Αναξιοπιστία και ψοφοδεείς ηγεσίες
Ιαν 13th, 2009 | Χαρίδημος Τσούκας| Κατηγορία: Χαρίδημος Τσούκας |
Email This Post
|
Print This Post
|
Τα μικρά παιδιά το ξέρουν καλά: αν οι γονείς υπαναχωρούν από τις δεσμεύσεις τους απέναντί τους (π.χ. δεν εφαρμόζουν τους κανόνες που οι ίδιοι θέτουν – «θα παίξεις μόνο αφού διαβάσεις»), τότε χάνουν την αξιοπιστία τους. Τα παιδιά συνειδητοποιούν ότι οι γονείς δεν εννοούν αυτά που λένε, άρα οι κανόνες είναι διαπραγματεύσιμοι. Ακόμη χειρότερα, όταν οι κανόνες δεν εφαρμόζονται ή οι τυχόν ανεπίτρεπτες πράξεις δεν επισύρουν κυρώσεις, δημιουργείται η αντίληψη στα παιδιά ότι οι γονείς είναι υποχωρητικοί, γεγονός που ενθαρρύνει περαιτέρω ανεπίτρεπτες συμπεριφορές.
Αυτή την απλή αλήθεια που διαισθητικά γνωρίζουν τα μικρά παιδιά, παραβλέπουν οι «ώριμοι» διαχειριστές των δημοσίων πραγμάτων στη χώρα μας. Αν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι φυγόστρατοι πολλαπλασιάζονται, γιατί τα φορολογικά έσοδα μακροπρόθεσμα δεν αυξάνονται, και γιατί τα πανεπιστήμιά μας καταστρέφονται από ορδές νεοβανδάλων, υπάρχει μια απλή, απλούστατη, εξήγηση: διότι το ελλαδικό κράτος είναι στρατηγικά αναξιόπιστο.
Κατηγορίες φυγόστρατων απαλλάσσονται συστηματικά από τις ποινικές κυρώσεις που επισύρει η ανυποταξία και εξαγοράζουν τη στρατιωτική τους θητεία. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κ.Αϊβαλιώτης. Με προβλέψιμη, πλέον, συχνότητα, οι κυβερνήσεις παρέχουν φορολογική αμνηστία σε κατηγορίες παραβατών. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι περυσινές κυβερνητικές ρυθμίσεις για ληξιπρόθεσμα χρέη και την αυτόματη φορολογική περαίωση επιχειρήσεων. Κάθε χρόνο τα πανεπιστήμια καταλαμβάνονται από φοιτητές και μη, με συνέπεια να προκαλούνται ανατριχιαστικές καταστροφές. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι καταλήψεις του περασμένου Δεκέμβρη, οι οποίες επέφεραν ζημιές ύψους 1 εκ. ευρώ!
Τι συνέχει όλα αυτά τα περιστατικά; Η αναξιοπιστία του κράτους. Το κράτος νομοθετεί, άρα ορίζει τα όρια του επιτρεπτού, αλλά παρακάμπτει ή διαπραγματεύεται τις συνοδευτικές κυρώσεις όταν οι νόμοι δεν τηρούνται, οπότε οι ανεπίτρεπτες συμπεριφορές ενθαρρύνονται στο διηνεκές. Γιατί να υπηρετήσω τη θητεία μου, αν μπορώ, μελλοντικά, να την εξαγοράσω; Γιατί να μη φοροδιαφύγω, αφού μπορώ βάσιμα να ελπίζω σε μια ευνοϊκή ρύθμιση στο μέλλον; Γιατί να μη χρησιμοποιήσω το πανεπιστήμιο σαν εργαστήριο κατασκευής μολότοφ ή σαν ορμητήριο επιθέσεων κατά της Αστυνομίας, όταν ξέρω ότι ο νόμος περί πανεπιστημιακού ασύλου δεν θα εφαρμοστεί;
