Πριν από την χρεωκοπία: τα παράδοξα, το ΔΝΤ και η λύση της υποτίμησης
Μαρ 23rd, 2010 | Στέφανος Αθανασιάδης| Κατηγορία: Οικονομικά |
Email This Post
|
Print This Post
|
Ας το παραδεχθούμε, η Ελλάδα είναι ουσιαστικά insolvent, δηλ. αδυνατεί να συνεχίσει να αποπληρώνει τα χρέη της. Το υπεραισιόδοξο πλάνο που κατέθεσε η κυβέρνηση για μείωση του ελλείμματος βασίζεται σε υπόθεση για 4.7% επιτόκιο δανεισμού για τα 54 δις που θα χρειαστούμε φέτος. Μέχρι τώρα έχουμε καταφέρει να δανειστούμε 8 δις τον Ιανουαριο και 5 δις τον Μάρτιο με επιτόκιο άνω του 6%. Μέσα στον Απρίλιο και τον Μάιο θα χρειαστεί να δανειστούμε άλλα 22 δις. Ακόμα και να βρούμε δανεικά τους επόμενους μήνες, μακροχρόνια η Ελλάδα θα χρειαστεί να πληρώνει 6-8% του ΑΕΠ μόνο για τα επιτόκια1 (ανεξάρτητα από την εξόφληση κεφαλαίου). Και το χρέος θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Highway to hell που λέγανε και οι AC-DC. Είναι ώρα να αφήσουμε τις ιδεολογικές προκαταλήψεις μας και όλοι μαζί να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και να σώσουμε. Κατ’αρχάς πρέπει να κατανοήσουμε τα τρία παράδοξα σε διαφορετικά επίπεδα που εμποδίζουνε οποιαδήποτε λύση.
Το πρώτο παράδοξο έχει να κάνει με την δομική αδυναμία βελτίωσης του ελλείμματος μέσω δημοσιονομικής πολιτικής. Εάν η κυβέρνηση αυξήσει τους ήδη υψηλούς φόρους πολύ πιθανά θα μειώσει τα συνολικά φορολογικά έσοδα λόγω Laffer Curve. Από την άλλη, εάν η κυβέρνηση με την βοήθεια του ΔΝΤ συνεχίσει την μείωση στις δημόσιες δαπάνες, όσο επιθυμητή και να είναι σε εμάς τους νεοφιλελεύθερους για ένα μακροχρόνιο νοικοκύρεμα, βραχυχρόνια απλώς θα επιδεινώσει την ύφεση (η Deutsche Bank υπολογίζει 4% μείωση του ΑΕΠ φέτος και τουλάχιστον 7% μέχρι να βγούμε από το τούνελ). Η μείωση του ΑΕΠ θα μεγαλώσει το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ, θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα και την ικανότητα εξυπηρέτησης του χρέους. Περιορισμένες λοιπόν οι δυνατότητες της δημοσιονομικής πολιτικής για να ξεφύγουμε από το εξπρές της χρεωκοπίας.
Το δεύτερο και ευρέως γνωστό παράδοξο έχει να κάνει με την έλλειψη κοινής δημοσιονομικής πολιτικής στην ΕΕ. Μια νομισματική ένωση στην οποία οι χώρες μέλη έχουν παραδώσει την δυνατότητα για νομισματική πολιτική, θα έπρεπε να διαθέτει τους μηχανισμούς δημοσιονομικής βοήθειας για τις μικρές οικονομίες της περιφέρειας πού είτε λόγω χαμηλότερης ανταγωνιστικότητας είτε λόγω ασύμμετρων οικονομικών κύκλων, είναι περισσότερο ευάλωτες και έχουν διαφορετικές ανάγκες από τις οικονομίοες του κέντρου. Η ΕΕ όμως όχι μόνο δεν βοηθάει σε περιόδους υφέσεων, αλλά ουσιαστικά απαγορεύει και το τελευταίο εργαλείο των κυβερνήσεων, την επεκτατική δημοσιονομική πολιτικής με το αυθαίρετο όριο του 3% στο έλλειμμα του προυπολογισμού. Καμία θεσμική βοήθεια λοιπόν δεν προβλέπεται από την ΕΕ2 .
Το τρίτο παράδοξο έχει να κάνει με την στάση της Γερμανίας. Η Γερμανία που έχει οικονομία βασίσμένη σε εξαγωγές είναι η μεγάλη ωφελημένη από το τωρινό σύστημα γιάτι απολαμβάνει πλήρη πρόσβαση στις λιγότερο ανταγωνιστικές αγορές του Νότου (PIGS, MedClub κλπ.) με σταθερή ισοτιμία (πριν το ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα θα οδηγούσε σε ανατίμηση του γερμανικού νομίσματος, αύξηση των τιμών των γερμανικών προϊόντων στον Νότο και άρα μείωση των εξαγωγών). Με την παγκόσμια κρίση, οι εξαγωγές έπεσαν και το ΑΕΠ της Γερμανίας μειώθηκε 5% το 2009. Είναι προφανές ότι η ανάκαμψη της Γερμανικής οικονομίας δεν μπορεί να βασιστεί στην εσωτερική ζήτηση αλλά σε τόνωση της ζήτησης στο εξωτερικό. Η συνεχιζόμενη όμως ύφεση στον Νότο σημαίνει χαμηλότερη ζήτηση για γερμανικά προϊόντα. Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι η Γερμανία πρώτη θα ζητούσε την στήριξη της Ελλάδας. Αντίθετα, οι Γερμανοί ψηφοφόροι που είναι εξαγριωμένοι (δίκαια) με τις σπατάλες στην χώρα μας αποτελούν τροχοπέδη για κάθε εξωθεσμική ευρωπαϊκή πρωτοβουλία (βλέπε δάνεια κάτω από το τραπέζι). Ακόμα χειρότερα, ο Schäuble πρόσφατα πρότεινε3 έξοδο των προβληματικών χώρών από την Ευρωζώνη.
Τα παραπάνω παράδοξα μας οδηγούνε στην αγκαλιά του ΔΝΤ -και αυτό είναι καλό. Ότι δεν μπόρεσε η δημαγωγική πολιτική ηγεσία να κάνει 30 χρόνια θα γίνουν υπό την αιγίδα του διεθνούς οργανισμού. Προσοχή όμως εδώ: Είναι αμφίβολο ότι η παρουσία του ΔΝΤ θα αποσοβήσει την χρεωκοπία. Μην ξεχνάμε την χρεωκοπία της Αργεντινής το 2002 μετά από 3 χρόνια βοήθειας του ΔΝΤ. Η αιτία στην περίπτωση της Αργεντινής ήτανε η σταθερή (και οικονομικά μη ρεαλιστική) ισοτιμία 1:1 του πεσό με το δολλάριο της ανταγωνιστικότερης αμερικάνικης οικονομίας. Ουσιαστικά είναι το ίδιο πρόβλημα που έχουμε εμείς με την σταθερή (και μη ρεαλιστική) ισοτιμία 1:1 του ευρώ «μας» με το ευρώ της ανταγωνιστικότερης ευρωπαϊκής οικονομίας. Εδώ υπάρχει μόνο μία λύση πριν την χρεωκοπία: η υποτίμηση. Αυτή μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: είτε τεχνητά και επίπονα με συνεχείς μειώσεις μισθών, ύφεση και ανεργία επί τουλάχιστον μια δεκαετία, είτε άμεσα με την αλλαγή ισοτιμίας. Βεβαίως, στο τωρινό ενιαίο νομισματικό σύστημα δεν προβλέπεται και δεν υπάρχει προηγούμενο άμεσης υποτίμησης. Αλλά δεν υπάρχει και προηγούμενο τέτοιας κρίσης. Οι εξαιρετικές κρίσεις χρειάζονται και εξαιρετικά λύσεις. Μια ιδέα που υποστηρίζει ο Martin Feldstein του Harvard είναι να πάρουμε «άδεια» από το ευρώ με το δικαίωμα και την υποχρέωση να γυρίσουμε σε ένα προκαθορισμένο διάστημα. Κατά την διάρκεια, θα αλλάξουμε την ισοτιμία μισθών και τιμών από 1:1 σε παράδειγμα 1:1,3 προκάλωντας ουσιαστικά μια υποτίμηση που θα βοηθήσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Υπάρχουνε πολλές τεχνικές δυσκολίες σε αυτό το σχέδιο, αλλά πραγματικά ελπίζω η κυβέρνηση να δουλεύει ήδη για την επίλυση τους αντί να κυνηγάει δαιμόνιους «κερδοσκόπους». Αλλιώς η χρεωκοπία πλησιάζει όλο και περισσότερο -και δεν φαίνεται όμορφη. Όπως μπορούν να βεβαιώσουν οι παλιότεροι, ο Δεκέμβριος του 2008 στην Αθήνα ήτανε παιδική εκδρομή μπροστά στον Δεκέμβριο του 2001 στο Buenos Aires.
Στέφανος Αθανασιάδης
————————————————————
Σημειώσεις:
- Σύμφωνα με την Deutsche Bank το δημόσιο χρέος θα φτάσει το 130% το 2012. Ένα μέσο επιτόκιο 5% σημαίνει 6.5% του ΑΕΠ [↩]
- Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Milton Friedman που είχε προβλέψει ότι το ευρώ δύσκολα θα επιβιώσει την πρώτη του κρίση. [↩]
- Financial Times, March 11: « Should a eurozone member ultimately find itself unable to consolidate its budgets or restore its competitiveness, this country should, as a last resort, exit the monetary union while being able to remain a member of the EU.» [↩]
ΓΑΠ – ΑΓΠ : Αντιφατική σχέση.
Δεν τον λάτρευε τον Ανδρέα ο ΓΑΠ. Σίγουρα τον μισούσε, αλλά παράλληλα τον θαύμαζε και ήθελε να του μοιάσει.
Το τελευταίο είναι εμφανέστατο.
Ακόμα πιο εμφανές από όλα, όμως, είναι και η αδυναμία του να του μοιάσει, έστω και στο ελάχιστο…
Κώστας Καραμανλής : Δεν μιλάει, όχι επειδή έγινε σεμνός, ή λόγω οποισδήποτε αιδούς, αλλά διότι αδιαφορεί. Περισσότερο τον ενδιαφέρει το σήμερα, παρά το χθες και το αύριο.
Ο ίδιος θεωρεί ότι υπήρξε άτυχος, διότι του έλαχε, ως κυβερνήτη, η οικονομική ύφεση, για την οποία δεν μπορούσε να κάνει τίποτε και η οποία ύφεση, ως παγκόσμια ύφεση, υπερέβαινε κατά πολύ τις δυνατότητες της χώρας και ως εκ τούτου η εξέλιξη της ύφεσης δεν μπορούσε να επηρεαστεί από τις όποιες πολιτικές της κυβέρνησης στην ειδική χρονική περίοδο που του έτυχε, όταν δηλαδή είχε μια μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μπροστά του μια προεδρική εκλογή, την οποία δεν μπορούσε να ελέγξει.
Ως προς το άρθρο του κ. Στέφανου Αθανασιάδη στο : http://e-roosters.blogspot.com/2010/03/blog-post_31.html (στο οποίο παραπέμπει ο αγαπητός everymann), με το οποίο εισηγείται στάση πληρωμών εκ μέρους της χώρας, πρέπει να πω τα εξής :
Η τοποθέτηση του κ. Αθανασιάδη για την προετοιμασία της χώρας να προβεί σε στάση πληρωμών έχει μια λογική η οποία έτσι, όπως τίθεται, είναι αποσπασματική και ημιτελής και ως εκ τούτου καταστροφική για την χώρα, αν μείνει χωρίς τα απαραίτητα συμπαρομαρτούντα μέτρα, που θα στηρίξουν μια τέτοια επιλογή, η οποία δεν θα γίνει καθόλου αποδεκτή από τις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές και τους ευρωτραπεζίτες, οι οποίοι έχουν τα μέσα για να αποτρέψουν μια στάση πληρωμών, μέσω του ευρώ και της νομισματικής πολιτικής της χώρας την οποίαν ελέγχουν, όπως απέδειξαν με την δημιουργία της πρόσφατης πιστωτικής κρίσης στην χώρα.
