Ξεσήκωμα Κατά Των Φόρων
Φεβ 17th, 2007 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ελλάδα, Οικονομικά, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Καμπάνια κατά της φοροδιαφυγής ξεκίνησε η κυβέρνηση. Δίχως να εξηγήσει με επάρκεια το γιατί. Διότι τα περί κοινωνικής δικαιοσύνης δεν πείθουν κανένα. Ιδίως όταν αφαιρείται εισόδημα των πολιτών, κατακτημένο με σκληρή δουλειά και κόπους μεγάλους. Για να μοιρασθεί σε αμοιβές διορισμένων ημετέρων και σε ένα αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα. Πόσο απέχει η «νόμιμη» αυτή αρπαγή εισοδημάτων των πολιτών από την στυγνή κλοπή;
Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα δεν προτίθεται ποτέ να αντιπαραταχθεί στην διόγκωση του δημόσιου τομέα ούτε και να πολεμήσει για τα δικαιώματα των απλών κι’ απροστάτευτων πολιτών. Προτιμά να ανέχεται και να προστατεύει τις «κατακτήσεις» των βολεμένων συντεχνιών και των τρωκτικών που ζουν από το κράτος. Οι εκάστοτε ηγεσίες θα φροντίζουν χωρίς σταματημό, μέχρι βέβαια να φανεί το μάλλον αναπάντεχο αντίθετο, να ανακαλύπτουν καινούργιους κι’ ευφάνταστους τρόπους να απομυζούν τους φορολογούμενους για να συντηρούν το μεγάλο κράτος και να βολεύουν τους εκάστοτε «δικούς» τους. Μέσα σε ένα κλίμα βέβαια αφόρητου κρατισμού και εχθρότητας προς την φιλελεύθερη οικονομία της αγοράς.
Ορισμένοι ορκισμένοι εχθροί της επιχειρηματικής δράσης, για παράδειγμα, επισημαίνουν πως εφ’ όσον υπάρχουν μεγάλα κέρδη είναι αυτονόητο πως οφείλουν να αυξάνουν και οι μισθοί. Το ζήτημα όμως δεν είναι τόσο αυτονόητο όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Kυρίως διότι τα δύο φαινόμενα δεν μπορούν να συσχετισθούν. Δεν υπάρχει πολιτικό καθεστώς η σχολή οικονομικής πολιτικής που να υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Ποτέ οι μισθοί δεν είναι δυνατόν να ακολουθούν τα κέρδη. Ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση, όπου υπήρχαν γιγαντιαίες επιχειρήσεις με σημαντικά κατά καιρούς κέρδη (λ.χ. Γκάζπρομ, Λουκόιλ) ποτέ δεν αυξήθηκαν οι αμοιβές των εργαζομένων με βάση την πορεία των όποιων κερδών. Ούτε καν οι άλλες έμμεσες παροχές που συνήθιζε να παρέχει το Σοβιετικό καθεστώς. Είναι χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με μελέτη σοβιετικών επιστημόνων της εποχής (Nikolai Shmelev και Vladimir Popov, The Turning Point: Revitalizing the Soviet Economy, 1987) η κατά κεφαλή κατανάλωση αγροτικών προϊόντων αλλά και γενικότερα ειδών ευρείας λαϊκής ανάγκης τα χρόνια εκείνα στην ΕΣΣΔ ήταν περίπου στο ίδιο ύψος με τα τέλη της δεκαετίας του ’20!!
Η αύξηση των κερδών δεν μπορεί αυτόματα να συμπαρασύρει προς τα πάνω και τους μισθούς. Διότι τα κέρδη αποτελούν το οξυγόνο των επενδύσεων και της πορείας προς την ανάπτυξη. Η δυνατότητα εξασφάλισής τους προσελκύει το ντόπιο και το διεθνές κεφάλαιο ενώ μέρος τους συνήθως επανεπενδύεται για το παραπέρα δυνάμωμα της επιχείρησης. Οι μισθοί μπορούν να ακολουθούν μοναχά την παραγωγικότητα. Που μετριέται με την παραγωγή καλύτερων και περισσότερων προϊόντων στην ίδια χρονική μονάδα απασχόλησης.