Ολες αυτές οι περιπτώσεις είναι επαναλαμβανόμενα παίγνια μεταξύ παραβατών και κράτους (νοουμένου με την ευρεία έννοια των δημόσιων θεσμών). Όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται και κυρώσεις δεν επιβάλλονται, η αξιοπιστία του κράτους καταρρακώνεται. Ο υποψήφιος παραβάτης γνωρίζει ότι το κράτος είναι αναξιόπιστο (δηλαδή ότι δεν θα καταστήσει ενεργή τη δυνητική απειλή επιβολής κυρώσεων) και ενεργεί αναλόγως. Ο παραβάτης θα αλλάξει συμπεριφορά αν μεταβληθούν οι προσδοκίες του σχετικά με την απόκριση του κράτους στις πράξεις του. Πως θα συμβεί αυτό; Αν το κράτος εμπεδώσει τη φήμη ότι δεν υπαναχωρεί στην εφαρμογή του νόμου. Η αξιοπιστία εδραιώνεται όταν αποφεύγονται οι υπαναχωρήσεις – όταν, δηλαδή, η φήμη ενός στρατηγικού παίκτη είναι τέτοια που είναι προβλέψιμη η συμπεριφορά του στο μέλλον. Κοιτάξτε πως αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Κτίρια του Πανεπιστημίου Αθηνών καταστράφηκαν από καταληψίες και ταραχοποιούς στα επεισόδια του περασμένου Δεκέμβρη, αλλά το πρυτανικό συμβούλιο δεν θεώρησε σκόπιμο να καλέσει την Αστυνομία. Η Νομική Σχολή του ΑΠΘ λεηλατήθηκε από κακοποιά στοιχεία, αλλά ο πρύτανης κ.Μάνθος απέκρουσε τις εκκλήσεις αυτοπτών καθηγητών να επέμβουν οι διωκτικές αρχές. Μπορεί η κατάληψη του Οικονομικού Πανεπιστημίου να δημιούργησε, κατά την ομολογία του πρύτανη κ.Πραστάκου, μια «πολύ άσχημη κατάσταση», αλλά ο πρύτανης τάχθηκε κατά της άρσης του ασύλου: «δεν μπορούμε να πιέσουμε την κατάσταση με μεγαλύτερη δόση βίας […]», δήλωσε. Με αφορμή την πρόσφατη κατάληψη του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου από εξωπανεπιστημιακά άτομα, ο πρύτανης κ.Μουτζούρης παραδέχθηκε ότι καταπατήθηκε το άσυλο, αλλά επαίνεσε την «υπευθυνότητα» τόσο του πρυτανικού συμβουλίου όσο και του πολιτικού κόσμου, που δεν ζήτησαν την επέμβαση της Αστυνομίας! («Βήμα», 28/12/2008).
Προσέξτε τη συμπεριφορά των περιδεών πρυτάνεών μας. Δεν είναι μόνο ότι δεν διεκπεραιώνουν με επάρκεια το ρόλο τους, ο οποίος, κατ’ ελάχιστον, αφορά στην προστασία των ιδρυμάτων τους, αλλά, ακόμη χειρότερα, με την ενδοτικότητά τους, ενθαρρύνουν τις καταστροφές και στο μέλλον. Όταν οι ίδιοι ομολογούν ότι καταπατείται το άσυλο αλλά αρνούνται να εφαρμόσουν το νόμο περί ασύλου, μειώνουν δραματικά την αξιοπιστία τους ως πανεπιστημιακοί φύλακες, οπότε ενθαρρύνουν τους παραβάτες να επαναλάβουν τη δράση τους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και τριάντα χρόνια, το παίγνιο είναι επαναλαμβανόμενο: η πολιτική του κατευνασμού όχι μόνο δεν αποτρέπει τις καταστροφές όπως νομίζουν οι πρυτάνεις, αλλά, διαχρονικά, τις ενθαρρύνει. Οι πρυτάνεις επιλέγουν την κατευναστική στρατηγική, ενδίδοντας βραχυπρόθεσμα στη βία των τραμπούκων, προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα. Μακροπρόθεσμα, όμως, δεν τα αποφεύγουν, αφού οι τραμπούκοι ενθαρρύνονται και η βία διαιωνίζεται. Η διαφορά είναι ότι, μακροπρόθεσμα, οι (εφήμεροι) πρυτάνεις θα έχουν αποχωρήσει, αλλά το πανεπιστήμιο θα είναι εκεί, υφιστάμενο τις συνέπειες της υποχωρητικότητάς τους.