Για να γίνει κατανοητό το για ποιό πράγμα μιλάμε, πρέπει να διευκρινίσουμε το τι σημαίνει, από απόψεως διεθνούς νομιμότητας, η επιλογή της στάσης πληρωμών από την Ελλάδα.
Κατ’ αρχήν η στάση πληρωμών γίνεται για να σωθούν οι παραγωγικοί πόροι μιας χώρας, οι οποίοι χρηματοδοτούν την αποπληρωμή των δανείων της, δηλαδή όταν η χώρα αυτή είναι υπερχρεωμένη. Η στάση πληρωμών δεν σημαίνει πτώχευση της χώρας, διότι πτώχευση έχουμε όταν μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της και με την πτώχευση, ναι μεν επιτυγχάνεται μια προσωρινή παύση πληρωμών σε ρευστό, αλλά η χώρα τίθεται υπό την δαμόκλειο σπάθη των δανειστών της, οι οποίοι, ό,τι δεν μπορούν να λάβουν σε ρευστό, το λαμβάνουν σε είδος, πράγμα που σημαίνει ότι οι παραγωγικοί πόροι της τίθεται στην διάθεση των δανειστών, είτε κατάσχονται, προκειμένου να αποπληρωθούν τα χρέη της.
Με την στάση πληρωμών τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σε αυτήν η χώρα καταφεύγει μονομερώς, προκειμένου να αποφύγει την πτώχευση και για να αποφύγει να τεθούν οι πόροι της στην διάθεση των δανειστών της.
Από απόψεως διεθνούς δικαίου, για να δικαιολογηθεί η μονομερής στάση πληρωμών από την Ελλάδα, πρέπει το χρέος της να μπορεί να χαρακτηρισθεί απεχθές και ο δανεισμός να μην έγινε προς το συμφέρον της χώρας και του λαού της, να έγινε με ανήθικο και/η παράνομο τρόπο και οι δανειστές να γνώριζαν περί τίνος πρόκειται (ότι δηλαδή οι δανειακές συμβάσεις ήσαν παράνομες και/η ανήθικες και ότι ο δανεισμός δεν έγινε προς το συμφέρον της χώρας και του πληθυσμού της).
Σε μια τέτοια επιλογή οι αντιδράσεις θα είναι τεράστιες.
Η πρώτη και σημαντικότερη αντίδραση θα έλθει από την ευρωζώνη και τους ευρωτραπεζίτες, αφού εκεί (δηλαδή στο ευρωπαϊκό και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα) είναι που βρίσκονται τα περισσότερα ελληνικά κρατικά χρεώγραφα. Και αυτό που θα κάνουν οι ευρωτραπεζίτες είναι το να προστατέυσουν τις τράπεζες και γενικά ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα της ευρωζώνης. Ως εκ τούτου, αυτό που θα κάνουν είναι να επαναλάβουν αυτό που έκαναν και το προηγούμενο τετράμηνο. Να θέσουν, δηλαδή την ελληνική οικονομία σε κατάσταση άμεσου πιστωτικής ασφυξίας, δημιουργώντας μια νέα και μάλιστα πολύ, μα πάρα πολύ σφοδρότερη από αυτήν που μόλις έληξε, περιορίζοντας την ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας, μέσω του ελέγχου της νομισματικής κυκλοφορίας στην χώρα, αφού εκείνοι είναι οι κεντροοτραπεζίτες της Ελλάδας και έχουν στα χέρια τους το νόμισμά της, δηλαδή το ευρώ.
Έτσι, λοιπόν, απαραίτητο είναι, για να μπορέσει η Ελλάδα να προχωρήσει σε παύση πληρωμών, να αντικαταστήσει το ευρώ με την δραχμή, δηλαδή να εξέλθει από την ευρωζώνη, επειδή το ευρώ είναι ουσιαστικότερο όπλο των ευρωτραπεζιτών απέναντι στην χώρα και επειδή η παύση πληρωμών προϋποθέτει ότι η χώρα θα έχει ανακτήσει τον έλεγχό της στο νόμισμα και την Κεντρική της Τράπεζα, αποσπώντας την Τράπεζα της Ελλάδος από την Ε.Κ.Τ., αφού τώρα η Τ.τ.Ε. σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο από υποκατάστημα της Ε.Κ.Τ.
Αλλά η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα την θέσει εκτός και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι δεν προβλέπεται χωριστή διαδικασία εξόδου από την ευρωζώνη, δια της οποίας όποιος βγαίνει από αυτήν να μένει στην Ε.Ε. Με βάση τις παρούσες συνθήκες, όποιος βγαίνει από την ευρωζώνη, βγαίνει και από την Ε.Ε. και για να αλλάξει αυτό απαιτείται επαναδιαπραγμάτευση των Συνθηκών, που δημιούργησαν την Ε.Ε. και την ευρωζώνη. (Οι άλλες χώρες, που δεν μπήκαν στην ευρωζώνη, δεν μπήκαν βάσει της Συνθήκης που δημιούργησε την ευρωζώνη, ή όταν εισήλθαν στην Ε.Ε. προβλέφθηκε ότι δεν θα εισέλθουν στην ευρωζώνη). Φυσικά, αυτή η διαδικασία (στάση πληρωμών, έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ και κατάργηση του ευρώ, με επαναφορά της δραχμής), κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε τέτοιες αντιδράσεις κατά του ευρώ και θα το κλυδωνίσει σε τέτοιον βαθμό, που είναι πιθανόν ότι το ευρώ σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν στην διεθνή νομισματική ιστορία. Και αυτό είναι ο χειρότερος εφιάλτης των ευρωτραπεζιτών, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και μεγάλων τμημάτων των ευρωπαϊκών οικονομικών ελίτ.
Πέρα από την έξοδο από την ευρωζώνη, απαραίτητο συμπληρωματικό μέτρο, για την πραγματοποίηση της στάσης πληρωμών από την Ελλάδα, είναι και η εθνικοποίηση όχι μόνον της Κεντρικής της Τράπεζας και η ανάκτηση του εθνικού της νομίσματος, αλλά και η πλήρης κυριαρχία στην νομισματική της πολιτική. Αυτό σημαίνει δύο ακόμη μέτρα :
Πρώτον, εθνικοποίηση του τραπεζικού της συστήματος, για να κτυπηθεί η τοκογλυφία των τραπεζών και να πέσουν τα επιτόκια, έτσι ώστε να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία και να πραγματοποιηθεί η διαγραφή των περισσότερων χρεωγράφων, που έχουν στα χέρια τους οι τράπεζες, με τα οποία έχουν βάλει θηλιά στον λαιμό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (αυτή η διαδικασία της “θανάτωσης του εισοδηματία”, είναι μια παραλλαγή της “ευθανασίας του ραντιέρη”, για την οποία έκανε λόγο ο Κέϋνς το 1923 και για την οποία έχω μιλήσει σε άλλα σχόλιά μου και είναι απαραίτητη, διότι η φούσκα των ελληνικών τραπεζών έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε η αξία του τραπεζικού ενεργητικού στην Ελλάδα να έχει φθάσει στο να αντιπροσωπεύει σχεδόν το διπλάσιο του ελληνικού ΑΕΠ! ).
Δεύτερον, επειδή δεν αρκεί η κρατικοποίηση των τραπεζών, για να σταματήσει η ακατάσχετη εκροή κεφαλαίου και συναλλάγματος, πρέπει να επιβληθεί άμεσος έλεγχος επί της κίνησης των κεφαλαίων στο εξωτερικό, η οποία τον Δεκέμβριο του 2009 έχει απογειωθεί στα επίπεδα πολύ πάνω των 160 δισ. ευρώ.
Με τα μέτρα αυτά, θα παύσει η χώρα να είναι και εσωτερικά εκτεθειμένη στις επιθέσεις της διεθνούς κερδοσκοπίας και θα μπορέσει να στηρίξει την στάση πληρωμών της, με τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις (που φυσικά δεν θα είναι λίγες), αφού στηρίξει την οικονομική της πολιτική σε μια πολιτική υποκατάστασης μέρους των εισαγωγών της και – το κυριώτερο – στην δραστική υποτίμηση της νέας δραχμής (δια μιάς, ή σταδιακά), προκειμένου να προστατεύσει την (λόγω της εσφαλμένης εισόδου της στην ζώνη του ευρώ το 2002) απωλεσθείσα – κατά τουλάχιστον 30% – ανταγωνιστικότητά της, καθώς και την παραγωγή της, η οποία κινδυνεύει να μειωθεί σε παραπλήσιο ποσοστό, λόγω της επιβολής του ζουρλομανδύα του 3% των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, που επιβάλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ και ενισχύει η Συνθήκη της Λισαβώνας.
Απολύτως αναμενόμενο, μετά από όλα αυτά, είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα θα μηδενιστεί στις διεθνείς αγορές από απόψεως πιστοληπτικής ικανότητας και δεν θα έχει πλέον καμμία πρόσβαση στα κεφάλαια των διεθνών ομολόγων (οι οποίες δεν θα περάσουν και τις καλύτερες στιγμές τους, μετά από μια τέτοια εξέλιξη). Δεν είναι κάτι τέτοιο θανατηφόρο για την χώρα, και με δεδομένο ότι η χώρα μπορεί να συμμαζέψει τα δημόσια έσοδά της, όπως επίσης και ότι τα δημόσια ελλείμματα, σήμερα, αποτελούν κάτι παραπάνω από το 3% του δημόσιου δανεισμού, η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη.
Αυτά είναι τα, “εκ των ων, ουκ άνευ” της πρότασης του κ. Αθανασιάδη για παύση πληρωμών της χώρας. Διότι, χωρίς αυτά, η πρόταση (που προφανώς, γίνεται με καλή και πατριωτική πρόθεση και είναι πρωτοφανής για έναν νεοφιλελεύθερο) μετατρέπεται σε καταστροφική για την χώρα.
Είναι γνωστό και έχω τοποθετηθεί δημόσια (έχω μάλιστα επικρίνει δριμύτατα τον Κώστα Σημίτη για την επιλογή του να εντάξει την χώρα στην ευρωζώνη, μια επιλογή, που ήταν καταστροφική για την χώρα).
Στην παρούσα φάση, αυτή η πολιτική, που παρουσιάζω παραπάνω, θα μπορούσε να είναι μια αποτελεσματική εναλλακτική λύση, αν η Ελλάδα έφθανε στην διαδικασία παύσης πληρωμών, προκειμένου να αποφύγει την πτώχευση και την διάθεση των πόρων της και των περιουσιακών της στοιχείων στην αποπληρωμή των δανειστών της.
Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει πρώτα να ξεγράψουμε την ευρωζώνη και την δυνατότητά της να μετασχηματισθεί. Κάτι τέτοιο δεν είμαι ακόμη έτοιμος να το ισχυρισθώ σήμερα. Γι’ αυτό και περιμένω, προς το παρόν, να δω, αν η ευρωζώνη μπορεί να αλλάξει πολιτική και να αποκτήσει συνοχή και πολιτική διάσταση, κάτι που, προφανώς, θέλει χρόνο, για να πραγματοποιηθεί.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι αυτός ο απαιτούμενος χρόνος μπορεί να είναι ατελεύτητος. Δεν μπορεί να είναι απροσδιόριστος, διότι οι ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας είναι και γίνονται, λόγω της εντεινόμενης ύφεσης, πιεστικές και φυσικά δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε απαθείς την κατάρρευση του ελληνικού παραγωγικού ιστού, μέσα από την διαδικασία της εφαρμογής του Προγράμματος Σταθερότητας και του ζουρλομανδύα του 3%, των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Αν αυτή η κατάρρευση λάβει σάρκα και οστά, οφείλουμε να την αποτρέψουμε και οι παραπάνω προτάσεις είναι αξιοπρόσεκτες. Το πρόβλημα είναι το ποιός θα τις μετασχηματίσει σε πολιτικό πρόγραμμα, διότι για να υλοποιηθούν πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση και υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν υπάρχει πολιτικό προσωπικό που να θέλει και να μπορεί να τις εφαρμόσει.
Αλλιώς, μένουμε στην ευρωζώνη και περιμένουμε, διότι η πραγματοποίησή τους είναι δύσκολη στην παρούσα συγκυρία και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να είναι και βλαπτική.
Αλλά όταν μιλάμε για παύση πληρωμών, πρέπει να ξέρουμε για ποιό πράγμα μιλάμε και να ξέρουμε και τις συνέπειες της πρότασης που κάνουμε…
Σε περιπτωση χρεωκοπιας τι γινεται με τις καταθεσεις που καποιος τιμιος ιδιωτης μπορει να εχει σε μια ελληνικη τραπεζα ¨. Λογω των οποιων ακαματηδων δημοσιων απειρων υπαλληλων σε αριθμο που πρεπει να πληρωνονται την πληρωνει τελικως αυτος χωρις να φταιει…..Εχω εγω π.χ 30.000 ευρω σε προθεσμιακη μπορω να τα παρω οταν τα χρειαστω
@Τάσος Αναστασόπουλος
Το άρθρο στο οποίο αναφέρεστε αναλύει την πρόσφατη συμφωνία μη-στήριξης η οποία πανηγυρίστηκε σαν μεγάλη νίκη και την οποία δεν σχολιάζετε καθόλου. Το μακροσκελέστατό σας σχόλιο αναφέρεται μόνο στην τελευταία πρόταση του άρθρου:
“…η κυβερνητική στρατηγική πρέπει να ακολουθήσει …(μεταξύ άλλων) – Προετοιμασία κρυφού σχεδίου για την πιθανότητα αναδόμησης ή και στάσης πληρωμής του χρέους, με κύριο στόχο να μειώσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις χρεωκοπίας α λα Αργεντινή”
Για να είμαστε ξεκάθαροι, κανένας δεν “εισηγείται στάση πληρωμών εκ μέρους της χώρας” όπως λέτε. Αντίθετα, υπάρχει η συμβουλή για προετοιμασία σχεδίου για την χειρότερη των περιπτώσεων, όπως θα περίμενε κανείς από κάθε σοβαρή και οργανωμένη κυβέρνηση. Σε αυτό το σχέδιο μπορούν να συζητηθούν όλοι οι παράμετροι, τα υπέρ, τα κατά, οι μηχανισμοί κλπ. αλλά αυτή η ανάλυση είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα με το οποίο δεν ασχολούμαι στο συγκεκριμένο άρθρο. Παρακαλώ να είστε πιο προσεκτικός και να μην δημιουργείτε λανθασμένες εντυπώσεις.
Δείτε και στο μπλογκ μου το θέμα : “Ελληνική στάση πληρωμών : Τα μέτρα για την στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής και επακολουθούσες συνέπειες. (Μια απάντηση, σε σχετική πρόταση του κ. Στέφανου Αθανασιάδη)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stasiplhromon.html .
Πολλά με όσα αναφέρετε, αξιότιμε κύριε Αθανασιάδη, με βρίσκουν σύμφωνο και έχουν να κάνουν και με τους δικούς μου προβληματισμούς (παρά την διαφωνία μας σε άλλα θέματα).
Όσα έγραψα, να είστε σίγουρος ότι καλοπίστως τα έγραψα. Απλώς, θέλησα να περιγράψω και τις ακραίες συνέπειές τους, όσον αφορά το θέμα της στάσης πληρωμών του ελληνικού χρέους.
Φυσικά, δεν ενοχοποιώ καμμία πρόταση και καμμία άποψη και ως εκ τούτου, δεν σας “χρεώνω” την πατρότητα της εν λόγω πρότασης.
Σεις – παρ’ ότι την προτείνετε την στάση πληρωμών, μέσα στα πλαίσια των όσων γράφεται (ως “συμβουλή” και ως “την χειρότερη των περιπτώσεων”), με τα οποία συμφωνώ διότι δεν την βλέπω και εγώ, ως άμεση λύση, αλλά ως έσχατη, διότι δεν ξεγράφω με την πρώτη δυσκολία έτσι εύκολα την ευρωζώνη -, λέτε τώρα ότι “δεν την εισηγείσθε”.
Θα το δεχθώ, αφού το λέτε και από εκεί και πέρα, οι αναγνώστες θα κρίνουν το ποιός λέει τι.
Δεν είναι οι εντυπώσεις που με ενδιαφέρουν, αλλά η ουσία των λεγομένων. Και φυσικά δικαιούσθε να γράφετε ό,τι σας εκφράζει και να δίνετε τις όποιες διευκρινίσεις νομίζετε ότι πρέπει να δώσετε.
Πάντως, πιστεύω, ειλικρινέστατα, ότι το πόνημά σας είναι αξιολογότατο, όπως και όλο το συγγραφικό σας έργο, πέρα από τις όποιες διαφωνίες, που είναι φυσικό να υπάρχουν.
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα….
(101) – Σίγουρα θα ήθελε την “φήμη” του πατέρα του αλλά , ευτυχώς, φαίνεται συνεπής και μεθοδικός, άγνωστα χαρακτησριστικά του πατρός……………….
Και επί των κίμένων,
Απο ό΄τι καταλαβαίνω, όλοι σχεδόν οι συγχολιαστές λένε,
– Κακώς ο ΚΚ μας έβαλε στην ΕΕ,
– Κακώς ο ΚΣ μας έβαλε στο ευρώ,
– Κακώς ο Κωκ υπέγραψε το Σύμφωνο της Λισσαβώνος,
Δηλαδή,
– Είμασταν μια χαρά με τους πληθωρισμούς 15-30%,
– Είμασταν πλουσιότατοι με τους περιορισμούς συναλλάγματος, και,
– Οι πολιτικοί μας ήσαν ηθικότατοι, αφού οι λοβητούρες ΔΕΝ φανερόνονταν,
Καλή Ανάσταση
–
Σφάλλεις, αγαπητέ Σπύρο.
Και ασυνεπής και … ατσούμπαλος και απαίδευτος είναι ο ΓΑΠ. Όσο θα περνάει ο καιρός, αυτό θα γίνεται ακόμα πιο καθαρό.
Ο γηραιός Καραμανλής, καλώς μας έβαλε στην ΕΟΚ και ο Ανδρέας καλώς επαναδιαπραγματεύτηκε στην Συμφωνία Προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στην συνέχεια, με την απειλή του veto, επέβαλε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (Μ.Ο.Π.), τα οποία μετεξελίχθηκαν στα θεσμικά προγράμματα στήριξης των αδύναμων οικονομιών και περιφερειών της Κοινότητας, κάνοντας ευμεγέθη τον, μέχρι τότε – 1986 -, αμελητέο Κοινοτικό Προϋπολογισμό και φυσικά, μετά από αυτές τις μεταρρυθμίσεις στο κοινοτικό πλαίσιο, καλώς δεν μας έβγαλε από την ΕΟΚ.
Ο κ. καθηγητής, ενεργώντας διαλυτικά, για την χώρα, μας έβαλε στην ευρωζώνη, ενώ η χώρα δεν είχε τα εχέγγυα για να εισέλθει σε αυτήν – κάτι που είναι άμεσα ορατό σήμερα, αφού το Σύμφωνο Εισδοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, στην πράξη, καταργούσε σχεδόν όλες τις ευνοϊκές ρυθμίσεις της τροποποιημένης Συμφωνίας Προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και δεν δημιουργούσε αντισταθμίσματα, που να προστατεύουν την ελληνική οικονομία από τις τεράστιες διαφορές των επιπέδων παραγωγικότητας και των χωρών του βορρά, με προεξάρχουσα την Γερμανία, με αποτέλεσμα η χώρα να χάσει το 30% της ανταγωνιστικότητάς της, με όλα τα καταστροφικά αποτελέσματα, που ακολούθησαν.
Ο Καραμανλής ο νεώτερος, με την υπογραφή του στην Συνθήκη της Λισαβώνας, μη διαπραγματευόμενος την διόρθωση των όσων προέβλεπε η ΟΝΕ, για μια χώρα σαν την Ελλάδα, έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, δηλαδή ολοκλήρωσε το καταστροφικό έργο του κ. καθηγητή.
Ζώντας ήδη, αλλά και προσεχώς, σε αυξανόμενο βαθμό, τον έντονο αποπληθωρισμό, θα νοσταλγήσουμε και τον παλαιό μας πληθωρισμό, ακόμα και τους περιορισμούς στο συνάλλαγμα, πολύ περισσότερο, που ένας ολοένα και αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων δεν θα έχει τις αναγκαίες ποσότητες του (δήθεν) νομίσματός “μας” – ομιλώ για το οθνείο ευρώ -, για να κάνει την δουλειά του, αν εφαρμοστεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας, οπότε θα χάσουμε το 30% της παραγωγής μας, προκειμένου να εκπληρωθούν οι στραγγαλιστικές επιδιώξεις των εφευρετών του ζουρλομανδύα του 3%.
Ελπίζω, βέβαια, όπως επανειλημμένα έχω γράψει, ότι οι αφέντες των Βρυξελλών θα αλλάξουν πολιτική και ότι θα γίνουν ρεαλιστές, για να μπορέσει να επιβιώσει η ευρωζώνη και τα δεμένα με αυτήν οικονομικά συμφέροντα, αλλά και – το κυριότερο – το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι, που με τόσον κόπο κτίστηκε.
Και θα την αλλάξουν την πολιτική αυτή, “πληθωρίζοντας”, κατ’ αρχήν, το ευρώ τους, οδηγώντας την ευρωζώνη σε ρυθμούς ταχείας ανάπτυξης, προχωρώντας στην διαδικασία της πολιτικής – ομοσπονδιακής ενοποίησης της Ευρώπης και θωρακίζοντας την οικονομία της, οπότε όλα αυτά, που τώρα κουβεντιάζουμε (στάση πληρωμών της χώρας, πιστωτική ασφυξία κλπ), θα πάνε σε δεύτερη μοίρα και θα έχουν μια ιστορική – φιλολογική σημασία, αφού θα αφορούν ζητήματα, τα οποία θα σχετίζονται με τις δυσκολίες της θεσμικής συγκρότησης της ενιαίας Ευρώπης.
Αυτά, φυσικά, δεν αποτελούν ένα εύκολο εγχείρημα. Το αντίθετο, μάλιστα. Αλλά η παρούσα συγκυρία τα έχει καταστήσει απαραίτητα και προαπαιτούμενα, για την υπέρβαση της οικονομικής ύφεσης, η οποία πλέον έχει λάβει μια ειδική τοπική ευρωπαϊκή διάσταση, όντας εγκλωβισμένη στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. και απειλώντας την επανατροφοδότηση της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, η οποία, εκτός Ευρώπης, έχει αρχίσει να υποχωρεί.
