Ελληνική Αριστερά. Πόσο ελληνική; Πόσο Αριστερά;

Φεβ 15th, 2008 | | Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

του Διονύση Γουσέτη1

1. Εισαγωγή

Το θέμα είναι αφ’ ενός αχανές και αφ’ ετέρου φορτισμένο. Θα το περιορίσω όσο μπορώ.

1.1. Θα περιοριστώ στην κομμουνιστογενή ή αλλιώς παραδοσιακή Αριστερά. Αυτήν που είναι επίγονος του ελληνικού τμήματος της 3ης (κομμουνιστικής) Διεθνούς. Θα περιοριστώ στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ μαζί με τους εταίρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα επεκταθώ στο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που είναι επίσης επίγονος της 3ης Διεθνούς.

1.2. Δεν θα μιλήσω για τη δομή ή την ιδεολογία της. Ούτε για την ιστορία της, παρά μόνο αν χρειαστεί να κάνω κάποιες αναφορές που θα φωτίσουν τη σύγχρονη, δηλαδή την μετά τη μεταπολίτευση συμπεριφορά της.

1.3. Θα προσπαθήσω σ’ αυτή την ομιλία να δείξω το εξής: ότι η σύγχρονη (μάλλον όμως και η παλαιότερη) ελληνική αριστερά είναι περισσότερο «ελληνική» και λιγότερο «Αριστερά». Είναι δηλαδή περισσότερο υπηρέτης της ελληνικής ιδιοπροσωπίας και λιγότερο των αριστερών ρευμάτων που κυριαρχούν στις χώρες της ΕΕ ή τουλάχιστον στις χώρες της ΕΕ των 15. Και όταν λέγω ελληνική ιδιοπροσωπία, αναφέρομαι στα χαρακτηριστικά της κατακερματισμένης ελληνικής κοινωνίας, όπως τα περιγράφει ο φιλόσοφος Ernest Gellner στο βιβλίο του Conditions of liberty: Civil society and its rivals, που στα ελληνικά εκδόθηκε από τις εκδόσεις παπαζήση με τον τίτλο «Η κοινωνία των πολιτών και οι αντίπαλοί της – συνθήκες ελευθερίας».

Περιληπτικά, πρόκειται για μια κοινωνία χωρίς συνοχή. Μια κοινωνία που είναι άθροισμα επί μέρους συμφερόντων: οικογενειακών, συντεχνιακών, τοπικιστικών, κλπ. Αυτά τα επί μέρους συμφέροντα αλληλοϋποστηρίζονται μέχρι θυσίας εντός της ομάδας (βλ. φαινόμενα ακραίου νεποτισμού, τοπικισμού, συντεχνίας), αλλά είναι αδιάφορα, έως εχθρικά, προς τις άλλες ομάδες. Παραδείγματα τέτοιων κοινωνιών είναι οι πατριαρχικές, οι ισλαμικές και οι καθυστερημένες βαλκανικές. Κοινωνίες κλειστές, φοβικές, που ομφαλοσκοπούνται με τα μάτια στο «ένδοξο» παρελθόν και στον εχθρό «Άλλο», ιδιαίτερα το γείτονα.

Το πλαίσιο αυτό της ομιλίας, εξ άλλου, ευνοεί την αποφυγή προσωπικών κρίσεων, πράγμα που πολύ προσπάθησα, προκειμένου να αποφορτίσω ένα θέμα που είναι φορτισμένο ιδεολογικά, αλλά και συναισθηματικά. Δεν θα μπω, για παράδειγμα, στη συζήτηση αν ορθώς ή όχι η ελληνική αριστερά αποκλίνει από την ευρωπαϊκή, αν και η άποψή μου είναι φανερή. Θεωρώ σημαντικό να συμφωνήσουμε σ’ αυτή την απόκλιση. Στη συνέχεια, ο καθένας μπορεί να την αξιολογήσει.

Θέλω να τονίσω ότι τα κεφάλαια που επελέγησαν για να δείξουν τις αποκλίσεις της ελληνικής με την ευρωπαϊκή Αριστερά είναι ενδεικτικά. Τα παραδείγματα που αναφέρονται σε κάθε ένα από αυτά τα κεφάλαια είναι επίσης ενδεικτικά. Το θέμα δεν περιορίζεται σ’ αυτά.

Τέλος, δηλώνω ότι προφανώς δε διεκδικώ το αλάθητο και θα χαρώ να ακουστούν γνώμες αντίθετες με αυτές που θα πω. Είμαι ανοιχτός να αναθεωρήσω και να συμπληρώσω το κεφάλαιο αυτό, που ταυτίζεται με μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

2. Οι δυο βασικές διαφορές της ελληνικής με την ευρωπαϊκή αριστερά

Η ελληνική αριστερά έχει δυο χαρακτηριστικά που δεν έχουν τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς:
α. Το μέγεθός της. Είμαστε η χώρα της ΕΕ των 15 με το μεγαλύτερο ποσοστό της Αριστεράς. Το ποσοστό αυτό φθάνει το 15%, ποσοστό άπιαστο για τα αδελφά ευρωπαϊκά κόμματα. Σήμερα, ιδιαίτερα, στην παρούσα -δυσμενή για τα δυο κόμματα εξουσίας- συγκυρία, το ποσοστό της ελληνικής Αριστεράς ίσως ξεπερνάει το 20%, όπως φαίνεται από κάποιες δημοσκοπήσεις.
β. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν διαθέτει το 2008 σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα, τύπου ΚΚΕ, με ποσοστό μάλιστα που ξεπερνάει το 10%, όπως λένε οι ίδιες πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ είναι, ή τουλάχιστον ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια, απόγονος του «ΚΚΕ εσωτερικού», του κόμματος που προσπάθησε να εφαρμόσει στην Ελλάδα τις αρχές του λεγόμενου «Ευρωκομμουνισμού», τις αρχές δηλαδή που διέπουν τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικά πενιχρό. Ο ΣΥΝ, όπως και το ΚΚΕεσ., δεν κατάφερε να ξεκολλήσει πάνω από το 3% στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Μετά όμως τη λεγόμενη «αριστερή στροφή» που χρονολογείται χονδρικά το 2001, ο ΣΥΝ και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ -μέσω του οποίου ο ΣΥΝ εκφράζεται κοινοβουλευτικά και όχι μόνο- υιοθετεί αρκετές από τις ιδιομορφίες του ΚΚΕ. Για παράδειγμα, ξεσηκώνει τα συνθήματα «Ανυπακοή» (ακουγόταν στο 5ο Συνέδριο) και «αντεπίθεση» (το οποίο είναι επίσης και τίτλος περιοδικού της «Χρυσής Αυγής»). Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, στην προεκλογική του ομιλία (12/9/2007) να πει κατά λέξη: «για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικά αυτά που τον ενώνουν και όχι αυτά που τον χωρίζουν με το ΚΚΕ», εισπράττοντας μάλιστα χειροκροτήματα από τους οπαδούς. Είναι σύμπτωση άραγε, ή αποκλειστικό αποτέλεσμα της συγκυρίας, ότι από τότε το ποσοστό του ανεβαίνει με γοργούς ρυθμούς;

Τα δυο αυτά χαρακτηριστικά είναι τόσο καθοριστικά, ώστε να δίνουν το δικό τους χρώμα στον γενικότερο προσανατολισμό ολόκληρης της χώρας. Οι παραπάνω διαφορές της ελληνικής με την ευρωπαϊκή Αριστερά δεν είναι απλά πολιτικές: είναι πολιτισμικές. Πράγματι: χώρες με δυνατά κομμουνιστικά κόμματα σταλινικού τύπου δεν υπάρχουν στην Ευρώπη, αλλά υπάρχουν αρκετά στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού (Κίνα, Κούβα, Β. Κορέα, Βιετνάμ) και σε αναπτυσσόμενες χώρες. Το στοιχείο αυτό της ομοιότητας συνεπάγεται και άλλα. Για παράδειγμα, στις χώρες αυτές, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι απαξιωμένα. Δεν έχουν όμως ιδιαίτερη αξία ούτε στη δική μας χώρα.

3. Σχέσεις ελληνικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς

Αυτά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά κάνουν δύσκολες έως αδύνατες τις σχέσεις των κομμάτων της ελληνικής Αριστεράς με τα ευρωπαϊκά αδελφά κόμματα.

Για μεν το ΚΚΕ, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Για πολλοστή φορά τα ξεκαθάρισε η Αλέκα Παπαρήγα σε συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (27/6/2005):

«Ζημιά κάνουν στο κίνημα οι λεγόμενες αριστερο-ανανεωτικές δυνάμεις της Ε.Ε., ιδιαίτερα το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που ανησυχεί μήπως δεν προχωρήσει η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση». Τα «ζημιογόνα» ευρωπαϊκά αριστερά κόμμα περιλαμβάνουν την Κομμουνιστική Επανίδρυση Ιταλίας, το ΚΚ Ισπανίας, τους Ιταλούς Κομμουνιστές, το ΚΚ Γαλλίας, το ΚΚ Τσεχίας, το ΚΚ Πορτογαλίας, το ΚΟΔΗΣΟ Γερμανίας κ.ά., μαζί βέβαια και τον ΣΥΝ. Είναι ενδιαφέρον ότι όλες αυτές τις καταγγελίες τις κάνει το ΚΚΕ εναντίον του ΚΕΑ, με το οποίο ανήκει στην …ίδια κοινοβουλευτική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου.

Ο ΣΥΝ είναι μέλος του ΚΕΑ, αλλά πολλές φορές έχει διαφοροποιηθεί σε απόψεις με αυτό, ή με επί μέρους κόμματα που ανήκουν σ’ αυτό. Πρόσφατο παράδειγμα είναι το «μανιφέστο» του επικρατούντος υποψήφιου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, το οποίο δημοσιεύτηκε στην «Αυγή» (20/1/2008). Λέει λοιπόν ο υποψήφιος: «Το πολιτικό σχέδιο της ‘κεντροαριστεράς’ δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια να συρθεί η αριστερά ως άλλοθι σε κυβερνητικές λύσεις εντελώς περιορισμένες ως προς την προοπτική και την αποτελεσματικότητα τους. Η ανάλογη εμπειρία από την Ευρώπη, έδειξε ότι τέτοιες λύσεις είχαν ελάχιστη επίδραση στην κοινωνία, ενώ οδήγησαν την αριστερά στην αναξιοπιστία, την συρρίκνωση, ή ακόμα χειρότερα σε απογοητευτικές μεταλλάξεις. Και αυτό συμβαίνει γιατί καμία κυβερνητική λύση δεν μπορεί να σπάσει το σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο, αν δεν συνοδεύεται από μια ισχυρή ριζοσπαστική κοινωνική δυναμική, πράγμα που βλέπουμε να γίνεται στον έναν ή στον άλλο βαθμό στη Λατινική Αμερική». Με τα λόγια αυτά, ο Αλέξης Τσίπρας καταγγέλλει τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα, με τα οποία ανήκει στο ίδιο Ευρωπαϊκό Κόμμα και συντάσσεται με τα αριστερά κόμματα της τριτοκοσμικής Λατινικής Αμερικής. Παρεμπιπτόντως σημειώνω ότι αυτή η άποψη δεν είναι τόσο φρέσκια, όσο είναι του συρμού να αποδίδεται στον εν λόγω υποψήφιο, λόγω της νεαράς ηλικίας του. Πρόκειται για τη θεωρία της «σοσιαλιστικής περικύκλωσης» του κέντρου από την περιφέρεια και χρονολογείται από την δεκαετία του ’60.

4. Μερικοί από τους τομείς όπου οι πολιτικές της ελληνικής Αριστεράς αποκλίνουν από αυτές της ευρωπαϊκής.

Ας δούμε όμως, περιληπτικά, λόγω χρόνου, μερικούς συγκεκριμένους τομείς όπου η πολιτική της ελληνικής Αριστεράς αποκλίνει με εκείνη των Ευρωπαίων εταίρων της.

