Macedonia Dispute is Not About a Name
Απρ 4th, 2008 | Τάκης Μίχας| Κατηγορία: Τάκης Μίχας | Email This Post | Print This Post |Even if the two countries agree on a compromise title for the former Yugoslav republic, their disputes will not be solved.
There is little doubt that a large part of the Greek population, especially in northern Greece, feels sincerely threatened by what it perceives as “irredentism” on the part of the Skopje government. Recent actions, such as the decision to rename the airport in Skopje after Alexander the Great, or the circulation in public of maps of “Greater Macedonia”, confirm the fears of many Greeks that the “expansionist” ideology of their neighbour poses a threat to Greece’s territorial integrity.
While some foreign observers concede that Greek fears are well founded, the majority sees them as ludicrous. Yet, one question is rarely posed: Even if one accepts that Greek fears are justified, how will changing the country’s name remove the grounds upon which those fears are based?
If that is the case, Greece’s policy over the last 20 years, focusing on forcing Skopje to change the country’s constitutional name, makes little sense.
Let us assume the government in Skopje succumbs to international pressure and accepts the name “Upper Macedonia”. The Greek government, so the story goes, will then welcome “Upper Macedonia” into NATO with open arms. The question, however, is why? Why should the adoption of a composite name like “Upper Macedonia” make Greeks feel less threatened by their neighbour’s so-called “irredentism”? Irrespective of which name is adopted, the respective historical discourses on which the two countries base their national identities will not only continue to diverge but will also continue to come into conflict with one another. And it is those discourses – not the name itself – that lie at the heart of the dispute.
Today, Greece claims that the country is “an artificial creation” of the former Yugoslav strongman Josip Broz Tito. Macedonian historians on the other hand see the creation of a republic within Yugoslavia as the outcome of long historical processes. Greece does not recognize the existence of even traces of a “Macedonian” ethnic consciousness among the Slav-speaking population of the region during the 18th and 19th centuries. To the north, the exact opposite view is held. Greece refuses to recognize that the everyday means of communication in its neighbour is a “language”, terming it in all official documents a “spoken idiom” or “dialect”. Finally, Greece denies any “right of return” to the Slav-speaking Macedonians who fled Greece after the Second World War, claiming they were traitors who forfeited their claims to citizenship.
Whether this situation will change if the country adopts the name “Upper Macedonia” is doubtful. The Slav Macedonians who left Greece after the War will not suddenly get a welcome mat in Greece. Nor will Greece recognize that the speech people use in Skopje constitutes a “language” rather than an “idiom” because it is now called the “Upper Macedonian language”. Nor should one expect official Greek historiography to suddenly accept that once upon a time groups of people living in Greece developed a “Macedonian” (or should we say “Upper Macedonian”?) ethnic consciousness.
Put bluntly, all the serious points of contention between the two countries, all the claims and counter-claims, will persist, irrespective as to whether the name of the country changes or not – because the problem between the two countries is not a “name dispute” but a general dispute concerning competing national mythologies, symbols and historical points of reference.
In other words, it is a conflict that concerns all the items over which people in the Balkans have been happily butchering one another in the distant and the not-so-distant past and will probably continue to do so in the future if the opportunity presents itself and if European Union funds dry up. If this is correct, both Athens and Skopje have committed a tremendous blunder by focusing exclusively on the name issue. Had the two countries engaged in serious bilateral or multilateral talks during the past ten years on all issues and points of contention, and not simply on the “name”, perhaps they would not find themselves in their current absurd situation – a situation that only confirms international suspicions that the Balkans are after all – the Balkans!
————————————————————-
Notes:
Takis Michas is a Greek journalist and author of the book “Unholy Alliance: Greece and Milosevic’s Serbia” (Texas A & M University Press 2002). Balkan Insight is BIRN`s online publication.
Πολὺ ὡραία ἀνάλυσι. Τελικά, εἴμαστε πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ἔ; 🙁
Κάθε περιοχή έχει τις ιδιαιτερότητές της.
Όχι ρε Gordon, είμαστε μέσα στην Ευρώπη. Απλά έχουμε μαλάκες γείτονες… :)))
Ωραία η ανάλυση Κύριε Μίχα, αλλά δεν μας λέτε τι να κάνουμε… “Αν οι δύο κυβερνήσεις είχαν καθήσει στο τραπέζι και αν η γιαγιά μου είχε καρούλια…”
Βασικά εκεί που φτάσαμε, θέλουμε την σύνθετη ονομασία, απλά για να αποδεικνύουμε ότι υπάρχει και μία ΑΛΛΗ Μακεδονία. Να τους φωνάζουμε ΝΕΑ Μακεδονία, για να είμαστε εμείς η ΑΡΧΑΙΑ. Να είναι η ΑΝΩ για να είμαστε εμείς η ΚΑΤΩ. Κάπως έτσι…
Το θέμα των προσφύγων είναι σοβαρό, όντως. Δεν καταλαβαίνω γιατι το Ελληνικό κράτος δέχθηκε στην Ελλάδα χιλιάδες αριστερούς το 1974, αλλά όχι τους Σλαβόφωνους Έλληνες. Και τώρα που έχουμε τα ζόρια, τους αποκαλούμε “ελληνική μειονότητα”…
Ο Τάκης Μίχας είναι αρβανίτης, δηλαδή αλβανογενής. Δεν έχει δικαίωμα να μιλάει για Ελλάδα όταν μέσα στο σπίτι του μιλάει αλβανικά…
Ο ΜΙχαςειναι αλβανογραικος,οπως το 60% των Γραικων.
Η διαφορα μας απο τους (αρχαιους ) ελληνες ειναι οτι
α) εκεινοι πεθαναν,ενω εμεις ειμαστε ζωντανοι…
β) εκεινοι ηταν πουστηδες & παιδεραστες,ενω εμεις ειμαστε αντρες…
>>Δεν καταλαβαίνω γιατι το Ελληνικό κράτος δέχθηκε στην Ελλάδα χιλιάδες αριστερούς το 1974, αλλά όχι τους Σλαβόφωνους Έλληνες.
Για τον ίδιο λόγο που δε δέχεται στην Κρήτη μουσουλμάνους ελληνόφωνους κρητικούς που τώρα ζουν σε Τουρκία, Συρία κλπ.
Λέτε να κάνουμε την αρχή από τη Μακεδονία;
Υπάρχουν κάποιοι από αυτούς με ελληνική συνείδηση, αλλά υπάρχουν και πολλοί περισσότεροι με μη ελληνική συνείδηση και με εχθρική διάθεση για την Ελλάδα που έχουν αλλάξει και τα ονόματά τους επί το βουλγαρικότερο (-οφ).
Από αυτούς κυρίως προέρχονται αυτοί που μιλούν για τη “γενοκτονία των Ελλήνων” (δηλ. τον ελληνικό εμφύλιο), για την “αιγαιακή Μακεδονία” κλπ. και αυτοί που έχουν σε Η.Π.Α. και Καναδά ομογένεια που κάνει τις εθνικιστικές καμπάνιες.
Άλλωστε τα ΣΝΟΦ για την “ανεξάρτητη Μακεδονία” (την ελληνική…) πολέμησαν μαζί με τους κομμουνιστές κατά τον εμφύλιο.
Αν είναι να τεθεί ζήτημα επιστροφής τέτοιων προσφύγων γιατί να μην τεθεί και ζήτημα επιστροφής Ελλήνων στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στα Σκόπια (Μοναστήρι) κι από όπου αλλού εκδιώχθηκαν; Συμφωνείτε και με αυτό;
Να ξανα-ανακατέψουμε δηλαδή τις χώρες των Βαλκανίων κι όταν ξανα-αρχίσουν οι εντάσεις θα φταίνε πάλι τα “οπισθοδρομικά Βαλκάνια”;
Καταλαβαίνω ότι εσείς εδώ έχετε μια …αλλεργία με τα εθνικά κράτη, όμως η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι οι εντάσεις είναι λιγότερες ακριβώς εκεί όπου τα κρατικά σύνορα συμπίπτουν λίγο-πολύ με τα εθνικά.
Και ότι εκεί όπου υπάρχουν πολυ-εθνικές οντότητες είναι μόνιμες εστίες εντάσεων με διαλυτικές τάσεις προς διαχωρισμό.
Το Βέλγιο είναι πολύ εναργές σύγχρονο παράδειγμα, όπου το υψηλό βιοτικό επίπεδο και η θέση του ως πρωτεύουσας της Ε.Ε. είναι ουσιαστικά που το σώζει από πολύ βιαιότερες καταστάσεις.
Σας παραπέμπω και στο πρόσφατο άρθρο στο Foreign Affairs: ‘The enduring power of ethnic nationalism’ :
http://www.foreignaffairs.org/20080301faessay87203/jerry-z-muller/us-and-them.html
Επίσης, επειδή πολλά αφήνονται να αιωρούνται, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι δίγλωσσοι-σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας έχουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία ελληνική εθνική συνείδηση (και είναι ελληνορθόδοξοι). Είχαμε άλλωστε και πολλούς μακεδονομάχους που ήταν σλαβόφωνοι.
Αν είναι τώρα οι ψήφοι του Ουρ.Τόξου να αποτελέσουν εθνική μειονότητα με αναφορά τα Σκόπια, η μόνη λογική ονομασία θα ήταν “σλαβομακεδονική”.
Το περιβόητο “δικαίωμα αυτοπροδιορισμού” πρέπει να συνυπολογιστεί με την ιδιόμορφη αυτή περίπτωση όπου η γεωγραφία δίνει εθνικότητα (ας μην αναλύσουμε πώς και με τι σκοπούς προέκυψε…)
Τι θα πει άλλωστε για το ελληνικό κράτος “μακεδονική” μειονότητα στη Μακεδονία; Είναι σαν να λέμε “κρητική” μειονότητα στην Κρήτη, ή “θεσσαλική” στη Θεσσαλία.
Όμως αυτοί δε δέχονται να ονομαστούν Σλαβομακεδόνες, ούτε η χώρα τους Σλαβομακεδονία (ούτε και τίποτε άλλο δηλαδή εκτός από “Μακεδονία”). Αφενός γιατί θα αντιδρούσαν οι Αλβανοί της FYROM, αφετέρου γιατί κι οι ίδιοι είναι πεπεισμένοι για την αποκλειστική “μακεδονικότητά” τους (ας είναι καλά οι “Μακεδόνες ιστορικοί” που το άρθρο τους βάζει στην ίδια ζυγαριά με τους Έλληνες).
Από τη μια ισχυρίζονται σύνδεση με τους Μακεδόνες της αρχαιότητας, που δεν ήταν Έλληνες (όπως λένε), από την άλλη με τους μεσαιωνικούς σλαβικούς πληθυσμούς στη Μακεδονία, που δεν ήταν Βούλγαροι (όπως λένε), ώσπου τελικά προέκυψαν …οι ίδιοι.
Έχει δίκιο ο αρθρογράφος ως προς το ότι -εκτός από το όνομα- είναι και όλα αυτά τα ζητήματα που πρέπει να τεθούν, αλλά σε αυτά ένας συμβιβασμός είναι πολύ πιο δύσκολος γιατί συνιστούν τον ίδιο τον εθνικό τους μύθο.
Το όνομα είναι το μόνο σημείο που ίσως μπορούν να πειστούν ότι -καθαρά για γεωγραφικούς λόγους- πρέπει να τροποποιηθεί.
Αυτοί βέβαια “Μακεδόνες” πάλι θα αυτοαποκαλούνται και τα ίδια μεγαλοϊδεατικά όνειρα θα κάνουν, αλλά τότε πλέον θα είναι θέμα πολέμου προπαγάνδας.
Κι έχω την εντύπωση ότι η ελληνική πλευρά έχει αρκετά σοβαρότερα επιχειρήματα να παραθέσει απ´ότι οι “μακεδόνες ιστορικοί”.
