέποντας ότι είχε να αντιμετωπίσει μια κρίση από την οποία δεν μπορούσε να απεμπλακεί ξοδεύοντας τα χρήματα των φορολογουμένων και μεγιστοποιώντας το κράτος αποφάσισε με την πρόφαση των πρόωρων εκλογών να εγκαταλείψει την θέση του. Το 2007 αντιμετωπίζοντας μια περιβαλλοντική κρίση θα δείξει την ίδια ανικανότητα να κάνει το οτιδήποτε χρήσιμο αλλά τότε χρησιμοποιώντας την κλασσική μεταπολιτευτική συνταγή θα μοιράσει τριχίλιαρα σε πυρόπληκτούς και μη.
Όσο για την σημερινή κυβέρνηση, αυτή θα ξοδέψει τις πρώτες εβδομάδες της νομίζοντας ότι αγνοώντας την κρίση, η κρίση θα αγνοήσει τη χώρα. Θα είναι μια από τις πρώτες ψεθευσθήσεις που θα πρέπει να απαρνηθεί και από τότε θα δρομολογηθεί μια πορεία που θα καθιστά την κυβέρνηση Παπανδρέου πάντοτε ένα βήμα πίσω από τις εξελίξεις. Τώρα στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι η μεγάλη κρίση θα αναγκάσει τους κυβερνώντες να ανακαλύψουν στους ευατούς τους ικανότητες που για δεκαετίες έχουν μείνει αχρησιμοποίητες.
Όσοι από εμάς αρχίσαμε να πηγαίνουμε δημοτικό τη δεκαετία του 80 είχαμε την καταπληκτική ‘ευκαιρία’ και γαλουχήθηκαμε με τα μεγάλα ιδεώδη της μεταπολίτευσης. “Το 1980 ο υφυπουργός Β. Κοντογιαννόπουλος εκδίδει εγκύκλιο με θέμα “Ακώλυτη προαγωγή των μαθητών του Δημ. Σχολείου και κατάργηση της αριθμητικής βαθμολογίας αυτών.” Το 1981 “καταργούνται οι εξετάσεις από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.” Στο σχολείο θα μάθουμε ότι μπορείς να προοδεύεις έτσι ακώλυτα, χωρίς να προσπαθείς και να εργάζεσαι. Ήμασταν παιδιά και νομίζαμε ότι είμαστε μόνοι μας στην τάξη – δεν γνωρίζαμε ότι είχαμε τους κυβερνώντες για συμμαθητές.
Ναπολέων Λιναδράτος
Πάντως στην παιδεία όπου φαίνεται δεν έχει επεκταθεί ο ιδιότυπος πόλεμος φάνηκε το πρόσωπο το παλαιού καλού ΠΑΣΟΚ με την κατάργηση της βάσης του 10 για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Άντε και εις κατώτερα…
Αφού δε μας ενδιαφέρουν πλέον ούτε και τα spreads, όπως δήλωσε ο ΓΑΠ, προσδεθείτε – η προσγείωση θα είναι ανώμαλη)
Η πολιτική τάξη μάς φταίει; Ποιός την εξέλεξε;
Το άρθρο σας είναι εξαιρετικα ενδιαφέρον .Εχω όμως μια απορια.
Η άποψη της αποδρασης Κ Καραμανλή έχει τέραστια διάδοση στα ΜΜΕ. Ισχύει όμως αυτό ;
Δεν ξέρω αν ήταν ένα σοφό σχέδιο του τέως πρωθυπουργού ομως η τελικη ευθύνη για την απομακρυνση κάποιου απο την εξουσία την έχει ο ψηφοφόρος παντοτε .
Μετα την αδύναμη διακυβερνηση του ΚΚ θεωρω ότι
η πλειονότητα πίστεψε στον ΓΑΠ σαν το μη χειρον.Δεν είμαι και πολυ αισιόδοξος , εκτος απο ένα σημείο.
Αποκλείεται να περναγανε μέτρα σαν τα τωρινά με ΚΚ πρωθυπουργο χωρίς ‘νεκρουσ και τραυματίες’.
Καλό αυτό με την εφηβεία. Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ποια είναι η συνήθεια που την χαρακτηρίζει.
