Πρέπει πάση θυσία να σταματήσει ο δημοσιονομικός κατήφορος της χώρας
Ιαν 12th, 2010 | Aλέκος Παπαδόπουλος| Κατηγορία: Αλέκος Παπαδόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Μου ζητούν, ως Υπουργός Οικονομικών τότε, να συγκρίνω την κρίση του 1993 με την σημερινή. Θα μείνω μόνο στις διαφορές. Νόμισμα τότε είχαμε την αδύναμη και ευάλωτη δραχμή, ενώ τώρα το ισχυρό ευρώ. Είχαμε υψηλό πληθωρισμό, δανειζόμασταν με υψηλά επιτόκια και είχαμε αρνητική ανάπτυξη. Ο κρατισμός ήταν κυρίαρχος και φαλκίδευε την οικονομία. Τότε δεν είχαμε υψηλό ιδιωτικό χρέος, όπως σήμερα, ούτε ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Η ελληνική κοινωνία δεν είχε ακόμη υποκύψει στις σειρήνες του αχαλίνωτου καταναλωτισμού. Η χώρα δεν ζούσε σε καθεστώς εκτεταμένης αποθεσμοποίησης, ούτε βεβαίως υπήρχε διεθνής οικονομική κρίση. Η σημερινή οικονομική κρίση έχει άλλης τάξεως ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Η τότε κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου αντιμετώπισε την κατάσταση με ρεαλισμό, χωρίς ιδεοληψίες και λαϊκισμούς. Δεν παρασύρθηκε σε συνταγές ευκολίας. Πήρε αμέσως δυσάρεστες αποφάσεις και έβγαλε τη χώρα από την κρίση. Λάθη επιλογής σε μέτρα και οικονομικούς στόχους δεν έγιναν την περίοδο εκείνη. Αυτό εξάλλου φάνηκε και από το αποτέλεσμα. Ίσως να έγιναν σε πρόσωπα και διαχειριστικές προτεραιότητες.
Για την αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης, έχω καταλήξει σε τρία βασικά συμπεράσματα:
Πρώτον, ότι η αποκατάσταση της δημοσιονομικής σταθερότητας και του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εξυγίανση της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Η χώρα δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί οικονομικά και κοινωνικά χωρίς να χτυπηθούν καίρια οι δύο αυτές ανισορροπίες.
Δεύτερον, με τη σημερινή διοικητική μηχανή είναι αδύνατη η εκτέλεση ενός μακροχρόνιου προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης. Θεωρώ λοιπόν απαραίτητη προϋπόθεση την ριζική αναδιοργάνωση των δημόσιων υπηρεσιών για την οικονομική εξυγίανση της χώρας.
Τρίτον, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση και “κόκκινες γραμμές” να ληφθούν μέτρα έκτακτης ανάγκης. Πρέπει πάση θυσία να σταματήσει ο δημοσιονομικός κατήφορος της χώρας.
Αλέκος Παπαδόπουλος
———————————————————————–
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 20/12/2009
Συμφωνώ απόλυτα με τα γενικά ΚΑΙ επι μέρους σημεία. ΔΟΜΙΚΩΣ και με γνώμονα τον “μακροπρόθεσμο” ορίζοντα ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ που εν σειρά θα οδηγήσει σε έλεγχο του Δημοσίου Χρέους και Ελλείμματος Προϋπολογισμού. Από αυστηρά ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ άποψη, προέχει ο ΕΛΕΓΧΟΣ του ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΟΣ ΤΡΕΧΟΥΣΩΝ ΣΥΝΝΑΛΑΓΩΝ.
Η προσωπική μου άποψη (την έχω επαναδιατυπώσει εδώ και αλλού) είναι πως πρέπει να ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ το ΠΑΣΟΚ, αλλά με Πρωθυπουργόν τον κύριον Σημίτην και Υπουργόν Οικονομικών, με ΕΝ ΛΕΥΚΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗΝ ΕΝΤΟΛΗ, τον κύριον Α. Παπαδόπουλον.
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΠ’ ΑΓΑΘΩ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
PS. Just in case, I do not know personally Mr Papadopoulos but I know OF him, his tactics, strategy and patriotism. I can assure you, ladies and gentlemen, that the spread ALONE in interest rate on loans to meet State borrowing needs shall be reduced, minimized or eliminated altogether. And this shall occur OVERNIGHT!
You have my word of honor on that!
ΠΡΕΠΕΙ να ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ η ΧΩΡΑ από τον ΗΛΙΘΙΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ της και τα “ΦΥΤΑ” που τον περιβάλλουν εξαρουμένων των κυρίων Παγκάλου και Παπακωνσταντίνου.
Εστω ΚΑΙ με τον Παπανδρέου, αλλά με διαχειριστική CARTE BLANCHE εις τον Παπαδόπουλον
Χαίρω πολύ! Aυτά τα περί «δημοσιονομικής εξυγίανσης», «αναδιοργάνωσης (ή αναδιάρθρωσης!) των δημοσίων υπηρεσιών» και, βεβαίως, «εκτάκτων μέτρων» είναι η «ευκτική-προστακτική» του κάθε πρωθυπουργού και κάθε υπουργού οικονομίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας – σε σημείο που να έχουν γίνει πλέον τετριμμένα, κενά κάθε περιεχομένου, αλλά και σε σημείο που να αμφισβητείται πλέον η αξιοπιστία, η φερεγγυότητα και οι αγνές προθέσεις αυτών που τα λένε και τα γράφουν, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ενεργά στο παρελθόν πολιτικά πρόσωπα.