Και η καθυστέρηση αυτού του εγχειρήματος δεν μπορεί να τραβήξει σε ένα ατέρμον χρονικό βάθος, όσο και μπορεί να γίνει κατανοητή η θεσμική βραδυπορεία των ευρωζωνιτών.
Το εγχείρημα της ολοκλήρωσης, κατά το δυνατόν συντομότερα, του κτισίματος του κοινού ευρωπαϊκού μας σπιτιού πρέπει να έλθει σε πέρας, με πρώτη την οικονομική θεσμική θωράκιση της ευρωζώνης, κατά τα πρότυπα του FED, του μαλακού δολλαρίου και της άφθονης χρηματοδότησης όλων των τομέων της ευρωπαϊκής οικονομίας και του αργούντος παραγωγικού δυναμικού, με χαμηλά επιτόκια και εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις και εν μέρει ιδιωτικές, για να πάρει εμπρός και να τονωθεί η καταβαραθρωμένη συναθροιστική ενεργός ζήτηση και η ολική κατανάλωση.
Άλλως, ευρωζώνη τέλος.
Και φυσικά η χώρα θα πρέπει να ετοιμάζεται για εναλλακτικές λύσεις...
(Και κάτι ακόμα : Οι πολιτικοί μας δεν ήσαν ποτέ ηθικοί. Ούτε το ζητούμενο είναι να μας κυβερνούν άγγελοι. Θα ήταν, άλλωστε, βαρετό και εν πάσει περιπτώσει, δεν μας λύνει το άμεσο πρόβλημα, που τώρα αντιμετωπίζουμε και το οποίο ήλθε για να κάτσει και όχι για να φύγει από μόνο του – όπως πίστευε, αφελώς, αλλά και συμφεροντολογικώς, σε άλλες εποχές ο Jean-Baptiste Say και οι οπαδοί του. Το ζήτημα είναι να δίνουν ορθολογικές λύσεις στα προβλήματα, που προκύπτουν, κάθε φορά. Και σε αυτό πάσχουν. Γι’ αυτό, άλλωστε, φθάσαμε και σε αυτό το σημείο. Μετά, βέβαια, έρχεται και το ότι πρέπει να “βάζουν το χέρι στο μέλι” λιγότερο).
Πάντα φιλικά.
Θα συμφωνήσω με τον κύριο Αναστασόπουλο ως προς την επιτακτική ανάγκη της Ευρωζώνης να υιοθετήσει χαλαρότερη ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ανάλογη με αυτήν των ΗΠΑ προκειμένου να επιβιώσει. Συγχρόνως, βέβαια, η Ευρωζώνη, ειδικά Γαλλία κλπ, οφείλει να ΑΠΟ-σοσιαλιστικοποιηθεί. Γιατί το λέω αυτό;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Αυτές τις μέρες βίωσα πράγματα που δεν θα τα πίστευα από τρίτους. Ιδού:
Παιδιόθεν λάτρευα το Παρίσι που, μετά το Manhattan, είναι μεγάλος μου έρωτας. Αποφάσισα πρόσφατα, λοιπόν, να αγοράσω ένα μικρό atelier στο Marais ή στο 6me, γιά να πηγαίνω γιά μακρά Σαββατοκύριακα. Ετσι άρχισα να ενημερώνομαι σιγά-σιγά με τα τεκταινόμενα στις αγοραπωλησίες ακινήτων, φόρους κλπ.
ΔΕΝ θα το πιστέψετε …………………………… Γιά μιά γκαρσονιέρα, οι ετήσιοι φόροι (το δικό μας ΕΤΑΚ) είναι 3.000 ευρώ!!!!!!!!!! Αυτά επιμερίζονται ως εξής: το ΜΙΣΟ πληρώνεται από τον ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ως taxe fonciere (δηλαδή ιδιοκτησιακός φόρος) και το έτερον ήμισυ ως taxe d’ habitation (φόρος χρήσης) και πληρώνεται in toto από οποιοδήποτε άτομο τυχαίνει να κατοικεί εκεί την 1η Ιανουαρίου κάθε έτους.
Εκεί να δείτε vampires συμβολαιογράφους (τους περίφημους notaires) να τρώνε με δέκα μασέλες, δηλαδή ένα bizarre σοσιαλ-καπιταλισμό (άκρατη προστασία λαουτζίκου σε συνδυασμό με ηγεμονική παρουσία προστατευομένων επαγγελμάτων), δηλαδή μεγέθυνση της ΠΟΡΝΑΔΡΕΪΚΗΣ αθλιότητας.
Τα λέγω όλα αυτά, για να επισημάνω πως η Ευρώπη και ειδικά η Ευρωζώνη ΔΕΝ είναι ΒΙΩΣΙΜΗ με την τρέχουσα κοινωνικο-οικονομική της διάρθρωση. Αυτά, λοιπόν, που προτείνει ο κ. Αναστασόπουλος, δηλαδή την εκπτυξιακή νομισματική πολιτική, a la FED, θα τα δεχόμουν ΚΑΙ για την Ευρωζώνη υπό την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη ΘΑ ΑΝΑΚΡΟΥΣΕΙ ΠΡΥΜΝΑΝ. Europe as is will soon be insolvent irrespective of MONETARY or FISCAL policies to be adopted. There is DIRE need of socio-political restructuring.
ΤΟΥΤΩΝ λεχθέντων και δοθέντων, η Ελληνική πραγματικότητα είναι ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ. Ακόμα ΚΑΙ οι Γάλλοι, έστω μέχρι τα 58, ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ και όλοι οι Γάλλοι ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ.
Εκεί βρίσκεται η ΜΕΤΩΠΙΚΗ σύγκρουσή μου με τον κύριο Αναστασόπουλο.
Ακόμα ΚΑΙ στο στρεβλό σοσιαλ-καπιταλιστικό σύστημα της Ευρωζώνης, το Ελληνικό προηγούμενο είναι ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟ και ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. ΚΑΙ δικαίως ωρύεται όλη η Ευρώπη για την Ελληνική πραγματικότητα – σε σύγκριση με μας, ακόμα ΚΑΙ οι Γάλλοι είναι νυκοκυραίοι!
ΚΑΙ αυτό κύριε Αναστασόπουλε, πρέπει να αλλάξει, ΚΑΙ θα αλλάξει ΕΣΤΩ και διά της ΒΙΑΣ. ΚΑΙ θα προηγηθεί η ΑΛΛΑΓΗ και μετά θα έρθουν οι παράδες στην Ελλάδα, ΟΧΙ το πρωθύστερον
Οπως λέγει η λατρευτή μου Γεωργία, ΕΤΕΡΟΝ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ.
Χριστός Ανέστη, κύριε Αναστασόπουλε.
108, ….και μετά,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΥΡΙΟΙ – εύχομαι Υγείαν και….πολυλογίαν (!), (παρηγοριά της σήμερον),
Αν και έχω αμφιβολίες για ΓΑΠ, παραμένω αισιόδοξος, πάντα συγκρίνων άλλους,
– Συμφωνώ απολύτως, στα κάτωθι,
– Τα φορολογικά συμβαίνοντα εις Παρισίους δεν είναι εξαίρεσις, αλλά μάλλον κανόνας για ΟΛΗ την ευρωζώνη,
– Ολη η ευρωζώνη έχει οικονομικό πρόβλημα,,
– Ο “λαουτζίκος” εν Ελλάδι ΔΕΝ συμμετέχει , αλλά επωφελείται των Κυβερνητικών ανωμαλιών,
– Αραγε, το μόνον πρόβλημα στην Ελλάδα είναι οτι δεν πληρώνουν ΟΛΟΙ περισσότερους φόρους ???, για να τους κάνουν οι Κυβερνήσεις ο΄΄τι θέλουν, όπως θέλουν ?????
– Εχουμε βέβαια ξεφύγει απο το θέμα του άρθρου, αλλά , πιστεύω ότι, δεν θα ασχολούμεθα καθόλου με αυτό το θέμα αν υπήρχε κάποια αξιοπιστία προς τους πολιτικούς μας.
Αυτή την έλλειψι αξιοπιστίας φοβάμαι περισσότερο διότι το ίδιο κλίμα επικρατούσε τις παραμονές της ερχομένης επετείου…….
Χρόνια πολλά σε όλους τους καλούς και αξιαγάπητους συνομιλητές.
Δεν είμαι γενικά απαισιόδοξος. Και δεν είμαι γενικά απαισιόδοξος, διότι και οι αιτίες της παρούσας ύφεσης είναι γνωστές και οι διαδικασίες της θεραπείας των αιτιών αυτών είναι επίσης γνωστές. Δεν βρισκόαστε μπροστά σε ένα αδιέξοδο, όπως βρέθηκαν οι παππούδες μας στην δεκαετία του 1930, χωρίς να ξέρουμε το τι πρέπει να πράξουμε.
Γνωρίζουμε, δηλαδή ότι η αιτία της πτώσης βρίσκεται στην λειτουργική αδυναμία του χρηματοπιστωτικού τομέα της διεθνούς οικονομίας να μετατρέψει τις αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, ύστερα από μια δυναμική κρίση πανικού, ο οποίος προξενήθηκε από μια σειρά τραπεζοπιστωτικών φουσκών που έσκασαν και αυτή η κρίση πανικού έφερε μια πτώση της διεθνούς ολικής κατανάλωσης, με αποτέλεσμα την έλευση της τωρινής παγκόσμιας ύφεσης, την οποία περιέπλεξε η έντονη παγκοσμιοποίηση, που προέκυψε ύστερα από την πτώση της “Ε.Σ.Σ.Δ.” και του “υπαρκτού σοσιαλισμού” και την επικράτηση των νεοσυντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών και κοινωνικοοικονομικών ρευμάτων, που οδήγησαν στην χαλάρωση των ρυθμιστικών μηχανισμών στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που είχαν επιβάλει οι παλαιότερες γενεές, μετά την τραυματική εμπειρία της GREAT DEPRESSION και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ως εκ τούτου, γνωρίζουμε το τι πρέπει να πράξουμε, ως διεθνής κοινωνία. Πρέπει να ανατάξουμε την ολική κατανάλωση, με δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες θα μετατρέψουν τις λιμνάζουσες αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, θα καταστήσουν ενεργό το τεράστιο “πλεονάζον” ανενεργό δυναμικό και θα αποτρέψουν τον καθοδικό κύκλο της απώλειας εισοδήματος και παραγωγής, για να τονώσουν στην πορεία και την ιδιωτική οικονομία, μέσα από την τόνωση της εμπιστοσύνης, που θα έλθει από την επάνοδο της συνολικής κατανάλωσης σε επίπεδα που θα επιτρέψουν στην οικονομία να επανέλθει στην αναπτυξιακή διαδικασία, μέσα από το φθηνό χρήμα και τα χαμηλά επιτόκια και (γιατί όχι; ) μέσα από μια διαδικασία ελέγχων της αλυσίδας μισθών – τιμών – κερδών -εισοδημάτων, για την αποτροπή των πληθωριστικών πιέσεων, που θα έλθουν, ως αποτέλεσμα της ίδιας της αναπτυξιακής διαδικασίας και της δύναμης των διαφόρων ομάδων πιέσεως, που θα στηρίζονται στην όποια δεσποτική θέση τους στην παραγωγική διαδικασία. (Ένας τέτοιος έλεγχος είχε επιβληθεί από παλαιότερες γενιές – ομιλώ για τις δεκαετίες 1940 – 1970 – και υπήρξε αποτελεσματικός, αλλά εγκαταλήφηκε στην συνέχεια κάτω από την πίεση εκείνων των κοινωνικών και οικονομικών ομάδων, που είχαν συμφέρον να μην ελέγχεται αυτή η αλυσίδα και ομιλώ κυρίως για την τεχνοδομή των μεγάλων επιχειρήσεων, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, τους κλασσικούς καπιταλιστές και διάφορες άλλες ομάδες πιέσεως).
