Μερικές αριστερές σκέψεις για τον ΟΣΕ
Μαρ 31st, 2008 | Διονύσης Γουσέτης| Κατηγορία: Ελλάδα |
Email This Post
|
Print This Post
|
Δε χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή στο διάβασμα του διαλόγου μεταξύ του υπουργού Μεταφορών Κ. Χατζηδάκη και του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνη. Είναι αναμάσημα όλων των διαλόγων που αφορούν ιδιωτικοποιήσεις, εθελούσια έξοδο κλπ. του δημόσιου τομέα (ΔΕΗ, ΟΤΕ, λιμάνια, μετρό, νερό). Τούτη τη φορά (Αυγή, 29/2), ο διάλογος αφορούσε τον ΟΣΕ.
Λέει σε μια στιγμή ο Π. Λαφαζάνης: «[Την εθελούσια έξοδο] την κάνετε, γιατί έχετε στόχο να παραδώσετε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα». Με αυτή τη δήλωση, αυτομάτως ομολογεί δυο πράγματα:
α) Ότι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ πλεονάζουν. Το πλεονάζον προσωπικό είναι σε αριθμούς τεράστιο. Για παράδειγμα, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, με 1.900 υπαλλήλους έχει -σύμφωνα με τον υπουργό- γύρω στους 500 διοικητικούς, ενώ όλος ο υπόλοιπος όμιλος, με 5.500 υπαλλήλους, έχει μόνο 200 διοικητικούς υπαλλήλους.
β) Ότι λόγω αυτού, οι εταιρείες κινούνται με παθητικό. Το 1997, υπολογίστηκε ότι ο ΟΣΕ όχι μόνο δεν πληρώνεται, αλλά «πληρώνει» κάθε επιβάτη με 33 ευρώ για να τον μεταφέρει. Αν τον μετέφερε με ταξί από Αθήνα σε Θεσσαλονίκη θα ζημίωνε λιγότερο. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα. Κανένας ιδιώτης, ούτε ο Π. Λαφαζάνης, δεν θα χρηματοδοτούσε μια τόσο ζημιογόνα εταιρεία με τόσους αραχτούς υπαλλήλους. Αλλά και στο δημόσιο κανένας αρμόδιος, όσο ανεπαρκής και αν είναι, δεν θα έπαιρνε τέτοιες παράλογες και καταστροφικές αποφάσεις -κι ας μην πλήρωνε από την τσέπη του- αν δεν υπήρχε άλλη αιτία.
Ποια είναι η άλλη αιτία; Μα, οι πελατειακές σχέσεις. Να «βολέψουμε» κάνα δικό μας παιδί. Με αυτό το «βόλεμα» όμως, πετυχαίνουμε τρία πράγματα:
1. Επειδή πρόκειται να «βολέψουμε», δεν υπάρχει κανένα κριτήριο αξιοκρατίας. Όχι ότι η αξιοκρατία έχει σημασία για την εταιρεία. Για βόλεμα και όχι για παραγωγική εργασία πρόκειται. Έχει όμως σημασία από τη σκοπιά των διακρίσεων. Στην ανασφαλή Ελλάδα, όπου το 61% των διπλωματούχων ΑΕΙ ονειρεύεται μια θέση στο δημόσιο, ο διορισμός κάθε «πελάτη» αδικεί χιλιάδες ικανότερους που μένουν απέξω, πράγμα αντίθετο στην κοινωνική δικαιοσύνη της αριστεράς.
2. Τον «βολεμένο» αραχτό, τον πληρώνουν οι αδικημένοι και όλοι εμείς οι υπόλοιποι, πράγμα που επιβαρύνει ιδιαίτερα την εργατική τάξη.
3. Κάποια στιγμή η εταιρεία δεν αντέχει άλλο τις συσσωρευμένες ζημιές και πρέπει να απαλλαγεί από τις αργομισθίες. Τότε, τους «βολεμένους» τους χρυσοπληρώνουμε με δελεαστικές προτάσεις εθελουσίας εξόδου. Τόσο δελεαστικές, ώστε να αντισταθμίζουν την παχυλή αργομισθία και την επίσης παχυλή προσδοκώμενη σύνταξη από ένα «ευγενές» ταμείο, για το οποίο σήμερα δίνουν σκληρή μάχη.
Θα έπρεπε η πλειοψηφική φωνή των αδικούμενων να κυριαρχήσει. Όμως όχι. Επιβάλλεται και εισακούεται η φωνή της μειοψηφίας των «βολεμένων». Επειδή οι «βολεμένοι» έχουν στο μεταξύ οργανωθεί. Ως οργανωμένοι, εισακούονται από τους κυβερνώντες για δυο λόγους: να αποφεύγουν τις φασαρίες ή τις διαδηλώσεις και να αγρεύουν ψήφους από αυτούς, χωρίς να χάνουν ψήφους από τους άλλους, τους πολλούς αδικημένους. Δεν χάνουν ψήφους, διότι εκείνοι δεν έχουν μήτε οργάνωση μήτε καν συνείδηση της συνολικής διάστασης της αδικίας που τους έγινε. Συνεπώς, δεν έχουν φωνή, ούτε ειδικό ενδιαφέρον. Λείπει η καθοδήγηση της αριστεράς.