Εξίσου εντυπωσιακή με την ενδοτικότητα των πρυτάνεων είναι η δειλία των διωκτικών αρχών και των πολιτικών. Η Αστυνομία έχει νομικά τη δυνατότητα να επέμβει αυτεπαγγέλτως στα Πανεπιστήμια όταν διαπράττονται αυτόφωρα εγκλήματα, αλλά δεν το κάνει διότι φοβάται ότι δεν θα έχει πολιτική κάλυψη. Οι αρμόδιοι υπουργοί, δεν διανοούνται να ζητήσουν από την Αστυνομία να επέμβει, διότι φοβούνται τα λαϊκιστικά ΜΜΕ, τη δημαγωγική εκάστοτε αντιπολίτευση, και τη χρόνια αμφιθυμία της κοινής γνώμης έναντι της αστυνόμευσης. Το αποτέλεσμα; Περάστε από τη Νομικές Σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, το ΕΜΠ, και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο για να το δείτε… Και δυστυχώς, θα το ξαναδείτε!
Χαρίδημος Τσούκας
“Οι άνθρωποι διαπράττουν αδικίες, όταν νομίζουν ότι μπορούν να το κάνουν αυτό και ότι είναι δυνατό ή να μην αποκαλυφθούν για την αδικία τους ή ότι, αφού δεν θα αποκαλυφθούν, δεν θα τιμωρηθούν, ή ότι θα τιμωρηθούν μεν, αλλά η ζημία θα είναι κατώτερη από το κέρδος για τον εαυτό τους ή για κείνους, για τους οποίους ενδιαφέρονται»
Αριστοτέλους, Ρητορική Τέχνη, Βιβλίον Α΄,1372a-1373a, μετάφραση: Απ. Παπανδρέου.
Οι πρυτάνεις επιλέγουν την κατευναστική στρατηγική διότι φοβούνται για τη ζωή τους. Είναι τόσο απλό. “Από το να σκοτώσουν εμένα, καλύτερα να κάψουν το κτίριο, να τα έχω καλά μαζί τους”, αυτό μάλλον σκέφτονται. Ο πρώτος πρύτανης που θα αφήσει την αστυνομία να επέμβει θα μπει στην κατηγορία “μπάτσος γουρούνι δολοφόνος” και θα πρέπει να προσλάβει μπράβους για να κυκλοφορεί με ασφάλεια. Κανένας πρύτανης δεν το θέλει αυτό. Τα κτίρια θα συνεχίσουν να καίγονται λοιπόν και εμείς εδώ θα είμαστε σε 10 χρόνια να συζητάμε ακόμα το ίδιο θέμα.
Ελπίζω τουλάχιστον, σε 10 χρόνια να υπάρχουν ΚΑΙ ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα και να μην ασχολούμαστε πολύ με αυτές τις γραφικότητες ΕΜΠ ΑΣΟΕΕ κλπ.
Με αυτόν τον Πλεύρη να κοιμάστε, σπυριάρες εν Χριστώ αδερφές!
100 χρόνια Επιθεώρηση
Από τις αδερφές Καλουτά στους αδερφούς Καρατζαφέρη
«Οι καλύτερες παραστάσεις που έχω δει παίχτηκαν εκτός σκηνής.»
