Ψηφιακές υπηρεσίες, το κράτος και «οι ζωές των άλλων»
Μαρ 26th, 2007 | Γιάννης Λάριος| Κατηγορία: Ελλάδα, Τεχνολογία |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Γιάννη Λάριου
To Σεπτέμβριο του 1998, δύο φοιτητές του Stanford φτιάχνουν τη μηχανή αναζήτησης Google. To 2007, η Google απασχολεί 10.674 εργαζόμενους, έχει γίνει ρήμα συνώνυμο του «αναζητώ» στο Oxford Dictionary, έχει αξία 123 δισ. δολάρια και αλλάζει για πάντα όχι μόνο το Internet αλλά και τον τρόπο οργάνωσης και αναζήτησης της γνώσης παγκοσμίως.
Το 2005, η γαλλική και η γερμανική κυβέρνηση ανακοινώνουν επισήμως μέσω των κκ. Σιράκ και Σρέντερ τη συνεργασία τους, ώστε να φτιαχτεί με κρατική χρηματοδότηση το ευρωπαϊκό αντίπαλο δέος, η μηχανή αναζήτησης Quaero. Στα τέλη του 2006, η Γερμανία αποσύρεται από το αβέβαιο πρόγραμμα. Το 2007 το Quaero παραπαίει.
Πώς σχετίζεται αυτή η διδακτική για τους Ευρωπαίους ιστορία με το Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας»; Από το 2000, όταν οι τεχνολογικά προηγμένες χώρες ανακάλυπταν τις δυνατότητες του Διαδικτύου, στην Ελλάδα ακολουθούσαμε πολιτικές για τις τεχνολογίες που σχεδιάσθηκαν από το κράτος, με αποδέκτη… το κράτος. Το Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» εξαντλήθηκε στα πρώτα 3 – 4 χρόνια σε ασκήσεις κατανομής προϋπολογισμών σε υπουργεία, λογιστικά μεγέθη και απορροφήσεις πόρων. Κανείς βεβαίως δεν ξέχασε τους πολίτες. Μόνο που για άλλη μια φορά αντιμετωπίστηκαν δευτερογενώς. Σαν να επρόκειτο για «κάποιους άλλους».
Αν το κράτος εξέδιδε ταχύτερα κάποια πιστοποιητικά, αν η γραφειοκρατία γινόταν ηλεκτρονική, τότε οι πολίτες θα ήταν κάπως ωφελημένοι. Τα πάντα ιδωμένα μέσα από την οπτική του μεγάλου κράτους. Το κρυμμένο δυναμικό των πολιτών, η δημιουργικότητα και οι καθημερινές ζωές τους δεν ήταν παρά «οι ζωές των άλλων».
Οι αλλαγές που έγιναν το 2005 στο σχεδιασμό του Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας» προσπάθησαν να αποκαταστήσουν αυτή τη σχέση και να δημιουργήσουν ψηφιακές υπηρεσίες με αισθητό αποτέλεσμα. Παρά τις αρχικές καθυστερήσεις, αυτή η προσπάθεια θα φέρει τελικά καρπούς. Στην Ψηφιακή Ελλάδα του 2008 οι νέες ψηφιακές υπηρεσίες που δημιουργούνται θα εξοικονομήσουν περισσότερες από πέντε ημέρες ετησίως στον καθένα μας, λόγω ταχύτερων συναλλαγών. Στο τέλος του 2008, θα έχουμε μια εβδομάδα ελεύθερου χρόνου περισσότερη, επειδή οι φορολογικές συναλλαγές, οι τελωνειακές διατυπώσεις, τα ποινικά μητρώα στις μεγάλες πόλεις, ληξιαρχικές πράξεις, αλλά και συναλλαγές στους δήμους, θα πραγματοποιούνται ηλεκτρονικά. Σχεδόν 80 μουσεία και περισσότερες από 150 πολιτιστικές συλλογές θα ανοίξουν τις ψηφιακές τους πύλες σε όλους. Ενδιαφέρουσες ψηφιακές εξελίξεις και αναμφισβήτητα θετικές αλλαγές. Ομως αυτές οι μεταβολές που έρχονται μέσω των ψηφιακών υπηρεσιών του δημοσίου, δεν παύουν να αποτελούν μικρές γραμμικές αλλαγές. Και δυστυχώς, δεν αρκούν ως κινητήριος δύναμη που θα επιταχύνει την πορεία της χώρας. Χρειάζεται κάτι πολύ περισσότερο!