Ο προσδιορισμός των κερδών εξ άλλου είναι συχνά παραπειστικός. Διότι παραγνωρίζει την πραγματικότητα άλλων επιχειρήσεων που κλείνουν η παλιότερες ζημιογόνους χρήσεις που όμως δεν είχαν περιορίσει τις αμοιβές των εργαζομένων. Σε τελευταία ανάλυση, αν οι αμοιβές θα πρέπει να ακολουθούν την άνοδο των κερδών, τι θα πρέπει να συμβαίνει στις περιπτώσεις των περιόδων με ζημιές; Θα πρέπει οι μισθοί να μειώνονται;
Εξ ίσου και τα στοιχεία για τους μισθούς δεν είναι πλήρη. Διότι δεν περιλαμβάνουν το κόστος των όποιων αποζημιώσεων καθώς και τις δαπάνες για τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές. Στις περιπτώσεις μάλιστα του δημοσίου και των κρατικών επιχειρήσεων οι λεγόμενες «κοινωνικές» παροχές προς τους εργαζόμενους συχνά στοιχίζουν τα ίδια η και περισσότερα από τις ονομαστικές σε χρήμα απολαβές τους. Γι αυτό κι αν εξετάσει κάποιος τα στοιχεία του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος κι αφαιρέσει τα ποσά που αναλογούν στα επιχειρηματικά κέρδη και τους μισθούς θα διαπιστώσει πως περισσεύει ένα απροσδιόριστο 40 % περίπου. Το οποίο βέβαια δεν έχει σχέση με κέρδη (βλ. σχετ. και «Mythology of Wages vs. Profits» του Alan Reynolds στο Townhall.com, 11/11/04).
Παρά τα όσα γράφονται δεν έχει υπάρξει μείωση της συμμετοχής των αμοιβών των μισθωτών στο εθνικό εισόδημα. Εφ’ όσον βέβαια υπολογισθούν και οι κοινωνικές παροχές. Το μερίδιο που καταλαμβάνουν τα επιχειρηματικά κέρδη αυξομειώνεται ανάλογα με τους οικονομικούς κύκλους – μειώνονται δηλ. δραστικά σε περιόδους στασιμότητας όταν αυξάνει το εργατικό κόστος και τα επιτόκια. Στις ίδιες περιόδους, το ποσοστό του εισοδήματος από μισθωτές υπηρεσίες διογκώνεται. Διότι μειώνονται δραστικά τα κέρδη, και οι μισθοί παραμένουν σταθεροί. Σε άλλες χώρες, αύξηση των κοινωνικοασφαλιστικών παροχών συνεπάγεται και μείωση του εισοδήματος από μισθωτές υπηρεσίες. Διότι το σχετικό κόστος κρατείται από τους μισθούς. Όχι όμως και στην Ελλάδα. Όπου τα δύο μεγέθη κινούνται παράλληλα…
Είναι λάθος λοιπόν το επιχείρημα πως οι χορτάτοι δήθεν φωνάζουν για τις αυξήσεις παραγνωρίζοντας τις ανάγκες των πεινασμένων. Απλά τέτοιου είδους αυξήσεις διατηρούν τους λεγόμενους «πεινασμένους» στην ίδια πάντα κατάσταση. Δίχως βέβαια ποτέ να κάνουν τους χορτάτους να πεινάσουν.
Καθ’ όσον αφορά τους ταλαίπωρους φορολογούμενους θα ήθελα εδώ να κάνω μια διάκριση. Διότι συχνά – πυκνά τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν με υποτιθέμενες αποκαλύψεις πως οι χαμηλοαμοιβόμενοι μισθωτοί είναι εκείνοι που πληρώνουν τους άμεσους φόρους από τους οποίους ξεφεύγει δήθεν η πλουτοκρατία. Καλό είναι να αποσαφηνίσουμε εδώ πως το μεγαλύτερο μέρος των αμέσων φόρων καταβάλλεται από εταιρίες (βιομηχανικές και άλλες) κι εμπορικές η επαγγελματικές επιχειρήσεις καθώς και από υψηλό-αμειβόμενους μισθωτούς. Η συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων μισθωτών – που δηλώνουν βέβαια τα περισσότερα διότι είναι και οι περισσότεροι – είτε πληρώνουν ελάχιστα είτε δεν πληρώνουν καθόλου, εισπράττοντας τις περίφημες επιστροφές.