Φίλε μάλλον δεν ξέρης ότι το 98% των αγωνιστών της επανάστασης τοθ 1821 ήταν αρβανίτες. Αυτοί δεν μπορούν την σκλαβιά … απλά για να ξέρης και να μην εκφράζεσαι ανόητα ,,,
mailgiorgos@yahoo.com
@Αλέξανδρος
Το όνομα σλαβομακεδονικός είναι εφεύρημα των υπηρεσιών του ελληνικού κράτους το 1924. Τότε υπήρξε το σύμφωνο Καλφώφ-Πολίτη με το οποίο υπήρξε ανταλλαγή πληθυσμών. Οι εναπομείναντες σλαβόφωνοι αποφάσισε το ελληνικό κράτος να τους αναγνωρίσει ως Βούλγαρους, αλλά υπήρξαν αντιδράσεις από τους πατριώτες που έλεγαν ότι αυτοί μπορούν να θέλουν να είναι Σέρβοι-τότε η FYROM ανήκε στο Βασίλειο των Σέρβων,Κροατών και Σλοβένων. Τέλος πάντων η Ελλάδα τους αναγνώρισε ως “σλαβομακεδόνες” και την γλώσσα τους ως “μακεδονικά”, γιαυτό και κυκλοφόρησε η κυβέρνηση Βενιζέλου το 1928 το περίφημο “αλφαβητάριο της μακεδονικής γλώσσας”, γνωστό και ως ΑΜπεΣεΝταρ για διδασκαλία της “μακεδονικής” στα σλαβόφωνα παιδιά. Άλλοι πάλι είναι ακόμα πιο ευθείς: η Πηνελόπη Δέλτα στα “Μυστικά του Βάλτου’ γράφει χωρίς περιστροφές ότι ο πληθυσμός της Μακεδονίας έχει μια εθνική συνείδηση τη “μακεδονική” και μιλά μια γλώσσα τα “μακεδονικά”. Φυσικά αυτό δεν έχει τη σημασία που τις αποδίδουν οι γείτονες, αφού πολλοί λ.χ. που μιλούσαν τα “μακεδονικά” ήταν εξαρχικοί, άρα ήταν Βούλγαροι εθνικά, δεν υπήρχε δηλαδή μια σαφής μακεδονική εθνική συνείδηση όπως την εννοούμε σήμερα. Αλλά σαφή εθνικά συνείδηση δεν είχαν και πολλοί που αργότερα δηλώθηκαν ως Έλληνες. Στην τελική δεν μπορεί σε μια οικογένεια ο ένας γιός να θεωρεί τον εαυτό του Σέρβο, ο άλλος Βούλγαρο και ο άλλος Έλληνα, όπως γινόταν εκείνη την εποχή.
Ο εθνικισμός έβλαψε τους χριστιανούς της Μακεδονίας, αφού οι εθνικές εκκαθαρίσεις έδωσαν και πήραν από όλες τις μεριές των συνόρων. Ενώθηκαν το 1912 για να απελευθερωθούν από την τούρκικη τυραννία για να αρχίσουν να σφάζονται αμέσως μετά. Καιρός για ειρήνη! Τόσες χώρες μοιράζονται τις ίδιες περιοχές λ.χ. Γερμανία-Δανία το Schleswig-Holstein, Βέλγιο-Λουξεμβούργο το Μεγαλο Λουξεμβούργο και το κράτος Λουξεμβούργο κ.ο.κ. χωρίς να υπάρχει πρόβλημα πια. Διαφωνώ ακριβώς σε αυτό με το άρθρο ότι θεωρεί ότι πολιτιστικά είμαστε βαλκάνιοι και θα έχουμε πάντα πόλεμο. Για τους παλιούς κάτοικους της περιοχής και όχι τους επήλυδες μακεδονομάχους από τον Πύργο ή το Λασήθι ή την Τραπεζούντα πρόβλημα δεν υπάρχει. Ας το συνηθίσουν και οι υπόλοιποι.
Υ.Γ. Αυτό με τους Αρβανίτες είναι η υπερβολή του αρβανίτικου εθνικισμού πάλι-που δεν θέλουν τους εαυτούς τους χριστιανούς; Αλβανούς, αλλά απευθείας απογόνους των Πελασγών. Το 1830 οι αλβανόφωνοι κάτοικοι του νέου βασιλείου ήταν το 12% του πληθυσμού. Σημαντικό ποσοστό, αλλά όχι αυτό που θέλουν οι παναρβανιτιστές να παρουσιάζουν. Και αλβανόφωνοι χριστιανοί – που να ταυτίζονται με τους Έλληνες – εκτός παλαιάς ελλάδας υπήρχαν καμιά 30,000 στην Θεσπρωτία και πουθενά αλλού.
Οι Σουλιώτες λ.χ. που τόσο έχουν ηρωοποιηθεί είχαν στο peak τους 1300 άνδρες και όταν συμμετείχαν στις συγκρούσεις στην Νότια Ελλάδα δεν είχαν μείνει παραπάνω από 200. Στο στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Αθήνα πάλι υπήρχαν 12,000 ένοπλοι. Στο Μεσολόγγι 8,000. Αλλά από την ιστοριογραφία επιπέδου σχολικής εορτής φαίνονται σαν να είναι μόνο αυτοί! Στην επανάσταση συμμετείχαν πολλές κοινωνικές τάξεις. Η ληστεία, που ήταν το πλαίσιο που δημιουργούσε “οπλαρχηγούς” δεν ήταν προνόμιο των αλβανών,αλλά ούτε καν των χριστιανών. Έτσι λ.χ. στο αρματωλίκι Πατρατζικίου(Υπάτη) η οικογένεια Κοντογιάννη είχε μικτές-ελληνοοθωμανικές-ληστρικές ομάδες στην διάθεσή της. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος είχε μουσουλμάνοι υπασπιστή. Τα ίδια συνέβαιναν και αλλού.Αντίστοιχα, όπως είχαμε στην Βαλκανική του κλέφτες,τους χαϊντούκ και τους χαϊντούτ, είχαν στην Δ.Μικρά Ασία του ζεΪμπέκ που μπορεί να ήταν μουσουλμάνοι, αλλά υπήρχαν και πολλοί χριστιανοί.
@ Ευάγγελος Πολυμερόπουλος
Το όνομα “μακεδονικός” ως αυτο-προσδιορισμός είναι εφεύρημα των υπηρεσιών του βουλγαρικού κράτους.
Διαβάστε αν δεν τη γνωρίζετε την ιστορία του πρωτο-“μακεδονικού” κινήματος, IMRO.
http://en.wikipedia.org/wiki/Internal_Macedonian_Revolutionary_Organization
Από ένα σημείο κι έπειτα, κι αφού ορισμένοι από αυτούς, τους εξαρχικούς, άρχισαν να αποστασιοποιούνται από τη Βουλγαρία, η Ελλάδα υιοθέτησε αυτήν τη θεωρία προκειμένου να τους αποσπάσει από τους Βουλγάρους. Και με την υπονοούμενη προσδοκία ότι ως “μακεδόνες” θα είναι πιο κοντά στο να γίνουν Έλληνες, αφού για την Ελλάδα οι Μακεδόνες …ήταν ιστορικά Έλληνες.
Υπόψην δε μιλάμε εδώ για τους πατριαρχικούς σλαβόφωνους.
Αυτοί όμως, οι περισσότεροι τουλάχιστον, τελικώς παρέμειναν αυτόνομα “μακεδόνες” και κατά τον εμφύλιο επιχείρησαν να αποσπάσουν την ελληνική Μακεδονία στα πλαίσια δημιουργίας “ενιαίας, ανεξάρτητης Μακεδονίας” κατά τις παλιές ντιρεκτίβες Στάλιν, Κομιντέρν. Όταν μάλιστα, και ιδίως μετά την ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία, η συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα ήταν μειονότητα στη Μακεδονία.
Ο “μακεδονικός” εθνικισμός όπως πλέον διαμορφώθηκε επί Τίτο είναι εγγενώς επιθετικός, και κυρίως για την Ελλάδα.
Ελληνικός εθνικισμός που να μην έχει επεκτατισμό (δηλ. αμυντικού τύπου) είναι δυνατός και θά’λεγα ότι είναι η κυρίαρχη μορφή του σήμερα στην Ελλάδα.
Αντίστοιχου τύπου “μακεδονικός” εθνικισμός με πηγή τα Σκόπια είναι από δύσκολος έως αδύνατος από τη στιγμή που τα 2/3 της ομώνυμης γεωγραφικής περιοχής είναι εκτός των συνόρων αυτού του κράτους.
Το -ανεκδιήγητο- αίτημα επιστροφής πολιτικών προσφύγων με “μακεδονική” εθνική συνείδηση (και πολλά απωθημένα) στην ελληνική Μακεδονία είναι το καλύτερο όχημα για έναν ήδη επιχειρούμενο αλυτρωτισμό.
Κι όπως το προτείνει δε θέλει την ειρήνη στην περιοχή.
Επομένως, σήμερα, για το ελληνικό κράτος, μόνο το “σλαβομακεδονικός” έχει νόημα για όσους επιθυμούν να το χρησιμοποιήσουν αυτο-προσδιοριστικά στην Ελλάδα. Είναι απλά τα πράγματα.
Οι δυσάρεστες συνέπειες του εθνικισμού αναπτύσσονται πολύ εντονότερα εντός πολυεθνοτικών οντοτήτων. Οι ελληνοτουρκικοί πόλεμοι σταμάτησαν από τη στιγμή που έγινε η οριστική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Και η μετέπειτα διένεξη για την Κύπρο αφορούσε ακριβώς και πάλι περίπτωση μικτής εθνοτικής σύστασης.
Το Βελγιο που είναι στα πρόθυρα της διάλυσης μεταξύ γαλλόφωνων-Φλαμανδών είναι σύγχρονο παράδειγμα.
Κι αυτό μάλιστα χωρίς (αν και δεν μπορώ να είμαι και σίγουρος) οι “μητέρες-χώρες” Γαλλία και Ολλανδία να είναι αυτές που υποδαυλίζουν την κατάσταση.
[Το αντίθετο δηλαδή από τη σημερινή συμπεριφορά των Σκοπίων προκειμένου για τη Μακεδονία.]
Η Β.Ιρλανδία άλλο τέτοιο παράδειγμα επίσης.
Επιτρέψτε μου λοιπόν, ως “παλιός κάτοικος της περιοχής”, να μην αρκούμαι στις δικές σας διαβεβαιώσεις για το αν υπάρχει πρόβλημα και τι είδους.
Μπορεί να σας χαλάει το όνειρο μιας δήθεν ειρηνικής συνύπαρξης, αλλά μάθετε να ζείτε με την πραγματικότητα.
Το πρόβλημα με την ελληνική πλευρά είναι ο σολιψισμός της. Πιστεύει ότι “μακεδόνες” υπάρχουν γιατί “εμείς το θέλαμε”. Κάτι σαν τους παλιούς ορισμούς του Χομπς ότι το πόμολο υπάρχει γιατί εγώ το φαντάστηκα όταν πήγα να το πιάσω…Παρολαυτά στο παραπάνω κείμενο διακρίνω τρεις διαφορετικούς λόγους; ύπαρξης “μακεδόνων”: πρώτα τους χειραγώγησαν οι Βούλγαροι, μετά οι Έλληνες και τέλος ο Τίτο. Τελικά τι ισχύει; Βγήκαν πάνοπλοι σαν την Αθηνά από το κεφάλι του Δία; Βασικότερο όλων, πριν το 1945 τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Σε αυτό θα αντιπαραθέσω μόνο αυτά που γράφει ο Μυριβήλης διηγούμενος την εμπειρία του στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, κοντά στους “μακεντόν ορτοντόξ” του Μοναστηρίου. Όποιος είναι παλιός κάτοικος της περιοχής γνωρίζει τούτα να είναι αληθινά:
Τούτοι εδώ οι χωριάτες μιλάνε μια γλώσσα που την καταλαβαίνουν κι οι Σέρβοι κι οι Βουργάροι. Τους πρώτους τους μισούν γιατί τους πιλατεύουν και τους μεταχειρίζουνται για Βουργάρους. Και τους Βουργάρους τους μισούν γιατί πήραν τα παιδιά τους στον πόλεμο. Εμάς τους Ρωμιούς μας δέχουνται με κάποια συμπαθητικιά περιέργεια, μόνο και μόνο γιατί είμαστε οι γνήσιοι υποταχτικοί του Πατρίκ, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχη. Η ιδέα του Πατριαρχείου απλώνεται ακόμα, τυλιγμένη μέσα σε μια μυστικοπάθεια πολύ παράξενη, πάνου σε τούτον τον απλοϊκό χριστιανικό κόσμο. Ύστερα είναι και οι τάφοι των προεστών και των παπάδων τους που ‘ναι σκαλισμένοι με τα ιερά και μυστηριώδικα ελληνικά γράμματα. Τα ίδια γράμματα είναι γραμμένα πάνου στα παλιά σκεβρωμένα κονίσματά τους, γύρω απ’ τ’ άγρια ασκητικά κεφάλια των αγίων του Βυζαντίου και μέσα στα κιτρινισμένα Βαγγέλια. Μολαταύτα δε θέλουν να ‘ναι μήτε Μπουλγκάρ μήτε Σρρπ (= Σέρβοι) μήτε Γκρρτς (= Έλληνες). Μονάχα Μακεντών ορτοντόξ”.
Πηγή: Η ζωή εν τάφω, σελ. 301, 304-305, Στρατής Μυριβήλης, εκδόσεις Εστία, Αθήνα 1993 (ανατύπωση της Β έκδοσης, Αθήνα, 1930).
