Αλλαγή μοντέλου ασφάλισης
Μαρ 11th, 2008 | Γενιά των 700 ευρώ (G700)| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική | Email This Post | Print This Post |της κίνησης “Η Γενιά των 700 ευρώ” (G700)1
Ζούμε για πολλοστή φορά φέτος στον έντονο ρυθμό του Ασφαλιστικού. Το σκηνικό της σύγκρουσης έχει ήδη στηθεί, οι πρωταγωνιστές έχουν λάβει θέσεις μάχης.
Από τη μία πλευρά βρίσκεται η Κυβέρνηση, η οποία βάφτισε βαθιά τομή την προσπάθεια της να συμμαζέψει το σύστημα, περικόπτοντας παροχές προνομιούχων, μειώνοντας τις επικουρικές συντάξεις και ενοποιώντας τα διάσπαρτα ασφαλιστικά ταμεία.
Στην αντίπερα όχθη, συνδικάτα και κόμματα της αντιπολίτευσης καταγγέλλουν τις περικοπές των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των ασφαλισμένων. Σύμπασα η αντιπολίτευση διακηρύττει μεγαλόφωνα ότι «αυτές οι ασφαλιστικές ανατροπές δεν θα περάσουν», και προτάσσει ως λύση τη διασφάλιση ή αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για το σύστημα συντάξεων, την πάταξη της εισφοροδιαφυγής και την καλύτερη διαχείριση των ταμείων.
Κανείς δεν μας λέει ολόκληρη την αλήθεια.
Η αλήθεια είναι απλή και πονάει: όταν η προοπτική του διανεμητικού συνταξιοδοτικού συστήματος είναι τα ισχυρά και αυξανόμενα ελλείμματα λόγω γήρανσης του πληθυσμού, τότε τίθεται επιτακτικά και με πιεστικό τρόπο το ζήτημα της μετάβασης σε ένα άλλο σύστημα ασφάλισης, κεφαλαιοποιητικό ή μικτό. Εκτός και αν προτιμάμε να δουλεύουμε μέχρι τα 70+ για συντάξεις πείνας ή να φορτώνουμε με χρέη τις επόμενες γενιές για να ζούμε εμείς καλά.
Ιστορικά, το διανεμητικό σύστημα συντάξεων στην Ελλάδα έχει οργανωθεί στη λογική ότι τέσσερις εργαζόμενοι δουλεύουν και ένας παίρνει σύνταξη. Σήμερα, όμως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πλήρη ανατροπή της σχέσης ασφαλισμένων-συνταξιούχων.
Ο ενεργός πληθυσμός ηλικίας 15-65 μειώνεται, ενώ οι δικαιούχοι αυξάνονται. Παράλληλα, λόγω συγκεκριμένων ριζικών αλλαγών που έχουν συντελεστεί στην ίδια την ελληνική κοινωνία -επιμήκυνση του χρόνου εκπαίδευσης των νέων, ένταξη στην εργασία στα 25-28 αντί στα 18-23, αύξηση του προσδόκιμου ζωής, αλλαγές στη φύση της μισθωτής εργασίας κοκ- το ποσοστό του ενεργού πληθυσμού που εργάζεται συρρικνώνεται, ενώ τα άτομα σε μη παραγωγικές θέσεις πληθαίνουν. Ως αποτέλεσμα το χάσμα ανάμεσα σε όσους εισφέρουν (εργαζόμενους και εργοδότες) και τους δικαιούχους (συνταξιούχους) διογκώνεται, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα τεράστιο κενό χρηματοδότησης.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες ανατροπής του βασικότερου κανόνα για την ομαλή λειτουργία του διανεμητικού συστήματος, το ασφαλιστικό δε είναι δυνατό να καταστεί μακροπρόθεσμα βιώσιμο ούτε με περικοπές, ούτε με συμμάζεμα του τύπου ενοποιήσεις ταμείων, πάταξη της εισφοροδιαφυγής, όσο ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ και χρήσιμες κι αν είναι οι τελευταίες.