Οι αντιδράσεις όσων δεν βολεύονται από την λύση, που θα επαναφέρει το διεθνές οικονομικό σύστημα στην αναπτυξιακή διαδικασία, είναι προφανώς ένα σημαντικό πρόβλημα, διότι η λύση αυτή απαιτεί και κάποια (μικρότερη ή μεγαλύτερη) απαξίωση των εισοδηματιών, που ενδύονται την λεοντή του “επιχειρηματία” και παίζουν με τα νομίσματα και την χρηματοπιστωτική διαδικασία, εν γένει (των περίφημων ραντιέρηδων του Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς), μπλοκάροντας έτσι το σύστημα. Αλλά οι όποιες αντιδράσεις δεν θα αποτρέψουν, τελικά, την επαναφορά της αναπτυξιακής διαδικασίας στην διεθνή οικονομία. Ήδη, οι Η.Π.Α. έχουν μπει σε αυτούς τους ρυθμούς και ο υπόλοιπος κόσμος, σιγά – σιγά, ακολουθεί. Ακόμα και η Ευρώπη – με ή χωρίς την ευρωζώνη, αλλά κατά πάσαν πιθανότητα, με την ευρωζώνη – θα μπει, αργά ή γρήγορα, σε αυτήν την διαδικασία, πιθανόν με μικρότερους ρυθμούς ανάπτυξης, λόγω των ενδογενών προβλημάτων της, αλλά, εν πάσει περιπτώσει, θα τα καταφέρει.
Είμαι ειδικά απαισιόδοξος επειδή μας κυβερνάει ο ΓΑΠ, στις ικανότητες του οποίου ουδεμία εμπιστοσύνη έχω. Για να θυμηθώ μια ωραία λαϊκή μας έκφραση, δεν είναι ικανός να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα και για να είμαι πιο ακριβής, δεν είναι ικανός να ταΐσει ούτε έναν γάϊδαρο, διότι δεν μπορεί να βρει τα άχυρα, ακόμα και όταν αυτά είναι μπροστά του.
Όπως, επίσης, είμαι απαισιόδοξος, λόγω των αγκυλώσεων, που υπάρχουν στην ευρωζώνη, λόγω του πείσματος των γερμανικών ελίτ (ο αγαπητός Σπύρος τους αποκαλεί “τελειομανείς”, οι Έλληνες της Γερμανίας, έχουν έναν άλλον όρο για να περιγράψουν την νοοτροπία των Γερμανών, που είναι πολύ πιο χαριτωμένος και μου τον θύμησαν πρόσφατα, κάποιοι συγγενείς μου, που ήλθαν στην Αθήνα για διακοπές τα Χριστούγεννα, μιλώντας για την “σκατοκεφαλιά” των Γερμανών, τους οποίου αποκαλούν και σκατοκέφαλους) και των ευρωτραπεζιτών σε μια εσφαλμένη πολιτική, που είναι και αδιέξοδη. Ας ελπίσουμε ότι θα την αλλάξουν αυτήν την πολιτική και η πρόσφατη απόφαση του Τρισέ και των ευρωτραπεζιτών για τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης είναι μια κάποια αρχή – έστω και αν είναι πολύ μικρή και όχι αποτελεσματική.
Και είμαι, επίσης, απαισιόδοξος, λόγω της ποιότητας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, το οποίο δεν έχει δείξει ότι έχει μάθει από όσα έχουν συμβεί. Οι δικοί μας, αγαπητοί μου συνομιλητές, είναι παντελώς απαράδεκτοι.
Στο μπλογκ μου στο θέμα : “Ελληνική στάση πληρωμών : Τα μέτρα για την στήριξη μιας τέτοιας πολιτικής και οι επακολουθούσες συνέπειες. (Μια απάντηση, σε σχετική πρόταση του κ. Στέφανου Αθανασιάδη)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stasiplhromon.html δημοσίευσα ένα άρθρο από την “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” της 28/3/2010, με ένα σχεδιάγραμμα, για το ελληνικό πρόγραμμα δημόσιου δανεισμού την περίοδο 2010 – 2012 (όποιος θέλει μπορεί να δει εκεί και το άρθρο και το σχεδιάγραμμα).
Κατάφεραν, λοιπόν, οι διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων μας να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Διαχειρίστηκαν άθλια τα δημόσια οικονομικά, κατά την τελευταία οκταετία από την είσοδό μας στην ευρωζώνη (2002 – 2009), επιδείνωσαν αυτήν την αθλιότητα το 2009 και έκαναν, μάλιστα, βούκινο αυτήν την άθλια διαχείριση, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διαχειριστούν το πρόγραμμα δανεισμού του 2010, που είναι όντως επιβαρυμένο, με 52 δισ. €, περίπου. Αλλά και να (λένε ότι) δεν μπορούν να διαχειριστούν, ούτε το δημόσιο δανειακό πρόγραμμα του 2011 και του 2012, που δεν είναι επιβαρυμένα, έχοντας να διαχειριστούν ποσά ύψους 27 δισ. € και 33 δισ. €, αντιστοίχως. (Αντ’ αυτού, μάλιστα και για να επιτείνουν το κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας στον ελληνικό πληθυσμό, ομιλούν για το 2011 και το 2012 αναφέροντας εντελώς άλλα ποσά δημόσιου δανεισμού διπλάσια και τριπλάσια των όσων αναφέρονται στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”).
Για τέτοια χάλια μιλάμε, αγαπητοί μου φίλοι!
Λογικό είναι, λοιπόν, οι άλλοι – οι ξένοι – να τους έχουν πάρει χαμπάρι, με αποτέλεσμα οι ευρωζωνίτες να μην τους δίνουν φράγκο, τα διεθνή hedge funds να τοκογλυφούν εις βάρος της χώρας και όλοι μαζύ να φτύνουν τους δικούς μας, οι οποίοι, μετά (αφού προσποιούνται ότι δεν τους φτύνουν, αλλά ότι … βρέχει), έρχονται στο εσωτερικό και λένε και κάνουν όσα κάνουν, τα οποία είναι για γέλια, αντί να κάτσουν και να συμμαζέψουν τα πράγματα, βγάζοντας τον σκασμό, αφού, όπως είπαμε, “όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο μουσαφίρης, ούτε ο κόσμος όλος”. Η χρεωκοπία, λοιπόν, δεν είναι αναπότρεπτη, αλλά…
Είμαι, λοιπόν, απαισιόδοξος, διότι αυτό που ζούμε και θα ζήσουμε, προσεχώς, δεν ήταν απαραίτητο να το ζήσουμε. Και το ζούμε, εξ αιτίας του ΓΑΠ – που επαναλαμάνω ότι είναι πολλαπλώς επικίνδυνος – και του πολιτικού προσωπικού της χώρας…
(Αγαπητέ Κώστα, δεν αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε μετωπική αντιπαράθεση. Έχω ξαναγράψει ότι είναι σωστό αυτό που λες. Ότι δηλαδή οι Έλληνες – όχι όλοι, αλλά κατά συντριπτική πλειοψηφία – δεν πληρώνουν φόρους. Αυτή είναι και η δική μου πεποίθηση. Και αυτό πρέπει να αλλάξει, διότι έτσι συντηρείται αυτό το άθλιο κράτος-παρίας, που το μόνο που κάνει είναι το να μην ξέρει τι του γίνεται, ακριβώς για να εξακολουθούν αυτοί που δεν πληρώνουν φόρους, να μην τους πληρώνουν και να χρηματίζουν τους δημόσιους υπάλληλους – όχι όλους, αλλά εκείνους, που βρίσκονται σε καίριες θέσεις) και οι πολιτικοί να κάνουν τα παιχνίδια τους και με τους φοροφυγάδες και με την λοιπή εκλογική τους πελατεία, την οποία διορίζουν στο κράτος, με ανορθολογικές διαδικασίες).
Μακάρι, τουλάχιστον, μέσα από αυτήν την διαδικασία, που γίνεται για λάθος λόγους, από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές (Έλληνες και Ευρωπαίους), να προκύψει κάτι καλό μακροπρόθεσμα για τον τόπο και αυτό, βέβαια έχει να κάνει με την εξορθολογικοποίηση και (στην συνέχεια) την αύξηση των δημόσιων δαπανών και την αύξηση των φόρων στα μέσα επίπεδα των χωρών της ευρωζώνης – εκεί δηλαδή όπου οδεύουν αρκετά γρήγορα και οι Η.Π.Α., τώρα μετά την ψήφιση του νόμου για το δημόσιο σύστημα υγείας (αν και η αλήθεια είναι ότι το Medicare υπήρχε ήδη από την εποχή του αείμνηστου προέδρου των Η.Π.Α. Λύντον Τζόνσον. Ο Μπαράκ Ομπάμα, απλώς το επεξέτεινε και σε κατηγορίες Αμερικανών, που δεν καλύπτονταν από το Medicare και αυτό είναι φυσικά καλό).
Αλλά όλα αυτά δεν είναι αρκετά, αν δεν αλλάξουμε, ως πολίτες, νοοτροπία. Και αυτό δεν είναι εύκολο…
Δείτε στο μπλογκ μου και το : “Ελληνική στάση πληρωμών : Σημασία έχει η ουσία των λεγομένων και όχι οι εντυπώσεις. (Μια ανταπάντηση σε σχόλιο του . Στέφανου Αθανασιάδη)”. http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stashpliromon2stephanosathanassiadis.html .
(αν και η αλήθεια είναι ότι το Medicare υπήρχε ήδη από την εποχή του αείμνηστου προέδρου των Η.Π.Α. Λύντον Τζόνσον. Ο Μπαράκ Ομπάμα, απλώς το επεξέτεινε και σε κατηγορίες Αμερικανών, που δεν καλύπτονταν από το Medicare και αυτό είναι φυσικά καλό).
Κάνετε λάθος.
Στην Αμερική υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες:
1) Το MEDICARE SYSTEM που αφορά Περίθαλψη Υγείας ατόμων ΑΝΩ των 65, αυτών που λαμβάνουν ΣΥΝΤΑΞΗ εκ του Εθνικού Συστήματος Ασφάλισης (Social Security Administration) και αυτών που έχουν κριθεί ΑΝΑΠΗΡΟΙ πριν τα 65 ΚΑΙ λαμβάνουν Εθνική Σύνταξη, και
2) To MEDICAID SYSTEM που είναι καθαρώς Προνοιακό και παρέχει Οικονομική Υποστήριξη ΚΑΙ Περίθαλψη Υγείας σε άτομα κάτω του ΟΡΙΟΥ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, αναπήρους εκ γενετής κλπ κλπ
Μέχρι τώρα υπήρχαν περίπου 45 εκατομμύρια Αμερικανών εκ των οποίων οι μισοί ΝΕΟΙ μεταξύ σπουδών και εργασίας και οι άλλοι μισοί ΜΗ απόλυτα φτωχοί που όμως ΔΕΝ είχαν την οικονομική δυνατότητα πληρωμής 200-300 δολλαρίων της συμμετοχής τους στο ασφάλιστρο (τα 2/3 πληρώνονται συνήθως από τους εργοδότες).
Από τούδε και στο εξής, η ασφάλιση υγείας, όπως και αυτοκινήτου θα είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ γιά όλους και βάσει εισοδηματικού ελέγχου (means testing), το κράτος θα επιχορηγεί ορισμένες κατηγορίες εκ των 45 αυτών εκατομμυρίων.