Όταν τα πράγματα φθάνουν στο μη περαιτέρω και χρειάζονται κάποια μέτρα κατά των «βολεμένων» για μείωση της σπατάλης, τότε επιστρατεύονται από αυτούς άλλα όπλα. Πρώτο είναι το όπλο της κατάληψης. Οι «εργαζόμενοι» (εργατοπατέρες) καταλαμβάνουν τα γραφεία της δημόσιας εταιρείας και εμποδίζουν τις συνεδριάσεις του Δ.Σ. Βεβαίως, οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται νόμιμα στο Δ.Σ. της εταιρείας. Μπορούν να καταψηφίσουν τις αποφάσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν. Αλλά αυτό δεν τους αρκεί. Πρέπει και να επιβάλουν τη γνώμη τους στην πλειοψηφία, με μεθόδους πραξικοπηματικές, δικτατορικές.
Ύστερα, έρχεται η μέθοδος του εκβιασμού δια της απεργίας, δηλαδή της ομηρείας. Επειδή το αντικείμενο της εργασίας τους αφορά το δημόσιο, δηλαδή όλους εμάς, η απεργία δεν στρέφεται ενάντια σε κάποια αφεντικά, αλλά ενάντια στην κοινωνία, που τη χρησιμοποιούν ως όμηρο για να εκβιάζουν την κυβέρνηση. Η απεργία έχει διαλεκτικά μετασχηματιστεί στο αντίθετό της: από όπλο των πολλών ενάντια στους λίγους εργοδότες, έγινε όπλο των λίγων ενάντια στους πολλούς εργοδότες που είμαστε όλοι εμείς. Η απεργία στον ιδιωτικό τομέα πρακτικά εξέλιπε.
Και το ερώτημα: γιατί η αριστερά προωθεί και επιβάλλει αυτή τη μη αριστερή πρακτική; Εντάξει, προτιμάμε τις δημόσιες επιχειρήσεις. Όμως, μπορούμε να τις υποστηρίζουμε φετιχιστικά όταν επιβαρύνουν, αντί να ανακουφίζουν, την εργατική τάξη και τους συμμάχους της; Μπορούν να διορθωθούν; Πώς; Κρίσιμα ερωτήματα, που γίνονται κρισιμότερα τώρα που οι μάζες του 18% ετοιμάζονται να καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα του Μαξίμου. Αλέξη χρειαζόμαστε επειγόντως φρέσκες αριστερές ιδέες.
Αγαπητέ Διονύση,
Για ποιές φρέσκες αριστερές ιδέες μιλάς? Εδώ δεν υπάρχουν καν σκέτες αριστερές προτάσεις: Απτές, πρακτικές και εφαρμόσιμες, και όχι ουτοπικές όπως είναι στην πλειοψηφία τους όσες κατά καιρούς διατυπώνονται από τα στελέχη <>, ή <> ή (η αδυναμία μου!) <> όπως αρέσκονται στο να αυτοαποκαλούνται, λες και όλοι οι άλλοι είναι μέλη κάποιας φασιστικής παράταξης που υπάρχει μόνο στην φαντασία τους.
Συνοπτικά (γιατί αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να γράψω βιβλίο στο θέμα) η Ελλάδα πλέον είναι χωρισμένη σε δύο ομάδες: Όχι στους πλούσιους και στους φτωχούς, όπως ήταν μία φορά και έναν καιρό, αλλά (α) στους βολεμένους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, και (β) σε όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι όχι μόνο μοχθούν 10 και 12 ώρες την ημέρα για να βγάλουν το μεροκάματό τους, αλλά είναι και ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ (μέσω της φορολογίας) να επιβαρύνονται με το κόστος συντήρησης των πρώτων, είτε αυτό το μετράμε σε χρηματικούς όρους (αδικαιολόγητα μεγαλύτεροι μισθοί – χαμηλή παραγωγικότητα) είτε με ποιοτικά χαρακτηριστικά (έλλειψη ποιότητας ζωής από συνεχιζόμενες απεργίες παύλα καταλήψεις παύλα διεκδικήσεις παύλα αγώνες παύλα ότι γουστάρουμε κάνουμε γιατί είμαστε κράτος εν κράτει). Και το κυριότερο απ’όλα, είναι αυτό το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας που σε πιάνει, εσένα τον απλό πολίτη, ΟΧΙ για να φτάσεις τον καλύτερο, όπως θα’πρεπε, ΑΛΛΑ να μοιάσεις στον χειρότερο: <>.
Περίμενα πως με την ΝΔ στην εξουσία όλα αυτά κάπως θα διορθωνόντουσαν, όμως αυτοί πάλι κάνουν διαγωνισμό με τους προηγούμενους για το ποιός θα βάλει τους περισσότερους δικούς τους στο Δημόσιο!
Θέλω να δώ πότε επιτέλους θα έρθει μια κυβέρνηση και θα πει, ΤΟΣΟΥΣ δημοσίους υπαλλήλους έχουμε, ΤΟΣΕΣ πραγματικές ανάγκες έχουμε, ΤΟΣΟ τους πληρώνουμε, ΤΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ τους πληρώνουμε, άρα ΤΟΣΟ ΘΑ τους πληρώσουμε απο εδώ και στο εξής! Αυξήσεις 2009 -20% (ΜΕΙΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΤΙΣ ΕΚΑΤΟ) και όποιου δεν του αρέσει ας παραιτηθεί (για να δούμε και πόσο κοστολογούν την μονιμότητα – ενώ όλοι είναι από το πρωί έως το βράδυ σε διαδηλώσεις και πορείες, όλοι ΓΑΡΓΑΡΑ την κάνουν). Φυσικά, ΚΑΝΕΙΣ δεν θα έφευγε από το Δημόσιο, και με μείωση μισθών 20%!!! Άρα για ποιόν λόγο να μην την κάνουμε? Έχει άραγε υπολογίσει κανείς τί θα μπορούσαμε ως χώρα να κάνουμε με τα λεφτά αυτά? Πόσους τομείς θα μπορούσαμε να ενισχύσουμε (Παιδεία, έρευνα στα Πανεπιστήμια και άλλους 100 τομείς) αντί να ανεχόμαστε να πληρώνουμε Ολυμπιακή, ΟΣΕ και όλο το κακό συνανπάντημα, παρότι έχουμε σταθερά λόγους χρέους προς ΑΕΠ στο 100% και μονίμως δημοσιονομικά ελλείμματα?