Είναι λοιπόν χαρακτηριστικό πως στην Ελλάδα εκείνοι που κατά βάση πληρώνουν τους φόρους είναι και εκείνοι που ελάχιστα απολαμβάνουν από τον δημόσιο κουρβανά. Συνήθως μάλιστα λοιδωρούνται και καθυβρίζονται από τους υποστηρικτές της Αριστεράς σαν οικονομικά παράσιτα, εκφραστές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και – άκουσον – σαν φοροφυγάδες !! Εξηγείται λοιπόν γιατί είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν προωθήσει τον άλλο μεγάλο μύθο της ελληνικής δημόσιας ζωής. Πως δηλαδή οι έμμεσοι φόροι είναι άδικοι και πως μοναχά οι άμεσοι εμπεδώνουν την λεγόμενη κοινωνική δικαιοσύνη… Διότι είναι προφανές πως με τους άμεσους φόρους μεγάλες ομάδες – συνήθως οι βολεμένες και κρατικοδίαιτες – του πληθυσμού μένουν έξω από την συνεισφορά στα δημόσια βάρη. Γιατί λοιπόν να αλλάξει το σύστημα;
Αντίθετα η έμμεση φορολογία είναι εκείνη που πραγματικά εμπεδώνει την δικαιοσύνη και την ισότητα στην κατανομή των βαρών. Για τον απλούστατο λόγο πως τους έμμεσους φόρους τους καταβάλουν εκείνοι που έχουν και το μεγαλύτερο πραγματικό, είτε το δηλώνουν είτε όχι στην εφορία, εισόδημα. Όσοι έχουν περισσότερα χρήματα πραγματοποιούν και τις μεγαλύτερες δαπάνες. Καταβάλουν έτσι και τους περισσότερους έμμεσους φόρους. Αν μάλιστα η κλίμακα των σχετικών επιβαρύνσεων έχει έτσι διατυπωθεί ώστε είδη πρώτης ανάγκης και άλλα σημαντικής λαϊκής κατανάλωσης να βρίσκονται έξω από τις αρπαγές της μεγάλης φορολογίας τότε η δικαιοσύνη της έμμεσης φορολογίας γίνεται καταφανέστερη.
Για τους κρατιστές όμως κρατούντες το σύστημα αυτό έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Θα υφίστανται το βάρος του αναπόφευκτα όχι τα «συνήθη θύματα» της άμεσης φορολογίας αλλά και οι προστατευόμενές τους συντεχνίες και οι λοιποί επιβήτορες του δημόσιου τομέα. Εφ’ όσον όμως είναι ολοφάνερο πως οι πολιτικές αρχές δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να μειώσουν πραγματικά τις δημόσιες δαπάνες ποιά ελπίδα έχει πλέον ο μέσος πολίτης για να αναπνεύσει κάπως οικονομικά; Αν δεν μειωθούν οι άμεσοι φόροι και δεν αυξηθούν οι έμμεσοι, τότε δεν έχει ελπίδα ουσιαστικά καμιά.
Τι απομένει; Ένα συνολικό ξεσήκωμα κατά των φόρων. Κανένας άμεσος φόρος δεν θα πρέπει να γίνεται ανεκτός αν δεν συνδέεται με συγκεκριμένες παροχές η αποδεδειγμένα αποτελεσματικές υπηρεσίες. Επειδή όμως η ελληνική κοινωνία δεν εκδηλώνει δείγματα μαχητικότητας και τάσεις ανατροπής, δεν μένει παρά ο τρόπος που ο Έλληνας υποσυνείδητα έχει ενστερνισθεί και πρακτικά έχει προωθήσει. Μια εκτεταμένη δηλαδή καμπάνια φορο-ανυπακοής. Η αναζήτηση δηλαδή μεθόδων, νομίμων βασικά, αποφυγής των άμεσων φόρων κι εξασφάλισης υψηλότερων ατομικών εισοδημάτων. Κάθε καινούργια μέθοδος σύλληψης της φορολογητέας ύλης ανοίγει νέα, νόμιμα πάντα, παράθυρα για την αποφυγή της. Εκεί πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον των ενεργών και προβληματισμένων πολιτών. Χωρίς να αποκλείω βέβαια και το ενδεχόμενο, αργότερα, μιας γενικότερης αποχής από την φοροδοσία. Με όλες τις σχετικές της συνέπειες βέβαια. Τι θα κάνει το δημόσιο; Θα ασκήσει διώξεις κατά κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών; Πολύ χλωμό το βλέπω…