Τα ερώτηματα που ανακύπτουν από εμάς τους εκτός νυμφώνος είναι: (α) πόσο αποτελεσματική στην επίτευξη αυτών των ζητουμένων μπορεί να είναι μια διαχειριστική πολιτική εντός του συστήματος (οικονομικού και πολιτικού); (β) τι ουσιαστικό έπραξαν πράττουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (πέραν, όπως και σήμερα, προσωρινών και σπασμωδικών «έκτακτων μέτρων») για την επίτευξη αυτών των ζητουμένων; (γ) πως μεταφράζονται, σε τελική ανάλυση, αυτοί οι στόχοι σε πολιτική πράξη στα πλαίσια του συστήματος.
Τελικά, είναι εφικτοί τέτοιοι στόχοι χωρίς ριζικές μεταρρυθμίσεις και συγκρούσεις? Το πολιτικό μας σύστημα (και θα πρόσθετα κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένου και του Α. Παπαδόπουλου) διαθέτει το όραμα και τη δυναμική για κάτι τέτοιο? Εγώ λέω πως όχι. Η σημερινή δημοσιονομική κρίση κακήν-κακώς και με τα δεκανίκια της ΕΕ θα ξεπεραστεί. Η επόμενη θα είναι τρις χειρότερη – μετά ή άνευ του παπανδρέϊκου στην κυβερνητική εξουσία.
Λέει ο κ. Υπουργός ότι “Πρέπει πάση θυσία να σταματήσει ο δημοσιονομικός κατήφορος της χώρας”, αλλά σε ποιον απευθύνεται; Τι φταίω εγώ και τα άλλα 9.990.000 των Ελλήνων για “λάθη και παραλήψεις” των 300 “εκλεκτών” του λαού και των άλλων 9.700 “φίλων” τους;
Αυτοί διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται, 30 χρόνια τώρα, τα δημόσια οικονομικά και μας έκαναν…φτωχότερους, εμείς πρέπει και μάλιστα “πάση θυσία” να σταματήσουμε τον κατήφορο της χώρας;
Λέει ακόμα ότι “Τότε (1993) δεν είχαμε υψηλό ιδιωτικό χρέος, όπως σήμερα, ούτε ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών” και “ξεχνάει” να αναφέρει και το Δημόσιο Χρέος που σήμερα μας πνίγει. Γιατί τότε και κυρίως η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (1981-1989) είχε σπρώξει το κάρο στον κατήφορο, εκτινάσσοντας το δημόσιο χρέος από το 29% (1981) που παρέλαβε, στο 110% (1989) και έβαζε τις βάσεις για την σημερινή ανάγκη “θυσίας”, μαζί βέβαια και με την Ν.Δ. (1990-1993). Και ακόμα να του θυμίσω ότι το 2004 πάλι η διαχείριση ΠΑΣΟΚ (1993-2004) παρέδωσε δημόσιο χρέος 167 δισ. ευρώ (ψίχουλα δηλαδή) και η Ν.Δ. το πήγε στα 300 δισ. για να μην υστερήσει σε “ικανότητες”.
Και τώρα με 300 και στον κατήφορο μας πως σταματάς το τρένο, κύριε Υπουργέ μου;
Με την ευκαιρία, για πέστε μας αλήθεια, αν η βουλευτική αποζημίωση καταβάλλεται για την εκτέλεση των βουλευτικών καθηκόντων, η συμμετοχή σε επιτροπές της Βουλής δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτά, ώστε να πρέπει ο βουλευτής που συμμετέχει σ’αυτές να πληρώνεται έξτρα; Το ρωτώ γιατί έρχονται και οι “εξεταστικές επιτροπές” – ξέρετε αυτές για την (αδιαφανή τελικά) διαφάνεια – που θα πρέπει να πληρώσουμε. Εσείς δεν πρέπει να “βάλετε πλάτη” να “σταματήσει ο δημοσιονομικός κατήφορος της χώρας”;
Δεν αντέχω άλλο ν’ ακούω συνεχώς τι πρέπει να κάνω εγώ για να διορθώνω λάθη άλλων. Λυπούμαι.
Εδώ οι υπάλληλοι του Υπουργείου Εσωτερικών στις εκλογές που μας πέρασαν, πήραν για μια μέρα (την Κυριακή) 2500 ευρώ παραπάνω σαν έκτακτο επίδομα. Όσον αφορά το ποιός φταίει , δεν φταίνε μόνο οι 300, φταίνε και αυτοί που τους ψήφισαν και που θα τους ξαναψηφίσουν. Δεν φταίει μόνο ο Ζίκο στον Ολυμπιακό ,φταίει και ο Κόκκαλης που τον προσέλαβε. Δεν φταίει μόνο η γυναίκα που κερατώνει τον άνδρα της, φταίει και αυτός που εν γνώσει του δεν την χωρίζει και παραμένει κερατάς. Μην επιρρίπτουμε ευθύνες αλλού. Η εκάστοτε κυβέρνηση σε μια Δημοκρατική χώρα ,ήταν, είναι και θα είναι ο καθρέπτης αυτής ,αυτή που της αξίζει.
Πρωθυπουργὸς τότε ἦταν, ἐν τοῖς πράγμασιν, ἡ Δήμητρα Λιάνη. Καὶ μὲ τὸ ἐπιτελεῖο τῶν τεσσάρων παπάδων, Παπαδοπούλου, Παπαντωνίου, Παπαντωνίου καὶ Παπανδρέου (Βάσως) τὰ κατάφερε πολύ καλά. Λένε, λοιπόν, ὅλοι τὰ τετριμμένα, άλλὰ μερικοὶ κάνουν καὶ κάτι. Δὲν εἶναι συνεπῶς, ὅλοι τὸ ἴδιο.