Μπάιρον Ντίκινς, Αμερικανός θεατρολόγος
Ποιος είπε ότι η επιθεώρηση παρακμάζει; Όσο υπάρχουν άξιοι συνεχιστές της παράδοσης των σπουδαίων Ελλήνων κωμικών, αυτό το κατεξοχήν ελληνικό θεατρικό είδος δεν κινδυνεύει. Τι κι αν στις μέρες μας το ενδιαφέρον μετακυλίεται από το θεατρικό σανίδι στο φυσικό ντεκόρ της αληθινής ζωής; Μήπως δεν είναι όλος ο κόσμος μια τεράστια σκηνή;
Όχι μόνο τεράστια, αλλά και ανθεκτική. Όσο μεγαλύτερο το κοινό, τόσο υψηλότερος ο βαθμός σφυρηλάτησης της ανοχής του. Το μεταμοντέρνο ηλεκτρονικό «σανίδι» αντέχει στις πιο ακραίες καταπονήσεις. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να φιλοξενεί περιχαρώς τις καφενορητορικές ακροβασίες του ευτραφούς καρατερίστα της πολιτικής;
Γιώργος Καρατζαφέρης: ο επί σειρά ετών πρώτος σκόρερ στο (εσωτερικό) διπλό των ασφαλιτών… επιτέλους δικαιώνεται! Από πεντάπαχος μπακαλόγατος στο σούπερ μάρκετ της δεξιάς παράταξης –στο τμήμα με τις εθνικιστικές μπεμπελάκ και τις νεοναζιστικές κρεμούλες-, μεταμορφώθηκε, εν μία νυκτί, σε αυτοσχέδιο ηγέτη του εθνικοσουρεαλισμού. Βασικός και αναντικατάστατος πλέον στο μουντιάλ της τηλοψίας, μοιράζει το παιχνίδι κατά το δοκούν. Στην αριστερή άκρη η μπάλα για τα κοινωνικά ζητήματα, στη δεξιά όποτε θίγονται εθνικά θέματα. Ικανός να εμφανιστεί από αριστερός εξτρέμ μέχρι δεξιός αμυντικός, ανάλογα με τις συνθήκες του αγώνα.
Ωστόσο, όπως κάθε λουστραρισμένο δεκάρι, η εν λόγω βασιλική γλάστρα των πάνελ χρειάζεται έναν αφανή ήρωα για τις βρώμικες δουλειές. Αγαθή πρόνοια εδέησε ώστε πολυτιμότερος συμπαίκτης του Χοντρού Γιώργου Καρατζαφέρη να είναι ο Λιγνός Σπύρος Καρατζαφέρης. Τούτο το αδελφικό δίδυμο κόβει και ράβει το λασπώδες τερέν της (πλαστής) επικαιρότητας σε επικαλυπτόμενες λωρίδες. Αυτοδημιούργητο παιδί της Εκκλησίας ο ένας, σκληρός παπαδοφάγος ο άλλος. Επίτιμο μέλος παραεκκλησιαστικών οργανώσεων ο ένας, οργίλος κράχτης των ομοφυλόφιλων μητροπολιτών ο άλλος. Νεανίζων εθνικιστής ο ένας, προοδευτικός ηθικολόγος ο άλλος. Ψηφοθήρας της Δεξιάς ο Χοντρός, κεντρώος ρεπόρτερ ο Λιγνός.
Χοντρός – Λιγνός λοιπόν! Χρόνια και χρόνια λυμαίνονται –με τα ίδια και τα ίδια κόλπα, τις ίδιες αλληλοαβάντες, τις ίδιες χονδροειδείς μπαρούφες- τη δημοσιογραφία, την πολιτική, την κοινωνία. Δεκαετίες ολόκληρες αλλάζουν πάσες με κλειστά μάτια, παίζουν κορόιδο τη λογική και την αισθητική, περιγελούν τα κορόιδα. Ο βαθυστόμαχος κονφερασιέ της εθνικοφροσύνης κανακεύει τις ταπεινότερες ιδεοληψίες του ημιμαθούς ποιμνίου, ενώ ο ξερακιανός αναρθρογράφος στουμπώνει την πείνα της πλέμπας για κουτσομπολιό. Αχώριστη και ομοούσια τριάδα (ο Χοντρός πιάνεται για δύο…) στον δυσώδη βούρκο της υστερόβουλης σπέκουλας και του φτηνού εντυπωσιασμού.
Χοντρός – Λιγνός: Υπερπρωταθλητές στις κωλοτούμπες. Στοργικές θεραπαινίδες της απλοϊκότητας του κοσμάκη. Εικονικοί αντίπαλοι στην υποτραπέζια αντισφαίριση, με μπαλάκι τα συμφέροντά τους και φιλέ την παραπληροφόρηση.