Κάτι τέτοιο από τα πράγματα θα ταρακουνήσει τους κρατούντες και θα τους υποχρεώσει να αναθεωρήσουν τις επιλογές τους. Τουλάχιστον καθ’ όσον αφορά την μείωση των δημοσίων δαπανών και την προώθηση μέτρων ενίσχυσης της έμμεσης φορολογίας. Για να σηκώσει τελικά κεφάλι η συνέχεια καταπιεζόμενη και μη κρατικοδίαιτη μεσαία τάξη. Το «κοινωνικό κέντρο», δηλαδή. Για να μην ξεχνάμε και τις διακηρύξεις του Πρωθυπουργού…
«Για να σηκώσει τελικά κεφάλι η συνέχεια καταπιεζόμενη και μη κρατικοδίαιτη μεσαία τάξη»
…η οποία, μπορεί να διαπιστώσει ο κ. Ανδριανόπουλος ρίχνοντας μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία του, είναι αυτή που συνεισφέρει τα λιγότερα στην άμεση φορολογία. Η «μεσαία τάξη» (οι μικροαστοί, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους), εμπορικά καταστήματα, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικροβιοτέχνες, είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα ν’ αποκρύψουν φορολογητέο εισόδημα. Ούτε οι μισθωτοί μπορούν, ούτε οι μεγάλες επιχειρήσεις (που αν κάνουν το λάθος και δεν εμφανίζουν την προσδωκόμενη κερδοφορία θα ξεσηκωθούν οι μέτοχοι). Οι πλέον ωφελημένοι λοιπόν είναι η …καταπιεζόμενη (χα!) μεσαία τάξη, που εκτός από τη φοροδιαφυγή εισπράττει και τα περισσότερα externalities από την όποια κρατική δραστηριότητα. Αν «καταπιέζονται» από κάπου οι μικροαστοί, αν δεν «μπορούν να σηκώσουν κεφάλι» (?!?!) είναι από την επέλαση των μεγάλων επιχειρήσεων (του «μεγάλου κεφαλαίου») που τους χτυπάει εκεί που πονούν: στην ανυπαρξία οικονομιών κλίμακας και στην εξωφρενικά χαμηλή παραγωγικότητα.
“Αντίθετα η έμμεση φορολογία είναι εκείνη που πραγματικά εμπεδώνει την δικαιοσύνη και την ισότητα στην κατανομή των βαρών. Για τον απλούστατο λόγο πως τους έμμεσους φόρους τους καταβάλουν εκείνοι που έχουν και το μεγαλύτερο πραγματικό, είτε το δηλώνουν είτε όχι στην εφορία, εισόδημα.”
Λάθος. Πρώτον, η έμμεση φορολογία εξαφανίζει την κοινωνική αλληλεγγύη. Στην ιδανική περίπτωση όπου όλα τα αγαθά φορολογούνται, ο καθένας θα φορολογείται αναλογικά σε σχέση με αυτά που αγοράζει. Ένα ευρώ, Α φόρος, 1000 Ευρώ, 1000Α φόρος. Ενώ η άμεση δίνει τη δυνατότητα στο κράτος να επιβαρύνει αυτόν που έχει μεγαλύτερο εισόδημα σε μεγαλύτερη αναλογία από αυτόν που έχει πολύ μικρότερο. Αυτό είναι το δίκαιο, διότι αυτός που έχει το πολύ μικρό εισόδημα θα πληρώσει τους φόρους από το υστέρημά του, ενώ αυτός που έχει μεγάλο θα τους πληρώσει από το περίσσευμα, που λέει και η εκκλησία. Κατά τα φαινόμενα, η κοινωνική αλληλεγγύη δε βρίσκεται στις προτεραιότητες του κ. Ανδριανόπουλου, οπότε η σκέψη του εύκολα κάνει τέτοια μεγαλειώδη άλματα.
Δεύτερον, επειδή ακριβώς τα πράγματα δεν είναι ιδανικά, η έμμεση φορολογία δίνει περισσότερες ευκαιρίες φοροδιαφυγής από την άμεση. Η μεγάλη φοροδιαφυγή γίνεται στην αγορά πολύ ακριβών αγαθών, πχ σπίτια. Το σπιτάκι της κυρίας Α κόστισε 8.000.000.000 δραχμές. Πόσο φόρο πλήρωσε γιαυτό; Ακόμα λιγότερο θα πλήρωνε αν το αγόραζε με μεταβίβαση. Ενώ η επιχείρηση του συζύγου της, επειδή ακριβώς είναι μεγάλη, δύσκολα αποφεύγει την άμεση φορολόγηση.
Όσο για τη μεσαία τάξη, συμφωνώ απολύτως με τον vrennus. Επαυξάνω μάλιστα, διότι στην Ελλάδα ειδικά συμβαίνει το πρωτοφανές νε έχουμε απελευθέρωση των τιμών, χωρίς το απαραίτητο συνοδευτικό που είναι ο πραγματικός ανταγωνισμός. Ο προστατευτισμός υπέρ των μεσαίων είναι βασικότατος παράγοντας διαμόρφωσης υψηλών τιμών.