Οι απόψεις που εκφράζω πιο πάνω και που εκφράζεις Διονύση, είναι τόσο λογικές που μόνο στην Ελλάδα θα φαίνονταν παράλογες…
Πώς μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά η παραγωγικότητα/αποδοτικότητα ενός εργαζομένου στο δημόσιο?
Παραμένω με την αίσθηση ότι μέριμνα των αριστερών (οφείλει να) είναι η ευημερία των πολιτών. Αυτό βέβαια κατακρεουργείται από το δογματισμό του Λένιν, του Στάλιν, του Μάο και άλλων δογματικών κοσμοδιορθωτών. Η Ευρωαριστερά, με τον ευρωκομμουνισμό, έχει κάνει την αυτοκριτική της και έγινε υποστηρικτής της ελευθερίας και της δημοκρατίας. όμως, η ελληνική αριστερά έμεινε περισσότερο ελληνική και λιγότερο αριστερά. Υπηρετεί όχι τους πολίτες, αλλά την ανατολίτικη ελληνική ιδιοπροσωπεία.
Το οξύμωρο είναι ότι αυτή η ρουσφετολόγική εκμετάλευση του μεγάλου κράτους είναι αυτή που σε μεγάλο βαθμό έχει σε ένα μεγάλο βαθμό εγκλωβίσει μεγάλα τμήματα ψηφοφόρών -κυρίως στην επαρχία – στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας απομακρύνοντας τους και απο την αριστερά.
Η αριστερά λοιπόν αντί να κόψει αυτόν τον αιμοδότη του δικοματισμου αντιθέτως και παραδόξως πλειοδοτεί ζητώντας και άλλα προνόμια και άλλες μονιμοποιήσεις αργομίσθών κτλ κτλ.
Αυτό φαίνεται στο ότι από τη μία καταγγέλει η αριστερά ρουσφετολογικές προσλήψεις – εκτός ΑΣΕΠ – και από την άλλη ζητάει μονιμοποίηση όλων των – ρουσφετολογικα σε μεγάλο βαθμό – προσληφθέντων συμβασιούχων.
Επίσης το ότι εστώ και με τις επιταγές της Ε.Ε. οι κυβερνήσεις έχουν λιγότερες δυνατότητες ρουσφετιών και χαριστικών ρυθμίσεων σε σχέση με το παρελθόν δεν είναι και τόσο άσχετο με την πτώση του δικοματισμού γιατί με τον τρόπο που δουλευει το πολιτικό μας σύστημα μεγάλο μέρος αυτών που βλεπουν ότι το σύστημα δεν μπορεί πλέον να τους βολέψει κάπου αρχίζουν και ανεξαρτητοποιούνται απο τις συμπληγάδες του δικοματισμού. Το κακό είναι ότι η αριστερά στην ουσία τους μαζεύει υποσχόμενη στην ουσία ότι θα δώσει τη μάχη ωστε να το κράτος θα έχει να δώσει και το κάτιτις του στον καθένα, αντί ως όφειλει να σπάσει αυτο το αρπωστημένο πλέγμα αντιληψεων.
Ο διαχωρισμός αριστερά, δεξιά σε μερικές δεκαετίες δεν θα έχει νόημα.
Για τους σκεπτωμενους, ουτε τώρα έχει.
Το μόνο που την τροφοδοτεί είναι η αδράνεια της σκέψης των μαζων.
Η τοποθέτηση του συγραφέα ειναι λάθος.
Δεν ειναι μόνο η αριστερά που ευαγγελίζεται το δικαιωμα στην τεμπελιά και την αργομισθία.
Νομίζω ειναι από τα λίγα θέματα που υπάρχει ομοφωνία.
Αν προσπαθήσω να ακολουθήσω την σκέψη του, ισως να αναφερεται στην αριστερα,
επειδή θεωρεί τον χώρο αυτό ελπιδοφόρο (αρκετα προσβλητικό αυτό και προαπαιτεί πλήρη άγνοια),
ή απλά το μυαλό του έχει αποδεσμευτει από τις συγχρονες πλάνες,
αλλά η καρδιά του ήταν και ειναι με την αριστερά, επειδή όπως και πολλοί άλλοι γενήθηκαν έτσι,
και μεγαλώσανε έτσι και έγιναν παναθηναικοί,ολυμπιακοί ή πανιώνιοι.
Κλασικό ανθρωπινο δράμα δηλαδή.
Συμπληρωματικά σ’όσα σχολίασε ο Μάριος. Υπάρχει κι ένας άλλος διαχωρισμός, που δεν είναι του παρόντος να τον σχολιάσουμε, δηλαδή εκτός από το κράτος των δημοσίων υπαλλήλων από την μία πλευρά, και το κράτος των άλλων Ελλήνων από την άλλη, υπάρχει και το κράτος των Αθηνών από την μία και το κράτος της άλλης Ελλάδος από την άλλη.
