Η περίπτωση του Γιάννη Μαρίνου
Ιαν 25th, 2008 | Τάκης Μίχας| Κατηγορία: Γενικά | Email This Post | Print This Post |του Τάκη Μίχα
Από καιρού σε καιρο τα άρθρα και οι απόψεις του Γ.Μαρίνου σχολιάζονται στην ιστοσελίδα αυτή. Πολλοί φίλοι της ιστοσελίδας, ακόμα και αν διαφωνούν με τα άρθρα του Γ.Μαρίνου εν τούτοις εκφράζουν την εκτίμηση τους στο πρόσωπο του διότι κατά την γνώμη τους εκφράζει την φιλελεύθερη σκέψη,υποστηρίζει την ελευθερία της έκφρασης κλπ. Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Δυστυχώς η πρακτική του Γ.Μαρίνου δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτήν ενός κομμουνιστή αρχιλογοκριτη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχα γράψει μετα από παράκληση του Κωστή Χατζηδάκη ένα άρθρο στο περιοδικό «Ομικρον» της ΟΝΝΕΔ σχετικά με την ελληνική εξωτερική πολιτική.Στο άρθρο αυτό ασκούσα έντονη κριτική στην πολιτική στο Μακεδονικό, στην υποστήριξη του Μιλοσεβις,στην αρχαιολατρεια και ιδιατερα στο cult του Μέγα Αλεξανδρου καθώς και στις δικαστικές διώξεις που προωθούσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη-Σαμαρα εναντίον των αριστεριστών αντιφρονούντων στα εθνικά θέματα.Οπως είναι γνωστό το άρθρο μου προκάλεσε έντονες αντιδράσεις.
Εκείνη την εποχή συνεργαζομουνα με τον Οικονομικό Ταχυδρόμο όπου διευθυντής ήταν ο κ.Μαρίνος . Λίγο μετα την δημοσίευση του άρθρου επρόκειτο να κοπεί η πρωτοχρονιάτικη πίτα στον ΟΤ όπου είχα προσκληθεί μαζί με όλους τους συνεργάτες. Μόλις εμφανισθηκα ο κ.Μαρίνος μου ζήτησε να πάω στο γραφείο του όπου μου ανακοίνωσε ότι μου απαγορεύει την παρουσία μου στην κοινωνική εκδήλωση «διότι πληγωσα τον εθνικό κορμό»(η κάτι παρόμοιο)! Προσωπικά δεν πιστεύω να έχει επιδειχθεί χειρότερη συμεριφορα σε δημοσιογράφο απ αυτή που επέδειξε ο κ.Μαρίνος στο πρόσωπο μου. Αναγκάσθηκα φυσικά να φύγω.
Την επομενη ημερα συναντηθήκαμε στο γραφείο του για να συζητήσουμε το τι μέλλει γενέσθαι. Εκεί μου ζήτησε ως προϋπόθεση για να συνεχίσω να γράφω αφ ενός να πάψω να ασχολούμαι με τα «εθνικά θέματα» και αφ ετερου να χρησιμοποιώ ψευδώνυμο! Εκείνη την περίοδο η γυναικα μου ήταν έγκυος, τα οικονομικά μας άθλια και συνεπώς δεν είχα και πολλές επιλογές. Δέχθηκα και για τον επόμενο μηνα υπέγραφα τα άρθρα μου ως “Μαριάνο Ναταλινο».Μετα από ένα μηνα του ζήτησα να σταματήσει αυτή η εξευτελιστική πρακτική και αυτός αρνήθηκε. Τότε σταμάτησα και εγώ την συνεργασία μου με το έντυπο.
Αυτά όσον αφορά τον «φιλελεύθερο» και μαχητή της «ελευθερίας του Τύπου» Γιάννη Μαρίνο. Ας σημειωθεί ότι οι λόγοι για τους οποιους αντέδρασε με αυτό τον απίστευτο και προσβλητικό τρόπο δεν είχαν να κάνουν με οποιαδήποτε παράβαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Είχαν να κάνουν απλα και μονο με το γεγονός ότι δημοσιοποίησα απόψεις με τις οποιες δεν συμφωνούσε –και μάλιστα δεν το έκανα ούτε καν στο έντυπο του!
[Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχα γράψει μετα από παράκληση του Κωστή Χατζηδάκη ένα άρθρο στο περιοδικό «Ομικρον» της ΟΝΝΕΔ σχετικά με την ελληνική εξωτερική πολιτική.]
Το συγκεκριμένο άρθρο του Τάκη Μίχα μπορεί, όποιος επιθυμεί, να το διαβάσει, κάνοντας αριστερό κλικ και μεγεθύνοντας τα δύο σχετικά εικονίδια, στην ακόλουθη διεύθυνση:
http://bourchas.blogspot.com/2007/10/blog-post.html
Πολὺ ἐνδιαφέρον !
