Δημοσκόπηση της ALCO για την απήχηση των φιλελεύθερων προτάσεων
Απρ 16th, 2007 | Φώτης Περλικός| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |

Μια από τις πιο συνηθισμένες μορφές των προσπαθειών απαξίωσης του Φιλελευθερισμού στην χώρα μας είναι ότι αφορά μειοψηφίες μονοψήφιων ποσοστών (ή ακόμα και δέκατων της μονάδας). Δεν είναι λίγοι ακόμα και συνειδητοί φορείς φιλελεύθερων ιδεών που βλέπουν την απήχησή τους να περιορίζεται εντός μιας σχετικά κλειστής ομάδας του πληθυσμού, σχεδόν ασήμαντης αριθμητικά. Και τελικά είναι πολλές οι περιπτώσεις που φιλελεύθεροι αισθάνονται την ανάγκη να αυτολογοκριθούν γιατί έχουν πειστεί ότι η εικονική πραγματικότητα που δημιουργούν τα ΜΜΕ είναι ο πραγματικός παλμός της κοινωνίας και ότι οι ιδέες τους “δεν πουλάνε”. Είναι όμως έτσι; Ποιο είναι τελικά το πολιτικό περιθώριο των φιλελεύθερων προτάσεων;
Πιστεύω ότι η απήχηση των ιδεών και των προτάσεών μας ξεπερνά τα όρια στα οποία θέλουν πολλοί να την περιορίσουν και αυτός είναι και ένας βασικός λόγος της συμμετοχής μου στην Φιλελεύθερη Συμμαχία. Και η αντίληψη αυτή προέρχεται τόσο από την καθημερινή δραστηριοποίηση εντός της ελληνικής κοινωνίας και της συναναστροφής με ένα μεγάλο φάσμα ανθρώπων, όσο και από προηγούμενες έρευνες και μετρήσεις της κοινής γνώμης αλλά και από την ανάλυση των τελευταίων εθνικών εκλογών.
Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια και των δύο κομμάτων εξουσίας να καλλιεργήσουν προεκλογικά το 2004 φιλελεύθερες προσδοκίες για εκφράσουν τάσεις τις οποίες τα ίδια πολύ καλά γνωρίζουν ότι υπάρχουν στην κοινωνία, αν και δημόσια ελάχιστα προβάλλονται. Το αίτημα για περισσότερο οικονομικό φιλελευθερισμό, από τους ανθρώπους της αγοράς και της πραγματικής οικονομίας που ζουν καταστάσεις ασφυξίας κάτω από το βάρος του ελληνικού κράτους, τελικά εκφράστηκε καλύτερα από το κόμμα που κέρδισε (αν και μετεκλογικά για άλλη μια φορά έμεινε ανικανοποίητο, όπως δείχνουν οι τραγικές επιδόσεις της χώρας σε μια σειρά δεικτών: 1, 2,).
Η έρευνα λοιπόν την ALCO, για λογαριασμό της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, έγινε για να διαπιστώσει αν υπάρχει πραγματικά κοινό στο ελληνικό εκλογικό σώμα δεκτικό στις ιδέες του φιλελευθερισμού ως ενιαίο σύνολο και όχι αποσπασματικά. Ζητήθηκε λοιπόν από τους ερωτώμενους να απαντήσουν: εάν θα ψήφιζαν ένα νέο πολιτικό κόμμα το οποίο υποστηρίζει ταυτόχρονα την ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ, την μείωση της φορολογίας, την πλήρη ανεξαρτητοποίηση από το κράτος όλων των ιδρυμάτων ασφάλισης, περίθαλψης και εκπαίδευσης, την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας και τον χωρισμό εκκλησίας-κράτους. Ένα πακέτο δηλαδή που ενσωματώνει προτάσεις τόσο του οικονομικού όσο και του κοινωνικού φιλελευθερισμού, είναι αρκετά διακριτό από κάθε άλλη συνολική πρόταση άλλου πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα και αποτελεί τον πυρήνα των προτάσεων της διακύρηξης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας (και πάρα πολύ πιθανόν μετά το Ιδρυτικό της Συνέδριο, πυρήνα των προγραμματικών της θέσεων).