Μήπως , όμως, θα λυθεί με αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης;
Όχι, διότι το ζητούμενο με τα ασφαλιστικά ελλείμματα δεν είναι πως θα τα κρύψουμε μεταθέτοντας τα σε διαφορετικά θεσμικά επίπεδα, για παράδειγμα στον κρατικό προϋπολογισμό ή το δημόσιο χρέος. Πόσο αποτελεσματικό είναι να αυξηθούν οι φόροι ή ο δανεισμός για να πληρώνουμε συντάξεις, όταν το 2020 μόνο το ΙΚΑ θα απαιτεί χρηματοδότηση πάνω από 1,5% του ΑΕΠ (φτάνοντας 7,5% το 2050 σύμφωνα με το Πόρισμα του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας), ενώ όλες μαζί οι συντάξεις θα απορροφούν το 15,5% του ΑΕΠ, τεντώνοντας το σύστημα στα όρια του;
Το ζητούμενο είναι να πάψουν να δημιουργούνται ελλείμματα τα οποία υπονομεύουν τη βιωσιμότητα του συστήματος, τις ίδιες δηλαδή τις συντάξεις, διαβρώνουν την αλληλεγγύη των γενεών, αλλά και εμποδίζουν την ίδια την ανάπτυξη.
Η λύση κατά την άποψή μας βρίσκεται στη μετάβαση σε ένα μικτό σύστημα ασφάλισης με τρεις πυλώνες :
1. Διανεμητικός πυλώνας: με ένα ενιαίο συνταξιοδοτικό ταμείο για όλους του Έλληνες, χαμηλότερες εισφορές, ποσοστό αναπλήρωσης στο 60% με 65% (όσο και τις χώρες του ΟΟΣΑ) και ανταποδοτικές συντάξεις, αποδέσμευση των ταμείων υγείας από τον κλάδο σύνταξης, αποσύνδεση των κοινωνικών παροχών τύπου ΕΚΑΣ για στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων από τον κλάδο σύνταξης και μεταφορά τους στον προϋπολογισμό, βασική σύνταξη.
2. Κεφαλαιοποιητικός πυλώνας: με ατομικούς λογαριασμούς ασφάλισης, υποχρεωτική συμμετοχή εργαζομένων και εργοδοτών, προκαθορισμένη σχέση εισφορών όχι όμως παροχών, ιδιωτική διαχείριση (ο κλάδος επικουρικής ασφάλισης των κοινωνικών κλαδικών ταμείων , πχ ΤΣΠΕΑΘ, ΤΣΜΕΔΕ, θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για το νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα), εποπτεία και ρυθμίσεις για τη διασφάλιση της αξιοπιστίας του συστήματος.
3. Ιδιωτικός πυλώνας : με προαιρετική συμμετοχή εργαζόμενων εργοδοτών, φορολογικά κίνητρα για συμμετοχή
Το Κεφάλαιο Αλληλεγγύης των Γενεών, το οποίο πρότεινε το ΠΑΣΟΚ και προσφάτως υιοθέτησε η Κυβέρνηση πρέπει να αποτελέσει μηχανισμό χρηματοδότησης και εγγύησης της ομαλής μετάβασης από το διανεμητικό στο μικτό σύστημα ασφάλισης. Όχι πουγκί χρηματοδότησης των ελλειμμάτων του διανεμητικού συστήματος, όπως το λιγουρεύονται αρκετοί.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν έχει αξία να συζητάμε για οικονομικά και δημοσιονομικά μεγέθη μπροστά στην αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας, όπως οι συνταξιούχοι.
Κανείς όμως δε λέει ότι πίσω από τέτοιους κοινωνικά ευαίσθητους συλλογισμούς κρύβεται μια σκληρή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και ειδικά τους ΝΕΟΥΣ. Αν δεν αλλάξει τίποτα οι νέοι θα κληθούμε να καταβάλλουμε αυξημένες εισφορές και φόρους, θυσιάζοντας μεγαλύτερο τμήμα του εισοδήματός μας για να καλυφτούν οι συντάξεις σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές.