Κανένας γιὰ μήνυση ἐπὶ ἐξαπατήσει τὴν Ὑπουργὸ ἐκπαιδεύσεως γιὰ τὴν κατάργηση τῆς βάσεως τοῦ 10 ; Ὰν τὴν ενδιαφέρει ἡ περιφερειακὴ ἀνάπτυξη, ἂς δώσει τὰ λεφτά κατ` εὐθεῖαν σὲ καφετέριες καὶ ἐκμισθωτὲς φοιτητικῶν καταλυμμάτων. Νὰ μὴν τρώει, ὅμως, τέσσαρα χρόνια ἀπὸ τὴν ζωή τῶν νέων ἀνθρώπων …
κ. Γεωργάνα την μανταμ δεν την ενδιαφερει η περιφερειακη αναπτυξη,το μονο που την ενδιαφερει ειναι να γεμισει το ΤΕΙ Κοζανης με κοσμο, το οποιο ειχε αδειασει οταν υπηρχε η βασις του 10. Ειναι γνωστο οτι η Κοζανη ειναι η γενετειρα της και η μανδαμ διδασκε μαθηματα στο ΤΕΙ Κοζανης ,σε σπουδαστες υποψηφιους για να παρουν πτυχιο υπομηχανικου και υποτοπογραφου !
Pote den perimena oti tha yperaspizomoun kapoion apo to PASOK… poso mallon thn Diamantopoulou…
Alla… epilogh tou kathenos den einai na spoudasei kapou an thelei? Idiaitera malista otan oi spoudes einai tsampa (tipota sth zwh den einai tsampa… plhrwmenes apo to ysterima tou forologoumenou) ti tha pei “trwei tessera xronia apo th zwh twn newn anthrwpwn”. Les kai oi neoi kai oi goneis tous den exoun krish na analavoun tis euthynes tous. Na mou leges… trwei polytimo xrhma se axrhstes sxoles kai antikeimena… na to dextw… alla kai pali… h vash tou 10 tha eswze thn katastash? H vash tou 10 tha anavathmize ta ellhnika kratika panepisthmia? “Ola ta xe h mariori… o feretzes ths eleipe” springs to mind.
Η βάση του 10 επηρεάζει τον αριθμό εισακτέων σε σχολές όπως σχεδίαση επίπλου, σχεδίαση ενδύματος, αρχιτεκτονική κήπων κλπ. Κακώς υπήρχε και κακώς η εισαγωγή φοιτητών σε αυτές τις σχολές γίνεται δια των Πανελλαδικών.
Η βαση του 10 αφησε 1700 θεσεις κενες στο ΤΕΙ Κοζανης.Ολα τα αλλα ειναι θεωριες .Απο του χρονου τιγκα η Κοζανη απο κοσμο .Εξ’αλλου οπως λεει και το λαικο ασμα “Tι Κοζανη τι Λωζαννη!”
Laissez Faire,
δεν κατακρίνουμε την επιλογή κάποιου να σπουδάσει υποτοπογράφος, αλλά το γεγονός ότι ως φορολογούμενο το κράτος με υποχρεώνει να καλύψω πλήρως τις σπουδές κάποιου που δεν αξιώθηκε να πιάσει τη βάση ΑΝΤΙ για κάποιου πολύ πιο μελετηρού που δεν πέρασε σε σχολή υψηλής ζήτησης (και άρα υψηλής βάσης), ή αντί τα χρήματα αυτά να πάνε στους ήδη εισαγμένους σε αυτές τις σχολές για την παροχή καλύτερης ποιότητας εκπαίδευση.
Ε, όχι και εφηβεία………………!!!!!!!
– Μάλλον γεροντική άνοια, με εκλάμψεις, εύκολα καταστελλόμενες με “ναρκωτικά”…..
Γεροντική = σοσιαλιστική ψύχωσις
Ανοια = μονόπλευρη αμνησία
Εκλάμψεις = φοιτητικό υποσυνείδητο ΓΑΠ
Ναρκωτικά = ελληνικό ποιλτικό κατεστημένο
τεστ
δεν κατακρίνουμε την επιλογή κάποιου να σπουδάσει υποτοπογράφος, αλλά το γεγονός ότι ως φορολογούμενο το κράτος με υποχρεώνει να καλύψω πλήρως τις σπουδές κάποιου που δεν αξιώθηκε να πιάσει τη βάση ΑΝΤΙ για κάποιου πολύ πιο μελετηρού που δεν πέρασε σε σχολή υψηλής ζήτησης (και άρα υψηλής βάσης), ή αντί τα χρήματα αυτά να πάνε στους ήδη εισαγμένους σε αυτές τις σχολές για την παροχή καλύτερης ποιότητας εκπαίδευση.
