Το πάρτυ τελείωσε
Απρ 6th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Τα πάντα σχεδόν φορτώνονται σήμερα στην διεθνή οικονομική κρίση. Το προβλημα όμως της χώρας μας είναι εσωτερικό, δομικό. Δεν είναι εισαγόμενο από το εξωτερικό. Δεν είμαστε βιομηχανική χώρα με μεγάλες εξαγωγές που θα μπορούσαν να υποστούν ζημιές από την κάμψη της διεθνούς κατανάλωσης. Και συνακόλουθα να κλείσουν, αφήνοντας άνεργους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους. Στην Ελλάδα το πρόβλημα προέρχεται από τις απηρχαιωνένες δομές της οικονομίας μας. Που η διεθνής κρίση απλά έφερε στην επιφάνεια. Γιατί δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν. Για χρόνια – από το 1981 ουσιαστικά – η χώρα ζεί με δανεικά. Οι κυβερνήσεις κάνουν παροχές, δίνουν επιδοτήσεις, συντηρούν πεθαμένες ουσιαστικά βιομηχανίες και εταιρίες και μεγαλώνουν τον δημόσιο τομέα με δανεικά. Καλύπτουν τα ελλείμματα δανειζόμενοι από το εξωτερικό. Κι ο λαός αδiαφορεί μιά και περνάει καλά. Θυμώνει μόνο όταν κάποιος προσπαθήσει να βάλει τάξη. να του χαλάσει δηλ. την βόλεψη. Να επιχειρήσει κάποιον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας. Οπως όταν το 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκάλυψε τις κρυφές εγγυήσεις που είχε δώσει το δημόσιο για τα δάνεια δημόσιων οργανισμών και άλλων φορέων. Και τις ενσωμάτωσε έντιμα στον προυπολογισμό. Κι έκτοτε κατηγορείται πως …αύξησε το έλλειμμα!! Επειδή έφερε στο φώς τις ταχυδακτυλουργίες! Κι ας ήταν η μοναδική φορά μετά το 1981 που η χώρα παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα.
Ολα όμως μπορούσαν μέχρι τώρα να καλύπτονται. Τώρα το πάρτυ τελείωσε. Γιατί δεν είναι πλέον εύκολος ο δανεισμός. Για να βρούμε λεφτά σήμερα χρειάζεται να βγάλουμε ομόλογα με spread μεγαλύτερο κατά 7 περίπου μονάδες από το αντίστοιχο της Γερμανίας. Και η Ευρωπαική Τράπεζα να αγοράσει τα δάνεια αυτά από τους φοβισμένους δανειστές μας. Μιά άρνηση της Ευρωπ. Τράπεζας θα μας οδηγούσε αμέσως στην χρεοκοπία. Γιατί κανείς δεν δανείζει μιά χώρα – ανεξάρτητα από το spread – που χρωστάει γενικά γύρω στα 800 δισ. ευρώ. Διότι απλά δεν θέλει να χάσει τα λεφτά του. Χάρις λοιπόν στην Ευρώπη ακόμη αναπνέουμε. Γι αυτό και οι Βρυξέλλες έχουν κάθε δικαίωμα να μας βάζουν όρους, να μας τοποθετούν σε επιτήρηση και να εμφανίζονται σαν δάσκαλοι στο σχολείο. Καιρός είναι να το καταλάβουμε. Και να αρχίσουμε την δουλειά. Σοβαρά όμως και δίχως κουτοπονηριές. Οι σημερινές μας οικονομικές δομές θα μας στείλουν στην κόλαση. Να δούμε την αλήθεια, να κατανοήσουμε όλοι το πρόβλημα και να αλλάξουμε νοοτροπία Είναι αυτός ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας.