Το ερώτημα είναι τι πρέπει ν’ αλλάξει;
Οι αλλαγές πρέπει να είναι παραμετρικές; Πρέπει δηλαδή να κινούνται στα πλαίσια του υπάρχοντος διανεμητικού συστήματος, όπως προτείνουν κόμματα και συνδικάτα; Ή πρέπει να υπάρξει αλλαγή μοντέλου; Δηλαδή ένα νέο σύστημα με διαφορετική λογική, για παράδειγμα κεφαλαιοποιητικό ή ένας συνδυασμός των δύο; Όπως και να ‘χει, σήμερα, καμία μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού δεν μπορεί να αποφύγει τα παραπάνω κρίσιμα στρατηγικά ερωτήματα. Κι εδώ, εμείς απαντάμε ΜΙΚΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ.
—————————————————————-
Σημειώσεις:
Είναι ντροπή για μια ολόκληρη γενιά να θέλει να προσδιορίζεται με νάση το εισόδημά της…
700 € το μήνα και πολλά σας είναι G700. Και σύνταξη στα 70+ φυσικά – αν επιζήσετε μέχρι τότε. Και να ευγνωμονείτε στους μεγαλόψυχους εργοδότες σας που θυσιάζουν από το πλεόνασμά τους για να ‘χετε τέτοιες αξιοζήλευτες δουλειές. Άξιος ο μισθός σας, άξια και η τύχη σας.
To πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό που επισημαίνουν τα παιδιά της G700. Ότι οι δημογραφικές εξελίξεις και η ανατροπή της σχέσης εργαζόμενων/συνταξιούχων οδηγεί το σύστημα σε κατάρρευση. Το σύστημα είναι θνησιγενές αυτή τη στιγμή και αυτό δεν αλλάζει με τα ημίμετρα της κυβέρνησης (που απλά θέλει να μεταθέσει το πρόβλημα λίγα χρόνια παρακάτω).
Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι αυτό. Όχι η εισφοροδιαφυγή, η διαφθορά, οι σπατάλες, τα λειτουργικά έξοδα, οι κακές επενδύσεις κτλ που διαρκώς παπαγαλίζονται. Όλα αυτά είναι σοβαρά προβλήματα, αλλά αυτό που απειλεί το σύστημα με κατάρρευση είναι το πρώτο. Και αυτό διότι το υπάρχον σύστημα ΔΕΝ στηρίζεται στην αποταμίευση και επένδυση των εισφορών προκειμένου να υπάρχουν συντάξεις, αλλά με τις σημερινές εισφορές καλύπτονται οι σημερινές συντάξεις. Γι’αυτό η κριτική στην διαχείριση των αποθεματικών είναι άστοχη. Τα αποθεταμικά είναι ασήμαντα μεγέθη μπροστά στις υποχρεώσεις των ταμείων γιατί ΔΕΝ λειτουργούν στην βάση της κεφαλαιοποίησης των εισφορών.
Βιωσιμότητα το σύστημα θα αποκτήσει όταν αντιμετωπιστεί η θεμελιακή απειλή της ανατροπή της σχέσης εργαζόμενου/συνταξιούχου. Και αυτό είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό από όλους (και φέρουν ευθύνη οι κυβερνήσεις δεκαετιών που δεν προετοίμασαν την κοινωνία και δεν εξήγησαν τα προβλήματα). Γιατί το πρόβλημα μπορεί να λυθεί (αν μπορεί) μόνο αν το κόστος της αλλαγής επιμεριστεί με αμοιβαίες θυσίες και στις δύο γενιές. Και αυτών που τώρα πληρώνουν και αυτών που είναι στη σύνταξη. Για να μην καταλήξουν οι μεν βρυκόλακες και οι δε βαμπίρ που έγραφε και ο Ανδρουλάκης.