Ἐνδιαφέρον προκαλεῖ, πάντως, ἡ άντίφαση μεταξὺ τῶν νεφελωδῶν καὶ θεωρητικῶν διατυπώσεων τύπου «δημοσιονομική σταθερότητα» , «σταθεροποίηση ἰσοζυγίου ἐξωτερικῶν πληρωμῶν», «ριζικὴ άναδιοργάνωση τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν» καὶ τοῦ δηλουμένου ἐπείγοντος τῶν προβλημάτων. Ὅποιος θέλει νὰ γίνει κάτι ἐγκαίρως πρέπει νὰ μιλήσει τὴν γλῶσσα τοῦ λαοῦ. Νὰ μιὰ μετάφραση :
Δημοσιονομικὴ ἰσορροπία : Τὸ κράτος νὰ ξοδεύει όσα εισπράττει ἢ λιγώτερα
Ἰσορροπία ἰσοζυγίου πληρωμῶν : Νὰ πληρώνουμε στοὺς ξένους ὅσα εἰπράττουμε ἀπ’ αὐτοὺς ἢ λιγώτερα
Ριζικὴ άναδιοργάνωση τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν : Νὰ διώξουμε τὸ κοπριταριὸ ἀπὸ τὸ Δημόσιο
Ὅταν τὰ ‘πεῖ ἔτσι ὁ Παπαδόπουλος, τότε μπορεῖ νὰ γίνει κάτι πέραν τοῦ νὰ χτίζει προφίλ ὑπευθύνου καὶ κοινωνικῶς εὐαισθήτου.
ΟΧΙ εσείς οι 9.900.000 κύριε Δρακάτο (και δεν μιλώ για σας προσωπικά αφου δεν σας γνωρίζω άλλωστε).
Ο ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΣ ΦΤΑΙΕΙ κατά 50% και
ο ΜΑΣΤΡΟΠΟΣ του ΕΘΝΟΥΣ κατά το έτερον 50%
Ο Λαουτζίκος είναι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΣ και ΜΗ τον ΚΑΛΥΠΤΕΤΕ διότι θα με πιάσει Σύνδρομο Giles de La Tourette
@ Γεώργιος Ιακ Γεωργάνας
Συμφωνώ και επαυξάνω ως προς τον ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΜΕΝΟ Προϋπολογισμό. Μάλιστα θα πρέπει να ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ.
Aυτό που αγνοούν τέτοιας λογής αναλύσεις είναι ότι η ιδιοσυγκρασία και νοοτροπία και κοινωνική συμπεριφορά των ατόμων ξεχωριστά και του «λαουτζίκου» συλλογικά δεν υφίστανται εκ γενετής, αλλά διαμορφώνονται από το περιβάλλον, τις συνθήκες και άλλους εξωγενείς παράγοντες. Το ότι, για παράδειγμα, ένα ελεεινό ελληνικό δημόσιο έγινε η ιδανική και μοναδική διέξοδος επαγγελματικής αποκατάστασης για ένα μεγάλο μέρος του «λαουτζίκου» δεν φταίει αυτός καθαυτός ο «λαουτζίκος».
Προσωπικά, με απασχολεί και προβληματίζει το γεγονός ότι παρά τους οικονομικούς και πολιτιστικούς μας δεσμούς μέσω της ΕΟΚ και ΕΕ και τις αναπόφευκτες επιρροές και κατευθύνσεις που δεχόμαστε πλέον των δύο δεκαετιών σε θέματα κοινωνικής αντίληψης και νοοτροπίας δεν καταφέραμε παρόλα αυτά να συγκλίνουμε με την Δ. Ευρώπη. Η θετική απορρόφηση αυτών των επιδράσεων είναι ευθύνη πρώτα και κύρια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου και όχι του «λαουτζίκου».
Θα ήταν περισσότερο εποικοδομητικό αν, αντί να κατηγορούμε τον «λαουτζίκο» και, αποκλειστικά, μια συγκεκριμένη πολιτική δυναστεία να εντοπίζαμε τις ιστορικές αιτίες και πορεία που μας οδήγησαν στις κοινωνικές νόρμες και συμπεριφορές και στα φαινόμενα που τόσο γλαφυρά μας περιγράφει ο κ. Χασαπογιάννης.
Κάνετε ΜΕΓΑΛΟ λάθος όσοι τα βάζετε με τον Α. Παπαδόπουλον. Ο Α. Παπαδόπουλος, κυρίες και κύριοι, ΠΑΡΗΓΑΓΕΝ ΕΡΓΟΝ, του οποίου έχω λάβει γνώση.
ΔΕΝ μπορούμε να ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΜΕ τα πάντα και σταματώ εδώ.
@rebel @ work
OXI φίλτατε.
ΔΕΝ μπορεί για τα σφάλματά μας να φταίει ΠΑΝΤΑ κάποιος άλλος.
Ο καλός μου πατέρας και η καλή μου μάνα με δίδαξαν ότι γιά ό,τι ΚΑΚΟ γύρω μου ΠΡΩΤΟΣ και ΚΥΡΙΟΣ υπεύθυνος είμαι ΕΓΩ
Ξεχνάτε ίσως ότι, πιθανότατα, με την ενθάρρυνση, επίδραση και ενδεχόμενα υποστήριξη των γονιών σας αποκτήσατε την παιδεία και μόρφωση που διαθέτετε. Και οι γονείς αυτοί με τη σειρά τους, πάλιν εικάζω, διέθεταν το υπόβαθρο – μορφωτικό και οικονομικό και τη διορατικότητα να σας κατευθύνουν σωστά.