4.1 Διεθνής πολιτική: εθνικισμός ελληνικού τύπου

Είναι αλήθεια ότι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα, ακόμα και αυτά που είχαν πάρει αποστάσεις, βρέθηκαν σε αμηχανία ως προς το τι θα αντιπαραθέσουν στον παραδοσιακό εχθρό τους, τη μοναδική πλέον πλανητική δύναμη: τις ΗΠΑ. Ως πιο πρόσφορο μέγεθος προς αντιπαράθεση επελέγη από αρκετά το «Έθνος». Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί σύγχυση με τα εθνικιστικά κόμματα και να παρατηρούμε το φαινόμενο της απ’ ευθείας μετακίνησης ψήφων από το γαλλικό ΚΚ στον ακροδεξιό Λεπέν, που στα εθνικιστικά ζητήματα ήταν πιο ξεκάθαρος. Όμως, ο εθνικισμός της ελληνικής Αριστεράς πάει πολύ πάρα πέρα: πάει να συναντήσει τον πατροπαράδοτο καταστροφικό ελληνικό εθνικισμό.

Τα κόμματα της ελληνικής αριστεράς, στα περισσότερα από τα λεγόμενα «εθνικά θέματα -και όχι μόνο- ταυτίζονται με τον εθνικισμό των υπόλοιπων ελληνικών κομμάτων και διαφοροποιούνται από τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς.

Μερικά παραδείγματα:

– Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ υπήρξαν σύμμαχοι των εν ορθοδοξία αδελφών Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς την εποχή των ΝΑΤοϊκών βομβαρδισμών, συμπλέοντας με τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα και με την εκκλησία. Αντίθετα, οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι συνιστώσες του ΚΕΑ είχαν ανοχή ή και στήριζαν αυτόν τον πόλεμο, όπως το Γαλλικό ΚΚ και το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις των χωρών τους την περίοδο των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας.

– Παρόμοια ήταν η διαφορά στην υπόθεση του «εχθρού των εχθρών μας» Οτσαλάν.
Ο εγκληματίας φυγάς κατέφυγε, πριν έρθει στη χώρα μας, σε χώρες των Ευρωπαίων εταίρων μας: στη Γαλλία και στην Ιταλία. Στην Ιταλία, μάλιστα, έκανε αίτηση ασύλου. Η ιταλική κυβέρνηση τον υποχρέωσε να φύγει από τη χώρα «μέχρι να συζητηθεί η αίτησή του στο δικαστήριο». Σε καμία από αυτές, τα αριστερά κόμματα δεν έκαναν αυτά που έκανε η ελληνική αριστερά, στελέχη της οποίας έβαλαν την υπογραφή τους δίπλα από εκείνη του κ. Καμένου σε κείμενο εθνικής ανησυχίας. Και όταν ο Οτσαλάν δικάστηκε ερήμην για την παράνομη είσοδο στη χώρα μας, αθωώθηκε ομόφωνα. Συνήγοροί του σ’ αυτή τη δίκη: στέλεχος του ΚΚΕ και στέλεχος του εθνικιστικού «Δικτύου 21».

– Το Φεβρουάριο 2006, το ΚΕΑ κατέθεσε στην Ευρωβουλή ψήφισμα για το καθεστώς της Κούβας, σε αντιπαράθεση, μάλιστα, με ανάλογο ψήφισμα που είχαν καταθέσει τα άλλα ευρωκόμματα. Το ΚΚΕ καταψήφισε το ψήφισμα του ΚΕΑ. Γενικότερα, τα δυο αριστερά ελληνικά κόμματα είναι τα μόνα ευρωπαϊκά που διατηρούν πάντα άριστες σχέσεις με το κουβανέζικο δικτατορικό καθεστώς.

– Στο θέμα του αντικομμουνιστικού μνημονίου, που ψηφίστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, τα δυο κόμματα της ελληνικής αριστεράς, αλλά παραδόξως (;) και όλα τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα, περιλαμβανομένου και του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, το καταψήφισαν επίσης, τη στιγμή που το γαλλικό ΚΚ αρκέστηκε στην αποχή. Επιπλέον, το ΚΚΕ μάζευε υπογραφές από τους Έλληνες βουλευτές σε κείμενό του αντίθετο με το κείμενο της ΚΕΑ. Το κείμενο της ΚΕΑ καταδίκαζε το αντικομμουνιστικό μνημόνιο, αλλά καταδίκαζε και τον σταλινισμό, ενώ το κείμενο του ΚΚΕ όχι.

– Κυπριακό. Το ΚΚΕ εξ αρχής κατήγγειλε το σχέδιο Ανάν για την επανένωση του νησιού, ως προϊόν συνωμοσίας των ιμπεριαλιστών. Ο ΣΥΝ το υποστήριξε κατά πλειοψηφία. Μειοψηφία ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος, που αργότερα αναδείχτηκε πρόεδρος. Ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν που σύχναζε στις συνελεύσεις του υπερπατριωτικού «Δικτύου 21», πιθανόν ως μέλος. Το σχέδιο Ανάν είχε την αμέριστη υποστήριξη της ΕΕ, περιλαμβανομένου του ΚΕΑ.

– Μακεδονικό. Εντύπωση κάνει η σιωπή και των δυο κομμάτων για το θέμα της απαγόρευσης εισόδου των συναγωνιστών τους, πολιτικών προσφύγων του εμφυλίου, μακεδονικού γένους. Ο προπάτορας και των δυο κομμάτων, το ΚΚΕ της εποχής, είχε φέρει τους ντόπιους κατοίκους σε συμπαράταξη μαζί του, αλλά οι επίγονοι δεν αισθάνονται καμία ευθύνη, αν όχι συντροφική αλληλεγγύη. Συμπαρατάσσονται με τα λοιπά ελληνικά κόμματα. Οι μόνοι υποστηρικτές που απέμειναν είναι κάποιες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ΟΑΚΚΕ του Ηλία Ζαφειρόπουλου. Υπάρχει μεγαλύτερη αναισχυντία από την εγκατάλειψη ανθρώπων που κάποτε ξεσήκωσε στα όπλα; [23/7/2005]. Στο ημερολόγιο του ηγετικού στελέχους της εποχής του εμφυλίου Δημήτρη Βλαντά, μπορεί κανείς να δει τον γενικότερο ρατσισμό των Ελλήνων το γένος κομμουνιστών, απέναντι στους Μακεδόνες το γένος συντρόφους τους.

Αλλά και πρόσφατα, στις 22/3/2007, η ελληνική αριστερά δεν ακολούθησε το ΚΕΑ, που υπερψήφισε την έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM). Το μεν ΚΚΕ προτίμησε να ακολουθήσει τα άλλα ελληνικά κόμματα στην καταψήφιση, ο δε ΣΥΝ (μέλος του ΚΕΑ) προτίμησε την αποχή.

– Το «όνομα». [17/3/2006]. Για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ δεν αποτελεί πλέον εμπόδιο για την ευρωπαϊκή πορεία της γειτονικής χώρας. Η συγκεκριμένη φράση τελικά υπερψηφίστηκε με οριακή πλειοψηφία (279 υπέρ, 215 κατά και 41 αποχές). Ομόφωνα οι Έλληνες ευρωβουλευτές, περιλαμβανομένης δηλαδή και της Αριστεράς, καταψήφισαν την πρόταση.

– Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Έχοντας ήδη αναφέρει την υπόθεση Οτσαλάν, περιορίζομαι σε μια προσωπική μου εμπειρία. Στις αρχές Αυγούστου του 2001 πήγα προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη, ως εκπρόσωπος του ΣΥΝ, μαζί με εκπροσώπους του ΚΚΕ και του μαοϊκού ΕΚΚΕ, για συμπαράσταση στον αγώνα μιας τρομοκρατικής σταλινικής οργάνωσης με το όνομα DHKP (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο). (Για τις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες και την αντίδρασή μου θα μιλήσω μετά, αν προλάβω). Περιττό να πω ότι κανένα κόμμα του ΚΕΑ δεν έκανε ανάλογη κίνηση.

– Τον εθνικισμό τεσσάρων στελεχών της αριστεράς (Σβορώνος, Θεοδωράκης, Ελύτης, Ρίτσος) με αναφορές και στον συνολικό εθνικισμό της αριστεράς, τον ανέλυσε διεξοδικά ο Άκης Γαβριηλίδης στο βιβλίο του «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ριζοσπαστικού εθνικισμού).

4.2 Σχέσεις με την ΕΕ: Το κλειδί της κατανόησης της Αριστεράς και όχι μόνο

Για την εκκλησία, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εσμός αιρετικών και προαιώνιων εχθρών μας, χειρότερων από τους Τούρκους. Για τους υπερπατριώτες, που βρίθουν σε όλα τα κόμματα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι φίλη των εχθρών μας Τούρκων και άλλων. Για την ελληνική αριστερά, είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλος που πίνει το αίμα των λαών της γης και καταπνίγει κάθε αντίσταση. Αυτό διαφέρει ριζικά από τον ευρωσκεπτικισμό όσων τυχόν «αδελφών» κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς τον υιοθετούν.

Μερικά παραδείγματα:

– Ιδού ένα απόσπασμα από τη Διακήρυξη ΣΥΡΙΖΑ, 15/7/2007: «Η Ε.Ε. συγκροτείται ταχύτατα σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλο που διεκδικεί ρόλο και οφέλη από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο. Έχει ήδη νομιμοποιήσει μια σειρά πολέμους και επεμβάσεις (Βαλκάνια, Κόσσοβο, Ιράκ, Παλαιστίνη, Λίβανος κ.λπ.), συμμετέχει ως δήθεν ειρηνευτική δύναμη και μετέχει ενεργά στον πόλεμο κατά της “τρομοκρατίας”. Με πρόσχημα το ενδιαφέρον για τον αλβανικό πληθυσμό του Κόσσοβου, προωθεί και πάλι σχέδια διαμελισμού και επαναχάραξης των συνόρων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, φέρνοντας στην επικαιρότητα τον εφιάλτη του πολέμου στα Βαλκάνια».

Δεν υπάρχει κείμενο άλλου κόμματος του ΚΕΑ, με τέτοιο περιεχόμενο. Υπάρχουν όμως προσωπικά κείμενα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με περιεχόμενο πολύ πιο αντιευρωπαϊκό. Διαβάζω ένα του Μανώλη Γλέζου (14/12002): «Οι ελληνικές κυβερνήσεις αποκρύπτουν από τον ελληνικό λαό ότι οι συνέταιροί μας, από την είσοδό μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε., έως σήμερα, δεν θέλουν ούτε τη βιομηχανική ούτε την αγροτική ανάπτυξη της χώρας. Μας θέλουν μονάχα ως θέρετρο για να περνούν τις διακοπές τους».

– Το 2003 το ΚΚΕ καταψήφισε την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. ώστε «να μην ενισχυθεί ο “ιμπεριαλιστικός οργανισμός” της Ε.Ε., και ότι στην περίπτωση της Κύπρου “η ένταξη χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο πίεσης για τη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της βάρβαρης εισβολής και κατοχής, μπροστά στην οποία οι “ευαίσθητοι” Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές κλείνουν τα μάτια, και της διχοτόμησης της μαρτυρικής μεγαλονήσου”»… Ήταν το μόνο αριστερό κόμμα της Ευρωβουλής!

– Συνθήκη Σένγκεν. Η Συνθήκη Σένγκεν, με βάση την οποία η Ε.Ε. είναι σήμερα χωρίς σύνορα, υπέστη λυσαλέες επιθέσεις από την Αριστερά. Ο Μανώλης Βασιλάκης («Μάστιγα του θεού») μας θυμίζει ότι οι αριστεροί συνέπλευσαν με τους διώκτες του Αντιχρίστου 666, με επιχειρήματα εναντίον της «Ευρώπης του αυταρχισμού και της καταστολής», της «υπερεθνικής αστυνομικής καταστολής που βρίσκεται προ των θυρών», του «Μεγάλου Αδελφού» κ.λπ.

– Συνθήκη Μάαστριχτ. Τη συνθήκη ευρωπαϊκής ενοποίησης (Μάαστριχτ), που κατέληξε στη νομισματική σταθερότητα που απολαμβάνουμε, το μεν ΚΚΕ την καταψήφισε εξ αρχής, ενώ ο ΣΥΝ την υπερψήφισε, για να δηλώσουν αργότερα πολλά ανώτατα στελέχη του ότι ήταν λάθος. Τις επόμενες συνθήκες τις καταψηφίζουν μόνιμα και τα δυο κόμματα.

