Καθαρές κουβέντες για την οικονομία
Ιαν 17th, 2010 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με την οικονομία. Ολοι σήμερα αναγνωρίζουν τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Και που μέχρι πριν μερικά χρόνια οι περισσότεροι πεισματικά αρνούνταν. Για δεκαετίες η χώρα ζούσε με δανεικά. Η παραγωγή της, σχηματικά, ήταν κοντά στο εκατό και κατανάλωνε περίπου τριακόσια. Αναπόφευκτα το αδιέξοδο θα έφθανε κάποια στιγμή. Μια και ο δανεισμός θα στέρευε. Κάτι στο οποίο οδηγηθήκαμε γρηγορότερα λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Που δυσκόλεψε την δανειακή λειτουργία των Τραπεζών αλλά έκανε και τους εκτιμητικούς οίκους προσεκτικότερους και αυστηρότερους.
Το πρόβλημα της χώρας είναι διαρθρωτικό. Εχουμε ανοιχτεί σε παροχές, υπηρεσίες και συστήματα που δεν δικαιολογούνται από το οικονομικό μας επίπεδο και την παραγωγική μας δυναμική. Και τώρα ήρθε δυστυχώς η ώρα να πληρώσουμε τον σχετικό λογαριασμό. Αυτά που ακούγονται από τους δήθεν “ειδικούς” των τηλεοπτικών καναλιών αλλά κι από μερικούς κομματικούς λαικιστές, πως δήθεν τα χρήματα που λείπουν τα έκλεψαν οι πολιτικοί η μοιράσθηκαν σε ορισμένες οικογένειες, είναι τουλάχιστον αστειότητες. Τα χρήματα πήγαν σε παροχές, μισθούς και στην δημιουργία νέων δημόσιων φορέων και οργανισμών.
Το γεμάτο αντιφάσεις, αδικίες κι’ ευνοιοκρατικές ρυθμίσεις ελληνικό οικονομικό και κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα έχει φθάσει πλέον στα όριά του. Σχεδόν κανείς δεν απολαμβάνει παροχές σε σχετική αναλογία με όσα προσφέρει. Οι περισσότεροι απαιτούν με κριτήριο τις υποτιθέμενες ανάγκες τους. Κι όχι την πραγματική τους συνεισφορά. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχισθεί άλλο. Κανείς πλέον δεν δέχεται να μας σέρνει στην πλάτη του.
Το πρόβλημα πλέον βρίσκεται στα χέρια τα δικά μας. Για να αποτραπεί η καταστροφή είναι απαραίτητο να μειώσουμε το δημόσιο οικονομικό έλλειμμα και να εξασφαλίσουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και στα δύο αυτά οι πάντες συμφωνούν. Διαφωνούν όμως στην μεθοδολογία για την επίτευξή τους. Να καταλάβουμε πως δίχως πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή η προοπτική είναι ανατριχιαστική και μονοδιάστατη. Το επισημαίνω σαν ανησυχητικό ενδεχόμενο από τον περασμένο Νοέμβριο: Εξοδος δηλ. με δική μας πρωτοβουλία από το ευρώ, ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση να τυπώσει χρήμα και να πληρώσει μέσα στο 2010 μισθούς και συντάξεις.
Ολοι οι διεθνείς φορείς που ενασχολούνται με την οικονομία μας συνιστούν περικοπές δαπανών. Όπως, εξ άλλου, κάποιοι από εμάς δεν κουραζόμασταν να ζητάμε εδώ και πολλά χρόνια. Το πολιτικό όμως προσωπικό της χώρας, και ιδιαίτερα της κυβέρνησης, δίνει έμφαση στην αύξηση των εσόδων. Με επίκεντρο βέβαια τους νέους και μεγαλύτερους φόρους. Σε μια οικονομία όμως σε κρίση, η αύξηση των φόρων ισοδυναμεί με κίνηση αυτοχειριασμού. Οι διευρυνόμενες επιβαρύνσεις δε της ιδιοκτησίας οδηγούν τα πράγματα στα άκρα. Σε λίγο κανείς δεν θα φέρνει χρήματα, ούτε και θα επενδύει, στη χώρα.
Για τον φόβο του πολιτικού κόστους κανείς δεν ακουμπάει το εξωπραγματικό μέγεθος του κράτους. Για πραγματική μείωση δαπανών. Υπονομεύεται έτσι και η οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης. Που για να έχει ελπίδες είναι απαραίτητο να χρηματοδοτηθεί από πόρους που θα αφαιρεθούν από τον δημόσιο τομέα. Και που για να επιζήσει είναι απαραίτητο να απαγκιστρωθεί από την σημερινή ασφυκτική δημόσια γραφειοκρατία. Που την τρέφει βέβαια και την συντηρεί ο μεγάλος δημόσιος τομέας.
Η ανάπτυξη δεν έρχεται μέσω δημοσίων επενδύσεων και χρηματικών παροχών σε (και ιδιωτικές ακόμη) επιχειρήσεις. Η αναποτελεσματικότητα των σχετικών πρωτοβουλιών σε ΗΠΑ και Βρετανία αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές. Αυτή επιτυγχάνεται με την ανακούφιση του ιδιωτικού τομέα μέσω κατάργησης πολλών φορολογικών επιβαρύνσεων. Που σήμερα συνιστούν πόρους που απορροφούνται από το μεγάλο κράτος. Λιγότερο κράτος (άρα και λιγότερη γραφειοκρατία), λιγότεροι φόροι, περισσότερα χρήματα διαθέσιμα στον ιδιωτικό τομέα, περισσότερη ανάπτυξη. Αυτή είναι η μοναδική φόρμουλα επιτυχίας για το αύριο.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Με την κατάργηση δημοσίων υπηρεσιών μπορούν να απολυθούν και οι μόνιμοι ΔΥ που εργάζονται σε αυτές. Υπολογίζω ότι μπορούμε να εξοικονομήσουμε 30 δις μόνο από απολύσεις κηφήνων.
Για να εξοικονομηθούν 30 ΔΙΣ πρέπει να απολυθούν περί τις 900.000 άτομα, δηλαδή σχεδόν όλος ο δημόσιος τομέας, ας μην υπερβάλλουμε.
Η άλλη ΦΟΒΕΡΗ αιμορραγία είναι ο ΟΣΕ και όλες οι παρασιτικες θυγατρικές του. Πρέπει να απαιτήσει η ΕΕ την πώλησή του έναντι ΜΗΔΕΝ ευρώ, αφού δεν αξίζει μία ούτως ή αλλέως, ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ότι ουδεμιά θα έχει το κράτος υποχρέωση έναντι των υπαλλήλων.
Στον ΟΣΕ, κυρίες και κύριοι, υπάρχουν αλητοπασόκια ΜΗΧΑΝΟΔΗΓΟΙ με μισθό 107.000 χιλιάδων ευρώ ετησίως (19 ΑΤΟΜΑ) !!!!!!!!!!!!! σύμφωνα με δημοσίευμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ!!! ΚΑΙ οι 19 έπαιρναν υπερωρίες για 30 ώρες ημερησίως, 30 μέρες τον ΜΗΝΑ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ΗΜΕΡΑ του ΠΑΣΟΚ έχει 40 ΩΡΕΣ αφού 30 εργάζονται και χρειάζονται και 10 για να αναλάβουν!
PORNANDREW ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ
Όντως, αγαπητέ Κώστα, πρόκειται, περί αδιακρισίας.
(Πάντως, εγώ είμαι 52).
Speaking of ΟΣΕ. Μιά άλλη πικραμένη ιστορία, από παληά, όχι μόνο επί Συμμορίας 81 – η αλήθεια να λέγεται. Ανεβαίνει, που λέτε, ο “Γέρος” πρωθυπουργός και διόρισε τον μακαρίτη θείο Αλκη Χασαπογιάννη Γενικό Διευθυντή των Σιδηροδρόμων. Πρώτη του δουλειά ήταν να συγχωνεύσει τους ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς Αθηνών Πελοποννήσου) με τους ΣΕΚ. Στην συνέχεια, άρχισε την ανακαίνιση των σιδηρογραμμών που ήσαν Τρικουπικών προδιαγραφών (!!!!). Κατόπιν εισήγαγε τα υπέροχα εκείνα Λεωφορεία των ΣΕΚ που ήταν μιά ανάσα πολιτισμού δίπλα στα άθλια και βρωμερά των ΚΤΕΛ (μιλάμε γιά 60ς). Η business των λεωφορείων έγινε λαοφιλής και τρομακτικά επικερδής. Μεθ’ ου πολύ ανετράπη ο Παπανδρέου και από τότε, ο ένας απατεών μετά τον άλλο κυβερνούν τους σιδηροδρόμους.
Φυσικά, η ΣΥΜΜΟΡΙΑ του 1981 έδωσε το coup de grace και ο λαλιώτης διόρισε ΟΛΟΥΣ τους αποφοίτους Δημοτικού (!!!), Γυμνασίου και Λυκείου που ήσαν άνεργοι. Μέχρι προ διετίας, θαρρώ, 93% των υπαλλήλων του ΟΣΕ ήσαν απόφοιτοι Λυκείου και ΚΑΤΩ – φαντασθείτε σε ένα υψηλών τεχνολογικών απαιτήσεων τομέα !!!!!
Ειλικρινά, κυρίες και κύριοι, η κατάστασή του ΟΣΕ είναι ΤΡΑΓΙΚΗ με κάμποσες θυγατρικές και το ετήσιο κόστος ΘΕΟΡΑΤΟ!!!!!
PORNADREW ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ
Γενικά, παρά τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευρύτερο Δημόσιο Τομέα (1 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ), ΥΠΑΡΧΟΥΝ μεγάλες ελλείψεις ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΥ προσωπικού σε πολλούς τομείς γεγονός που εξηγεί, εν μέρει τουλάχιστον, την ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ του ΚΡΑΤΟΥΣ. Ουσιαστικά, ΚΑΙ η ΣΥΜΜΟΡΙΑ των ΚΟΥΜΠΑΡΩΝ, αλλά και η πρώτη διδάξασα ΣΥΜΜΟΡΙΑ των ΑΛΗΤΟΠΑΙΔΩΝ του ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ.
Ο κύριος Γιωργάκης Παπανδρέου-Αυτιάς πρέπει να ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ στο ΛΑΟ, “Ελληνίδες Ελληνες, ο πατέρας μου ήταν μαστροπός και σας εξέδωσε ωσάν πόρνες, με την απόλυτη συγκατάθεσή σας όμως, ΑΡΑ συνυπεύθυνοι εδώ είναι και ο πατέρας μου και εσείς”
Οι γραμμές των ΣΕΚ ήσαν ευρωπαϊκών προδιαγραφών ανέκαθεν (1,35), και των ΣΠΑΠ ακόμη παραμένουν οι αρχικές Αγγλικές, νομίζω 1 μέτρο.
– Κάτι άλλα παρακλάδια καταργήθηκαν.
Οι ΣΕΚ ήσαν πιό ζημιογόνοι απο τους ΣΠΑΠ – αλλά και οι δύο υπέφεραν (και υποφέρουν) απο “ίδια” συμφέροντα.
– Πώς γίνεται να είναι καί ζημιογόνοι και να μην προσφέρουν κάν “κοινωνικό” ‘εργο. δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω……………………..
Οι γραμμές των ΣΕΚ ήσαν ευρωπαϊκών προδιαγραφών ανέκαθεν (1,35), και των ΣΠΑΠ ακόμη παραμένουν οι αρχικές Αγγλικές, νομίζω 1 μέτρο.
Hταν και παραμένουν έτσι. Με το “προδιαγραφών” αναφερόμουν στην κατάσταση των γραμμών και όχι το εύρος που ορθά αναφέρετε διαφέρει και διέφερε εξ αρχής. Αν δεν πλανώμαι, δε, το μικρό εύρος ίσχυε ΚΑΙ για τον σιδηρόδρομο Βόλου-Καλαμπάκας, Κρυονερίου στη Ρούμελη και φυσικά το τεχνολογικό masterpiece (ακόμα ΚΑΙ με σημερινά δεδομένα), rack-and-pinion (καθ’ ημάς οδοντωτός) Διακοφτού-Καλαβρύτων.
Το κακο της συγκεκριμενης συζητησης ειναι οτι περιοριστηκε στο ελληνικο προβλημα.Απο οτι φαινεται ομως το προβλημα ειναι διεθνες.Φαινεται οτι αυτο που φοβοταν πολλοι οικονομολογοι περσι τετοιο καιρο ειναι πιθανον να συμβει.Η φουσκα του δημοσιου χρεους.Θα ηθελα παρα πολυ να ακουσω τις γνωμες των συνομιλητων μας και ιδιως χωρις να κανω καποια διακριση του κυριου Αναστασοπουλου που φαινεται οτι εχει διερευνησει πολυ το θεμα αυτο.Επειδη βλεπω οτι στα περισσοτερα σχολια σας κυριε Αναστασοπουλε αναφερεστε στο μεγεθος του δημοσιου τομεα,μηπως θεωρειτε πως αυτο υπερεβη καποια ορια και τροφοδοτει εναν δευτερο γυρο?Θεωρειτε(η ερωτηση απευθυνεται σε οποιον θελει να απαντησει)οτι το ιδιο προβλημα ενδεχεται να μας ερθει εξ ανατολων συντομα και αναφερομαι στην εντονα παρεμβατικη πολιτικη πολιτικη της Κινας που με διαφορα τεχνασματα αφενος προσπαθει να αποτρεψει την ανατιμηση του νομισματος με σκοπο τη διατηρηση του δυνατοτερου οπλου που εχει στα χερια της αυτην την στιγμη των εξαγωγων και αφετερου να διατηρησει τον πληθωρισμο σε χαμηλα επιπεδα μια νομισματικη πολιτικη που ενδεχομενως θα εχει πολυ σημαντικες επιπτωσεις για το διεθνες εμποριο?Και κατι τελευταιο παρατηρειται οτι διεθνως εφαρμοζονται διαφορες στρατηγικες για την αντιμετωπιση της υφεσης.Απο τη μια οι ΗΠΑ προχωρουν σε μια πολιτικη κευνσιανου τυπου με αυξηση των δαπανων.οι ευρωπαικες χωρες σε μια πολιτικη μειωσης των δαπανων και αυξησης των φορων βαση των συστασεων του ΔΝΤ,οι δε χωρες που αποκαλουνται BRIC’s μια πολιτικη που σκοπο εχει την αυξηση της εσωτερικης ζητησης.Ειναι πιθανον αυτο να δημιουργησει στο μελλον καποιες ανισορροπιες και να παρατεινει την υφεση?
Να σου πω, αγαπητέ Μάριε.
Η χώρα δανείστηκε πολύ. Και το κυριότερο, δανείστηκε χωρίς το κράτος να κάνει, με αυτόν τον δανεισμό τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές που χρειαζόταν να κάνει στην οικονομία. Για την ακρίβεια, δανείστηκε για να αποφύγει να κάνει αυτές τις αλλαγές. Ποιές είναι αυτές; Τις έχω γράψει επανειλημμένως στενοχωρώντας αρκετούς καλούς φίλους σε αρκετούς διαλόγους στο παρόν σάϊτ, αλλά όχι μόνον σε αυτό.
Έπρεπε, εδώ και πολύν καιρό, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η παραοικονομία. Όλα αυτά μαζύ συμποσούνται σε ένα επί πλέον πραγματοποιημένο ΑΕΠ της τάξεως του 30% με 40% του εμφανιζόμενου ως πραγματικού ΑΕΠ της χώρας. Μιλάμε, δηλαδή για ένα ποσόν περί τα 72 δισ. € έως τα 100 δισ. € ετησίως. Το μισό από αυτό το ποσόν να υπέκειτο σε φορολογία θα μπορούσε να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.
Οι “λεβέντες”, όμως της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ της χώρας επεδίωξαν τον εύκολο και άκρως συμφέροντα, γι’ αυτούς, δρόμο : Τον μεγάλο δανεισμό (που δεν ήταν μόνον δημόσιος, ήταν και ιδιωτικός) και έπεισαν τους εταίρους στην Ε.Ε. να βάλουν την χώρα στην ευρωζώνη – αν και η Ελλάδα δεν είχε όχι μόνον τα τυπικά προσόντα για την είσοδό της σε αυτό το κλαμπ, αλλά ούτε και τα ουσιαστικά, λόγω της μεγάλης απόκλισης της δομής της ελληνικής οικονομίας από τις ευρωπαϊκές οικονομίες του βορρά και κυρίως, λόγω της σημαντικής απόκλισης των παραγωγικοτήτων ανάμεσα σε αυτής και εκείνες -, προκειμένου να μπορούν να δανείζονται με φθηνά επιτόκια και να έχουν την άτυπη κάλυψη της ΕΚΤ.
Αυτό ήταν το “κατόρθωμα” του κ. καθηγητή και της παρέας του, που μαγείρεψαν τα στοιχεία, με την ανοχή και την ουσιαστική αποδοχή των Ευρωπαίων (τώρα να δεις το τι έχει να βγει για όσα έγιναν εκείνη την εποχή από τον συστηματικό πλαστογράφο κ. καθηγητή και τους αλχημιστές του). Επεδίωκαν και πέτυχαν την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, για να μην γίνουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και για να μην όρθολογικοποιηθεί η παραγωγική και η ευρύτερη οικονομική διαδικασία στην χώρα.