Αυτές οι προϋποθέσεις δυστυχώς δεν ισχύουν για την πλειοψηφία του “λαουτζίκου”. Αυτός βρίσκεται σε μιαν αέναη διαδικασία ανακύκλωσης ιδεών, παιδείας, νοοτροπίας, κτλ., δηλαδή έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο χωρίς ισχυρές έξωθεν ή άνωθεν παρεμβάσεις είναι αδύνατον να δραπετεύσει.
Και όμως η νοοτροπία οφείλεται κατά κάποιο μέρος σε γονίδια σύμφωνα με ψυχιάτρους. Το περιβάλλον απλά συμπληρώνει. Απόδειξη οτι 2 άτομα με παρόμοιο οικογενειακό περιβάλλον και παρόμοιες επιρροές (άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε ,όλοι πάνω κάτω τις ίδιες επιρροές έχουμε απο το περιβάλλον), μπορεί να έχουν τελείως διαφορετική στάση απέναντι σε ένα θέμα, και αυτό το βλέπουμε ανάμεσα σε άλλα,και στην πολιτική.
Τέλος να πω οτι υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι ο λαός επηρεάζεται απο τα κόμματα και όχι το ανάποδο. Και όμως τα κόμματα και οι κυβερνήσεις έχουν υποχωρήσει πάμπολες φορές όταν ο λαός το απαίτησε, ακόμη και αν αυτή η υποχώρηση ήταν ενάντια στα συμφέροντά του. Πολλοί πολιτικοί, όταν τους ρωτάς “γιατί δεν κάνετε το ένα ή το άλλο” απαντούν ότι ο Λαός “δεν έχει την Παιδεία να καταλάβει και θα αντιδράσει”. Οι πολιτικοί βγήκαν απο αυτή την κοινωνία. Απο την ίδια κοινωνία βγήκε και ο Σημίτης ο οποίος σκασμένος μια μέρα αναφώνησε το “Αυτή είναι η Ελλάδα” (σαν να λέει : εγώ θέλω αλλά δεν θέλουν οι άλλοι). Η επίρριψη των ευθυνών μας σε άλλους είναι πολύ δελεαστική και προσφέρει ανακούφιση στην συνείδησή μας αλλά πάντα οδηγεί σε αυταπάτες και καλλιεργεί μια ανεπιθύμητη νοοτροπία.
Πως εξηγούνται κοινές κοινωνικές συμπεριφορές από άτομα με διαφορετικό γονίδια? Πως εξηγείται η διαφορετική κοινωνική συμπεριφορά και οι αλλαγές σε αυτήν του ίδιου ατόμου όταν αυτό εντάσσεται και λειτουργεί σε διαφορετικές κοινωνίες? Οι Ελληνες της διασποράς και οι μεταβολές στη συμπεριφορά και νοοτροπία τους όταν βρίσκονται στην Ελλάδα και σε χώρες της Δυσης είναι τυπικά παραδείγματα.
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η ανατροφή του ατόμου, η παιδεία του, το περιβάλλον ανάπτυξης του δεν θα επηρεάζει σε μέγιστο βαθμό την κοινωνική συμπεριφορά και νοοτροπία του.
η συμπεριφορα ενος ατομου καθοριζεται απο τα γονιδια,το περιβαλλον αλλα και ως ενα βαθμο απο την ελευθερη βουληση του!
Η “ελεύθερη βούληση” του ατόμου το φτάνει ως ένα ορισμένο σημείο και ως ένα σημείο αυτή η ατομική βούληση επηρεάζει την κοινωνική εξέλιξη. Η ατομική βούληση προσκρούει στα κοινωνικά πλαίσια και σε κοινωνικά “constraints” και μορφώνεται από τις συγκυρίες και τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στο άτομο. Οι επιλογές του ατόμου είναι πεπερασμένες. Μάλιστα, αυτές οι επιλογές συνήθως σχετίζονται με την κοινωνική του θέση και οικονομική του κατάσταση.
Νὰ ἀφαιρέσω τὸν δεύτερο Παπαντωνίου καὶ νὰ προσθέσω τὸν Παπαδῆμο.
Ὅσον ἀφορᾶ τὰ γονίδια ἢ τὸ περιβάλλον, ἡ ἑταιρεία ἐσωρούχων Triumph παρατήρησε ὅτι οἱ Ἑλληνίδες ράπτριες στὸ ἐργοστάσιό της στὴν Γερμανία ὑπερεῖχαν σὲ παραγωγικότητα ὅλων τῶν ἄλλων. Γι’ αὐτὸ ἔκανε τὸ μοιραῖο λάθος ν’ ἀνοίξει ἐργοστάσιο στὴν Ἑλλάδα. Μαντεύετε τὴν συνέχεια …
Ἡ ἱστορία δικαιώνει τὸν rebel.
Ὁ ρητορικὴ τοῦ κυρίου Παπαδοπούλου ὑστερεῖ. Αὐτὸ ἐννοοῦσα σὲ προηγούμενο σχόλιο. Πιθανῶς νὰ ὑστερεῖ ἀθελήτως, πιθανῶς ἠθελημένως. Ἀγνοῶ.
Ριζικὴ άναδιοργάνωση τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν : Νὰ διώξουμε τὸ κοπριταριὸ ἀπὸ τὸ Δημόσιο
Ὅταν τὰ ‘πεῖ ἔτσι ὁ Παπαδόπουλος, τότε μπορεῖ νὰ γίνει κάτι πέραν τοῦ νὰ χτίζει προφίλ ὑπευθύνου καὶ κοινωνικῶς εὐαισθήτου.