Όπως ό,τι γίνεται στην Αθήνα, καλό ή κακό, οτιδήποτε απασχολεί την Αθήνα απασχολεί κι ολόκληρη την Ελλάδα, έτσι και με τους δημοσίους. Αν απολυθεί κάποιος, που εργάζεται στον δημόσιο τομέα, αυτόματα κινητοποιούνται κανάλια, εργατοπατέρες, υπουργοί νοιάζονται πώς να του εξασφαλίσουν εργασία , το θέμα απασχολεί όλους, εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, συνταξιούχους κι από την άλλη, αν κλείνει μία βιομηχανία, στην Πέλλα επί παραδείγματι και μένουν στον δρόμο δεκάδες εργάτες, κανείς δεν νοιάζεται. Ίσως γιατί αυτοί είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Όσο γι’αυτό που σχολιάστηκε για το θέμα των αποδοχών των στο δημόσιο, υπό στενή και ευρεία έννοια εργαζομένων, θα πρότεινα κάποιο τολμηρό, πλην όμως δίκαιο, μέτρο που αφορά στις αποδοχές τους: Να αμείβονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών και οι αμοιβές να καθορίζονται κατά βάσιν ανάλογα με την προσφορά υποψηφίων γιά την κατάληψη αυτής της θέσης. Όταν πριν από λίγο καιρό, γιά 2.000 θέσεις στην ΔΕΗ, εμφανίστηκαν 50.000 υποψήφιοι, δεν θα πρέπει η διοίκηση της ΔΕΗ να σκεφθεί, όπως σκέπτεται και ο τελευταίος επιχειρηματίας, που γιά μία θέση πχ γραμματέως που ζητά εμφανίζονται 25: Της δίνει απλώς τον βασικό.
Δεν είναι δυνατόν κανείς να μην θέλει να κάνει επάγγελμα σχετικό με την οικοδομή, εργασίες που κάνουν συνήθως οι ξένοι, κι από την άλλη, όταν προκηρύσσουν οι δήμοι μία θέση γιά σκουπιδιάρη, να εμφανίζονται πολλαπλάσιοι. Κάποτε πρέπει να δούμε πώς λειτουργεί η αγορά και να αμείψουμε τις θέσεις εργασίας ανάλογα με την δυσκολία την οποία έχει η συγκεκριμμένη θέση και την προσέλευση των υποψηφίων γιά την κατάληψη αυτής της θέσης και όχι με κριτήρια άσχετα με την παραγωγικότητα. Διότι η αγορά είναι η μόνη η οποία δίνει πιό αξιοκρατικά απ’όλες τις άλλες μεθόδους αμοιβής, τις πιό δίκαιες αμοιβές…
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Ηρακλή, και αυτό ήθελα να δείξω, ότι θα μπορούσαμε ως Κράτος να εξοικονομήσουμε τεράστιους πόρους από την σωστή τιμολόγηση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Και βέβαια, χωρίς (μεγάλες) επιπτώσεις στην συνολική ζήτηση: Για παράδειγμα, δεν θα έριχνα τους μισθούς στο -20% με την μία, αλλά κάθε χρόνο κατά -5% για 4 χρόνια, ώστε να μην είναι τόσο αισθητή στην οικονομία η μείωση αυτή. Λόγω του χαρακτηριστικού της μονιμότητας, η οποία τιμολογείται σιωπηρά από κάθε εργαζόμενο φυσικά, και βρίσκεται εύκολα αν κάνει κανείς μια δηγματοληψία και ρωτήσει για πόσα περισσότερα λεφτά θα άφηνε κανείς την θέση του δημοσίου με μια αντίστοιχη θέση στον ιδιωτικό τομέα (εγώ πιστεύω τουλάχιστον 500-700 ευρώ μεικτά), τελικά δεν θα έφευγε κανείς από το δημόσιο με μια ανάλογη μείωση μισθών (αλλά και να έφευγε δεν νομίζω να υπήρχε δυσκολία στο να καλυφθούν οι θέσεις!).
Επίσης, φανταστείτε τα οφέλη από outsourcing στις υπηρεσίες καθαρισμού, για παράδειγμα, όπου και λιγότερο θα μας κόστιζαν, και δεν θα είχαμε απεργίες και σκουπίδια στους δρόμους κάθε λίγο.
Δηλαδή, αυτό που γίνεται είναι ότι όπου η αγορά ΔΕΝ λειτουργεί σωστά, το κόστος το πληρώνουμε (πχ καρτέλ κλπ) και όπου ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να λειτουργήσει σωστά και να μας βοηθήσει να εξοικονομήσουμε χρήματα, το όφελος ΔΕΝ το πέρνουμε. Lose – lose situation…
Ἰδέες ὑπάρχουν, ψῆφοι ὑπὲρ τῶν ἰδεῶν αὐτῶν δὲν υπάρχουν. Δικαίωμα τῶν ὑφισταμένων τὴν ἐκμετάλλευση εἶναι νὰ τὴν ὑφίστανται. Ὅταν καταλαμβάνονται σὲ ἐλάχιστες ὧρες 400 σχολεῖα σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, γιατὶ δὲν μπορεῖ ἡ «πλειοψηφία» τοῦ ἀρθρογράφου νὰ καταλάβει 200 ἐφορίες καὶ 200 ΙΚΑ; Διότι δὲν ὑπάρχει!