Αυτός είναι και ο λόγος που η νέα αντίληψη της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006 – 2013, προτείνει δράσεις που στοχεύουν απευθείας στον πολίτη και την επιχείρηση. Αλλοτε μέσω της σύστασης ταμείου για τη χρηματοδότηση νέων επιχειρηματικών ιδεών που μπορούν να ανθίσουν. Αλλοτε μέσω της απευθείας χορήγησης εξοπλισμού και νέων δυνατοτήτων σύνδεσης με το γρήγορο Internet σε μαθητές, φοιτητές και επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα. Αλλοτε μέσω της αριστείας, με επιβράβευση εκείνων που προσπαθούν περισσότερο, που κοπιάζουν και που αναδεικνύονται ως καλά πρότυπα. Πάντοτε όμως με την αντίληψη «απευθείας στον πολίτη» και «απευθείας στην επιχείρηση».
Αν λοιπόν το Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» και η Ψηφιακή Στρατηγική 2006 – 2013 μπορούν με κάποιο τρόπο να αλλάξουν σημαντικά την ποιότητα ζωής των πολιτών, δεν θα είναι επειδή πέντε ή δέκα συναλλαγές του δημοσίου θα γίνουν ψηφιακές.
Η μεγαλύτερη συμβολή τους θα είναι να δώσουν στα χέρια κάποιου άγνωστου σήμερα μαθητή ή κάποιας άγνωστης σήμερα μικρής ελληνικής επιχείρησης, ένα νέο τεχνολογικό μέσο που θα απελευθερώσει το κρυμμένο δυναμικό τους. Και τότε, σε δύο, σε πέντε ή σε δέκα χρόνια, αυτός ο νέος και αυτή η μικρή επιχείρηση, θα αναπτύξουν μια πρωτοποριακή ιδέα, θα φτιάξουν μια δική τους ψηφιακή υπηρεσία που εκείνη τη στιγμή θα αλλάξει τη ζωή όλων μας.
Η μεγαλύτερη συμβολή της Ψηφιακής Στρατηγικής και του Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας» θα είναι αυτή ακριβώς η σπίθα: Δύο, τρία ή δέκα «μυαλά» που υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα μπορέσουν να αποδειχθούν ισχυρότερα από δύο, τρεις ή δέκα μεγάλες προσπάθειες των πιο ισχυρών κυβερνήσεων. Αλλωστε το παράδειγμα της Google και της Quaero αυτό αποδεικνύει…
—————————————————————————
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Κέρδος, στις 18.03.2007
Ενδιαφέρον, αλλά το ίδιο παραμύθι σε άλλη κλίμακα. Δηλαδή ο αρθογράφος θεωρεί ότι η κρατική μηχανή πρέπει να συμμετέχει στο παιχνίδι αλλά τοπικά και με συγκεντρωμένη την ισχύ της παρά διάσπαρτη ή μεγαλιθική. Νομίζω είναι πιο έξυπνη στρατηγική, αλλά παρόλα αυτά υπο-βέλτιστη.
Πιθανότατα είναι πιο χρήσιμο ένα κράτος να χρηματοδοτεί την ηλεκτρονική και πληροφοριακή υποδομή της κυβερνητικής μηχανής του, παρά να δίνει απευθείας επιδοτήσεις σε νέες καινοτόμες εταιρίες.