Για τον χώρο της Μακεδονίας και το “αναπόφευκτο” της αλληλοσφαγής δεν χρειάζεται να πω πολλά. Έχουν γίνει ήδη τα περισσότερα από το 1912. Μοιάζει λίγο βέβαια σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: αν κατοικείς δίπλα στον γειτονά σου, αν δεν σου αρέσει, είναι αναπόφευκτο να τον σφάξεις. Άρα θα πρέπει να σφάζουμε προτού μας σφάξουν! Ειδικά αν οι άλλοι το σκέφτονται. Τέλος πάντων, όταν ξεκίνησε ο τρίτος βαλκανικός πόλεμος στην γιουγκοσλαβία, αυτός ο άγιος άνθρωπος, ο πατριάρχης της Σερβίας Παύλος έβγαλε έναν ιστορικό λόγο και είπε:
If we live as people of God, there will be room for all nations in the Balkans and in the world. If we liken ourselves to Cain who killed his brother Abel, then the entire earth will be too small even for two people. The Lord Jesus Christ teaches us to be always children of God and love one another.
Τον λόγο αυτόν τον επανέλαβε το 1999 με την περιπέτεια του Κοσσυφοπεδίου. Κανείς δεν τον άκουσε προφανώς, τουλάχιστον όχι οι δικοί του. Αν οι εθνικισμοί προκαλούν λοιπόν τον κόσμο να μοιάσει στον αδελφοκτόνο Κάιν, ας μην επικαλούμαστε τον εθνικισμό των άλλων ως αίτιο του δικού μας. Στο κάτω κάτω της γραφής, εμείς δεν είμαστε που ισχυριζόμαστε ότι προϋπήρχαμε όλων των εθνών της περιοχής; Αν όντως προϋπήρχαμε, ο εθνικισμός των άλλων μόνο αντίδραση στον δικό μας μπορεί να είναι. Δεν είναι αλήθεια, αλλά κάποιος που πιστεύει ότι οι Έλληνες ξεκινάνε από τον πιθηκάνθρωπο των Πετραλώνων 700,000 χρόνια πριν (sic), αναγκαστικά πρέπει να πιστεύει και ότι αυτουνού ο εθνικισμός προκάλεσε όλων των άλλων. Στο θέμα των προσφύγων αποδεικνύεται ότι απλά μοιάζουμε τον αδελφοκτόνο Κάιν που όλη η γη δεν τον χωρούσε αυτόν με τον αδλεφό του. Btw γιατί είναι κακό στα πλαίσια της ειρήνης να επιστρέψουν και Έλληνες πρόσφυγες στα δικά τους πάτρια εδάφη και στις δικές τους περιουσίες; Οι μόνοι που έχουν να φοβηθούν και από τις δυο μεριές είναι αυτοί που έκλεψαν την περιουσία του άλλου με την δικαιολογία ότι δεν ήταν ίδιος με αυτόν. Αλλά κάθε κλοπή πρέπει να επανορθώνεται και κάθε κακό να τιμωρείται. Αλλιώς τα ελληνόπουλα θα μάθουν από τους γονείς τους ότι η κλοπή είναι καλό πράγμα και ο άδικος δεν τιμωείται. Και θα κληθούν να το εφαρμόσουν στην καθημερινή τους ζωή. Πιστεύει κανείς ότι θα πρέπει να διδάσκονται τα ελληνόπουλα να είναι υπερήφανα για την κλοπή;
“Καταλαβαίνω ότι εσείς εδώ έχετε μια …αλλεργία με τα εθνικά κράτη, όμως η σκληρή πραγματικότητα λέει ότι οι εντάσεις είναι λιγότερες ακριβώς εκεί όπου τα κρατικά σύνορα συμπίπτουν λίγο-πολύ με τα εθνικά.”
Έτσι ακριβώς είναι. Όσοι ονειρεύονται πολυπολιτισμικές ουτοπίες θα πρέπει να περιμένουν μέχρι η γενετική μηχανική να τους δώσει τη δυνατότητα να αλλάξουν την ανθρώπινη φύση.
Γιατί δε διαβάζετε το παραπάνω λινκ να δείτε “τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι” και μου βάζετε τι έγραφε η Δέλτα και ο Μυριβήλης 30 χρόνια μετά, όταν έχω ήδη εξηγήσει τις σκοπιμότητες της εποχής;
We talked a long time about the goal of this organization and at last we fixed it on autonomy of Macedonia with the priority of the Bulgarian element. We couldn’t accept the position for “direct joining to Bulgaria” because we saw that it would meet big difficulties by reason of confrontation of the Great powers and the aspirations of the neighbouring small countries and Turkey. It passed through our thoughts that one autonomous Macedonia could easier unite with Bulgaria subsequently and if the worst comes to the worst, that it could play a role as a unificating link of a federation of Balkan people. The region of Adrianople, as far as I remember, didn’t take part in our program, and I think the idea to add it to the autonomous Macedonia came later.
Αυτά λένε οι ιδρυτές του IMRO, την κληρονομιά του οποίου επικαλείται το σημερινό VMRO, το κυβερνητικό εθνικιστικό κόμμα της F.Y.R.O.M.
Ίσως δε γνωρίζετε και τι δήλωσε μόλις πρόσφατα ο Ljubčo Georgievski, πρώην πρωθυπουργός της F.Y.R.O.M. και ιδρυτής του VMRO:
http://en.wikipedia.org/wiki/Ljubco_Georgievski
“Why are we ashamed and flee from the truth that whole positive Macedonian revolutionary tradition comes exactly from exarchist part of Macedonian people. We shall not say a new truth if we mention the fact that everyone, Gotse Delchev, Dame Gruev, Gjorche Petrov, Pere Toshev – must I list and count all of them – were teachers of the Bulgarian Exarchate in Macedonia.”
Ο οποίος σήμερα πλέον δηλώνει …Βούλγαρος.
Και είναι γνωστό επίσης ότι η Βουλγαρία ανεγνώρισε μεν όνομα “Μακεδονία”, αλλά δεν αναγνωρίζει “μακεδονική” γλώσσα και “μακεδονικό” έθνος. Οι Βούλγαροι δηλαδή τους αμφισβητούν πολύ χειρότερα (και πολύ σοβαρότερα θα έλεγα) ως προς την ίδια τους την ταυτότητα.
Διότι για την ελληνική πλευρά υπάρχει χώρος να δεχτεί μια “σλαβομακεδονική” εθνότητα (χωρίς τον επεκτατισμό βέβαια). Για την βουλγαρική τα πράγματα είναι πιο ωμά: “Δεν υπάρχουν “μακεδόνες”, είστε Βούλγαροι.”
Επί Τίτο η προσπάθεια έγινε να γαλβανιστεί η “μακεδονικότητα”, να αποκοπεί η σύνδεση με τους Έλληνες και με τους Βουλγάρους και να προκύψει ο σημερινός εθνικός τους μύθος.
Όσο, λοιπόν, δικαίωμα έχουν αυτοί να αρνούνται ιστορικές πραγματικότητες, άλλο τόσο δικαίωμα έχει κι η Ελλάδα να αρνείται να νομιμοποιήσει τη δική τους εκδοχή “ιστορικής αλήθειας” η οποία μάλιστα στρέφεται κι εναντίον της.
Τώρα τα υπόλοιπα που λέτε είναι ενδεικτικά μιας μανιχαϊκής αντίληψης για την ιστορία των εθνικιστικών κινημάτων. Το ότι παντού και όχι μόνο στα Βαλκάνια, η παγκόσμια ιστορία είναι ιστορία ανθρώπων που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους εθνικά κράτη, αποκοπτόμενοι από πρώην αυτοκρατορίες δε σας λέει τίποτε. Είναι επειδή όλοι αυτοί ήταν “κακοί άνθρωποι” που “μισούσαν το γείτονά τους”.
Οι Ταϊβανέζοι μισούν τους Κινέζους, γι’αυτό προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν. Οι Θιβετιανοί το ίδιο.
Οι Αλβανοί του Κοσόβου μισούσαν τους Σέρβους, γι’ αυτό θέλησαν να ανεξαρτητοποιηθούν από τη Σερβία.
Οι Σκωτσέζοι μισούν τους Άγγλους, γι’αυτό θέλουν κι αυτοί να ανεξαρτητοποιηθούν.
Ούτε η ίδια η πρόσφατη ιστορία της πρώην Γιουγκοσλαβίας σας διδάσκει. Με τη λογική σας έπρεπε να παραμείνει αυτή η χώρα ενιαία. Ε, λοιπόν ήταν η Ευρώπη και όλος ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος που ευνόησε τη διάσπασή της σε μικρότερα, ανεξάρτητα εθνικά κράτη.
Έχετε δηλαδή την εντύπωση ότι η πλειοψηφία ενός λαού προτιμά κατά κανόνα να ζει εντός μιας πολυεθνικής χώρας/ομοσπονδίας/αυτοκρατορίας απ’ ότι εντός του δικού της εθνικού κράτους;
Με χριστιανικές αγάπες και την ιστορία του Κάιν πιστεύετε ότι θα τους πείσετε για κάτι τέτοιο;
Τέλος για το θέμα των προσφύγων πάλι ξεφεύγετε από την πραγματικότητα. Η ιστορία τους είναι ιστορία πόλεμων και της πραγματικότητας που αυτοί δημιουργούν. Όσο “κλοπή” είναι οι διακρατικές συμφωνίες διευθέτησης των διαφορών, άλλο τόσο “κλοπή” είναι και η προσπάθεια μονομερούς επίλυσης περιουσιακών διαφορών μέσω τοπικών-εμφυλίων πολέμων.
Αυτός που χάνει βέβαια, πάντα μπορεί να επικαλείται ότι είναι θύμα “κλοπής”. Όσο όμως θα ήταν θύτης “κλοπής” αν είχε νικήσει.
Kαι btw, δεχόμενος δικαίωμα επιστροφής και για Έλληνες πρόσφυγες σε άλλες χώρες, έχετε μόλις δεχτεί βασική επιδίωξη του επιθετικής μορφής ελληνικού εθνικισμού.
Συνταγή για αποτυχία, συνταγή για τη μη διατήρηση της ειρήνης στην περιοχή.
Είναι ενδιαφέρουσα η αντιπαράθεση ως πηγή ενός άρθρου της wikIpedia απέναντι σε πρωτογενείς πηγές που μιλούν για το πώς ονόμαζαν τον εαυτό τους οι κάτοικοι της περιοχής 50 χρόνια προτού εμφανιστεί ο Τίτο. Κατά τ’άλλα οι γείτονες είναι “ανιστόρητοι”. Εμείς δεν πιστεύουμε τους δικούς μας όταν μας λένε ότι έχουμε άδικο!
Ναι, το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων στις εστίες του είναι “εθνικιστική επιδίωξη. Με μια μικρή διαφορά: οι έλληνες εθνικιστές μιλάνε για επιστροφή μόνο των ελλήνων. Ή ακόμα χειρότερα για επέκταση εδαφική στα εδάφη που κατοικούσαν πρόσφυγες. Εγώ μιλώ για επιστροφή όλων. Εσείς μιλάτε για επιστροφή κανενός και κατακράτηση των περιουσιών-αυτό αλλιώς λέγεται και κλοπή και παγίωση των εκατέρωθεν εθνοκαθάρσεων-ειδικά αν αυτό βολεύει την ελληνική μεριά. Μάντεψτε ποιος είναι πιο κοντά στις εθνικιστικές θέσεις.
Ο νόμος είναι νόμος για όλους. Η κατάσταση της εξαίρεσης ως δικαιολόγηση εκτάκτων μέτρων είναι εφεύρημα του ναζί Carl Schmitt – αν και υπήρχε ως πρακτική από την γαλλική επανάσταση. Τι λέει αυτή; Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στους νόμους. Οι Έλληνες(ή ό,τι άλλο, λ.χ. ο ΟΤΕ απέναντι στην MIG) είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Ε, λοιπόν δεν είναι. Ο νόμος ισχύει για όλους.
Υ.Γ. Γνωρίζετε ότι όταν διαλύθηκε η πρώην Γιουγκοσλαβία οι άνθρωποι που δήλωναν γιουγκοσλάβοι ήταν περισσότεροι από τους Σλοβένους; Κι όμως σε αυτούς τους ανθρώπους δεν δόθηκε ποτέ το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού. Οι 200,000 νεκροί και τα 4,000,000 πρόσφυγες τους τρίτου βαλκανικού πολέμου στην γιουγκοσλαβία αποδεικνύουν ότι έπρεπε δεν έπρεπε να σπάσει ό,τι και αν έγινε έγινε λάθος. Και καλό ήταν οι Σέρβοι πρώτα, και μετά οι υπόλοιποι, να είχαν ακούσει το δεσπότη τους όταν τους συμβούλευε. Αλλά στην Ελλάδα ηρωοποιούσαμε τον κάθε τυχόντα Αρκάν. Και Έλληνες παραστρατιωτικοί ντρόπιασαν την ελληνική σημαία υψώνοντάς την στο πεδίο της σφαγής στη Σρεμπρένιτσα. Και δεν τιμωρήθηκαν ποτέ από το ελληνικό κράτος.
