«Δεν έχουμε άραγε εδώ σοβαρότερα προβλήματα, με τα οποία οφείλουμε να ασχοληθούμε;»
(Μια προσωπική αναφορά του ανταποκριτή της εφημερίδας „Die PRESSE“ στο Κάιρο περί της καταστάσεως στον Αραβικό κόσμο.»

Κάιρο. Η γειτόνισσά μου Umm Rami κρέμασε χθες μια ανακοίνωση στην είσοδο της πολυκατοικίας μας. Με την ανακοίνωση προτρέπονται όλοι οι κάτοικοι της πολυκατοικίας να κάνουν νηστεία και να προσεύχονται, ώστε ο Θεός να μας δίνει δύναμη, να καταστρέψουμε όλους εκείνους, που πρόσβαλαν τον προφήτη μας Μωάμεθ. Η ίδια προτροπή μου ήρθε με μήνυμα το προχθεσινό βράδυ.

Ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας, ο πολύ αγαπητός μας μπαρμπα-Αχμάντ, με ρώτησε ποια ήταν η γνώμη μου για όλα αυτά, λίγο προτού πάρω το αυτοκίνητο. Απαντώ με μια αντερώτηση: 50 τοις εκατόν των νέων μας είναι άνεργοι, πριν λίγες μέρες ζήσαμε την ανικανότητα του κράτους μας και των θεσμών του, όταν πνίγηκαν 1000 άνθρωποι στην Ερυθρά θάλασσα. Στην γειτονία μας έχουμε έναν επαπειλούμενο εμφύλιο πόλεμο, δηλ. στο Ιράκ, παράλληλα δε την ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη. Δεν έχουμε στα σοβαρά κανένα πιο σοβαρό πρόβλημα, παρά τα λίγα σκίτσα που προέρχονται από μια χώρα με το όνομα Δανία που μέχρι χθες δεν την γνωρίζαμε; Ο μπαρμπα-Αχμάντ γέλασε κουρασμένος.

Στο γραφείο μου στο Κάιρο βίωσα την άλλα πλευρά της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Το τηλέφωνο χτυπάει: μια γερμανίδα συναδέλφισσα μιας εκπομπής ραδιοφώνου. «Κύριε Karim EL- Gawhary, θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε μαζί το θέμα των σκίτσων;» Συμφωνώ σ’ αυτό. «Ε,ε! παρεμπιπτόντως, είστε ή δεν είστε μουσουλμάνος;», ακούγεται να λέει η άλλη φωνή. Αυτό είναι η τρίτη φορά, που μέσα σε 48 ώρες με ρωτούσαν συνάδελφοι. Μια ερώτηση, που τα τελευταία 15 χρόνια της εργασίας μου ως ανταποκριτής για τη μέση Ανατολή, δεν μου τέθηκε ποτέ από την άλλη πλευρά.

Ανταγωνισμός της θρησκευτικότητας

Όσο αφορά την αντερώτηση που απεύθυνα στον θυρωρό μας, μπαρμπα-Αχμάντ. Το ξανασκέφτηκα. Το θέμα των σκίτσων έγινε τεράστιο, διότι ακριβώς υπάρχουν τόσα πολλά (άλυτα) προβλήματα. «Πάντοτε είναι ευκολότερο να διαμαρτύρεται κάποιος εναντίον του εξωτερικού παρά εναντίον της ίδιας του της Κυβέρνησης. Χωρίς κίνδυνο μπορεί έτσι ο λαός να απελευθερώσει την καταπίεση που τον καθυποβάλλουν.», εννοεί ο Hischam Quassem, ο διευθυντής σύνταξης της ανεξάρτητης αιγυπτιακής καθημερινής εφημερίδας «al-Marsi al-Yom».

Ενάντια στις ανίκανες Κυβερνήσεις τους δεν μπορούν οι άνθρωποι (του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου) να διαμαρτυρηθούν, κι έτσι προκύπτει το αίσθημα, ότι επιπλέον η Δύση τους μεταχειρίζεται υπεροπτικά. Από την άλλη προσβάλλει η Δύση τον «Προφήτη μας», έτσι αυτό που μένει, είναι ένας αναμενόμενος ανταγωνισμός στο δημοφιλές «αγώνισμα», «ποιος αγαπάει και υπερασπίζεται πιότερο τον Προφήτη μας». Η γειτόνισσά μου αποδεικνύει έτσι την σταθερή της πίστη στο Ισλάμ, αποβάλλει μέρος της καταπίεσης (που εισπράττει καθημερινά από τη διακυβέρνηση του τόπου), χωρίς να πρέπει να φοβάται τα αντίποινα της κυβέρνησής της.

Και τι συμβαίνει με την ίδια την Κυβέρνηση; Ο αρχισυντάκτης ο Hischam Quassem περιγράφει τις αντιδράσεις του αραβικού κόσμου ως «ιδανική απόδραση από την αποτυχία του».

Εντωμεταξύ θέτουν μερικοί δημοσιογράφοι μη ευχάριστες ερωτήσεις: «γιατί δεν υπήρχαν διαμαρτυρίες, όταν ισραηλινοί έποικοι απεικόνισαν τον προφήτη ως γουρούνι ή όταν το Κοράνι βεβηλώθηκε από τους Αμερικανούς στη φυλακή του Guantanamo», αναρωτιέται ο Imbrahim Eissa στην αιγυπτιακά εφημερίδα «Saut al-Umma». Η βαρύτητα της Δανίας για τους εξουσιαστές του αραβικού κόσμου δεν αποτελεί κίνδυνο!

Ας κοιτάξουμε τώρα τους ισλαμιστές (που ζουν στην Ευρώπη). Με χαρά δέχτηκαν τη αναπάντεχη κατάσταση στη Δανία και με ένα εκπληκτικό σέρβις πέτυχαν τον πολυπόθητο πόντο. Στη Συρία οργάνωσαν ανεπίσημα τις διαμαρτυρίες των πιστών. Ήταν πράγματι μια ευκαιρία να κατακτήσουν δημόσιο χώρο στις αδερφές αραβικές χώρες κάτω από την σκιά των σκίτσων.

Το μήνυμα των Ισλαμιστών καθίσταται έτσι και στη Δύση σαφές: αν η Δύση θέλει διάλογο, τότε μόνο μαζί μας, γιατί εμείς ελέγχουμε το δρόμο (εννοούν οι Ισλαμιστές)! Στο αγώνα για το καλόπιασμα των πιστών οπωσδήποτε νικητές βγαίνουν οι Ισλαμιστές κι όχι οι Κυβερνήσεις. Οι Ισλαμιστές επωφελούνται περισσότερο όσο αφορά τα συναισθήματα του λαού και ειδικά αυτά του θυμού. Οι πολίτες γνωρίζουν έτσι κι αλλιώς , ότι (οι Κυβερνήσεις τους) δεν μπορούν να τους εγγυηθούν ένα αξιοσέβαστο κοινωνικό εισόδημα και ελευθερίες. Και τώρα σκέφτονται, ότι το τελευταίο που έχουν, δηλ. η πίστη στο Θεό και στο Προφήτη, γίνεται αντικείμενο επίθεσης.

Μετάφραση: Μεταξάς Σωκράτης, Βιέννη

Για περισσότερα στη γερμανική δείτε: http://www.diepresse.com/Artikel.aspx?channel=p&ressort=a&id=539527