Με αυτό τον τρόπο και μεγάλα projects δημιουργούνται τα οποία προσπαθούν οι εταιρείες πληροφορικής να κατακτήσουν, αλλά και βελτιώνεται η δομή του κράτους, οι ταχύτητες απόκρισης, ευελιξίας, ανάλυσης κτλ.
Οι μεγάλες εταιρείες χρειάζονται subcontractors, δημιουργούν νέες αγορές, emergent behaviors που θα ωθήσουν στην ανάπτυξη καινοτόμων υπηρεσιών και προϊόντων. Γιατί κάποιος να δημιουργήσει κάτι χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη αγορά. Είναι πιθανό, αλλά λιγότερο πιθανό αθροιστικά.
Εγώ νομίζω ότι η επιχειρηματικότητα δεν επιδοτείται. Για την ακρίβεια, δεν επιδοτείται από το κράτος.
Το μόνο που χρειάζεται είναι η ενθάρυνση του επιχειρηματικού δαιμόνιου που κρύβει μέσα του ο σύγχρονος πολίτης. Οι περισσότεροι σήμερα θέλουν να κάνουν μια δική τους δουλειά, ειδικά στο χώρο των νέων υπηρεσιών.
Ελάχιστοι όμως το τολμούν. Δεν τους λειπει η κρατική επιδότηση. Τους λείπει η εμπιστοσύνη στο επιχειρηματικό περιβάλλον της χώρας.
Χρειάζονται εξαφάνιση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Χρειάζονται εκσυγχρονισμό του πτωχευτικού δίκαιου για να μειώσει το κόστος του ρίσκου. Χρειάζονται ένα έμψυχο δυναμικό (εξωτερικούς και εσωτερικούς συνεργάτες), επιμορφωμένο σε ένα σύγχρονο σύτημα εκπαίδευσης, που να μπορεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της νέας εποχής.
Χρειάζονται υποδομές κάθε είδους και λειτουργία των κανόνων της αγοράς.
Αν υπάρχουν αυτά, τα λεφτά θα τα βρουν για να ανοίξουν νέες δουλειές….
Συμφωνώ απόλυτα με το το σχόλιο του Νίκου.
Ψηφιακές υπηρεσίες, το κράτος και «οι ζωές των άλλων»…
Η πραγματική αξία της “Ψηφιακής Στρατηγικής 2006-2013″…
Η ονομαζόμενη «Ψηφιακή Στρατηγική 2006 – 2013» ενός κρατικού φορέα, όπως είναι η Κοινωνία της Πληροφορίας, εμένα μου θυμίζει τα πενταετή οικονομικά σχέδια της σοβιετικής εποχής και όπως σωστά σχολιάζει πιο πάνω ο Nikos, «η επιχειρηματικότητα δεν επιδοτείται».
Το παράδειγμα της Google δείχνει ακριβώς αυτήν την αλήθεια.
Ενώ ο κ. Λάριος ξεκινά με τη σύγκριση των επιδόσεων των Google & Quaero, τα παρατάει χωρίς να εξηγεί και αλλάζει θέμα!
Να τολμήσω το άλμα στο λογικό κενό που περιγράφετε ώς την
“”νέα αντίληψη της Ψηφιακής Στρατηγικής 2006 – 2013, που προτείνει δράσεις που στοχεύουν απευθείας στον πολίτη και την επιχείρηση. “”
και να συνηγορήσω ότι εδώ βρίσκεται και η διαφορά της εξέλιξης μεταξύ Google και Quarero. Δεν εξηγείτε το ελάχιστο, η χρηματοδότηση του προγράμματος γίνεται κυρίως από στελέχη του δεύτερου προγράμματος. Καλό πράγμα η αισιοδοξία αλλά ξεφουσκώνει χωρίς επιχειρήματα.