Φώτη, τα λέει και η αριστερά, αλλά που να τα ακούσουν…
Προκήρυξη της ΟΑΚΚΕ που μοιράστηκε στην πορεία της 13 Φλεβάρη
Για να υπερασπιστούμε τους μισθούς και τις συντάξεις μας πρέπει να παλέψουμε ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και για ταξικά συνδικάτα
Οι εργαζόμενοι είναι δίκαια ανήσυχοι και οργισμένοι με τα ασφαλιστικά μέτρα που ετοιμάζο-νται, δηλαδή με την ουσιαστική περικοπή των συντάξεών τους. Γι αυτό αντιστέκονται. Το κακό είναι ότι επικεφαλής των αγώνων τους βρίσκεται ένα αντεργατικό, κυρίως ένα ψευτοαριστερό πολιτικό-συνδικαλιστικό μπλοκ που χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια τη δυσαρέσκεια τους μόνο και μόνο για να ανοίξει το δικό του δρόμο προς την πολιτική εξουσία ρίχνοντας τους αντίπαλούς του υπουργούς και αλλάζοντας τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Για τους εργαζόμενους και τις συντάξεις τους αυτή η ηγεσία όχι μόνο δεν θα κάνει τίποτα καλό αλλά θα τους βυθίσει παραπέρα στη φτώχεια! Γιατί όσο και να μη φαίνεται είναι το ίδιο αυτό ηγετικό μπλοκ που ευθύνεται περισσότερο από όλους για την καταστροφή της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής καθώς και της παραγωγής επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας.
Όσο παραμένει αυτό το σημερινό επίπεδο παραγωγικής συγκρότησης της χώρας, όσο εμποδίζο-νται όλες οι μεγάλης κλίμακας επενδύσεις και ο εκσυγχρονισμός των παλιών εργοστασίων με τα ψευτο-οικολογικά και «αντικαπιταλιστικά» κινήματα του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ και με τις διοικητικές πράξεις των αντιβιομηχανιστών μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ δεν θα υπάρχει ψηλή νέα παραγόμενη αξία. Και αν δεν υπάρχει τέτοια αξία, δεν θα υπάρχει ούτε ψηλή αμοιβή της εργατικής δύναμης, ούτε σημαντική υπεραξία για να φορολογηθεί ή να επανεπενδυθεί.
Από την άλλη μεριά οι κυβερνήσεις και η ψευτοαριστερά για να αντιρροπίσουν κάπως αυτήν την καταστροφή της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής επιτρέπουν μόνο την μικρή και τεχνολογικά καθυστερημένη παραγωγή της πόλης και του χωριού. Αλλά αυτή η παραγωγή για να επιβιώνει σε μια ανοιχτή διεθνή και εσωτερική αγορά χρειάζεται μια πάμφθηνη εργασία. Και η πιο φτηνή είναι η μαύρη εργασία σε συνδυασμό με την εισαγωγή μιας καινούργιας όλο και πιο φτηνής μετανα-στευτικής εργατικής δύναμης. Με αυτή τη μέθοδο σπάει διαρκώς σε όλους τους κλάδους ή όποια καταχτημένη τιμή της εργατικής δύναμης των ντόπιων και των εγκατεστημένων μεταναστών. Αυτή η κατάσταση όχι μόνο βαθαίνει το έλλειμμα των ταμείων λόγω εισφορο-διαφυγής αλλά ανοίγει ένα βαθύ ρήγμα μέσα στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, δηλαδή σπρώχνει στο ρατσι-σμό τα ιδεολογικά πιο καθυστερημένα τμήματα της και διευκολύνει την άνοδο του φασισμού.
Αυτά είναι τα πιο εμφανή οικονομικά και πολιτικά αποτελέσματα της «πολιτικής οικονομίας» των σαμποταριστών, δηλαδή των ηγεσιών των 5 κομμάτων που έχουν επικεφαλής τους εκείνες της ψευτοαριστεράς. Αυτές οι δυνάμεις εκπροσωπούν το ανατολικό μπλοκ της αστικής τάξης που θέλει να προσαρτήσει τη χώρα στο μιλιταριστικό άξονα Ρωσίας – Κίνας, ιδιαίτερα στην πρώτη, και γι αυτό τσακίζει με φωτιές, με σφαίρες, με οικολογικά προσχήματα και με επιλεκτικά σκάν-δαλα κάθε σύγχρονο δυτικού τύπου κεφάλαιο και μαζί του τη σύγχρονη εργατική τάξη. Από την άλλη οι ίδιες δυνάμεις προσφέρουν τα πάντα στο πιο αρπακτικό και διεφθαρμένο κεφάλαιο, το κρατικοδίαιτο ανατολικής προέλευσης ή προσανατολισμού (Κόκκαλης, Μπόμπολας, Μυτιληναί-ος κλπ).