Η έρευνα είναι ποσοτική με κάλπη (προσωπικές συνεντεύξεις στα σπίτια των ερωτώμενων) σε δείγμα 2400 ατόμων στο σύνολο της χώρας. Το ποσοστό που απάντησε θετικά στο αν θα ψήφιζε ένα νέο κόμμα που υποστήριζε ταυτόχρονα όλες τις παραπάνω προτάσεις ανήλθε στο 24,3%:
Φυσικά αυτή η πρόθεση ψήφου των βασικών προτάσεων της Φιλελεύθερης Συμμαχίας δεν μεταφράζεται αυτόματα σε πρόθεση ψήφου στις επόμενες εκλογές. Διότι πέρα από τις προτάσεις πρέπει να πείσει το ίδιο το κόμμα ότι είναι σε θέση να τις υποστηρίξει με συνέπεια και σοβαρότητα. Ακόμα, πρέπει το σύνολο του εκλογικού κόμματος να τις μάθει, και η προσέγγισή του μέσα από τα σημερινά (ελεγχόμενα) κανάλια επικοινωνίας δεν είναι εύκολη. Και επιπλέον, πολλοί από όσους δήλωσαν πρόθυμοι να ψηφίζουν ένα νέο τέτοιο κόμμα, για ένα μεγάλο φάσμα προσωπικών, ψυχολογικών, προσωπικών, επαγγελματικών αλλά και πολιτικών λόγων δεν θα το κάνουν. Ωστόσο το 24,3% δείχνει ότι υπάρχει ένα μεγάλο κοινό δεκτικό στις φιλελεύθερες προτάσεις και ότι το κύριο πρόβλημα δεν είναι να “ωριμάσουν οι συνθήκες στην κοινωνία”. Αυτές είναι ώριμες από καιρό. Υπάρχει πλέον ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που βλέπει στις φιλελεύθερες προτάσεις τις λύσεις για τα προβλήματα που το απασχολούν. Το κύριο ζήτημα είναι να δημιουργηθεί ένας πολιτικός φορέας που θα εκφράσει με ειλικρίνεια, συνέπεια και σοβαρότητα ένα σύνολο φιλελεύθερων προτάσεων, για τις οποίες ήδη υπάρχει ένα σεβαστό τμήμα του πληθυσμού που τις βλέπει καταρχήν θετικά, ώστε να πείσει ότι αποτελεί αξιόπιστη, ριζοσπαστική εναλλακτική πρόταση απέναντι στις επιλογές του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού.
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η ανάλυση αυτής της απήχησης στις διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες:
Ιδιωτικοί υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι, βιοτέχνες και επιχειρηματίες είναι η βάση του κοινού που είναι δεκτικό σε φιλελεύθερες πολιτικές επιλογές. Ακριβώς δηλαδή οι κατηγορίες εκείνες των πολιτών που βιώνουν στην πράξη την ασφυξία που δημιουργεί ο κρατισμός στην αγορά και την πραγματική οικονομία. Αντίθετα δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι και νοικοκυρές που ελάχιστα βιώνουν αυτό το περιβάλλον σε πολύ μικρότερο βαθμό στρέφονται προς φιλελεύθερες λύσεις (τις οποίες μπορεί να βλέπουν και ως απειλή για τα προνόμια τους σε βάρος άλλων κατηγοριών συμπολιτών τους).
Από τις τελευταίες κατηγορίες (συνταξιούχοι-νοικοκυρές) πιθανόν να προέρχεται και η διαφορά μεταξύ των φύλων:
Επίσης μεγάλο ενδιαφέρον έχει η κατανομή των απαντήσεων μεταξύ των ηλικιακών ομάδων:
Οι νέοι έχουν πιο ανοιχτό μυαλό σε θέματα κοινωνικού φιλελευθερισμού, έχουν γλυτώσει σε μεγάλο βαθμό την αντιφιλελεύθερη ιδεολογική κατήχηση των προηγούμενων δεκαετιών και την δυσφήμιση του Φιλελευθερισμού αλλά το σημαντικότερο αντιλαμβάνονται πολύ καλύτερα τα αδιέξοδα του σημερινού υπερκορεσμένου συστήματος που τους φορτώνει βάρη περασμένων γενιών αφήνοντας τους ελάχιστα περιθώρια. Οι σημερινοί νέοι είναι η πρώτη γενιά που δεν ξέρει αν θα καταφέρει να ξεπεράσει την προηγούμενή της, πράγμα που είχε πολλές γενιές να συμβεί.
Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι οι φιλελεύθερες προτάσεις έχουν μεγαλύτερη απήχηση σε πιο μορφωμένα στρώματα:
Αυτό που κάνει τελικά σαφές αυτή η έρευνα είναι ότι το πολιτικό περιθώριο για φιλελεύθερες πολιτικές προτάσεις υπάρχει και ειδικά όπως διατυπώνονται. Δεν χρειάζεται να πείσουμε ότι οι φιλελεύθερες ιδέες και προτάσεις δεν έχουν σχέση με τα δαιμονοποιημένα σκιάχτρα που παρουσιάζονται. Υπάρχουν ήδη αρκετοί Έλληνες πεισμένοι για αυτό. Ούτε χρειάζεται να αυτολογοκρινόμαστε και να αλλοιώνουμε τον χαρακτήρα τον προτάσεών μας υπό τον φόβο της κοινής γνώμης. Υπάρχουν αρκετοί που δεν ενδιαφέρονται για μια επανάληψη της ρητορικής των κομμάτων εξουσίας σε μικρή συσκευασία. Χρειάζεται όμως να πείσουμε τους ότι αποτελούμε μια ριζοσπαστική, σοβαρή, και αξιόπιστη πλατφόρμα πολιτικής έκφρασής τους.
Δημοσκόπηση της ALCO για την απήχηση των φιλελεύθερων προτάσεων…
24.3% “θα ψήφιζαν ένα νέο πολιτικό κόμμα το οποίο υποστηρίζει ταυτόχρονα την ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ, την μείωση της φορολογίας, την πλ…
Πολύ ενδιαφέρον και αισιόδοξο, δείχνει ότι η εκλογική πελατεία τησ ΦΣ είναι περίπου στο 25%.
Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να μπορούσαμε να δούμε ποιά είναι τα πιο ευνοϊκά θέματα από την agenda της ΦΣ. Για παράδειγμα υποπτεύομαι ότι η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, αν και σαν θέση είναι συνεπής με τις φιλελεύθερες αρχές, στην πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας it “caps” το ποσοστό της ΦΣ.
Μερικές παρατηρήσεις:
1. Όντως, το ότι η έρευνα στάθηκε στη μέτρηση του ποσοστού των συμπολιτών μας οι οποίοι θα ψήφιζαν ένα κόμμα το οποίο ταυτόχρονα θα έκανε τα παραπάνω πιστευω ότι μέιωσε το ποσοστό ιδίως στα θέματα των ναρκωτικών και του στρατου. Πιστευω ότι η μαγική λέξη σε αυτές τις δύο περιπτώσεις είναι η σταδιακή νομιμοποίηση των ναρκωτικών και κατάργηση της τποχερωτικής θηκτείας, αν και δεν ξέρω τι νόημα έχει μια θητεία έξη ή τριών μηνών.
Κατά τα άλλα, για να δηλώσουν τόσοι υπέρ, σημαίνει ότι κάτι κινείται υπόγεια, και όσο τα αδιέξοδα αυξάνονται, τόσο οι συγκεκριμένες απόψεις δεν θα είναι απλά εκείνες των γραφικών συνδαιτημόνων σε οικογενειακό τραπέζι “άρχισε πάλι ο Τάκης τα τρελλά του – αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα δεν γίνονται“. Το ποσοστό αποτελεί μια πολύ καλή βάση δεδομένης και της ανήθικης εκστρατείας παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ και τους βολεμένους αριστερίζοντες εκατομμυριούχους (και δισεκατομμυριούχους σε παλιές δραχμές) δημοσιογράφους.
Επίσης (και η διαπίστωση προέρχεται από ένα σαραντάρη+ πλέον…) οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν πλέον ότι ο μεγάλος πυρήνας της αντίδρασης είναι η περίφημη “γενιά του πολυτεχνείου”, δηλαδή οι ηλικίας από 55 και άνω.
Ενδιαφέρουσα έρευνα, μπράβο…
O σκοπός δεν ήταν να μεγιστοποιηθεί το ποσοστό μέσω “εύηχων” λέξεων (που να παραπλανούν ουσιαστικά το κοινό) αλλά πόσο είναι τελικά η πραγματική αποδοχή των “αιχμηρών” προτάσεων. Εγώ θεωρώ το πιο αιχμηρό ζήτημα για κοινό είναι η ανεξαρτητοποίηση των ιδρυμάτων από το κράτος. Κάτι που κανείς άλλος δεν σκέφτεται καν στη χώρα μας.