Έτσι άφησαν το κράτος στην τύχη του και το αποδιοργάνωσαν (όχι ότι αυτό το κράτος δεν ήταν προβληματικό από γεννησιμιού του. Ήταν και παραήταν. Και διεφθαρμένο ήταν και ό,τι άλλο θέλεις να του καταμαρτυρήσεις ήταν, αλλά υπήρξε και αποτελεσματικό, αφού, με όλα τα κουσούρια του, μπόρεσε να οικοδομήσει, αυτήν την οικονομική δομή, που απέκτησε η χώρα, κατά τις δεκαετίες που διέρρευσαν ανάμεσα στο ’50, έως το ’70), για να μην μπορέσει το κράτος να αποκτήσει τις πρέπουσες διαστάσεις (σύμφωνα με τα μέσα ευρωπαϊκά δεδομένα) και να μπορέσει να παίξει τον σύγχρονο ρόλο του, αυτόν που παίζει σε όλον τον κόσμο : Τον ρόλο του σταθεροποιητή, του εξισορροπιστή και του αναπτυξιακού επιταχυντή των μακροοικονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, καθώς και του αναπτυξιακού στρατηγείου, αυτόν δηλαδή που παίζουν όλα τα κράτη στον αναπτυγμένο κόσμο.
Θα μου πεις ότι ακολούθησαν ο κ. καθηγητής και η παρέα του την πολιτική που ακολούθησαν, λίγο – πολύ όλες οι χώρες του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, κατά την τελευταία 20ετία. Το έκαναν αυτό, αλλά το έκαναν με την γνωστή ελληνική πατέντα και έτσι αποδιοργάνωσαν τόσο πολύ τον κρατικό μηχανισμό, με τις πολιτικές παρεμβάσεις τους και τον διορισμό ημετέρων, ώστε η ελληνική κρατική μηχανή δεν έχει εκείνη την ποιότητα των στελεχών που χρειάζεται για να μπορέσει να λειτουργήσει και δεν έχει ούτε τους απαραίτητους πόρους, για να κάνει την δουλειά του, παρά το γεγονός ότι φορτώθηκε με ένα χρέος, που επίσημα είναι της τάξεως του 108% του ΑΕΠ, αλλά στην πραγματικότητα, αν βάλουμε μέσα και τις εγγυήσεις του δημοσίου (π.χ. στον ΟΣΕ, που αναφέρει ο αγαπητός Κώστας Χασαπογιάννης, ο οποίος – έστω και υπερβάλλοντας – έχει επί της ουσίας δίκιο, διότι το τεράστιο χρέος του ΟΣΕ έχει την εγγύηση του δημοσίου και έτσι αυτό δεν εμφανίζεται στα μεγέθη του δημοσίου χρέους). Και εδώ πρέπει να πω ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι τόσο μεγάλο που μπορεί, αν ακουστεί το υπολογιζόμενο ως πραγματικό μέγεθός του, να τρομάξει κάποιος που δεν είναι μέσα στα πράγματα. Συγκεκριμένα, αν συνυπολογίσουμε και το χρέος από το ασφαλιστικό σύστημα (την παρούσα αξία του) το συνολικό εκτιμώμενο ως πραγματικό ελληνικό δημόσιο χρέος μπορεί να ξεπερνάει και το 300% του ΑΕΠ.
Και φθάσαμε στο σημείο το κράτος να έχει ένα μεγάλο χρέος και παράλληλα να μην έχει κάνει και την δουλειά του, δηλαδή να μην έχει εκσυγχρονιστεί και να μην έχει τις απαραίτητες διαστάσεις και την πρέπουσα βαρύτητα μέσα στην ελληνική οικονομία για να παίξει τον ρόλο του! Αποτέλεσμα είναι το να χρειάζεται πολύ μεγαλύτερες πιστώσεις για να αναδιοργανωθεί και το πρόβλημα είναι ότι τώρα, σε συνθήκες έντονης ύφεσης, δεν του δίνεται η ευχέρεια να βρει αυτές τις πιστώσεις, αφού ο ζουρλομανδύας των Βρευξελλών και της Συνθήκης του Μάαστριχτ απαειλεί να του κόψει τα πόδια!
Όμως, παρά την διαχειριστική αθλιότητα της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ το πρόβλημα της ύφεσης στην οικονομίας της ευρωζώνης δεν είναι ελληνικό. Τώρα πια δεν είναι ούτε αμερικανικό, διότι μπορεί, όντως, η τωρινή ύφεση να ξεκίνησε από την αμερικανική χρηματοπιστωτική και πολιτική ελίτ και τις απίθανες βλακείες των Αμερικάνων πολιτικών και του Άλαν Γκρήνσπαν, που απορρύθμισαν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς στον χρηματοπιστωτικό τομέα και οδήγησαν στην κατάρρευση των φουσκών, που αυτός δημιούργησε, αλλά εδώ και αρκετούς μήνες το πρόβλημα της ύφεσης έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη, η οποία ζει αυτό που ονομάζω “ευρωεντροπία” – μεταχειριζόμενος έναν όρο από τον χώρο της φυσικής.
Με λίγα λόγια, η ύφεση έχει εγκατασταθεί στην ευρωζώνη, λόγω των θεσμικών αδυναμιών της, που έχει κάνει το ευρώ ένα νόμισμα – φάντασμα και μάλιστα ένα κακό φάντασμα το οποίο έχει βάλει την θηλιά ενός σαρωτικού αντιπληθωρισμού στους λαιμούς των ευρωπαϊκών οικονομιών και αποδομεί τις παραγωγικές και οικονομικές διαδικασίες στις χώρες της ευρωζώνης (και ευρύτερα της Ε.Ε., οι οποίες συντονίζονται, λίγο ή πολύ, με την ευρωζώνη και επηρεάζονται από τις οικονομικές εξελίξεις σε αυτήν), χάρη της πολιτικής του σκληρού ευρώ, που θέλει να διαφυλάξει, ως κόρη οφθαλμού την αξία του νομίσματος, επισείοντας τον κίνδυνο του … πληθωρισμού – ο οποίος είναι ανύπαρκτος!
Έτσι κουμάντο κάνουν οι γερμανικοί χρηματοπιστωτικοί κύκλοι, οι ευρωταπεζίτες και οι θεραπαινίδες τους οι Γερμανοί πολιτικοί, τους οποίους ακολουθούν και οι υπόλοιποι.
Όλοι αυτοί είναι συνυπεύθυνοι για την “ευρωεντροπία” στην οποία έχουν οδηγήσει τις οικονομίες της ευρωζώνης, οι οποίες έχουν ανάγκη από ρευστότητ, την οποία αρνείται επιμόνως να τους παράσχει η ευρωτράπεζα και οι Γερμανοί, οι οποίοι, δεν θέλουν να μοιραστούν με του άλλους της ευρωζώνης και της Ε.Ε. τα πλούσια κέρδη τους από την δημιουργία της ευρωζώνης, μέσα από την λογική της στενόμυαλης υπεράσπισης της φθίνουσας παρούσας κερδοφορίας των κεφαλαίων τους και την ανάταξη αυτής της κερδοφορίας, με την παρούσα πραγματική δομή τους,όσον αφορά τους κατόχους αυτών των περιουσιακών στοιχείων. Αυτοί που πληρώνουν τις θεραπαινίδες τους, αυτοί και παραγγέλουν και απαιτούν την άσκηση αυτής της πολιτικής.
Η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη και θα οδηγήσει, αν συνεχιστεί, στην αποδιοργάνωση των ευρωπαϊκών οικονομιών και στην διάλυση της ευρωζώνης, για τον απλούστατο λόγο ότι, για όσο ακολουθείται αυτή η έντονα αντιπληθωριστική πολιτική της υπεράσπισης της αξίας του ευρώ, η ανισορροπία ανάμεσα στις επενδύσεις και τις αποταμιεύσεις, μέσα σε συνθήκες πτώσης της συνολικής κατανάλωσης στην ευρωζώνη, αφού δεν μπορεί να γίνει με τον δανεισμό των ασφυκτιουσών από την έλλειψη ρευστότητας οικονομιών, αφού δηλαδή δεν μπορεί να εξισορροπηθεί μέσω της αύξησης της ποσότητας του νομίσματος και της σύστοιχης εξασφάλισης της αύξησης της ταχύτητας της κυκλοφορίας του, τότε η εξισορρόπιση αποταμιεύσεων και επενδύσεων θα γίνει στο της πραγματικής παραγωγής, με ολοένα και μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής, δηλαδή του συνολικού πλούτου των χωρών της ευρωζώνης και όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, οι οικονομίες θα συνεχίζουν αυτόν τον καθοδικό φαύλο κύκλο, η συναθροιστική ζήτηση θα πέφτει, η κατανάλωση θα μειώνεται, ομοίως θα μειώνονται και οι αποταμιεύσεις και οι επενδύσεις, οι οποίες θα οδηγούν σε νέα καθοδική “εξομάλυνση” της ανισορροπίας τους, με νέα μείωση της παραγωγής και ούτω καθεξής.
Αυτό είναι το σενάριο, που έζησαν οι παπούδες μου και όλοι οι άνθρωποι της εποχής τους, στην διάρκεια της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930.
Εκεί οδηγούν οι θεσμικές αδυναμίες της ευρωζώνης, η οποία δεν έχει την πολιτική βαθύτητα των Η.Π.Α., ούτε ακόμα και της Κίνας, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, που αναφύονται. Δεν έχουν την νοοτροπία, την αλληλεγγύη του ομοσπονδιακού κρατικού μορφώματος και την κοινωνική και οικονομική συνοχή, για να στηρίξουν το νόμισμά τους.
Η θέσπιση του ευρώ εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι ήταν πρόωρη και ότι ήταν προϊόν της αλαζονείας και της στενής συμφεροντολογικής βούλησης των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ελίτ και των Ευρωπαίων πολιτικών, που σε συνθήκες ανάπτυξης – η οποία πίστευαν (μέσω βλακωδών ιδεολογημάτων ότι θα είναι αέναη και αειφόρος – κάτι τέτοιες ανοησίες μας έλεγαν και εδώ ο κ. καθηγητής και η παρέα του, θυμάμαι πολύ καλά τον κ. καθηγητή και τον κολλητό του και έναν από τους ταμίες του, σύμφωνα με όσα λέει ο Μιχάλης Χριστοφοράκος, τον Θεόδωρο Καρατζά, να λένε αυτές τις ανοησίες τότε την εποχή της ένταξης στο ευρώ – ότι θα κρατούσε για πάντα, διότι τα παπαγαλάκια των διεθνών αγορών (οι οικονομολόγοι) έλεγαν ότι τα οικονομικά της ύφεσης στην παγκόσμια οικονομία και ιδίως στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού εαποτελούν οριστικό παρελθόν – θεώρησαν ότι μπορούν να κάνουν μια νομισματική ένωση χωρίς πολιτική, κρατική και οικονομική βαθύτητα.
Τώρα, οι Ευρωπαίοι πολίτες πληρώνουν τα αποτελέσματα αυτής της οίησης και θα τα πληρώνουν, όσο ακολουθείται η πολιτική του σκληρού ευρώ και του ζουρλομανδύα του Μάαστριχτ, που καταστρέφουν τον παραγόμενο πλούτο των ευρωοικονομιών, οδηγώντας στην ευρωεντροπία.
Θα την αλλάξουν αυτήν την πολιτική, αλλιώς θα διαλύσουν την ευρωζώνη.
Το τι θα γίνει στο μέλλον με τους BRIC’s δεν το ξέρω. Γνωρίζω το τι γίνεται τώρα και αυτό με απασχολεί, διότι καλόν είναι να ασχολούμαστε, πάντοτε, πρώτα με τα παρόντα προβλήματα και μετά με τα μακροπρόθεσμα μελλούμενα.
“Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί” έχει γράψει ο Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς και έχει δίκιο…
Πάντα φιλικά…
marios,
Καλώς επικεντρωνόμαστε στην Ελλάδα, αλλά , έχεις δίκαιο οτι το πρόβλημα είναι διεθνές και ιδιαίτερα Ευρωπαϊκό.
– Είμαι μεν υπέρ της παγκοσμιοποίησης, αλλά τα του οίκου τω οίκω………
Οι χώρες που παραμένουν με “κλειστά” πολιτεύματα μπορούν και παρουσιάζουν μια ωραία εικονα, αλλά η πραγματικότης είναι διαφορετική (π.χ. Κίνα)
– Η Ευρώπη παραμένει σχιζοφρενής, σαν τις μάσκες της Βενετίας, απο την μιά φιλελεύθερη απο την άλλη σοσιαλιστική……
– Τις ΗΠΑ, μην τις κλαίς….., είναι η πρώτη (όπως πάντα) που θα ξεπεράσει την κρίση……
Θεωρώ καταθλιπτικό που όλοι σχεδόν επικεντρωνόμαστε στην φοροδιαφυγή κλπ κλπ.
– Το όλον σύστημα φορολογικό/ασφαλιστικό ΔΕΝ είναι δίκαιο , επομένως , ο καθείς “γιά πάρτι του”.
Ετσι βέβαια τα ερμηνεύω εγώ, διότι δεν θεωρώ οτι ΟΛΟΙ οι ιθαγενείς είναι κλέφτες, πονηροί και τεμπέληδες….
Αν δανείστηκα ΕΓΩ απο Τράπεζα, καλώς να κόψω το λαιμό μου να ξεχρεώσω, αλλά άν δανείστηκαν όλοι αυτοί οι “τύποι” στο όνομά μου , πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά ……..
– Η κοινωνία στέκεται πολύ καλά στα πόδια της, …. και ανέχεται σαλτιπαγκοειδείς τύπους να κάνουν τα δικά τους, μέχρι κάποιου σημείου – και κάντε το σταυρό σας για το “σημείο”……………….
Για τις ΗΠΑ παντως δε μπορω να καταλαβω πως η βεβαιοτητα οτι θα ειναι το πρωτο κρατος που θα εξελθει της υφεσης θα επαληθευτει.Δε μπορω να διακρινω κατι στα μακροοικονομικα μεγεθη της χωρας αυτης που μπορει να μας οδηγει σε ενα τετοιο συμπερασμα.Η ανεργια παραμενει σε υψηλα επιπεδα,το ιδιο και το δημοσιο χρεος οσο και το ελλειμα.Το προγραμμα διασωσης των τραπεζων δε φαινεται να αποδιδει καρπους καθως η ρευστοτητα δεν εχει αυξηθει,τα οποια κερδη εχουν αποκομισει οι τραπεζες οφειλονται σε κερδοσκοπικα παιχνιδια,δηλαδη κρεμονται απο μια κλωστη.Εγω εχω την αισθηση πως ενας κυκλος για την παγκοσμια οικονομια εχει κλεισει και αυτο ακριβως δειχνει η τρεχουσα οικονομικη κριση.Ο κυκλος της παραγωγης οπως αυτη καθιερωθηκε απο τον 19ο αιωνα και επειτα,δηλαδη η παραγωγη αγαθων και υπηρεσιων βασισμενη στο πετρελαιο και στις χρηματοδοτησεις του τραπεζικου τομεα που κατευθυνονταν τοσο στις επενδυσεις οσο και στην καταναλωση.Βρισκεται,θεωρω ο κοσμος σε μια μεταβατικη περιοδο παρομοια με εκεινη που βρισκονταν η Ευρωπη λιγο πριν τις Ανακαλυψεις η λιγο πριν την Βιομηχανικη Επανασταση.Αυτο που θα αλλαξει ραγδαια τις εξελιξεις και θα δημιουργησει εκ νεου τις δομες εκεινες που θα μας οδηγησουν σε μια μακροχρονια αναπτυξη,θα ειναι ενα ας το πουμε νεο ανακατεμα της τραπουλας απο το οποιο θα βγει κερδισμενος καποιος που στα χερια του θα εχει τον ασσο,μια νεα ανακαλυψη η μια νεα καινοτομια.Αυτη μπορει να ειναι η πρωτοπορια στην εξερευνηση του Διαστηματος,μπορει να ειναι αναπτυξη των ΑΠΕ,μπορει ενδεχομενως να αποτελεσει η αναπτυξη της πληροφορικης μπορει και ολα αυτα μαζι,μπορει και κατι αλλο.Σημασια εχει πως συμφωνα με τη γνωμη μου παντα αυτο το μοντελο παραγωγης,καταναλωσης,αναπτυξης εχει φτασει τα ορια του.Αν δεν γινουν οι αναγκαιες προσαρμογες θα οδηγηθουμε σε μια μακροχρονια υφεση με απροβλεπτες συνεπειες.
Παντως κυριε Αναστασοπουλε νομιζω οτι η οικονομικη κριση της δεκαετιας του 1930 διαφερει απο την τωρινη.Τοτε η υφεση ειχε προκληθει απο την καταρρευση μιας τεχνητης οικονομικης φουσκας που ειχε προκληθει επειτα απο μια δεκετια τεχνητης οικονομικης ευημεριας η οποια δεν ειχε στερεες βασεις παρα μονο βασιζονταν στις προσδοκιες για μια περιοδο μακροχρονιας αναπτυξης που θα ακολουθουσε τον πολεμο και ειχε ως μοναδικη ατμομηχανη τις ΗΠΑ οι οποιες ειχαν το ρολο εκεινου που κατενειμε την επενδυση και την καταναλωση σε ολο τον κοσμο.Η οικονομικη κριση τοτε συνετεινε απλα στην καταρρευση των ψευδαισθησεων και στην επιστροφη στην πραγματικοτητα.Επειδη ακριβως δεν το καταλαβε κανεις αυτο η δεν ηθελε να το καταλαβει,δεν υπηρξε η συντονισμενη διεθνης προσπαθεια προκειμενου να διαμορφωθει ενα νεο παγκοσμιο οικονομικο συστημα που θα δημιουργουσε τις προυποθεσεις για μια μακροχρονια αναπτυξη.Αντιθετως οι κυβερνησεις τοτε προσπαθησε η καθεμια να διαφυλαξει τα συμφεροντα της μεσα απο την υιοθετηση προστατευτικων πολιτικων κατι που οδηγησε στα οδυνηρα αποτελεσματα που βιωσε ο κοσμος στη συνεχεια.