Ορθόν. Επιπλέον είναι πέρα και έξω από κάθε λογική ένα κράτος στα πρόθυρα της χρεοκοπίας να παρέχει “δωρεάν” Τριτοβάθμια Εκπαίδευση σε όλους σχεδόν τους 18άρηδες. Πολύ περισσότερο όταν η Ελλάδα, σε πρόσφατη μελέτη της ΕΕ (*), κατατάχθηκε τελευταία ως προς την αποτελεσματικότητα των δημοσίων δαπανών για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
* http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/publication16267_en.pdf
Θυμάμαι οτι όταν δημοσιεύθηκε ο προυπολογισμός του Υπουργείου Παιδείας για το έτος 2008 ή 2007, είχα υπολογίσει οτι αναλογούσαν κάτι πάνω απο 8000 ευρώ ανα σπουδαστή ανα έτος , απο 5 ετών έως 24 ετών.
Δηλαδή, άν έδιναν ένα τσεκ για κάθε παιδί ετησίως, έστω 5000 ευρώ, θα είχαμε σουπερ σχολεία, και κέρδος στον προϋπολογισμό……..
Αλλά, τότε, πώς θα έτρωγαν πολλοί κομματο- τεμπέληδες ?????
Εξαιρετικό κύριε Λιναρδάτε
“δεν κατακρίνουμε την επιλογή κάποιου να σπουδάσει υποτοπογράφος, αλλά το γεγονός ότι ως φορολογούμενο το κράτος με υποχρεώνει να καλύψω πλήρως τις σπουδές κάποιου που δεν αξιώθηκε να πιάσει τη βάση ΑΝΤΙ για κάποιου πολύ πιο μελετηρού που δεν πέρασε σε σχολή υψηλής ζήτησης (και άρα υψηλής βάσης), ή αντί τα χρήματα αυτά να πάνε στους ήδη εισαγμένους σε αυτές τις σχολές για την παροχή καλύτερης ποιότητας εκπαίδευση.”
Κι αν εγώ, ο φορολογούμενος, έχω επιχείρηση που ασχολείται με τοπογραφία ή με κηπουρική, στην Κοζάνη, και χρειάζομαι τοπογράφους και κηπουρούς? Γιατί να πάνε τα χρήματά μου -ειτε μου αρέσει είτε οχι- στους – θεωρητικά πιο μελετηρούς – σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια. Γιατί να πάνε σε σχολές υψηλότερης ζήτησης? Ή μήπως αυτή η ζήτηση αντικατοπτρίζει την πραγματική ανάγκη της αγοράς για αποφοίτους των σχολών αυτών? Γιατί να πάνε στους ήδη εισαγμένους στην τελική και να μην πάνε εκεί που έχω εγώ ανάγκη?
Για να προλάβω τα circumstantial ad hominem, ούτε σε τει σπούδασα, ούτε στην κοζάνη ούτε έχω καμία σχέση με κηπουρική. Απλά πιστεύω ότι η εκπαίδευση είναι επένδυση, όπως είναι το να ανοίξει κανείς ένα μαγαζί, και ώς τέτοια θα πρέπει να φέρει και το ανάλογο ρίσκο σ αυτόν που επενδύει σ αυτην (τον σπουδαστή και όποιους ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να τον χρηματοδωτήσουν πχ. γονείς). Αν η απόφαση είναι λάθος τότε ο σπουδαστής και οι δανειστές του δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ευνοηκότερα από εκείνον που του έπεσε έξω η επιχείρηση. Και αυτό μπορεί να γίνει μονάχα με την εξάλειψη της δημόσιας χρηματοδώτισης της παιδείας, αν όχι στα βασικά (γραφή και ανάγνωση) τουλάχιστον στα ανώτερα και εξειδικευμένα στάδια. Αλλιώς είτε 10 πιάσει ο άλλος είτε 5… πάνω κάτω το ίδιο χαμένα πάνε τα λεφτά του φορολογούμενου.
– ΔΕΝ είναι στην εφηβεία, είναι σε κατάσταση σήψεως……….. δηλαδή, λίπασμα για νέές Πολιτικές, οι οποίες – δυστυχώς – θα μας επιβληθούν έξωθεν……..
– Κάτι ανανεωτικό βλέπω από ΓΑΠ και σία, αλλά , αυτός και αν έχει Κομματικά βαρίδια…………………..
– Η Ε-χ-παιδευτική Επανάσταση απο το 1981, με ανάγκασε να πάω τα παιδιά μου σε δάσκαλο για να μάθουν να συντάσσουν την Ελληνική Γλώσσα – δόξα τω θεώ, ήμουν/ήσαν τυχερός/α και όλα πήγαν καλ’α……….
Κάτι ανανεωτικό βλέπω από ΓΑΠ και σία, αλλά , αυτός και αν έχει Κομματικά βαρίδια…………………..