Πολύ ενφιαφέρουσα έρευνα. Ομολογώ πως με αιφνιδιάζει το μέγεθος του ποσοστού. Μήπως υπάρχει η πληροφορία, και είναι δημοσιεύσιμη, αν και τι ψήφισε στις τελευταίες εκλογές αυτό το 24,3%;
Πολύ ενδιαφέρουσα η έρευνα και ενθαρρυντικά τα ευρήματά της, αλλά εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι σε όλες τις επαγγελματικές ομάδες η πλειονότητα συνεχίζει να απορρίπτει την φιλελεύθερη ιδεολογία. Ακόμη και αυτές που έχουν κάθε λόγο να την υποστηρίζουν. Όπως υποστηρίζει και ο Κονων, χρειάζεται μια περαιτέρω ανάλυση που θα διακρίνει μεταξύ οικονομικού και κοινωνικού φιλελευθερισμού, που αν και θεωρητικά είναι προβληματική (η διάκριση), πρακτικά μπορεί να είναι σημαντική, δηλαδή κάποιος να συμφωνεί με το ένα σκέλος (πχ. φορολογικές ελαφρύνσεις) αλλά να διαφωνεί με το έτερο (αποποινικοποίηση των ναρκωτικών). Θα ήταν καλύτερο λοιπόν να “σπάσει” η μια θέση σε επιμέρους ερωταπαντήσεις – υπάρχουν πολλοί οικονομικά φιλελεύθεροι αλλά κατά τα άλλα ‘συντηρητικοί’ σε θέματα στρατού, εκκλησίας, κλπ.
Αν και μετά αυτή τη διάκριση ο φιλελευθερισμός συνεχίζει να μειοψηφεί, τότε σίγουρα μεγάλη βαρύτητα θα αποκτήσειη διάδοση των ιδεών του φιλελευθερισμού, κυρίως από τα ΜΜΕ.
Όμως σε κάθε περίπτωση πρέπει να λάβουμε υπόψη το συνολικό πατερναλιστικό μοντέλο της νεώτερης Ελλάδος που διαφαίνεται στη δημοσκόπηση από το ότι τα τρια ανώτερα επίπεδα δείχνουν την ίδια (αρνητική) προδιάθεση απέναντι στις φιλελεύθερες αρχές!
Ένα μαξιμαλιστικό φιλελεύθερο μανιφέσο, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, δεν έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας. Θα ήταν ίσως καλύτερο να δωθεί μεγαλύτερη βαρύτητα σε μερικά θέματα που (1)διαχωρίζουν τις ΄θέσεις του κόμματος από τα υπόλοιπα, (2)συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας, και (3) είναι δημοφιλή, αρκούμενοι να δηλώσουμε επιφυλακτικοί για τα υπόλοιπα.
Μάνος Μαραγκουδάκης
ΜΜ
Καλημέρα. Μήπως θα μπορούσατε να βάλετε κάποιο link όπου θα μπορούμε να δούμε ολόκληρη την έρευνα? επίσης στα ερωτήματα που θέτετε, θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε την κατανομή της στήριξης των φιλελεύθερων απόψεων σε επίπεδο ψηφοφόρων. Ευχαριστώ
Πολυ ενδιαφερουσα ερευνα και θα με ενδιεφερε – οπως τον ακινδυνο – τι ψηφισαν αυτοι οι ανθρωποι στις προηγουμενες εκλογες.
Δυο αποριες:
α) η στατιστικη δειχνει τους νεους να εχουν πιο ανοιχτο μυαλο και να υποστηριζουν σε μεγαλυτερο ποσοστο τις φιλελευθερες ιδεες. Απο την αλλη μερια η ηλικιακη ομαδα 18-24 ειναι τελειως απιθανο να ειναι ηδη επιχειρηματιες και να νιωθουν το “βαρυ χερι” του κρατους. Η προτιμηση τους λοιπον ειναι μονο θεωρητικη, οχι προερχομενη απο ιδια εμπειρια. Αντιφαση;
β) Αν οι φιλελευθερες ιδεες εχουν μεγαλυτερη απηχηση στα πιο μορφωμενα στρωματα, γιατι η υποστηριξη ειναι μικροτερη στην ομαδα με την ανωτατη εκπαιδευση; Μεση και ανωτερη εκπαιδευση παρουσιαζουν μεγαλυτερα ποσοστα.
Οντως ενδιαφεροντα και ενθαρρυντικα αποτελεσματα. φυσικα κεφαλαιωδους σημασιας ειναι η απουσια απο το ερωτηματολογιο εκεινων των στοιχειων της διακηρυξης που τοσο ενοχλησαν ακομα και δηλωμενους φιλελευθερους (ενδεικτικα διαμοιρασμο δημοσιων γαιων, ανουσια αναφορα των σχεσεων με ΗΠΑ, αγγλικη ως δευτερη επισημη γλωσσα κτλ).