Πάντως, κυρίες και κύριοι, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δοθείσης της απιθάνου βλακείας του λαουτζίκου και ΑΡΝΗΣΗΣ του να ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΘΕΙ, ο μόνος τρόπος μείωσης των εισοδημάτων χωρίς ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ και όλωςδιόλου ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ (public disobedience) προς την οποία παροτρύνει ήδη η τρελόγκα του Περισσού, είναι η ΑΠΕΥΚΤΑΙΑ επιστροφή στην δραχμή. Σε 6 ΜΗΝΕΣ μόνο, ο μέσος μισθός των 1800 ευρώ θα μπορεί, με 1-2 υποτιμήσεις, να ισοδυναμεί προς 600 ευρώ.
ΚΑΙ τότε θα γελάσει κάθε πικραμένος!
Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Μιντιοκρατία. Κοινωνικές αναταράχες θα ξεσπάσουν μόνο αν τις παροτρύνουν τα ΜΜΕ.
O KK καλώς μας έβαλε στην ΕΕ αλλά μας έβαλε κυρίως για λόγους πολιτικής σταθερότητας. Η Ελλάς δεν μπήκε ως χρεωκοπημένη χώρα-επαίτης αλλά είναι πλέον πιθανόν να εξέλθει ως τέτοια.
Το πρόβλημα ήταν ότι άλλος μας έβαλε στην ΕΟΚ κι άλλος ανέλαβε να διαχειριστεί την είσοδο. Συγκεκριμένα, εκείνος που όλα τα προηγούμενα χρόνια ωρυόταν κατά της ΕΟΚ (και του ΝΑΤΟ κλπ.), που είχε σαφή αντιευρωπαϊκό, τριτοκοσμικό προσανατολισμό και που η πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό σαν πρωθυπουργός ήταν να πάει να υποστηρίξει τον δικτάτορα Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία.
Λοιπόν, άνθρωποι αυτής της ιδεολογίας ήταν επόμενο ότι θα έβλεπαν την ΕΕ μόνο σαν αγελάδα για άρμεγμα κι ότι με τη συνοδό νοοτροπία του λαϊκίστικου εξισωτισμού προς τα κάτω και της ηθικής νομιμοποίησης του βολέματος και της λαμογιάς, οι επιδοτήσεις της ΕΟΚ θα γίνονταν μερσεντές, σπίτια στα χωριά και βίλες στα νησιά, κι όχι βιοτεχνίες και εργοστάσια.
Ζητάνε τώρα οι απόγονοι τους να εγγυηθεί η Ευρώπη δάνεια με χαμηλό επιτόκιο. Όμως τόσα πακέτα στήριξης, δανεικά κι αγύριστα, πού πήγαν; Έχει προηγούμενο η παταγώδης αποτυχία αυτού του κράτους να εκσυγχρονιστεί κάτω από τις πιο ευνοϊκές συνθήκες που είχε ποτέ στην ιστορία του;
Δεν χρειάζεται τόσος φανατισμός. Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή θολώνει τον νου και δεν βοηθάει στην αντικειμενική κρίση.
Προφανώς και καλά έκανε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής και μας έβαλε στην ΕΟΚ, με μια κακή Συμφωνία Ένταξης, η οποία δεν προστάτευε την ελληνική παραγωγή, της οποίας η ανταγωνιστικότητα ήταν πολύ πίσω από εκείνην των άλλων 9 χωρών της ΕΟΚ (εξαιρουμένης της Ιρλανδίας). Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός δικαιολόγησε, ορθά, την όπως – όπως ένταξη και την ατελή διαπραγμάτευση, ως προϊόν ανάγκης, αφού η χώρα δεν είχε κανένα διαπραγματευτικό ατού και η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα εκείνης της εποχής, υπό τον αείμνηστο Κοντογιώργη, ήταν υποχρεωμένη να αποδεχθεί την κάθε παραξενιά των οποιωνδήποτε ομάδων πίεσης, που δρούσαν τότε στην Κοινότητα και στις χώρες που την απάρτιζαν, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της ένταξης, ο οποίος δεν ήταν δεδομένος, αφού ουκ ολίγοι αντιδρούσαν στην ελληνική ένταξη, με πρώτους και αυτήν την φορά, τους Γερμανούς και συγκεκριμένα την τότε κυβέρνηση συνασπισμού σοσιλαδημοκρατών – Ελεύθερων Δημοκρατών του Χέλμουτ Σμιτ. Χαρακτηριστική ήταν η έκφραση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι “έρριξε τους Έλληνες στα βαθιά για να μάθουν να κολυμπούν”.
Η Συμφωνία Ένταξης στην ΕΟΚ ήταν, λοιπόν, κακή, ως προϊόν ανάγκης. Και για να είμαστε αντικειμενικοί, αυτήν την συμφωνία επεναδιαπραγματεύτηκε, ορθότατα, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και την βελτίωσε κατά πολύ, όντας πια η χώρα, εντός της ΕΟΚ και από θέση σχετικής ισχύος, αφού, ως άριστος τακτικός διαπραγματευτής που ήταν, είχε στα χέρια του όπλα, τα οποία δεν δίσταζε να τα χρησιμοποιήσει, κάτι που οι άλλοι το γνώριζαν και φυσικά το φοβούνταν (και η υπόθεση Γιαρουζέλσκυ εντασσόταν σε τέτοιους τακτικούς σχεδιασμούς του αείμνηστου πρώην πρωθυπουργού και όχι σε οποιαδήποτε αγάπη του στην ξενοκίνητη πολωνική κομμουνιστική δικτατορία). Και όπως έχω ξαναγράψει, υπό την απειλή της χρήσης του veto, υποχρέωσε τους εταίρους το 1986 να δώσουν στον, μέχρι τότε, αμελητέο Κοινοτικό Προϋπολογισμό ένα αξιόλογο μέγεθος, μέσα από την θέσπιση των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, που μετεξελίχθηκαν, μέσω της σταθερής πίεσης του αείμνηστου Ανδρέα και των τότε νεοεισελθόντων Ισπανών, σε οργανωμένες και σχεδιασμένες παρεμβάσεις στήριξης του ευρωπαϊκού Νότου και των περιφερειών της Κοινότητας, που ευρίσκοταν κάτω από τον κοινοτικό μέσο όρο.
(Βέβαια, η κριτική που ασκείται στον ίδιο, για την διασπάθιση των κοινοτικών κονδυλίων, που έφερε στην χώρα, δεν είναι καθόλου αβάσιμη. Είναι ορθή και αληθής, αφού, άλλωστε, ο Ανδρέας ήταν υπερβολικός σε όλα του – όλα όσα δηλαδή είχαν να κάνουν μόνον με την δική του βούληση και δεν εμπλέκονταν με θέματα διαπραγμάτευσης).
Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί η “αντίθεσή” του στην ΕΟΚ. Από οικονομοτεχνικής απόψεως ήταν ορθή, όταν έβλεπε κάποιος μόνον την πορεία των διαπραγματεύσεων, για την ένταξη και μόνον την τελική κατάληξη και το περιεχόμενο της συμφωνίας ένταξης.
Πολιτικά, φαινόταν ότι δεν ήταν ορθή, αλλά βοήθησε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όσο μπορούσε να τον βοηθήσει στο πεδίο των διαπραγματεύσεων. Και όπως πολύ σωστά, έχει πει ο αείμνηστος Κοντογιώργης, ο Ανδρέας δεν ήταν κατά της ΕΟΚ, απλώς ήθελε να κάνει εκείνος την διαπραγμάτευση για την ένταξη. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε (πολύ δεν το ξέρουν καν) ότι ο Ανδρέας προδικτατορικά ήταν από τους ένθερμους κήρυκες της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ.
Αυτό που συμβαίνει τώρα, αγαπητέ Στρατή, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αφού η ευρωζώνη είναι κάτι το ριζικά διαφορετικό από την Ε.Ε., διότι μπορεί τότε η χώρα να έριχνε τα δασμολογικά της τείχη, απέναντι στα προϊόντα των χωρών της ΕΟΚ και αυτό να λειτουργούσε εις βάρος της, αλλά είχε ως όπλα άμυνας το νόμισμά της και την Κεντρική της Τράπεζα, όπως επίσης και τον έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, στα συναλλαγματικά της αποθέματα, όπως και κουτσά-στραβά στην κίνηση των κεφαλαίων.
Με την, όπως – όπως, ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η χώρα τα έχασε όλα αυτά και πλέον είναι εντελώς γυμνή και χωρίς την διαφημιζόμενη, από τον Κώστα Σημίτη και την απεχθή και ψευδολόγα παρέα του, προστασία από τους “διεθνείς κερδοσκόπους”. Η χώρα δεν έπρεπε να ενταχθεί στην ευρωζώνη, διότι δεν είχε τα προσόντα για να ενταχθεί και δεν μπορούσε, μέσα από την ευρωζώνη να επαναδιαπραγματευθεί την θεσμική αναμόρφωσή της.
Και εκεί την πάτησε, συλλήβδην, όλη η ελληνική πολιτική ηγεσία, η οποία είδε το τυρί (τα φθηνά επιτόκια δανεισμού και την άτυπη προστασία από την Ε.Κ.Τ., η οποία προστασία, τελικά, δεν υπάρχει), αλλά δεν είδε την φάκα (πιστεύοντας στα βλακώδη ιδεολογήματα της εποχής της διακυβέρνησης της χώρας από την παρέα του κ. καθηγητή, περί “αειφόρου ανάπτυξης”), στην οποία φάκα έχει πιαστεί, τώρα, η χώρα και από την οποία είναι δύσκολο να ξεφύγει, αφού δεν υπάρχουν ουσιώδη αντισταθμίσματα, για την συνεχή απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής, ως προϊόν της διαφοράς παραγωγικότητας ανάμεσα σε αυτήν και τις χώρες του βορρά, με πρώτην από όλους την Γερμανία.
Τώρα, πάνω στην ένταση της ύφεσης, που εν πολλοίς οφείλεται στον θεσμικό χαρακτήρα της ευρωζώνης, η οποία πρέπει πολιτικά να ομοσπονδιοποιηθεί και να αποκτήσει κεντρική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, είναι πολύ δύσκολο να βγει η χώρα από την ευρωζώνη, λόγω των τεράστιων προβλημάτων, που εγείρονται και που δεν είναι λίγα, αλλά κυρίως λόγω της ανικανότητας της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, να διαχειριστεί ένα τέτοιο εγχείρημα (ελπίζω η ανάγκη να μην καταστήσει αναγκαία την έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά αυτό δεν αποκλείεται).
Όταν, όμως, καταλαγιάσουν τα πράγματα, αυτό το θέμα πρέπει να τεθεί. Πολύ περισσότερο, αν η ευρωζώνη δεν ανασυγκροτηθεί θεσμικά και αν επιμείνει στην λογική της απλής νομισματικής ένωσης, που ελέγχεται από δυο – τρεις ισχυρούς και τους ευρωτραπεζίτες, ερήμην των άλλων χωρών και ερήμην των λαών.
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Στην 6η παράγραφο, αντί του εσφαλμένου : “(πολύ δεν το ξέρουν καν)”
να τεθεί το ορθόν, που είναι : “b>(πολλοί δεν το ξέρουν καν)“
ο οποίος δεν ήταν δεδομένος, αφού ουκ ολίγοι αντιδρούσαν στην ελληνική ένταξη, με πρώτους και αυτήν την φορά, τους Γερμανούς και συγκεκριμένα την τότε κυβέρνηση συνασπισμού σοσιλαδημοκρατών – Ελεύθερων Δημοκρατών του Χέλμουτ Σμιτ.