Σημερα ο κοσμος βιωνει μια δομικη οικονομικη κριση.Οι ετσι και αλλιως μη επαρκεις ποροι,αυτη εξαλλου ειναι και η ουσια του οικονομικου προβληματος,μειωνονται ενω τα παραγομενα αγαθα και οι υπηρεσιες δεν μπορουν πλεον να καταναλωθουν.Αυτη η κατασταση εχω την αισθηση κ.Αναστασοπουλε πως μπορει να ερμηνευτει με αυτο που γραφετε οτι εχει μειωθει η καταναλωση προς οφελος της αποταμιευσης.Ειναι αληθεια πως πλεον το κεφαλαιο στηριζει την κερδοφορια του πανω στην επενδυση σε χρηματοπιστωτικους τιτλους οι οποιοι ομως δεν αντανακλουν πραματικες αξιες στην παραγωγη.Εξ’ου και η φουσκα των ενυποθηκων στεγαστικων δανειων,τα οποια αφελως θεωρουν ολοι οτι αποτελουν την αιτια της κρισης σημερα.Βρισκομαστε λοιπον παλι στην εποχη του 1931.Αυτη τη στιγμη γνωριζουμε πως το προβλημα ειναι διεθνες δε θελουμε ομως να καταλαβουμε οτι θα πρεπει να λυθει με αμοιβαιες υποχωρησεις.Δεν εχουμε απωλεσει δηλαδη τη νοοτροπια του ο σωζων ευατω σωθητω κατι που αποτελει της οικονομιας της ελευθερης αγορας.Επιπλεον οντες ανθρωποι που μεγαλωσαμε μεσα σε ενα παλαισιο διαρκους ευμαρειας δεν μπορουμε να αντιληφθουμε οτι αυτη δεν θα μπορουσε χωρις τις αναγκαιες αλλαγες να διαρκεσει για παντα.
MARIOS,
Ακόμη μιά μικρή παρέμβασι απο έναν μή-Οικονομολόγο,
Μήπως αυτά που λες στα κείμενά σου είναι αντιφατικά ?????
– Η μόνη διαφορά στις Κρίσεις είναι η διαφορά ταχύτητας επικοινωνίας – όσο πιό γρήγορα μεταδίδονται και εξαπλώνονται τόσο πιό γρήγορα περνούν και εξασθενούν (σαν τους Τυφώνες)….
Οι Πόροι δεν θα φαίνονται ποτέ επαρκείς, αλλά πάντα θα είναι αρκετοί !
– Την δεκαετία το ΄70 προέβλεπαν πολέμους για την τροφή άν αυξηθεί ο Πληθυσμός της Γης σε κάποιο αριθμό , πάντως λιγώτερο απο ό΄τι είναι ήδη τωρα.
– Τώρα μας κουρντίζουν για το νερό …….
– Προσοχή στις…. φούσκες…………..,
Οι αναλογίες ανάμεσα στην GREAT DEPRESSION και την παρούσα οικονομική ύφεση είναι μεγάλες ως προς την εκδήλωση και των δύο και ως προς τις αιτίες τους.
Από εκεί και πέρα, είναι εντελώς διαφορετικό το ιστορικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο αυτά τα δύο οικονομικά φαινόμενα κινήθηκαν, καθώς και η έκταση της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, όπως επίσης είναι εντελώς διαφορετικός ο βαθμός αντίδρασης των πολιτικών και οικονομικών ελίτ των δύο εποχών αφού η πείρα και το οικονομικό οπλοστάσιο, που είχε κτισθεί στην περίοδο της GREAT DEPRESSION, βοήθησε κυρίως την αμερικανική ελίτ να αντιδράσει έγκαιρα και να σώσε, μέσα στο 2008, το σύστημα από την πορεία προς την παταγώδη κατάρρευση, μια κατάρρευση, η οποία θα ήταν ανάλογη εκείνης του 1929 – 1932.
Στην Ευρώπη, όμως, η ευρωεντροπία έκανε τις ευρωπαϊκές οικονομίες να εμφανίσουν επίπεδα αποδιοργάνωσης των οικονομιών τους, που προσιδιάζουν στα επίπεδα, αν όχι της GREAT DEPRESSION, τουλάχιστον μιας σημαντικής οικονομικής πτώσης, που αγγίζει τα όρια της κρίσης (στην περίπτωση της Ιρλανδίας, μάλιστα, μιλάμε απροσχημάτιστα για ανοικτή οικονομική κρίση, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς πτώσης του ΑΕΠ της τάξης του -7,3% το 2009 και αυτό με τις οδηγίες των ευρωτραπεζιτών, που ώθησαν τον πρώην “κελτικό τίγρη” σε μια τέτοιας απίστευτης έκτασης αποληθωριστική πολιτική, χωρίς καμμία αιδώ και χωρίς την παραμικρή ένδειξη αλληλεγγύης προς τον χειμαζόμενο ιρλανδικό λαό! Με λίγα λόγια, οι γερμανικοί χρηματοπιστωτικοί κύκλοι, οι ευρωτραπεζίτες, οι Γερμανοί και οι Ιρλανδοί πολιτικοί αξίζουν ατελείωτη κλωτσοπατινάδα για το άθλιο έργο που έχουν σκαρώσει σε βάρος του ιρλανδικού λαού,ένα έργο το οποίο δεν θα έχει happy end, αν δεν αλλάξουν πολιτική. Ομοίως και για τα “κατορθώματά” τους σε Γερμανία και Ιταλία, με αρνητική ανάπτυξη -5% για το 2009 και ιδιάιτερα, μάλιστα, στην Γερμανία με ένα πολυετές ντάμπινγκ του μισθωτικού κόστους, σε βάρος των αφελών Γερμανών εργαζομένων, στο οποίο πρωταγωνίστησαν το SPD του Γκέρχαρντ Σρέντερ και του Στάϊνμάγερ, μαζύ με το έκτρωμα των “Πρασίνων” του αχαρακτήριστου Γιόσκα Φίσερ και το οποίο ντάμπινγκ έδωσε τα κεφάλαια εκείνα στο γερμανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα να χρηματοδοτήσει και την προϊούσα αποδιοργάνωση της οικονομίας της Ισπανίας, με την πυροδότηση της φούσκας στα ακίνητα, στα οποία έκανε επενδύσεις, ανοίγοντας ένα φρενήρη πληθωριστικό κύκλο, ανάλογο με εκείνον που οδήγησε στην αμερικανική φούσκα των ενυπόθηκων δανείων, οδηγώντας την χώρα σε μια πολύ δυσχερή θέση – εδώ πρέπει να πούμε ότι κάτι ανάλογο έγινε και στην Ιρλανδία, χωρίς την άμεση εμπλοκή των Γερμανών).
Αυτή η ευρωεντροπία είναι τώρα το πρόβλημα και είναι δύσκολα αντιμετωπίσιμη, όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική του ευρωτραπεζικού αποπληθωρισμού και της υπεράσπισης της αξίας του ευρώ.
Στην Ευρώπη, αγαπητέ Μάριε, αυτή η τοπικής φύσεως ιδιομορφία είναι γεγονός ότι μας έχει φέρει κοντά στο 1929.
Στις Η.Π.Α. φαίνεται ότι έχουν ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση, όπως δείχνουν τα τελευταία στοιχεία και το γεγονός ότι το FED πήγε μόλις προχθές τα επιτόκια στο 0,75%. Βέβαια, είναι ακόμα νωρίς για να πούμε ότι οι Η.Π.Α. βγαίνουν οριστικά από την υφεσιακή διαδικασία και ότι εισέρχονται σε μια περίοδο ανάπτυξης. Είναι, όμως, μακράν, σε καλύτερη κατάσταση από την ευρωζώνη, η οποία έχει πολλά να κάνει για να φθάσει στην τωρινή κατάσταση των Η.Π.Α.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα κεϋνσιανά, νεοκεϋνσιανά και μεταλεϋνσιανά οικονομοτεχνικά εργαλεία και η συναφής κοινωνική μηχανική, για την αντιμετώπιση της κακής παρούσας κατάστασης, είναι τώρα στην διάθεση των σύγχρονων ευρωπαϊκών, κυρίως (αλλά όχι μόνον), κοινωνιών – τέτοια εργαλεία δεν υπήρχαν στην περίοδο της GREAT DEPRESSION, ούτε και η συναφής με αυτά κοινωνική μηχανική, αφού αυτά έπρεπε να δημιουργηθούν και δημιουργήθηκαν, μέσα στο καμίνι της κατακλυσμιαίας εκείνης οικονομικής κρίσης – και περιμένουν την χρησιμοποίησή τους από αυτές. Το πότε θα γίνει αυτό είναι κάτι προς παρατήρηση.
Θα δούμε…
Όντως, αγαπητέ Σπυρίδωνα, χρειάζεται προσοχή στις φούσκες.
Και στην τρέχουσα παραπληροφόρηση, γύρω από την οικονομική κατάσταση της χώρας, πο διογκώνεται, για να περάσουν τα μέτρα – ζουρλομανδύας των ευρωτραπεζιτών και των Γερμανών Σκρουτζ Μακ Ντακς…
T.A.,
Ναί μεν, αλλά, μόνον με ζουρλομανδύα μπορεί να περιοριστεί ή άλογος καταλήστευσις του δημοσίου χρήματος απο κομματικες συμμορίες………………
Αν καταφέρει κάτι, κάπως ο ΓΑΠ, θα πρέπει να αναθεωρήσομεν πολλά λόγια μας…..
Κυριε Αναστασοπουλε νομιζω πως εστιζετε ειτε σε καποια επιμερους γεγονοτα που διογκωσαν την κριση ειτε σε καποια συμπτωματα της ειτε σε καποιες αφορμες.Δε διαφωνω πως εντος της ΕΕ υπαρχουν καποιες ανισορροπιες χανουμε ομως το δασος ενω κοιταμε το δεντρο οταν αποδιδουμε την τωρινη κριση σε αυτες.Κανουμε το ιδιο ακριβως λαθος με το φθινοπωρο του 2008 οταν βγαιναμε αμεσως μετα απο τους επιφανεις οικονομολογους και λεγαμε οτι η κριση οφειλεται στις τραπεζικες φουσκες και μια διασωση των τραπεζων θα αποτελουσε την καταλληλοτερη κινηση.Οπου τραπεζες βαλτε PIGS τωρα και εχετε την ιδια κατασταση.Σημασια εχει πως για να αντιληφθουμε την ουσια της κρισης και καθε κρισης θα πρεπει να την αντιληφθουμε ως ψηφιδωτο.Το ενα ψηφιο ειναι το σκασιμο της ελληνικης φουσκας,το αλλο ειναι το σκασιμο των τραπεζικων φουσκων διεθνως.Τα βαθυτερα αιτια ομως ποια ειναι?Η εκθεση των αμερικανικων τραπεζων στα ενυποθηκα στεγαστικα δανεια και το σκασιμο της φουσκας που προεκυψε απο την τιτλοποιηση τους εδρασε ως καταλυτης ηταν ομως η αιτια.Προφανως και οχι.Ποιος νοημων ανθρωπος μπορει να σκεφτει οτι οι τραπεζες με τετοια τμηματα διαχειρισης κινδυνου,δε θα ειχαν εις γνωση τους τους κινδυνους απο την κατοχη αυτων των δανειων στο χαρτοφυλακιο?Αν αυτο δε συνεβαινε τοτε δε θα ειχαν προχωρησει και στην τιτλοποιηση τους η οποια ειχε σκοπο τη μεταφορα κινδυνων καθαρα και οχι το κερδος.Ηταν δηλαδη μια απατη που οι τραπεζιτες χρησιμοποιησαν για να εξασφαλισουν κερδη χωρις να αναλαμβανουν τους σχετικους κινδυνους.Και θα με ρωτησει καποιος γιατι χορηγουσαν αυτα τα δανεια.Εδψ ακριβως ερχομαι σε αυτα που γραφω ανεκαθεν στο ιστολογιο αυτο.Ο κορεσμος της τραπεζικης και γενικοτερα της αγορας ιδιως στον ανεπτυγμενο καπιταλιστικο κοσμο οδηγησε τις τραπεζες να ακολουθησουν μια συνταγη του συγχρονου μαρκετινγκ.Οταν οι υπαρχοντες αγοραστες δεν καταναλωνουν πλεον στρεφεσαι σε νεες αγορες.Αυτο ακριβως εγινε με αυτα τα δανεια.Αυτο οδηγησε σε κριση το χρηματοπιστωτικο τομεα ο οποιος εκτοτε προκειμενου να καλυψει τις απωλειες του και να επενελθει σε νεα επιπεδα κερδοφοριας στρεφεται σε αλλου ειδους κερδοσκοπικες αλλα και καιροσκοπικες δυστυχως δραστηριοτητες.Και εδω ερχομαστε πλεον στο τωρινο προσωπο της υφεσης.Το δημοσιο και εξωτερικο χρεος ηδη χρεωμενων χωρων οπως της Ελλαδας διογκωνεται σε τετοιο βαθμο ωστε να καθιστανται αδυνατη η αποπληρωμη του.Υπο αυτην την εννοια εχει καποιο δικιο η κυβερνηση οταν καταγγελει κερδοσκοπια αυτο ομως το χανει μαζι με την υπολοιπη πολιτικη ελιτ οταν καλειται να κανει το λογαριασμο το πως η χωρα εφατσε σε αυτην την θεση.Κατα τα αλλα κυριε Αναστασοπουλε συμφωνω με την κριτικη σας για την ευρωπαικη γραφειοκρατια ως προς το εξης.Προσπαθει να προωθησει μετρα και αποφασεις που θα οδηγησουν σε ερημοποιηση την Ελλαδα.Η ευρωπαικη γραφειοκρατια προσπαθει να μειωσει τον πληθωρισμο για να μειωσει ετσι το κοστος παραγωγης.Αυτο δεν ειναι τυχαιο.Η γραφειοκρατια αποτελειται απο Γερμανους και Γαλλους οικονομολογους οι οποιοι μεγαλωσαν τις δεκαετιες 60 και 70.Διεπονται απο μια συντηρητικη αντιληψη που εχει να κανει με την αυξηση της παραγωγης καθαρα.Αυτο που χρειαζεται η Ευρωπη δεν ειναι η αυξηση παραγωγης αλλα η ευστοχη διαφοροποιηση της.Οσο και να αυξησουμε την παραγωγη δε θα μπορεσουμε να ανταγωνιστουμε τις ανεπτυσσομενες χωρες.Αυτο δεν μπορει κανεις να το καταλαβει?Εχω την αισθηση οτι οι Ευρωπαιοι τεινουν να κανουν τα λαθη που εκαναν οι Σοβιετικοι το 70.
Σπυρο αν μου επιτρεπεται ο ενικος και το προσωπικο υφος,οι ποροι ποτε δεν ειναι επαρκεις.Για αυτο ακριβως οι κοινωνιες αναπτυσοουν την τεχνολογια παραγωγης,βελτιωνουν τις μεθοδους παραγωγη,προσπαθουν να εκμεταλλευτουν πορους που παραμενουν αχρησιμοποιητοι,εφευρισκουν νεους τροπους διανομης.Αυτη ακριβως ειναι η ουσια της οικονομικης επιστημης.Αυτην την στιγμη απαντησεις στα παραπανω ερωτηματα δεν μπορουν να βρεθουν.Και το πιο ανησυχητικο ειναι οτι η οικονομικη επιστημη δειχνει οτι μεχρι στιγμης αδυνατει να αναλαβει αυτον τον ρολο.Αυτο οφειλεται στην πληρη ιδεολογικοποιηση της οικονομιας κατι που φαινεται και στα ποστ πολλων συνομιλητων μας.Ειμαι σιγουρος οτι μετα απο ολα αυτα θα μου δωθει του μαρξιστη,του αριστερου και δεν ξερω τι αλλο,σκοπος μου ομως ειναι η εξαγωγη και η θεωρητικη επεξεργασια καθαρα τεχνικων συμπερασματων σχετικα με την παρουσα οικονομικη κριση.Αν κατι διδασκει και αυτη η κριση αλλα και καθε κριση ειναι οτι η επιτευξη διαρκους ευμαρειας και ενος συστηματος χωρις ανισορροπιες ειναι ενα προβλημα αντιστοιχο με τον τετραγωνισμο του κυκλου.Και αυτο αφορα ολα τα συστηματα.Και το συστημα της ελευθερης αγορας(αν και θεωρω οτι ειναι καπως γενικολογος αυτος ο χαρακτηρισμος,ο καπιταλισμος δεν εμφανιζει παντα τα ιδια χαρακτηριστικα) αλλα και το συστημα του και καλα σοσιαλισμου που στην πραξη βεβαια αποτελεσε μια μορφη κρατικου καπιταλισμου.