Τουτεστιν ελπιζω απο το Συνεδριο να βγει ως πυρηνας του προγραμματος το συνολο των βασικων αρχων που ας πουμε τοσο ευκολα παρουσιαστηκαν εδω σε 5 γραμμες (και οχι 16 σελιδες):
Βεβαια εχω μια απορια αν οι ερωτωμενοι καταλαβαν τι σημαινουν αυτα τα λογια, οταν πχ 16% των δημοσιων υπαλληλων δηλωνουν οτι συμφωνουν (αρα θελουν να χασουν την δουλεια τους).
Παντως σιγουρα καλο και πιστευτο νεο οτι οι νεοι ειναι πολυ πιο θετικοι στον φιλελευθερισμο. Ελπιζω να μενουν ετσι και οσο γερνανε (κατι το οποιο δεν ειναι σιγουρο νομιζω), που θα σημαινει οτι στην Ελλαδα ο φιλελευθερισμος θα εχει ολο και καλυτερη αποδοχη στο μελλον.
Εγω θα διαβασω τα αποτελεσματα ως εξης:
1. Η συντριπτιπτικη πλειοψηφία των Ελλήνων (τουλάχιστον 62% συν ενα ποσοστο απο το ΔΞ/ΔΑ) λεει οχι ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ στις ιδεες του νεοφιλελευθερισμου, χωρις να διευκρινιζεται στο ερωτημα οτι περι αυτου προκειται. Αν στο ερωτημα υπηρχε και η λεξη “νεοφιλελευθερισμος” (πχ “ενα νεο νεοφιλελευθερο κομμα”) το ποσοστο θα ηταν 90% για ευνοητους λογους.
2. Το οτι στις ηλικιες μετα τα 35 η απηχηση των παραπανω ιδεων πεφτει, μαλλον σημαινει απλα οτι οσο μεγαλωνει ο νεοελληνας βάζει “νερο στο κρασί του”, και οχι οτι ειναι διαφορετικα διαπαιδαγωγημενοι οι παλιοι απο τους “νεους”
3. Και το τριτο που φυσικα το ξερετε ηδη: απο το “θα ψηφιζα” μεχρι το “θα ψηφιζω” η αποσταση ειναι τεραααααααααααααστια……
Οι δημοσκοπήσεις είναι εργαλεία που εκφράζουν το συγκεκριμένο χρόνο διεξαγωγής της έρευνας. Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς, επανακάμπτει ο κρατισμός και ο παρεμβατισμός. Κυρίαρχος ενορχηστρωτής αυτής της τάσης είναι τα ΜΜΕ που πιστεύουν ότι έτσι βρίσκονται πιο κοντά στους τηλεθεατές, χωρίς αυτό να αποδεικνύεται από πουθενά. “Δημιουργούν” δυστυχία και θεωρίες ανεργίας που δυστυχώς τρομάζουν τον κόσμο. Για να κάτσει κάποιος να εξηγήσει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει πρέπει να αναπτύξει ιδέες και έτσι χάνει το παιχνίδι. Για να περάσουν οι ιδέες του φιλελευθερισμού στο πλατύ κοινό απαιτούνται εύπεπτες αττάκες, γρήγορα αφομοιώσιμες, με απλές και λίγες λέξεις. Ο κόσμος απορρίπτει και βαριέται τα πολλά πολλά γι’ αυτό και δυστυχώς, βολεύεται καλύτερα στα κρατικοσοσιαλιστικά.
Διαφωνῶ στὴ διάσπαση τῶν θέσεων σὲ δημοφιλεῖς («πραγματοποιήσιμες») καὶ μή. Ὅλες πραγματοποιήσιμες εἶναι, τουλάχιστον ποιοτικά· ποσοτικὰ θὰ δείξει. Ἐπίσης νομίζω πὼς καὶ ἀπὸ τὰ ἄτομα ποὺ εἶναι θεωρητικὰ ἀντίθετα στὶς κοινωνικῶς φιλελεύθερες ἰδέες, πρακτικὰ εἶναι ἢ θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι ὑπέρ, γιατὶ ὅλα γνωρίζουν ἄτομα ποὺ λ.χ. ταλαιπωρήθηκαν ἀπὸ τὸ στρατὸ ἢ θέλουν νὰ κάνουν ὁμόφυλο γάμο κλπ. Ἐπομένως τὸ πακέτο πρέπει νὰ μείνει ἕνα καὶ ἀδιάσπαστο, ὅπως θὰ διαμορφωθεῖ ἀπὸ τὸ συνέδριο. Τώρα, ἡ λογικὴ τῶν δημοσκοπήσεων λέει ὅτι τὰ μεγάλα ποσοστὰ στὰ «μικρὰ» κόμματα ποτὲ δὲν μεταφέρονται αὐτούσια στὴν κάλπη. Σημασία ὅμως δὲν ἔχει ἂν τὸ 24,3% θὰ πέσει στὸ 2,43 ἢ στὸ 5 ἢ στὸ 10 τοῖς ἑκατό· σημασία ἔχει ὅτι ὑπάρχει μιὰ δυναμικὴ ποὺ μὲ τὴν κατάλληλη προώθηση καὶ ἐνημέρωση θὰ διατηρηθεῖ. Τὸ ἐπιχείρημα «ἡ κοινωνία δὲν εἶναι ἔτοιμη» συνήθως σημαίνει «ἐγὼ ποὺ ἀκούω τὶς ἰδέες σας δὲν τὶς ἔχω καταλάβει, δὲν μοῦ ἔχουν ἀναπτυχθεῖ ἐπαρκῶς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς κρατοῦσες ποὺ μοῦ ἀναπτύσσονται νυχθημερὸν καὶ διστάζω νὰ συμφωνήσω».