Αυτό πράγματι το θυμάμαι. Είχε δώσει τότε συνέντευξη ο Schmidt στον Larry King. Μιλώντας γιά πολλά θέματα, μεταξύ των οποίων γιά την ένταξη πολλών χωρών στην Ευρωζώνη, ο Schmidt είπε σε μιά στιγμή (παραφράζω), “Ι think that countries like Greece will never manage to meet the criteria for entry”
Ό,τι έγινε τότε, αγαπητέ Κώστα, έγινε. Η χώρα εισήλθε στην ΕΟΚ και κέρδισε από αυτήν.
Το θέμα είναι το τι γίνεται τώρα.
Και αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ένα σκέτο δράμα. Οι σορτάκηδες πήραν χαμπάρι τα χάλια μας και δεν έχουν σκοπό να αφήσουν το ελληνικό δημόσιο σε χλωρό κλαρί. Θα του αποσπάσουν το όσο μεγαλύτερο επιτόκιο μπορούν τώρα που έχει ανάγκη και ακριβώς την στιγμή, που το δανειακό πρόγραμμα της χώρας είναι τόσο επιβαρυμένο, αφού τον Μάϊο ο Παπακωνσταντίνου θα βγει να δανειστεί 12.000.000.000 €. Οι σορτάκηδες το ξέρουν και περιμένουν στην γωνία, για το “κατάλληλο” γι’ αυτούς επιτόκιο και γι’ αυτό και καλλιεργούν το συμφέρον για τους δανειστές κλίμα, έτσι ώστε όταν η Ελλάδα βγει να δανειστεί, να έχουν διαμορφωθεί σε υψηλά επίπεδα τα επιτόκια.
Και οι μεν σορτάκηδες κάνουν την δουλειά τους, αφού τους αφήνουν να την κάνουν.
Το θέμα είναι το τι κάνουν οι “δικοί” μας, δηλαδή ο ΓΑΠ (όταν δεν μας δείχνει τις ικανότητές του στην κωπηλασία) και η παρέα του, οι οποίοι κάνουν, συνεχώς, δηλώσεις, οι οποίες σπεκουλάρονται από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές και φυσικά τροφοδοτούν το κλίμα που επιδιώκουν να δημιουργήσουν οι σορτάκηδες (σε τέτοιον βαθμό που είναι να αναρωτιέται κάποιος, αν υπάρχει συγκεκριμένο συμφέρον από αυτό το παιχνίδι, καθώς και το που και σε ποιόν, ή σε ποιούς, εντοπίζεται αυτό το συγκεκριμένο συμφέρον).
Βέβαια, οι σορτάκηδες θα έκαναν την δουλειά τους, που είναι να ανεβάσουν τα επιτόκια δανεισμού των όποιων ελληνικών ενεχύρων και χρεωγράφων στα ύψη, εν όψει του ελληνικού δανεισμού του Μαΐου και δεν περιμένουν τους κυβερνητικούς παράγοντες για να τους βοηθήσουν σε αυτήν την προσπάθεια. Αλλά, παρ’ όλ’ αυτά και οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν τηρούν την πρέπουσα “σιγήν ασυρμάτου”, που χρειάζεται σε αυτές τις δουλειές και σε αυτές τις περιστάσεις, λες και διαχειρίζονται την περιουσία ξένων (αν και δεν αποκλείεται να επικρατεί και αυτή η λογική).
Τα διαφορικά επιτόκια των (υπό έκδοση) ελληνικών ομολόγων έφθασαν σήμερα (7/4/2010) στις 412 μονάδες βάσης, ενώ χθές είχαν φθάσει στις 411! Και αυτό είναι απότοκο των δηλώσεων ότι θα πάνε να δανειστούν, σε δολλάρια, στις αμερικανικές ή στις ασιατικές αγορές και ότι δεν τους αρέσει (τώρα – αν και προηγουμένως το χρησιμοποιούσαν ως … διαπραγματευτικό ατού, με όλα τα καραγκιοζιλίκια, που αποκαλύφθηκαν στην Σύνοδο της 25/3/2010, όταν η Μέρκελ τους είπε να στραφούν σε αυτό και το επέβαλε, ως συμμετόχο, στον γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό μηχανισμό στήριξης) το Δ.Ν.Τ. και ότι θέλουν να αλλάξουν την απόφαση των 27 ηγετών της Ε.Ε., απομακρύνοντας το Δ.Ν.Τ. από τον εν λόγω μηχανισμό.
Για να κάνουν σήμερα, πάλι, πίσω, βλέποντας τα διαφορικά επιτόκια να εκτοξεύονται στις 412 μ.β. και να πουν, δια του ΓΑΠ, ότι δεν συζητούν τώρα αλλαγή του μηχανισμού στήριξης, αλλά αυτή η συζήτηση γίνεται για το μέλλον!
Μάλλον, ο ΓΑΠ, μετά τον τσακωμό του με τον Τρισέ και τους ευρωτραπεζίτες τον περασμένο Νοέμβριο, έναν τσακωμό που έφθασε τα πράγματα σε αυτά τα χάλια, που βρίσκονται σήμερα, έχει συμμαχήσει μαζύ τους, κατά της γερμανικής πολιτικής ελίτ και των δορυφόρων τους, με κύριο σημείο συμφωνίας την απομάκρυνση του Δ.Ν.Τ. από τον μηχανισμό στήριξης και την επαναδιαπραγμάτευση ενός νέου μηχανισμού, περισσότερο αποτελεσματικού και κυρίως ευρωπαϊκού (οι ευρωτραπεζίτες, προφανώς θεωρούν ότι ο υποκατάστατος μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας (και αύριο άλλης ή άλλων οικονομιών της ευρωζώνης),αυτός δηλαδή που πρόσφερε ο Τρισέ, με την ανακοίνωσή του, λίγο πριν από την γερμανικής εμπνεύσεως απόφαση των ηγετών της Ε.Ε. στις 25/3/2010, με την οποία ανακοίνωση αποδέχτηκε τα ελληνικά ομόλογα, ως αποδεκτά μέσα πληρωμών από την Ε.Κ.Τ., ανεξαρτήτως αξιολόγησής τους, είναι κοστοβόρος για την ευρωτράπεζα, αφού οι σορτάκηδες συνεχίζουν να σπεκουλάρουν πάνω στα ελληνικά ομόλογα και να αφαιρούν έτσι χρήμα από την Ε.Κ.Τ., αυξάνοντας το κόστος τους).
Δεν πρέπει να έχουν άδικο σε αυτό οι ευρωτραπεζίτες, αλλά και οι σορτάκηδες δεν είναι βλάκες, διότι έχουν αντιληφθεί ότι ο μηχανισμός στήριξης είναι ετοιμοθάνατος από τα γεννοφάσκια του και ότι οι συζητήσεις για την αλλαγή του είναι υπαρκτές, όπως, άλλωστε, είπε σήμερα και ο ΓΑΠ, παρά τις όποιες διαψεύσεις, οι οποίες ουσιαστικά μεταθέτουν χρονικά στο μέλλον το πρόβλημα και αυτό είναι ακόμα χειρότερο, διότι το καθιστά πρόβλημα με απροσδιόριστη λύση!
Ως εκ τούτου, λοιπόν, οι κερδοακοπικές κινήσεις γίνονται πάνω σε ένα πολύ υπαρκτό έδαφος και διευκολύνονται τα μάλλα από τις όποιες κινήσεις και δηλώσεις, που συντηρούν το θέμα. Και όλοι μαζύ (κυρίως ο ΓΑΠ και δευτερευόντως, οι ευρωτραπεζίτες) ενεργούν έτσι ώστε τα διαφορικά επιτόκια να αυξάνουν και να γίνονται ολοένα και περισσότερο ακριβά για την ελληνική οικονομία και την Ε.Κ.Τ., η οποία θα κληθεί γρήγορα να τα αποπληρώσει.
Και φυσικά το πράγμα θα κυλίσει έτσι, μέχρι να υλοποιήσει το ελληνικό δημόσιο το δανειακό του πρόγραμμα για τον Μάϊο, ύψους 12 δισ. ευρώ.
Οπότε αναφύεται το ερώτημα (το οποίο κρίνει και τις όποιες κινήσεις της κυβέρνησης του ΓΑΠ από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι σήμερα) :
ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ, ΤΩΝ ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΓΑΠ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΤΙΚΟ;
Όχι μόνον όφελος δεν υπήρξε, αλλά υπήρξε πλήρης καταστροφή, αφού τα διαφορικά επιτόκια δανεισμού του ελληνικού δημοσίου εκτοξεύτηκαν σε δυσθεώρητα επίπεδα το εξάμηνο από τις 23/9/2009 έως τις 23/3/2010 και όπως βλέπουμε αυτή η ανηφόρα συνεχίζεται ακάθεκτη και σήμερα.
Στο μπλογκ μου και το θέμα : “Ελληνική στάση πληρωμών : Σημασία έχει η ουσία των λεγομένων και όχι οι εντυπώσεις. (Μια ανταπάντηση σε σχόλιο του . Στέφανου Αθανασιάδη)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/stashpliromon2stephanosathanassiadis.html , έχω αναδημοσιεύσει έναν πίνακα του Υπουργείου Οικονομικών, που δείχνει την εξέλιξη των διαφορικών επιτοκίων.
Από τις 23/9/2009 μέχρι τις 1/11/2009 ήσαν πολύ κάτω από τις 150 μ.β. από τις 2/11/2009 μέχρι τις 7/12/2009 ήσαν κάτω από τις 200 μ.β., και γύρω στις 10/12/2009 ξεπέρασαν τις 250 μ.β. όταν ο Τρισέ ανακοίνωσε ότι τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου μπορεί να μην γίνονταν δεκτά το 2011 και από εκεί και πέρα, τα διαφορικά επιτόκια πήραν την ανηφόρα με ιλιγγιώδεις ρυθμούς όταν μπήκε στην μέση η ευρωζώνη με τα όργανά της, φθάνοντας πολύ πάνω από τις 300 και έως τις 405 μ.β. τον Ιανουάριο 2010, για να μείνουν σε επίπεδα πολύ πάνω από τις 300 μ.β. τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του 2010 και να φθάσουμε στα τωρινά ρεκόρ των 412 μ.β.
Με λίγα λόγια ο ΓΑΠ έφερε την πλήρη καταστροφή, δημοσιοποιώντας και μεγαλώνοντας την έκταση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος, μετατρέποντάς το σε χρόνιο πιστωτικό πρόβλημα, με την βλακώδη βοήθεια των ευρωτραπεζιτών και των λοιπών γραφειοκρατών της ευρωζώνης, που βρήκαν μια ευκαιρία να τιμωρήσουν την Ελλάδα και να ανοίξουν, ανοήτως, τους ασκούς του Αιόλου για όλη την ευρωζώνη.
Και αυτό από εδώ και πέρα δεν αντιμετωπίζεται εύκολα, αφού με την κατάρρευση και του τελευταίου ίχνους αξιοπιστίας της ελληνικής οικονομίας, συνεπικουρούντος και του γερμανικού δογματισμού, το πρόβλημα έχει καταστεί δυσκολοδιαχειρίσιμο.
Και όλα αυτά, χάρη στις απίθανες “ικανότητες” του ΓΑΠ και του επιτελείου του.
Πνίγηκαν, κυριολεκτικά, σε μια γουλιά νερό!!!
Συμφωνώ κύριε Αναστασόπουλε. Αλλά όπως έχετε δηλώσει ΔΕΝ σας αρέσει ο Κώστας Σημίτης. Ετσι θα φάτε ΓΑΠ στην μάπα (excuse my French).
Yπάρχει τρόπος ΕΞΟΔΟΥ, αλλά ΔΕΝ αρέσει.