Να γιατί οι 5 κοινοβουλευτικές ηγεσίες υποστηρίζουν το μισοφασιστικό καθεστώς που έχει εγκαταστήσει ο καγκεμπίτης αρχιδολοφόνος Πούτιν, να γιατί όλοι τους χαιρετούν τη νεοαποικια-κή σύμβαση για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, να γιατί θέλουν να αποκλείσουν την ΕΕ από κάθε άλλο ενεργειακό δρόμο εκτός από εκείνους που περνάνε από τη Ρωσία, να γιατί ομόφωνα σαμποτάρουν το λιγνίτη και τον λιθάνθρακα για να εξαρτηθούμε από το ρώσικο φυσικό αέριο, να γιατί όλοι τους σιωπούν ένοχα για τους S-300 και τα ρώσικα τάνκς, να γιατί με μια ενιαία διπλωματική γραμμή έχουν κάνει την Ελλάδα δούρειο ίππο της Ρωσίας μέσα στην ΕΕ σερβίροντας σα δημοκράτη τον ισλαμοφασίστα ρωσόφιλο Ερντογάν και σπρώχνοντας τη Δημο-κρατία της Μακεδονίας στην αγκαλιά της Μόσχας με εργαλείο το κατασκευασμένο ζήτημα του ονόματος. (Εδώ ξεσκεπάζονται εύκολα γιατί ενώ κάνουν πως θεωρούν το όνομα ζήτημα αρχής αλλάζουν αυτή την αρχή σα λάστιχο αρκεί να κρατάνε τη γειτονική χώρα έξω από τη ΕΕ και το ΝΑΤΟ). Σε αυτήν την υποταγή της ηγεσίας των 5 κομμάτων σε ένα νέο διεθνές φασιστικό κέντρο πρέπει να αποδοθεί στο βάθος η αυξανόμενη κρατική βία, ο εκφασισμός της αστυνομίας, και αυτή η ασύλληπτη νομιμότητα των ναζί δολοφόνων. Είναι αυτή η πολιτική που επέτρεψε την είσοδο μετά βαΐων και κλάδων στη Βουλή σε ένα φασιστικό κόμμα σαν το ΛΑΟΣ ακριβώς επειδή είναι ρωσόδουλο.
Έτσι εξηγείται πως συμπαρατάσσονται και οι 5 ηγεσίες σε όλες τις φασιστικού τύπου πολιτικές εκκαθαρίσεις μέσω σκανδάλων. Με αυτές εξοντώνουν τα φιλοδυτικά στελέχη μέσα στο ΠΑΣΟΚ τα οποία συνήθως συγκεντρώνουν τα πυρά των 3 ηγετικά μασίφ ρωσόδουλων κομμάτων, του ΣΥΝ, του ψευτοΚΚΕ και του φιλοναζιστικού ΛΑΟΣ. Είναι χαρακτηριστική η τερατώδης κοινή τους στάση υπέρ της καθαίρεσης του Ζαχόπουλου με τη χρήση εκβιαστικού υλικού υποκλοπής. Αν ψάξει κανείς την υπόθεση θα διαπιστώσει ότι αυτός ο κατά τα άλλα κλασσικός κομματικός παράγοντας που στήνει πελατειακά δίκτυα, τους ενοχλούσε επειδή επέτρεπε τη δημιουργία παραγωγικών επενδύσεων σε χώρους που οι σαμποταριστές είχανε για χρόνια μπλοκάρει με εργαλείο τους το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο.