Καλό όμως είναι να σταματήσουν και κάποια άλλα παραμύθια. Όπως λ.χ. πως δεν θα πρέπει να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα. Μια και δεν φταίει σε τίποτα για τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε. Όπως για τίποτε δεν φταίνε και οι εργαζόμενοι για την κρίση που ξέσπασε στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού – δηλ. στις ΗΠΑ. Είναι όμως αληθινοί οι ισχυρισμοί αυτοί; Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι; Γιατί το αμερικανικό κράτος είχε ασκήσει ποινικές διώξεις εναντίον τραπεζών που είχαν «τολμήσει» να δανείσουν εύπορους λευκούς αντι για πτωχούς – και δίχως εγγυήσεις βέβαια – μαύρους; Oταν ξέσπασε η φούσκα των ακινήτων ποιοι ήσαν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα δάνεια βουλιάζοντας έτσι τις τράπεζες και τα χρηματο-οικονομικά προιόντα στην ανυποληψία; Οι βαθύπλουτοι κεφαλαιοκράτες η οι δανειολήπτες με την ανύπαρκτη οικονομική επιφάνεια;
Kαθ’ όσον αφορά την χώρα μας προσπαθώ, με δυσκολία είναι η αλήθεια, να καταλάβω ποιος ακριβώς κοροιδεύει ποιόν. Το εξωτερικό χρέος της χώρας έχει προέλθει από τον αλόγιστο δανεισμό. Που πραγματοποιήθηκε για να καλύψει δημόσιες δαπάνες που δεν μπορούσε να καλύψει ο προυπολογισμός. Λεφτά δηλ. που ξοδεύτηκαν χωρίς να υπάρχουν. Που ακριβώς δαπανήθηκαν οι πόροι αυτοί; Μήπως με τα δανεικά αυτά αγόρασαν καράβια οι εφοπλιστές η οικοδόμησαν εργοστάσια οι μεγαλοβιομήχανοι; Η αλήθεια είναι πως με τα δανεικά αυτά το κράτος έκανε τον καλό στις λαικές τάξεις για να αντλήσει εύνοια και ψήφους. Με τα λεφτά αυτά διορίσθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, αχρείαστοι στην ουσία, υπάλληλοι στο δημόσιο. Με τέτοια χρήματα αυξήθηκαν θεαματικά συντάξεις και μισθοί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κι επιδοτήθηκαν αγροτικά προιόντα – καμιά φορά έξω από τις προδιαγραφές και την παρακολούθηση των κοινοτικών υπηρεσιών. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν περιουσίες μέσω κρατικών εργολαβιών και δημοσίων προμηθειών. Αντιπροσωπεύοντας ξένα προιόντα οι πελάτες του δημοσίου πλούτιζαν υπερτιμολογώντας. Και πολλές φορές πουλώντας πράγματα άχρηστα η και ελαττωματικά. Ετσι, κρατήθηκαν και στη ζωή άχρηστες δημόσιες η και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μοιράζοντας λεφτά στους απασχολούμενους σ΄αυτές που όμως ποτέ τους δεν είχαν κερδίσει. Η Ολυμπιακή λ.χ. στοίχιζε ενα δις ευρώ την τριετία. Κι άλλα τόσα περίπου ο ΟΣΕ. Λεφτά που το κράτος δεν είχε. Λεφτά που το κράτος δανειζόταν.
Πως βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι πλούσιοι η έστω εύποροι έλληνες – με ωραία σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, εκδρομές Χριστούγεννα και Πάσχα, να πλημμυρίζουν τα ακριβά εστιατόρια, τα σύγχρονα υπερκαταστήματα, τις πολυτελείς καφετέριες και τις εντυπωσιακές ντίσκο; Δίχως όμως η χώρα να παράγει ουσιαστικά τίποτε; Ανέβηκε το βιοτικό μας επίπεδο ενώ πέφταμε συνέχεια, θεαματικά μάλιστα, στην παραγωγικότητα, στις εξαγωγές, στην εκμεταλλεύσιμη οικονομικά έρευνα, στην εισαγωγή καινοτομιών στην παραγωγή και σε τόσα άλλα. Το κράτος φτώχαινε ενώ οι πολίτες γινόντουσαν πλουσιότεροι!! Γιατί συνέβαινε αυτό; Μα, επειδή δανειζόμασταν. Αν λοιπόν οφείλουμε τώρα όλοι να ανασκουμπωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια προβλήματα, αυτοί προς όφελος των οποίων βουλιάξαμε στα δανεικά δεν πρέπει να συνεισφέρουν;
Τι νόημα λοιπόν έχει το επιχείρημα πως ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν ευθύνη; Για ποιους δανειζόταν τόσες δεκαετίες το ελληνικό δημόσιο; Πως βρέθηκαν βιοπαλαιστές αγρότες στην Λάρισα με ομόλογα της Lehman Brothers στα χέρια; Είναι ώρα πλέον να μιλήσουμε με την γλώσσα της αλήθειας. Οσο δυσάρεστα κι αν ακούγονται αυτά που οφείλουν να λεχθούν. Η κυβέρνηση της ΝΔ λ.χ., την οποία η Αριστερά καταγγέλλει σαν νεοφιλελεύθερη, δημιούργησε στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία 695 καινούργιους δημόσιους φορείς, ινστιτούτα, εταιρίες, δ/νσεις, επιτροπές κλπ. Οφείλει η ηγεσία των κομμάτων της Αριστεράς να εξηγήσει τι σόι νεοφιλελευθερισμός είναι τούτος που διογκώνει το κράτος, αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες και πληθωρίζει τον αριθμό όσων απασχολούνται στο δημόσιο. Ολες αυτές οι επιλογές όμως προφανέστατα έχουν την ευλογία της αριστεράς. Η οποία ούτε στιγμή δεν παύει να υπεραμύνεται των εργαζομένων στην δημόσιο τομέα. Ανεξάρτητα της προσφοράς τους και της χρησιμότητας του φορέα στον οποίο απασχολούνται.