Απολυτα σωστο, μονο ετσι θα μας πεισουν οι πολιτικοι οτι εχουν αποφασισει να κανουν κατι.
Κωστας Χασαπογιαννης
Ασχετο και καπως σχετικο αυτο που θα σας πω και αφορα τον Σημιτη. Ο πρωθυπουργος που θεωρητικοποιησε σε πολιτικη πρακτικη το ΚΟΜΜΑ τπου χρηματιστηριου, προσπαθωντας να καρπωθει τον Γενικο Δεικτη σε ψηφους ειναι επικινδυνος. Ξεκινησε το 1996 με τις καλυτερες προυποθεσεις, συμβιβαστηκε με το πλεον σαπιο κομματι του ΠΑΣΟΚ. Μοιραιος και αβουλος συναμα
Η συμπεριφορά ενός ατόμου που ζεί στην Ελλάδα όντως αλλάζει όταν αυτό πχ βρίσκεται στην Αμερική. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα όχι μόνο δεν ευνοούνται οι “καλές συμπεριφορές” αλλά η παρανομία πολλές φορές σε βγάζει απο το αδιέξοδο. Τουτέστιν ο Έλληνας πολλές φορές αναγκάζεται να παρανομήσει για να βγάλει άκρη με αυτό το σύστημα.
”Η τότε κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου αντιμετώπισε την κατάσταση με ρεαλισμό, χωρίς ιδεοληψίες και λαϊκισμούς.”
Ναι, ο Ανδρεας, ο μεγαλος αυτος μη-λαικιστης και μη-δημαγωγος ηγετης τα εκανε ολα αυτα. Θα ηθελα να ‘ξερα, ο κ. Παπαδοπουλος τα πιστευει αυτα που λεει, η μας περναει πια για τοσο μ……..ες;
Τελικά, σεις, όλοι μαζί, εκόντες-άκοντες γίνεστε agents provocateurs του εαυτού σας.
Για να αντιληφθείτε την metaphora, λέω ότι ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν καλύτερος, πολύ καλύτερος από τον Γουλιμήν.
Σεις, αντί αυτης της σύγκρισης και ΑΝΤΙ απόφασης περί πρακτέου επί ρεαλιστικής βάσης, μου λέτε, “Κακός ο Χαρίλαος Τρικούπης”.
ΚΑΙ απαντώ, “Βρείτε τον καλύτερο”!
ΚΑΙ δεν υπαινίσσομαι ότι ο κ. Παπαδόπουλος, ο Κ. Σημίτης ή ο ΧΥΖ δοκιμασμένος πολιτικός είναι καλύτερος (ή χειρότερος) από τον Χ Τρικούπη – παράδειγμα έφερα.
ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ τους πάντες, ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΜΕ τα πάντα ΚΑΙ πάνω στην ισοπέδωση οικοδομούν οικοδομούνται οι Λαλιώται και Τσοχατζόπουλοι – and you desrve every bit of IT!
Nα θυμάστε πάντα: Πάνω στην “ισοπέδωση” μιας, πέστε, οικοδομής ΑΝΘΙΖΟΥΝ πάντα ΑΓΚΑΘΙΑ και ΑΓΡΙΑΔΕΣ. Ετσι καταντήσαμε νάχουμε πρωθυπουργούς
ΕΝΑ ΚΡΕΑΣ
και
ΕΝΑ ΗΛΙΘΙΟΝ
Ότι η παρούσα ύφεση (και όχι κρίση) έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από το “ελληνικό πρόβλημα” του 1993, το οποίο αντιμετώπισε η ύστερη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου εκείνη την εποχή είναι σίγουρο και καλώς το επισημαίνει ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος.
Ομιλεί, μάλιστα και για “για αποκατάσταση της δημοσιονομικής σταθερότητας και του ισοζυγίου εξωτερικών πληρμών της χώρας”, προκειμένου να προσδιορίσει τα στοιχεία της παρούσας ύφεσης που έχει πλήξει την ελληνική οικονομία, πλην όμως, αοριστολογεί, χωρίς να υπεισέρχεται στα συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να παρθούν, προκειμένου να αποκατασταθούν αυτά τα δύο μακροοικονομικά μεγέθη.
Αυτά που αναφέρει είναι πλήρως αόριστα (και ειδικά για τον διοικητικό εκσυγχρονισμό της χώρας θα μπορούσε να ερωτηθεί για τις δικές του ευθύνες για το γεγονός ότι, αν και υπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη, ουδόλως συνέβαλε στην αποτροπή της παρούσας οικτρής κατάστασης του διοικητικού μηχανισμού της χώρας, ενώ για τις δημοσιονομικές ανισορροπίες ο ίδιος φέρει βαρύτατες ευθύνες για την εκτεταμένη παραοικονομία, την φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή στην ελληνική οικονομία, αφού π.χ. οι κυβερνήσεις Σημίτη κατάφεραν σε περιόδους ανάπτυξης της τάξης του 4% ετησίως να εισπράττουν ποσοστιαία λιγότερους φόρους!).