Πολύ θετικά και σοβαρά ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Ανάλογες είναι και οι ευθύνες της ΦΣ όσον αφορά στην διαμόρφωση των μελλοντικών προγραμματικών δηλώσεων…
Μα γιατί να χάσουν τη δουλειά τους βρε Σωτήρη; Ορισμένοι θα παραμείνουν υπάλληλοι του δημόσιου τομέα και πολλοί μετά τις μεταρρυθμίσεις θα εργάζονται στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις. Φιλελευθερισμός δεν σημαίνει Απολύσεις παρά μόνο για τους θεωρητικούς του αντικαπιταλισμού. Είναι νομίζω λανθασμένη η εικόνα των φιλελευθέρων που θα απολύσουν “όλους” τους δημόσιους υπαλλήλους…
ποιος ειπε ολους? αλλα μια πιθανοτητα την εχουν γιατι δεν μπορω να φανταστω κανενα φιλελευθερο κομμα να ανεχεται τον σημερινο αριθμο (και αν ανεχεται τον αριθμο, σιγουρα δεν θα ανεχεται τα εξαιρετικα προνομια που απολαμβανουν)
Παντως γιατι οι νοικοκυρες ωφελουνται απο τον κρατισμο δεν μπορω να καταλαβω
Κι όμως πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν ζήσει τα κακά του δημοσίου εκ των έσω (νεποτισμός, πανάχρηστοι υπάλληλοι και προιστάμενοι που δεν απολύονται ΠΟΤΕ, αλληλοεπικάλυψη αντικειμένων, μη αξιοποίηση πτυχίων κλπ κλπ) είναι υπέρ “νεοφιλελεύθερων” προτάσεων όπως π.χ. άρση της μονιμότητας, σύνδεση αμοιβής με παραγωγικότητα κ.α.
Και γω σαν δημόσιος υπάλληλος είμαι υπέρ των φιλελεύθερων απόψεων γιατί σέβομαι τον εαυτό μου και πιστεύω ότι η δουλειά μου πρέπει να ανταμειφθεί ανάλογα της προσπάθειας μου, επίσης δεν δέχομαι από κανένα ρέμπελο “συνάδελφο” δημόσιο υπάλληλο να γίνεται αιτία να κατακεραυνόνομαι και γω και οι κόποι μου… Αν δεν κάνω να φύγω αλλά αν κάνω θέλω να πάρω αυτό που αξίζω και αυτό θα το κρίνουν αυτοί που με πληρώνουν.
Καὶ οὕτως ἢ ἄλλως σὲ πολλὲς περιπτώσεις, οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι ποὺ θὰ φύγουν, θὰ ἀπορροφηθοῦν στὸν ἰδιωτικὸ τομέα (π.χ. ἐκπαιδευτικοὶ καὶ γιατροί). Ἄρα δὲν θὰ μείνουν ἄνεργοι/ες.
gordon αν ειναι ετσι γιατι δεν πανε ηδη στον ιδιωτικο τομεα? υπαρχει κατι που λεγεται αποκεκαλυμμενη προτιμηση, οι πραξεις τους δειχνουν οτι προτιμουν να ειναι δημοσιοι υπαλληλοι.