Συνεπώς, ΜΗ σκοτώνεστε να γράφετε mundane banalities και να επαναλαμβάνεσθε. Γίνεστε κουραστικός ενόσω ΔΕΝ προχωρούμε ούτε ένα εκατοστό μπρος αλλά όπισθεν ολοταχώς!!!
Γειά σας παιδιά,ρίξτε και μια ματιά σε ένα καινούργιο ενδιαφέρον blog http://taairetika.blogspot.com/
Επίδομα εξωτερικού Υπουργείου Εξωτερικών. http://www.equal-rights-greece.com Τα νέα φορολογικά μέτρα βρήκαν τελείως απροετοίμαστους τους συλλόγους του Υπουργείου Εξωτερικών.
Απεργία διπλωματών.Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, διαπιστώνει κανείς ότι μόνο η «Ένωση Διπλωματικών Υπαλλήλων Οικονομικών & Εμπορικών Υποθέσεων» και ο «Σύλλογος Επιμελητών του Υπουργείου Εξωτερικών» έχουν από μία υποτυπώδη ιστοσελίδα. Η μία δεν έχει ενημερωθεί από τότε που φτιάχτηκε και αναφέρει μόνο διατάξεις του καταστατικού του συλλόγου, ενώ η άλλη έχει εγκαταλειφθεί εδώ και δύο χρόνια από έλλειψη ενδιαφέροντος. Και τώρα εμφανίζονται μαθητευόμενοι μάγοι για να τους φτιάξουν ιστοσελίδες που θα ανοίγουν κεφάλαια με το πάτημα ενός κουμπιού, χωρίς να τους εξηγούν, ότι υπάρχει κάποια τεχνική, στην κυριολεξία μια ολόκληρη επιστήμη, η Βελτιστοποίηση Μηχανών Αναζήτησης (Search Engines Optimization) που κάνει μια ιστοσελίδα να ανοίγεται στον αναγνώστη του διαδικτύου, ή χωρίς να τους εξηγούν τη σημασία των λέξεων κλειδιών, που ανεβάζουν την ιστοσελίδα στην πρώτη θέση της κατάταξης της Google Search (τεχνική που την γνώριζαν άριστα οι επιστήμονες που διαχειρίζονταν τα πετυχημένα – από πλευράς αναγνωσιμότητας – μπλογκς της Ντόρας Μπακογιάννη και του Αλέξη Τσίπρα, την εποχή που μεσουρανούσαν στο διαδίκτυο τα προσεκτικά επιλεγμένα – από λέξεις κλειδιά – κείμενά τους).Μόνο όταν κάποιος βάλει στο http://www.alexa.com την ιστοσελίδα που του έφτιαξε ο ειδικός, θα είναι σε θέση να καταλάβει αν τον ξεγέλασε και δεν την επισκέπτεται ούτε γάτα αλλά και ενδεχομένως κανένας χρήστης του διαδίκτυου δεν υποψιάζεται την ύπαρξη της κατά τα άλλα εντυπωσιακής σε εικόνα και κουμπιά ιστοσελίδας, για την οποία θα έχει δώσει τουλάχιστο 1.000 Ευρώ.
Έτσι οι υπάλληλοι του Υπουργείου Εξωτερικών, κυρίως οι διπλωματικοί υπάλληλοι και οι διοικητικοί βρέθηκαν χωρίς φωνή, την ώρα που την είχαν ανάγκη. Σκεφτείτε να είχαν, τώρα, από μια άριστη ιστοσελίδα, με πολλά κεφάλαια, πολλά θέματα, πολλούς υπερ-δεσμούς (hyperlinks), σε πολλές γλώσσες, να είχε συνδέσεις για ταυτόχρονη ενημέρωση σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ένα βήμα για ανάπτυξη ιδεών και υπεράσπιση θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη… Να μην αναφερθούμε και στο «Σύνδεσμο Συνταξιούχων Διπλωματικών Υπαλλήλων»……..
Προτιμήθηκαν άλλες λύσεις. Να μην υπάρχει κανένα βήμα για ανάπτυξη ιδεών. Έστω και αν υπάρχουν τόσοι και τόσοι ειδικοί της πληροφορικής στο χώρο τους, ένας ειδικός κλάδος, και δύο ειδικές Διευθύνσεις του Υπουργείου Εξωτερικών, εκ των οποίων η μία ειδικευμένη στο διαδίκτυο. Προτιμήθηκε το να υπάρχουν μόνο τα μπλογκς και οι προσωπικές ιστοσελίδες της Ντόρας Μπακογιάννη για να μη φαίνεται ότι διαφωνούσαν με την «κυρία Υπουργό» που πίστευαν τότε ότι θα τους εξασφάλιζε τη λαμπρή ζωή και την ομαλή υπηρεσιακή εξέλιξη. Και τώρα που ήρθε η λαίλαπα…
Τώρα βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από τα αποκαΐδια…
Αυτές ήταν επιλογές των υπαλλήλων του Υπουργείου Εξωτερικών. Κατά τη γνώμη μου, δεν θα αλλάξουν εύκολα – μέσα στις διαδικασίες των συλλόγων τους – τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης που έχουν μάθει τις τελευταίες δεκαετίες, έστω και αν το επίδομα εξωτερικού και οι λοιπές συνολικές αποδοχές τους φτάσουν κάποια μέρα στο επίπεδο της λίθινης εποχής. Μάλλον θα συνεχίσουν την περιφρόνησή τους προς αυτούς τους «αφελείς» που αγωνίζονται για την επικράτηση των ατομικών δικαιωμάτων και της ισονομίας στο δημόσιο βίο και σε σχέση με την εξουσία.
Όμως πέρα από το Υπουργείο Εξωτερικών, τα νέα μέτρα, τόσο τα φορολογικά που σε πολλά σημεία είναι αντίθετα και προς τις αρχές του δικαίου και της φορολογικής ισονομίας και ίσων βαρών που καθιερώνει το Σύνταγμα, όσο και οι συνθήκες του εργασιακού μεσαίωνα που προωθούνται, δήθεν σαν μόνη λύση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με τα λίγα έστω θεμελιωμένα δικαιώματα της Συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπως έχουν διαμορφωθεί από τη νομολογία των αντίστοιχων ευρωπαϊκών δικαστηρίων.
Μπροστά σε αυτή τη ζοφερή εξέλιξη που διαγράφεται, η ιστοσελίδα http://www.equal-rights-greece.com που δεν έπαψε να αγωνίζεται για την επικράτηση των αρχών της ισονομίας σε όλους τους τομείς, και εκτός του Υπουργείου Εξωτερικών, χωρίς διάκριση, θα συνεχίσει να αγωνίζεται για την επικράτηση του δικαίου και της δικαιοσύνης, με όπλα τις ευρωπαϊκές νομολογίες που είναι υποχρεωτικές για τη χώρα μας (παρόλο που τις χλεύαζαν μέχρι σήμερα οι διπλωμάτες που είχαν ταυτιστεί με την εξουσία και συμμετέχουν στην παράνομη και αναιτιολόγητη έκδοση αποφάσεων των συλλογικών οργάνων του ΥΠΕΞ). Οι νομολογίες αυτές έχουν γίνει, σιγά σιγά, με επίμονους δικαστικούς αγώνες στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που μοιάζουν με αυτούς στους οποίους μετέχει και στην Ελλάδα η σελίδα http://www.equal-rights-greece.com, τα βασικότερα όπλα για την προστασία της ισότητας στην εργασία, την αποφυγή διακρίσεων στην απασχόληση, την προστασία της περιουσίας από την άδικη φορολόγηση κλπ, με προοπτική να καλύψουν ακόμα και τομείς για τους οποίους η Ε.Ε. εθεωρείτο ανέκαθεν ως υπερβολικά συντηρητική.
Με εθελοντική βοήθεια, η σελίδα http://www.equal-rights-greece.com θα μπορούσε πιο γρήγορα να καλύψει και τους τομείς που θίγονται με το πρόσχημα την λήψη μέτρων της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. και θα μεταφραστεί παράλληλα σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες για να υπάρχη πληρέστερη ενημέρωση των ευρωπαίων εταίρων μας και συναδέλφων ευρωπαίων υπαλλήλων, παράλληλα με την προσπάθεια εξεύρεσης καθημερινών πρακτικών λύσεων κατά των κυβερνητικών αυθαιρεσιών (λ.χ. Στην περίπτωση του Υπουργείου Εξωτερικών θα μπορούσαν να υποβάλλονται όλες οι αποδείξεις δαπανών στο εξωτερικό που δεν καλύπτονται από το «επίδομα εξωτερικής υπηρεσίας» και να γίνεται προσφυγή σε περίπτωση απόρριψής τους, να δημιουργηθεί stand-by τέτοια νομική υπηρεσία προσφυγών, με βάση την «αστική ευθύνη του κράτους του άρθρου 105 του Εισαγ. Νόμου του Αστικού Κώδικα», για όλους τους υπαλλήλους.. κλπ, αλλά η περίπτωση αυτή θα πρέπει να αποκλειστεί μια και υπάρχει ήδη διαπιστωμένη άρνηση των Υπαλλήλων του ΥΠΕΞ να συνεργαστούν σε οποιαδήποτε κίνηση για υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών συνταγματικών δικαιωμάτων των διοικουμένων).
Χωρίς βοήθεια, ακόμα και με χλευασμό, πάλι η η ιστοσελίδα http://www.equal-rights-greece.com θα αγωνιστεί έστω και πιο αργά, σε άλλους τομείς έξω από το Υπουργείο Εξωτερικών, στο πλευρό των λοιπών εργαζόμενων, προς επίτευξη αυτού του σκοπού, σε μια εποχή που υπάρχει κατάρρευση των ηθικών αξιών και αδιαφορία του κοινού – ιδιαίτερα στο διαδίκτυο – για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης.
Γεια σας
Είμαι η κ. Susan Larry επικυρωμένο τοκογλύφος που προσφέρει όλα τα είδη δανείων
στις ακόλουθες κατηγορίες: Δάνειο Επαγγελματικής Investment Δανείου για την εξόφληση
Γραμμάτια Δάνειο για την αποπληρωμή οφειλών εγχειρόγραφοι Δανείου Ασφαλής Δανείου Προσωπικό Δάνειο
Χρηματοοικονομικές εταιρείες εταιρία μας είναι το σωστό μέρος για σας.
Προσφέρουμε όλους τους τύπους δανείων, όπως:
Επιχειρηματικά Δάνεια
Το χρέος που Εδραίωση δανείου
Αναχρηματοδότηση
Κατασκευή δάνειο
Φοιτητικό δάνειο
Οχήματος Δάνεια
Παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας τώρα για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες του δανείου σας τώρα, γιατί αυτό το δάνειο
προσφέρουν το τελευταίο, γιατί είναι εγγυημένα για να πάρει το δάνειο αυτό εδώ. E-mail:
susaninvestmentfunds@gmail.com
[…] ανένδοτο στους “κερδοσκόπους” και στα CDS . Εμείς τότε είχαμε ρισκάρει δύο προβλέψεις: ότι η δημοσιονομική […]
Nα μαζευτείτε και σεις του Υπουργείου Εξωτερικών. Λαϊκά παιδιά είστε, οι περισσότεροι αγράμματα παιδιά αξιωματικών και μικροαστοί μέχρι ναυτίας. Αν δεν σας αρέσει να παραιτηθείτε
[…] πρώτοι μιλήσαμε για την μη-βιωσιμότητα του χρέους πριν ακόμα έρθει το ΔΝΤ. Μετά την έλευση της τρόικας υποστηρίζαμε […]
[…] του ευρώ πηγαίνει περίφημα . Έτσι γι άλλη μια φορά, το αναπόφευκτο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους αναβάλλεται (με […]