Bλέπω μετά χαράς ότι ο κ. Αναστασόπουλος ανέκρουσε πρύμναν και στο σεντόνι # 459, οι παράγραφοι 1-7 είναι ορθές.
ΑΛΛΑ πως ΣΥΜΦΙΛΙΩΝΕΤΑΙ αυή η ανάλυση με την ΜΑΝΙΑ του κυρίου Αναστασοπούλου γιά
1) Μεγαλύτερο κράτος και
2) Περαιτέρω δανεισμό για “ανάπτυξη”, διάβαζε λεφτά στη Μαργαρίτα γιά να γίνει το τριήμερο της Αράχωβας πενθήμερο!
# 459
θεώρησαν ότι μπορούν να κάνουν μια νομισματική ένωση χωρίς πολιτική, κρατική και οικονομική βαθύτητα.
Aυτό είναι σοφότατο
@ rebel
@ Tάσος Αναστασόπουλος
Γράψατε, γράψατε περί κέρδους, περί σταθερού κεφαλαίου (χωρίς θέσεις εργασίας) που αυξάνεται έναντι του επενδεδυμένου σε συνδυασμό με θέσεις εργασίας, για την αυτοματοποίηση και και και και
ΔΕΝ γράψατε, όμως, μήτε ο ένας, ούτε ο άλλος ότι η αυτοματοποίηση, η αποδοτικότητα (efficiency) στην παραγωγή και οι οικονομίες ΚΛΙΜΑΚΑΣ (economies of scale) ΗΣΑΝ ΕΥΛΟΓΙΑ γιά τον λαουτζίκο παρά το γεγονός ότι μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας σε πολλούς τομείς.
ΓΙΑΤΙ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Το 1964, όταν ακόμα ο πολύς κόσμος ταξίδευε στας Αμερικάς με το “Βασίλισσα Φρειδερίκη” και το “Ολυμπία”, με την παρθενική ΑΠ’ ΕΥΘΕΙΑΣ πτήση της TWA ταξίδευσαν προς Νέα Υόρκη, η διαπρεπής μαμά και η θεομήτωρ συνοδευόμενες από τον καλό μου πατέρα. Η τιμή του εισιτηρίου ισοδυναμούσε με την αξία μιάς γκαρσονιέρας σε αστική συνοικία !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σήμερα, ΟΛΟ το Μοσχάτο και όλο το Καματερό πάνε στη Νέα Υόρκη γιά ψώνια με εισιτήριο των 500 ευρώ. Τα δε Αμερικανάκια, μαθητές Λυκείου, πάνε στην Ελλάδα γιά spring break. ΑΥΤΟ, λοιπόν, φίλτατοι είναι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Τα ΑΓΑΘΑ και οι ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ έγιναν ΠΡΟΣΙΤΑ σε όλους.
Τι είδους ΡΗΧΕΣ προσεγγίσεις κάνετε καμμιά φορά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! I am awed !!!!!!!!!!!!!!!!!
Συμφωνώ, αγαπητέ Κώστα, ότι οι οικονομίες κλίμακας, η αυτοματοποίηση και οι επενδύσεις σε σταθερό κεφάλαιο υπήρξαν ωφέλιμες και για τον απλό λαό. Όπως και ότι αυτό που επέτυχε το καπιταλιστικό σύστημα είναι κάτι που κανένα άλλο κοινωνικό σύστημα κατάφερε : Μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, η οποία συνεχίζεται, παρά την συγκυρία της τρέχουσας οικονομικής ύφεσης.
Αυτό που θέλησα να παρουσιάσω ήταν μια σύνοψη των μαρξικών θεωριών (και των ιστορικών αδιεξόδων τους), για την υποτιθέμενη εγγενή κρισιακή κατάσταση μέσα στην καπιταλιστική παραγωγή, την οποίαν υποτίθεται ότι απεδείκνυαν οι εξισώσεις του γερο-Μαρξ, με αποκορύφωμα την πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους, που ήταν η παραγωγική έκφραση της σύγκρουσης του επιπέδου των παραγωγικών δυνάμεων με τις παραγωγικές σχέσεις και της υποτιθέμενης αναγκαιότητας της “απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών”, δηλαδή της αντικατάστασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από τον σοσιαλιστικό, με όργανο την επαναστατική εργατική τάξη.
Αυτό και τίποτε περισσότερο…
Και για να μην αδικούμε τον γερο-Μαρξ, πρέπει να πω ότι ο Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και πολιτικός γραφειοκράτης Καρλ Μαρξ, διέκρινε δύο στάδια στην καπιταλιστική εξέλιξη:
1) Το αρχικό προοδευτικό και επαναστατικό του στάδιο, κατά το οποίο η εξάπλωση του καπτιαλιστικού συστήματος, παραγκωνίζει τους προκαπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής και εκσυγχρονίζει τις κοινωνίες, αναππτύσσοντας διαρκώς τις παραγωγικές δυνάμεις, την παραγωγή και τον πλούτο των κοινωνιών.
2) Το ύστερο και αντιδραστικό, κατά το οποίο το καπιταλιστικό σύστημα, έχοντας υποκαταστήσει τους προκαπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής και έχοντας καταστήσει το προλεταριάτο (και συγκεκριμένα την βιομηανική εργατική τάξη) πλειοψηφία στις κοινωνίες, όπου αναπτύχθηκε, μετατρέπεται σε τροχοπέδη στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και εμφανίζει όλες τις κοινωνικά, οικονομικά και παραγωγικά αντιδραστικές ιδιότητες, που προκύπτουν από τις μαρξικές εξισώσεις, την διόγκωση του εφεδρικού βιομηχανικού στρατού των ανέργων, σε συνδυασμό με την “πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους”, το οποίο αποτελεί την κορωνίδα των θεωριών του υποτίθεται ότι θεμελιώνει την ιστορική αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της αντικατάστασής του από τον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής, αφού αποδεικνύει ότι οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις δεν μπορούν να αναπτύξουν πλέον τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, οι οποίες μπορούν να αναπτυχθούν μόνον μέσα στο κοινωνικό – συλλογικό πλαίσιο των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Αυτές του οι διαπιστώσεις και η ιστορικιστική του ανάλυση ( “διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός” ) τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι “κανένα κοινωνικό σύστημα δεν μπορεί να ανατραπεί, πριν εξαντλήσει όλες του τις δυνατότητες για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων”.
Φυσικά, εδώ και πολύν καιρό (από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) ξέρουμε ότι έκανε λάθος.
Και αυτό ήταν που συνοπτικά θέλησα να παρουσιάσω…
(472) Σνομπαρία, ξε-Σνομπαρία, μερικές αλήθειες τις εκφράζετε κυνικότατα και σαφέστατα…….
ΜΑΡΙΟΣ (469),
– Κρίνω τους πόρους επαρκείς, εκ του αποτελέσματος.
– Φυσικά, η διαρκής Τεχνολογική πρόοδος τους καθιστά επαρκείς (προς το παρόν τουλάχιστον) και θεωρώ την Τεχνολογία το απαύγασμα και αποτέλεσμα της Επιστήμης γενικά.
Καταλαβαίνω τις αναζητήσεις των Θεωρητικών Επιστημών (τι Επιστήμες θα ήσαν χωρίς αναζητήσεις ?) και με εξέπληξε ευχάριστα ο “τετραγωνισμός του κύκλου”.
Διαβάζω ΟΛΑ τα σχόλια, και τα απολαμβάνω.
– Προσπαθώ πάντα να είμαι “πρακτικός”, και παρεμβαίνω διότι, πολλές φορές, νομίζω οτι η συζήτησις εκτρέπεται σε πολύ εξειδικευμένα επίπεδα.
Επίπεδα “πτυχιακής εργασίας” , τα οποία υπερ- ή υπο- “ίπτανται” της πραγματικότητος.
Spyro ξέρω ότι διαβάζεις όλα τα σχόλια.
Ότι η συζήτηση εκτρέπεται σε εξειδικευμένα θέματα (και πολλές φορές άνευ ουσίας), όπως αυτό με την μαρξική θεωρία για την “πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους” είναι αλήθεια.
Αλλά κάποιες φορές είναι και αυτό χρήσιμο, ως υποπροϊόν της παρούσας οικονομικής ύφεσης, η ύπαρξη της οποίας φέρνει στην επιφάνεια και καθιστά επίκαιρα και τέτοια ζητήματα, που αφορούν το μακρυνό παρελθόν.
Aφού διάβασα σήμερα στην ΤΟ ΒΗΜΑ ότι τα μεγαλύτερης διακίνησης επιβατών και εμπορευμάτων ΛΙΜΑΝΙΑ της ΕΕ είναι 1) το Dover, England και 2) τα ΠΑΛΟΥΚΙΑ της ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ, άρχισα να πιστεύω τα υπό κυρίου Αναστασοπούλου ότι πράγματι ο Ελλαδικός πληθυσμός βυθίζεται στην αθλιότητα ούτως, ώστε να καθίσταται ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ η κοινωνική και ηθική ανάγκη για περαιτέρω ΔΑΝΕΙΣΜΟ για “ΑΝΑΠΤΥΞΗ”. Τώρα συνειδητοποιώ, κυρίες και κύριοι, πόσο σκληρό και άκαρδο είναι εσύ νάχεις Porsche και να ΜΗ σκέφτεσαι αυτόν που δεν έχει.
(475) – εκτιμώ την απάντησι.
να προσθέσω και να παραδεχθώ, , οτι, η αναμόχλευσις “παλαιών” ιδεολογιών είναι χρήσιμη, πρός αποφυγήν της νεανικής ‘αγνοιας, ή/και της συλλογικής αμνησίας………..
Ακριβώς, Σπύρο.
Πρέπει να θυμόμαστε (και τον γερο-Μαρξ), για να μην πέφτουμε στα ίδια λάθη, που είναι προϊόν της συλλογικής αμνησίας, όπως – καλή ώρα – συνέβη με την εμφάνιση της τωρινής ύφεσης και την ατταβιστική συμπεριφορά των διεθνών χρηματοπιστωτικών ελίτ (και ειδικά των γερμανικών και των ευρωτραπεζιτών), που έκαναν ό,τι μπορούσαν, για να επαναφέρουν τις ανισορροπίες του συστήματος στα επίπεδα εκδήλωσής τους, κατά την διάρκεια της GREAT DEPRESSION.
Αν συνεχίσουν έτσι στην Ευρώπη, δεν αποκλείεται να τα καταφέρουν και τότε έχει να πέσει πολύς κλαυσίγελως, με την προσπάθεια ανάστασης του κουρελιασμένου νόμου του Jean-Baptiste Say, τον οποίον με νέα λεπτεπίλεπτα (αλλά στην ουσία τους ανόητα και βλακώδη) θεωρητικά κατασκευάσματα – δείτε σήμερα όσα γράφει ο κολλητός του κ. καθηγητή ο γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Γκίκας Χαρδούβελης στο “ΒΗΜΑ” για να αντιληφθείτε το τι λένε, τώρα, εκείνοι που έβαλαν την χώρα στην ευρωζώνη και να γελάσετε μέχρι δακρύων και να κλάψετε συνάμα, με την κατακρήμνιση ορισμένων, που έφεραν την χώρα σε αυτό το χάλι, με τις επιλογές τους – προσπαθούν να αναστήσουν, πάνω στην μακροχρόνια αφέλεια των Γερμανών εργαζομένων και στις πλάτες των Ιρλανδών και των λοιπών εργαζομένων στην ευρωζώνη…
Δεν θα τον αναστήσουν, βέβαια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παύουν να προσπαθούν – αναλώμασι και στις πλάτες άλλων, που λειτουργούν ωσεί πειραματόζωα…
[Για τον νόμο του J-B Say, ας αναφέρω και το σχετικό θέμα στο μπλογκ μου : “Η σύγχρονη οικονομική ύφεση, ο Κέϋνς και ο νόμος του Say (Μια καλή συζήτηση στο μπλογκ του Μίμη Ανδρουλάκη με τον φίλο Παναγιώτη Μπαζιωτόπουλο)”/b> http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/12/panagiotisbaziotopoulos.html , αφού επιχειρείται να επαναφερθούν, ως νέες και σύγχρονες, παλαιές και ουσιαστικά αναπαλαιωμένες θεωρητικές κατασκευές από τα αζήτητα των σκουπιδοτενεκέδων της ιστορίας].
Όλοι αυτοί, λειτουργούν και ισχυρίζονται όσα ισχυρίζονται, στηριζόμενοι, πάνω στην ανθρώπινη συλλογική αμνησία και άγνοια.
Γι’ αυτό, άλλωστε και μισθοδοτούνται…
Για να αντιληφθούμε το σαθρό υπόβαθρο των ψευδοεπιστημονικών θεωριών, που κρύβονται πίσω από την σύγχρονη αντιπληθωριστική-αποπληθωριστική πολιτική, που ασκούνται από τις ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές ελίτ και τους ευρωτραπεζίτες, την οποία υπερασπίζονται τα δημοσιογραφικά και οικονομολογικά παπαγαλάκια τους, προσπαθώντας να της δώσουν ένα “επιστημονικό” μανδύα (ο οποίος δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια χιλιομπαλωμένη κουρελού, την οποία παρουσιάζουν, ως περσικό χαλί … νέας τεχνολογίας) και η οποία οδηγεί τις οικονομίες της ευρωζώνης σε ασφυκτικό θάνατο, ας δούμε και εδώ το θεωρητικό υπόβθρο αυτής της θανατηφόρας πολιτικής, τον ίδιο, δηλαδή τον περίφημο “νόμο του Say” και την εύστοχα ειρωνική του αντίκρουση από τον John Kenneth Galbraith , αλλά και από την πραγματικότητα :
”Σύμφωνα με τον νόμο του Σαίη, που δεν ήταν τίποτα το καταπληκτικά πολύπλοκο, από τις προσόδους κάθε πώλησης ενός αγαθού, πληρώνονταν σε κάποιον, κάπου, με τη μορφή μισθών, τόκων, ενοικίου, ή κέρδους (ή παίρνονταν από αυτόν που απορροφουσε την ζημιά) τα μέσα για να αγοράσει εκείνο το αγαθό. Όπως αυτό γινόταν με το ένα αγαθό, έτσι γινόταν με όλα. Με τα πράγματα σ’ αυτην την κατάσταση, δεν θα μπορούσε να υπάρξει έλλειμμα αγοραστικής δύναμης και τα επιτόκια επιβεβαίωσαν τότε τις απόψεις του Σαίη και εξασφάλισαν πως η βασική τάση της οικονομίας θα ήταν να φτάσει στο να λειτουργεί με καθολική απασχόληση. Οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις αποταμίευαν απ’ το εισόδημά τους, και αυτή η αποταμίευση έπρεπε βέβαια να ξοδευτεί. Αυτό συνέβαινε όταν την επενδύαν σε έπιπλα, σε εργοστάσια ή σε μηχανήματα. Αν οι άνθρωποι αποταμίευαν περισσότερα απ’ ότι ξόδευαν, το πλεόνασμα των απoταμιεύσεων θα κατέβαζε τα επιτόκια. Οι επενδύσεις λοιπόν θα ενθαρρύνονταν και οι αποταμιεύσεις (στη θεωρία τουλάχιστον) θα αποθαρρύνονταν. Τα πλεονάσματα, συνεπώς, των αποταμιεύσεων θα εξαλείφονταν και θα επιβεβαιώνονταν ο Σαίη. Οι τιμές των αγαθών θα έπεφταν επίσης, σαν αποτέλεσμα των σύντομων πτώσεων της αγοραστικής δύναμης που θα επακολουθούσαν από ένα πλεόνασμα των αποταμιεύσεων. Αυτό θα ενθάρρυνε την αγορά, και μειώνοντας το εισόδημα από το οποίο σχηματίζονταν οι αποταμιεύσεις, θα μείωνε επίσης τις αποταμεύσεις. Και πάλι επιβεβαιώνονταν ο Σαίη.
Μέχρι τον ερχομό του Κέϋνς, ο νόμος του Σαίη είχε κυριαρχήσει στην οικονομική επιστήμη για περισσότερο από έναν αιώνα. Και η κυριαρχία αυτή δεν ήταν κάτι τυχαίο. Σε μεγάλο βαθμό, το να αποδεχτεί κανείς τον Σαίη ηταν η δοκιμασία με την οποία οι ευυπόληπτοι οικονομολόγοι ξεχωρίζονταν από τους παράλογους. Μέχρι τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας -1930-40, κανένας υποψήφιος για το ανώτατο μεταπτυχιακό δίπλωμα σε ένα από τα μεγάλα αμερικάνικα πανεπιστήμια, που θα υποστήριζε στα σοβαρά πως το ελλειμμα της αγοραστικής δύναμης ηταν η αιτία του μαρασμού, δεν μπορούσε να πάρει τό δίπλωμα. Ήταν ένας άνθρωπος που εβλεπε την επιφάνεια μόνο των πραγμάτων και δεν ήταν άξιος για τον κύκλο των γραμματιζούμενων.