Και πως θα αναταχθεί η ανισορροπία στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, με δεδομένο, ότι μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, τα ελληνικά εξαγώγιμα προϊόντα έχασαν το 30% της ανταγωνιστικότητάς τους, αφού η χώρα έχει χάσει πλέον το όπλο της υποτίμησης;
Πώς θα γίνει αυτό; Με επιστροφή στην δραχμή, ή με περικοπές των μισθών; (Ή και τα δύο μαζύ, διότι υπάρχει και αυτή η εκδοχή);
Καλόν είναι ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος – ένας εκ των βασικών υπαιτίων για τα χάλια της ελληνικής οικονομίας, αν και πρέπει να του αναγνωριστεί, για να είμαστε δίκαιοι, η συμβολή του στην απογείωση της ελληνικής οικονομίας το 1994, ύστερα από την αντιαναπτυξιακή παρένθεση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη – να είναι περισσότερο διαφωτιστικός.
Και αυτά λέγονται διότι καλόν είναι τα μέλη της πολιτικής μας ελίτ να λένε ηχηρά λόγια. Αλλά είναι πολύ καλύτερο να κάνουν (έστω και ισχνά) έργα…
Δεν θέλω να είμαι κακός και δεν είμαι κακός, διότι αναγνωρίζω το έργο του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου – το οποίο σε μεγάλο βαθμό ήταν έργο και του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά και του Ανδρέα Παπανδρέου, αν και αυτό δεν αναγνωρίζεται και όλα πιστώνονται, εσφαλμένα, στον Κώστα Σημίτη, ο οποίος βρήκε την χώρα τον Ιανουάριο του 1996 σε τροχιά ανάπτυξης και την ακολούθησε αυτήν την τροχιά, οδηγώντας την χώρα – είναι η αλήθεια – και στην διόγκωση των ανισορροπιών της οικονομίας και της κοινωνίας, μαζύ με την μεγάλη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και την αποδιάρθρωση της ελληνικής αγοράς εργασίας, με την διατήρηση υψηλών μεγεθών ανεργίας και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Πάντα φιλικά.
Τάσος Αναστασόπουλος.
25.Tassos Anastassopoulos Ιανουαρίου 21st, 2010 1:07 πμ :
Δεν θέλω να είμαι κακός και δεν είμαι κακός, διότι αναγνωρίζω το έργο του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου – το οποίο σε μεγάλο βαθμό ήταν έργο και του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά και του Ανδρέα Παπανδρέου
1) O Aνδρέας εθεωρείτο από τον ίδιο τον πατέρα του διαλυτικό στοιχείο. Εξ ού και ο ΓΕΡΟΣ, ως τυπικός Ελληνας (“να εξασφαλίσουμε τα κορίτσια μας”), έγραψε την Bίλλα Γαλήνη στην εγγονή του, όχι στον γιό του που ΔΕΝ εμπιστευόταν
2) Ο Γιώργος ήταν καλός και εντιμότατος, αλλά επίσης διαλυτικό στοιχείο. Από τα φοιτητικά του χρόνια στο ΕΜΠ, ερχόταν κάθε Σάββατο μεσημέρι να φάει και να του δώσει η μαμά γερό χαρτζιλίκι για την επόμενη βδομάδα. Εκείνος, τάπαιζε κάθε Σάββατο βράδυ στην πόκα σ’ ενός Δεληπέτρου συμφοιτητή του, όπου τούτρωγαν όλα τα λεφτά και την Κυριακή ΔΕΝ είχε μία. Οντας ακόμα και υπουργός, στις 20 του μήνα, ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ, έπαιρνε τηλέφωνο πρωί-πρωί την θειά μου και της έλεγε απελπισμένα, “Μαμά λεφτά, ξεμείναμε”.
ΜΗ λέτε, κύριε, ανιστόρητα πράγματα.
ΔΕΝ μπορώ τις ανακρίβειες, είμαι αλλεργικός στια ανακρίβειες.
Οταν έγινε ο μακαρίτης υπουργός Εθνικής Οικονομίας, η Βασιλεία, η πανέξυπνη υπηρέτρια των Γεννηματαίων, είπε, “Καλέ κυρία Φωφώ, εγώ τον αγαπάω τον Γιώργο που πονάει τον μεροκαματιάρη, αλλά πώς θα διαχειρισθεί την οικονομία της χώρας όταν δεν μπορεί να κουμαντάρει το σπίτι του και τον συντηρείς εσύ από τις 20 του μήνα;;;”
Ξεράθηκε, τότε, η θεομήτωρ με την σοφή κουβέντα και σωριάσθηκε σε μιά καρέκλα. Πήρε εκείνο το παροιμιώδες αφηρημένο ύφος της και περιήλθε σε βαθειά περίσκεψη. Σκέφθηκε, σκέφθηκε….. Σε μιά στιγμή, φωτίσθηκε το πρόσωπό της και ανεφώνησε ενθουσιωδώς, “Μα Βασιλεία μου, έτσι ζούσε πάντα η Ελλάδα, με σχέδια Marshall και βοήθειες από δω κι’ από κει”
Αλησμόνητη η θεία Φωφώ!!!
χααααααααααααααααααααααααααχαχαχαχαχαχαχα
Αυτό που μπορείτε να πείτε είναι ότι ο Γιώργος καλλιεργούσε κλίμα εμπιστοσύνης και αποσπούσε την διακομματική συναίνεση (πράγμα αδιαμφισβήτητα σημαντικό για την αποτελεσματικότητα ενός πολιτικού). Τις αποφάσεις του 1993 ήταν ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ να τις πάρει. ΔΕΝ υπήρχε εναλλακτική λύση. Ο Παπαδόπουλος, όμως, έκανε την ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ!!!! And that is that!
Κώστα μου.
Είναι άκρως ενημερωτικά αυτά που γράφεις για τον Γιώργο Γεννηματά. Και μπορώ να προσθέσω ότι είναι και άκρως συγκινητικά, διότι παρουσιάζουν πλευρές του χαρακτήρα του, που, εν πολλοίς, είναι άγνωστες σε εμάς που τον ξέραμε, εκ του μακρόθεν, ως πολιτικό.