Ολοι αυτοί λοιπόν, που βολεύτηκαν στο δημόσιο κι απολαμβάνουν της ειδικής του εργασιακής προστασίας δεν έχουν ευθύνη για τα δημοσιονομικά μας χάλια; Αφού προσλήφθηκαν από ένα κράτος ουσιαστικά χρεοκοπημένο. Που είναι υποχρεωμένο να δανείζεται για να τους συντηρεί. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο όλοι να συνεισφέρουν στην προσπάθεια μείωσης του χρέους; Και ιδιαίτερα που συνέβαλαν για να αυξηθεί; Αθώοι λοιπόν δεν υπάρχουν. Και εξαιρέσεις δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές. Τα σπασμένα από το πάρτυ που τελειώνει όλοι θα κληθούν να τα πληρώσουν.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Αγαπητέ Ανδρέα, συμφωνώ απόλυτα και θέλω να προσθέσω οτι η ελληνική κοινωνία περαν των κρατικοδίατων υπαλλήλων ,φροντίζει να στρεβλώνει απο μόνη της την εγχώρια αγορά .Τι εννοώ:
Η παρατεταμένη ύφεση που φαίνεται να εξαπλώνεται ραγδαία και στην ελληνική οικονομία δυστυχώς θα βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο την νεοελληνική επιχειρηματικότητα, για τη οποία καλό είναι να ξεσκονίσουμε και τα συγγράμματα της Ψυχαναλυτικής Θεωρίας!
Πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι, οικογενειάρχες ή ακόμα διαζευγμένοι με το βάρος της διατροφής, με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και σχεδόν μηδενικές οικονομικές δυνατότητες( δηλαδή χωρίς ρευστότητα ή σημαντική περιουσιακή κατάσταση) υποθήκευσαν πολλά ,και προσδοκούσαν -δυστυχώς-πολύ περισσότερα.
Μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου, εξακολουθεί να πέφτει θύμα -στην κυριολεξία- των μή ορθολογικών προσδοκιών κάποιων που επιθυμούν να πετύχουν στην ζωή. Δηλαδή να δείξουν ότι μπόρεσαν και αγόρασαν ακριβό αυτοκίνητο και σπίτι… Τυλιγμένες από την διαστροφική λογική της Eπιθυμίας του Δήθεν, αυτές οι προσδοκίες τροφοδοτούνται και παίρνουν οξυγόν απο την μαγική κάνουλα της τραπεζικής πίστωσης. Το δάνειο και το πλαφόν των επιταγών, αποτελεί τον βασικό σύντροφο της καθημερινής αγωνίας επιβίωσης για μικρομεσαίους και ελεύθερους επαγγελματίες.
Κάποιοι «εστήσαν» μπίζνα σε κλάδους υποτίθεται δυναμικούς και νομίζουν ότι θα επιβιώσουν. Κι ας είναι σε όλους τους κλάδους η επιβίωση θέμα τραπεζικής εξάρτησης. Μάζεψαν δίπλα τους «έμπιστα» στελέχη, νιώθοντας έτσι αφεντικά, αλλά δυστυχώς τους παρέσυραν και αυτούς στο όνειρο.
Οι 6 στις 10 μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, μετά του 2000, έχουν βίο μικρότερο των 3 ετών(στοιχεία ΙΟΒΕ και Ινσ/του Επιχειρηματικότητας).Τι σημαίνει αυτό, πρακτικά; Εκτός των ιδιοκτητών μιας μικρομεσαίας εταιρείας ,πολλοί υπάλληλοι-συνεργάτες της, ψάχνουν γρήγορα νέες δουλειές, χρεώνονται γρήγορα και γκρεμίζουν όνειρα ,γάμους, οικογένειες.
Το χειρότερο: Αρρωσταίνουν ψυχικά και βιολογικά και βρίσκονται χωρίς να το ξέρουν αντιμέτωποι με τον διαστροφικό πυρήνα της επιθυμίας για κέρδη και καταξίωση.
Δεν είναι ακριβώς ο καρκίνος του χρήματος και το ηλίθιο κυνήγι του, ο μόνος παράγοντας ανορθολογισμού στα σχέδια ενός νεοέλληνα που επιχειρεί να στήσει ένα μαγαζί πάσης φύσεως. Είναι κάτι πιο βαθύ. Κάτι που σχετίζεται με τις στρεβλώσεις του συστήματος και το πώς αυτές συμβάλλουν στην διαμόρφωση φαντασιακών επιθυμιών στο άτομο.
Αυτή η δίψα για επιτυχία και καταξίωση κάποιων, που δεν αναγνωρίζουν τον κίνδυνο προς το ευ ζην γίνεται φορέας αρνητικών αποτελεσμάτων στην ζωή πολλών άλλων ανθρώπων.
Η Ελληνική οικονομία στηρίζεται στα πήλινα πόδια της έμφυτης δαιμονιακής τάσης του Έλληνα να τα καταφέρνει ,έστω και με δυσκολίες. Όμως το γονίδιο του αλά… Ωνάση πλουτισμού, έχει προσβληθεί από τον ιό της παγκοσμιοποίησης ,των πολυεθνικών, των χρηματιστηρίων, των ισχυρών τραπεζιτών. Από την παρασιτική δημιουργία κερδών για τους ισχυρούς ρυθμιστές της κυκλοφορίας του χρήματος.