Οι σαμποταριστές για να καλυφθούν στο εγκληματικό έργο τους αποδίδουν την αποβιομηχάνι-ση στη μετεγκατάσταση του βιομηχανικού κεφάλαιου σε χώρες με φτηνότερα μεροκάματα. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο για τα κεφάλαια ψηλής έντασης εργασίας και δεν εξηγεί γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες -που πράγματι όλες μετακίνησαν κάποιους βιομηχα-νικούς κλάδους τους προς χώρες με φτηνά μεροκάματα- που καταβυθίστηκε και βιομηχανικά και ερευνητικά και γεωργικά. Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα υπάρχει μια σχέση τρία προς ένα ανάμεσα στις εισαγωγές και τις εξαγωγές και εξαιτίας αυτού ένα τέτοιο ασύλληπτο έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο της; Και σε ποια άλλη χώρα έχει δεσμευτεί με οικολογικά και αρχαιολογικά προσχήματα σχεδόν όλη η γη και δεν μπορεί να διατεθεί για μεγάλη βιομηχανία και τουρισμό με εξαίρεση τις παροχές προς τους ανατολικούς ολιγάρχες; Εμείς σαν μαρξιστές δεν μπορούμε να δημαγωγούμε κόντρα στους αριθμούς και στους νόμους της υλικής παραγωγής. Δεν είμαστε απατεώνες για να λέμε στους εργαζόμενους ότι υπάρχουν απύθμενα σεντούκια με χρήμα στα κρατικά ταμεία και στα χρηματοκιβώτια των μεγαλοαστών που μπορούν να τους αλλάξουν ξαφνικά τη ζωή. Έχουμε αποδείξει με αριθμούς ότι όσο και να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο στη Ελλάδα δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αισθητά η κατάσταση της εργατικής τάξης γιατί είναι μικρός ο όγκος της μεγάλης σύγχρονης παραγωγής σε σχέση με τη θάλασσα της μικρής παραγω-γής. Τα καθαρά κέρδη των 25000 μεγάλων και μεσαίων επιχειρήσεων ήταν 6 δις το 2006 σε ένα σύνολο μισθωτών και συνταξιούχων 6 εκατομμυρίων. Με μια διαίρεση μπορεί να δει κανείς τι μένει για κάθε εργαζόμενο αν διανεμηθούν σε αυτούς ακόμα και όλα αυτά τα καθαρά κέρδη (πράγμα βέβαια που θα τέλειωνε όχι μόνο τους καπιταλιστές αλλά και τη διευρυμένη αναπαρα-γωγή των υλικών όρων της παραγωγής). Πολύ λιγότερα θα αντιστοιχούσαν σε κάθε εργαζόμενο αν μοιράζονταν σε αυτούς μόνο τα διανεμόμενα κέρδη που είναι χοντρικά το 1/3 των καθαρών. Αν υπάρχουν κάποια ποσά που θα άλλαζαν κάπως αισθητά τις απολαβές των μισθωτών αυτά είναι τα πάνω από 10 δις ευρώ που υπολογίζεται ότι κοστίζει η εκτεταμένη κρατικο-υπαλληλική διαφθορά αλλά και η εξαιρετικά χαμηλή μέση παραγωγικότητα του κρατικού τομέα. Αλλά και αυτό στην ουσία είναι μέρος του παραγωγικού σαμποτάζ με την ευρύτερη έννοια. Το σάπισμα του κρατικού τομέα είναι αποτέλεσμα μιας συνειδητής πολιτικής των ανατολικών που θέλουν να δημιουργήσουν μια κρατική παρασιτική υπαλληλία που να τους βοηθάει να ελέγξουν το κράτος και να στρέφεται ενάντια σε κάθε εκσυγχρονισμό της χώρας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα μέρος από τη φτώχια της ελληνικής εργατικής τάξης οφείλεται στη γενική πτωτική κίνηση των μισθών όλου του προλεταριάτου των ανεπτυγμένων χωρών. Αυτή η πτώση οφείλεται με τη σειρά της εν μέρει στον ανταγωνισμό του τριτοκοσμικού και του ανατολικού προλεταριάτου, ιδιαίτερα του υπό μισοδουλοκτησία κινέζικου και εν μέρει στο ότι αυτόν τον ανταγωνισμό τον έχουν αφήσει να λειτουργεί ελεύθερα οι πουλημένοι μεγαλοσυνδικα-λιστές του δυτικού μονοπώλιου. Όμως η ειδική ελληνική συντριβή των μισθών οφείλεται σε κάτι που είναι ειδικά ελληνικό δηλαδή στο λυσσαλέο παραγωγικό σαμποτάζ.