– Τέλος, ο ΣΥΝ είναι το μόνο ευρωπαϊκό κόμμα που ζήτησε την παραίτηση δυο αξιοματούχων της ΕΕ: του Χαβιέ Σολάνα και του Ζακ Μπαρό. Για τον δεύτερο μάλιστα, ζήτησε επιπλέον έρευνα για ενδεχόμενο χρηματισμό του ιδίου ή συνεργατών του.

Ο αντιευρωπαϊσμός της ελληνικής αριστεράς είναι κλειδί για την κατανόηση του χαρακτήρα της, όπως θα δούμε παρακάτω, στο κεφάλαιο 5.

4.3 Συνδικαλισμός

Η Αριστερά, διεθνώς, διαχωρίζει τον συντεχνιακό συνδικαλισμό από τον ταξικό συνδικαλισμό. Συντεχνιακός είναι ο συνδικαλισμός ο οποίος μάχεται για δικαιώματα και προνόμια ενός κλάδου παραγωγής, περιλαμβάνοντας σ’ αυτόν όλες τις τάξεις που δρουν εντός του. Για παράδειγμα, η συντεχνία της οικοδομής, που περιλαμβάνει εργολάβους, μαστόρους (τεχνίτες) και εργάτες. Ταξικός είναι ο συνδικαλισμός ο οποίος μάχεται για τα συμφέροντα της κατώτερης τάξης απέναντι στην ανώτερη. Στο παράδειγμα μας, για τα συμφέροντα των εργατών απέναντι στην εργοδοσία των εργολάβων, με τους τεχνίτες να είναι η οιονεί «μεσαία τάξη», που ταλαντεύεται μεταξύ των δυο άλλων. Συνάγεται ότι ο ταξικός συνδικαλισμός είναι ο αγώνας των πολλών ενάντια στους λίγους. Ο αγώνας αυτός (στις δυτικές κοινωνίες) δεν προώθησε μόνο τα δικαιώματα των βιομηχανικών εργατών αλλά τα δικαιώματα όλου του εργαζόμενου πληθυσμού – αφού οδήγησε στην ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας και πιο γενικά, στον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού.

Στη σημερινή Ελλάδα, ο συνδικαλισμός παρουσιάζει τις εξής ιδιομορφίες:

α. Υπάρχει μόνο στο δημόσιο τομέα. Η ΓΣΕΕ στελεχώνεται κυρίως από συνδικαλιστές του δημοσίου και έχει εγκαταλείψει τους εργάτες του ιδιωτικού τομέα. Για παράδειγμα, πρακτικές , όπως αυτή της γερμανικού Συνδικάτου Μετάλλου ( IG Metal ) που πληρώνει τους απεργούς – μέλη του κατά τη διάρκεια απεργίας που κηρύσσει ανάγονται στη σφαίρα … της επιστημονικής φαντασίας για την ηγεσία της ΓΣΕΕ ή των κλαδικών συνδικάτων.
β. Για τον λόγο αυτόν, οι απεργίες έχουν μετατραπεί (διαλεκτικά θα έλεγε ο Μαρξ) στο αντίθετό τους. Δεν είναι αγώνας των πολλών (εργατών) εναντίον των λίγων (εργοδοτών). Είναι αγώνες των λίγων (που κρατούν κάποιο τομέα παραγωγής) εναντίον των πολλών (της κοινωνίας, την οποία θέτουν υπό ομηρεία, εκβιάζοντας την κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους). Αυτό είναι ένα είδος συντεχνιακού συνδικαλισμού. Τα παραδείγματα είναι πολλά: απεργία των εκπαιδευτικών σε εξεταστικές περιόδους, των σκουπιδιάρηδων σε γιορτινές περιόδους, των βυτιοφόρων πετρελαίου σε περιόδους ψύχους, των λιμενεργατών, των εργαζόμενων σε φορείς δημόσιου ενδιαφέροντος (Μετρό, ΔΕΗ, ΕΙΝΑΠ, ΙΓΜΕ, ΕΛΤΑ, ΟΤΑ κλπ) με απεργίες παντός καιρού. Την μέθοδο της ομηρίας έχουν υιοθετήσει και άλλοι συνδικαλιστές, π.χ. οι αγρότες που παρεμποδίζουν στην κυκλοφορία στον κυριότερο οδικό άξονα της χώρας: τον άξονα Αθήνα – Θεσσαλονίκη.
γ. Λέγεται ότι στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός κομματοκρατείται. Ότι είναι το μακρύ χέρι του κόμματος. Εγώ όμως πιστεύω ότι συμβαίνει και το αντίστροφο, για να μην πω κυρίως το αντίστροφο: ότι δηλαδή οι συνδικαλιστές επηρεάζουν τις θέσεις των κομμάτων τους προς τα συχνά στενά και ιδιοτελή συντεχνιακά ή εργατοπατερικά συμφέροντά τους. Πολλά ανώτερα συνδικαλιστικά στελέχη είναι και ανώτερα στελέχη των κομμάτων τους. Η Αριστερά δεν αποτελεί εξαίρεση.

Όλα αυτά οδήγησαν σε πρωτοφανή απαξίωση του συνδικαλισμού και σε απεργιακές κινητοποιήσεις που είναι άμαζες. Θα ήταν περιορισμένη και η συμμετοχή στις απεργίες, αν δεν υπήρχε το κίνητρο της λούφας. Γι’ αυτό, οι ημερομηνίες των απεργιών συχνά τοποθετούνται δίπλα σε αργίες ή σχεδόν δίπλα, για να γίνεται «γέφυρα».

4.3.1 Για την παρέμβαση της ΕΕ στην ΟΑ

Η Κομισιόν απαίτησε να επιστρέψει η ΟΑ στην κυβέρνηση επιδοτήσεις που έλαβε εκτός ευρωπαϊκών κανόνων, που έχουν στόχο την πάταξη του αθέμιτου ανταγωνισμού. Με την απαίτηση αυτή μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί. Οι συνδικαλιστές, βέβαια, διαφωνούν. Και ο ΣΥΝ τάσσεται μαζί τους, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν σταματάει όμως εκεί. Επιστρατεύει εναντίον της ΕΕ τη θεωρία της συνωμοσίας: Η μεν Κομισιόν (και η ΕΕ;) καταγγέλλεται ως ένας οργανισμός που ασχολείται με εκβιασμούς των χωρών μελών, η δε κυβέρνηση ως άβουλο πιόνι των εκβιαστών.
Την ίδια στιγμή, χωρίς να χρειαστεί καν παρέμβαση της Κομισιόν, η κεντροαριστερή κυβέρνηση Prodi, με συμμετοχή αδελφού αριστερού κόμματος, ιδιωτικοποιούσε την Alitalia. Aυτό που φαίνεται απόλυτα λογικό στην κεντροαριστερή κυβέρνηση της Iταλίας, καταγγέλλεται με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο από την ηγεσία του ΠAΣOK και την ελληνική Αριστερά.

4.3.2 Αποφάσεις της ΕΕ για την εκπαίδευση

Δε γνωρίζω τις θέσεις των ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων για τη διακήρυξη της Μπολώνια για την ανώτατη εκπαίδευση ή με τη λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων. Υποψιάζομαι όμως ότι δεν υπάρχει σοβαρή αντίρρηση, τέτοια που να οδηγεί σε κινητοποιήσεις ανάλογες με αυτές της περυσινής χρονιάς στην Αθήνα.

– Ωστόσο, κανένα αριστερό ευρωπαϊκό κόμμα δεν κινητοποίησε τη νεολαία του σε συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, έξω από τα λύκεια για να μην καταργηθεί η επετηρίδα στους καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης.

– Επίσης, κανένα αριστερό ευρωπαϊκό κόμμα δεν οργάνωσε καταλήψεις των πανεπιστημίων για να μην εφαρμοστεί η αξιολόγηση.

– Τέλος, κανένα αριστερό ευρωπαϊκό κόμμα δεν διαδήλωσε για τη μη εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας, η οποία εξισώνει τα επαγγελματικά δικαιώματα των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ) με αυτά των αποφοίτων δημοσίων πανεπιστημίων.

4.4. Απέχθεια στους δημοκρατικούς θεσμούς

4.4.1 Απέχθεια στον ΟΗΕ

Κανένα ευρωπαϊκό κόμμα δεν θα δήλωνε ρητά ότι αδιαφορεί για αποφάσεις του ΟΗΕ, ασχέτως αν κριτικάρει τον οργανισμό για το έλλειμμα δημοκρατίας που έχει. Ακόμα και αν δεν επρόκειτο να τις εφαρμόσει. Αντίθετα, τέτοιες δηλώσεις είναι ίδιον των ισλαμικών κρατών. Για παράδειγμα, μόλις την Πέμπτη (24/1/2008), δημοσιεύτηκε δήλωση του Ιρανού προέδρου Αχμαντινετζάντ ότι αδιαφορεί για απόφαση του ΟΗΕ που αφορά τη χώρα του και τα πυρηνικά της.

– Η απέχθεια του ΚΚΕ προς το θεσμό του ΟΗΕ φάνηκε στις 5/10/2002, όταν ο Ριζοσπάστης κατηγόρησε τον Φ. Κουβέλη του ΣΥΝ, ότι διαμόρφωσε ένα σχέδιο έκκλησης εναντίον του πολέμου στο Ιράκ, όπου ζητεί τη συμμόρφωση του Σαντάμ με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και καλεί για την εξάντληση όλων των πολιτικών και διπλωματικών μέσων ώστε να αποτραπεί ο πόλεμος. Το ΚΚΕ επεδίωκε να χτυπήσει τις προσπάθειες των ΗΠΑ, ακόμα και αν ο Σαντάμ περιφρονούσε τις αποφάσεις του ΟΗΕ.

– Αντίστοιχα, στις 24/9/2002, ο Μανώλης Γλέζος δήλωνε ότι: «Το όχι στον πόλεμο [του Ιράκ] θα είναι κενό γράμμα αν δεν συνδεθεί με την άρνηση να πάρει μέρος η χώρα μας στη σχεδιαζόμενη επίθεση στο Ιράκ, ανεξάρτητα από τη συγκατάθεση ή όχι του ΟΗΕ».

4.4.2. Άρνηση εφαρμογής των νόμων

Τα δυο κόμματα της αριστεράς εφαρμόζουν μόνο τους νόμους με τους οποίους συμφωνούν. Αν διαφωνούν με κάποιο νόμο, σαμποτάρουν ανοιχτά την εφαρμογή του. Επαίρονται μάλιστα ότι προβαίνουν στην επαναστατική πράξη που λέγεται «πολιτική ανυπακοή». Μόνο τέτοια δεν είναι, βέβαια, μια παράβαση νόμου, που γίνεται δημόσια και επώνυμα, εκ του ασφαλούς, έχοντας εξασφαλίσει με περίεργο (;) τρόπο την ατιμωρησία.

– Ένας τέτοιος απεχθής σ’ αυτά τα κόμματα νόμος ήταν η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ. Αμέσως τα δυο κόμματα δήλωσαν την παραπάνω απειλή τους. Στις 4 Δεκεμβρίου 2007 την πραγματοποίησαν: φοιτητές του ΚΚΕ έκαψαν τις κάλπες και ματαίωσαν έτσι την εκλογή αντιπρυτάνεως στο Πάντειο. Στη συνέχεια, έδιναν επώνυμες συνεντεύξεις στις εφημερίδες, χωρίς να φοβούνται για τις συνέπειες της πράξης τους. Κάποιο δε μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ κάλυψε ιδεολογικά αυτή την ενέργεια με άρθρο του στην «Καθημερινή» της επομένης.