στράτο η σταση σου σε τιμα και ελπιζω να ειναι και αλλοι ετσι. Αλλα αμφιβαλλω λιγο αν ειναι οντως 16% αυτοι που ειναι σαν εσενα…
Θεωρώ κι εγώ ότι είμαστε τελικά πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι που ασπαζόμαστε τις φιλελεύθερες ιδέες, κυρίως οι νεότεροι. Π.χ. στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης δεν είναι λίγοι οι δάσκαλοι και καθηγητές που επιζητούν δραστικές λύσεις όπως αξιολόγηση, σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητα, καινοτόμα βιβλία και προγράμματα, ακόμα και αυτονόμηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Τώρα το γιατί δεν πάνε από μόνοι τους στον ιδιωτικό τομέα, μάλλον πρόβλημα του ιδιωτικού τομέα είναι, ο οποίος στην Ελλάδα ασφυκτιά κάτω από το πλέγμα του σχεδόν μονοπωλιακού κρατισμού και του ανύπαρκτου υγιούς ανταγωνισμού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρουσιάζει σε πολλές περιπτώσεις νοσηρά φαινόμενα όπως χαμηλή ποιότητα, χαμηλές αμοιβές, εξουσιαστικές τάσεις κάποιων ακατάλληλων στελεχών, κτλ. Προσωπικά, γνωρίζω και τους 2 τομείς “από μέσα”, και θεωρώ ιδανική λύση μια πραγματικά ελεύθερη οικονομία με αυστηρότατη εφαρμογή των κανόνων από το κράτος. Δεν είναι δυνατόν πχ. ένα Ιδιωτικό Σχολείο να διοικείται από κάποιους αγράμματους (κυριολεκτικά) οι οποίοι εύκολα βρίσκουν τις υπογραφές που χρειάζονται ή λαδώνουν αυτούς που θα έπρεπε να τους ελέγχουν.
“αν ειναι ετσι γιατι δεν πανε ηδη στον ιδιωτικο τομεα?”
S.G τα πράγματα είναι απλά… Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον Δημόσιο (για τους λόγους που έχουν αναφερθεί και σε αυτό το blog αρκετές φορές).
Το δίλημμα λοιπόν είναι “κάθομαι στο δημόσιο που έχω εξασφαλισμένο έναν αξιοπρεπή μισθό ή προτιμώ τη ζούγκλα της ελληνικής πραγματικότητας του ιδιωτικού τομέα και γίνομαι θύμα στις ορέξεις κάθε νεόπλουτου, απαίδευτου, αμόρφωτου και ακαλλιέργητου ως επί το πλείστον επιχειρηματία που θέλει να γίνει πλούσιος σε ένα βράδυ…?”
Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουν στη πρώτη επιλογή, ωστόσο δεν κρύβω πως “ζηλεύω” εκείνους που εργάζονται σε μεγάλες επιχειρήσεις με πραγματικούς managers και σύγχρονες μεθόδους διοίκησης. Δυστύχως αυτές οι επιχειρήσεις σπανίζουν στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα των ακολουθούμενων πολιτικών μας.
Άλλη είναι η περίπτωση των ελεύθερων επαγγελματιών οι οποίοι μόνοι τους επιλέγουν να “φτιάξουν” το όνομα τους και κανείς δεν μπορεί να τους απαξιώσει αφού εξαρτιώνται μόνο από τον εαυτό τους δηλαδή την ικανότητα τους.
Οταν όμως ήμουν 18 και έδινα πανελλήνιες κανείς (εκτός των καθηγητών μου στο φροντιστήριο) δεν με προειδοποίησε για αυτό που πάω να κάνω (επιλέξω αστυνομία). Αντιθέτως όλοι συνεπαρμένοι από το “greek dream” μου έλεγαν προχώρα και φυσικά πρώτοι οι γονείς μου οι οποιοι όντας άνθρωποι απλοί και του μόχθου έβλεπαν το δημόσιο σαν το αποκούμπι μου. Δεν λέω πως έχω μετανιώσει, αφού αυτό διάλεξα τουλάχιστον θα το κάνω καλά, είναι πάντα πρόκληση να φτιάχνεις κάτι, να βελτιώνεις κάτι, να αλλάζεις κάτι…
Κάτι κινείται και στο Δημόσιο!
θα ρθουν καλύτερες μέρες, για αυτούς που τις βλέπουν…
θα ελεγα οτι ενα φιλελευθερο κομμα θα επρεπε να προταξει ενα κυριαρχο θεμα και να το κανει σημαια ,και αφου φερει σε επαφη το κοσμο με τις φλελευθερες ιδεες να ανοιξει και τα υπολοιπα.Τετοιο θεμα ειναι ο πληρης χωρισμος εκκλησιας-κρατους οπου τα υπολοιπα κομματα ακολουθουν μια παραπειστικη πολιτικη
Όντως, ΑΝ μπορείς να βρεις δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, αυτό είναι το πρόβλημα και συμφωνώ και με τα αίτια που περιγράφονται πιο πάνω:
Δηλαδή η σοσιαλμανής ή συγκαλυμμένη εχθρότητα προς την υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα η οποία έχει οδηγήσει στον αφόρητο κρατισμό έχει στην ουσία εξαφανίσει ή διώξει τους υγιείς επιχειρηματίες στην αγορά και έχει επιβραβεύσει τα λαμόγια.