Η δική μου γνώμη για τον Γεννηματά ήταν διαφορετική από αυτήν που είναι τώρα, μετά από όσα ανέφερες για τον τεθνεώτα σοσιαλιστή πολιτικό. Συγκεκριμένα, θεωρούσα ότι ήταν ένας πολιτικάντης λαϊκιστής, ο οποίος δεν πίστευε σε τίποτε από όσα έλεγε και ότι ήταν ένας ναρκισσιστής, ο οποίος καθημερινά έκανε πρόβες στον καθρέπτη, ποζάροντας, ως ο αυριανός πρωθυπουργός της χώρας, αναμένοντας υπομονετικά τον θάνατο του Ανδρέα.
Προφανώς, έσφαλλα και αδίκησα τον άνδρα.
Πάντως, η πολυτιμότατη συμβολή σου στην γνώση μου περί της προσωπικότητας του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά, δεν αφαιρεί κάτι από τις πολιτικές διαπιστώσεις που αναφέρω παραπάνω και από το τελευταίο σου σημείωμα, αντιλαμβάνομαι ότι, επί της ουσίας, συμφωνείς και εσύ ότι ο Γεννηματάς ήταν αυτός, που έλαβε τις κρίσιμες αποφάσεις για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 1993. Και φυσικά, ήταν ο Αλέκος Παπαδόπουλος, που τις υλοποίησε, αφού ο μακαρίτης δεν πρόλαβε να τις φέρει σε πέρας ο ίδιος.
Όπως, επίσης, πρέπει να πούμε και την υπόλοιπη ιστορική αλήθεια. Η οποία είναι ότι η οικονομική πολιτική που υλοποίησε ο Αλέκος Παπαδόπουλος, έφερε την σφραγίδα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας και καθοδήγησε και ενέκρινε αυτήν την πολιτική.
Και όλα αυτά, παρά την πολύ κακή κατάσταση της υγείας του και την κάκιστη επιρροή της Δήμητρας Λιάνη και του χείριστου περιβάλλοντός της, που είχε οδηγήσει τον γέροντα πρωθυπουργό σε απίθανες και κωμικές καταστάσεις και συμπεριφορές (θυμάμαι τον παπά Τιμόθεο Ηλιάκη και εκείνη την απίθανη φαρσοκωμωδία με την λεγόμενη “τίμια ζώνη” και μύρια όσα άλλα).
Άλλο το ένα, όμως και άλλο το άλλο.
Πάντα φιλικά.
Κύριε Αναστασόπουλε,
Αυτά που αναφέρω παραπάνω είναι κομμάτια πολύ προσωπικά και απολύτως αληθή – είχε ανθρώπινη πλευρά ο ΓΓ. Προς έκπληξή σας (!!;;;), ΚΑΙ αυτά που εσείς είχατε εισπράξει από και γιά τον ΓΓ είναι, επίσης, απολύτως ακριβή – ήταν πράγματι επικίνδυνος λαϊκιστής, παθολογικά δοξομανής, master politico και αν είχε προλάβει να γίνει πρωθυπουργός θάμασταν τώρα Βουλγαρία, at best.
Εγραψα και κάτι άλλο σχετικό με τον ΓΓ στο post Γιατί Αύξηση των Φόρων σημαίνει —- Μείωση των Εσόδων, σχόλιο #43 (διαβάστε το).
Εχω αρκετή δουλειά σήμερα, αλλά δοθησομένης της ευκαιρίας θα σας δώσω μια΄δυό λεπτομέρειες για να αντιληφθείτε αυτήν την προσωπικότητα.
Πάντως, αγαπητέ Κώστα, από ό,τι έχω αντιληφθεί, δεν θεωρείς ότι ο μακαρίτης ο Γεννηματάς δεν πίστευε σε τίποτα.
Ανυπομονώ, για τις όποιες πληροφορίες σου, περί της προσωπικότητας του τεθνεώτος πολιτικού.
Να βάλω ένα ερώτημα στο φόρουμ.
Ποιός έλληνας πολιτικός συνάντησε φίλη μου πατριώτισσά του και αφού ρώτησε αυτόν που τους σύστησε το τι δουλειά κάνει εκείνη γύρισε και του είπε να της δώσει τα θέματα του αδιάβλητου κατά τα άλλα ΑΣΕΠ;
ΠΑΣΟΚ ήταν για να βοηθήσω αλλά μέχρις εδώ γιατί παίζουν και αγωγές….
Για να τελειώνουμε με όλα αυτά και τις γνώμες των πολιτικών που είχαν τη δύναμη και μας βούλιαξαν..Μην δέχεστε γνώμες πολιτικών που ζητάνε ψήφο σε κατ ιδίαν συναντήσεις γιατί ακόμα και η επαφή με το τηλέφωνο κρύβει συμφέρον πρωτίστως του πολίτη και μετά του πολιτικού.
Με τα σημερινά δεδομένα της δημοκρατίας μόνο πολιτικοί χωρίς ανάγκη χρημάτων για προεκλογικό αγώνα έχουν κάποιες πιθανότητες καλύτερες να είναι αδιάφθοροι. Ας στραφούμε σε νέα μέσα δημοκρατίας (αφού αυτή έχουμε), όσο το δυνατόν ανώνυμα από την πλευρά του πολίτη.
Η πόρνη φταίει περισσότερο γιαυτό και ενίοτε συλλαμβάνεται. Και οι πόρνες όμως κάποτε παρθένες ήταν. Ο πελάτης δεν είναι αμέτοχος αλλά η πείνα, σεξουαλική και φυσική είναι κακός σύμβουλος..