Η επιχειρηματικότητα δεν επιδοτείται.Ναι/ίσως.Οι επιχειρήσεις όμως επιδοτούνται μια χαρά.Το γεγονός ότι ο Κέυνς δεν είναι της μόδας δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε και τα λίγα οικονομικά που ξέρουμε.Εν προκειμένω στην Ελλάδα ατυχώς το κράτος είναι η μεγαλύτερη συναλλασσόμενη επιχείρηση για όλες τις άλλες επιχειρήσεις.Ό,τι αφορά στο κράτος αφορά σε όλους.Και ένας λόγος ακόμα που η επιχειρηματικότητα πάει κατά διαόλου είναι ότι το κράτος επιδοτεί με κομματικά κριτήρια κομματικά λαμόγια και κομματικούς εγκάθετους/ψηφοφόρους.
Λυπάμαι που ανακάλυψα αυτό το άρθρο σήμερα, που, πιθανον η συζήτησή του να έχει κλείσει.
Θα συμφωνήσω με τους 7 προηγούμενους σχολιαστές, που, άμεσα ή έμμεσα, αποδέχονται ότι “η επιχειρηματικότητα δεν επιδοτείται”. Και αυτό άλλωστε αποδεικνύει και η σύγκριση Google-Quaero.
Ο συγγραφέας κάνει δύο λογικά “άλματα”: Το πρώτο, όταν μεταφέρει το παράδειγμά του στην Ελλάδα, και το δεύτερο όταν το συσχετίζει με το κράτος-αποδέκτη vs επιχείρηση-αποδέκτη.
Δεν χρειάζεται ένα μεμονωμένο παράδειγμα γιά να επιβεβαιωθεί η αδυναμία της απ’ ευθείας επιδότησης της επιχειρηματικότητας. Το αποδεικνύουν περίτρανα τα δισεκατομμύρια Ευρώ που έχει δαπανήσει η Ευρωπαική Ενωση για τα χιλιάδες συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα: Η συγκομιδή απτών αποτελεσμάτων, η μετάβαση από την έρευνα σε προιόντα αγοράς έχει αποτύχει οικτρά.
Αντίθετα, στις ΗΠΑ (και πρόσφατα, σε Ινδία και άλλες ασιατικές χώρες) δεν απαιτήθηκαν απ’ ευθείας χρηματοδοτήσεις γιά να αναπτυχθούν προιόντα (σαν το Google και χιλιάδες άλλα) ή υπηρεσίες. Απλά, το επιχειρηματικό ΠΕΡΒΑΛΛΟΝ είναι ριζικά διαφορετικό. Αυτό και μόνο αυτό καθορίζει την δυνατότητα ή μη της ανάπτυξης καινοτόμων προιόντων ή υπηρεσιών.
Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω την μεθοδολογία της ευρωπαικής χρηματοδότησης, αυτή υπήρξε από την αρχή βασισμένη σε λαθεμένες παραδοχές, “αξιώματα” που δεν ίσχυαν, σήμερα δε έχει βυθιστεί σε μιά απύθμενη γραφειοκρατία και ευθυνοφοβία.
Δεν “κατασκευάζεις” consortia που οι συνιστώντες οργανισμοι ουσιαστικά δεν γνωρίζονται, ή απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλον. Δεν χρηματοδοτείς εφαρμογές που βασίζονται σε αγορές που δεν υπάρχουν ή που προσπαθούν να εξυπηρετήσουν ανύπαρκτες ανάγκες. Δεν υποστηρίζεις τεχνολογίες που θα εξυπηρετήσουν ανύπαρκτα περιβάλλοντα του απώτερου μέλλοντος.
Δυστυχώς, η ΕΕ, σαν χρηματοδοτικός οργανισμός, δεν έχει καμμία κοινή ιδιότητα με τα διεθνή Venture Capital Funds. Αν το Ευρωπαικό περιβάλλον έμοιαζε κατ’ ελάχιστο με αυτό των ΗΠΑ (αλλο εξαιρετικό θέμα για συζήτηση) και τα δις των Ευρώ διαχειρίζονταν από Venture Capitals, σας διαβεβαιώνω ότι η Ευρώπη θα βρισκόταν χρόνια μπροστά.