Λέμε λοιπόν καθαρά στους εργαζόμενους στην πόλη και στο χωριό, στους ντόπιους και στους μετανάστες, ότι μοιραία θα πέφτουν και οι μισθοί και οι συντάξεις τους όσο δεν θα σταματή-σει το σαμποτάζ στην παραγωγή. Το αίτημα «ούτε μια δραχμή μείωση στις συντάξεις», έχει νόημα μόνο όταν ταυτόχρονα προβάλλεται το πολιτικό αίτημα προς την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση: «όχι στο σαμποτάζ της παραγωγής, της έρευνας και της εκπαίδευσης από τις κρατικογραφειοκρατικές συντεχνίες και τα ψευτο-οικολογικα κινήματα».
Όλες οι υπόλοιπες, οι άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις απέναντι στην όποια εργοδοσία ειδικά στη σημερινή Ελλάδα πρέπει να έχουν σαν άξονα αυτήν την κορυφαία πολιτική και οικονομική διεκδίκηση. Μόνες τους οι άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις δεν μπορούν να ματαιώσουν την κατρακύλα της εργατικής κατάστασης αλλά μόνο να την καθυστερήσουν και να ανακουφίσουν προσωρινά το προλεταριάτο. Μπορεί δηλαδή να υπάρξει μια σχετική ανακούφιση των μισθωτών και των συνταξιούχων μόνο αν υπάρξει συνδικαλιστική οργάνωση και πάλη για αυξήσεις στους μισθούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξής οικονομική αρχή που οι δημαγωγοί θέλουν συνειδητά να κρύβουν από τους εργάτες δίνοντας πάντα μια αυτόνομη ύπαρξη στις συντάξεις: Οι συντάξεις είναι ένα κομμάτι του συνολικού μισθού που η εργοδοσία και το κράτος οφείλουν στην αποσυρμένη εργατική δύναμη και της το έχουν κατακρατήσει γι αυτό το σκοπό, αλλά στην πράξη αυτό το τμήμα μισθού αποδίδεται κάθε στιγμή στην αποσυρμένη εργατική τάξη από την εν ενεργεία εργατική δύναμη μιας χώρας. Χαμηλός μισθός σημαίνει χαμηλή σύνταξη και χαμηλό επίδομα εργασίας. Ψηλός μισθός σημαίνει ψηλή σύνταξη και ψηλό επίδομα ανεργίας.
Ενώ η πάλη για συντάξεις χωρίς την ταυτόχρονη πάλη για το μεροκάματο είναι μια ουτοπία, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προβάλουν τις μισθολογικές διεκδικήσεις συνήθως μόνο απέναντι στην κρατική και στη συλλογική ιδιωτική εργοδοσία και όχι απέναντι και στον κάθε εργοδότη ξεχωρι-στά. Αυτό το κάνουν επειδή συνήθως συνεργάζονται στενά με τους επί μέρους εργοδότες. Πρέπει γι αυτό τα ταξικά συνδικάτα να παλεύουν παντού για ψηλότερα μεροκάματα αρχίζοντας από εκεί που υπάρχουν οι πιο «δουλοκτητικές» σχέσεις και όπου σχηματίζονται τα πιο ψηλά σχετικά κέρδη κυνηγώντας τους εργοδότες για την εισφοροδιαφυγή (ανεξάρτητα από το μέγεθος της επιχείρησης) αλλά κυνηγώντας και τις σάπιες επιθεωρήσεις εργασίας. Πρέπει να παλέψουμε για ουσιαστικές αυξήσεις όπου είναι δυνατό σε όλους τους κλάδους, σύγχρονους και μη, παίρνοντας πάντως υπ όψιν μας και την κατάσταση της κάθε επιχείρησης, όπως παλιά έκανε το πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα.