Ο Ανδριανοπουλος λεει καποια σωστα αλλα λεει και συναμα ανοησιες ειδικα αυτο με την εμμεση φορολογια. Η μεσαια ταξη προς τους κομμουνιστες που γραφουν απο πναω ειναι η πλεον ρημαγμενη φορολογικα κοινωνικη κατηγορια η οποια μαλιστα συντηρει ολο το κρατικοδιαιτο σκυλολοι. Δεν παιρνει ουτε μια επιδοτηση γιατι η ρημαδα η μεσαια ταξη δεν κοιμαται στα γραφεια βουλευτων οπως καποια τρωκτικα που το παιζουν εκδοτες και μεγαλο βιομηχανοι στην ελλαδα. Εχει δικιο ο Ανδριανοπουλος για την φορο-αποχη, επιτελους καθε φορος θα πρεπει να συνδεεται αμεσα με μια κοινωνικη παροχη και ιδιαιτερα προς αυτους που τον πληρωνουν. Τωρα για την σχεση κερδων-μισθων αυτα προκειται για αερολογιες και ανοησιες οπως στο αρθρο με τους Δεινοσαυρους. Το μεριδιο των μισθων πεφτει ως ποσοστο του ΑΕΠ κανει βεβαια ο Ανδρεας την πονηρια να βαζει τις κοινωνικες παροχες. ΟΚ μηπως περιλαμβανεται υγεια-παιδεια που μπορει να εχει και ο πλουσιος. Για καντο πιο λιανα
Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που με αποκαλούν κομμουνιστή. Οξυδερκής ο κύριος.
Αγαπητε κυριε αν θεωρειτε πως η μεσαια ταξη στην ελλαδα ειναι ευνοημενη ε περα απο κομμουνιστικα αντανακλαστικα τι αλλο να σας προσαψω. Αλλα ξεχασα και ενας CEO μισθωτος ειναι
Εγω λεω να καταργησουμε τους φορους,να καταργησουμε οτιδηποτε δημοσιο η μη κερδοσκοπικο και στο τελος να καταργησουμε και το κρατος να ξεμπερδευουμε.
Πως οι νεοφιλελευθεροι μοιαζουν ολο και πιο πολυ με τους αναρχικους δεν το καταλαβαινω.Μεχρι και επανασταση ονειρευονται απο τους μικρομεσαιους.Να δω και το προλεταριατο να μπαινει στον αγωνα υπερ του νεοφιλελευθερισμου και να πεθανω.
Στελνω τους αγωνιστικους χαιρετισμους μου συντροφοι.Ζητω η επανασταση!!!
(Μην παρεξηγηθω δεν ειμαι κομμουνιστης,αναρχοκομμουνιστης ειμαι)
kaurikas… “Εγω λεω να καταργησουμε τους φορους,να καταργησουμε οτιδηποτε δημοσιο η μη κερδοσκοπικο και στο τελος να καταργησουμε και το κρατος να ξεμπερδευουμε.
Πως οι νεοφιλελευθεροι μοιαζουν ολο και πιο πολυ με τους αναρχικους δεν το καταλαβαινω.”
Αυτό προφανώς γιατί δεν μπήκατε στον κόπο να ψάξετε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα που λέγεται “(νεο-)φιλελευθερισμός” πριν το κατατάξετε στους μπαμπούλες.
Αν αναζητούσατε λιγάκι πιο πέρα από την, κοινότυπη πλέον, προπαγάνδα των κρατικιστών, δε θα παραξενεύαστε και τόσο και θα βλέπατε ότι όντως οι φιλελεύθεροι συμφωνούν σε αρκετά με τους αναρχικούς.
Ποιος ξέρει. Ίσως να ψηφίζατε και κάποιο φιλελεύθερο κόμμα στις επόμενες εκλογές.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πράγματα που μας χωρίζουν (τους φιλελεύθερους με τους αναρχικούς). Είναι όμως πολλά περισσότερα αυτά που χωρίζουν τους αναρχικούς με τους κολλεκτιβιστές των κομουνιστικών κομμάτων.
…το ‘παραξενεύαστε’ είναι προφανώς ‘παραξενευόσαστε’. Sorry.
Γεωργιος Σαραγιαννιδης…”δεν μπήκατε στον κόπο να ψάξετε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα που λέγεται “(νεο-)φιλελευθερισμός””
Ω μα τον σπουδαζω καθημερινα μιας και οτιδηποτε αλλο απαγορευεται στα οικονομικα τμηματα.
Οσο για τον κομμουνισμο και τις κολλεκτιβες ειλικρινα δεν ειναι σωστο να τα βαζετε με νεκρους.
Για την σχεση σας με τον αναρχικο χωρο προσεξτε τα αυτα γιατι ο κ.Πολυδωρας δεν θελει και πολυ να σας βαλει να αρχισετε τις αποκηρυξεις και να σας χαρακτηρησει εκνομους.