Ας παρακολουθήσουμε το το δεύτερο άλμα σας, και ας έλθουμε στην Ελλάδα. Εδώ, η Ψηφιακής Στρατηγικής του Προγράμματος «Κοινωνία της Πληροφορίας», που, απλά με την αλλαγή του αποδέκτη από το κράτος στην επιχείρηση, θεωρείτε ότι θα αλλάξει τα δεδομένα, επιδοτεί ΜΟΝΟ την ΧΡΗΣΗ της Πληροφορικής, λες και στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον η Ελλάδα είναι ΑΝΙΚΑΝΗ να ΠΑΡΑΞΕΙ, να γίνει ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ τεχνολογίας!
Γνωρίζετε ότι, ακόμα και σε αυτά τα επιδοτούμενα προγράμματα που απευθύνονται σε “προμήθεια” ή “παραγωγή” λογισμικού, το κόστος των προγραμματιστών που χρησιμοποιούνται από μιά εταιρεία πληροφορικής γιά την παραγωγή μιάς εφαρμογής (γιά την οποία ΑΚΡΙΒΩΣ επιδοτείται), ΔΕΝ είναι επιλέξιμη δαπάνη?
Ας αφήσουμε τις επιδοτήσεις, και ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε περιβάλλον που θα υποστηρίζει την Πληροφορική, που θα μπορεί να αναγνωρίσει, κατ’ αρχήν, ότι τα μικρομάγαζα, οι χονδρέμποροι και οι ντηλεράδες ΔΕΝ είναι εταιρείες πληροφορικής.
Ας αρχίσει το κράτος, να απεικονίζει ΡΕΑΛΙΣΤΚΑ το κόστος των εφαρμογών πληροφορικής στους προυπολογισμούς των διαγωνισμών του, και να μην ζητά να αναπτυχθεί και εγκατασταθεί Λογισμικό διαχείρισης, Φάκελλος Υγείας, να γίνει εκπαίδευση χρηστών κλπ. σε ΔΕΚΑ (10!!!) Νοσοκομεία με 600.000 Ευρώ, όταν το διεθνές ελάχιστο θα ήταν οκταπλάσιο έως δωδεκαπλάσιο!
Ας αλλάξει το σύστημα των διαγωνισμών, των κρατικών προμηθειών και ας δώσει, επί τελους, χαρακτηριστικά “έργου” και όχι “προμήθειας” σε αυτούς που αφορούν την Πληροφορική.
Ας διαχωρίσει το hardware από τις εφαρμογές, ώστε οι εταιρείες ανάπτυξης Λογισμικού να μπορούν αυτόνομα να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς, ώστε να μην ξεζουμίζονται από τους δήθεν “integrators” και στην ουσία χαρντγουεράδες (ψάχνω χρόνια να βρω έναν ΠΡΑΓΜΑΤIΚΟ έλληνα “integrator”….).
Και, τέλος, ας πάψει να “μοιράζει” την πίττα μέσω των γνωστών οργανισμών -Δουκάτων- όπως η ΚΤΠ ΑΕ σε αυτούς που “βολεύουν” (με όποια σημασία της λέξης θέλετε).
Ετσι και μόνο έτσι, μπορεί να δημιουργηθεί και εδώ στοιχειώδες “περιβάλλον” γιά την ανάπτυξη ης ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ Πληροφορικής, που, μακροπρόθεσμα μπορεί να βάλει τις βάσεις γιά την ανάπτυξη της ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ πληροφορικής στην χώρα μας. Μόνο τότε “σε δύο, σε πέντε ή σε δέκα χρόνια, αυτός ο νέος και αυτή η μικρή επιχείρηση, θα αναπτύξουν μια πρωτοποριακή ιδέα” και θα μπορέσουν να της δώσουν κάποια συνέχεια, κατά το παράδειγμά σας.
Αν επιθυμείτε συνέχεια, http://technologger-gr.blogspot.com/