– Ένας θεσμός, για τον οποίον μάλιστα η αριστερά προκαλεί διαδηλώσεις και αρνείται να συζητήσει οποιαδήποτε μετατροπή, είναι ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου, δηλαδή της ελευθερίας έκφρασης στα πανεπιστήμια. Για το ΚΚΕ, ελευθερία έχει μόνο η έκφραση με την οποία συμφωνεί. Αλλιώς, δε διστάζει να τσαλαπατήσει το θεσμό. Παράδειγμα: Στις 4.6.2004 το «Πανεπιστήμιο Μακεδονία» διοργάνωσε ένα συνέδριο με τίτλο «Ενθυμούμενοι τον κομμουνισμό, γιορτάζοντας τα 15 χρόνια Δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη». Μεταξύ των ομιλητών ήταν και ο επιμελητής της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» Στέφαν Κουρτουά. Μια ομάδα μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εισέβαλε στο χώρο του συνεδρίου και με πανό και συνθήματα απέτρεψε τη διεξαγωγή του.

– Τον ΚΚΕ έχει τη γνώμη ότι ο νόμος που προβλέπει την πληρωμή διοδίων για τη συντήρηση του οδικού δικτύου είναι αντιδραστικός. Για το λόγο αυτόν, από καιρού εις καιρόν, μέλη του προβαίνουν σε κατάληψη κάποιου σταθμού διοδίων και υποχρεώνουν το προσωπικό να αφήνει ελεύθερη τη διέλευση των οχημάτων. Η παρευρισκόμενη αστυνομική δύναμη ουδέποτε επενέβη.

– Τον Μάϊο του 2005, το ΚΚΕ δημοσίευσε την επίσημη βιογραφία του αποθανόντος ηγέτη του Χαρίλαο Φλωράκη. Η βιογραφία ήταν εκτενέστατη και αναλυτική. Της έλειπαν όμως δυο σημαντικές δράσεις του εκλιπόντος. Η πρώτη: με προσωπική του προσπάθεια ιδρύθηκε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Με προσωπική του προσπάθεια σχηματίστηκαν οι δυο συμμαχικές κυβερνήσεις του 1989: η κυβέρνηση Τζαννετάκη και η οικουμενική κυβέρνηση. Η λογοκρισία και η περιφρόνηση της ιστορικής αλήθειας ανήκει στην αλφάβητο του σταλινισμού, από τον οποίο τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα έχουν απαλλαγεί.

– Το Γενάρη του 2008, το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΝ κυκλοφόρησε ένα ημερολόγιο αφιερωμένο στα γεγονότα του Μάη 1968 στο Παρίσι. Περιείχε όμως και τα γεγονότα του 1968 στην Ελλάδα. Στη χρονιά εκείνη διασπάστηκε το ΚΚΕ. Ωστόσο, το ημερολόγιο αναφέρει μόνο ειδήσεις που αφορούν το φιλοσοβιετικό κομμάτι της διάσπασης. Όσα γεγονότα αναφέρει από το άλλο κομμάτι, τα απογυμνώνει από το οργανωτικό τους κάλυμμα, ώστε να μην αναφέρεται το όνομα καμίας οργάνωσης του ευρωκομουνιστικού κομματιού.

4.5 Έλλειμμα στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Είναι αλήθεια ότι ποτέ η Αριστερά, σε διεθνές αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν είχε άριστες σχέσεις με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θεωρητικά, τα κατήγγελλε ως δικαιώματα του εγωιστή μικροαστού, σε αντίθεση με τα συλλογικά δικαιώματα, που είναι δικαιώματα της κοινωνίας. Πρακτικά, έκανε τα στραβά μάτια στις φοβερές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που γίνονταν στις χώρες όπου την εξουσία την είχαν κομμουνιστικά κόμματα.

Ωστόσο, ο «ευρωκομουνισμός», κάνοντας και τη σχετική αυτοκριτική του, βαθμιαία προχώρησε στην υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων. Στη χώρα μας, η ελληνική Αριστερά παρέμεινε καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Αυτής που, όπως είπα στην αρχήν της ομιλίας μου, δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τα, εισαχθέντα από τη Δύση, ανθρώπινα δικαιώματα.

4.5.1 Μερικά παραδείγματα που αφορούν το ΚΚΕ

– Εθνικισμός. Ο εθνικισμός είναι μήτρα πολλών παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το ΚΚΕ διακρίνεται από έναν ιδιότυπο εθνικισμό, που το ταυτίζει με θρησκευτικούς κύκλους. Για παράδειγμα, η ηγεσία του και ο Ριζοσπάστης σιώπησαν, μόνοι αυτοί, όταν πριν τέσσερα χρόνια ο καθηγητής Γιανναράς εκστόμισε τα περί «αφελληνισμένης συνείδησης» αναφερόμενος στον Λεωνίδα Κύρκο.

– To KKE αποφάσισε ότι το “τρίτο φύλο”, όπως αποκαλεί τους ομοφυλόφιλους πολίτες, εμποδίζει την σχέση του ΚΚΕ με τις μάζες και γι’ αυτό θα πρέπει να απομακρύνεται από τις τάξεις του. Γι’ αυτό διέγραψε τον Νίκο Χατζητρύφωνα. Η περίπτωση δεν ήταν μοναδική στο ΚΚΕ. Ήταν όμως η μοναδική στα αριστερά ευρωπαϊκά κόμματα.

– Μειονότητες. Το ΚΚΕ αντιτίθεται στον αγώνα των εθνικών μειονοτήτων για αυτοπροσδιορισμό, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Πλαίσιο για την Προστασία τους.

– Ναρκωτικά. Tο ΚΚΕ, ζητάει επί της ουσίας, αντί τη βελτίωση του αναχρονιστικού νομοθετικού πλαισίου, την κατάργησή του, στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης καταστολής και της γενικευμένης ποινικοποίησης.

– Σωματική βία. Ο τραμπουκισμός δεν αποτελεί παρελθόν για το ΚΚΕ.

– Μισαλλοδοξία. Στο θέμα των ταυτοτήτων, ο Αρχιεπίσκοπος πέτυχε την ιδιότυπη ανοχή (κατά περίπτωση και σύμπλευση) του ΚΚΕ. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ Δημήτρης Καλτσώνης κατήγγειλε ότι το μέτρο για τις ταυτότητες ήλθε καθ΄ υπαγόρευσιν από την… επάρατη Ενωμένη Ευρώπη.

4.5.2 Μερικά παραδείγματα που αφορούν το ΣΥΝ

– Μάιος 2003. Στις προτάσεις της ΚΠΕ για το Προγραμματικό Συνέδριο του ΣΥΝ υπάρχει το εξής εδάφιο: [old articles, 23/5/2003]

«Το γεγονός ότι η Ευρώπη υποτασσόταν ολόκληρη στα κελεύσματα της παγκόσμιας αγοράς, τους όρους λειτουργίας της οποίας διαμόρφωναν καθοριστικά οι ΗΠΑ, µε γνώμονα, βέβαια, το δικό τους συµφέρον, δεν είχε ακόμη αρχίσει να ανησυχεί τους πολλούς. Αντίθετα, η ‘υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων’, ο σεβασμός στη διαφορά’, και η ενίσχυση της ‘πολυπολιτισμικότητας’, που επένδυαν ιδεολογικά το όλο εγχείρημα, προσέδωσαν στηρίγματα στην πολιτική Κλίντον ακόμη και σε μέρος της ευρωπαϊκής Αριστεράς». Εδώ, η επίθεση στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ρητή. Το ίδιο και η απόκλιση με την ευρωπαϊκή αριστερά.

– Σεπτέμβριος 2003. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της άρσης του άβατου στο Άγιον Όρος, στο όνομα της ισότητας των φύλων. Την απόφαση υπερψήφισαν οι Ευρωβουλευτές του ΚΚΕ και η Άννα Καραμάνου. Όχι όμως και ο αργότερα πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος ειρωνεύτηκε τους Καθολικούς να προχωρήσουν σε εκλογή Πάπισσας πριν πιάσουν στο στόμα τους την Ορθοδοξία. (26/9/2003).

– Τον Απρίλιο του 2000, δημοσιεύτηκε προεκλογικό κείμενο στήριξης του ΣΥΝ από 180 «διανοούμενους, επιστήμονες και καλλιτέχνες», όπως τους ονόμαζε. Στο κείμενο υπήρχε και η ακόλουθη φράση: «Για την επίλυση των διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα σε θρησκευτικές ή εθνοπολιτισμικές ομάδες, που σήμερα ζουν και εργάζονται στον τόπο μας, θεωρούμε ότι την κύρια ευθύνη έχει ο ελληνικός λαός, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ετούτου του τόπου που είμαστε οι Έλληνες και το ελληνικό κράτος».

Το κείμενο αυτό αποκλείει ή τουλάχιστον βάζει σε δεύτερη μοίρα τους ex officio διεθνείς εγγυητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: ΟΗΕ, ΕΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ΟΑΣΕ, κτλ. και ίσως και τις
διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις. Κύρια ευθύνη, κατά το κείμενο, έχει η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ετούτου του τόπου, που, ως γνωστόν, κατέχει τα ευρωπαϊκά πρωτεία σε ρατσισμό και ξενοφοβία! Δεν πρόκειται περί lapsus linguae των 180 διανοουμένων. Γράφτηκε σε μιαν έξαρση περιφρόνησης προς τους διεθνείς οργανισμούς, που δεν είναι παρά «πιόνια του ιμπεριαλισμού».

4.6. Αντισημιτισμός

Ο αντισημιτισμός αποτελεί παράδοση στην Ελλάδα, από την εποχή της επανάστασης του 1821. Σε μια Ευρώπη στην οποία ευδοκιμεί ο αντισημιτισμός, η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που ψήφισε στην ολομέλεια του ΟΗΕ το 1948 εναντίον της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ ήταν η Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι και η χώρα που τελευταία από όλες τις ευρωπαϊκές αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ. Η ελληνική Αριστερά δεν απέστη αυτής της παράδοσης. Δε σταμάτησε, παρεμβαίνοντας στην Ισραηλο –Παλαιστινιακή διένεξη, να καταγγέλλει μονομερώς το κράτος του Ισραήλ. Και τονίζει μονότονα ότι αυτό δεν είναι αντισημιτισμός, αλλά αντισιωνισμός, και ότι αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα της αδύναμης πλευράς, που είναι οι Παλαιστίνιοι.
Αυτό, βέβαια, είναι εντελώς υποκριτικό. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Aρχής Mαχμούντ Aμπάς κατηγόρησε τη Χαμάς για «εγκλήματα ανάλογα με εκείνα της ισραηλινής κατοχής». (εφημερίδες, 14/11/2007). Η δημοσιογραφική ομάδα «Ιός» («Ελευθεροτυπία», 16/5/2004) μίλησε για «το μπόλιασμα του φιλοπαλαιστινιακού αντιιμπεριαλισμού της αριστεράς με τα κάθε λογής παραδοσιακά αντισημιτικά στερεότυπα και προκαταλήψεις της παραδοσιακής δεξιάς και της ευρύτερης καθ’ ημάς ορθοδοξίας…».

Η πιο γνωστή περίπτωση αντισημιτισμού της ελληνικής κομμουνιστογενούς Αριστεράς, είναι ίσως οι δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη, τον Νοέμβριο του 2003: «ο λαός [των Εβραίων] βρίσκεται στη ρίζα του κακού».

Ωστόσο, δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Διάφορα στελέχη της ελληνικής Αριστεράς υποστηρίζουν δυο θέσεις:

α) Ότι το Ισραήλ κάνει γενοκτονία των Παλαιστινίων και
β) ότι πρόκειται για κράτος ναζί ή νεοναζί.

Μονομερείς καταγγελίες, τέτοιας μάλιστα σφοδρότητας, δεν έχω διαβάσει ή ακούσει ποτέ από κόμμα –μέλος του ΚΕΑ. Τις ξεστόμισαν όμως οι Έλληνες αριστεροί Γιώργος Βότσης, Μανώλης Γλέζος, Δήμος Μαυρομάτης, Γιάννης Τριάντης, Γιώργος Δελαστίκ, πρόεδρος ΕΚΑ, Πρωτοβουλία Γένοβα 2001, Στέλλα Αλφιέρη, τέως Βουλευτής ΣΥΝ, Χάρης Παπαμάργαρης, ΕΕΔΔΑ, Πάνος Γκαργκάνας, Εργατική Αλληλεγγύη.