«Αν έχεις μόνο ιδέα και φαντασία, χωρίς καλή γνώση Μακροοικονομικής θεωρίας και όχι κατ’ ανάγκη διοίκησης επιχειρήσεων ,τότε γίνεσαι θύμα της θηλιάς που το δανεικό χρήμα του νόμιμου τοκογλύφου(τράπεζα) έχει περάσει στον λαιμό σου ,χωρίς να το καταλάβεις.
Και δυστυχώς παρασέρνεις και ανθρώπους που τους πούλησες όνειρά για μεγάλα γραφεία και ανάπτυξη με καλύτερους μισθούς, ενώ στην ουσία , σε αυτούς κάνεις προβολή της ανασφάλειας σου για το αν αυτό που σχεδίασες, στέκει και θα σου αποδώσει».
Αυτά τα λόγια είπα πρόσφατα σε φίλο που θέλει να επιχειρήσει να εξέλθει από την γενιά των 700-1000 ευρώ.
Δεν προτείνω να παραμείνει κανείς σε αυτήν την γενιά, σε αυτήν την τάξη. Αλλά αν επιχειρήσει να αλλάξει οικονομική τάξη σήμερα, οπωσδήποτε εκτός από τα σκαλιά της εφορίας που θα διαβεί για έναρξη ΟΕ,ΕΠΕ κ.α μικροκαπιταλιστικών ψευδοεγχειρημάτων, καλό είναι να επισκέπτεται και το πρακτορείο του ΟΠΑΠ, γράφοντας Λόττο ή Τζόκερ: Τουλάχιστον τα τυχερά παιχνίδια σου δίνουν ρευστότητα ελπίδας χωρίς να σου ζητάνε τοκογλυφικά ποτέ να την ξεχρεώσεις. Εκτός και αν εθιστείς στον τζόγο και την τεμπελιά!
ν και μεσαζόντων, φροντίζει ωστε να ”στρεβλώνεται” απο μόνη της η ελληνική οικονομία.Τι εννοώ:
Εγώ πιστεύω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Κατ’ αρχήν, τα τελευταία 20 πάνω-κάτω χρόνια η πλουτοπαραγωγική διαδικασία μετακινήθηκε από την “πραγματική” και χειροπιαστή οικονομία των εμπράγματων αξιών (να δουλεύουν βρε παιδί μου τα εργοστάσια, να παράγονται αυτοκίνητα, αεροπλάνα, τρακτέρ, κλπ) στα επέκεινα της, δηλαδή στις μετοχικές μετα-αξίες, όπου άγουροι και ανώριμοι “traders” παίζουν με τη φωτιά και τις volatile αγορές χρηματοοικονομικών οντοτήτων που κανείς δεν γνωρίζει πως στην ουσία αυτές δουλεύουν εφόσον το πεδίο εφαρμογής τους είναι καινούριο και καμιά σχέση δεν έχει με μηχανισμούς παραγωγής αγαθών που στο κάτω-κάτω τους έχουμε σπουδάσει και κατανοήσει εδώ και χρόνια.
Δεύτερον, το δυτικό καπιταλιστικό μοντέλο έχει επεκταθεί σε χώρες οι οποίες ναι μεν ενστερνίζονται -πλέον- τα κίνητρα που ωθούν έναν ιδιώτη να ρισκάρει, δεν αποδέχονται όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα όσον αφορά την εργασία, την περίθαλψη και την ατομική ελευθερία, για τα οποία στη δύση έχει χυθεί πολύ αίμα, πολλές φορές με τις χώρες εκείνες που τώρα αυτά απεμπολούνται, να υπήρξαν κάποτε ιδεολογικοί φάροι για αυτές τις εξεγέρσεις (Ρωσία, Κίνα).
Επίσης, μπορεί να μιλάμε και για χώρες στις οποίες σημαντικό τμήμα του πληθυσμού ανήκει σε κάστες των οποίων πολλές φορές η καταγωγή στερεί από μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες ένα από τα θεμελιώδη γνωρίσματα του καπιταλισμού: Το να ανέβει κάποιος από την κατώτερη κοινωνική βαθμίδα στην ανώτερη έστω και αν η καταγωγή του είναι ταπεινή και δεν έχει σαν επώνυμο καμιά παπαριά του στυλ “Jr”, “II” κλπ.
Αυτή η απαξίωση, πέραν των άλλων σημαίνει ότι υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή πολύ φτηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού η οποία κοστίζει ελαχιστότατα σε σχέση με αυτή της δύσης. Και η ειρωνεία είναι ότι όταν υπήρχε ο ιδεολογικός διαχωρισμός μεταξύ του “σιδηρού παραπετάσματος” και της “ελεύθερης δύσης”, υπήρχε και η αναγνώριση της ανυπαρξίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε εκείνες τις χώρες. Δυστυχώς, η έλευση του καπιταλισμού εκεί δε σηματοδότησε και θεσμικές αλλαγές υπέρ των αδυνάτων στρωμάτων. Η δύση θα μπορούσε να είχε αποφύγει πολλές περιπέτειες αν είχε επιβάλλει σε αυτά τα κράτη κάποιους κανόνες. Προτίμησε τα υπερκέρδη και ιδού το αποτέλεσμα.