Στο κάτω-κάτω επί υπουργίας του “νεοφιλελεύθερου” (?!) Αλογοσκουφη φτάσαμε (2006) να ανοίγουν λέει 40τόσες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας εκ των οποίων λέει οι 40 χιλιάδες είναι στο δημόσιο τομέα και μόνο οι 2κάτι χιλιάδες (!!!) στον ιδιωτικό. Και δεν ντρέπεται κανένας!!!
ΝΤΡΟΠΗ!!!!!
Οι δημοσκοπήσεις είναι ελπιδοφόρες, αλλά-το μεγάλο “αλλά”,
– όταν μπείς πίσω απο το κουρτινάκη ποιές σκέψεις κλωθογυρίζουν ??
– Για μένα , η κυρίαρχη σκέψις είναι “το μή χείρον , βέλτιστον”.
– Αλλωστε, και η λευκη ψήφος ή η αποχή , δοδομένου οτι δεν προσμετρούνται, ενισχύουν ακριβώς τα κόμματα που δεν θες να ψηφίσεις (ναι, έτσι είναι).
– Και επίσης,
– Πώς θα γίνει η μετάβασις σε μια φιλελεύθερη κοινωνία ??
– Μια “μη-διαδικασία” τύπου “Οκτώβρη” δεν νομίζω οτι είναι εφικτή στην εποχή μας – θελκτική ίσως για τους νέους αλλά τρομακτική για τους μεγαλυτέρους.
– Βέβαια , υπάρχει και η ¨εκ των πραγμάτων¨ψήφος.
Π.Χ.
– Πολλά επαγγέλματα έχουν εξαφανισθεί χωρίς φυσικά παρέμβασι απο το δημόσιο,
– άν κανείς δεν παρουσιασθεί για θέση στο δημόσιο ??
– Οπωσδήποτε οι στόχοι είναι καλοί, αλλά, είναι εφικτοί ??
– Ισως με την περισσότερη μόρφωσι και ελεύθερη πληροφόρηση, να αλλάξουν και οι ιδέες των πολλών προς περισσότερη φιλελευθεροποίηση.
Είδομεν…….
Αν είναι τόσο πολύ αντιπαθής στην πλειοψηφία του κοινού η έννοια του δημόσιου τομέα, τότε γιατί ΟΛΟΙ το δημόσιο σπεύδουν να προτιμήσουν γιά διορισμό?
Ως προς τα προτάγματα του πολιτικού φιλελευθερισμού θα συμφωνήσω απόλυτα. Ο πλήρης διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, η αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, η διασφάλιση των δικαιωματών των μειονοτήτων κτλ, είναι ζητήματα που πρέπει να διευθετηθούν άμεσα. Ωστόσο αναφορικά με τον οικονομικό φιλελευθερισμο στην ακραία του νεοφιλελέυθερη εκδοχή, δε νόμιζω πως μπορεί κανένας νοήμων άνθρωπος να τον αποδεχτεί, εκτός κι αν έχει στο τραπεζικό του λογαριασμό πολλά μηδενικά.
Είναι ποτέ δυνατον να αντικαταστήσει πλήρως ο ιδιωτικός τομέας το κράτος στην εκπαίδευση ή την υγεία; Δεχόμαστε δηλαδή απροκάλυπτα οτι όποιος δεν διαθετει χρήματα δε θα έχει στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και θα παραμείνει αναλφάβητος; Η κοινωνία δε μπορεί και δε πρέπει να λειτουργήσει ως πολυεθνική εταιρεία σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς. Το κράτος έχει ρόλο και πρέπει να παρεμβαίνει όταν κρίνεται απαραίτητο, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει γιγάντωση του δημόσιου τομέα οπως παρατηρείται στην Ελλάδα. Το “αόρατο χέρι της αγοράς” έχει αποδειχθεί μύθος. Ιστορικά παρατηρείται οτι σε περιόδους χρηματοπιστωτικών κρίσεων, όλοι προστρέχουν στο κράτος για λύσεις. Σάφως το καπιταλιστικό σύστημα είναι το πλεον αποτλεσματικό, αυτό όμως γιατι να σημαίνει τον αφορισμό του κράτους;