Το γεγονός βέβαια ότι οι γείτονες είναι κάφροι σε πολλα –στην εικόνα ο Γκρουέφσκι στο μνημείο του Ντέλτσεφ το Φλεβάρη μπροστά στη “Μεγάλη Μακεδονία” – δεν πρέπει να μας απομακρύνει από τους στόχους τους δικούς μας ως κράτος. Ως έθνος αν θέλουν κάποιοι. Αν δεχτούμε το καθεστώς εξαίρεσης για τους πρόσφυγες και ότι ο εθνικισμός είναι αναπόφευκτος, πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας δυο πράγματα:
α)θέλουμε οι έλληνες πρόσφυγες Κύπριοι να επιστρέψουν στα σπίτια τους ή όχι; Θεωρούμε λάθος ή σωστή μια λύση στο Κυπριακό που δεν δίνει το δικαίωμα της επιστροφής; Είναι τραγική αφέλεια απέναντι στα δεδομένα του “πραγματικού κόσμου” ή “σίγουρη συνταγή για πόλεμο” οι έλληνες κύπριοι να απολαμβάνουν τις περιουσίες που τους έκλεψαν; Και να μπορούν να κινούνται ελεύθερα στην προ διχοτόμησης πατρίδα τους;
β) πιστεύουμε ότι πρέπει να αποσχιστούν από το ελληνικό κράτος Ξάνθη και Κομοτηνή, αφού αν ο εθνικισμός είναι αναπόφευκτος και “η παγκόσμια ιστορία είναι ιστορία ανθρώπων που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους εθνικά κράτη” τότε δεν μπορούμε να ανασχέσουμε με τίποτα αυτό το ρεύμα και όποιος προτείνει να μείνουν στο ελληνικό κράτος “δε θέλει την ειρήνη στην περιοχή”; Ή πιστεύουμε ειλικρινά ότι μπορούμε ατιμωρητί να τους εθνοκαθαρίσουμε;
Αν νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι στον εθνικισμό των γειτόνων κάναμε λάθος. Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Κι όπως μου είπε ένα πουλάκι από την Θράκη και την Κύπρο, έχουμε να χάσουμε περισσότερα, αν επιμείνουμε στο δικό μας εθνικισμό, απότι οι γείτονες που το μόνο πραγματικό τους αίτημα απέναντι στην Ελλάδα είναι κάποιοι ηλικιωμένοι κάτοικοι στην χώρα τους να μπορούν να δουν τα χωριά τους, και να απολαύσουν τις περιουσίες τους. Ή οι λεονταρισμοί μας απευθύνονται στη FYROM των δυο εκατομμυρίων και απέναντι στην Τουρία των εβδομήντα εκατομμυρίων κάνουμε την κότα και δεν μιλάμε ούτε για βασικά δικαιώματα των ελλήνων που μένουν ακόμα; Αν εμείς έχουμε δίκιο να τα κάνουμε αυτά στους σλαβομακεδόνες, γιατί δεν έχουν δίκιο οι τούρκοι να τα κάνουν αυτά στους έλληνες;
Πρωτογενής πηγή είναι αυτό που λέει το άρθρο της wikipedia, διότι προέρχεται από τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης.
Δεν είναι αυτό που λέει ο Μυριβήλης για άλλους, αν και αυτό έχει την αξία του στο πλαίσιο που έθεσε παραπάνω.
Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε τη διαφορά. Αν από αυτά εσείς καταλάβατε ότι “έχουμε άδικο”, ε, κρατήστε το.
Ώστε εσείς μιλάτε για επιστροφή όλων; 1.500.000 Έλληνες με τους απογόνους τους πίσω στην Τουρκία, 400.000 Τούρκοι με τους απογόνους τους στην Ελλάδα;
Προτείνετε να εφαρμοσθεί και παγκοσμίως το πρότυπο αυτό; Να γυρίσουν και 10.000.000 Γερμανοί στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης απ’ όπου εκδιώχθησαν μετά το Β’ ΠΠ;
Να γυρίσουν και 700.000 Άραβες με τους απογόνους τους στο Ισραήλ που εκδιώχθηκαν μετά το 1948;
Είστε δηλαδή υπέρ όλων των εθνικισμών μαζί και συγχρόνως. Λαμπρά.
Την μπούρδα περί ναζί (Goldwin’s law) θα την είχατε αποφύγει αν είχατε διαβάσει το άρθρο στο Foreign Affairs. Δείτε τι δηλώνει ο Τσώρτσιλ, ένας γνωστός ναζί, το 1944:
“Expulsion is the method which, so far as we have been able to see, will be the most satisfactory and lasting. There will be no mixture of populations to cause endless trouble. . . . A clean sweep will be made. I am not alarmed at the prospect of the disentanglement of population, nor am I alarmed by these large transferences.”
Είναι η σταθερότητα που κράτησε την Ευρώπη χωρίς πολέμους έκτοτε.
Όχι δεν γνωρίζω ότι όταν διαλύθηκε η πρώην Γιουγκοσλαβία οι άνθρωποι που δήλωναν γιουγκοσλάβοι ήταν περισσότεροι από τους Σλοβένους. Εσείς πώς το γνωρίζετε; Και σε ποιους ακριβώς “γιουγκοσλάβους” αναφέρεστε ;
Κακώς λοιπόν διαλύθηκε και η πρώην Γιουγκοσλαβία. Πείτε το αυτό στους σημερινούς Σλοβένους, Κροάτες, Βόσνιους, Σέρβους, Μαυροβούνιους, Κοσοβάρους, Σλαβομακεδόνες.
Μήπως κακώς διαλύθηκε και η ΕΣΣΔ ; Υποπτεύομαι την απάντηση.
Και ναι το έχουμε …εμπεδώσει ότι η Ελλάδα φταίει και για τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, αλλά δε νομίζω ότι αυτό θα σας βγάλει από τη δύσκολη θέση να υπερασπίζεστε πράγματα παράλογα και ανεφάρμοστα.
Πρωτογενείς πηγές λέγονται μαρτυρίες ανθρώπων της εποχής που αναφέρομαστε στην ιστορία. Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν έγγραφα επίσημα, ανεπίσημα, ταξιδιωτικές αναφορές, λογοτεχνήματα-λχ. Μυριβήλης και Δέλτα, αυτοβιογραφικά σχεδιάσματα, γράμματα μεταξύ πολιτών, συμβόλαια, τραγούδια και ποιήματα της εποχής-βλ. την γνωστή μελέτη του Σάθα για τα προεπαναστατικά κινήματα που χρησιμοποιεί τα δημοτικά τραγούδια σαν ιστορική πηγή κ.ο.κ. Μπορεί να είναι και τελείως απίθανα έγγραφα, όπως τα κομμάτια παπύρου που είχαν πεταχθεί ως άχρηστα στην Οξύρρυγχο της Αιγύπτου.
Δεν μπορεί να αναφέρεται ως πρωτογενής πηγή καμιά εξιστόρηση 100 χρόνια μετά τα γεγονότα! Το εν λόγω άρθρο της wikipedia λ.χ.περιλαμβάνει κάποιες πρωτογενείς πηγές-τα παραθέματα-και αναφορές σε άλλες πηγές. Για να το κάνω πιο λιανά: τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη είναι πρωτογενής πηγή, το αντίστοιχο άρθρο της wikipedia για τον Μακρυγιάννη δεν είναι. Όσον αφορά στην περίεργη διάκριση για αυτό που κάποιος άκουσε από τρίτους: δηλαδή αυτοί που έγραψαν το άρθρο της wikipedia, από ποιους το άκουσαν; Από τον…εαυτό τους; Για την κατάχρηση της εύκολης παραπομπής σε set κείμενα στο διαδίκτυο, χωρίς να έχει διαβάσει κανείς τίποτα άλλο αξιόλογο για την περίοδο, απλά θα πω κάτι που είχε πει στο jammin πριν κάτι χρόνια. Άρχισε να εξιστορεί ο Κουτσουρίδης για το πώς μπορεί με την έλευση του internet κάποιος να μπει σε όλα τα μουσεία του κόσμου και να δει τους θησαυρούς, πράγμα που δεν θα είχε πρόσβαση ως τότε και του απάντησε ο Παναγιωτόπουλος “ένα πράγμα που λέγεται βιβλίο το έχεις ακούσει;”.
Αφού εξηγήσαμε τι σημαίνει πρωτογενής πηγή, ας δούμε τώρα και το τι δήλωσαν οι ίδιοι-και όχι τρίτοι-8.608 μετανάστες στις ΗΠΑ από το 1897-1924 ως εθνότητά τους. Πιστεύει κανείς μετά από αυτό τα εθνικοπατριωτικά περί Τίτο ή να ανεβάσω και τους χάρτες που χρησιμοποιούσε ο Βενιζέλος το 1918 για να διεκδικήσει την Μεγάλη Ελλάδα με εθνότητα “μακεδόνες”;
Για να μην παρεξηγηθούμε: το νόημα των ανωτέρω είναι τα εξής. Το λεγόμενο “μακεδονικό” έθνος δεν δημιουργήθηκε το 1945 όπως θέλουμε να λέμε. Άρχισε να μορφοποιείται μετά τη συνθήκη του Βερολίνου τη δεκαετία του 1880 και η μετάβασή του στη μορφή σύγχρονου έθνους ολοκληρώθηκε το 1912-13, ως αποτέλεσμα αποκλεισμού από τους ελληνικούς, σέρβικους και βουλγάρικους εθνικισμούς. Ο προσδιορισμός μακεδονικός ήταν ο αυτοπροσδιορισμός του συνόλου σχεδόν των κατοίκων της μακεδονίας, όπως η ονομασία ρωμιός-και όχι έλληνας- των ελληνόφωνων κυρίως χριστιανών προ της δημιουργίας του ελληνικού κράτους! Στην Ελλάδα υιοθετούμε το 1945 για ένα και μόνο λόγο: οι ελληνόφωνοι χριστιανοί κάτοικοι της Μακεδονίας που πέρασε στα χέρια της Ελλάδας το 1913 ήταν μόλις το 28% του πληθυσμού,360.000 άτομα-ο πληθυσμός ήταν περίπου 1.200.000. Στους ελληνικής συνείδησης η Ελλάδα προσμετρούσε και τους σλαβόφωνους μη εξαρχικούς, που ήταν οι μισοί από τους περίπου 300.000 σλαβόφωνους κατοίκους. Αν αυτοί δεν έχουν ελληνική συνείδηση η Ελλάδα εμφανίζεται ξαφνικά να διεκδικεί εδάφη που οι έλληνας αποτελούν μειοψηφία. Η Ελλάδα προσμετρούσε και τους περίπου 60.000 βλάχους στους ελληνικής συνείδησης. Δημιουργείται έτσι το θέμα γιατί, αν υπήρχε “μακεδονική” συνείδηση τότε, να θεωρούνται Έλληνες συλλήβδην οι πατριαρχικοί σλαβόφωνοι και όχι λ.χ. όπως οι γείτονές τους “μακεδόνες”; Η απάντηση είναι ότι ακριβώς αυτό συνέβαινε τότε: ένας αδελφός ήταν Σέρβος, ο άλλος Βούλγαρος και ο τρίτος Έλληνας. Επειδή η διάδοση του εθνικισμού είναι η διάδοση μιας ιδεολογίας: η προσπάθεια δηλαδή να ενταχθεί κανείς σε ένα ενιαίο κράτος που έτσι θα λύσει τα κοινωνικά του προβλήματα. Σε όσους δεν αρέσει αυτή η διαπίστωση είναι όλοι όσοι μιλούν για “αίμα”, “φυλή” και άλλες έννοιες που αποδεικνύουν ότι γεννιέσαι με την ελληνική συνείδηση, δεν γίνεσαι Έλληνας. Το να γίνεις Έλληνας κατακτιέται ξεχνούν. Είναι ιδιότητα και θέλει προσπάθεια να την αποκτήσεις. Κι όχι ένα γεγονός που το φέρνουν τα γονίδιά σου.