Ο νόμος του Σαίη είναι το πιο διάσημο παράδειγμα της σταθερότητας των οικονομικών ιδεών, ακόμα και όταν είναι λαθεμένες. Όπως σημειώσαμε, τον Σαίη τον συμπλήρωναν οι δυνάμεις που διατηρουσαν την οικονομία σε καθολική απασχόληση. Ήταν κι’ αυτές σχετικά φανερές. Αν υπήρχε ανεργία, ο ανταγωνισμός για τις δουλειες θα έφερνε πτώση στους μισθούς. Οι τιμές θα επηρεάζονταν λιγότερο άμεσα απ’ την ανεργία. Η σχέση λοιπόν των τιμών με το κόστος παραγωγής, θα γίνονταν έτσι περισσότερο ελκυστική – οι πραγματικοί μισθοί θα επεφταν – και οι εργάτες, που η απασχόλησή τους δεν ήταν πριν επικερδής, για τους εργοδότες, θα προσλαμβάνονταν τώρα. Η πτώση των τιμών δεν θα είχε επίδραση στην αγοραστική δύναμη. Εξ αιτίας του Σαίη, αυτό ήταν πάντοτε αρκετό. Το ποσοστό της απασχόλησης θα συνέχιζε να αυξάνεται, μέχρις ότου το πλησίασμά του στην καθολική απασχόληση να μεγαλώσει το μισθωτικό κόστος και να σταματήσει τις προσλήψεις. Έτσι λοιπόν η οικονομία βρήκε την ισορροπία της στην καθολική, ή έστω, πολύ κοντα στην καθολική απασχόληση”. (“ΤΟ ΧΡΗΜΑ”).
Αυτή η απίθανη αντιεπιστημονική κατασκευή, που είχε παύσει να ισχύει πολύ πριν από την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930, αλλά κορνιοτοποιήθηκε πλήρως με τον ερχομό της GREAT DEPRESSION, ερχεται να σερβιριστεί, τώρα, στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ως το απάυγασμα της σύγχρονης οικονομικής σοφίας, όχι βέβαια, ως επιτομή της ευστάθειας και της οικονομικής ισορροπίας του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος, αλλά ως εργαλείο, που, μέσα από την κατακρήμνιση των μακροοικονομικών μεγεθών του συστήματος, θα το οδηγήσει (άγνωστο πως – ίσως και με την βοήθεια ενός ευχελαίου) στην … άριστη εξισορρόπιση!
Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που τους ακούνε, λόγω της συλλογικής άγνοιας και αμνησίας, για τις οποίες ήδη μιλήσαμε…
(Είπαμε : Θα υποχρεωθούν να αλλάξουν πολιτική, αλλιώς η ευρωζώνη θα πάει, άκλαυτη για απόσυρση – ακριβώς, όπως η “Ε.Σ.Σ.Δ.”, αγαπητέ Μάριε).
Ας κλείσουμε, όμως, με την παρουσίαση του “νόμου του J-B Say”, περί της “ισορροπίας του οικονομικού συστήματος” και την ρίψη του στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας, πως αυτή παρουσιάζεται από τον JKG :
” Από αυτό προηλθε επίσης. η μόνη αποφασιστική συμβουλή των ορθόδοξων οικονομολόγων, σχετικά με τον τερματισμό της ανεργίας. Μην επεμβείτε καθόλου στην μείωση των μισθών, σε μια περίοδο μαρασμών. Αντισταθείτε σε όλες τις φωνές των σειρήνων, στίς οποίες περιλαμβάνεται κι’ εκείνη του Χέρμπερτ Χούβερ, που, όπως θα θυμηθούμε, παρότρυνε ενάντια στην μείωση των μισθών. Σε κανένα άλλο θέμα δεν ήταν η ευσπλαχνία τόσο ανόητη, γιατί η διατήρηση του επίπεδου των μισθών διαιώνιζε μονάχα τις θλίψεις της ανεργίας, και τις στενοχώριες των ανέργων.
Αυτό ήταν το δόγμα, ή, ίσως ακριβέστερα, η θεολογία, που ο Κέϋνς έφερε το τέλος του.
Είναι πολυάριθμα τα σημεία απ’ τα οποία μπορεί κανείς να ξεκινήσει την συζήτηση. Ίσως το πιό εύκολο να είναι αυτό που ασχολείται με το επιτόκιο. Ο Κέϋνς πίστευε πως ο τόκος δεν ήταν η τιμή που πληρώνονταν οι άνθρωποι για να αποταμιεύουν. Αντίθετα, ήταν το κέρδος που είχαν από το να διατηρούν τα κεφάλαιά τους σε εργοστάσια, μηχανήματα, ή παρόμοιες μορφές μή ρευστών επενδύσεων και, κατά το λεξιλόγιό του, αυτό που είχαν πληρωθεί, για να κατανικήσουν την προτίμησή τους για ρευστότητα. Συνεπώς, μία πτώση στα επιτόκια μπορεί να μην αποθάρρυνε τις αποταμιεύσεις, να μην ενθάρρυνε τις επενδύσεις, και να μην εξασφάλιζε πως όλες οι αποταμιεύσεις θα χρησιμοποιόντουσαν. Μπορεί να εξανάγκαζε τους επενδυτές να καταφύγουν στα μετρητά, ή το ισοδύναμό τους.
Τα επιτόκια λοιπόν δεν υποστήριζαν πια τον νόμο του Σαίη, ότι εξασφαλίζουν πως οι αποταμιεύσεις θα ξοδεύονταν. Και αν ο νόμος του Σαιη δεν ήταν πια ένα σοβαρό αξίωμα της ζωής, η ιδέα της μείωσης της αγοραστικής δύναμης, δεν μπορούσε πια να αποκλείεται από τους υπολογισμούς. Ανάμεσα σ’ άλλα πράγματα, θα μπορούσε να ήταν και το αποτέλεσμα μιας μείωσης των μισθών. Αυτό που οι άνθρωποι επιδιώκαν να αποταμιεύσουν, σύμφωνα με τόν Κέϋνς, έπρεπε ακόμα και να εξισωθεί μ’ αυτό που ήθελαν να επενδύσουν. Ο μηχανισμός όμως της εξομάλυνσης δεν ήταν το επιτόκιο, αλλά η συνολική παραγωγή της οικονομίας.
Αν οι προσπάθειες γι’ αποταμίευση ήσαν μεγαλύτερες από την επιθυμία για επένδυση, η μείωση της αγοραστικής δύναμης ή ζήτησης, που επακολουθούσε, προκαλούσε την πτώση της παραγωγής. Θα εξακολουθούσε να πέφτει, ως την στιγμή που η απασχόληση και το εισόδημα θα είχαν τόσο ελαττωθεί, που και η αποταμίευση θα μειώνονταν, ή θα γίνονταν αρνητική. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι αποταμιεύσεις θα εξισώνονταν με τις επενδύσεις, που, στο μεταξύ, θα είχαν κι’ αυτες μειωθεί, αλλά όχι πολύ. Στην οικονομική ισορροπία, που θα εξασφαλίζονταν έτσι, δεν υπήρχε πια καθολική απασχόληση αλλά ανεργία. Η ανεργία, λοιπόν, ήταν για τον Κέϋνς μία φυσική κατάσταση της οικονομίας. Υπήρχαν και πολλά άλλα.
Αλλά όλα τα επιχειρήματα του Κέϋνς δεν επέζησαν. Η θεωρία της προτίμησης της ρευστότητας του τόκου, ας πούμε, αν και εξυπηρέτησε τα επιχειρήματα του Κέϋνς, δεν κέρδισε συνεχή παραδοχή, σαν περιγραφή της πραγματικότητας. Αλλά ο Κέϋνς ειχε άμεση επίδραση σε δύο θέματα. Ο νόμος του Σαιη καταποντίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνος. Όπως συμφώνησαν από τότε, μπορούσε να υπάρξει υπεραποταμίευση. Και μπορούσε, σαν συνεπακόλουθό της, να υπάρξει έλλειψη της αποτελεσματικής ζήτησης για αυτά που παράγονταν. Η ιδέα επίσης πως η οικονομία μπορούσε να βρει την ισορροπία της με ανεργία – μία σκέψη που ενισχύονταν πολύ από τις καθημερινές εμπειρίες της δεκαετίας 1930 – 40 είχε κι αυτή σχεδόν άμεση επίδραση.”
Αυτού του είδους τις αντιεπιστημονικές ανοησίες θέλουν να αναβιώσουν, ως θεωρητικές παραδοχές, γύρω από την εξήγηση της σημερινής πραγματικότητας, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές ελίτ, με αιχμή του δόρατος τους ευρωτραπεζίτες της ΕΚΤ και το γερμανικό τραπεζοπιστωτικό σύστημα, πίσω από το οποίο σέρνονται όλες οι πολιτικές, δημοσιογραφικές και οικονομολογικές τους θεραπαινίδες.
Μπορούμε να καγχάσουμε με αυτόν τον ορυμαγδό ανοησιών, που θέλουν να κρύψουν την απίστευτα οπισθοδρομική αντίληψη των πραγμάτων, που διακατέχει αυτές τις ελίτ και το ζοφερό μέλλον, που επιφυλάσσουν στους Ευρωπαίους πολίτες, για χάρη ενός συνεκτικού εσμού αγκυλωτικών συμφερόντων, που διαπερνά αυτές τις ελίτ και τα οποία συμφέροντα είναι αποφασισμένες να υπερασπίσουν.
Θα το πω για μια ακόμη φορά : Θα υποχρεωθούν να αλλάξουν πολιτική, διαφορετικά “αποχαιρετά την την ευρωζώνη”, για να θυμηθούμε και τον Κωνσταντίνο Καβάφη…
Κυριε Αναστασοπουλε αν δεν εχω παρερμηνευσει οσα γραφετε το σχολιο μου με αριθμο 468 σας βρισκει συμφωνο τουλαχιστον εν μερει?Παντως αν καταλαβα απο τα τελευταια αποσπασματα του Γκαλμπρειθ που παραθεσατε ο Σει ενστερνιζοταν την κλασικη αποψη οτι το αορατο χερι της ελευθερης αγορας δρουσε παντα εξισορροπιστικα με αποτελεσμα καθε στιγμη να εξασφαλιζοταν η ισορροπια.Ο Κεινς σε γενικες γραμμες απεριπτε αυτον τον ισχυρισμο γιατι θεωρουσε οτι καποιοι ασταθμητοι παραγοντες οπως η απροθυμια των αποταμιευτων να επενδυσουν θα δρουσε ανασταλτικα προς σε αυτην την κατευθυνση.Ο Κεινς λοιπον προτεινε το κρατος να αναλαμβανε το ρολο του εξισορροπιστη υλοποιωντας εκεινα τα μετρα ωστε οι αποταμιευσεις να μετατραπουν σε επνδυσεις?Αν ομως ισχυει αυτο θα πρεπει και το κρατος να αντιληφθει την ουσια του προβληματος.Δηλαδη γιατι οι αποταμιευσεις αυξανονται.Και εφοσον το αντιληφθει αυτο θα πρεπει να καταλαβει ποια θα ειναι τα καταλληλα κινητρα, μεσω των μετρων που θα υλοποιησει,που θα πρεπει να παρεχει ετσι ωστε οι αποταμιευτες να επενδυσουν τα κεφαλαια τους.Αυτο δε σημαινει ομως οτι το κρατος θα πρεπει να παρακινει τους επενδυτες να αναλαβουν πρωτοβουλιες οι οποιες δεν προκειται να δημιουργησουν προστιθεμενη αξια τοσο για τους ιδιους οσο και για την οικονομια.Για παραδειγμα στην Ελλαδα σημερα δεν υπαρχει καποιος λογος το κρατος να επιδοτει τη δημιουργια Rooms to let η κλωστουφαντουργιες.Το ζητημα ειναι οι επιδοτησεις να ειναι στοχευμενες σε κλαδους οπως οι ΑΠΕ η ο αγροτικος τουρισμος.Εσεις αφηνετε την αισθηση οτι θα πρεπει να αναπτυχθουν αναπτυξιακες πολιτικες μεσω της μειωσης επιτοκιων η μεσω της αυξησης δημοσιων κατι που δεν με βρισκει απολυτα αντιθετο ομως το ζητημα ειναι και προς τα που θα διαχεεται αυτη η αυξηση της ρευστοτητας.Γιατι και παλιοτερα χαμηλα επιτοκια απολαμβαναμε τα οποια κατεληγαν ομως στην καταναλωση και οχι στην παραγωγη.
Συμφωνώ απολύτως, αγαπητέ Μάριε, με όσα έχεις γράψει γύρω από την πολιτική marketing ων τραπεζοπιστωτικών οργανισμών. Αυτό έκαναν. Και καλά έκαναν και το έκαναν, διότι τους άφησαν οι κρατικές αρχές να το κάνουν.
Γι’ αυτό και μια προσωρινή κρατικοποίησή τους δεν θα ήταν καθόλου βλαπτική, μέσα στις τωρινές συνθήκες, που ζούμε. Θα στενοχωρούσε κάτι τέτοιο τις γραφειοκρατίες τους και τα παπαγαλάκια τους, αλλά δεν είμαστε εμείς που θα πρέπει να στενοχωρηθούμε γι’ αυτό. Άλλωστε, αυτό που προτείνω, το προτείνω, ως προσωρινό μέτρο. Αργότερα και ανάλογα με τα αποτελέσματα και τις ανάγκες, βλέπουμε. (Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα πρέπει να τεθούν υπό αυστηρότατους ελέγχους, ούτως ώστε να μην ξανακάνουν φούσκες, που οδηγούν, κατά κανόνα, άφταιγο κόσμο στην ανεργία, στην φτώχεια, την ανέχεια και τον οικονομικό μαρασμό, για να μπορούν, κυνικότατα και με το θράσος χιλίων πιθήκων, να λένε οι τραπεζίτες και οι λοιποί παρατρεχάμενοι ότι “η ανεργία δεν είναι κάτι που μας αφορά” ). ..
Αλλά αυτή η υπόθεση, με τον δανεισμό των χωρών της ευρωζώνης έχει την δική της αυτόνομη ιστορία, που ξεκινάει από την θέσπιση του ευρώ, ως ενός νομίσματος, που δεν έχει πολιτική βαθύτητα και δεν στηρίζει τους συναφείς χρηματικοοικονομικούς τίτλους των χωρών, που το απαρτίζουν.
Αυτή η ευρωπαϊκή “νομισματική πατέντα”, τώρα, με την έλευση της ύφεσης, που στην Ευρώπη κινδυνεύει να μετασχηματισθεί σε κρίση, έχει φθάσει στα όριά της, αφού ξεγυμνώθηκε, πλέον, ως μια ακόμα φούσκα της αλαζονείας και της ξιπασιάς των ευρωπαϊκών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών ελίτ, που οδηγεί το καράβι, εν επιγνώσει αυτών των ελίτ, στα βράχια, όπως ακριβώς συνέβη με το “Σάμινα” τον Σεπτέμβριο του 2000 (η σύγκριση με τον “Τιτανικό” είναι ατυχής και δεν μπορεί να περιγράψει την πραγματικότητα, διότι εκείνη την εποχή ο “Τιτανικός” έπεσε στο παγόβουνο, το οποίο δεν περίμενε ότι θα συναντήσει στην πορεία του, αφού η θέση του δεν ήταν, εκ των προτέρων γνωστή. Με το “Σάμινα”, η κατάσταση ήταν εντελώς αντίθετη. Οι περίφημες “Πόρτες”, τα βράχια, πάνω στα οποία έπεσε το ουσιαστικά ακυβέρνητο καράβι, ήσαν χαρτογραφημένες και πλήρως γνωστές σε όλους – κυβερνήτη και πλήρωμα – στα ταξίδια ρουτίνας, που γίνονταν στην περιοχή).
Όλοι αυτοί οδηγούν τις ευρωπαϊκές οικονομίες προς την καταστροφή και η ίδια η εξέλιξη της κατάστασης θα τους υποχρεώσει να ανακρούσουν πρύμναν, διότι οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν είναι δυνατόν να ανεχθούν επί μακρόν αυτά που οι ευρωτραπεζίτες και οι Γερμανοί πολιτικοί και οι κολαούζοι τους (σαν τον ΓΑΠ καλή ώρα) ετοιμάζουν.
Αυτή η αλλαγή πολιτικής είναι απαραίτητη για την ύπαρξη της ευρωζώνης – εκτός εάν αποφασίσουν να την διάλύσουν, παρά τα κλαυθμηρίσματα του κ. Γκίκα Χαρδούβελη και των ομοίων του, που παρέα με τον κ. καθηγητή, πέρασαν λάσσο στον λαιμό της ελληνικής οικονομίας και την έχουν οδηγήσει σε έναν αργό και βασανιστικό στραγγαλισμό, εντάσσοντάς την στην ζώνη του ευρώ.
Φοβάμαι ότι, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, δεν αρκεί το να δώσει το κράτος κίνητρα στους επενδυτές. Είναι τέτοιο το κλίμα, που αυτοί δεν θα επενδύσουν. Το κράτος πρέπει να ασκήσει ενεργό δημοσιονομική πολιτική εκτεταμένων επενδύσεων, οι οποίες, προφανώς, πρέπει να είναι στοχευμένες και να έχουν βραχυπρόθεσμο, μεσομακροπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο προσανατολισμό και σχεδιασμό, ήτοι και rooms to let και κλωστοϋφαντουργίες και νέες τεχνολογίες και πράσινη ανάπτυξη και ό,τι άλλο χρειασθεί, αφού, προηγουμένως, υπάρξει το κατάλληλο επιτελείο, το οποίο θα κάνει τους μελετημένους σχεδιασμούς για το που πρέπει να στραφεί η ελληνική παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Και αυτό απαιτεί αύξηση των δαπανών, πολύ περισσότερο, αφού το κράτος πρέπει και το ίδιο να ανασχεδιασθεί και αναδιοργανωθεί, εκ βάθρων.