Aπολύτως ορθό. Ο πατέρας του ήταν αυτόφωτο ή, αν προτιμάτε, ιδιοκτήτης του ΠΑΣΟΚ. O υιός είναι ΒΛΑΞ και παρότι ΔΕΝ το γνωρίζει ο ίδιος, το ξέρει η παμπόνηρη μάνα του. Ετσι, και ειδικά επειδή οι κάπως διανοητικά και/ή ηθικά προηγμένοι πασόκοι τον απορρίπτουν, έχει συνάψει TRUCE “ειρήνη” με την ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΠΛΕΥΡΑ του ΠΑΣΟΚ, το επίσης ανίκανο ΒΑΘΥ ΠΑΣΟΚ που, με τη σειρά του, γνώριζε/γνωρίζει ότι η δύναμή του απέρρεε/απορρέει αποκλειστικά από την οικογένεια Πορνανδρέου.
Την ΗΜΕΡΑ που ΡΑΓΕΙ η ΣΧΕΣΗ Πορνανδρέου και Βαθέος ΠΑΣΟΚ, θα ΔΙΑΛΥΘΕΙ ολάκαιρη η ΣΥΜΜΟΡΙΑ
Laissez Faire
ad hominem εγώ προσωπικά δεν κάνω διότι έχω πέσει πολλές φορές θύμα και προσπαθώ να μην κάνω στους άλλους αυτό που δεν θέλω να μου κάνουν. Πάντως καλά έκανες και το ανέφερες.
Η απάντηση της οικονομικής επιστήμης στη δεύτερη παράγραφό σου είναι ότι στο βαθμό που οι ανώτατες σπουδές κάποιου έχουν οφέλη για την κοινωνία για τα οποία ο ίδιος δεν λαμβάνει αποζημίωση (π.χ. το κοινωνικό όφελος από την ανακάλυψη φάρμακου για τον καρκίνο υπερβαίνει το οικονομικό όφελος προς τον επιστήμονα) τότε χωρίς επιδότηση της ανώτατης εκπαίδευσης ο αριθμός των ατόμων που θα σπουδάσουν θα είναι μικρότερος από αυτόν που είναι άριστος για το κοινωνικό σύνολο. Ο λόγος είναι ότι επειδή το άτομο αποφασίζει αν θα σπουδάσει συγκρίνοντας το προσωπικό όφελος σε σχέση με το κόστος, κάποιοι που θα αποφασίσουν να μην σπουδάσουν θα είχαν αποφασίσει διαφορετικά αν τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας κάλυπταν ένα μέρος του κόστους σπουδών ως αποζημίωση για το όφελος που θα αποκομίσουν από την παραγωγή ενός επιπλέον επιστήμονα.
Υπό αυτήν την οπτική το πιο αποτελεσματικό είναι η κρατική υποτροφία να δίνεται σε εκείνους που έχουν δείξει ότι έχουν την ικανότητα να την αξιοποιήσουν όσο γίνεται περισσότερο, και αυτοί είναι οι καλύτεροι μαθητές. Από εκεί και πέρα φαντάζομαι ότι όταν οι υπότροφοι θα αποφασίσουν τι θα σπουδάσουν θα εξετάσουν τις οικονομικές και άλλες αμοιβές ενός κλάδου σπουδών σε σχέση με τους υπόλοιπους, οι οποίες αντικατροπτίζουν την σχετική αξία του συγκεκριμένου κλάδου για την κοινωνία. Αν η ζήτηση για τοπογραφους αυξηθεί τότε θα αυξηθεί και η αμοιβή και περισσότεροι θα θελήσουν να ακολουθήσουν αυτούς τους κλάδους. Με το ισχύον σύστημα αυτός που επιλέγει να γίνει τοπογράφος το κάνει παρόλο που η αξία που αποδίδει η κοινωνία στο συγκεκριμένο επάγγελμα σε σχέση με τα υπόλοιπα είναι πολύ χαμηλότερη, απλά και μόνο επειδή το προσωπικό κόστος διατηρείται στρεβλά υπερβολικά χαμηλά και ο ίδιος δεν έχει την ικανότητα/θέληση να κάνει κάτι άλλο με μεγαλύτερη αξία.
Συμπερασματικά, δεν προσπαθώ να σε πείσω να αποδεχτείς την ανάγκη επιδότησης (αν και όχι απόλυτης) της ανώτατης εκπαίδευσης. Ωστόσο στο βαθμό που αυτή η επιδότηση υπάρχει τότε θα πρέπει να δίνεται στους άριστους οι οποίοι μετά θα έχουν το ελεύθερο επιλογής κλάδου σπουδών, και όχι στις διάφορες σχολές προκειμένου να έχουν πελάτες όπως με το ισχύον σύστημα.