Η άρνηση αυτή έχει να κάνει και με την ανασφάλειά μας ως λαού: οι Ελβετοί λ.χ. μιλώντας 4 γλώσσες και όλες πλην μιας-της ραιτορωμανικής- ανήκουσες σε γειτονικά έθνη αποτελούν ένα έθνος. Εμείς θεωρούμε ότι δεν μπορούμε. Βλέπουμε ανθρώπους, όπως ο Παπαθεμελής λ.χ. που προέρχεται από το σλαβόφωνο χωριό Βύσσωκα, να αρνούνται την κληρονομιά τους: στον Παπαθεμελή όταν τέθηκε το ζήτημα της σλαβοφωνίας του χωριού του απάντηση ότι οι προπροπροπροπαππούδες τους κατάγονταν από το…αλβανόφωνο Σούλι. Αν μαθαίνουμε την ιστορία όπως είναι και όχι όπως μας βολεύει, μπορούμε να προσδιορίζουμε την εθνική μας ταυτότητα χωρίς να φοβόμαστε τους άλλους λαούς. Οι γείτονες έχουν δρόμο, ως πιο νέοι εθνικιστές από τους άλλους, να αποβάλλουν την χοντράδα του εθνικισμού τους. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να γυρίσουμε πίσω.
Να κλείσω αυτήν την κουβέντα με την προτροπή του “εθνικού” μας ποιητή: “Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό”. Η Πηνελόπη Δέλτα που ανέφερα ήταν υπέρ του ελληνικού έθνους. Δεν ήταν υπέρ του ψεύδους.
Ελβετοί λ.χ. μιλώντας 4 γλώσσες και όλες πλην μιας-της ραιτορωμανικής- ανήκουσες σε γειτονικά έθνη αποτελούν ένα έθνος
mallon 8a prepei na allakseis thn apopsh sou. oi elbetoi antilambanontai ton eauto tous ws partners se sunomospondia dioti ta kantonia einai aneksarthta krath. Den einai Laender alla Etats.
kai bebaia ton idiotupo glwssiko upere8nikismo tou ka8e etat prepei na ton dei kaneis san case study me kapoia germanofwna kantonia na arnountai thn mexri proteinws upoxrewtikh ekma8hsh ths gallikhs.
Ο κ. Μίχας δήλωσε εν κατακλείδει: “Had the two countries engaged in serious bilateral or multilateral talks during the past ten years on all issues and points of contention, and not simply on the “name”, perhaps they would not find themselves in their current absurd situation – a situation that only confirms international suspicions that the Balkans are after all – the Balkans!” .
Εχουμε και λέμε:
“Τhe Balkans are after all – the Balkans!” Η μέγιστη ντροπή λοιπόν: να είναι κάποιος Βαλκάνιος. Στο τέλος-τέλος ας τους να κουρεύονται: αυτοί είναι Βαλκάνιοι και δεν βάζουν μυαλό. . Υπάνθρωποι παιδί μου!
“Bilateral or multilateral talks”: Κύριε Μίχα, μην υπερτιμάτε τους Ελληνες. Παρ’ όλα τα ακριβοπληρωμένα φροντιστήρια, είμαστε στουρνάρια στην διγλωσσία ή την πολυγλωσσία. Ελπίζω να βρείτε το κουράγιο να μας συγγχωρέσετε για το ατόπημα.
“engaged in serious bilateral or multilateral talks during the past ten years”:
“a situation that only confirms international suspicions that the Balkans are after all – the Balkans!” .”.
Συγγνώμη ταπεινά κ. Μίχα που δεν ενεπλάκημεν σε σοβαρές συζητήσεις εδώ και 10 χρόνια. Σ’ εμάς τους Βαλκάνιους, μας αρέσει να παίζουμε για 10 χρόνια και βάλε τις κουμπάρες. Εσείς τί ακριβώς παριστάνετε; Τον παιδονόμο;
Παρεπιπτόντως, κ. Μίχα, όταν τα παιδιά παραμένουν άτακτα, θα έπρεπε να ξέρετε ότι οι παιδονόμοι απολύονται. Προφανώς διότι κρίνονται ανίκανοι και αποτυχημένοι. Ετι περαιτέρω όταν οι παιδινόμοι έχουν υπάρξει “νηφάλιοι” δημαγωγοί, με επιχειρήματα που ούτε ο Μέτερνιχ θα τολμούσε να επικαλεσθεί.
>>>Για να το κάνω πιο λιανά: τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη είναι πρωτογενής πηγή, το αντίστοιχο άρθρο της wikipedia για τον Μακρυγιάννη δεν είναι.
Για να το κάνω κι εγώ πιο λιανά, διότι φαίνεται δεν καταλάβατε και τι διαβάσατε, αν όντως το διαβάσατε (εκτός αν θέλατε μετάφραση από το αγγλικό κείμενο).
Έβαλα επίτηδες το απόσπασμα από τον Hristo Tatarchev που δίνει το άρθρο.
Αυτός δεν έζησε “100 χρόνια μετά τα γεγονότα”. Ήταν “σύγχρονος με τα γεγονότα”. Ήταν “πρωταγωνιστής των γεγονότων” ως “μακεδόνας”.
Δε σας συμφέρει να το παραδεχτείτε, ούτε και το τι δέχεται σήμερα ο ίδιος ο Georgιevski, ως προς τους πρωτοπόρους του “μακεδονικού κινήματος”, αλλά έτσι είναι.
Οι μακεδονικοί πληθυσμοί των αρχών του 20ου αιώνα είχαν να επιλέξουν και ήταν πεδίο διαμάχης μεταξύ αντιμαχόμενων εθνικισμών (ελληνικού, σερβικού, βουλγαρικού) και καμμία εθνοτική ομάδα δεν είχε σαφή πλειοψηφία. Τα εθνοτικά σύνορα χαράσσονταν κυρίως με βάση το θρήσκευμα και λιγότερο με τη γλώσσα που μιλούσε κάποιος.
Έτσι προκειμένου για τους σλαβόφωνους, οι μεν πατριαρχικοί στην πλειοψηφία τους συντάσσονται με τους ελληνόφωνους μακεδόνες, δεχόμενοι μάλιστα τον “υποτιμητικό” χαρακτηριστισμό των “γραικομάνων”(δηλ.ελληνομανών) από τους εξαρχικούς που συντάσσονταν με τους βουλγαρόφωνους.
Τμήμα των εξαρχικών, κυρίως οι αριστερίζοντες, ανέπτυξαν σταδιακά αιτήματα που τους απομάκρυναν από τη βουλγαρική επιρροή. Σε αυτούς μπορεί ίσως κανείς να αναζητήσει σπέρματα της σημερινής σλαβομακεδονικής εθνότητας.
Η σύγχυση όμως για την προέλευση τους είναι πρόδηλη ακόμη και σήμερα αφού τόσο αυτοί όσο και οι Βούλγαροι διεκδικούν ως “δική τους” την επανάσταση του Ίλιντεν του 1903. Καθώς και μια σειρά κοινών εθνικών ηρώων που για τους μεν είναι “Μακεδόνες” για τους δε απλώς Βούλγαροι.
Στη ρευστή αυτή κατάσταση όσοι δήλωναν κάποτε απλώς “μακεδόνες” δε σημαίνει ότι παρέμειναν έτσι. Πολλοί ήταν ήδη ή κατέληξαν στη μια ή στην άλλη πλευρά.
Όσους δεν προσεχώρησαν πουθενά είναι που ανέλαβε να “διαπαιδαγωγήσει” κατάλληλα εντός πλέον της Γιουγκοσλαβίας η γιουγκοσλαβική προπαγάνδα πλάθοντας το μύθο περί ενός “μακεδονικού” έθνους ανά τους αιώνες, την ιστορική αντίληψη του εαυτού τους δηλαδή που έχουν οι σημερινοί Σλαβομακεδόνες.
Εκεί ήταν που θεμελιώθηκε η ύπαρξη ενός τέτοιου ξεχωριστού έθνους, ώστε κυρίως να αποκοπούν πλήρως οι -κάτι παραπάνω από προφανείς- συγγενικές σχέσεις με τους Βουλγάρους, οι οποίοι επίσης τους διεκδικούσαν ακόμη κι εντός της Γιουγκοσλαβίας.
Μια σύντομη ψύχραιμη παρουσίαση του μακεδονικού ζητήματος βρίσκεται εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=joF2ZSjeJ1k
>>>Αφού εξηγήσαμε τι σημαίνει πρωτογενής πηγή, ας δούμε τώρα και το τι δήλωσαν οι ίδιοι-και όχι τρίτοι-8.608 μετανάστες στις ΗΠΑ από το 1897-1924 ως εθνότητά τους.
Ενδιαφέρον ότι “αφού το εξηγήσατε”, να και η πραγματική “πρωτογενής” σας πηγή: Ο Λιθοξόου!
Σοβαρευτείτε κύριε και πείτε και στον Λιθοξόου το ίδιο. Αυτό που λέει δεν συνιστά -αν και πολύ θα ήθελε- “οριστική απάντηση” σχετικά με την ύπαρξη αυτούσιας εθνικής μακεδονικής συνείδησης την εποχή εκείνη.
Στην κατηγορία “ethnicity” της σελίδας αρχείων του Ellis Island, εκτός από Macedonian συναντάμε και τα εξής -αν κάνει κανείς τον κόπο όντως να κοιτάξει :
African
African (Black)
Asian
Black
Caucasian
Central American
East Indian
European
Hindu
Islam
Latin
Latin American
Mulatto
North American
Pacific Islander
Spanish American
Slav
Scandinavian
South American
West Indian
White
Zoroastrian
Ονόματα φυλών, θρησκειών και γεωγραφικών περιοχών.
Περιμένω, λοιπόν, αν και δεν τό’χετε σε τίποτε, να υποστηρίξετε την ύπαρξη ομώνυμης “εθνικής συνείδησης” και για τις παραπάνω περιπτώσεις…
Κι ακόμα χειρότερα για τους ψευδο-μακεδονολογούντες.
Αν κάνει κάποιος τον κόπο να ψάξει τα ονόματα που δίνει και δει τις καρτέλες των προσώπων (θέλει λογαριασμό) θα βρει ότι, στην κατηγορία ethnicity, δίπλα στο Macedonian μπαίνει σε πλείστες όσες περιπωσεις το Turkey, Turk ή το Servian ή το Greek.
Από μια σύντομη επαλήθευση ορίστε μια σειρά ονομάτων (από τη λίστα του …φίλου του Λιθοξόου) που στην καρτέλα τους, στην κατηγορία ethnicity γράφει Greek/Greece, Macedonian/Macedonia:
Nikolas Liaos
Pantelis Stoyiannou
Shannis Stoyiannou
Stassa Petrof
Maria Petro
Calina Poptsef
Constantinos Velian
Ordana Pok Grestenz
Zico Iano Marcopoulos
Stoia Georghiou
Ekaterina Georghiou
Menka Efton
Selian Doneff
Dola Gairi
Vassiliki Petrou
Daniil Petrou
Paul Nicolopoulos
Dina Filef
Velios Gazolaynos
Kuratsa Demetrieu
Athanas Papas
Efthmios Sapasc
Christos Charzaglu
Makridis Savas
Dinistro Cormagnis
Δηλαδή “Έλληνες” και “Μακεδόνες”, όπως κάνουν και σήμερα γύρω στα 2 εκατομ. ανθρωποι στη Μακεδονία.
Άνθρωποι με ελληνικά ή σλαβικά επώνυμα, πιθανώς ελληνόφωνοι ή σλαβόφωνοι ή δίγλωσσοι, είναι όλοι για τον Λιθοξόου “εθνικά μακεδόνες”! Το “έλληνες” δεν πιάνεται γιατί δεν τον συμφέρει.
Μετά από 100 χρόνια δηλαδή όσοι δηλώνουν στην Ελλάδα “Μακεδόνες”, χωρίς να συμπληρώνουν σε κάθε περίπτωση “Ελληνες”, θα είναι κι αυτοί για τους Λιθοξόου της εποχής “εθνικά μακεδόνες”.
Ένας ακόμη λόγος για να προσδιοριστεί σωστά η εθνότητα των μη εθνικά ελλήνων ως “σλαβομακεδόνων”.
Να πω επίσης (επειδή με ενδιαφέρει όντως η αλήθεια και όχι η προπαγάνδα του κάθε αερολογούντος) ότι τα παραπάνω δεν αποκλείουν κάποια από τα ονόματα της λίστας να χρησιμοποιούν όντως το “μακεδόνας” ως εθνοτικό προσδιορισμό.
[Αν και αυτοί θα πρέπει να αναζητηθούν προφανώς μεταξύ όσων δηλώνουν στο ethnicity σκέτο Macedonian]
Δεν το αποδεικνύουν όμως επίσης, όπως ισχυρίζεται. Πόσο μάλλον για όλους τους 8.608 της λίστας.