(Τα επιτόκια δεν είναι σημαντικός παράγοντας, όπως προκύπτει και από τα όσα είπαμε, όσον αφορά τον “νόμο του Say”. Δεν είναι αυτά που θα εξισορροπήσουν τα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας, αφού η πτώση τους δεν εγγυάται την άνοδο της οικονομικής δραστηριότητας, ενώ η άνοδός τους, σε συνθήκες ύφεσης, στραγγαλίζουν την οικονομία, όπως δείχνει η παρούσα κατάσταση στην ευρωζώνη).
Όσον αφορά την χρηματοδότηση της οικονομίας, είναι η ΕΚΤ, που πρέπει να την αναλάβει (αλλιώς, ευρωζώνη τέλος), με την κοπή νομίσματος και με αποδοχή, ως μέσων πληρωμής, όλων των χρεωγράφων των χωρών μελών της ευρωζώνης και με την παροχή ρευστότητας στα κράτη της ζώνης του ευρώ, για την στήριξη της συνολικής κατανάλωσης στην ευρωοικονομία.
Και όταν μιλάω, σε επίπεδο μακροοικονομίας, για συνολική κατανάλωση και συναθροιστική ζήτηση, φυσικά εννοώ το αθροιστικό σύνολο της καταναλωτικής και της επενδυτικής δαπάνης. Και για να γίνω, εντελώς, σαφής, όταν μιλάω για επεκτατική πολιτική στοχευμένων και σχεδιασμένων δημοσίων επενδύσεων, δίνω το βάρος στην επενδυτική δαπάνη, χάριν της οποίας η δημοσιονομική πολιτική οφείλει να είναι ελλειμματική.
Και αυτό το γράφω για μία ακόμη φορά, για να μην παρεξηγούμαι. Δεν είναι η βουταρία χρημάτων αυτή που με ενδιαφέρει….
Ξαναδιαβάζοντας όσα γράφτηκαν εκείνη την εποχή, ως σχόλια στο άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου, δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να πω ότι όλες μου οι εκφρασμένες απόψεις δικαιώθηκαν (άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο – αλλά πάντως πολύ περισσότερες είναι εκείνες που δικαιώθηκαν περισσότερο, από εκείνες που δικιώθηκαν λιγότερο, αν και βέβαια, το σκληρό πόκερ στην ευρωζώνη συνεχίζεται και έχει πάρει τις διαστάσεις εκείνες, που περιέγραψα στα παραπάνω κείμενα μου).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συζήτηση, που αυτή την εποχή διεξάγεται, δημοσίως στην ευρωζώνη, για το “ευρωομόλογο”, κατά της έκδοσης του οποίου έχουν τοποθετηθεί, σαφέστατα, οι Γερμανοί, οι οποίοι ε την επιμονή τους αυτή, προοιωνίζουν, για την ευρωζώνη, ένα τέλος αντίστοιχο εκείνου της “Ε.Σ.Σ.Δ.” – τηρουμένων και των πρεπουσών ιστορικών αναλογιών, αφού η “Ε.Σ.Σ.Δ” ήταν ένα ομοσπονδιακό κράτος, ενώ η ευρωζώνη δεν είναι κάτι τέτοιο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πιο εύκολο να διαλυθεί, αν και οι επιπτώσεις μια διάλυσης της ευρωζώνης θα είναι οικονομικά πολύ πιο επώδυνες από της διάλυση της “Ε.Σ.Σ.Δ.”
Δεν είναι τυχαία η εναντίωση των Γερμανών (και μαζύ με αυτούς και των Ολλανδών και των Αυστριακών, ίσως και των Γάλλων) στο “ευρωομόλογο”. Κατ’ αρχήν αυτό, για το οποίο συζητούν οι ηγέτες της ευρωζώνης και το οποίο αποκαλούν “ευρωομόλογο”, δεν είναι ευρωομόλογο, με την ουσιαστική σημασία της λέξης. Για να υπάρξει ένα πραγματικό ευρωομόλογο, με όλη την σημασία της λέξης, θα έπρεπε να πληροί τις προϋποθέσεις ενός κρατικού ομολόγου. Δηλαδή, να είναι ένα κρατικό ομόλογο, ένα χρεώγραφο το οποίο εκδίδεται από ένα κράτος, με μια κεντρική κυβέρνηση και να στηρίζεται το εν λόγω κρστικό χρεώγραφο, στα απτά, πραγματικά και συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία του κράτους αυτού, προκειμένου να μπορεί να βρει αγοραστές, οι οποίοι θα το αγοράσουν επαναπαυόμενοι στο γεγονός ότι, αν, για οποιονδήποτε λόγο, το κράτος αυτό αθετήσει τις υποσχέσεις του και τις δεσμεύσεις, που έχει αναλάβει εκδίδοντας το ομόλογο και δεν ικανοποιήσει τις αντίστοιχες απαιτήσεις τους, τότε θα μπορούν να στραφούν κατά των περιουσιακών του στοιχείων, προκειμένου να καλύψουν τα δικά τους περιουσιακά δικαιώματα, που απορρέουν από τις απαιτήσεις αυτές.
Η ευρωζώνη, όμως, δεν είναι κράτος και φυσικά δεν μπορεί να εκδώσει ένα τέτοιου είδους ομόλογο, διότι δεν υπάρχει το κατάλληλο θεσμικόπλαίσιο για την έκδοσή του (κεντρική κυβέρνηση), ούτε και περιουσιακά στοιχεία, στα οποία θα μπορούσαν να στραφούν οι αγοραστές, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους, σε περίπτωση αθέτησης των υποσχέσεων των όποιων εκδοτών του ευρωομολόγου.
Επειδή, λοιπόν, οι ευρωζωνίτες δεν έκαναν, όλα αυτά τα χρόνια που πέρσαν, τίποτε το ουσιαστικό, για να προωθήσουν την ευρωπαϊκή ενότητα, δηλαδή την ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία και επειδή προέκυψε η οικονομική ύφεση του 2008, η οποία, λόγω των χαοτικών θεσμικών ανεπαρκειών της ευρωζώνης και των ανοησιών του μοιραίου τριγώνου ΓΑΠ – Τρισέ – Μέρκελ, τους βρήκε εντελώς απροετοίμαστους και ανυποψίαστους, κάποιοι από αυτούς προωθούν μια παραλλαγή της γνήσιας εκδοχής του ευρωομόλογου, η οποία, όμως, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κοκταίηλ των επί μέρους κρατικών ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης, το οποίο κοκταίηλ, καταχρηστικά, αποκαλούν “ευρωομόλογο”.
Τι κάνουν, δηλαδή, αυτοί (ΓΑΠ, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Βέλγοι, γραφειοκρατία των Βρυξελλών κ. α.); Ζητούν να εκδοθεί ένα κοινό ομόλογο των χωρών της ευρωζώνης, το οποίο θα στηρίζεται στα περιουσιακά στοιχεία όλων των χωρών της, προκειμένου το εν λόγω ομόλογο να μπορεί να βρει αγοραστές, οι οποίοι θα το αγοράσουν επειδή θα μπορούν να στραφούν κατά των περιουσιακών στοιχείων όλων των κρατών, αν αυτό, κάποια στιγμή, δεν μπορέσει να πληρωθεί.
Στην έκδοση ενός τέτοιου κοινού ομόλογου των χωρών της ευρωζώνης αντιτίθενται σθεναρά οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν επανειλλημμένα δηλώσει ότι δεν πρόκειται να το αποδεχθούν. Και δεν το αποδέχονται, διότι αυτό το κοινό ομόλογο των χωρών της ευρωζώνης δεσμεύει τα περιουσιακά στοιχεία του γερμανικού ομοσπονδιακού κράτους ακόμα και όταν αυτό αφορά άλλο κράτος της ευρωζώνης (δηλαδή την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία κλπ) και η αιτία της πιθανής μη πληρωμής του δεν έχει να κάνει με την δημοσιονομική διαχείριση, ή το επίπεδο του δημόσιου χρέους του γερμανικού κράτους, αλλά με την δημοσιονομική διαχείριση ή το επίπεδο του δημόσιου χρέους άλλου κράτους της ευρωζώνης.
Με λίγα λόγια, η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει για την διαχείριση των άλλων κρατών της ευρωζώνης και φυσικά αρνείται σταθερά και αμετακίνητα να το πράξει.
Για τον ίδιο λόγο, η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ προωθεί και το στραγγαλιστικό, για τις λοιπές οικονομίες της ευρωζώνης, σχέδιό της για τον Μηχανισμό Χρματοπιστωτικής Σταθερότητας, μετά το 2013, μαζύ με την Γαλλία του Σαρκοζύ (η οποία πιθανότατα θα πέσει θύμα αυτού του Μηχανισμού, αν ποτέ αυτός υλοποιηθεί και η Μέρκελ επιτύχει τους στόχους της), επιδιώκοντας την συμμετοχή των ιδιωτών – δηλαδή των funds και των τραπεζών – σε αυτόν, οι οποίοι θα καλούνται να αποδεχθούν μια μείωση των απαιτήσεών τους, όταν μια χώρα της ευρωζώνης αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δανειακές απαιτήσεις τους, αποδεχόμενο την “ρήτρα συλλογικής δράσης”. Μέχρι την έλευση της “ελληνικής κρίσης” υπήρχε μια άτυπη ασπίδα προστασίας για τα ευρωζωνικά χρέη – και τα καλά και τα κακά – αφού οι επενδυτές πίστευαν ότι το πρόβλημα της όποιας δυσκολίας αποπληρωμής των χρεών ενός κράτους της ευρωζώνης θα επιλυόταν εντός αυτής, δια των εγγυήσεων που θα έδιναν οι ισχυρότερες. Η “ελληνική κρίση” την περίοδο Οκτωβρίου 2009 – Μαΐου 2010 κλόνισε, εκ των βάθρων, αυτήν την πεποίθηση των αγορών, λόγω της έντονα αρνητικής στάσης της Γερμανίας και ο “ελληνικός συμβιβασμός” του Μαίου 2010 δεν διασκέδασε καθόλου τους φόβους των αγορών, όπως επίσης δεν διασκέδασε αυτούς τους φόβους ούτε και το bail out που κάνει η ευρωζώνη για την Ιρλανδία και τούτο διότι η Γερμανία παρέμεινε πάντοτε αρνητική.
Η νέα της πρόταση, μάλιστα, διότι οι αγορές πλέον καλούνται να δανείζουν από το 2013 και μετά τις χώρες της ευρωζώνης με το ίδιο ρίσκο που λαμβάνουν για μια οποιαδήποτε άλλη χώρα που βρίσκεται εκτός ευρωζώνης και χωρίς το προστατευτικό δίκτυ, που έως τώρα υπήρχε, αφού πριν από την παρέμβαση του νέου Μηχανισμού, που προτείνει η Γερμανία, οι γραφειοκρατικοί θεσμικοί επενδυτές θα καλούνται να θυσιάσουν και μέρος από τις απαιτήσεις τους, είτε από τους τόκους, είτε από το κεφάλαιο.
Με αυτά τα δεδομένα, αν περάσει η γερμανική πρόταση, η δανειοδότηση των χωρών της ευρωζώνης θα καταστεί ακριβή. (Ειδικά η Ελλάδα δεν πρόκειται να βρει δάνειο με επίτόκιο μικρότερο του 7% και αυτό διότι ως χώρα υψηλού κινδύνου, η ασφάλιση των δανειστών της σε τρίτους, θα προσθέτει στην καλύτερη περίπτωση γύρω στις 4 μονάδες πάνω από τα όποια τρέχοντα γερμανικά επιτόκια. Αυτό σημαίνει ότι μόνο για τόκους η Ελλάδα από το 2013 θα πρέπει να βρίσκει, τουλάχιστον, 30 δισ. € κάθε χρόνο, γεγονός που είναι πρακτικά αδύνατο Και φυσικά μια τέτοια εξελιξη θα υπάρξει και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης).
Η Γερμανία, λοιπόν, δεν θέλει να πληρώσει για την χρεωκοπία ενός κράτους, ή μιας ομάδας κρατών της ευρωζώνης. Επίσης, δεν θέλει να υποστεί και τις επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης τέτοιας χρεωκοπίας. Η ελληνική και η ιρλανδική περίπτωση (και αυτές που θα επέλθουν) έχει οδηγήσει την Γερμανία στο να επιδιώκει τον μηδενισμό των κινδύνων για το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο παραπαίει, από τις οικονομίες των άλλων κρατών της ευρωζώνης.
Φυσικά, αυτό σκοπεύει να το κάνει, γονατίζοντας τις άλλες οικονομίες της ευρωζώνης, ακριβώς επειδή την ευρωζώνη την έκαναν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί – οι τελευταίο με βαριά καρδιά -, όχι επειδή επιδίωκαν την ομοσπονδιακή ενοποίηση της Ευρώπης, αλλά επειδή ήθελαν να την αποφύγουν καρπούμενοι τα ωφέλη από το κοινό νόμισμα και την δική τους οικονομική κυριαρχία μέσα σε αυτήν. Ουδέποτε επεδίωξαν να καταστήσουν την Ευρώπη σε ένα ομοσπονδιακό κράτος ανάλογο με αυτό των Η.Π.Α. και αυτό φροντίζουν τώρα οι γερμανικές ελίτ να το καθιστούν ολοένα και πιο σαφές (η Γαλλία είναι λιγότερο κατηγορηματική σε αυτήν την στάση).
Το οξύμωρο είναι ότι αυτή η πολιτική, που οδηγεί στην εξαφάνιση του ευρώ, ή στην διάσπαση της ζώνης του, θα βλάψει, μακροπρόθεσμα, την Γερμανία, η οποία είναι κατ’ εξοχήν εξαγωγική χώρα – εκτός αν βρει άλλους αγοραστές των προϊόντων της (ποιούς και που; ). Γι’ αυτό και το παιχνίδι στην ευρωζώνη δεν έχει λήξει. Μπορεί να φαίνεται ότι το ευρώ πνέει τα λοίσθια, αλλά πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι το ότι δεν πρέπει να περάσουν οι απαιτήσεις της, διότι είναι ασύμφορες για τους άλλους. Και πρέπει να καταστεί σαφές στους Γερμανούς πολιτικούς ότι, αν επιμείνουν, το κόστος για την χώρα τους θα είναι βαρύτατο.
Και φυσικά η χώρα μας θα πρέπει να ετοιμάζεται και να καταστρώνει τα εναλλακτικά της σχέδια για επιστροφή στην δραχμή, την οποία αφρόνως και εντελώς πρόωρα κατήργησε ο Κώστας Σημίτης, χωρίς να εξασφαλίσει ούτε ένα εχέγγυο προστασίας της ελληνικής οικονομίας από την είσοδό της σε ένα νόμισμα το οποίο ήταν εξ ορισμού ένα ακριβό νόμισμα…
Όποιος κάνει τον κόπο και θυμηθεί όσα γράφηκαν σε αυτό το θέμα από τότε που ανοίχθηκε (Ιανουάριος 2010), μέχρι το τελευταίο κείμενό μου (23/2/2010) και δει τις μετέπειτα εξελίξεις, θα δει ότι όσα τότε κουβεντιάζονταν και φαίνονταν ότι ήσαν πρόωρα, επιβεβαιώθηκαν από τις εξελίξεις.
Και όσο περνάει ο καιρός θα επιβεβαιωθούν ακόμα περισσότερο…
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Στην 10η παράγραφο του αμέσως προηγούμενου κειμένου μου, αντί του εσφαλμένου : “Η νέα της πρόταση, μάλιστα, διότι οι αγορές πλέον καλούνται να δανείζουν από το 2013 και μετά τις χώρες της ευρωζώνης με το ίδιο ρίσκο”, να τεθεί το ορθόν, που είναι : “Η νέα της πρόταση, μάλιστα, χειροτέρευσε την κατάσταση, διότι οι αγορές πλέον καλούνται να δανείζουν, από το 2013 και μετά, τις χώρες της ευρωζώνης με το ίδιο ρίσκο”.
– Οσο περισσότερο γίνεται ανακαταταξις των πραγματικών αξιών, τόσο περισσότεροι οπαδοί της δραχμής παρουσιάζονται……………………………………..
– Είναι αυτοί που δεν τους νοιάζει άν πάει ο πληθωρισμός στο 30%, ή μπούν δασμοί και περιορισμοί.
– Ηγουν, πολλές βδέλλες επιβιώνουν ακόμη….
Το ζητούμενο, αγαπητέ Σπυρίδωνα, δεν είναι το αν κάποιος είναι οπαδός της δραχμής ή του ευρώ.
Το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση της οξείας ύφεσης, την οποία διέρχεται σήμερα η ελληνική οικονομία, η οποία θα μεταπέσει σε χρόνια κρίση, αφού οι πολιτικοί μας ταγοί κατάφεραν να ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου στην Ελλάδα και την ευρωζώνη, αχρείαστα και πολύ νωρίτερα (και με μια τεράστια και αχρείαστη ένταση) από ότι θα συνέβαινε με την βραδυφλεγή ωρολογιακή βόμβα της τεράστιας φούσκας του ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος, που ουσιαστικά κατάπιε σαν μαύρη τρύπα το ιρλανδικό κράτος – και η οποία ωρολογιακή βόμβα, με τους κατάλληλους χειρισμούς, θα μπορούσε να είχε απασφαλισθεί.