Χοντρός – Λιγνός. Μια ζωή (στημένοι) αγώνες κατς εναντίον (χάρτινων) θεριών. Μάχονται τους μεγαλοκαρχαρίες, αλλά ξημεροβραδιάζονται στα (τηλεοπτικά) ενυδρεία τους. Μέμφονται τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά συναλλάσσονται ασμένως με πάσης φύσεως κομματάρχες, αυλικούς, «εξ απορρήτων», κομπιναδόρους παλαιάς και νέας κοπής και της παράγκας το κάγκελο. Διαρρηγνύουν τα (σινιέ) ιμάτιά τους για τα δημοκρατικά δικαιώματα, αγκαλιά με βασιλόφρονες, χουντικούς, παλαίμαχους βασανιστές, νεόκοπους ναζιστές και λοιπούς ημίτρελους σπυριάρηδες. Συμπονούν τον αναξιοπαθούντα λαουτζίκο ευρισκόμενοι διαρκώς μεταξύ Λονδίνου, Βρυξελλών, Εκάλης, Πολιτείας, μέσα στις βιλάρες, στις αμαξάρες, στις σκαφάρες και στις υπερπολυτελείς παπάρες τους.
Κατακεραυνώνουν τους Αμερικανούς σερίφηδες του πλανήτη. Ποιοι; Μα αυτοί που σπεύδουν ως άριστα εκπαιδευμένα ταχυδρομικά παπαγαλάκια να μεταφέρουν στην ημεδαπή όλα τα αμερικανόπνευστα σενάρια, λέξη προς λέξη. Κατόπιν, μόλις κατακάθεται ο κουρνιαχτός της στεντόρειας προπαγάνδας, αποσύρονται στα παρασκήνια, αλλάζουν βιαστικά κι επανέρχονται φτερουγίζοντας σαν αδούλωτοι αετοί της ελληνορθοδοξίας. Από μελιστάλαχτες σοπράνο της CIA, εκρηκτικοί τενόροι του γιαλαντζί αντιαμερικανισμού.
Κορυφαία περίοδος στην μακρά τσιρκοδρομία των δύο αχώριστων σαλτιμπάγκων, το καλοκαίρι του 2002. Τότε που, μες στην τούρλα της (τεχνητής) τρομοϋστερίας, συμπλήρωσαν δεκάδες φορές τα (άξια) ένσημα μαριονέτας στο θλιβερό κουκλοθέατρο των τηλεπαραθύρων, γαβγίζοντας ακατάσχετες συκοφαντίες εις βάρος του, υποδειχθέντος από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, «αρχηγού της 17Ν». Τις ημέρες προ της -προαναγγελθείσας- σύλληψης Γιωτόπουλου, ο Χοντρός τσίριζε «σε αποκλειστικότητα» το όνομά του, με το γλιτσερό μειδίαμα του δαιμόνιου ερανιστή απόρρητων πληροφοριών. Από κοντά και ο Λιγνός αδερφικός του δορυφόρος, ιδανικό συμπλήρωμα στην προχειρογυρισμένη αστυνομική ταινία της φάπας που μας πλασάρανε σαν υπερπαραγωγή.
Αδερφοί Καρατζαφέρη: Γιγάντια σαπρόφυτα στο έλος της τηλεοπτικής αποχαύνωσης. Γραφικές φιγούρες λαμόγιων για επιθεώρηση. Αυτοδίκαιοι επίγονοι των αδερφών Καλουτά. Δοξάστε τους!
[αριθμός λέξεων κειμένου: 666 (δεν αστειεύομαι, μετρήστε τις!)]
Αν πολλαπλασιάζονται οι φυγόστρατοι όπως ισχυρίζεται ο αρθρογράφος οφείλεται στην αυξανόμενη φυγή των νέων για σπουδές στο εξωτερικό. Ανυπότακτοι εσωτερικού είναι οι ελάχιστοι αντιρρησίες συνείδησης, άντε και κάνας λούμπεν που δεν έχει μόνιμη διεύθυνση κατοικίας. Ο Αιβαλιώτης δεν ξέρω αν κηρύχθηκε ανυπότακτος ενώ βρισκόταν στην Ελλάδα, πάντως σίγουρα δεν αποτελεί τυπική περίπτωση.