Κώστα,
<>
Οικονομολόγος είμαι και γνωρίζω την θεωρία των externalities. Πιστεύω όμως ότι, είτε positive είτε negative, η αγορά τις διαχειρίζεται καλύτερα από έναν πολιτικό με arbitrary κριτήρια. Το ”κοινωνικό όφελος” δεν είναι τίποτα παραπάνω από το άθροισμα του προσωπικού όφελους, του κάθε καρκινοπαθή και των εξαρτουμένων του. Αυτοί λοιπόν, σύμφωνα με την ανάγκη τους, θα φροντήσουν να αμοίψουν τον ερευνητή όσο ακριβώς του αναλογεί (αν δεν τους τα τρώει το κράτος πριν προλάβουν να τα δώσουν εκεί που πιστεύουν οι ίδιοι) και τόσο ακριβώς είναι το optimum. Οτιδήποτε λιγότερο είναι ανεπαρκές για τις ανάγκες της κοινωνίας, που είναι το άθροισμα των αναγκών των ατόμων. Οτιδήποτε περισότερο, είναι πλεόνασμα το οποίο στρεβλώνει την κατανομή ανθρωπίνων και όχι μόνο πόρων από εκεί που υπάρχει ανάγκη σε αντικείμενα που κάποιος πολιτικός αποφάσισε ότι είναι σωστότερο να διατεθούν με το πρόσχημα του ”κοινωνικού οφέλους” όπως αυτός το ορίζει.
<>
”Καλύτεροι μαθητές” πάνω σε μία εγκύκλιο ρυθμιζόμενη από το κράτος, με κριτήρια όχι αγοράς αλλά και πάλι arbitrary με ένα και μόνο τρόπο εξέτασης ο οποίος είναι υποχρεωτικός για όλους και δεν εξετάζει την πληθώρα δεξιοτήτων που μπορεί να έχει το κάθε παιδί, οι οποίες μπορεί να μην συμπεριλαμβάνονται της εγκυκλίου και να μην λαμβάνονται υπ όψην λόγω της μεθόδου εξέτασης.
<>
Δε συμβαίνει αυτό ακριβώς επειδή το κόστος της εκπαίδευσης είναι πολυ χαμηλό λόγω κρατικής επιδότησης κι έτσι η επένδυση σ αυτήν παίρνεται αψήφιστα. Επιπλέον, το ελληνικό δημόσιο, ο μεγάλος και φιλεύσπλαχνος εργοδώτης, με το σύστημα μορίων σε πολλές περιπτώσεις δεν εξετάζει το αντικείμενο σπουδών αλλά απλά την ύπαρξη ενός κάποιου πτυχίου. Επομένως ο σπουδαστής δεν έχει ιδιαίτερα κίνητρα να ακολουθήσει σπουδές για τις οποίες πράγματι υπάρχει ανάγκη.
<>
Δεν μπορώ να δεχτώ την ανάγκη επιδότησης της ανώτατης εκπαίδευσης γιατι την θεωρώ πηγή των μεγαλύτερων στρεβλώσεων στην οικονομία και εμπόδιο στην κινητικότιτα μεταξύ κοινωνικών στρωμάτων, και όχι το αντίθετο όπως μας την πουλάνε οι πολιτικοί.
Στον βαθμό που υπάρχει… πιστεύω ότι οποιαδήποτε συζήτηση είναι ανώφελη… ίσως κάποια ρύθμιση να την φέρνει πιο κοντά στις ανάγκες της αγοράς… και άλλη να την απομακρύνει… αλλά η διαφορά πρόκειται για ”σταγόνα στον ωκαιανό”.
εντός εισαγωγικών ειχα quotes δικά σου αλλά δεν εμφανίστηκαν, τα βάζω λοιπόν εδώ με την σειρά
1 – Η απάντηση της οικονομικής επιστήμης στη δεύτερη παράγραφό σου είναι ότι στο βαθμό που οι ανώτατες σπουδές κάποιου έχουν οφέλη για την κοινωνία για τα οποία ο ίδιος δεν λαμβάνει αποζημίωση
2- Υπό αυτήν την οπτική το πιο αποτελεσματικό είναι η κρατική υποτροφία να δίνεται σε εκείνους που έχουν δείξει ότι έχουν την ικανότητα να την αξιοποιήσουν όσο γίνεται περισσότερο, και αυτοί είναι οι καλύτεροι μαθητές.
3 – Από εκεί και πέρα φαντάζομαι ότι όταν οι υπότροφοι θα αποφασίσουν τι θα σπουδάσουν θα εξετάσουν τις οικονομικές και άλλες αμοιβές ενός κλάδου σπουδών σε σχέση με τους υπόλοιπους, οι οποίες αντικατροπτίζουν την σχετική αξία του συγκεκριμένου κλάδου για την κοινωνία. Αν η ζήτηση για τοπογραφους αυξηθεί τότε θα αυξηθεί και η αμοιβή και περισσότεροι θα θελήσουν να ακολουθήσουν αυτούς τους κλάδους.