Ο ΓΑΠ, λοιπόν, κατάφερε να μετατρέψει το οξύ ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα σε οξύτατη κρίση χρέους και χρόνια αδυναμία δανεισμού, συνεπικουρούμενος από τις ανοησίες του Ζαν-Κλωντ Τρισέ, με τους χειρισμούς του τον Οκτώβριο – Νοέμβριο του 2009, ως προς την μη αναγνωρισιμότητα των ελληνικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ., ως μέσων πληρωμών, μετά την 31/12/2010 και τον δογματισμό του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, που μένοντας στις διατάξεις των Συμφώνων Μάαστριχτ-Λισσαβώνας, αρνήθηκαν επί μακρόν το ελληνικό bail out, ενσπείρωντας τον φόβο στους διεθνείς γραφειοκρατικούς θεσμικούς επενδυτές ότι η άτυπη πεποίθησή τους, που συνοψίζονταν στο ότι τα λοιπά κράτη της ευρωζώνης και η Ε.Κ.Τ. εγγυώντο για τα δημόσια χρέη του καθενός κράτους ξεχωριστά, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αυταπάτη (ή για την ακρίβεια, για μια απάτη η οποία – ατύπως, αλλά ουσιαστικά – είχε καλλιεργηθεί από τους ευρωζωνίτες.
Έτσι το ελληνικό δημόσιο οδηγήθηκε στην ουσιαστική χρεωκοπία (αν και οι ευρωζωνίτες δεν επέτρεψαν την επίσημη χρεωκοπία – δηλαδή την ανοικτή πτώχευση ή την στάση πληρωμών – του ελληνικού κράτους, με το μίζερο bail out που με το στανιό δέχτηκαν οι γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ), αφού το κρατικό χρέος της χώρας μας, όντας στα επίπεδα του 150%, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, υπό οποιοδήποτε σενάριο, αφού το νόμισμα της χώρας μας (το ευρώ) ουσιαστικά είναι ένα ξένο νόμισμα, μη δυνάμενο να πληθωρίσει το δημόσιο χρέος της χώρας, διότι η έκδοσή του και ο όγκος της κυκλοφορίας του δεν ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση και η τράπεζα που το εκδίδει (η Ε.Κ.Τ.) είναι μια ξένη τράπεζα, η οποία είναι ουσιαστικά αδέσποτη, μη υπαγόμενη στην δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους, ούτε και οποιουδήποτε άλλου κράτους της ευρωζώνης – αν και έχει εκλεκτικές συγγένειες με την γερμανική και εν μέρει την γαλλική πολιτική ελίτ.
Με αυτόν τον τρόπο, το ελληνικο δημόσιο χρέος κατέστη εξωτερικό χρέος. Και γι’ αυτόν τον λόγο οδήγησε το ελληνικό δημόσιο στην χρεωκοπία, διότι, πάντοτε, είναι το εξωτερικό δημόσιο χρέος (σε συνδυασμό με το ακριβό νόμισμα, που υποβαθμίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στερώντας την από το αναγκαίο ξένο συνάλλαγμα), που οδηγεί τις χώρες σε χρεωκοπία. Και τώρα, μαζύ με το ελληνικό δημόσιο, οδηγεί στην χρεωκοπία και την ελληνική οικονομία στο σύνολό της.
(Θα θυμήσω, εδώ, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, επί δραχμής, ήταν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, πολύ πάνω από το 100% του ΑΕΠ της χώρας, αλλά ήταν πλήρως διαχειρίσιμο και εξυπηρετίσιμο από την Τράπεζα της Ελλάδος, διότι ήταν, κατά βάση, εσωτερικό χρέος της χώρας, σε ποσοσοτό άνω του 85%. Με αυτήν την ποσοστιαία αναλογία στην σύνθεσή του, ουδέποτε θα μπορούσε να οδηγήσει την χώρα και την ελληνική οικονομία στην χρεωκοπία, αφού η Τράπεζα της Ελλάδος, που ήταν υπό ελληνικό έλεγχο τότε, εξυπηρετούσε τις δανειακές ανάγκες της χώρας, με την έκδοση και την κυκλοφορία του νομίσματος (δραχμή), κάτι που τώρα αδυνατεί να πράξει, αφού το ευρώ εκδίδεται και ελέγχεται από άλλους. Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης και το τεράστιο έγκλημα του “κυρίου καθηγητή” και της αμαθούς και ανίκανης παρέας του, που ενέταξαν την χώρα στην ευρωζώνη, χωρίς να πληρούνται τα απαραίτητα κριτήρια και – το κυριώτερο – χωρίς να υπάρχουν τα αναγκαία αντισταθμίσματα και η ανάλογη προστασία της οικονομίας της χώρας από την παραχώρηση του εκδοτικού δικαιώματος του νομίσματος της χώρας στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, ενώ από την άλλη πλευρά, η ελληνική ιδιωτική οικονομία έχασε το 25 με 30% της εξωτερικής της ανταγωνιστικότητας, χωρίς την δυνατότητα προστασίας της, με τους ανάλογους νομισματικούς και δασμολογικούς χειρισμούς).
Η έλευση της ύφεσης του 2008 και η εσωτερίκευσή της στην Ελλάδα και την ευρωζώνη το 2009, μαζύ με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς των ΓΑΠ – Τρισέ – Μέρκελ και (κυρίως) λόγω της χαώδους θεσμικής ανεπάρκειας που επικρατεί στην ευρωζώνη, αφού αυτή δεν έχει μετατραπεί σε ομοσπονδιακή κρατική ενότητα, ανάλογη με αυτήν των Η.Π.Α., έφερε στην επιφάνεια, μέσω της κρίσης του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους (θυμίζω ότι αυτό φθάνει, γοργά, στα επίπεδα του 90% του ευρωζωνικού ΑΕΠ και το 2014 θα ξεπεράσει το 115%), έφερε στην επιφάνεια την ουσιαστική ελληνική χρεωκοπία, η οποία μετεξλίσσεται σε χρεωκοπία των κρατών της ευρωζώνης, αφού το ακριβό ευρώ των γερμανικών ελίτ θα καταπιεί, σαν μαύρη τρύπα, όλες τις οικονομίες της ευρωζώνης και – στο τέλος της διαδικασίας – την ίδια την Γερμανία, η οποία ναι μεν κάθεται στο πολυτελές ρετιρέ του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά ακριβώς επειδή αυτό είναι σαθρό, θα υποστεί και αυτή τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής της (εκτός και αν την αλλάξει).
Από εδώ και πέρα, αγαπητέ Σπύρο, δεν είναι οι όποιες προτιμήσεις του οποιουδήποτε που θα καθορίσουν την επιστροφή της χώρας στην δραχμή, ή την παραμονή της στο ευρώ. Δεν είναι θέμα γούστου, διότι είναι οι γερμανικές ελίτ και η στάση τους, απέναντι στις λοιπές χώρες της ευρωζώνης και στην ίδια την ευρωζώνη, που θα προσδιορίσουν το τι μέλλει γενέσθαι.
Αν συνεχίσουν στον δρόμο, που τώρα βαδίζουν, η ευρωζώνη θα έχει την τύχη της “Ε.Σ.Σ.Δ.” – και δεν θα φταίνε οι Αμερικανοί, γι’ αυτήν την εξέλιξη, όπως θέλει να διαδίδει η τρέχουσα συνομωσιολογία των ημερών. Οι Αμερικανοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να συνετίσουν τους Ευρωπαίους, αρχής γενομένης τον Μάϊο του 2010, στην ένταση της ελληνικής κρίσης, όταν ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, με συνεχή τηλεφωνήματα στην Μέρκελ την υποχρέωσε να δεχθεί το ελληνικό bail out και στην συνέχεια την δημιουργία του δεύτερου ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των 750 δισ. €, στον οποίο θα μπει τώρα η Ιρλανδία (μετά από σκληρή και ουσιαστική διαπραγμάτευση και με εθνικές εκλογές, που βάζουν και τον ιρλανδικό λαό, μέσα στο παιχνίδι και ως προς το ύψος του επιτοκίου, αλλά και ως προς την σύναψη της ίδιας της συμφωνίας, για το ιρλανδικό Μνημόνιο και όχι με ψηλά τα χέρια και άνευ διαπραγμάτευσης, όπως ουσιαστικά έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας, λόγω της ψοφοδεούς στάσης της κυβέρνησης του ΓΑΠ. Θυμίζω, επίσης, ότι η καταρρέουσα κυβέρνηση Κόουεν πέτυχε να πάρει ένα δάνειο της τάξης των 85 δισ. €, που αντιστοιχεί, περίπου, στο 60% του ιρλανδικού ΑΕΠ, ενώ το ελληνικό των 110 δισ. €, αντιστοιχεί στο 47% του ελληνικού ΑΕΠ, με περίοδο χάριτος/αποπληρωμής 4+7=11 έτη, έναντι 3+2=5 έτη για την Ελλάδα, με τετραετή έκταση των μέτρων, έναντι 3 για την Ελλάδα και με διάσωση της χαμηλής φορολογίας του 12%, παρά τις επίμονες απαιτήσεις των Γερμανών και των Γάλλων πολιτικών και των πιστωτών της Ιρλανδίας και της τρόϊκας των εκπροσώπων τους, έναντι της συνεχούς και αναποτελεσματικής υψηλής φορολογίας, που επέβαλε το “ελληνικό” Μνημόνιο).
Από εκεί και πέρα, η επιστροφή στην δραχμή, υπό αυτές τις προϋποθέσεις, θα καταστεί μονόδρομος, μαζύ με το ανάλογο κούρεμα/διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Ίσως και εντός του 2011, αν οι γερμανικές ελίτ δεν συνετισθούν…
(Δες στο μπλογκ μου και το θέμα : “Σκέψεις γύρω από το μέλλον της Ευρώπης που παρακμάζει. Τα ευρωομόλογα, η αναγκαιότητα για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία και ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης. (Μια απάντηση στον κ. Γιάννη Βαρουφάκη)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/11/giannis-varouphakis01.html ).
Περίεργο που ακάμη επιβιώνει αυτή η συζήτησις με σχόλια.
Είχα μείνει πολύ πισω……….
– Επί του θέματος, και του “σεντονίου” = 486
– Γεγονός παραμένει οτι χρεωθήκαμε(!) άσχημα – κατά τον “τα φάγαμε όλοι μαζί” – και κάπου θα τελείωνε το πάρτι.
– Συνεχώς αποκαλύπτονται νέες βδέλλες του “κοινωνικοποιημένου” Κράτους.
– Νομίζω οτι η παρέμβασις της “τρόϊκας” ήταν εσκεμμένη διότι , άλλως, δεν θα τολμούσε ο ΓΑΠ να ονειρευτεί τα “αντιεργατικά” μέτρα που – αρχίζει να – λαμβάνει.
– Αν, π.χ., ο ΚωΚ είχε ψελλίσει κάτι παρόμοιο, θα ήταν κρεμασμένος στο Σύνταγμα………
– Ας σφίξουμε το ζωνάρι και ας ελπίσουμε οτι οι νυν Οικονομολόγοι δεν θα κάνουν τα λάθη των τέως Οικονομολόγων……………………………………………….
Greece has to appreciate that credit, piste, means trust. But the Greek
founding myth is the perfidy, apistia, of the Trojan Horse. The supposed
Greek Diaspora is so accustomed to family lies, they only give Greek National
Issues only supreficial lip service. Relatively recent immigrants from Greece
have even been known to secure disability pensions back home to fund their
foreign travails. Given their jackal “kiss up, kick down” proclivity to
abandon friends in trouble, do they seriously think Greeks would buy
“diaspora bonds” no matter how many cocks crow?
Greece further has to appreciate that interest is compounded, actually it
is an exponential integral. Lying about budgets by politicians, mirrored by
lying about taxes by individuals, compounded by labor syndicate arrogance and
violence diminish trust. When trust is diminished, markets demand higher
rates, which compounds future budgets off balance. Instead of complaining
about “unbridled speculators”, Greece needs to use austerity to unbridle its
economy, removing structurally parasitic practices which divert investment
from productivity. When taxes make common business software five times
costlier, Greece has to understand it has tied its own albatross around its
neck.
The Germans deserve blame for keeping the Euro artificially too high, but
trying to leave the Euro now only increases distrust. Germany is all too
eager to shield from market discipline its own firms, industrial and banking,
which benefited from Greek profligacy. The high Euro is like imaginary
imperial clothing, because even Germany is not as transparent as the United
States: Do we forget the reaction of one of the first German CEOs to list on
the NYSE to a pushy young analyst (“Yes, We have cash flow, why is it your
business?”) or that many German firms are now delisting to avoid Sarbanes
Oxley. Former Americans employes know full well the German fickleness of
Metallgesellschaft, DB Country Baskets and Daimler Chrysler or that Germany
is the world’s largest consumer of internet porn.
Latin America has the luxury of perpetual manipulations only because it
has natural resources to offer as collateral. Are the Greeks seriously going
to send their new bridges, Olympic stadia, museums and metro subway trains
back to Brussels while “New Europe” Estonia joins the Euro? However, if
Greece has a realistic plan, short term debt can be converted to longer term
debt, provided trust can be rebuilt to lower compound interest. Raising
taxes in a recession is suicidal, notwithstanding Reagan’s Carterian critics
who trained Quackandreou III. Cyclical imbalances are best remedied by
economic growth not taxation. Greeks do not have a work ethic, instead
promising leisure to rich and poor alike, the two distinguished only by
serendipidous discovery of a Trojan Horse, Golden Key, or Mafia. Lacking a
work ethic like former communists, they think that profits are by only
possible if criminal and unethical. They do not appreciate that wealth
forced to defend itself from jealous, “obschina” mediocrity promoters will
not be deployed productively. Indeed, the only way to reduce tax avoidance is
to make everyone feel they are being treated fairly and that their taxes are
being returned to them in useful services.
Greeks are so addicted to statism, they delegate their debt to the
government so the total private plus public debt is lower than Germany,
despite the humungous public debt. At the same time, Greek labor syndicates
need to invest their pension funds in Greek bonds and stocks to build common
purpose: USA labor pensions own most industrial securities, while in Germany
unions hold corporate board seats. All these remedies seem impossible so long
as half of all Greeks depend on the government for their incomes and
unbridled profligacy. Classical Greece invented the Antikythera navigational
computer, the Heronas steam engine, and the naphtha-lime “Greek Fire” but
their statist culture failed to provide the incentives of patents or stock
corporations to use these inventions to benefit humanity. Less than a decade
ago Turkey unbridled its economy and has now replaced Russia as one of the
four fastest growing. Why can’t Greece finally do the same?
Αυτή η συζήτηση, αγαπητέ Σπυρίδωνα, έχει αξία, επειδή, κατά την διάρκειά της ειπώθηκαν πράγματα, τα οποία ήσαν αληθή, αλλά, εκείνη την εποχή (Ιανουάριος 2010 – Μάρτιος 2010), ήσαν εκτός τρέχοντος κλίματος, αφού η Ελλάδα ήταν, για σχεδόν όλους, υπαίτια της κρίσης, η οποία – υποτίθεται ότι – αφορούσε μόνον εκείνη και ουδένα άλλον. Ευθύς εξ αρχής και σε όλη την διάρκειά της υποστήριξα, σταθερά, αυτό που ήταν, για μένα, πασιφανές : Ότι δηλαδή η ελληνική κρίση χρέους ήταν προϊόν της ευρύτερης κρίσης στην ευρωζώνη και η αιτία της βρίσκεται στην αρχιτεκτονική του ευρώ και στην χαοτική θεσμική οργάνωση αυτής της ατελέστατης νομισματικής και οικονομικής ένωσης, μια θεσμική οργάνωση που προέκυψε από τις Συνθήκες που την δημιούργησαν, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο. Δημιουργώντας, δηλαδή, μια υποτιθέμενη κεντρική τράπεζα της ευρωζώνης – την Ε.Κ.Τ. – χωρίς να προηγηθεί ο μετασχηματισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ή μέρους της) σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, με κεντρική κυβέρνηση, η οποία να δίνει λόγο στους πολίτες της ομοσπονδίας και να ελέγχει αυτήν την κεντρική τράπεζα. Αυτό ήταν, εκείνη την εποχή το κεντρικό μοτίβο των τοποθετήσεών μου και αυτό παραμένει και τώρα.