Ἐκτιμοῦν οἱ ἐρευνητὲς ὅτι τὶς παραμονὲς τῆς Γαλλικῆς ἐπαναστάσεως τὰ παράσιτα στὴν Γαλλία ἦταν τὸ 6% τοῦ πληθυσμοῦ. Καὶ χρειάσθηκε λαιμητόμος γιὰ νὰ τοὺς ἀφαιρεθοῦν τὰ προνόμια. Ἐδῶ ποῦ ἔχουμε ποσοστὸ παρασίτων τοὐλάχιστον ἑξαπλάσιο, εἶναι μάταιο νὰ περιμένουμε μεταρρύθμιση. Κατάρρευση σοβιετικοῦ τύπου εἶναι τὸ πιθανώτερο νὰ συμβεῖ.
Αλήθεια, πόσους δημόσιους υπάλληλους έχει η Ελλάδα και πόσους χρειάζεται; Ξέρει κανένας ή λέμε ό,τι κοτσάνα μας κατεβαίνει στο κεφάλι, στηριζόμενοι στις αιώνιες αλήθειες που ο καθένας πιστεύει ότι κατέχει;
Π.χ, ενώ είναι πασίγνωστο ότι πολλές υπηρεσίες και ΔΕΚΟ έχουν υπεράριθμους υπαλλήλους, πόσες είναι οι ελλείψεις σε πυροσβέστες, νοσηλευτές, γιατρούς, καθηγητές, δασοπροστασία, κοινωνικούς λειτουργούς (για ν’ αναφέρω μερικές μόνο ειδικότητες που μου έρχονται προχείρως στο μυαλό); Και ποιο θα ήταν το τελικό άθροισμα αν γινόταν μια συνεπής και ορθολογική κατανομή; – Όχι ότι δεν θα ‘πρεπε να γίνει βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα – μη τα μπερδεύουμε!
Αυτό έτσι για προβληματισμό, για να μην κάτσω ν’ ασχοληθώ με άλλες έμμονες ιδέες του στυλ “μόνο η αγορά δίνει δίκαιες αμοιβές”, που λέγονται σήμερα, που γίνεται της Πόπης στο χρηματοοικονομικό σύμπαν και τα ξεφτέρια που οδήγησαν εδώ την κατάσταση αναμένουν περίπου 11 δις δολάρια ΜΠΟΝΟΥΣ για τις υπηρεσίες τους…
Και όταν είστε τόσο προχωρημένοι ώστε να γράφετε σε πολυτονικό, πρέπει να ξέρετε ότι τα ορθογραφικά λάθη βγάζουν ακόμα περισσότερο μάτι μ’ αυτό το σύστημα: “Πιθανότερο” και όχι πιθανώτερο, “πού” με οξεία όταν δεν είναι ερωτηματικό, “γαλλικής” και όχι Γαλλικής, εκτός αν γράφατε “Γαλλικής Επαναστάσεως”, αλλά σιγά μη βάλουμε κεφαλαίο στην επανάσταση – Θεός φυλάξοι! Τα μεταξωτά βρακιά…
Αγαπητέ Παναγιώτη,
Ρωτάς εάν ξέρει κανένας πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχει η Ελλάδα και πόσους χρειάζεται. Θα σου πώ ότι ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ δεν ξέρει ακριβώς, διότι δεν έχουν καταμετρηθεί ποτέ πραγματικά, άσε που είναι τόσοι πολλοί αποσπασμένοι που δεν βρίσκει κανείς άκρη. Όσο τους πληρώνουμε εσύ και εγώ και δεν αντιδρούμε, δεν θα χρειαστεί ποτέ κανείς να βγάλει άκρη… Έχεις δίκιο στο ότι πολλές ειδικότητες έχουν έλλειψη (όπως νοσηλευτές όπως αναφέρεις) όμως δεν νομίζω ότι το νόημα της συζήτησης εδώ είναι να μην γίνουν προσλήψεις στις ειδικότητες όπου χρειάζονται άτομα. Αντιθέτως, λέμε ότι πρέπει να μειωθούν οι υπεράριθμοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ΟΠΟΥ υπάρχουν υπεράριθμοι.
Όσο για τις ιδέες του στύλ “μόνο η αγορά δίνει δίκαιες αμοιβές” με τις οποίες διαφωνείς, θα σου απαντήσω ότι η αγορά δίνει πολύ πιο δίκαιες αμοιβές άπ’ότι ένας πολιτικός που ενδιαφέρεται να επανεκλεγεί την επόμενη τετραετία, και, στο κάτω-κάτω, δεν θα επιβαρυνθεί αυτός με τις επιπτώσεις των επιλογών του (αφού εισπράτει τον παχυλό μισθό του και την σύνταξάρα του μετά από μόλις 4 χρόνια θητείας στο κοινοβούλιο).
Αναφέρεσαι στην πρόσφατη κρίση στο χρηματο-οικονομικό σύστημα και στα “ξεφτέρια που οδήγησαν εδώ την κατάσταση”, ξεχνώντας πώς (α) τα ξεφτέρια αυτά είναι υπόλογα στους μετόχους των επιχειρήσεων που διοικούν για τα αποτελέσματα που βγάζουν, σε αντίθεση με τους δημόσιους υπαλλήλους που δεν είναι υπόλογοι πουθενά, (β) τα ξεφτέρια αυτά έβγαλαν δεκάδες δις κέρδη τα προηγούμενα 25 χρόνια, παρ’ότι τα κέρδη δεν γίνονται πρωτοσέλιδα όπως οι ζημιές για ευνόητους λόγους και (γ) τα ξεφτέρια αυτά πολλές φορές χάνουν την δουλειά τους όταν δεν τα πάνε καλά, σε αντίθεση με την μονιμότητα που απολαμβάνουν τα δικά μας ξεφτέρια.