“Ποιος ξέρει. Ίσως να ψηφίζατε και κάποιο φιλελεύθερο κόμμα στις επόμενες εκλογές”
Μπορει,μπορει ποτε μην λες ποτε.Αλλωστε το σωστο ειναι να ειναι κανεις ανοιχτος σε ολες τις προτασεις και να μην ειναι απολυτως σε τιποτα.
απολυτος. sorry και απο εμενα
Ως συνήθως δυϊλίζουμε τον Κόνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο.
Το ολίσθημα του κου Καραμανλή είναι ότι βγήκε στις εκλογές με την υπόσχεση ότι θα πατάξει τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, ότι θα ανακαλύψει τους ενόχους του χρηματιστηρίου κοκ.
Τίποτα από αυτά δεν έκανε. Αντίθετα, διαπίστωσε μεν κατά πως λέει ότι η εικόνα των οικονομικών δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι διότι έγιναν “μαγειρέματα δημιουργικής λογιστικής” και τρέχα γύρευε και όργιο κλεψιάς, μπλα, μπλα, μπλα… αλλά αντί να πιάσει τους κλέφτες κυνήγησε και κυνηγάει τα συνήθη υποζύγια.
Ο κος Καραμανλής εξαπάτησε τον Ελληνικό λαό (διότι δεν μπορεί ολόκληρος πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος εξουσίας να μη γνώριζε ότι ενδέχεται να μην μπορεί να βάλει στη φυλακή όχι απλά τους “αρχιερείς της διαπλοκής” αλλά ούτε και τους διακόνους.
Η ΝΔ, ενώ έχει μια τρομακτική ευκαιρία να αλλάξει τα πράγματα εμφανίζεται ασπόνδυλη σε όλους τους τομείς που υποτίθεται ότι θα έκανε τομές. Έτσι, μένουν στο απυρόβλητο οι κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι και την πληρώνουν οι δημιουργικοί άνθρωποι αυτού του τόπου, ιδίως δε οι επιχειρηματίες που αγωνίζονται να επιβιώσουν στην παράλογη Ελληνική πραγματικότητα.
Ντροπή!!!
Σχέδιο φορολόγησης κερδών από μετοχές και stock options: Εξετάζεται συντελεστής φορολογίας 10% (από την Καθημερινή)
…αυτό πάλι πόσο “δίκαια” θα “αναδιανέμει” το εισόδημα -και γιατί παρακαλώ;
Λύση; ..εγκαταλείψτε το ΧΑΑ και ανοίξτε λογαριασμούς σε ξένα Χρηματιστήρια μέσω ξένων χρηματιστηριακών/τραπεζών!
(είδατε λοιπόν τί έξυπνα ο Horsecap θα αναβαθμίσει την ελληνική αγορά κεφαλαίου στη σημερινή εποχή της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς και του διαδικτύου; – 10%!! στα κέρδη -μαζί τα βγάλαμε;)
Όπου φύγει-φύγει για …άλλες αγορές.
kaurikas:
Αν και εκτός θέματος…
Φαντάζομαι ότι δεν είναι απαραίτητο να σας τονίσω ότι ούτε ο Πολύδωρας καμία σχέση έχει με τη φιλελεύθερη παράδοση, ούτε οι τραμπούκοι καμία σχέση έχουν με την αναρχία.
Προσωπικά βέβαια δεν έχω κανένα πρόβλημα να ξεκαθαρίσω ότι η βία είναι χαρακτηριστικό των βαρβάρων και όχι των πολιτισμένων ανθρώπων που αναζητούν λύσεις στις διαφωνίες τους μέσα από το διάλογο. Ο κ. Πολύδωρας και οι του Συνασπισμού παίζουν με τις λέξεις για να αποφύγουν τις ευθύνες τους.
Ένα πρόβλημα με την αύξηση της έμμεσης φορολογίας θα είναι η μείωση της κατανάλωσης. Τα προϊόντα θα κοστίζουν ακριβότερα και λιγότεροι θα μπορούν να τα αγοράσουν. Αλυσιδωτά αυτό δεν είναι καλό για την οικονομία γιατί μειώνει τα κέρδη των επιχειρήσεων, τις θέσεις εργασίας κλπ.