4 – Συμπερασματικά, δεν προσπαθώ να σε πείσω να αποδεχτείς την ανάγκη επιδότησης (αν και όχι απόλυτης) της ανώτατης εκπαίδευσης. Ωστόσο στο βαθμό που αυτή η επιδότηση υπάρχει τότε θα πρέπει να δίνεται στους άριστους οι οποίοι μετά θα έχουν το ελεύθερο επιλογής κλάδου σπουδών, και όχι στις διάφορες σχολές προκειμένου να έχουν πελάτες όπως με το ισχύον σύστημα.
Σόρρυ γι αυτό
LaissezFaire,
χαίρομαι που είμαστε συνάδελφοι, άρα καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Μερικές απαντήσεις, αν και φοβάμαι ότι ξεφεύγουμε από το θέμα και θα μας κράξουν.
1. Από πού προκύπτει ότι η αγορά διαχειρίζεται καλύτερα τις εξωτερικότητες? Νομίζω ότι αυτός είναι ένας κατ’ εξοχή τομέας όπου η αγορά φαίνεται να υστερεί. Δες το θέμα της ατμοσφαιρικής μόλυνσης, της ρύπανσης, κ.ο.κ. Και ο λόγος είναι αυτό που επισήμανε ο φιλελεύθερος μεν, οικονομολόγος δε Ronald Coase, δηλαδή τα transaction costs. Σε πολλές περιπτώσεις τα οφέλη ή οι ζημιές της εξωτερικότητας είναι διεσπαρμένες σε τόσα άτομα, που το κόστος για να συνεργαστούν τα άτομα αυτά και να βρεθεί κάποιος τρόπος ώστε η εξωτερικότητα να συμπεριληφθεί στην τιμή είναι πολύ μεγάλο. Στην περίπτωση αυτή το κράτος μπορεί να αναλάβει το ρόλο αυτό με πολύ μικρότερο κόστος. Πόσο μάλλον που στην περίπτωση που αναφέρομαι το όφελος όχι μόνο επεκτείνεται σε πολλά άτομα, αλλά και σε πολλές γενιές. Κάθε γυναίκα σήμερα που κάνει Παπ τεστ οφελείται από την εφεύρεση του Παπανικολάου, αλλά προφανώς δεν πληρώνει τίμημα στο μακαρίτη για τη χρήση της εφεύρεσής του. Το ίδιο ισχύει και για κάποιον κάθε φορά που ακούει ένα κομάτι π.χ. του Μότσαρτ. Θα ήταν αδύνατο για την αγορά να βρεί τρόπο να αποζημιώσει τον επιστήμονα για το όφελος που μια δυνητική ανακάλυψή του θα έχει σε αυτήν και τις μελλοντικές γενιές.
2. Γιατί μια μόνο εξέταση? Λείπω αρκετά χρόνια από την Ελλάδα οπότε ίσως κάνω λάθος, αλλά δεν επιτρέπεται στο μαθητή να επαναλάβει τις εξετάσεις? Έχω την εντύπωση ότι επιτρέπεται. Και αν τέλος πάντων το πρόβλημα είναι ότι τα γνωστικά αντικείμενα στα οποία εξετάζεται είναι περιορισμένα, ας τα διευρύνουμε. Πάντων θεωρώ ότι κάποιας μορφής αξιολόγηση της δυνατότητας του υποψήφιου για υποτροφία να αποκομίσει γνώση κατά τη διάρκεια των σπουδών του είναι απαραίτητη προκειμένου να διασφαλίσει, όσο είναι δυνατό, ότι η υποτροφία θα αξιοποιηθεί στον καλύτερο δυνατό βαθμό.
3. Έχεις δίκιο ότι το κόστος είναι μηδέν για όλες τις ειδικότητες, αν και υπάρχει κόστος ευκαιρίας που διαφέρει διότι π.χ. τα χρόνια σπουδών για να γίνει κανείς ιατρός είναι περισσότερα από αυτά για να γίνει π.χ. λογιστής. Το όφελος όμως δεν είναι! Άρα ισχύει ότι οι σχετικές αμοιβές θα επιδράσουν στην απόφαση, με την προϋπόθεση ότι οι εισαγμένοι έχουν την μαθησιακή ικανότητα να ακολουθήσουν οποιοδήποτε κλάδο (για αυτό και όπως είπα η υποτροφία πρέπει να δίνεται στους καλύτερους). Τώρα για το κράτος ως εργοδότη, πράγματι είναι ένα πρόβλημα.