Δεν άλλαξε κάτι έκτοτε, πέραν του γεγονότος ότι αυτή μου η πεποίθηση και η σχετική με αυτήν ανάλυση των δεδομένων της πραγματικότητας έπαυσε να είναι, απλώς, μια προσωπική μου άποψη, αφού οι εξελίξεις απέδειξαν του λόγου το αληθές, εντοπίζοντας το πρόβλημα εκεί που ευρίσκεται, δηλαδή στο κέντρο της θεσμικής οργάνωσης της ευρωζώνης και στην αρχιτεκτονική του ευρώ. Η ένταξη της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας στον Μηχανισμό Στήριξης και οι επικείμενες εντάξεις, σε αυτόν τον Μηχανισμό, της Ιταλίας, της Ισπανίας και ούτω καθεξής – της Γαλλίας μη εξαιρουμένης -, καθώς και η συνεχιζόμενη αναταραχή στην ευρωζώνη και στην διεθνή οικονομία, ως αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων και της απροθυμίας των ευρωζωνιτών, με προεξάρχουσα την γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ, να λύσουν το πρόβλημα, απέδειξαν ότι δεν είχα άδικο. Ούτε και το ζήτημα είναι η (αυτο)δικαίωσή μου. Και αυτό, διότι, παρά την ορθότητα των κεντρικών αξόνων των τοποθετήσεών μου, έκανα και εγώ αρκετά σφάλματα, τα οποία μπορεί να φαίνονται δευτερεύοντα και κάποιες φορές μη ουσιώδη, αλλά, μέσα στους αλλοπρόσαλλους καιρούς που ζούμε, πολλές φορές η ουσία χάνεται στις λεπτομέρειες, αφού αυτές οι λεπτομέρειες κρύβουν μέσα τους απίστευτα μεγάλες εμμονές – ιδίως όταν έχεις να κάνεις με Γερμανούς, οι οποίοι είναι ικανοί να καταστρέψουν τα πάντα (ακόμα και τους εαυτούς τους), όπως και εσύ, αγαπητέ Σπυρίδωνα, επεσήμανες, κατά την διάρκεια αυτής της πολύ ωραίας συζήτησης, η οποία, για μένα, παραμένει ένας προσανατολιστικός οδηγός και μια πηγή δημιουργικής σκέψης, όταν χρειάζομαι να ανακεφαλαιώσω και να συνοψίσω τα γεγονότα και να επιβεβαιώσω (ή όχι) την ορθότητα των απόψεών μου.
Αυτό που, επίσης, προέκυψε από την εξέλιξη των πραγμάτων στην ευρωζώνη και από την απίστευτα μεγάλη εμβάθυνση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, ως προϊόν της κακής αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και του αβαθούς ευρώ, είναι το γεγονός ότι η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και οι χρηματοπιστωτικές ελίτ της ευρωζώνης δεν δημιούργησαν αυτό το ατελέστατο μόρφωμα για να το μετασχηματίσουν σε μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Και τούτο διότι οι σκοποί τους ήσαν να αποφύγουν την ομοσπονδιοποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου και τούτο διότι, αν προχωρούσαν σε μια μορφή ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, θα έπρεπε να παραχωρήσουν :
1) η μεν γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ α) την εθνική της κυριαρχία σε κεντρικά ομοσπονδιακά όργανα, γεγονός που σημαίνει ότι η Γερμανία θα έπρεπε να δεσμευθεί οριστικά στην ευρωζώνη και β) να αποδεχθεί την δημιουργία μηχανισμών ανακύκλωσης των παραγόμενων/αποκτούμενων πλεονασμάτων της, εντός της ευρωζώνης, και υπέρ των ελλειμματικών χωρών, χωρίς να ασκεί τον έλεγχο επί αυτών των μηχανισμών – όπως, άλλωστε, συμβαίνει σε όλα τα ομοσπονδιακά κράτη και
2) η χρηματοπιστωτική ελίτ των πτωχευμένων ευρωπαϊκών τραπεζών, δηλαδή το σύνολο, σχεδόν, της πτωχοτραπεζοκρατίας του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, να δεχθεί την υπαγωγή της Ε.Κ.Τ. στην εξουσία της ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Θα πρέπει, δηλαδή, να αποδεχθεί να τεθεί, δι’ αυτού του τρόπου και η ίδια, υπό τον έλεγχο της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αφού, παρά την ύπαρξη ελάχιστων φύλλων συκής, που (πλέον, δεν) μπορούν να κρύψουν το πρόβλημα, το σύνολο, σχεδόν, του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος φυτοζωεί με τις ενέσεις χρήματος που του χορηγεί η Ε.Κ.Τ., καθιστώντας τις ευρωπαϊκές τράπεζες νεκροζώντανους οργανισμούς – ζόμπυ, που συντηρούνται στην ζωή από το χρήμα των φορολογουμένων. (Και η περίπτωση της Ελλάδας ανήκει ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία, αφού ο περίφημος Μηχανισμός Στήριξης της ελληνικής οικονομίας είναι ψευδεπίγραφος, αποτελώντας στην πραγματικότητα έναν μηχανισμό στήριξης των, υπό χρεωκοπία, δανειστών του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή των, εν τοις πράγμασι, πτωχευμένων ευρωπαϊκών – και ελληνικών – τραπεζών).
Οι γερμανικές ελίτ και εκείνες των άλλων πλεονασματικών χωρών, φυσικά, δεν επιθυμούν την εμβάθυνση του ευρώ και αρνούνται, πεισματικά, να δεσμευθούν, οριστικά, στην ευρωζώνη, μη αποδεχόμενες οποιονδήποτε ουσιαστικό μηχανισμό ανακύκλωσης των πλεονασμάτων τους, εντός ευρωζώνης. Γι’ αυτό και αρνούνται την έκδοση ευρωομολόγου – το οποίο, αν το δεχτούν κάποια στιγμή, θα φροντίσουν να το αποδυναμώσουν και να το καταστήσουν ένα ακόμα “τοξικό” χρηματοπιστωτικό προϊόν, ή θα επιχειρήσουν να το περιορίσουν, ως μέγεθος, καθιστώντας το, έτσι, αναποτελεσματικό. Από κοντά και οι τραπεζίτες της ευρωζώνης, ομοίως, θα συνεχίσουν να επιδιώκουν να αποφύγουν την υπαγωγή τους στον έλεγχο μιας οποιασδήποτε ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής αρχής.
Έτσι, όμως, το ευρώ και η ευρωζώνη δεν έχουν μέλλον. Θα ακολουθήσουν, αργά ή γρήγορα, την τύχη της “Ε.Σ.Σ.Δ.” Παρά ταύτα, ουδέν, ακόμα, έχει κριθεί.
Ίδωμεν…
@ Τασος Αναστασοπουλος,
– Συμφωνώ απόλυτα οτι η κρίσις είναι Ευρωπαϊκή, όχι μόνον Ελληνική, και , κυρίως, Πολιτική.
– Μια και αρκετός χρόνος έχει περάσει, μπορούμε να κρίνουμε τα του οίκου μας, διότι η στυγνή πραγματικότης είναι οτι ΧΡΩΣΤΑΜΕ, και μάλιστα καθόλου λιγώτερα απο πρίν απο δύο χρόνια !
– Δηλαδή, επί της ουσίας, η Κυβέρνησις δεν έκανε τίποτα.
– Αντίθετα, φρενάρησε κάθε ιδιωτική δραστηριότητα , και αποστέρησε την αγορά απο μετρητα !
– Οι εξαγγελίες για “ανάπτυξη” αφορούν μόνον την Κρατικοδιευθυνόμένη ανάπτυξι, αυτήν ακριβώς που, επί χρόνια, ωφέλησε μόνον τα “δικά μας” παιδιά……….
– Ακόμη και για την φοροδιαφυγή και την “μαύρη” εργασία, που πολλοί ωρύονται, θα έπρεπε , ως “πάνσοφη” Κυβέρνησις, να τα είχε προβλέψει, δεδομένου οτι προϋπήρχαν και δεδομένου οτι ελάχιστα μπορεί να κάνει !
Καλέ και άγνωστε φίλε μου Σπυρίδωνα είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ δεν θα έκανε τίποτε περισσότερο από όσα έκανε και τα οποία επιδείνωσαν μια κακή κατάσταση, η οποία εξελίχθηκε στην περούσα διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, η οποία, ήδη επεκτείνεται και στην λοιπή ευρωζώνη. (Και για το τελευταίο να μην έχεις καμμία αμφιβολία. Στην ίδια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης οδηγούνται και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, αλλά και η Ιταλία, το Βέλγιο και σε κάποιο χρονικό διάστημα από σήμερα και η Γαλλία, λόγω των σωρευμένων κρατικών και ιδιωτικών χρεών τους και λόγω του δολοφονικά σκληρού ευρώ της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και μπατιροτραπεζοκρατίας της ευρωζώνης).
Αυτά, λίγο ή πολύ, τα έχουμε περιγράψει από εκείνο τον καιρό που είχε ανάψει η συζήτηση στο παρόν θέμα. Και ως εκ τούτου, οι παρούσες εξελίξεις δεν με εκπλήσσουν. Το “καινούργιο” στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ευρωζωνίτες αποφάσισαν – απ’ ό,τι φαίνεται – να “κουρέψουν” το ελληνικό δημόσιο χρέος. Το πως θα το κάνουν αυτό είναι υπό συζήτηση (θα το διαγράψουν; Και αν το διαγράψουν, σε ποιό ποσοστό θα το κάνουν αυτό; Και να σου πω την αλήθεια, μέσα σε όλο το κακό που μας έχει βρει, μια μερική διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους θα είναι καλοδεχούμενη, αν και καθόλου αρκετή, διότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, για να καταστεί βιώσιμο πρέπει να διαγραφεί, σε επίπεδα της τάξεως του 90% και άνω). Κάθε άλλη μορφή “κουρέματος” του ελληνικού δημόσιου χρέους θα αποτελεί σκέτη κοροϊδία και θα αποτελεί απάτη και ληστεία και θα είναι καταστροφική για τον τόπο – αλλά και για την ευρωζώνη, αφού θα είναι αναποτελεσματική.
Μετά την κατάρρευση της συμφωνίας της 21/7/2011, στην οποία είχαν καταλήξει οι ηγέτες της ευρωζώνης, με την οποία κορόϊδευαν εαυτούς και αλλήλους και επιχειρούσαν να ξεγελάσουν τις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές, μια κατάρρευση που ήλθε πριν καν ψηφιστεί από τα κοινοβούλια και φυσικά πριν καν τεθεί σε εφαρμογή η συμφωνία αυτή, γελώ από βάθους καρδίας, διότι ζω μια ακόμη δικαίωση, διότι αυτή η εξέλιξη, η οποία ήταν απολύτως προβλέψιμη και την οποία είχα περιγράψει (δες αγαπητέ μου Σπυρίδωνα στο μπλογκ μου το θέμα : «21/7/2011 : Η ανακοίνωση της πρώτης επίσημης κρατικής χρεωκοπίας, εντός ευρωζώνης, με την ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας, ανοίγει τον δρόμο για την χρεωκοπία και των υπόλοιπων χωρών της ζώνης του ευρώ» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/2172011-official-greek-default.html ), προδικάζει και την τύχη της υπό διαμόρφωση νέας συμφωνίας των Μέρκελ – Σαρκοζύ, η οποία, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποτελεί μια ακόμη επιχείρηση αποπροσανατολισμού, εν όψει του γεγονότος ότι η Γαλλία εισέρχεται, σιγά – σιγά, τώρα και προσεχώς ολοένα και περισσότερο γρήγορα, σε προεκλογικό κλίμα, με τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζύ να είναι ριγμένος στο καναβάτσο (όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον του) και με τόν κίνδυνο η “καυτή πατάτα” της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος της χώρας του (όπως συνέβη με την γαλλοβελγική τράπεζα Dexia, η οποία κρατικοποιήθηκε, άμεσα στο Βέλγιο, έμμεσα στην Γαλλία) να βρεθεί στα χέρια του, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου. Ένα τέτοιο γεγονός, το οποίο θα τον υποχρεώσει να πάρει έκτακτα μέτρα και να κρατικοποιήσει το σύνολο της γαλλικής μπατιροτραπεζοκρατίας, θα εκμηδενίσει, φυσικά, τις περιορισμένες πιθανότητές του να επανεκλεγεί, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου επιθυμητό από τον ίδιο. Σε αυτή του την προσπάθεια θα έχει την αμέριστη βοήθεια του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού και αυτό που θα επιχειρηθεί είναι μια ακόμη προσπάθεια αποπροσανατολισμού, για να κερδίσουν χρόνο μέχρι την ερχόμενη άνοιξη. Τα πράγματα, βέβαια, είναι τώρα πολύ πιο δύσκολα, απ’ ό,τι ήσαν τον περασμένο Ιούλιο και τίποτε δεν εγγυάται ότι οι σχεδιασμοί θα αποδώσουν τα αναμενόμενα. Το αντίθετο μάλιστα, αφού το ευρώ και η ζώνη του τρώνε τους γονείς τους, δηλαδή αυτούς που το και την θέσπισαν.
Και φυσικά, εδώ σε μας, οι εξελίξεις θα είναι ακόμη χειρότερες. Και όχι μόνον επειδή η παρούσα κυβέρνηση είναι διαχειριστικά ανίκανη, αλλά – το κυριότερο – επειδή ο σχεδιασμός (το Μνημόνιο) και όσα ακολούθησαν (το Μεσοπρόθεσμο και η συμφωνία της 21/7/2011) ήσαν γονατογραφημένες ασκήσεις επί χάρτου, οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με την ελληνική πραγματικότητα. Όπως, επίσης, δεν είχαν καμμία σχέση με – ούτε καν άγγιζαν – την πραγματικότητα της ευρωζώνης, η οποία πραγματικότητα είναι πολύ απλή :
Το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα (η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία) – το περιέγραψα από τότε σε αυτήν εδώ την συζήτηση – έχει χρεωκοπήσει, οι τράπεζες του είναι ουσιαστικά υπό πτώχευση και φυτοζωούν από τις ενέσεις χρήματος που τους γίνονται από τα κράτη της ευρωζώνης και την Ε.Κ.Τ. (η οποία είναι και αυτή υπό χρεωκοπία). Και μαζύ με αυτό, και ακόμα περισσότερο από αυτό, η ευρωζώνη δεν έχει και τους θεσμούς να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, επειδή δεν είναι ομοσπονδιακό κράτος – όπως είναι οι Η.Π.Α -, γεγονός το οποίο την οδηγεί από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, όσο, κυρίως, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ (όπως και η γαλλική και οι άλλες των άλλων πλεονασματικών χωρών της ευρωζώνης, αλλά και εκείνες των ελλειμματικών χωρών, εξαιρουμένων εκείνων που έχουν τεθεί υπό την επιτροπεία της κατοχικής τρόϊκας) αρνείται να παραχωρήσει σε μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση την γερμανική εθνική κυριαρχία, προσπαθώντας να καμουφλάρει και να κρύψει το σύνολο αυτό των πραγματικών προβλημάτων, που οδηγούν την ευρωζώνη στον χαμό.
Οψόμεθα. Οι εξελίξεις θα έχουν πολύ ενδιαφέρον. Και θα κρύβουν πολύ – μα πάρα πολύ – πόνο…
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…
Υ.Γ. : Για την ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά πράγματα. Θα μπει και αυτή, όπως και το ελληνικό δημόσιο, στην διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης, που της ετοιμάζουν οι ευρωζωνίτες “εταίροι”. Με την φιλελευθεροποίηση του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που πήρε τις διαστάσεις που τώρα έχει, επί της εποχής της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, το σύνολο των ελληνικών τραπεζών οδηγείται, μετά την διόγκωση της φούσκας που δημιουργήθηκε, στην φυσική του κατάληξη : Στα σκουπίδια. Θα σαρωθεί και θα κρατικοποιηθεί, παρά το γεγονός ότι η άφρον ελληνική τραπεζική ελίτ προσπαθεί απεγνωσμένα να αποφύγει αυτή την εξέλιξη.
Ήδη, η διαδικασία ξεκίνησε από την PROTON BANK, την οποία κατελήστευσε ο Λαυρεντιάδης και τώρα την παραδίδει στο κράτος (δηλαδή στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που χρηματοδοτείται μέσω του Μνημονίου και το οποίο επιβαρύνει με τοκογλυφικά επιτόκια το ελληνικό δημόσιο και τον μέσο Έλληνα φορολογούμενο). Θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες, οσονούπω. (Και στην ευρωζώνη, άλλωστε, οι εξελίξεις και σε αυτόν τον τομέα δεν θα είναι διαφορετικές. Η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία θα σαρωθεί και αυτή με την σειρά της, αφού, επί τέλους, ήδη, έχει αρχίσει η συζήτηση για την επανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαίκών τραπεζών, οι οποίες, στο σύνολό τους, είναι υπό πτώχευση, παρά τα κωμικά, εικονικά και πλαστά stress tests, στα οποία υποβλήθηκαν δύο φορές, κατά την διάρκεια του τελευταίου 18μηνου…)
Ακούστε, κανένας δανειστής δεν είναι εδώ πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, όχι μόνο εδώ για να σας κλέψουν τα σκληρά κερδισμένα χρήματά σας. Ο σύζυγός μου και εγώ ζητούν δάνεια από τους διαφορετικούς δανειστές σε απευθείας σύνδεση, αλλά στο τέλος, ήμασταν εξαπατημένοι και εξαπατάται τα χρήματά μας με διάφορες εταιρείες δάνειο on-line.
Μπορούμε ακόμη και δανεικά χρήματα για να πληρώσει αυτούς τους δανειστές σε απευθείας σύνδεση, αλλά στο τέλος, πήραμε τίποτα.
Ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν στο χρέος και δεν είχαμε κάποιον να τρέχει να βοηθήσει, η οικογενειακή μας επιχείρηση καταστράφηκε και δεν ήμασταν σε θέση να πάρει τα χρήματα για να καλύψουν τα καθημερινά έξοδα μέχρι που εισήχθησαν με την κα Λούση που μας βοήθησαν με μας προσφέρουν ακάλυπτων δανείων .
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πώς να φτάσετε κα Λούση ή μετά τη διαδικασία δανείου, επικοινωνήστε μαζί μου μέσω e-mail μου: aikaterinaalexis@gmail.com
Ή μπορείτε να στείλετε ένα e-mail στην κυρία Lucy σε: lucymacdonaldloanfirm@gmail.com