>>>Πιστεύει κανείς μετά από αυτό τα εθνικοπατριωτικά περί Τίτο ή να ανεβάσω και τους χάρτες που χρησιμοποιούσε ο Βενιζέλος το 1918 για να διεκδικήσει την Μεγάλη Ελλάδα με εθνότητα “μακεδόνες”;
Βασικά εσείς έχετε χρησιμοποιήσει “τα εθνικοπατριωτικά” (Δέλτα, Μυριβήλη) προκειμένου να υποστηρίξετε τη θέση σας.
Δε διευκρίνεζετε όμως (σκοπίμως) το εξής:
Όταν η ελληνική πλευρά μιλούσε για κατηγορία “μακεδόνων” τους συνέδεε με τους Έλληνες Μακεδόνες της αρχαιότητας, για ευνόητους λόγους όπως έχω γράψει σε προηγούμενο.
Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που προβάλλουν οι σημερινοί Σλαβομακεδόνες, όπου επικρατούν δύο τάσεις:
1)”Έχουμε μεν σχέση με τους αρχαίους μακεδόνες, αλλά εκείνοι δεν ήταν Έλληνες, όπως κι εμείς δεν είμαστε Έλληνες.”
2)”Δεν έχουμε σχέση με τους αρχαίους μακεδόνες, είμαστε επήλυδες σλάβοι, αλλά βέβαια, πάλι, “μακεδόνες”.
Με την πρώτη εκδοχή να είναι η κυρίαρχη σήμερα στην εκπαίδευση τους, όπως δηλαδή θεμελιώθηκε από τους “μακεδόνες ιστορικούς” του Τίτο.
Και αφού πιάσατε την ελληνική πλευρά ως πειστήριο δείτε πόσο μπούμεραγκ σε σας μπορούν να γυρίσουν τέτοια επιχειρήματα:
Ο περίφημος “Ιός” της Ελευθεροτυπίας, που είναι των ιδίων αντιλήψεων με σας, επικαλείται τα ίδια σε παλιό άρθρο του για το θέμα:
http://www.iospress.gr/ios2005/ios20051023.htm
Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ’ αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα “Μακεδόνας”» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).
Δεν αντιλαμβάνεται βέβαια ότι αυτά υποσκάπτουν την όλη του επιχειρηματολογία περί “αναγνωρίσεως αυτόνομων μακεδόνων από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής”, αλλά -και πάλι- έτσι είναι.
Κι είπατε κάτι για προβολή από το Βενιζέλο χάρτη ‘με εθνότητα “μακεδόνες”‘;
Ε, σας διαψεύδει πάλι ο Ιός (ας προσέχατε, όλοι):
http://www.iospress.gr/ios2005/ios20050605.htm
Η πολιτική της διαφοροποίησης των Σλαβομακεδόνων από Σέρβους και Βουλγάρους συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια. Ο εθνολογικός χάρτης του καθηγητή Σωτηριάδη, που τυπώθηκε το 1918 στο Λονδίνο από την κυβέρνηση Βενιζέλου, υιοθετεί τον χαρακτηρισμό “Μακεδονοσλάβοι” (Macedonian Slavs), μόνον όμως για τους πρώην εξαρχικούς. Τη γαλλική εκδοχή του όρου (Slaves Macedoniens) θα προβάλει την επόμενη χρονιά το βιβλίο του διπλωμάτη Βασιλείου Κολοκοτρώνη, με αναδρομική αναφορά ώς το μεσαιωνικό βασίλειο του Σαμουήλ (“La Macedoine et l’ Hellenisme”, σ.206-31 & 484-504).
Και τελικώς δηλαδή πότε είχε δίκιο το ελληνικό κράτος; Το 1900, το 1930, το 1950, σήμερα; Όποτε και όπως σας βολεύει το επικαλείστε και όποτε δε σας βολεύει είναι “προπαγάνδα” και “εφευρήματα”;
Η δική σας άλλωστε προσπάθεια είναι να “αναιρείτε ελληνικούς εθνικούς μύθους”, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα τους ακόμα πιο παράλογους εθνικούς μύθους των άλλων.
>>>Να κλείσω αυτήν την κουβέντα με την προτροπή του “εθνικού” μας ποιητή: “Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό”. Η Πηνελόπη Δέλτα που ανέφερα ήταν υπέρ του ελληνικού έθνους. Δεν ήταν υπέρ του ψεύδους.
Ω, τι μου λέτε. Δυστυχώς έχετε πολλά να αποσαφήνισετε περί “αλήθειας” και “αληθινού” πριν μπορέσετε να επικαλεστείτε τον “εθνικό” ποιητή.
Να πω και για το θέμα των προσφύγων. Ήταν αναμενόμενο ότι μπροστά στο έωλο του επιχειρήματος, αν θεωρηθεί ως πρότυπο, θα καταφεύγατε στην περίπτωση της Κύπρου και της Θράκης.
>>> α)θέλουμε οι έλληνες πρόσφυγες Κύπριοι να επιστρέψουν στα σπίτια τους ή όχι; Θεωρούμε λάθος ή σωστή μια λύση στο Κυπριακό που δεν δίνει το δικαίωμα της επιστροφής;
Δεν ξέρω, το “θέλετε”; Οι Τούρκοι της Κύπρου το “θέλουν”; Αν δεν το θέλουν ποιος θα τους το επιβάλει;
Αντίστοιχα οι Έλληνες της Κύπρου “θέλουν” να επιστρέψουν οι Τούρκοι πρόφυγες στα σπίτια τους στο νότιο τμήμα;
Btw, το σχέδιο Ανάν που προέβλεπε “δικαίωμα επιστροφής” για ένα ελάχιστο ποσοστό μόνο, το βρήκατε καλό ή όχι;
Κι επιπλέον θα θέλατε πολύ να πρόκειται για ανάλογη περίπτωση με τη Μακεδονία.
Στην Κύπρο οι αποφάσεις του Ο.Η.Ε. μιλούσαν για παράνομη εισβολή εκ μέρους της Τουρκίας και ζητούσαν άμεση αποχώρηση του στρατού κατοχής από το νησί.
Για τον εμφύλιο στη Μακεδονία οι αποφάσεις του Ο.Η.Ε. τον αναγνώριζαν ως απειλή στην πολιτική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, με άμεση ανάμειξη της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας στο μέρος των ανταρτών.
Ήταν άλλωστε οι κομμουνιστές που “εθνοκάθαραν” την περιοχή παίρνοντας μαζί τους παιδιά προκειμένου να τα “διαπαιδαγωγήσουν” κατάλληλα στο ανατολικό μπλοκ.
>>>β) πιστεύουμε ότι πρέπει να αποσχιστούν από το ελληνικό κράτος Ξάνθη και Κομοτηνή, αφού αν ο εθνικισμός είναι αναπόφευκτος και “η παγκόσμια ιστορία είναι ιστορία ανθρώπων που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους εθνικά κράτη” τότε δεν μπορούμε να ανασχέσουμε με τίποτα αυτό το ρεύμα και όποιος προτείνει να μείνουν στο ελληνικό κράτος “δε θέλει την ειρήνη στην περιοχή”; Ή πιστεύουμε ειλικρινά ότι μπορούμε ατιμωρητί να τους εθνοκαθαρίσουμε;
Δεν ξέρω, το “πιστεύετε” ; Είναι βέβαια αναμενόμενο ότι υποστηρίζοντας (κατά δήλωσή σας) ταυτόχρονα ελληνικό και τουρκικό εθνικισμό κινείστε μεταξύ “απόσχισης” κι “εθνοκάθαρσης”.
Τι είναι η πλειοψηφία στην περιοχή και τι εθνική συνείδηση έχει; Αν συνεχιστεί η σημερινή ελλαδική πολιτική εγκατάλειψης της Θράκης και η παθητική αποδοχή της προσπάθειας τουρκοποίησης ολόκληρης της μουσουλμανικής μειονότητας εκ μέρους της Άγκυρας ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;
Και ποιος είναι ο τρόπος για να “ανασχέσουμε αυτό το ρεύμα”;
>>>Κι όπως μου είπε ένα πουλάκι από την Θράκη και την Κύπρο, έχουμε να χάσουμε περισσότερα, αν επιμείνουμε στο δικό μας εθνικισμό, απότι οι γείτονες που το μόνο πραγματικό τους αίτημα απέναντι στην Ελλάδα είναι κάποιοι ηλικιωμένοι κάτοικοι στην χώρα τους να μπορούν να δουν τα χωριά τους, και να απολαύσουν τις περιουσίες τους. Ή οι λεονταρισμοί μας απευθύνονται στη FYROM των δυο εκατομμυρίων και απέναντι στην Τουρία των εβδομήντα εκατομμυρίων κάνουμε την κότα και δεν μιλάμε ούτε για βασικά δικαιώματα των ελλήνων που μένουν ακόμα;
Ρωτήστε καλύτερα το πουλάκι αν δέχεται να δέχεται η FYROM να επιστρέψει τις περιουσίες των Ελλήνων στο Μοναστήρι και αλλού για να έχει πρώτα νόημα η επιχειρηματολογία σας.
Και για το τελευταίο μην …ανησυχείτε. Είμαστε το ίδιο κότες απέναντι και στους μεν και στους δε, και το έχουν καταλάβει άλλωστε, εξου και τα πολλαπλά “αιτήματα” που με πάθος υπερασπίζεστε.
Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν απαντά στο εξής: κάποιος που το 1900 όταν ρωτιέται τι είναι και δηλώνει “μακεδόνας” σκέτο, χωρίς βούλγαρος, σέρβος ή έλληνας δίπλα, όπως μου αποδείξατε ότι υπάρχει τέτοιος κόσμος, τι είναι τελικά; Γιατί επιμένει να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα και να ντροπιάζει την Ελλάδα; Εμάς μας ρώτησε;
Για την Θράκη και την Κύπρο ας μην επαναλαμβανόμαστε, διαβάστε πιο πάνω για το τι σημαίνει “κατάσταση εξαίρεσης”, τουτέστιν στην προκειμένη περίπτωση να δεχόμαστε ότι οι νόμοι που ισχύουν για τους έλληνες δεν ισχύουν για τους άλλους λαούς. Εμείς θέλουμε: α)να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στην Κύπρο β)να μείνει η Θράκη στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα να μην επιστρέψουν οι πρόσφυγες τσάμηδες και να πάρουν τις περιουσίες τους και οι πρόσφυγες σλαβομακεδόνες και να πάρουν τις περιουσίες τους, καθώς και να επιστραφεί η υπηκοότητα σε όσους μουσουλμάνους κατοίκους της Θράκης παρανόμως αφαιρέθηκε η ελληνική υπηκόοτητα. Δεν πάμε πιο πίσω γιατί οι συγκεκριμένες διενέξεις δεν έχουν λυθεί δια συνθήκης, όπως τα σύμφωνα Καλφώφ-Πολίτη και η Λωζάνη και δεν έχουμε όρεξη να λύσουμε τις εδαφικές διαφορές Homo sapiens και Homo neanderthalensis:
Ευχαριστώ που μπαίνετε σε όλο αυτόν τον κόπο να αποδείξετε ότι έχετε λάθος. Ισχυρίζεστε ότι ο Τίτο δημιούργησε τους “σλαβομακεδόνες”. Μετά παραθέτετε τον Ιό που λέει ότι το 1918 υπάρχουν “πρώην εξαρχικοί” δηλαδή μη-βούλγαροι, μη-έλληνες, μη-σέρβοι. Αυτοί τι είναι; Δεν έπρεπε να περιμένουν το 1945 για να ονομαστούν έτσι;
Γκρεκομάνοι ονομάζονταν οι ελληνίζοντες σλαβόφωνοι. Υπήρχαν και πολλοί τέτοιοι. Αύριο θα παραθέσω και σλαβομακεδονικό τραγουδάκι που λέει “εμείς είμαστε έλληνες και εσείς παλιοβούλγαροι” στα σλάβικα! Και οι σερβίζοντες της Μακεδονίας ανήκαν στο πατριαρχείο Κων/πόλεως! Για το ελληνικό κράτος να πω ότι ισχυρίζεται το 1928 ότι υπάρχει “μακεδονική” γλώσσα; Ούτε καν “σλαβομακεδονική” δεν λέει. Σειρά μου να ρωτήσω πότε είχε δίκιο το ελληνικό κράτος, το 1928 που έλεγε ότι υπάρχει “μακεδονική” γλώσσα, ή το 2008 που λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα; Γιατί εκτός εάν κάνω λάθος οι γείτονές μας που υπήρχαν το 1928 δεν εξατμίστηκαν. Θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε.