4. Από που λοιπόν προκύπτει ότι μια επιδότηση, όπως την περιέγραψα, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει?
Eγραψες, Εγκώμιο Απόριψης της πολιτικής ηγεσίας, αν μη τι άλλο είναι της μόδας αλλά αδικείς κ. Ν. Λιναρδάτε. Δε ξέρω εάν η Υποχρεωτική εκπαίδευση στην οποία αναφέρεσαι στη τελευταία παράγραφο, κρίνονται οι μαθητές μόνον ή κυρίως ο Εκπαιδευτικός, το μαθησιακό περιβάλλον, η οικογένεια τους και τελικώς δε τα ίδια τα παιδιά, συνεπώς μία παιδαγωγική αξιολόγηση αφορά τους πάντες και τα όλα.
“Σε πολλές περιπτώσεις τα οφέλη ή οι ζημιές της εξωτερικότητας είναι διεσπαρμένες σε τόσα άτομα, που το κόστος για να συνεργαστούν τα άτομα αυτά και να βρεθεί κάποιος τρόπος ώστε η εξωτερικότητα να συμπεριληφθεί στην τιμή είναι πολύ μεγάλο. Στην περίπτωση αυτή το κράτος μπορεί να αναλάβει το ρόλο αυτό με πολύ μικρότερο κόστος. Πόσο μάλλον που στην περίπτωση που αναφέρομαι το όφελος όχι μόνο επεκτείνεται σε πολλά άτομα, αλλά και σε πολλές γενιές. Κάθε γυναίκα σήμερα που κάνει Παπ τεστ οφελείται από την εφεύρεση του Παπανικολάου, αλλά προφανώς δεν πληρώνει τίμημα στο μακαρίτη για τη χρήση της εφεύρεσής του.”
Δεν χρειάζεται να συνεργαστούν. Κάνοντας τις ατομικές επιλογές τους οδηγούν στο θεμιτό αποτέλεσμα χωρίς την ανάγκη συνειδητής συνεργασίας. Αν επιθυμούν βέβαια μπορούν να συνεργαστούν κιόλας αλλά εθελοντικά / ελεύθερα και ποτέ υποχρεωτικά / ανελεύθερα (όπως συμβαίνει με το κράτος). Έτσι, όχι μόνο έχουν επιλογή (θέμα αρχής για μένα) αλλά έχουν και μεγαλύτερο διαθέσιμο εισόδημα να αφιερώσουν στους σκοπούς τους αφού η χρέωση του κράτους για το administration είναι ανύπαρκτη. Μάλιστα, πιστεύω ότι το κράτος είναι πολύ ακριβώτερο από τα transaction costs.
Επίσης είμαι βέβαιος πως κανένας πολιτικός δεν είναι σε θέση να προβλέψει τις ανάγκες των μελλοντικών γεννεών… ή τουλάχιστον να τις προβλέψει καλύτερα από έναν επιχειρηματία ο οποίος αν κάνει λάθος πρόβλεψη έχει να υποστεί και τις συνέπιες άμεσα. Πως θα ήταν η τηλεφωνία άραγε αν είχε παραμείνει κρατική? Αν κάποια advancements έχουν επιτευχθεί με κρατική χρηματοδώτηση, είμαι σίγουρος ότι θα είχαν επιτευχθεί νωρίτερα ή τουλάχιστον πιο efficiently, χωρίς αυτήν.
“Πάντων θεωρώ ότι κάποιας μορφής αξιολόγηση της δυνατότητας του υποψήφιου για υποτροφία να αποκομίσει γνώση κατά τη διάρκεια των σπουδών του είναι απαραίτητη προκειμένου να διασφαλίσει, όσο είναι δυνατό, ότι η υποτροφία θα αξιοποιηθεί στον καλύτερο δυνατό βαθμό. ”
Συμφωνώ… αλλά τα κριτήρια πρέπει να είναι πολυ πιο στενά συνδεδεμένα με τις ανάγκες αυτού που πληρώνει την υποτροφία. Κι αυτό η κρατική χρηματοδότηση δεν το επιτρέπει. Αντίθετα… αν εγώ και άλλοι 10 έχουμε ανάγκη απο ανθρώπους συγκεκριμένων χαρακτηριστικών για τις επιχειρήσεις μας μπορούμε να τα θέσουμε ως κριτήρια και να συνεισφέρουμε σε ένα fund που να βοηθάει φοιτητές που πιστεύουμε θα κάλυπταν τις ανάγκες μας. Αυτό το σύστημα μπορεί να περιλαμβάνει και εξετάσεις. Φυσικά αυτό είναι αδύνατον με το υπάρχων σύστημα όπου χρυσοπληρώνουμε ήδη φοιτητές για να σπουδάζουν αντικείμενα που δεν μας ενδιαφέρουν οπότε αυτά που μένουν για να δώσουμε σε υποτροφίες που καλύπτουν τις ανάγκες μας είναι πολυ λιγότερα και ανεπαρκή.