Πέρα όμως από τη «γενοκτονία των Παλαιστινίων» και το «κράτος ναζί», υπάρχουν και άλλες εκδηλώσεις αντισημιτισμού από στελέχη της ελληνικής αριστεράς:

– Τον Απρίλιο 2002, η μεν νεολαία ΣΥΝ έβαζε σβάστικα στις φωτογραφίες των Ισραηλινών στρατιωτών, το δε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Μάκης Μπαλαούρας μας βεβαίωνε ότι κρατούμενοι Άραβες χρησιμοποιούνται σαν πειραματόζωα, όπως έπραττε ο Μένγκελε!

– Φεβρουάριος 2003. Ο ΣΕΗ βρίσκεται σε απεργιακή κινητοποίηση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ). Στις 12/2/2003 οι εφημερίδες Αγγελιοφόρος, Νίκη, Αυριανή Βορείου Ελλάδος ανέφεραν σε εισαγωγικά την παρακάτω δήλωση του προέδρου ΣΕΗ Βασίλη Κολοβού, στελέχους του ΚΚΕ: «Θα πρέπει κάποιος, επιτέλους, να απαντήσει τι ρόλο παίζει το πανεπιστημιακό κατεστημένο και το εβραϊκό λόμπυ. Θα πρέπει, επιτέλους, να πάρει δημόσια θέση ο Υπουργός Πολιτισμού».

Γιατί το είπε; Διότι ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΚΘΒΕ, Βίκτωρ Αρδίττης, εναντίον του οποίου καταφέρεται (γνωστό στέλεχος του αντιδικτατορικού και μεταπολιτευτικού Ρήγα Φεραίου), είναι επίκουρος καθηγητής πανεπιστημίου και κατά την αστυνομική του ταυτότητα «Ισραηλίτης».

– Ο Λεωνίδας Κύρκος («Αυγή», 1/8/2006) πρότεινε στην κυβέρνηση “να αναλάβει μια διεθνή πρωτοβουλία για την εκδίωξη του Ισραήλ από τον ΟΗΕ”. Θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία, αν πετύχαινε η πρότασή του: καμία χώρα που έγινε μέλος του ΟΗΕ δεν εκδιώχθηκε, ακόμα και αυτές εναντίον των οποίων ο ΟΗΕ έλαβε μέτρα. Την ίδια χρονιά η «Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας» (ΚΟΕ), μέλος του Σύριζα, απαιτούσε να κλείσει εδώ και τώρα η “πρεσβεία των σιωνιστών δολοφόνων” [βλ. ανακοίνωση ΟΑΚΚΕ, 17/9/2006).

– Στο θέμα του αντισημιτισμού, η Αριστερά έχει κάποιες φορές ταυτιστεί με την ακροδεξιά, αλλά αυτό θα το δούμε παρακάτω, στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο: «Σύγκλιση με την ακροδεξιά».

4.7 Σύγκλιση με την ακροδεξιά

Μίλησα πιο πάνω (κεφ. 4.1) για το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα που έχει, ή τουλάχιστον είχε, εκλεκτικές συγγένειες με την ακροδεξιά του Λεπέν. Ούτε γι’ αυτό, όμως, ούτε για άλλο ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα θα μπορούσε να ειπωθεί αυτό που είπε ο κ. Καρατζαφέρης για το ΚΚΕ («Αυγή», 30/5/2007): “Μαζί με τη Ν.Δ. έχω ψηφίσει κάτω από 40% των ψηφοφοριών, ενώ με τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Παφίλη στο 85% των περιπτώσεων”.

– Ανάμεσα στις πολλές συγκλίσεις -δυστυχώς δεν τις συγκρατώ όλες- σημειώνω ότι το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ ήσαν τα μόνα κόμματα που έβγαλαν ανακοίνωση καταδίκης του βιβλίου ιστορίας της 6ης δημοτικού.

4.7.1 Η Αριστερά ταυτίστηκε με την ακροδεξιά και στον αντισημιτισμό της. Ιδού μερικές ταυτίσεις:

α. Ο πρόεδρος της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής» κ. Μιχαλολιάκος προπαγανδίζει στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» (23/7/2006) ότι η δήθεν “σφαγή” αμάχων στο Λίβανο δικαιώνει τον Χίτλερ που ήθελε να εξοντώσει τους Εβραίους : “Η σφαγή των αμάχων στο Λίβανο, που έρχεται σα φυσική συνέχεια της σφαγής στη Δρέσδη, στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα αποδεικνύει «ότι δεν ήσαν και δεν είναι φαντασιόπληκτοι όσοι μιλούν για παγκόσμια (σιωνιστική) συνωμοσία» (άρθρο Μιχαλολιάκου στον Ελεύθερο Κόσμο, 23/7/2006).

Με τη θέση αυτή ταυτίζονται τα πανό των διαδηλώσεων της ίδιας εποχής του ΚΚΕ, που προβάλλουν το σύνθημα: “Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Παλαιστίνη, Λίβανος, ίδιοι είναι οι δολοφόνοι” (Ριζοσπάστης, 23/8/2007).

β. Η εφημερίδα “Άλφα Ένα” του Γ. Καρατζαφέρη (29/7/2006) εκθείαζε τον Μ. Γλέζο, διότι εξομοίωνε το Ισραήλ με τον Χίτλερ και την ακροδεξιά: «ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟ ΚΑΝΑΝ, ΝΑΖΙ της εποχής μας, όπως λιτά, αλλά περιγραφικά, είπε ο μεγάλος αγωνιστής κατά του Φασισμού και του ΝΑΖΙΣΜΟΥ κ. Μανώλης Γλέζος».

Ελπίζω ότι οι αποκλίσεις, όπως περιληπτικά τις παρουσίασα, είναι αρκετές για να πείσουν ότι η ελληνική αριστερά κατατάσσεται περισσότερο ως συνιστώσα της συνολικής ελληνικής ιδιοπροσωπίας, που είναι γενικά εχθρική προς την Ευρώπη, πολύ νωρίτερα από την εμφάνιση της ΕΕ ή της προκατόχου της ΕΟΚ, παρά ως συνιστώσα της ευρωπαϊκής αριστεράς. Σπεύδω να προσθέσω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι και τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα αποτελούν συνιστώσες της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, ή μάλλον όλα μαζί αποτελούν αυτή την ιδιοπροσωπία.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μένει να διερευνήσουμε τις ιστορικές αιτίες της διαμόρφωσης αυτής της αριστεράς

5. Η ιστορική διαμόρφωση του χαρακτήρα της σημερινής ελληνικής Αριστεράς

Αυτή η ελληνική ιδιομορφία της Αριστεράς έχει αιτίες. Μακροσκοπικά, οι αιτίες συνοψίζονται στο χαρακτηριστικό της «κατακερματισμένης κοινωνίας» μας, όπως ανέφερα στην αρχή της ομιλίας μου. Το χαρακτηριστικό αυτό μας καθηλώνει σε καθυστέρηση και σε έλλειψη συνοχής. Μας οδηγεί σε μια κλειστή, φοβική, κοινωνία που ομφαλοσκοπείται με τα μάτια στο παρελθόν και στον εχθρό γείτονα.

Πιο συγκεκριμένα, ο τρόπος με τον οποίον η κατακερματισμένη κοινωνία, η κοινωνία των φατριών και της οικογενειοκρατίας, επέδρασε στην αριστερά, διερευνήθηκε από τον αξέχαστο αριστερό διανοούμενο Φίλιππο Ηλιού, κυρίως στο βιβλίο του «Ιδεολογικές χρήσεις του Κοραϊσμού στον 20ο αιώνα» (Βιβλιόραμα).

Ο συγγραφέας αποκαλεί τον Κοραή «ηγέτη του ελληνικού διαφωτισμού» και άρα, οι επιθέσεις εναντίον του είναι επιθέσεις στο διαφωτισμό. Εκθέτει τρεις τέτοιες επιθέσεις από τρεις διαφορετικές πλευρές της ελληνικής ιδεοληψίας: Τους δεξιούς δημοτικιστές, τους ορθόδοξους χριστιανούς, οι οποίοι νοσταλγούν χαμένους παραδείσους αυτοδιοίκησης και λαϊκής αρχοντιάς, σαν αυτούς που απολάμβαναν υπό τους Οθωμανούς και τον «μαρξιστογενή λαϊκισμό», όπως ο ίδιος τον ονομάζει.

α. Από τον ακραίο δεξιό δημοτικισμό, ο κατά Ψυχάρη «κακούργος Κοραής» καταλέχτηκε στους «μεγαλύτερους εχθρούς του ελληνισμού» (Γιάννης Καμπύσης, 1906).
β. Από κάποιους κύκλους της Ορθοδοξίας, καταλέχτηκε στους «Γραικύλους» (Ιω. Ρωμανίδης, 1976), στους «αρνητές του ελληνισμού» (Χρ. Γιανναράς, 1976) και στους «αντιχριστιανούς» (Ε. Τζουβέλης) .
γ. Από τον «μαρξιστογενή λαϊκισμό» -που μας ενδιαφέρει περισσότερο- καταλέχτηκε στους «πιο μεγάλους διανοούμενους της ρωμαίϊκης μπουρζουαζίας» (Κορδάτος). Αξίζει να παραμείνουμε λίγο περισσότερο σ’ αυτή την εξ αριστερών επίθεση στον Κοραή και δι’ αυτού στον ευρωπαϊκό διαφωτισμό:

Ο ελληνικός μαρξισμός, γράφει ο Φίλιππος Ηλιού, εξειδίκευε τις μαρξιστικές αρχές στην ελληνική πραγματικότητα, «κατά γενικό κανόνα, μέσα από ιδιότυπες μεταγραφές της ‘αστικής’ ιστοριογραφίας σε μαρξιστική ορολογία». Έτσι, «βρέθηκε για ένα μεγάλο διάστημα, αν όχι εγκλωβισμένος, πάντως δεσμευμένος και υπονομευμένος από εκείνα ακριβώς τα οδηγητικά σχήματα που ήθελε να αμφισβητήσει».

Αναφέρει ως παράδειγμα, ένα έργο του αριστερού διανοούμενου Γ. Βαλέτα, εκδομένο το 1946. Εκεί διαβάζουμε ότι «ο λογιωτατισμός [με κορυφή τον Κοραή] οδήγησε το έθνος στη χειρότερη σκλα΄βιά, ευνούχισε με τα φαντάσματά του τους λαϊκούς πολιτικούς αγώνες και εμπόδισε κάθε αντανακλαστική ανορθωτική επίδραση απ’ το επικοδόμημα… Περπάτησε με το δημοκρατικό λάβαρό του ενάντια στο λαό… Στο όνομα της αναγέννησης πρόδωσε την αναγέννηση».

Ως αντίπαλο δέος του κακού Κοραή και του διαφωτισμού, αναδεικνύονταν από την αριστερά οι φορείς του «παραδοσιακού πολιτισμού». Ο Φίλιππος Ηλιού παρατηρεί, στη συνέχεια, ότι το λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ υιοθέτησε αυτές, όπως και άλλες συναφείς, απόψεις στα προεκλογικά κείμενά του. Θέλω να πιστεύω ότι τα προηγηθέντα μου επιτρέπουν να προσθέσω πως και η λαϊκίστικη αριστερά συνεχίζει να κάνει το ίδιο ακόμα και σήμερα.

Συμπερασματικά, ο Φίλιππος Ηλιού καταλήγει στο ότι οι τρεις, ανένδοτοι κατά τα άλλα εχθροί, -ο δεξιός δημοτικισμός, η ορθοδοξία και ο μαρξιστογενής λαϊκισμός- ένωσαν και ακόμα ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον του κοινού εχθρού: του διαφωτισμού, δηλαδή του εκσυγχρονισμού και του ορθολογισμού. Αντίθετα, ο ευρωκομμουνισμός αναγνωρίζει ότι ο μαρξισμός δεν είναι αντίθετος στο διαφωτισμό, αλλά είναι παιδί του.