Είμαι σίγουρος πάντως ότι ο ως άνω αναφερόμενος πολιτικός το έχει ήδη μετανιώσει. Απλά βρέθηκε σε λάθος παρέα και είναι γνωστό το τι κάνουν οι παρέες στο χαρακτήρα μας..!!
Είναι απίστευτο να αρθρογραφούν και να προτείνουν λύσεις όλοι, μα όλοι αυτοί που έφτασαν την χώρα σε αυτό το χάλι.
Το καταπληκτικό δε είναι πως φιλοσοφούν σφυρίζοντας και ατενίζοντας αδιάφορα το υπερπέραν, συλλογάμενοι με βαθιές σκέψεις περί των συμπαντικών προβλημάτων, με υπεράνω κόματος πατρικές συμβουλές προς τους αδαείς.
Οι άνθρωποι αυτοί (και είναι οι περισσότεροι σε αυτό το site) αφού ξεμπέρδεψαν και σκουπίστηκαν με τα σάλια και τα σκατά τόσων δεκαετιών, τώρα κινούνται και αρθρογραφούν στην σφαίρα των ιδεών, αμόλυντοι και αποκαθαρμένοι (στο μυαλό τους μόνο και σε όσους δεν έχουν μνήμη) προτείνοντας επώδυνες λύσεις προς τους δυστυχείς δια την σωτηρία των αχάριστων.
Κύριε Παπαδόπουλε δύο πράγματα:
1) Το λιγότερο που σας ζητάω είναι από την ρήση του επάρατου “όλοι μαζί τα φάγαμε”, και επειδή στα άρθρα σας αναλύετε επαρκώς τι και πως φάγαμε εμείς (εγώ, οι άλλοι), πέστε μας τι φάφατε εσείς και πως θα τα βάλετε πίσω.
2) Είναι αλήθεια πως ολόκληρο το δυσβάσταχτο κόστος μετατροπής του Ελληνικού σε μητροπολιτικό πάρκο κοστίζει όσο το μισό (1/2) υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ που είναι και άχρηστο;
Τα γράφω εδώ αυτά γιατί στην τελευταία ανάρτηση σας είναι κλειστά τα σχόλια “Comments are closed”.
Ubi Dubium, Ibi Libertas
Είναι απίστευτο να αρθρογραφούν και να προτείνουν λύσεις όλοι, μα όλοι αυτοί που έφτασαν την χώρα σε αυτό το χάλι.
Το καταπληκτικό δε είναι πως φιλοσοφούν σφυρίζοντας και ατενίζοντας αδιάφορα το υπερπέραν, συλλογάμενοι με βαθιές σκέψεις περί των συμπαντικών προβλημάτων, με υπεράνω κόματος πατρικές συμβουλές προς τους αδαείς.
Οι άνθρωποι αυτοί (και είναι οι περισσότεροι σε αυτό το site) αφού ξεμπέρδεψαν και σκουπίστηκαν με τα σάλια και τα σκατά τόσων δεκαετιών, τώρα κινούνται και αρθρογραφούν στην σφαίρα των ιδεών, αμόλυντοι και αποκαθαρμένοι (στο μυαλό τους μόνο και σε όσους δεν έχουν μνήμη) προτείνοντας επώδυνες λύσεις προς τους δυστυχείς δια την σωτηρία των αχάριστων.
Κύριε Παπαδόπουλε δύο πράγματα:
1) Το λιγότερο που σας ζητάω είναι από την ρήση του επάρατου “όλοι μαζί τα φάγαμε”, και επειδή στα άρθρα σας αναλύετε επαρκώς τι και πως φάγαμε εμείς (εγώ, οι άλλοι), πέστε μας τι φάγατε εσείς και πως θα τα βάλετε πίσω.
Αυτό επειδή δεν βλέπω στην σφαίρα των συλλογισμών σας να ξεκατινιάζετε αυτά τα υποκείμενα του χώρου σας, αντιθέτως με την σιωπή σας δεν τα ανέχεστε απλώς αλλά τα στηρίζετε.
2) Είναι αλήθεια πως ολόκληρο το δυσβάσταχτο κόστος μετατροπής του Ελληνικού σε μητροπολιτικό πάρκο κοστίζει όσο το μισό (1/2) υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ που είναι και άχρηστο;
Έτσι μέρες που είναι θα το κάνουν τσιμεντάκι (το Ελληνικό εννοώ) και θα γράφει σε είκοσι χρόνια η Μπιρμπίλη για τα λάθη που έγιναν το 2011 στο παρελθόν, και τι θα πρέπει να κάνουμε τότε και για τα οδυνηρά αλλά αναγκαία μέτρα που θα λάβουμε για το καλό των αχάριστων που δεν έβλεπαν μακρυά και βολεύτηκαν στις αντιπαροχούλες τους μέσα στον χώρο του Ελληνικού.
Α! και μια πρόταση. Επειδή δεν μπορούμε να κρατήσουμε το άλλο μισό υποβρύχιο, προτείνω να το δώσουμε ολόκληρο και με τα λεφτά που θα υπάρχουν να πρασινίσει η Αθήνα.
Άλωστε μονάδες του στρατού εσωτερικής καταστολής, στις ασκήσεις τους δεν χρησιμοποιούν υποβρύχια.
Τα γράφω εδώ αυτά γιατί στην τελευταία ανάρτηση σας είναι κλειστά τα σχόλια “Comments are closed”.
Ubi Dubium, Ibi Libertas, ΟΥΕ!