(25) – Πολύ καλό σχόλιο.
– Και εγώ, Δεν περιμένω απο τους Αντιπροσώπους να είναι παντογνώστες ή τετραπέρατοι, αλλά να έχουν τον κοινό νού, και, τουλάχιστον, να μπορούν να διαλέγουν συνεργάτες.
– Για την ανακατεύθυνσι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα έπρεπε τα ίδια τα ΑΕΠ να έχουν αρχεία και στατιστικές, διότι, όπως σωστά παρατηρήθηκε, ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις μελλοντικές ανάγκες.
– Εδώ, πρέπει να καταθέσω την αντίρρησί μου στην ονοματοδοσία “Πανεπιστήμιο” σε κάθε – σχεδόν – Σχολή.
(της μόδας σε όλα τα τέως ΣισιαλΚομ-Κράτη).
Αλλο Επιστήμες και άλλο Τέχνες…… και άλλο…… Πολιτική.
Παρά τα θεωρητικώς ενδιαφέροντα που αναφέρετε (και με τα οποία κατ’ αρχάς δε διαφωνώ) να επισημάνω κάποια γεγονότα καθότι η “θεωρία” μπορεί να μην έχει πάντοτε εφαρμογή στην πραγματικότητα. Ως γνωστόν η απέχθεια της ελληνικής πολιτικής τάξης για τα γεγονότα, τα δεδομένα και τη στατιστική καταγραφή τους είναι από τους βασικούς παράγοντες που μας έφεραν εδώ. H περιφρόνηση των γεγονότων μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε κάθε λογής καταστροφικές ιδεοληψίες. Επισημαίνω ότι τα παρακάτω σημειώνονται με καλή διάθεση και ως τροφή για σκέψη:
1) Η “προαγωγή” από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο είχε (πιθανώς) νόημα όσο η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν 6 χρόνια. Όταν έγινε 9 χρόνια τι νόημα είχε πλέον; Επίσης, ποιες χώρες /πολιτείες / κρατίδια γνωρίζετε που να έχουν προαγωγικές εξετάσεις από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο;
2) Το θεωρούμενο ως καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο (της Φινλανδίας), (βάσει μετρήσεων), ελάχιστη έμφαση δίνει στις εξετάσεις και αντιθέτως προσπαθεί να κεντρίσει τη δημιουργικότητα / περιέργεια / φιλομάθεια των μαθητών. Αυτό σημαίνει ότι το Ελ. Εκπαιδευτικό σύστημα είναι καλύτερο;
3) Η αρχιτεκτονική τοπίου είναι ειδίκευση σπουδών, συνήθως μεταπτυχιακού επιπέδου και όσοι δεν έχουν 1ο πτυχίο αρχιτεκτονικής απαιτείται να κάνουν και 1-2 χρόνια επιπλέον προπαρασκευή… Μήπως η τάση υποτιμητικής αναφοράς σε αυτή φανερώνει και την αδιαφορία των Ελλήνων για τους δημόσιους χώρους εν γένει; (γνωστούς και ως “ακάλυπτους”;)
Σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα προυποθέτει:
1) High stakes standardized tests
2) Tracking βάσει επιδόσεων/IQ
3) Αξιολόγηση εκπαιδευτικού έργου από χρονιά σε χρονιά με value added assessments
4) Πειθαρχία στις αίθουσες (και όπως μας έλεγε η αγαπημένη της τάξης δασκάλα στο δημοτικό, “όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος”).
# 28
Eξαιρετικός !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ της Ελληνικής ΟΙΟΝΕΙ-Αριστεράς και η από μέρους της διαστρέβλωση των αρχών του Σοσιαλισμού, εν ονόματι του οποίου δηλώνει ότι ΔΡΑ, έγκειται στο γεγονός ότι ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ τους δυό LOCI CLASSICI- αιτήματα της ιδεολογίας της
1. Απέτρεψαν ή εμπόδισαν την εκβιομηχάνιση [locus classicus #1] και
2. ΑΠΟ-εντατικοποίησαν με τα βρωμερά τους χέρια την Παιδεία [locus classicus #2], δηλαδή την μόνη οδό ανέλιξης και κοινωνικής κινητικότητας των φτωχού και του εργάτη.
In the end, εν ονόματι της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, επέβαλαν την απόλυτη κοινωνική αδικία.