Και για να μη νομιστεί ότι αυτά είναι πράγματα παρωχημένα, θα διαβάσω ένα κομμάτι από τον επίλογο (σελ. 135):
«Και εντυπωσιάζει, οπωσδήποτε, το γεγονός ότι ένας στοχαστής που έζησε από το 1748 ως το 1833, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται, εκατόν εβδομήντα χρόνια μετά το θάνατο του, όχι ως αντικείμενο ιστορικής ανάλυσης, άλλα ως ζώσα παρουσία και επώνυμος αντίπαλος σε σύγχρονές μας ιδεολογικές αντιπαραθέσεις», γράφει ο Ηλιού στον επίλογό του. Ο Κοραής, ως ηγέτης του Διαφωτισμού, εξακολουθεί να ανησυχεί, να φοβίζει η να εμπνέει. «Αυτό θα πρέπει να σημαίνει, βέβαια», συνεχίζει ο Φίλιππος Ηλιού, «ότι ή ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές τού δεκάτου ένατου αιώνά με την πρώιμη εξαγγελία της αστικής επανάστασης, και τα οποία δεν ήταν σε θέση να επιλύσει… Μαρτυρεί για τις αρχαϊκότητες μιας κοινωνίας ή οποία επιμένει να σχεδιάζει τους δρόμους του μέλλοντος με τα μάτια στραμμένα στις αρχές τού δέκατου ένατου αιώνα».

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, τα πράγματα δυσκολεύουν για την αριστερά ακόμη περισσότερο: Ο ρόλος του εθνικού κράτους περιορίστηκε και η αριστερά, που έχει θεμελιώσει τον πολιτικό λόγο της στον κρατικό παρεμβατισμό, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Από την ώρα που τα χαρακτηριστικά του κλειστού κράτους ανατράπηκαν, η Αριστερά βρέθηκε να δίνει αγώνες οπισθοφυλακής υπέρ του κρατισμού. Η απουσία, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αντίπαλου δέους στον πάγιο εχθρό της Αριστεράς, τις ΗΠΑ, ήταν μια ακόμη αιτία προσκόλλησής της στο «έθνος». Απέναντι στην «ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση» και στην «παγκοσμιοποιημένη ισοπέδωση», το πιο πρόσφορο πράγμα που είχε να αντιτάξει η Αριστερά ήταν το έθνος. Αυτό διευκόλυνε ιδιαίτερα την ελληνική Αριστερά, αφού οι πιο πάνω ιδιομορφίες ωθούσαν τόσο τη Δεξιά, όσο και την Εκκλησία στο ίδιο εθνικιστικό μονοπάτι.

Παγκοσμιοποίηση, και «νεοφιλελευθερισμός», στο λεξιλόγιο της ελληνικής Αριστεράς είναι περίπου συνώνυμα. Συνήθως διατυπώνονται με τη σύνθετη ονομασία «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση». Θεωρούνται κάτι σαν «κόλπο της παγκόσμιας ελίτ για να πιει το αίμα των λαών με το μπουρί της σόμπας», όπως το διατυπώνει ο Πάσχος Μανδραβέλης.

Η αλήθεια είναι διαφορετική. Χωρίς να θέλω να αγιοποιήσω την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή τη μεταφορά των κεφαλαίων, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι η επίδρασή της είναι ευεργετική σε δισεκατομμύρια ανθρώπους. Τριτοκοσμικοί λαοί στην Κίνα, την Ινδία, τη Νοτιοανατολική Ασία γνωρίζουν ανάπτυξη με καλπάζοντες ρυθμούς. Αντίθετα, εκείνες οι χώρες που θίγονται από την παγκοσμιοποίηση είναι οι ανεπτυγμένες χώρες του Πρώτου Κόσμου, με κύριο παράδειγμα τις ΗΠΑ, με την Ευρώπη να ακολουθεί. Και στην υποσαχάρια Αφρική, όπου η παγκοσμιοποίηση δεν έφτασε, η φτώχεια παραμένει ακραία. Μια αριστερά, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες, θα όφειλε στη διεθνιστική της ιδεολογία αν όχι να χειροκροτήσει αυτή την εξέλιξη, τουλάχιστον να την αναλύσει απροκατάληπτα και να βγάλει τα συμπεράσματά της.

Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι ακόμα και με τη δική της λογική και τις αξίες που η ίδια προβάλλει, η ελληνική αριστερά υποπίπτει σε αντιφάσεις εθνικιστικού χαρακτήρα. Ο (αριστερός) καθηγητής του ΕΜΠ Γιάννης Μηλιός περιέγραψε στο περιοδικό του «Θέσεις» (Ιούλιος 2004): «Ο ιμπεριαλιστικός ρόλος του ελληνικού καπιταλισμού (τόσο στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής Δύσης όσο και σε αυτόνομη βάση) δεν είναι εύκολο ούτε να αμφισβητηθεί ούτε να κρυφτεί. Η παραδοσιακή Αριστερά εξακολουθεί να παρατηρεί μόνο τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών. Ωστόσο, ο υπουργός Εξωτερικών της Τανζανίας τόνισε ότι ‘Οι πλούσιοι από τις επιδοτήσεις Έλληνες βαμβακοπαραγωγοί ζουν εις βάρος των φτωχών αφρικανών βαμβακοπαραγωγών’». «Ο αντιαμερικανισμός είναι το άλλοθι του ελληνικού ιμπεριαλισμού», καταλήγει ο Γ. Μηλιός. Η θέση του αυτή αγνοήθηκε πλήρως από το ΚΚΕ. Υπήρξε μια νύξη σε ένα κείμενο του ΣΥΝ, αλλά ξεχάστηκε πάλι στα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι λοιπόν, για να ικανοποιήσει τις από τα πριν κατασκευασμένες απόψεις της, η ελληνική Αριστερά αντιστρέφει την πραγματικότητα και δαιμονοποιεί συλλήβδην όλες τις αντιλήψεις που δεν συμπλέουν με αυτές. Όταν όμως δαιμονοποιείς ολόκληρα συστήματα σκέψης, τότε δεν μπορείς να ξεχωρίσεις (και φυσικά να διορθώσεις) τα προβλήματα της δικής σου σκέψης και πρότασης, ούτε να δεις (και να υιοθετήσεις) τις όποιες αρετές της αντίπαλης πρότασης. Επειδή, φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει ένα σύστημα σκέψης που να είναι αποκλειστικά δαιμονικό, χωρίς κάποιες αξιοποιήσιμες προτάσεις, όπως δεν υπάρχει σύστημα που να έχει μόνον αρετές, χωρίς καμία αδυναμία.

————————————————————————

Σημειώσεις:

  1. Ομιλία που δόθηκε στο «Κέντρο Σοσιαλιστικών Μελετών» (28/1/2008) και στο «Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών» (8/2/2008) []

22 σχόλια
Leave a comment »

  1. Αριστερά. Πόσο ελληνική; Πόσο Αριστερά; (Δ. Γουσέτης)…

    Ομιλία του Διονύση Γουσέτη, που δόθηκε στο «Κέντρο Σοσιαλιστικών μελετών» (28/1/2008) και στο «Κέντρο φιλελεύθερων Μελετών» (8/2/2008)….

  2. «Έτσι λοιπόν, για να ικανοποιήσει τις από τα πριν κατασκευασμένες απόψεις της, η ελληνική Αριστερά αντιστρέφει την πραγματικότητα και δαιμονοποιεί συλλήβδην όλες τις αντιλήψεις που δεν συμπλέουν με αυτές. Όταν όμως δαιμονοποιείς ολόκληρα συστήματα σκέψης, τότε δεν μπορείς να ξεχωρίσεις (και φυσικά να διορθώσεις) τα προβλήματα της δικής σου σκέψης και πρότασης, ούτε να δεις (και να υιοθετήσεις) τις όποιες αρετές της αντίπαλης πρότασης. Επειδή, φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει ένα σύστημα σκέψης που να είναι αποκλειστικά δαιμονικό, χωρίς κάποιες αξιοποιήσιμες προτάσεις, όπως δεν υπάρχει σύστημα που να έχει μόνον αρετές, χωρίς καμία αδυναμία.»
    Ἀντὶ «η ελληνική Αριστερά» γράψτε «ὁ κύριος Γουσέτης». Λαμπρά ταιριάζουν ὅλα.
    Προτείνω καί νέο τίτλο : Ὅ,τι εἶναι Ἑλληνικό, εἶναι δαιμονικό.

  3. Κείμενο δαιμονοποίησης και όχι διαλόγου. Είναι δύσκολο να αντιπαρατεθεί κανείς με κάτι τέτοιο γιατί τα επιχειρήματά του βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με την αριστερά που καταγγέλει.

    Θα ήταν πιό ενδιαφέρον ένα κείμενο ανάλυσης της ελληνικής δεξιάς. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, η δεξιά βρίσκεται στην κυβέρνηση. Και αυτή δίνει τα καλύτερα επιχειρήματα στην αριστερά (ο λόγος της οποίας είναι ξύλινος κλπ, αυτά τα ξέρουμε, αλλά τελικά τι κάνει η δεξιά;)

  4. Ἕνα μικρὸ σχόλιο στὸ περιθώριο τοῦ κειμένου. Εὐτυχῶς ποὺ τὸ ΚΚΕ διέγραψε τὸν Νῖκο Χατζητρύφωνα, γιατὶ ἀπελευθέρωσε μιὰ σπουδαία δύναμι τοῦ ἑλληνικοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ κινήματος: τὸν ἱδρυτὴ τῆς Ὁμάδας Πρωτοβουλίας Ὁμοφυλοφίλων Θεσσαλονίκης (ΟΠΟΘ, 1988) καὶ τῆς Σύμπραξης Κατὰ τῆς Ὁμοφυλοφοβίας (1995). Ἂν δὲν εἶχε διαγραφῆ, θὰ ἦταν σήμερα ἕνας ἀκόμη Κολοζώφ. Ὄχι φυσικὰ ὅτι αὐτὸ δικαιώνει τὶς ἀναχρονιστικὲς θέσεις τοῦ ΚΚΕ γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὸν τρανσεξουαλισμό· ἁπλῶς τελικὰ βγῆκε σὲ καλό μας.

  5. Tα παραπάνω σχόλια είναι ένα μικρό δείγμα του τι παθαίνει κανείς όταν τα βάζει με τις ιερές αγελάδες στην Ινδ…συγνώμη, στην Ελλάδα.

  6. Οι Ελληνες έχουν βαθειά ριζωμένη μέσα τους την κολλεκτιβιστική νοοτροπία. Γι’ αυτό είναι αναμενόμενο να τους έλκουν τα ολοκληρωτικά συστήματα. Αλλά επίσης δεν μπορούν να απαρνηθούν την δημοκρατία διότι α) δύσκολο να αρνηθούν κάτι το οποίο όλος ο κόσμος τους αναγνωρίζει ως δική τους εφεύρεση και β) έχουν σωστά πεισθεί ότι δεν νοείται πλέον σύγχρονη κοινωνία χωρίς δημοκρατία.

    Η ταυτόχρονη λοιπόν αυτή έλξη προς την δημοκρατία και τον κολλεκτιβισμό βρίσκει φυσική έκφραση στην «Κολλεκτιβιστική Δημοκρατία».

    «Κολλεκτιβιστική Δημοκρατία» είναι γενικά η νοοτροπία του:

    «Να μαζευτούμε όλοι μαζύ, και δια πλειοψηφίας να αποφασίσουμε λεπτομερώς, τι είδους κοινωνία θέλουμε να δημιουργήσουμε. Και να θεσπίσουμε νόμους, υποχρεωτικούς, προς επίτευξην της.»

    Αυτό είναι ουσιαστικά ο Δημοκρατικός Ολοκληρωτισμός. Μία δημοκρατική κοινωνία όπου οι πολίτες της έχουν την τάση να θεσπίζουν νόμο γιά την ρύθμιση του κάθε τι.

    Οπως λέει η Hillary Clinton: “It takes a Village”.
    Στην ουσία εννοεί: “This is the village. Participation is mandatory.”

    Στις ΗΠΑ απέχουμε ακόμα αρκετά από το ελληνικό μοντέλο. Αλλά με τον καιρό συγκλίνουμε. Θα ήθελα να συστήσω στους Ευρωπαίους να μην βασιστούν στην Αμερική γιά πιό φιλελεύθερη πολιτική καθοδήγηση.
    We no longer have enough liberalism left ourselves. Don’t expect us to be able to export much.