Και για να είμαι δίκαιος, όντως υπάρχει ένας προβληματισμός στις ΗΠΑ για το κατά πόσον αξίζουν τις παροχές αυτές κάποια διευθυντικά στελέχη, και εγώ θα σου πώ ότι κάποιες φορές δεν τις αξίζουν, όμως αυτό είναι δουλειά αυτών που τους πληρώνουν, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου αυτοί που πληρώνουν ( οι Έλληνες φορολογούμενοι) δεν έχουν καμμία δουλειά να ελέγχουν, και μόνο οι κάθε λογής εργατοπατέρες έχουν δικαίωμα λόγου στις αμοιβές τους και κανείς άλλος.
Όσο για τα ορθογραφικά λάθη, δίκιο έχεις, δεν είναι ωραία, όμως κάποιες φορές γίνονται και εκ παραδρομής, μην το ξεχνάς αυτό. Εδώ δεν είμαστε για να διορθώνουμε τα ορθογραφικά λάθη, αλλά να ανταλλάσουμε ιδέες για το μέλλον του τόπου.
Αγαπητέ Μάριε,
Προφανώς δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά, αλλά η κεντρική ιδέα αυτού του site δεν είναι αυτή που αναφέρεις. Η κεντρική ιδέα είναι: κράτος – κακό, ιδιώτης – καλό. ‘Ετσι, ενώ θα βρεις πολλούς (όλους) που θα συμφωνήσουν ότι “πρέπει να μειωθούν οι υπεράριθμοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ΟΠΟΥ υπάρχουν υπεράριθμοι”, αμφιβάλλω για το δεύτερο σκέλος, να γίνουν δηλαδή προσλήψεις εκεί όπου υπάρχουν πραγματικά κενά. Γιατί για παράδειγμα να προσληφθούν νοσηλευτές, όταν υπάρχουν τα ιδιωτικά κέντρα υγείας; Φαντάζομαι ότι ουκ ολίγοι θα το πήγαιναν ακόμη παρα πέρα: γιατί να υπάρχουν δημόσια νοσοκομεία και να μην υπήρχαν μόνο τα ιδιωτικά; (είπαμε: κράτος – κακό, ιδιώτης – καλό). Δικαίωμα σας να έχετε αυτές τις απόψεις, μόνο που κατά τη γνώμη μου είναι καταστροφικές για “το μέλλον του τόπου”.
Στο δεύτερο σημείο του σχολίου μου, θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι η απάντηση σου δεν είναι και τόσο ικανοποιητική: α) τι σημαίνει ότι είναι (τα ξεφτέρια) υπόλογα στους μετόχους τους, όταν παίρνουν μπόνους μετά από τέτοια καταστροφή; β) τα “δεκάδες δις” κέρδη που έβγαλαν τα πληρώθηκαν ήδη με ακόμη πιο τεράστιες αμοιβές όταν τα έβγαλαν, γ) το να χάσει κάποιος τη δουλειά του έχοντας αποκομίσει τέτοια εξωπραγματικά κέρδη (πολύ περισσότερα απ’ όσα θα βγάλει ένας φυσιολογικός άνθρωπος – ακόμη κι να είναι δημόσιος υπάλληλος – σ’ ολόκληρη τη ζωή του!!) δεν είναι και τόσο τραγικό και τέλος δ)τις ζημίες τους καλούνται ακριβώς οι φορολογούμενοι να τις πληρώσουν – μου κάνει εντύπωση ότι το ξεχνάς αυτό – αφού όταν η αγορά αποτύχει οι καπιταλιστές τη ζημία τη φορτώνουν πάντα στο κράτος. Βλέπε Northern Rock, Bear Sterns και έπεται συνέχεια…
Όσο για τα ορθογραφικά, προφανώς δεν κατάλαβες το πνεύμα μου. Δε θα διόρθωνα ποτέ κάποιο σχόλιο, κι εγώ θα κάνω φαντάζομαι μερικά, αλλά όταν γράφεις σε πολυτονικό, κάνεις ένα statement. Ε, είσαι λοιπόν υποχρεωμένος να το στηρίξεις το ρημάδι!
Αγαπητέ Παναγιώτη,
Γράφεις: “Γιατί για παράδειγμα να προσληφθούν νοσηλευτές, όταν υπάρχουν τα ιδιωτικά κέντρα υγείας; Φαντάζομαι ότι ουκ ολίγοι θα το πήγαιναν ακόμη παρα πέρα: γιατί να υπάρχουν δημόσια νοσοκομεία και να μην υπήρχαν μόνο τα ιδιωτικά;”
Ενδεχομένως κάποιοι (λίγοι) να ενστερνίζονται την ανωτέρω άποψη, εγώ όμως (και οι περισσότεροι φαντάζομαι) διαφωνώ κάθετα: Φιλελευθερισμός (ή καπιταλισμός) δεν σημαίνει έλλειψη κοινωνικής πολιτικής ή διάλυση του Κράτους. Αυτό είναι ένα παραμύθι που καλλιεργείται σκοπίμως τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα από τα ΜΜΕ (που – εντελώς τυχαία – είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία προερχόμενα από την ευρύτερη αριστερά). Φιλελευθερισμός σημαίνει σωστή εκμετάλλευση των διαθέσιμων πόρων προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Επίσης, μία χώρα που αποφασίζει να εφαρμόσει το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, δεν σημαίνει ότι εκμηδενίζει το Κράτος: Αντιθέτως, το Κράτος έχει δύο σημαντικούς ρόλους: Να ασκεί κοινωνική πολιτική μεριμνώντας για τους φτωχούς και να λειτουργεί ως “διαιτητής” στην οικονομική δραστηριότητα.