Από την άλλη πλευρά, στα καθ’ ημάς, ο καπιταλισμός άρχισε με τα χρόνια να καθίσταται ένα κλειστό κύκλωμα παραγωγής πλούτου. Όποιος δεν είχε γνωριμίες έμενε εκτός ευνοϊκών σχέσεων. Δεν άρχιζαν όλοι με 1000 και 700 ευρώ. Τουναντίον, αρκεί κάποιος να είχε γνωριμίες και ένα MBA στην Ελλάδα, κυρίως γνωριμίες γιατί ένα ΜΒΑ πλέον μπορούν να το αποκτήσουν όλοι έστω και με τραπεζικό δάνειο- και το σημείο εισόδου του στην αγορά εργασίας ανέβαινε πολλά σκαλιά. Δυστυχώς, οι τριαντάρηδες μάνατζερς δεν έφεραν την ανανέωση στην επιστήμη της διοίκησης των επιχειρήσεων. Κάποιοι σίγουρα υπήρξαν καλοί, πολλοί όμως είτε δεν μπόρεσαν, είτε χρησιμοποίησαν τις διαπροσωπικές τους δεξιότητες (γλύψιμο) για να σταθούν στις θέσεις τους επί ζημία των επιχειρήσεων στις οποίες δούλευαν. Τα αποτελέσματα και πάλι τα βλέπουμε.
Ύστερα, και εδώ θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα, το επιχειρηματικό κλίμα στην Ελλάδα είναι από στρεβλό έως αρνητικό. Αυτό οφείλεται ΚΑΙ στα 8796054666 πιστοποιητικά που χρειάζονται για να ανοίξει κάποιος τυροπιτάδικο, ΚΑΙ στην αρνητική εικόνα της επιχειρηματικότητας στην κοινωνία (αν και πριν μερικά χρόνια όλοι γούσταραν την εικόνα του “στελέχους” το οποίο μαγικώ τω τρόπω βγάζει χιλιάδες € μηνιαίως και έχει σίγουρη την καλλίγραμμη παλλακίδα-γραμματέα), αλλά ΚΑΙ στην αίσχιστη Οθωμανικής νοοτροπίας διοίκηση πολλών Ελληνικών επιχειρήσεων οι οποίες απογοήτευσαν τα καλά στελέχη τους και δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα θεωρείται τελευταία από πλευράς επιχειρηματικότητας ( http://www.greekinsight.com/?conID=7206 ). Το πρόβλημα δεν είναι φυσικά η επιχειρηματικότητα αλλά ο τρόπος με τον οποίο εφαρμόζεται η πρακτική της στο Ελληνικό περιβάλλον. Από τον καπιταλισμό πολλοί έφαγαν ψωμάκι παλιότερα και στην Αμερική αλλά και στην Ελλάδα. Τι έγινε και από το 1990 άρχισαν να στερεύουν οι κάνουλες; περονόσπορος έπεσε;
Χώρια φυσικά ότι με την στα όρια της πολιτικής υποστήριξης ορισμένων πολιτικών χώρων ατμόσφαιρα “εξέγερσης” αλλά και την ανικανότητα της πολιτείας να διαφυλάξει μαζί με άλλα το ιερό δικαίωμα της ζωής και της περιουσίας, πολλοί επιχειρηματίες δεν ενθαρρύνονται ούτε να το δηλώνουν, ούτε να το επιδεικνύουν.
Βέβαια, με τα παραπάνω και με 1.500.000 δημόσιους υπαλλήλους δεν γίνεται δουλειά. Τώρα τι φταίει άραγε; τα κοψίδια στον Μπαϊρακτάρη; οι χαμένες ελπίδες; οι ασυναρτησίες των πολιτικών, η μικροψυχία τους και η αδυναμία τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων;
Η νεκροψία θα δείξει…
Αυτό μου άρεσε: “…συντηρούν πεθαμένες ουσιαστικά βιομηχανίες και εταιρίες…”. Γραμμένο από το χέρι ενός πρώην υπουργού, κατά τα άλλα ένθερμου οπαδού της ελεύθερης αγοράς και οικονομίας, που έφερε το 1990 το άρθρο 44 του Ν1892 περί ‘Εξυγίανσης Ανωνύμων Εταιριών’, ώστε να δοθεί (ακόμα) μία ΄ευκαιρία’ σε προβληματικές και υπερχρεωμένες επιχειρήσεις! Ένα άρθρο από το οποίο επωφελήθηκαν εταιρίες όπως η ΑΓΕΤ, Καμπάς, κτλ. αλλά και διάφορες ΠΑΕ/ΚΑΕ, όλες τους βουτηγμένες στα χρέη.