Σε ένα πράγμα συμφωνούμε εξαρχής, ότι ο εθνικισμός ως ιδεολογία των επονομαζόμενων “μακεδόνων” μπήκε τελευταίος στο παιχνίδι, γιαυτό και είναι και ο χονδροειδέστερος όλων σήμερα. Για την ΕΜΕΟ και τους βερχοβιστές δεν χρειάζεται να πω πολλά. Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι αυτονομιστές της μακεδονίας είχαν μικρή επιρροή στον πληθυσμό, όσο και οι βουλγαρόφρονες και οι ελληνόφρονες. Κοινώς, τρεις γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα! Ο κόσμος ήταν καλύτερα χωρίς όλους αυτούς.
>>>Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν απαντά στο εξής: κάποιος που το 1900 όταν ρωτιέται τι είναι και δηλώνει “μακεδόνας” σκέτο, χωρίς βούλγαρος, σέρβος ή έλληνας δίπλα, όπως μου αποδείξατε ότι υπάρχει τέτοιος κόσμος, τι είναι τελικά; Γιατί επιμένει να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα και να ντροπιάζει την Ελλάδα; Εμάς μας ρώτησε;
Δεν είναι καθόλου “ωραία”, όταν επικαλείστε το συγκεκριμένο προπαγανδιστικό υλικό ως πηγή “αληθειας”.
Ως προς το ερώτημα, εσείς γνωρίζετε τι είναι;
Γιατί εσείς (μέσω Λιθοξόου…) ισχυριστήκατε τη βεβαιότητά σας ότι η δήλωση αυτή συνιστούσε, οπωσδήποτε, εθνοτικό προσδιορισμό… κι όχι ας πούμε κάτι εξίσου πιθανό, δηλαδή απλώς τον τόπο καταγωγής, που ελλείψει σαφούς ένταξης σε κάποιον από τους άλλους εθνικισμούς δηλωνόταν και ως ethnicity, κάτι το σαν το asian ή το south american που ήταν στις επιλογές δηλαδή.
>>>Για την Θράκη και την Κύπρο ας μην επαναλαμβανόμαστε, διαβάστε πιο πάνω για το τι σημαίνει “κατάσταση εξαίρεσης”, τουτέστιν στην προκειμένη περίπτωση να δεχόμαστε ότι οι νόμοι που ισχύουν για τους έλληνες δεν ισχύουν για τους άλλους λαούς. Εμείς θέλουμε: α)να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στην Κύπρο β)να μείνει η Θράκη στην Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα να μην επιστρέψουν οι πρόσφυγες τσάμηδες και να πάρουν τις περιουσίες τους και οι πρόσφυγες σλαβομακεδόνες και να πάρουν τις περιουσίες τους, καθώς και να επιστραφεί η υπηκοότητα σε όσους μουσουλμάνους κατοίκους της Θράκης παρανόμως αφαιρέθηκε η ελληνική υπηκόοτητα. Δεν πάμε πιο πίσω γιατί οι συγκεκριμένες διενέξεις δεν έχουν λυθεί δια συνθήκης, όπως τα σύμφωνα Καλφώφ-Πολίτη και η Λωζάνη και δεν έχουμε όρεξη να λύσουμε τις εδαφικές διαφορές Homo sapiens και Homo neanderthalensis:
Δεν μπορώ να πω ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως τι εννοείτε και πώς συσχετίζετε τη Θράκη με τους Τσάμηδες και τους Σλαβομακεδόνες αλλά έστω, αρκετά ειπώθηκαν κι ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του.
Η Θράκη “θα παραμείνει στην Ελλάδα” σίγουρα πάντως, εφόσον έχει πλειοψηφία κατοίκων με ελληνική εθνική συνείδηση, χριστιανούς ή μουσουλμάνους, και αυτή είναι τουλάχιστον μια θέση συνεπής με όσα γράψει μέχρι τώρα.
>>>Ευχαριστώ που μπαίνετε σε όλο αυτόν τον κόπο να αποδείξετε ότι έχετε λάθος. Ισχυρίζεστε ότι ο Τίτο δημιούργησε τους “σλαβομακεδόνες”. Μετά παραθέτετε τον Ιό που λέει ότι το 1918 υπάρχουν “πρώην εξαρχικοί” δηλαδή μη-βούλγαροι, μη-έλληνες, μη-σέρβοι. Αυτοί τι είναι; Δεν έπρεπε να περιμένουν το 1945 για να ονομαστούν έτσι;
Macedonian Slavs, όπως λέει και το κείμενο. Δε σας κάνει;
Και όσο και να το αρνείστε, οι σημερινοί σλαβομακεδόνες με ό,τι φέρνουν ως προβαλλόμενη εθνική ιδεολογία και κληρονομιά είναι δημιούργημα της γιουγκοσλαβικής περιόδου.
>>>Γκρεκομάνοι ονομάζονταν οι ελληνίζοντες σλαβόφωνοι. Υπήρχαν και πολλοί τέτοιοι. Αύριο θα παραθέσω και σλαβομακεδονικό τραγουδάκι που λέει “εμείς είμαστε έλληνες και εσείς παλιοβούλγαροι” στα σλάβικα! Και οι σερβίζοντες της Μακεδονίας ανήκαν στο πατριαρχείο Κων/πόλεως! Για το ελληνικό κράτος να πω ότι ισχυρίζεται το 1928 ότι υπάρχει “μακεδονική” γλώσσα; Ούτε καν “σλαβομακεδονική” δεν λέει. Σειρά μου να ρωτήσω πότε είχε δίκιο το ελληνικό κράτος, το 1928 που έλεγε ότι υπάρχει “μακεδονική” γλώσσα, ή το 2008 που λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα; Γιατί εκτός εάν κάνω λάθος οι γείτονές μας που υπήρχαν το 1928 δεν εξατμίστηκαν. Θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε.
Ναι, λοιπόν, είδατε; Σλαβόφωνοι και να έχουν ελληνική εθνική συνείδηση!
Αν είναι να βρει κανείς ίσως το πιο προσβλητικό σημείο στο “μακεδονικό” ιδεολόγημα, είναι ακριβώς αυτή η apriori πεποίθηση ότι οι Έλληνες σλαβόφωνοι είναι “δικοί τους” και άρα ευεπίφοροι στη δική τους αντίληψη περί “μακεδονικότητας”.
Τι να κάνουμε που δεν είναι έτσι!
Και για τη γλώσσα, πάλι τη μισή αλήθεια λέτε: “μακεδονική” με αλφαβητάριο σε λατινικό αλφάβητο (το γνωστό abecedar), όχι το κυριλλικό που χρησιμοποιεί σήμερα η F.Y.R.O.M. !
Πάλι δηλαδή δεν συνάδει με τον ισχυρισμό ότι το τότε “μακεδονικό” του ελληνικού κράτους, είναι το ίδιο με το σημερινό “μακεδονικό” των γειτόνων, όπως έχω ήδη εξηγήσει άλλωστε.
Ελληνικά κείμενα υπάρχουν σε δυο τουλάχιστον “αλφάβητα”, της φοινικικής και της γραμμικής Β. Η ελληνική γλώσσα “δεν υπάρχει” γιατί έχει γραφτεί σε δυο διαφορετικά αλφάβητα… Ας μην επεκταθούμε σε άλλες γλώσσες στον κόσμο-βλ. λ.χ τα τούρκικα που έχουν γραφτεί σε κινέζικα ιδεογράμματα, νεστοριανή/συριακή γραφή, αραβική , λατινική γραφή και ελληνική γραφή(σε βιβλία που κυκλοφόρησαν για τους χριστιανούς καραμανλήδες από τον 16ο αιώνα αλλά και στο ελληνικό κράτος!). Τα τούρκικα “δεν υπάρχουν” ως γλώσσα. Προσωπικά πιστεύω ότι τα λεγόμενα “σλαβομακεδονικά” ή και σκέτο “μακεδονικά” είναι απλά μια διάλεκτος της δυτικής βουλγάρικης- δεν είμαι γλωσσολόγος βέβαια. Η ονομασία “μακεδονική” είναι αντίστοιχη της διάκρισης της σερβοκροάτικης σε σέρβικα και κροάτικα, δηλαδή απλώς ανεκδιήγητη… Ακόμα χειρότερα που το ελληνικό κράτος τα αναγνώρισε ως ξεχωριστή γλώσσα για πολιτικούς σκοπούς. Δυστυχώς το ελληνικό κράτος υποτάσσεται μόνιμα σε πολιτικές σκοπιμότητες κοντόθωρες. Αυτό αποδείχτηκε με τις προτάσεις μας σήμερα: είναι πολύ χειρότερες για εμάς από αυτές που ήταν διατεθειμένοι να δεχτούν και πρότειναν μόνοι τους οι γείτονες στις αρχές του ’90! Αν θα χάσουμε αυτήν την μάχη δεν θα είναι γιατί οι άλλοι είναι περισσότερο εθνικιστές ή πιο αποφασισμένοι ή έχουν την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων, αλλά επειδή θεωρούμε όλους τους άλλους ηλίθιους: λέμε σήμερα κάτι και άυριο λέμε κάτι άλλο. Και στο μεταξύ ο ελληνικός λαός κοιμάται μακαρίως, πιστεύοντας ότι αυτός είχε δίκιο στον πόλεμο του απέναντι στα λαμόγια τους νέφιλιμ και στα ούφο που ήρθαν από τον Σείριο ως συνωμοσία ενάντια στους ελληνόψυχους.
Btw οι Βούλγαροι αναγνωρίζουν “μακεδονική εθνότητα” στα εδάφη τους και την περιλαμβάνουν στις απογραφές και το κάνουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Στην τελευταία απογραφή είπαν ότι ήταν γύρω στις 8.000. Παλιά ανάφεραν μεγαλύτερα νούμερα; Γιατί να κάνουν κάτι τέτοιο άραγε;
Το “δεν υπάρχει” είναι δικό σας… απλά είναι αυτές οι μη βολικές “λεπτομέρειες” που αποφεύγονται όποτε γίνεται λόγος για τα γεγονότα.
Δεν είναι η πολιτική κοντόθωρη, είναι τα δεδομένα και οι προτεραιότητες που αλλάζουν, του τότε και του σήμερα.
Οι Αμερικανοί το 1945 δεν αναγνώριζαν ύπαρξη “μακεδονικού έθνους”, σήμερα …υπερθεματίζουν την ύπαρξη τέτοιου. Πότε άραγε είχαν κι αυτοί δίκιο; Τότε ή σήμερα;
Το τι λάθη έχει κάνει το ελληνικό κράτος είναι πολύ μεγάλη συζήτηση, και είναι σαφές ότι αν θα “χάσουμε” ή θα “κερδίσουμε” εξαρτάται από τι θεωρεί κανείς “νίκη” ή “ήττα”.
Τα τελευταία πάντως 15 χρόνια έγινε στην Ελλάδα συστηματική προσπάθεια να θεωρηθεί η υπόθεση “χαμένη”, ότι “θα ξεχαστεί σε 10 χρόνια”, ότι “η Ελλάδα θα απομονωθεί” κ.ά. βαθυστόχαστες παρόλες.
Ε, δυστυχώς για κάποιους, αποδείχτηκε ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα και θα πρέπει κι αυτοί μαζί με τους γείτονες να το συνηθίσουν.
Πιστεύετε ότι οι γείτονες θα εξαφανιστούν ή ότι αν περάσει τελικά η ελληνική θέση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, το έθνος τους θα ονομάζεται κάτι άλλο από “μακεδονικό” και η γλώσσα τους κάτι άλλο από “μακεδονική” από τον υπόλοιπο κόσμο; Εμείς ανακαλύψαμε βέβαια τον νεολογισμό σκοπιανός, εκεί που απλά τους φωνάζαμε “σλαβομακεδόνες” και την χώρα τους “Μακεδονία”, βλ. λ.χ. το γνωστό βιβλίο του Ευάγγελου Αβέρωφ “φωτιά και τσεκούρι” του 1976, όπου χρησιμοποιεί χωρίς καμιά διάκριση αυτούς τους χαρακτηρισμούς και χωρίς να τον πολυνοιάζει.