Γιατί πρέπει συνεχώς στην Ελλάδα να πηγαίνουμε στα άκρα? Δηλαδή πρέπει να λειτουργούμε ή κατά το πρότυπο του κεντρικού προγραμματισμού της ΕΣΣΔ ή κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ? Μέση λύση δεν μπορεί να υπάρχει? Και όμως, η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι μπορεί. Υπάρχουν πάρα πολλές χώρες που βρίσκουν την χρυσή τομή, γιατί να μην την βρούμε και εμείς?
Στο δεύτερο κομμάτι του σχολίου σου, που πιστεύεις ότι η απάντηση που σου έδωσα δεν είναι ικανοποιητική, εξακολουθώ και πιστεύω ότι είναι. Στις εισηγμένες στα χρηματιστήρια εταιρείες υπάρχει αυτό που λέμε accountability (υπευθυνότητα). Γενικά, στον ιδιωτικό τομέα. Στον δημόσιο όμως δεν υπάρχει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον καταργήσουμε, σημαίνει ότι πρέπει να τον κάνουμε αποδοτικότερο. Προσπάθησα μάλιστα να είμαι (όσο γίνεται) πιο αντικειμενικός, και σου έγραψα ότι (συμφωνώ μαζί σου πως) υπάρχει ένα θέμα με τις παροχές σε κάποιους ακριβοπληρωμένους CEO’s μεγάλων επιχειρήσεων, όμως αυτό αφορά κυρίως τις ΗΠΑ και την Αγγλία, και όχι τον υπόλοιπο κόσμο. Τώρα, τα παραδείγματα που φέρνεις (θα πώ με την σειρά μου ότι) δεν είναι και τόσο ικανοποιητικά (Bear Sterns, Northern Rock). Αφενός μεν διότι ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, αφετέρου δε, οι αρχές δέχθηκαν έντονη κριτική στις ΗΠΑ και στην Αγγλία όταν προχώρησαν σε αυτές τις κινήσεις, σε αντίθεση βέβαια με την Ελλάδα, που εαν γινόταν κάτι τέτοιο θα τους λέγαμε και μπράβο, και θα διορίζαμε και καμμιά δεκαριά χιλιάδες ψηφοφόρους! Άσε δε που στις ΗΠΑ, η FED δεν ήθελε για πολλούς λόγους να προχωρήσει σε αυτή την κίνηση (το γνωστό moral hazard) όμως προχώρησε θεωρώντας ότι αν δεν το έκανε τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα με τις παρενέργειες που θα δημιουργώντουσαν. Στην Αγγλία με την Northern Rock, η κυβέρνηση όντως κατηγορήθηκε ότι άργησε πολύ να λάβει τα απαραίτητα μέτρα (και συμφωνώ με την κριτική που ασκήθηκε) , όμως η κατάσταση εκεί ήταν πρωτοφανής για τα χρονικά. Με λίγα λόγια, αυτές είναι μόνο εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα και όχι μια γενική πολιτική του στυλ ” όταν η αγορά αποτύχει οι καπιταλιστές τη ζημία τη φορτώνουν πάντα στο κράτος” όπως λες.
Με εκτίμηση πάντα, Μάριος
Πανω στην κουβέντα που έχει αναπτύξει ο Μαριός με τον Παναγιώτη απλά να σημειώσουμε ότι ενώ στη θεωρία έχουμε δωρεάν – ίσως και ακριβοπλήρωμένη λόγω των πιράνχας που έλεγε ο Α. Παπαδόπουλος – υγεία & παιδία, στη πράξη τουλάχιστον για την υγεία υπάρχουν στατιστικές που αναφέρουν ότι η ιδιωτικές μας δαπάνες ξεπερνόυν ακόμα και αυτές των Αμερικάνων. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για την παιδεία, όπου μεγάλο ποσοστό την μεσαίας τάξης στρέφεται στα ιδιωτικά, ενώ και όσοι επιλλέγουν τα δημόσια καταφεύγουν στα φροντιστήρια, χωρίς τα όποια δύσκολα περνάς στο πανεπιστήμιο. Ευθύνες φυσικά έχουν όλοι και η αριστερά και η δεξια, αλλα όπως αναφέρει και ο Γουσέτης, αυτή η εμμόνη της αριστεράς με το κράτος, η άρνηση της να παραδεχτεί την αναγκη εξορθολογιμού του, η σύνταξή της με ΟΛΕΣ τις συντεχνίες του δημοσίου -φυσικά και να συνταχθεί, αλλά με όλες, άκριτα, κανείς΄τους πότε δεν έχει άδικο; Αφήστε που έχει μεγάλες ευθύνες για το μπάχαλο στην παιδεία, γιατί και πάλι υποστηρίζει αμμέσως και χωρίς καμία επιφύλαξη κάθε κατάληψη, κάθε αναμπουμπούλα, η οποία στη τελική τι κάνει εκτός από το να στρέφει τους γονείς στα φροντιστήρια και στα ιδωτικά σχολεία και να απαξιώνει περισσότερο το δημόσιο.