Κάποιος συνεπής με τις ιδεολογικές αρχές του θα προωθούσε τότε τέτοιο νόμο, αντι να αφήσεις τέτοιες εταιρίες να χρεοκοπήσουν, όπως διακηρύσσει τώρα; Ποια είναι η κατάλληλη λέξη; Ασυνέπεια, υποκρισία;
Εξαιρετικό άρθρο και εξαιρετικές οι παρεμβάσεις !
Ένα σύντομο σχόλιο – “Τι φταίει άραγε ?” αναρωτιέται ο φίλος gm2263 με του οποίου τις διαπιστώσεις συμφωνώ απόλυτα. Η απάντηση βρίσκεται τόσο στο άρθρο του κ. Ανδριανόπουλου, όσο και στα σχόλια όλων.
Φταίει δηλαδή η νοοτροπία του Έλληνα που:
– Θεωρεί δικαίωμά του να ζει πολύ πέρα από τις πραγματικές οικονομικές του δυνατότητες μέσω δανεισμού, και όταν φτάνει η ώρα του λογαριασμού και δεν έχει να πληρώσει “φταίνε οι απατεώνες οι τραπεζίτες που τον έσπρωξαν να πάρει δάνειο” (Karavolias, Ανδριανόπουλος)
– Θέλει ως επιχειρηματίας – τραπεζίτης να διπλασιάζει τα κέρδη του κάθε χρόνο κι έτσι επεκτείνει τον δανεισμό του στην ….Ουκρανία και στον κάθε ταλαίπωρο Έλληνα που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά όταν σφίξουν τα πράγματα και αντιμετωπίσει πρόβλημα ρευστότητας θεωρεί δικαίωμά του την εθνικοποίηση των επιχειρηματικών ρίσκων και ζημιών του.
– Είναι “φιλελεύθερος” και επιδιώκει την δικαιοσύνη, τις ίσες ευκαιρίες, και την κατάργηση του πελατειακού κράτους στην θεωρία, αλλά η πολιτική και προσωπική του δράση έρχεται πολύ συχνά σε ευθεία σύγκρουση με την θεωρία που πρεσβεύει (rebel@work)
Ωραίες μαλακίες γράφει πάλι ο Ανδριανόπουλος , μπορεί να μας εξηγήσει γιατί το ιδιωτικό χρέος και κυρίως αυτό των επιχειρήσεων είναι μεγαλύτερο από το δημόσιο αν προσθέσουμαι σε αυτό και τις ακάλυπτες επιταγές.Ο ιδιωτικός τομέας μου φαίνεται χρεοκοπημένος και όχι το κράτος , και ποιός ευθύνεται για αυτό οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι 550000 χωρίς το προσωπικό ασφαλείας (στρατός κτλ) σε μία χωρα 11.300.000. και με τα φορολογικά έσοδα να είναι τα μικρότερα ως ποσοστό του αεπ παγκοσμίως (αν προσθέσουμε και το αεπ της παραοικονομιας). Αν για την σημερινή κατάσταση υπάρχει εν μέρει ευθύνη του κράτους είναι γιατί αυτό επιδοτεί επι δεκαετίες από τους φόρους ,το δανεισμό , και τα κοινοτικά κονδύλια τις άχρηστες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους αγρότες με αποτέλεσμα να έχει γεμίσει ο τόπος σουβλατζίδικα , καφετέριες , μπαρ και ξενοδοχεία.Αν πρέπει να γίνουν περικοπές στο δημόσιο ας ξεκινήσουν από την σύνταξη του κρατικοδίαιτου ανδριανόπουλου.
@ reti1234
Και γιατί σας νοιάζει εσάς εάν είναι χρεωκοπημένος ο ιδιωτικός τομέας, εσείς ο δημόσιος υπάλληλος ή φορολογούμενος θα πληρώσετε τα χρέη ? Εγώ κόπτομαι για την χρεωκοπία του δημοσίου, γιατί ως φορολογούμενος θα την πληρώσω εγώ.
Όσο για τις επιδοτήσεις, πρέπει να σταματήσουν εντελώς γιατί δημιουργούν στρεβλώσεις. Αυτού του τύπου τα μέτρα πρέπει να αντικατασταθούν από μείωση των φορολογικών συντελεστών για όλους και παράλληλη απόλυση των μισών τουλάχιστον δημοσίων υπαλλήλων (για να βγουν κι αυτοί στην ελεύθερη αγορά να δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, αντί να παρασιτούν εις βάρος των άλλων πολιτών).
Το πάρτυ στην Ελλάδα δεν τελειώνει ποτε!
Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν ζορίζονται οι κερδισμένοι – βλέπε αγρότες- εκβιάζουν και μας τα παίρνουν. Και τούτο διότι η μη-αγροτική και η μη-κρατικοδίαιτη ελληνική κοινωνία σιωπά συστηματικά. Ο Σαίξπηρ έλεγε ότι άν κάποιοι δεν ήταν πρόβατα οι άλλοι δεν θα ήταν λύκοι.
“Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Συγκριτική Πολιτειολογία, Ανάπτυξη και Διεθνείς Σχέσεις στα Πανεπιστήμια Κέντ και Κέιμπριτζ της Αγγλίας και Όσλο της Νορβηγίας. Είναι διπλωματούχος του ειδικού τμήματος Ηγεσίας και Διοίκησης της Σχολής Κέννεντυ του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ…”
Καλά επίσης θα ήταν ο Ανδριανόπουλος να μας ανέλυε τις σπουδές του. Πριν αρχίζει να καταφέρεται κατά της “ελληνικής πραγματικότητας”. Σπούδασε 3 πράγματα (ταυτόχρονα?) σε τρία-τέσσερα πανεπιστήμια? Τι είδους πτυχία πήρε σε αυτά? Ήταν με υποτροφία ή με λεφτά του μπαμπά?
Επίσης, πως ζει ο ίδιος? Με τη βουλευτική (διάβαζε) κρατική σύνταξη, υποθέτω? Καταφερόμενος κατά του “κράτους” εν γένει, ενώ τρέφεται από αυτό?
“Για να βρούμε λεφτά σήμερα χρειάζεται να βγάλουμε ομόλογα με spread μεγαλύτερο κατά 7 περίπου μονάδες από το αντίστοιχο της Γερμανίας. ”
Μάλλον 2.7 μονάδες εννοείτε αγαπητέ, πλησιάζουμε, αλλά δεν είμαστε Ισλανδία ακόμα…
“Και γιατί σας νοιάζει εσάς εάν είναι χρεωκοπημένος ο ιδιωτικός τομέας, εσείς ο δημόσιος υπάλληλος ή φορολογούμενος θα πληρώσετε τα χρέη ?”
Καλά, χαμπάρι δεν έχεις πάρει από το τί γίνεται γύρω σου με τα χρέη (ή τις εν γένει χρεοκοπίες) νυν ή πρώην ιδιωτικών επιχειρήσεων?
‘Εχω πάρει χαμπάρι ότι είναι υπό πτώχευση διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις και το κράτος τις σώζει ετσιθελικά με χρήματα των φορολογουμένων.
Και ποιος σου είπε ότι εγώ δεν είμαι 100% αντίθετος σε αυτό ? Θεωρώ π.χ. αισχρότητα το να πληρώνω εγώ τα 28 δις των τραπεζών για να ξελασπωθούν ο Λάτσης ή ο Κωστόπουλος ή οποιοσδήποτε άλλος επιχειρηματίας έπεσε έξω στα σχέδιά του.
Είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της σοσιαλκαπιταλιστικής πραγματικότητας που βιώνουμε, η αγαστή παρασιτική σχέση μεγάλου κράτους και μεγάλου κεφαλαίου, που δεν έχει καμία σχέση με τον φιλελευθερισμό και το “creative destruction” του Schumpeter.
Κυριε Ανδριανοπουλε Καλη Σας Ημερα,
Καιρο αναζητουσα να διαβασω-ενα κατα την γνωμη μου-ευστοχο αρθρο περι της οικονομιας, και σημερα (μολις) διαβασα το δικο σας, που περιγραφει με πληρη σαφηνεια την πραγματικοτητα. Ειναι τεραστια η ευθυνη ολων ημων των Ελληνων, ” στο παραλογο παρτυ” που εκτυλιχτηκε στην Ελληνικη Κοινωνια, επι σχεδον τριαντα χρονια, αγνοωντας, οτι ολες οι “εκδηλωσεις-(τετοια ειναι και τα παρτυ)” -, καποτε τελειωνουν….
Σας μηνυματω απο την Λαρισα-που στο αρθρο σας μνημονευεται τους αγροτες της περιοχης-, οι οποιοι παρεπιμπτοντως, στηριξαν “χωρις δευτερη κουβεντα”, το ΠΑΣΟΚ στις μολις προηγηθεισες εθνικες εκλογες, εχοντας οι περισσοτεροι την αντιληψη οτι θα επακολουθησουν μερες 81…Και εδω θα ηθελα να επικεντρωθω. Ποιος απο το συνολο των Πολιτικων της Μεταπολιτευσης, ασχοληθηκε σοβαρα με την μετατροπη “του αντιληψιακου γιγνεσθαι” των Ελληνων Πολιτων (και οχι μονο των αγροτων), ολα αυτα τα χρονια? Ποιος φροντισε να εχουν ουσιαστικη κατευθυνση τα κελευσματα του συνολου των Επιμορφωτικων Ευρωπαικων Προγραμματων/Σεμιναριων, που επι σειρα ετων η προηγμενη Δυση “πριμοδοτουσε αφειδως” προς αφυπνιση, των καθυστερημενων Ελληνων?ΟΥΔΕΙΣ, ειναι η απαντηση, η αληθεια και η πραγματικοτητα. ΨΗΦΟΘΗΡΙΑ, ΨΕΥΤΙΑ και εχει ο Θεος για αυτους που δεν καταλαβαινουν-και εν κατακλειδι-, συμφωνα με “το γραμμα” της ασκουμενης πολιτικης, δεν χρειαζεται να καταλαβουν!!
ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ενος γονιου επι παραδειγματι, βαραινουν τον ιδιο αποκλειστικα οταν ειτε απο παντελη αγνοια, ειτε απο αδιαφορια παραβλεπει να μιλησει στο παιδι του για τον κινδυνο των ναρκωτικων….Οταν ομως το εχει πραξει, τοτε, οι ευθυνες μετακυλιονται “συν τω χρονω” στο ιδιο το παιδι…Θελω δηλαδη να πω, οτι οι πολιτικοι απεφυγαν επιμελως να υποδειξουν επι σειρα ετων τους κινδυνους-καιτοι γνωριζαν- του υπερογκου ατομικου δανεισμου, της επιλεγμενης “στα δημοσιουπαλληλικα πρυτυπα και μονο” εργασιας, υποσχομενοι/πραττοντες διορισμους αχρειαστους στο δημοσιο, εφευρισκοντας νεες -μη προβλεπομενες εκ των κρατικων αναγκων θεσεις- και αλλα πολλα που εν τελει σε εσας αποκλειεται να ειναι αγνωστα.Θα μου επιτρεψετε χωρις να θελω “να σας κουρασω”, να εχω ομως μια μικρη διαφωνια.
Κυριε Ανδρεα δεν θα πληρωσουν ολοι “την νυφη”…Τα νοητικως εισπραττοντα που εχω απο την καθημερινη επαρχιακη μου πραγματικοτητα,δεικνυουν, οτι θα πληρωσουν-αυτοι που παντα πληρωναν-γιατι οσοι συμπορευθηκαν “στον πολιτικο δηθενισμο” της περιπου 30ετιας (και κυκλοφορουν με πλαστικο χρημα, απληρωτες BMW, σπιτια πολυτελη μεν-καταχρεωμενα δε-κοκ.,), εχουν ηδη “αγγαζαρει τους πολιτικους ταγους του συστηματος”, ζητωντας πασης φυσεως διευθετησεις, τραπεζικες χαρες και διευκολυνσεις, που αδυνατω να σκεφτω οτι το “αδηφαγο σε ολους τους τομεις συστημα”, θα παει χωρις αυτους…
Στην Ελλαδα ζουμε, και οπως τα κομματα δεν μπορουν να πορευθουν χωρις τις ευλογιες των υπερχρεωμεωμενων καναλαρχων, των επισης χρεωμενων/”προσκυνημενων” δημοσκοπων, των Τραπεζιτων-που ουδεις “εν ακριβεια'” γνωριζει ποσο εχουν εκτεθει στα Βαλκανια (ενδεχομενως πληρως ανεπανορθωτα), κ α τ α λ η γ ω, οτι θα συνεχισουμε ως ξεραμε….ΔΗΛΑΔΗ? Θα ξαναδανειστουμε (υπαρχουν Κινα, Ρωσια και αλλες χωρες που δυνανται να δανεισουν εστω και πανακριβα)–ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΥΔΟΛΩΣ ΕΠ’ΑΥΤΟΥ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ–, προχωρωντας πληρως στην κακη εξωθεν μαρτυρια του ως ανυποληπτο, στην δε εσωτερικη λειτουργια του απολυτα ταυτισμενο με τις “επιταγες” των πολιτων του.
Δεν επιθυμει “το κομματικο συστημα Ελλαδα” να προχωρησει με τους αριστους, κατα τον σημερινο Πρωθυπουργο ΓΑΠ. Ισως αποτελει δικη του επιθυμια, α λ λ α, ουδεις ειναι υπερανου του προαναφερθεντος ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ…
Το “συστημα” δηλαδη θα παει ως πηγαινε…ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΤΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΨΕΥΤΕΣ. Αλλιως δεν παει, και ολοι αργα-γρηγορα συνειδητοποιουν οτι αλλαγη χωρις ΑΦΥΠΝΙΣΗ, χωρις φιλιες (ναι χωρις φιλιες), χωρις δεσμευσεις και αγγυλωσεις δεν επιτυγχανεται….Ολα αυτα, σε μια κοινωνια που δοκιμαζει συνεχεια “το γνωστο”, αδιαφορει για το αγνωστο, παραβλεπει σε μονιμη βαση “το εν αληθεια” ορθο, απλα δεν γινονται.
Η Ελλαδα του Κωνσταντινου Καραμανλη χρωστουσε ελαχιστα, η δε σημερινη (με την επι σχεδον 6ετη παρουσια και του ανηψιου του), χρωσταει-και θα χρωσταει-στους π α ν τ ε ς!!!
Και με τεραστια ευθυνη των καθυστερημενων πολιτων της.
Σας ευχαριστω.,
ΧΡΗΣΤΟΣ.