Ξανασκεφτείτε το…
Για κάποιον λόγο πάντως το αόρατο χέρι έχει επέμβει και “τιμωρεί” τον κρατικοδίαιτο δημόσιο τομέα με την φοροδιαφυγή. Η οποία φοροδιαφυγή είναι κάτι το απόλυτα αποδεκτό στην Ελληνική κοινωνία λόγω της μη ανταποδοτικότητας των φόρων, σε αντίθεση με τις ξένες χώρες όπου θεωρείται από την κοινωνία αδίκημα. Αυτοί που έχουν την δυνατότητα να φοροδιαφεύγουν πιο εύκολα είναι βέβαια η μεσαία τάξη (ελεύθεροι επαγγελματίες), αλλά φοροδιαφεύγουν και οι μισθωτοί μια και υπάρχει ευρύτατα διαδεδομένη μαύρη εργασία.
Bέβαια για να μην μαστιγώνουμε το σαμάρι, για να πατάξεις την φοροδιαφυγή πρέπει πρώτα να πατάξεις την παραοικονομία (που όπως ξέρουμε είναι όση και η φανερή). Το κράτος μπορεί να πατάξει την μαύρη εργασία, την διαπλοκή κάτω από το τραπέζι και άλλες τέτοιες δραστηριότητες. Θέλει όμως?
Η συνηθισμένη κίνηση είναι όπως κάθε κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια να πηγαίνει να σφάξει την κότα με τα χρυσά αυγά (μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα μια και η μεγάλη βαρέθηκε να την κυνηγάνε και έφυγε από την Ελλάδα) αντί να την αφήσει να αναπτυχθεί.
…εεε, να κάνω και άλλη υπόθεση; Μήπως η “μεγάλη επιχειρηματικότητα” αντί να φύγει είπε απλά στον Κωστάκη “Κάτσε καλά και μη μου κουνιέσαι γιατι σε ρίχνω άυριo άμα θέλω;”
Διότι βέβαια, ο εχθρός του “μεγάλου” και δεινοσαυρικού οργανισμού είναι ο “Μικρός” και “ευέλικτος” ο οπoίος αποιτελείται όχι από είλωτες των χιλίων Ευρώ αλλά από άλλα “νέα παιδια” που είναι αφεντικά του εαυτού τους και έχουν κίνητρα, υψηλό ηθικό αλλά και τη δυνατότητα να έιναι παραγωγικά 100% εφόσον δε χάνουν το χρόνο τους ούτε σε ίντριγκες, inter-organisational politics και άλλες παπαριές που -γιατι να το κρύψωμεν άλλωστε- είναι και οι κύριοι λόγοι για τους οποίους δηλητήριάζεται ένα υγειές περιβάλλον. Και ναι, όσο γκρινιάρηδες να είμαστε, 80% απογοητευμένοι στην Ελλάδα από τους χώρους εργασίας τους δεν είναι και λίγοι…
Furthermore, ποιός μου λέει εμένα ότι οι υπουργοί οικονομικών δεν εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία από τους εκάστοτε ισχυρούς (“Ρε Γιωργάκη, άκουσα ότι αυξήθηκαν οι ενάρξεις νέων επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας,ενεργείας και ΙΤ. Δεν κάνεις κανένα σαφάρι, λέω εγώ, κάνε κάτι ρε φίλε αυτοί θα μας πάρουνε τα σώβρακα, είναι και πεινασμένοι. Βάλτους και καμμιά συνάφεια, κανένα πιστοποιητικό, καμμιά υποχρέωση να βγάλουν καμμιά βιοιατρική φωτογραφία να πρέπει να είναι συνημμένη με την αίτηση, έτσι να πρέπει αν κάθονται έξω από τα αστυνομικά τμήματα από τα χαράματα, όλα αυτά κάτι κόβουν, ξέρεις εσύ…”)
THINK…
Ο κ. Ανδριανόπουλος αναφέρει ότι: “Ποτέ οι μισθοί δεν είναι δυνατόν να ακολουθούν τα κέρδη. Ακόμα και στη Σοβιετική Ένωση, όπου υπήρχαν γιγαντιαίες επιχειρήσεις με σημαντικά κατά καιρούς κέρδη (λ.χ. Γκάζπρομ, Λουκόιλ) ποτέ δεν αυξήθηκαν οι αμοιβές των εργαζομένων με βάση την πορεία των όποιων κερδών. Ούτε καν οι άλλες έμμεσες παροχές που συνήθιζε να παρέχει το Σοβιετικό καθεστώς.” Ο λόγος είναι ότι υπήρχε μηδαμινή αύξηση πληθωρισμού! Το ρούβλι είχε σταθερή αξία και αγοραστική δύναμη για δεκαετίες. Μεγάλη αύξηση πληθβρισμού ήρθε με τη κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος (το αν καλώς ή κακώς καταργήθηκε είναι άλλο ζήτημα). Αντίθετα, στην Ελλάδα έχουμε δεδομένη αύξηση τιμών λόγω πληθωρισμού, αύξηση η οποία δεν ανταποκρίνεται σε ισόποση μισθολογική αύξηση. Οπότε λοιπόν μιλάμε για ουσιαστική μείωση του μισθού για λόγους που δεν αφορούν τη παραγωγικότητα ή μη του εργαζόμενου.