  7. Θερμά συγχαρητήρια για την νηφαλιότητα των θέσεων και τον πλούτο των επιχειρημάτων.
    Μαζί με την ιδεολογική επικράτηση της συγκεκριμένης αριστεράς στη χώρα μας, έχουμε την παράλληλη σκοταδιστική εισβολή της εκκλησίας σε δεκάδες άλλους τομείς, ενω πολλές φορές όπως στη περίπτωση Θεοδωρακη αυτοί οι “θεσμοί” συμπλέουν. Οι επικρατουσες συνθηκες μεταμορφώνουν τελικώς αυτά τα δυο μεγέθη, πάμπολλες φορές, σε “κράτη εν κράτει”.
    Ρωτώ λοιπόν πως γίνεται σε μια χώρα με τόσο μακραίωνη παράδοση, γραπτά κείμενα και γλώσσα, επιστημονικές θεμελιώσεις και ανάπτυξη των τεχνών, με συνολική κληρονομιά που έστησε την υποδομή του δυτικού πολιτισμού, να υποκύπτει τόσο αβίαστα σε δόγματα, ιδεοληψίες και πεποιθήσεις τόσο ξένες με τον πολιτισμό της. Είναι μήπως όλα αυτά φαινόμενα μιας γενικότερης έλλειψης παιδείας τόσο ως προς την ιστορία μας όσο και ως προς τις σύγχρονες εξελίξεις; Μιας περιχαράκωσης σε μια γωνιά των Βαλκανίων έχοντας μια στρεβλή όψη τόσο για το παρελθόν μας όσο και για τον σύγχρονο κόσμο;

  8. Είναι μήπως όλα αυτά φαινόμενα μιας γενικότερης έλλειψης παιδείας τόσο ως προς την ιστορία μας όσο και ως προς τις σύγχρονες εξελίξεις;

    Συμφωνώ απολύτως. Η πλύση εγκεφάλου αρχίζει από την βρεφική ηλικία.

  9. @Vaggelis: Δε συμφωνώ με την αποτίμηση του άρθρου που βρίσκω πρόχειρο αλλά συμφωνώ με τα υπόλοιπα. Αναρωτιέμαι κι εγώ γιατί οι σκοταδισμοί κάθε είδους έχουν τόση πέραση στην Ελλάδα. Ίσως γιατί είμαστε πιο κοντά στην παράδοση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Βυζάντιου παρά της αρχαίας ελλάδας.
    Ίσως η κατάσταση της οικονομίας να έχει κάποια σχέση, πχ οι μεγαλοεπιχειρηματίες στη Ελλάδα είναι κρατικοδίαιτοι.

  10. Κάτι ακόμα για τη σύμπλευση ακροαριστεράς και ακροδεξιας, που αγνοούσα και διάβασα τη Κυριακή στην Καθημερινή. Η “μεγάλη” ελπίδα της Ευρωπαϊκής και Γερμανικής επαναστατικής αριστεράς, Όσκαρ Λαφοντέν, δήλωσε προ τριών ετών στη πόλη Κέμνιτς πως οι “νοικοκυραίοι Γερμανοί δεν πρέπει να χάσουν τις δουλειές τους από κακοπληρωμένους ξένους εργάτες”. Οι “σύντροφοί” του στην Ευρωπαϊκή Αριστερά μίλησαν για «ατυχή έκφραση» του Γερμανού αστέρα… Τα συμπεράσματα δικά μας.

    Ολόκληρο το πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_17/02/2008_259398

  11. Πάντως ὁ σκοταδισμὸς τοῦ συγγραφέως τοῦ ἀρχικοῦ ἄρθρου δὲν φαίνεται νὰ ἔχει πέραση στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ οὕτε στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη. Δὲν προκάναμε νὰ τελειώσουμε μὲ τὰ ψευτοΕλληνοΧριστιανικὰ ἰδεολογήματα καὶ τσοὺπ μᾶς σερβίρουν τὰ ἴδια, μοναχὰ γυρισμένα τὰ μέσα ἔξω. Μὲ τὴν ἴδια ἀπελπιστικὴ ποιότητα συλλογιστικῆς. Ἡ τεμπέλικη προσέγγιση τοῦ «παίρνω ὅ,τι ἱερὸ καὶ ὅσιο γιὰ τοὺς πολλοὺς καὶ τὸ βγάζω σκάρτο» εἶναι ἀπό καιρὸ χρεωκοπημένη διανοητικῶς. Πολιτικῶς, φυσικὰ, αὐτὴ ἡ προσέγιση εἶναι αὐτοκτονικὴ. Πῶς, λοιπὸν, νὰ μὴν φιμώσει τὸν συγγραφέα κρ(Αὐγὴ) σὲ μέλλουσα ἐκλογικῶς εὐαίσθητη περίοδο; Στὸ τέλος, τέλος ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως δὲν θεσπίσθηκε γιὰ νὰ προστατευθοῦν οἱ ζηλοῦντες τὴν δόξαν τοῦ Δελλαπατρίδη, ἀλλὰ οἱ γνησίως πρωτότυπες καὶ γι’ αὐτὸ ἐνοχλητικὲς φωνὲς.

  12. Στὸ τέλος, τέλος ἡ ἐλευθερία ἐκφράσεως δὲν θεσπίσθηκε γιὰ νὰ προστατευθοῦν οἱ ζηλοῦντες τὴν δόξαν τοῦ Δελλαπατρίδη, ἀλλὰ οἱ γνησίως πρωτότυπες καὶ γι’ αὐτὸ ἐνοχλητικὲς φωνὲς.

    Ωραία όλα αυτά, αλλά αλήθεια, ποιος το κρίνει αυτό; Αυτός που λογοκρίνει, κρίνει και τι είναι γνήσια ενοχλητικό και τι γραφικό; Αν είναι έτσι, αφού κριτής και κρινόμενος είναι ο ίδιος, δεν θα δημοσιεύει μόνο τα γραφικά; Γιατί να δημοσιεύει τα ενοχλητικά για αυτόν; Μάλλον με αυτόν τον τρόπο απέδειξες ότι ο Γουσέτης είναι γνήσια πρωτότυπος και γι’αυτό ενοχλητικός.

  13. Ἡ κρ(Αὐγὴ) τὸ κρίνει καὶ ὅσα ἄλλα μέσα ἐνημερώσεως ἐπιλέγουν τοὺς συνεργάτες τους. Εὐτυχῶς μὲ τὸ διαδίκτυο ἐξέλιπε καὶ ἡ τεμπέλικη δικαιολογία ὅτι «ἔχω σπουδαῐες ἰδέες, ἀλλὰ μὲ φιμώνουν». Πάντα θὰ βρεθεῖ κάποιος νὰ δημοσιεύσει τὸ κείμενό σου καὶ θὰ κριθεῖς ἀπὸ κάθε ἕναν ποὺ θὰ τύχει νὰ σὲ διαβάσει.
    Φυσικὸ εἶναι, ἐπίσης ὅσοι ἔχουν τὴν πατέντα τοῦ ἐκδοροσφαγέως ἱερῶν ἀγελάδων νὰ ἐνοχλοῦνται ὅταν κανεὶς τοὺς ὐπενθυμίζει πόσο προβλέψιμοι εἶναι. Ἡ δῆθεν νεωτερικότητά τους (500 ἐτῶν τοὐλάχιστον) ἐνοχλεῖ ὅπως τὸ ἔντονο μακιγιὰζ σὲ μιὰ ἠλικιωμένη κυρία.

  14. Τεχνικῶς, ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου ἔχει ὅρια ἀκόμη καὶ σὲ κατ’ἐξοχὴν φλυαρητήρια, ὅπως τὰ κάθε λογῆς νομοθετικὰ σώματα. Ὁ χρόνος καὶ ἡ προσοχὴ δίδονται μὲ τὸ δελτίο ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ ἀποτελεσματικὴ χρήση τους. Τὸ νὰ λὲς τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια δὲν προστατεύεται ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου, ἰδίως ὅταν βλέπεις ὅτι δὲν ἔχουν ἀπήχηση στοὺς ἀκροατὲς.

  15. Πού να βρεθεί δημοκρατική και φιλελεύθερη παράδοση στην Ελλάδα; Από τους δεσποτάδες, τους κοντζαμπάσηδες και κόντηδες, τους φαναριώτες, τους Κονδύληδες και Πάγκαλους, τους Μεταξάδες και Παπαδόπουλους, Ζαχαριάδηδες και Κολλιγιάννηδες;
    Αν αφαιρέσεις μερικά χρόνια του 19ου αιώνα (Χ. Τρικούπη κυρίως) και τα χρόνια μετά το 1974, πότε είχε η Ελλάδα στοιχειώδη δημοκρατία ώστε να εκπαιδεύσει κατάλληλα τους πολίτες της; Θα μου πεις ότι μόλις 10 χρόνια μετά το συνέδριο της Βιέννης, το πρώτο Σύνταγμα ήταν από τα πρώτα κείμενα που υιοθετούσαν φιλελεύθερα στοιχεία της Αμερικάνικης και Γαλλικής επανάστασης (που οι ιδέες της ήταν απαγορευμένες στην Ευρώπη). Θα μου πείς επίσης για τη ψήφιση Συντάγματος ήδη από το 1843, αλλά ποιά ήταν η συνέχεια και πότε ευδόκησε η δημοκρατία στα μέρη μας;

  16. Εὐτυχῶς μὲ τὸ διαδίκτυο ἐξέλιπε καὶ ἡ τεμπέλικη δικαιολογία ὅτι «ἔχω σπουδαῐες ἰδέες, ἀλλὰ μὲ φιμώνουν». Πάντα θὰ βρεθεῖ κάποιος νὰ δημοσιεύσει τὸ κείμενό σου καὶ θὰ κριθεῖς ἀπὸ κάθε ἕναν ποὺ θὰ τύχει νὰ σὲ διαβάσει.

    Το κείμενο δημοσιεύεται στο διαδίκτυο. Άρα κανένας δεν προέβαλλε τέτοια δικαιολογία.

    Ἡ κρ(Αὐγὴ) τὸ κρίνει καὶ ὅσα ἄλλα μέσα ἐνημερώσεως ἐπιλέγουν τοὺς συνεργάτες τους.

    Οπότε άνευ λοιπών σχολίων:

    Αυτός που λογοκρίνει, κρίνει και τι είναι γνήσια ενοχλητικό και τι γραφικό; Αν είναι έτσι, αφού κριτής και κρινόμενος είναι ο ίδιος, δεν θα δημοσιεύει μόνο τα γραφικά; Γιατί να δημοσιεύει τα ενοχλητικά για αυτόν;

    Οπότε, τελικά μάλλον συμφωνείς ότι ο Γουσέτης είναι ενοχλητικός για αυτό που λέει;

    Τεχνικῶς, ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου ἔχει ὅρια ἀκόμη καὶ σὲ κατ’ἐξοχὴν φλυαρητήρια, ὅπως τὰ κάθε λογῆς νομοθετικὰ σώματα.

    Ισχύει αυτό; Δες αυτό που γίνεται εκεί που σέβονται την ελευθερία του λόγου και όταν δεν βολεύει.

    Ὁ χρόνος καὶ ἡ προσοχὴ δίδονται μὲ τὸ δελτίο ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ ἀποτελεσματικὴ χρήση τους. Τὸ νὰ λὲς τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια δὲν προστατεύεται ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου, ἰδίως ὅταν βλέπεις ὅτι δὲν ἔχουν ἀπήχηση στοὺς ἀκροατὲς.

    Οι ακροατές/θεατές μπορούν να προστατευθούν και μόνοι τους. Δεν χρειάζονται άλλους να προστατεύουν τα αυτιά τους ή τα μάτια τους. Δεν σου αρέσει ένα κανάλι; Κλείστο το ρημάδι, επιτέλους! Δεν σου άρεσε ο Ψαριανός; Ούτε κι εμένα. Μην τον ακούς! Δεν σου αρέσει η Χώρα;
    Μην την διαβάζεις!