Τέλος το μεγάλο κακό που κάνει η αριστερά συνολικά στην Ελλήνική κοινωνία ειναι ότι ταυτίζει τα παραπάνω δύο προβλήματα, και πολλά άλλα, ώς συνυφασμένα με την ελέυθερη αγορά, πραγμα που είναι τεράστιο ψέμα, γιατί είναι προφανές ότι στις περισσότερες δυτικές καπιταλιστικές χώρες ΔΕΝ υπάρχουν αυτά τα προβλήματα, τουλάχιστον σε αυτό το βαθμό, ούτε ιδιαίτερα κάνει κανείς, ούτε το δημόσιο σχολείο είναι τόσο απαξιωμένο, όυτε οι ιδωτικές δαπάνες υγείας είναι τόσο υψηλές.
και για να συνεχίσω τον συλλογισμό μου, να αναφέρω ότι η αριστερά κάνει αυτή την ταυτιση λόγω ιδεολογικής τύφλωσης και επειδή πιστεύει ότι τη συμφέρει κιόλας γιατί με αυτό το τρόπο θα απαξιώσει την ελευθερη αγόρά στα μάτια των πολιτών. Το αποτελεσμά είναι να την απαξιώνει στα ματια κάποιων, άλλα στα μάτια άλλων αυτό που κάνει είναι να τους οδηγεί στην παραίτηση απο αυτά τα συλλόγικά δικαιώματα, σου λέει αφου έτσι ειναι ο καπιταλισμός τι να κάνουμε; ας κοιτάξουμε πως θα τα βγάλουμε πέρα. Επίσης αυτή η λογική σε συνδιασμό με την τυφλή της πίστη στις μυθικές ικανότητες του κράτους καθώς και η σύνταξη της με κάθε συντεχνία είναι αυτή που στην ουσία καλύπτει και αφήνει ανενόχλητα τα “πιράγχας” τους αργόμισθους, τις σπατάλες, την κακοδιαχείριση και πολλά απο τα δεινλα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης που στην ουσία στρέφονται εναντίων των πολιτών και όχι εναντίων κάποιου κεφαλαιοκράτη, ο οποίος χωρίς ιδιαίτερο κόπο και στο ιδιωτικό νοσοκομείο θα πάει και στο ιδιωτικό σχολείο θα στείλει τα παιδιά του.
Φίλε Παναγιώτη,
Εὐχαριστῶ γιὰ τὶς παρατηρήσεις σας. Στὸ μέλλον θὰ προσέχω περισσότερο τὴν ὀρθογραφία. Σημειωτέον ὅτι τὸ site δὲν ἐπιτρέπει διορθώσεις. Παρεμπιπτόντως, τὸ statement ποὺ θέλω νὰ κάνω εἶναι ὅτι τὸ νὰ γράφω μὲ ἕνα κάπως δυσκολώτερο σύστημα γραφῆς μὲ ὑποχρεώνει νὰ γράφω ὀλιγώτερα (θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε τὸ ὠμέγα).
Ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐλλείψεις ἐργαζομένων ἔχουμε σὲ ὅλες ἀνεξαιρέτως τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες. Ἔχουμε, ταυτοχρόνως, πλεόνασμα μισθοδοτουμένων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐργάζονται. Βάσει τοῦ ἰσχύοντος ἐργατικοῦ δικαίου ἀπαγορεύεται ἡ ἐπὶ τὰ χείρω μεταβολὴ τῶν ὅρων μιᾶς συμβάσεως ἐργασίας. Δηλαδή, κάποιον ποὺ πλήρωνες μέχρι τώρα γιὰ νὰ προσέρχεται ἁπλῶς καὶ νὰ παρίσταται (πυροσβέστη γιὰ παράδειγμα, ὑπάλληλο τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος κλπ) δὲν μπορεῖς τώρα νὰ τοῦ ζητήσεις νὰ ἐργασθεῖ ἀλλιῶς.
Κατὰ τὰ ἄλλα, καλὰ ποὺ ὑπάρχει καὶ τὸ ἥμερο λιμάνι τοῦ δημοσίου ὅπου μπορεῖ νὰ ἀράξει ὁ καταταλαιπωρημένος ἀπὸ τὶς θύελλες τοῦ σκληροῦ καπιταλισμοῦ ἄνθρωπος τοῦ σήμερα. Ἐκεῖ δὲν χρειάζεται κόπος, ἀφοῦ τὸν μισθό του τὸν πληρώνουν ὑπάνθρωποι ποὺ δὲν εἶχαν τὰ κότσια νὰ παπαγαλίσουν ὰρκετὰ γιὰ νὰ περάσουν στὶς ὲξετάσεις τοῦ ΑΣΕΠ. Κι ἂν τολμήσουν νὰ μὴν πληρώσουν ὑπάρχει καὶ ὁ ἀστυφύλακας …
Λείπει ἕνα κόμμα (ὄχι πολιτικό) μετὰ τὸ «πληρώσουν» στὴν προτελευταία γραμμὴ.
Καὶ τὸ «ἥμερο» λιμάνι τοῦ δημοσίου μᾶλλον ἥρεμο θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι.
Αγαπητέ Μάριε,
Η ουσία είναι ότι μερικές εκατοντάδες δις δολάρια έφυγαν από κάποιες (πολλές) τσέπες, για να καταλήξουν σε κάποιες (λίγες) άλλες.
Το ¨ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ” εσύ το λες για καλό, εγώ για κακό. Αυτή είναι η διαφορά μας κι ο καθένας που το διαβάζει μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του…
Εξαιρετικός όπως πάντα