Το νόημα των όσων γράφω είναι ότι χάσαμε αν μιλάμε γι’αυτό που πραγματικά θέλαμε εξαρχής-να μην χρησιμοποιούν καθόλου τον όρο μακεδονία και μακεδονικός- ή τέλος πάντων αυτό που ήθελαν οι “πατριώτες”, κι αυτό δεν θα το αλλάξουν χίλια βέτο. Δεν θα μπορούσαμε να τους το ζητήσουμε με σοβαρά επιχειρήμα βέβαια γιατί αν το “μακεδονικός” ως εθνικό προσωνύμιο χρησιμοποιείται από το 1900 περίπου, αντικατέστησε το μακεδονικός ως τοπικό προσδιορισμό. Αλλά ως τοπικός προσδιορισμός ανήκει σε όλους, όχι μόνο σε αυτούς-γιατί και αυτοί πιστεύουν ότι ανήκει μόνο σε αυτούς. Μακάρι και οι γείτονες ναγίνουν φρόνιμοι και να βρεθεί ένας έντιμος συμβιβασμός. Προσωπικά θεωρώ την ελληνική πρόταση λογική και τις προτάσεις του Νίμιτς σολομώντειες. Η παράταση της σύγκρουσης δεν οφελεί κανέναν, ούτε αυτούς ούτε εμάς. Εν προκειμένω το φταίξιμο δεν πέφτει αποκλειστικά στον ένα. Ίσως λίγο περισσότερο στους γείτονες. Παρόλαυτα, αν και το βέτο ήταν αναγκαίο, δεν πρόκειται να φέρει καμιά λύση! Μπείτε στα παπούτσια των άλλων και σκεφτείτε πώς μας βλέπουν όταν τους ζητάμε να αλλάξουν το εθνικό τους όνομα και πρώτα τους κάνουμε εμπάργκο και μετά θέτουμε βέτο στην πρόοδό τους στους διεθνείς οργανισμούς! Για τον εθνικιστικό τρόπο σκέψης αυτό θα ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο για όποια λύση. Ελπίζω να βρεθούν λογικοί άνθρωποι και από τις δυο μεριές και να βρουν μια καλή λύση. Στην Ελλάδα αντίστοιχα σκεφτείτε την κυβέρνηση που θα υπογράψει συμφωνία που θα δέχεται ότι η γειτονική χώρα ονομάζεται μακεδονία-κάτι. Αυτό απαιτεί ηγέτες και τέτοιους δυστυχώς δεν έχουμε.
Το πρόβλημα της ελληνικής στάσης είναι σύνθετο και ελπίζω να έχει γίνει τουλάχιστον κατανοητό ότι δεν εξαντλείται στο ότι “τότε ο τάδε έλεγε το δείνα, μετά έλεγε κάτι άλλο κοκ.” γιατί το ίδιο ισχύει και για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και η στάση του ενός επηρεάζει και τη στάση του άλλου.
Στο ζήτημα εμπλέχτηκαν κατά καιρούς 4 χώρες και 2 υπερδυνάμεις με τη στάση κάθε μιας και τις μεταξύ τους συμμαχίες να αλλάζουν ανάλογα με τις συγκυρίες κάθε εποχής.
Έτσι, π.χ., αρχικά ξεκάθαρος αντίπαλος της Ελλάδας στη Μακεδονία ήταν η Βουλγαρία, μετά τον ρόλο αυτό ανέλαβε η Γιουγκοσλαβία. Και οι δύο χρησιμοποίησαν τους σλαβομακεδονικούς πληθυσμούς για να “προβάλλουν ” τις αξιώσεις τους, για διέξοδο στο Αιγαίο και τις πάγιες σταθερές της γεωπολιτικής τους στόχευσης.
Και οι ίδιοι οι σλαβομακεδόνες ενώ αρχικά αναγνωρίζουν τις σχέσεις τους με τη Βουλγαρία, μετά εντός της Γιουγκοσλαβίας, διαπαιδαγωγούνται ώστε να αποκόψουν κάθε σχέση και να αποκτήσουν δικές τους γεωστρατηγικές επιδιώξεις έναντι και των δύο πλέον, Ελλάδας-Βουλγαρίας.
Για την ιστορία δε του ζητήματος υπέθεσα ότι είναι γνωστές οι παράμετροι, αλλά καλό να τις υπενθυμίσουμε.
Ενώ μετά τον εμφύλιο, Αμερική και Ελλάδα είδαν στην πράξη τι σκοπό είχε η διαμόρφωση “μακεδονικού” έθνους (απόσχιση της ελληνικής Μακεδονίας), έρχεται η ρήξη Τίτο-Στάλιν και αλλάζει τις ισορροπίες, σε βάρος της Ελλάδας.
Τώρα η Γιουγκοσλαβία είναι περίπου σύμμαχος και επιπλέον η Ελλάδα δεν “δικαιούται” και να διαμαρτύρεται για την ονομασία μιας εσωτερικής επαρχίας της γειτονικής Γιουγκοσλαβίας.
Και πέρα από κάποιες χλιαρές αντιδράσεις όποτε ο Τίτο έθετε θέμα “μακεδονικής μειονότητας”, αυτό ακολουθείται.
Ακόμα και στα ελληνικά σχολικά βιβλία του ’70, αναφέρεται η περιοχή με τη νέα της ονομασία ως “Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας”.
Εν τω μεταξύ οι Σλαβομακεδόνες υφίστανται πλέον την κατήχηση της εθνικής ιδεολογίας που έχουν και σήμερα και η οποία αντικειμενικά είναι εχθρική απέναντι στην Ελλάδα. Την ίδια περίοδο και στη διασπορά τους διακινούνται οι ίδιες ιστορίες για την “αιγαιακή Μακεδονία” και τα γεγονότα του εμφυλίου που αυτοί παρουσιάζουν ως “γενοκτονία από τους Έλληνες”.
Λοιπόν, όλα αυτά επί 40 χρόνια έμειναν πρακτικά αναπάντητα από ελληνικής πλευράς, για να μη διαταραχθούν οι σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία η οποία είχε πλέον την υψηλή προστασία της Δύσης.
[Να θυμίσω ότι ακόμη και μέχρι τέλους δεκαετίας ’80 η Θάτσερ προειδοποιούσε όποιον αμφισβητούσε την εδαφική ακεραιότητα και συνοχή της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας;]
Και το ζήτημα που αναγκαστικά κουκούλωνε η ελληνική πλευρά επί μισό αιώνα προέκυψε σε όλη του την πραγματική διάσταση με την πτώση του κομμουνισμού, με ένα Κράτος πια, να διεκδικεί τη μονοπώληση ονόματος, εθνικής αυτοσυνειδησίας, γλώσσας κοκ.
Η ελληνική υπεραντίδραση ήταν το αποτέλεσμα του βίαιου “ξυπνήματος” μετά από δεκαετίες αδράνειας. Όταν έρχεται ο άλλος και λέει πλέον επίσημα “εμείς είμαστε οι αληθινοί “Μακεδόνες” και οι Μακεδόνες δεν ήταν ποτέ Έλληνες”, εσύ που δεν έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα για το πώς πρέπει να του απαντήσεις είναι σχεδόν αναπόφευκτο να πεις “Όχι, οι Μακεδόνες είναι Έλληνες και δεν υπάρχουν άλλοι Μακεδόνες”.
Και καθόμασταν και αναλωνώμασταν σε μάχες για την αρχαία ιστορία (γιατί κι αυτή ετίθετο υπό αμφισβήτηση) και θέματα που θά ‘πρεπε να θεωρούνται ιστορικώς λυμένα.
Με αποτέλεσμα η εντύπωση που περνούσε στο εξωτερικό ήταν ότι η Ελλάδα αμφισβητούσε (και απειλούσε) την ύπαρξη αυτού του κράτους! Το “η Μακεδονία είναι ελληνική”, δηλαδή ένα αμυντικό σύνθημα που αφορούσε την ελληνική Μακεδονία και την ιστορία της, σε όσους πιθανότατα δεν ήξεραν και πού επεφτε η περιοχή φαινόταν σαν η Ελλάδα να διεκδικούσε τα Σκόπια!
[Τη στιγμή που ακόμα και στην Ενδιαμεση Συμφωνία ακόμα, είναι η F.Y.R.O.M. που δίνει εγγυήσεις για αποβολή επεκτατικών βλέψεων.]
Και, μέχρι πολύ πρόσφατα μπορώ να πω, ελάχιστες προσπάθειες έγιναν για να αλλάξει διεθνώς αυτή η αντίληψη και να τεθεί το ζήτημα στις πραγματικές, σημερινές του διαστάσεις, ποιος τελικά απειλεί ποιον δηλαδή.
Σήμερα, προφανώς δεν γίνεται να αλλάξουμε εμείς τον δικό τους εθνικό αυτοπροσδιορισμό και είναι δικό τους θέμα, αν και δεν το προβλέπω για το άμεσο μέλλον, να συμβιβαστούν κάποτε με την δική τους ιστορική αυτοσυνειδησία.
Αλλά και τι να κάνουμε; Επειδή, όπως είπατε, αυτοί είναι πιο νέο κράτος και είναι αναμενόμενο να είναι πιο εθνικιστές, να δεχθούμε το ο,τιδήποτε θέτουν στη διάρκεια αυτής της εθνικιστικής φάσης που διάγουν;
Ποιος θα το δεχόταν αυτό;
Γι’αυτο λέμε ότι καταρχήν το ζήτημα του ονόματος είναι σημαντικό, γιατί αφαιρεί -τουλάχιστον- την πιο επιθετική αιχμή ενός υφέρποντα μεγαλοϊδεατισμού.
Αλλά και τι να κάνουμε;
Νομίζω αυτό είναι το πιο δύσκολο απόλα. Είπα ήδη ότι οι τωρινές μας θέσεις είναι πολύ λογικές. Αλλά ακόμα και αυτές δεν έχουν την πραγματική αποδοχή του ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα, η τωρινή κυβέρνηση δεν θα ήθελε ποτέ να συναινέσει σε ένα συμβιβασμό που να περιλαμβάνει τον όρο μακεδονία στο όνομα, άσχετα του τι λέμε στους ξένους, για προφανείς κομματικούς λόγους. Όλοι θυμούνται τον Καραμανλή που κρυβόταν στο δωμάτιο του στην διαπραγμάτευση του σχεδίου Ανάν από τον φόβο να μην τον βάλλουν να υπογράψει τίποτα! Η αποτυχία που ακολούθησε μια τέτοια πολιτική ήταν εμφανής. Μάλλον πρέπει να περιμένουμε. Εξάλλου, σε 8 μήνες από τώρα το ζήτημα θα τεθεί πιο επιτακτικά.
Τι να σχολιάσεις ..
Ο κ. Μίχας είναι ένα τυπικό παράδειγμα παρασίτου της κοινωνίας. Βγάζει τα προς το ζην πουλώντας τη γνώμη του. Και φροντίζει η γνώμη του να είναι αρκούντως προκλητική, ώστε να πουλάει κάπως. Αυτό δεν αίρει το γεγονός ότι η γνώμη του είναι ένα τίποτε. Και έτσι ο κ. Μίχας βιοπορίζεται κουτσά-στραβά πουλώντας το τίποτε. Πράγμα το οποίο είναι ο ορισμός του παρασίτου.
Η υπαρξη σλαβοφωνων,αλβανοφωνων,βλαχοφωνων,τουρκοφωνων στο παρελθον και σημερα διγλωσσων Ελληνων ειναι η αποδειξη οτι το νεοελληνικο εθνος δεν ειναι μια τρισχιλιετης ιστορια (οπως και κανενα αλλο εθνος εξαλλου).Ειναι επισης η αποδειξη οτι ειμαστε πιο μοντερνοι απο οσο νομιζουμε γιατι ειμαστε περισσοτερο μια πολιτιστικη κοινοτητα ανθρωπων με κοινη εθνικη συνειδηση και λιγοτερο μια ελληνοφωνη κοινοτητα.Εξαλλου αποκλειστικα ελληνοφωνοι μη χριστιανοι(τουρκοκρητικοι,βαλααδες στη Μακεδονια) διαχωριστηκαν απο το ελληνικο εθνος και ενσωματωθηκαν στο τουρκικο εθνος.
Η σλαβομακεδονικη γλωσσα οπως και η ελληνικη αντιθετα απο οτι νομιζουν οι εθνικιστες δεν οδηγει υποχρεωτικα σε μια μονο εθνικη συνειδηση αλλα πιθανον σε περισσοτερες γιατι πολλοι αλλοι παραγοντες οικονομικοι,πολιτικοι,κοινωνικοι εχουν επισης σημασια
Εγώ προσωπικά υποστηρίζω τον διαμελισμό της Ελλάδας. Υπάρχουν πολλές καταπιεσμένες εθνότητες εντός Ελλάδας, πχ οι Αρβανίτες (αλβανοί, 90% του πληθυσμού της Ν. Ελλάδας), οι Μακεδόνες (50% της Αιγιακής Μακεδονίας), οι Τσαμεριοι (αλβανοί της Ηπείρου), οι αραβοκρητικοί (σχεδόν το 100% της κρήτης, μαυριτανοί στην καταγωγή), οι μπάσταρδοι νησιώτες (ούτε που ξέρουν σε ποια φυλή ανήκουν) και οι λαζοί (τους οποίους ονόμασαν “πόντιους” αλλά είναι οι απόγονοι των Laz people)