Για να γίνει ταξικός αγώνας για την υπεράσπιση της παραγωγής, του μεροκάματου και των συντάξεων δηλαδή για να έχουμε ένα μέλλον σαν τάξη πρέπει να φτιάξουμε σε κάθε συνδικάτο μια παράταξη ενιαίου ταξικού μετώπου, δηλαδή μια παράταξη που να ενώνει όλους τους εργαζό-μενους ανεξάρτητα από τις πολιτικο-ιδεολογικές τους πεποιθήσεις πάνω σε μερικές βασικές αρχές. Οι βασικές αυτές αρχές είναι κατά τη γνώμη μας οι εξής: Όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ. Όχι στο ξεπούλημα του μεροκάματου και στην εντατικοποίηση της δουλειάς. Όχι στις τρεις διασπάσεις (διάσπαση με την εύνοια στους κομματικά «δικούς μας», διάσπαση ντόπιων – μετα-ναστών, διάσπαση με άνισους μισθούς για την ίδια δουλειά κυρίως ανάμεσα σε παλιούς και νέους προσληφθέντες). Όχι στην τρομοκρατία του αφεντικού και στο ρουφιανιλίκι. Όχι στην τρομοκρα-τία της ψευτοαριστεράς, ιδιαίτερα του ψευτοΚΚΕ, στα συνδικάτα που ελέγχει. Αληθινή εργατική δημοκρατία μέσα στο κάθε συνδικάτο.
Αυτές πιστεύουμε είναι οι πραγματικές βάσεις της διεξόδου από τον κύκλο της πείνας και της χρεωκοπίας για τη χώρα μας. Αυτοί είναι οι βασικοί όροι της συνδικαλιστικής ανασυγκρότησης της τάξης στη χώρα μας. Με μια τέτοια ανασυγκρότηση θα έχουμε πραγματικά αποτελεσματικές και προοδευτικές στο πολιτικό τους περιεχόμενο απεργίες. Τα άλλα είναι καταστροφικές αυταπάτες.
Αθήνα, 13/2/2008
Θέλω να θίξω μία άλλη πτυχή του λεγόμενου ασφαλιστικού προβλήματος, ή αλλοιώς της συνταξιοδότησης, της μετάβασης δηλ. από μία κατάσταση (της εργασίας) σε μία άλλη (της σύνταξης). και η πτυχή αυτή έχει να κάνει τόσο με την ηθική πλευρά, όσο και με την βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας. Η πτυχή αυτή δεν θίγεται από κανέναν, ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε από καμμία άλλη πολιτική δύναμη, ούτε από τους ενεργούς πολίτες, ούτε από τα κανάλια. Εξηγούμαι: κατά πόσο είναι ηθικό να υπάρχουν πολίτες οι οποίοι συνταξιοδοτούνται σε ηλικία 49, 52, 55, 58 ετών την ίδια στιγμή που πολλοί συνάνθρωποί μας συνταξιοδοτούνται στα 65 χρόνια τους; Δεν θά’πρεπε, ή όλοι στα 65, ή όλοι στα 62, 60, 58. Όλοι όμως χωρίς καμμία εξαίρεση, στην ίδια ηλικία. Κατά πόσο είναι λογικό κάποιος, στην ηλικία των 55, που έχει την όρεξη, τις γνώσεις, την εμπειρία, την ωριμότητα, να παύει να εργάζεται. Ή νομίζουμε ότι ο 55άρης, οδέύει προς το τέλος της ζωής του; Γιά μερικούς ανθρώπους η εργασία είναι αγγαρεία, γιά άλλους όμως είναι ευχαρίστηση, είναι δημιουργία, είναι χαρά. Αντί να ρυθμίσουμε ώστε οι εργαζόμενοι αυτών των ηλικιών και μετά από 30,35 χρόνια εργασίας, να παίρνουν περισσότερες ημέρες άδειας, να έχουν ελαστικό ωράριο, να επιζητούν δηλ. την δουλειά τους, να νοιώθουν την ηθική ικανοποίηση ότι προσφέρουν μέσω της εργασίας τους στην κοινωνία, εμείς τους ισοπεδώνουμε και τους οδηγούμε, εκόντες άκοντες, στα αζήτητα και στην πρόωρη γήρανση. Είναι μία παράμετρος του όλου προβλήματος που τείνει να αγνοηθεί…
[…] Αλλαγή μοντέλου ασφάλισης link […]