    Δεν απειλούμαστε στην Ελλάδα από τον ελεύθερο λόγο. Απειλούμαστε από την απουσία του: οι απόψεις που είναι πραγματικά ενοχλητικές θάβονται ή εξαφανίζονται. Σκέψου μόνο, αφού ανάφερες το ίντερνετ, ότι αλήθειες που δεν θα λέγονταν αλλιώς, βγαίνουν από blogs που έχουν την έδρα τους στην Αμερική, αφού στην Ελλάδα η ελευθερία του λόγου έχει ποινικές κυρώσεις και ατελείωτα τραβολογήματα σε δικαστήρια. Το να μην υπάρχει ελεύθερος λόγος και η ενημέρωση να είναι τα 5 κανάλια-φορείς επιχειρηματικών συμφερόντων βολεύει. Ο ελεύθερος λόγος ξεβολεύει. Γι’αυτό και οι δικαιολογίες για προστασία – ποιών; των αυτιών μας; Μπορούμε να τα προστατέψουμε και μόνοι μας. Λογοκρισία; Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω. Γι’αυτό και το κράτος δεν τον έχει θεσμοθετήσει και τόσοι και τόσοι γράφουν ανώνυμα από τις – πολύ πιο ελεύθερες σε αυτό τον τομέα – ΗΠΑ.

  17. Ἂς μὴν ἐπαναλαμβανόμεθα.

  18. Τι μαλακία είναι αυτή;;

    Σε πολλά “ιερά και όσια” ο χαρακτηρισμός “σκάρτο” είναι πολυ επιεικής, και καλό είναι να αναδεικνύεται (και όχι να “βγάζεται” φυσικά, όπως η παραπάνω παρατήρηση-απολύτως αδικαιολόγητη)

    Συγχαίρω το Γουσέτη για το άρθρο/ομιλία του. Πραγματικά η ελληνική αριστερά πάσχει από πολλές ιδεοληψίες: το γεγονός δε, ότι από τη μια υπάρχει η αυτή η αριστερά, συγγενική με το ΛΑΟΣ και από την άλλην τα 2 μεγάλα κόμματα της αδράνειας και της πολιτικής του “πως σκοτώνω το χρόνο μου καλύτερα” κλπ αντανακλά την πολιτική κατάσταση μια κοινωνίας που δεν έχει μάθει, πολύ περισσότερο, δεν έχει αφομοιώσει, τα διδάγματα της ιστορίας των τελευταίων αιώνων και παλεύει ακόμα με φαντάσματα του παρελθόντος.

    Εχω την εντύπωση πάντως ότι μια ιστοριολογική-κοινωνιολογική μελέτη μπορεί να αποτυπώσει με σαφήνεια τις αιτίες και τις τάσεις της ελληνικής κοινωνίας.

  19. Το κείμενο έχει ορισμένα επιχειρήματα, αλλά και πολλά λάθη και αστοχίες. Ο τρόπος γραφής δείχνει ότι ο συγγραφέας είναι φανατικά “φιλελεύθερος” (όπως τους αρέσει να ονομάζονται), τις γενικεύσεις που κάνει μόνο από τα χείλη των παρουσιαστών του FOX news τις έχω δει. Ένα γρήγορο παράδειγμα

    Ωστόσο, δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Διάφορα στελέχη της ελληνικής Αριστεράς υποστηρίζουν δυο θέσεις:

    α) Ότι το Ισραήλ κάνει γενοκτονία των Παλαιστινίων και
    β) ότι πρόκειται για κράτος ναζί ή νεοναζί.

    Υπάρχει αριστερό ή πράγματη φιλελεύθερο κόμμα/κίνημα που δε συμφωνεί με τα παραπάνω; Αν ναι να έρθει ο συγγραφέας να μας το πει. Μόνο και μόνο ότι ο συγγραφέας αρνείτει τη γενοκτονία των παλαιστίνιων από τα χέρια των ισραηλινών δείχνει ότι εκτός από τον “φιλελευθερισμό” έχει και άλλες ιδεολογίες στο μυαλό του. Σας αγήνω κρίνοντας και από τα άλλα που έγραψε να σκεφτήτε ποιές μπορεί να είναι αυτες…

  20. H γενοκτονία έχει σαφή χαρακτηριστικά. Πως μπορεί να πιστεύει κανείς ότι οι ενέργειες των Ισραηλινών είναι γενοκτονία. Οι Παλεστίνιοι αυξάνονται και πληθύνονται. Τα νούμερα των νεκρών Παλεστινίων, τραγικά πολλά έτσι κι αλλιώς, σε σχέση με τον πληθυσμό τους είναι ελάχιστα για να μιλήσει κανείς για γενοκτονία. Εκτός αν ισχυρίζεσαι ότι ξέρεις τις προθέσεις των Ισραηλινών, γενοκτονία επιχειρούν, απλά είναι λίγο άχρηστοι…

  21. [για το ΚΚΕ] Τα «ζημιογόνα» ευρωπαϊκά αριστερά κόμμα περιλαμβάνουν την Κομμουνιστική Επανίδρυση Ιταλίας, το ΚΚ Ισπανίας, τους Ιταλούς Κομμουνιστές, το ΚΚ Γαλλίας, το ΚΚ Τσεχίας, το ΚΚ Πορτογαλίας, το ΚΟΔΗΣΟ Γερμανίας κ.ά

    Το ότι το ΚΚΕ θεωρεί το ΚΚ Πορτογαλίας ζημιογόνο κόμμα είναι χυδαίο ψέμα. Οι σχέσεις τους είναι άψογες. Η τελευταία διεθνής συνάντηση Κομ. Κομμάτων (που επί 10 χρόνια γινόταν στην Αθήνα) φιλοξενήθηκε από το ΚΚΠ. Πολύ καλές είναι οι σχέσεις και με το ΚΚ Τσεχίας Μοραβίας που δεν ανήκει στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (όπως δεν ανήκει και το ΚΚΠ και αυτά τα δύο κόμματα έιναι τα δύο που τυγχάνει να είναι τα δύο μεγαλύτερα στην ΕΕ που υπάρχει σήμερα και όχι σε εκείνη που συμφέρει τις αναλύσεις του συγγραφέα). Αν και υπάρχουν διαφορές με το ΚΚ Βοημίας Μοραβίας (Τσεχίας), το ΚΚΕ ηγήθηκε της καμπάνιας αλληλεγγύης ενάντια στο θέσιμο εκτός νόμου της νεολαίας του, επειδή περιλαμβάνει στο καταστατικό της το στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού. Παρόμοιας καμπάνιας ηγήθηκε το ΚΚΕ και σχετικά με νομικά προβλήματα που αντιμετώπισε το Κ.Κ Ουγγαρίας, αν και αυτό ανήκει στο Κομμα Ευρωπαικής Αριστεράς. Καλύτερα θα έκανε ο κ. Γουσέτης να ενημερώνεται καλύτερα, πριν το παίξει ειδήμων σε θέματα αριστεράς.

  22. Τα παρακάτω είχα στείλει σε μια αριστερή, από τις φανατικές του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, από αυτές που είχαν κάποτε ανεβάσει το ποσοστό του στο 17% σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, και αρνήθηκαν να αναρωτηθούν γιατί έπεσε ξαφνικά..

    ……
    Το γράφω επειδή, δεν έχω συναντήσει ούτε έναν αριστερό του Συνασπισμού ή της συγγενικής πανσπερμίας των συστατικών στοιχείων τους, που να σταματά ένα δευτερόλεπτο τον αυτοθαυμασμό του και την ειρωνεία που επιφυλάσσει σε όποιον διαφωνεί με τη γραμμή της ηγεσίας.
    ……………………
    Καταλαβαίνω ότι θεωρείτε κύριοι του Συνασπισμού ότι όποιος ασκεί την παραμικρή κριτική στον ΣΥΝ κλπ είναι ψυχασθενής… Σας δείχνω κατανόηση..

    Τώρα που οι δημοσκοπήσεις του ΣΥΝ τον δείχνουν να έχει κολλήσει στο 2,4% και σε λίγο θα γίνει ότι και το ΚΚΕ Εσωτερικού που ούτε σε μουσείο δεν το αναφέρουν, παραθέτω πάλι τα λόγια μου, μήπως κάποιοι, με την έπαρση που τους διακρίνει θελήσουν να συνεχίσουν την αλαζονική τους θεώρηση των πραγμάτων.

    ///…Μπορώ να ξεχάσω κάτι που μου έκαναν τότε που ήσαν οι ίδιοι άνθρωποι του Συνασπισμού στη Βουλή με αυτούς που σκέφτονται το νέο σχήμα «Δημοκρατική Αριστερά»; (Ο ΣΥΝ δεν ήταν το κόμμα με τα μικρά ποσοστά και τη μεγάλη έπαρση;)

    Αυτό το δίκιο που ζήτησα να μου κάνουν (διαβίβαση αναφοράς σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής για παραβίαση από την κυβέρνηση της κοινοτικής οδηγίας 2000/78/ΕΚ) θα τους κόστιζε 30 φορές λιγότερο από το να αγοράσουν ένα τσαμπί σταφίλι από το μανάβη.

    Ήμουν βλάκας που δεν φαντάστηκα τότε το μέγεθος του μεγαλείου τους, και επέμεινα το κρίσιμο διάστημα να παρακαλώ αυτούς τους συγκεκριμένους. Εκείνοι ψήλωσαν κατά μερικούς πόντους από τα παρακάλια μου και αισθάνθηκαν ότι δεν είχαν υποχρέωση ούτε να μου απαντήσουν αρνητικά. Ούτε και στις περασμένες εκλογές που έθιξα το θέμα στο Ιντερνετ, δεν σκέφτηκαν ούτε να ζητήσουν συγγνώμη. Τι θα τους κόστιζε η συγγνώμη;

    Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι ρουσφέτι. αυτό προκύπτει από α) το γεγονός ότι βγήκαν στη συνέχεια δικαστικές αποφάσεις υπερ εμού για το συγκεκριμένο θέμα (άσχετα που δεν εφαρμόζονται) και β) γιατί τους έχουμε στη Βουλή όταν σκοπός τους σύμφωνα με τον Κανονισμό τους είναι και να επισημαίνουν πράγματα ώστε ο πολίτης να μην προσφεύγει πάντα στα δικαστήρια; (αμαν είναι και για άλλες δουλειές τα δικαστήρια).

    Με έγραψαν κανονικά, και στη συνέχεια αρνήθηκαν έστω και να ζητήσουν συγγνώμη. Τώρα μου λέτε γιατί εγώ δεν μιμούμαι το Χριστό και να στρέψω την παρειά μου να μου δώσουν και άλλο χαστούκι; (αυτό με συμβουλεύουν οι φανατικοί οπαδοί του Τσίπρα και του Κουβέλη). Και αν το κάνω, θα βοηθήσει αυτό την Αριστερά; Ή μήπως κάποιος καινούργιος Τσίπρας με ωραίο μαλλί, ωραίο πρόσωπο, ωραία μοτοσικλέτα και αλλοδαπή διαθέσιμη για δεξιώσεις στο Προεδρικό Μέγαρο, πάρει τα πάνω του και μαζέψει πάλι ένα 17% όχι οποιωνδήποτε ανθρώπων αλλά ανθρώπων της αριστεράς και το πετάξει κάποτε σαν γόπα στο δρόμο για να το πατήσει και στριφτά με το παπούτσι του. Έτσι γίνονται αυτοί που δυναμώνουν μόνο με συνθήματα και δεν βοηθούν τον συνάνθρωπο όταν είναι η δουλειά τους η ίδια να βοηθήσουν (δεν ζήτησα ρουσφέτι ή διορισμό!).///
    ……..

    Το τέλος όλων αυτών των κομμάτων της κοροϊδίας έρχεται. Όσοι ζήσουμε μετά το τέλος αυτής της λαίλαπας που μας έπεσε – σαν συνέπεια είτε της κοροϊδίας είτε των ανεδαφικών κοροϊδευτικών συνθημάτων «να πληρώσει η πλουτοκρατία», «εμείς θα αγωνιστούμε στους δρόμους» κλπ, κάποτε θα αναγκαστούμε να συμπήξουμε συνεταιρισμούς, βασισμένους στην αδελφοσύνη και την πραγματική και όχι λεκτική αλληλεγγύη. Όσοι αποδεδειγμένα βοηθήσουν το συνάνθρωπό τους, ίσως να έχουν ελπίδες να αποτελέσουν στελέχη ή πυρήνες αυτών των σχημάτων που θα υπάρξουν μετά την καταστροφή της Ελλάδας.

Σχολιαστε