Αναφορικά δε με τη μη σχέση αύξησης μισθων και κερδών, υπάρχει το εξής παράδοξο: τα κέρδη μίας επιχείρησης οφείλονται στην αύξηση των πωλήσεων προίόντων τα οποία οι εργαζόμενοι καλούνται να παράξουν. Κι όμως παρατηρείται ότι κερδοφόρες επιχειρήσεις (δηλ. επιχειρήσεις που πωλούν και άρα παράγουν περισσότερα πόϊόντα) δεν αμοίβουν παραπάνω τους εργαζόμενους! Δηλ. ενώ ο εργαζόμενος αμείβεται με ποσό Α για παραγωγή προίόντων Β, τώρα που παράγει 2Β συνεχίζει να αμοίβεται με ποσό Α! Όσο για το πριμ αποδοτικότητας, αυτό καλώς υπάρχει αλλά πρέπει να αφορά το σύνολο των εργαζομένων και όχι μόνο τα διευθυντικά στελέχη.
Ναί φίλε turquoise, αλλά όταν τα κέρδη πέφτουν, θα πέφτουν και οι μισθοί; Και τι γίνεται στη φάση έναρξης μιάς βιομηχανικής λ.χ. επιχείρησης; Οταν η ιδοκτησία αγοράζει το κτήμα, κτίζει τα κτίρια , κάνει προμήθειες μηχανημάτων και πληρώνει για μήνες μισθούς πριν παραχθεί το παραμικρό προιόν; Τότε θα λέγαμε για εκμετάλλευση της εργοδοσίας από τους εργαζόμενους;
Προς liberal: Ο επενδυτής και ο επιχειρηματίας αναλαμβάνουν το στοιχείο του κινδύνου πριν αναλάβουν την ίδρυση μίας επιχείρησης. Ο επιχειρηματίας γνωρίζει ότι μέρος του κινδύνου αυτού είναι η παράταση του χρόνου απόσβεσης της επιχείρησής του ή και η μη απόσβεση. Η ανάληψη του κινδύνου αυτού λοιπόν είναι που δικαιολογεί την (πολύ σωστά) πολύ μεγαλύτερη αύξηση των ατομικών του κερδών σε σχέση με τα κέρδη του εργαζόμενου, δηλ. το μισθό του.
Δεν είναι μόνο το ρίσκο ο λόγος που ανταμείβεται περισσότερο ο επιχειρηματίας, αλλά και τα διαφυγόντα κέρδη. Αν εγώ έχω 100 δραχμές και αποφασίσω να ανοίξω ένα μαγαζί (δημιουργώντας μια θέση εργασίας), όχι μόνο ρισκάρω να χάσω 100 δραχμές αλλά χάνω την ευκαιρία να χρησιμοποιήσω τις εκατό δραχμές εδώ και τώρα (π.χ. στα μπουζούκια). Ακόμα και εάν αποσβέσω σε πέντε χρόνια και έχει έτσι παρέλθει το ρίσκο πάλι δεν σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δικαιούται μερίδιο στα κέρδη γιατί ανα πάσα στιγμή ο ιδιοκτήτης θα μπορούσε να ρευστοποιήσει την επιχείρηση για να πάει στα μπουζούκια. Δεν υπάρχει κάποιο σημείο πέραν του οποίου ο ιδιοκτήτης παύει να δικαιούται να ρευστοποιήσει. Δεν είναι ο εργαζόμενος που κρατά την επιχείρηση στην ζωή αλλά ο επιχειρηματίας που κρατά τον εργαζόμενο 🙂
@ kouk: Ε τώρα αυτό δεν είναι ρεαλιστικό διότι ο επιχειρηματίας δε θα αρχίσει μία επιχείρηση για τα σπαταλήσει αργότερα, αυτοί οι άνθρωποι δε γίνονται ποτέ επιχειρηματίες. Ασφαλώς και θα κάνει ότι μπορεί για να διατηρήσει την επιχείρησή του γιατί από αυτή ζει. Και ξέρει και ξέρει καλά ότι χρειάζεται τους εργαζόμενους, για αυτό άλλωστε υπάρχει τόση ανάπτυξη σε τομείς human resources σε μεγάλες εταιρίες. Αν θεωρούσαν ότι το ανθώπινο κεφάλαιό τους δεν άξιζε θα προσλάμβαναν στην τύχη.