Δύο λεπτομέρειες λείπουν ἀπὸ τὴν διήγηση τοῦ κυρίου Μίχα:
1. Γιατὶ μέχρι σήμερα δὲν εἶχε δώσει αὐτὲς τὶς πληροφορίες;
2. Τὶ τὸν ἔκανε νὰ τὶς δώσει τώρα;
Είχαμε ξανακουβεντιάσει πρόσφατα για τον “αστέρα” του φιλελευθερισμού Μαρίνο στην Ελλάδα και τότε είχα παραθέσει μερικά από τα highlights του, σταχυολογημένα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ένα από το άλλο:
Αν δει κάποιος το άρθρο του για το Μακεδονικό στο link, που είναι γραμμένο 14 χρόνια μετά από το 1993 όπου συνέβησαν τα γεγονότα που περιγράφει ο κύριος Μίχας, δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο “φιλελεύθερος” Μαρίνος θα ήταν τότε κάτι λίγο πιο ακραίο από μεγαλοστελέγχη της ΝΔούλας που στηρίζει προσωπικά ως κόμμα, όπως λ.χ. Κιλτίδη, Ψωμιάδη και τον βουλευτή του κόμματός του τότε Φραντς Τσαγγάρη (τον θυμάται κανείς;). Εδώ ακόμα και σήμερα μιλάει για την “εγκληματική ελευθερία του λόγου”.
Για την αντιγραφή,
ένας ακροδεξιός νέος
Εγώ τον θυμάμαι τον Φραντς Τσαγγάρη. Ήταν ένας ακροδεξιός βουλευτής της ΝΔ που έκανε κυρήγματα για τη φυλετική ανωτερότητα του ελληνισμού, και τα βράδια έκανε εμπόριο βρεφών από τη Βουλγαρία, την Αλβανία και άλλες χώρες του ανύπαρκτου! Τι κερδίζω;
Όσο για το Μαρίνο, πού τον θυμήθηκε ο Μίχας; Τα παίρνει αναδρομικά ή κάτι έγινε;
Ένα DVD με τα καλύτερα της διακυβέρνησης του Κωστάκη. Περάστε από τα γραφεία για να το παραλάβετε.
Επί της ουσίας:
Το ότι ο κ. Μαρίνος δεν ανήκει στην πλατιά ευρωπαϊκή φιλελεύθερη οικογένεια είναι γνωστό. Του δικαιολογώ όμως τη στράτευση του απέναντι από τον κομμουνισμό, λόγω της εποχής που έζησε, παρότι πλέον το ύφος και το περιεχόμενο της κριτικής του είναι ιστορικής φύσεως. Εν πάσει περιπτώσει στα θέματα κοινωνικού και πολιτικού φιλελευθερισμού απέχει μάλλον αρκετά από το μέσο ευρωπαϊκό φιλελεύθερο επίπεδο.
Ωστόσο είναι γνωστό ότι αρκετές απόψεις του στην οικονομία είναι φιλελεύθερης κατεύθυνσης. Είναι όμως δεδομένη και η πορεία του στο δημοσιογραφικό οικονομικό χώρο, ως στυλοβάτη του παρεοκρατικού καπιταλισμού της χώρας.
Επί των παρεπομένων:
Όλα αυτά όμως δεν δικαιολογούν το “μένος” του κ. Μίχα. Άλλωστε ο ίδιος δείχνει να μην έχει καταλάβει τί συνέβη τότε, με το “όμικρον”. Η αυτοθυματοποίηση είναι άλλωστε πολύ εύκολη…
Το προκλητικό ύφος του κυρίου Μίχα δεν οδηγεί εκεί που, υποθέτω, ήθελε και θέλει: στη φιλελεύθερη συνειδητοποίηση (τουλάχιστον) της κοινωνίας. Οδηγεί ακριβώς στον αντίθετο δρόμο: διώχνουν μακριά από το φιλελευθερισμό τις πλειοψηφίες εκείνες της κοινωνίας που έχουν μάθει σε συγκεκριμένα στερεότυπα και παραδοχές, που δυσκολεύονται να δουν διαφορετικά. Ακόμη και αν μπορούν να τα ξεπεράσουν, αυτό δεν γίνεται με την επιθετικότητα που διακρίνει τον κ. Μίχα (και άλλους φιλελεύθερους Έλληνες διανοητές, συγγραφείς και αρθρογράφους). Τέτοιες στάσεις έχουν δυστυχώς οδηγήσει τον φιλελευθερισμό σε “διαζύγιο” με την Ελληνική Κοινωνία.
Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει και η αντίθετη άποψη: ότι χρειάζονται συνεπείς, καθαρές φιλελεύθερες φωνές που με μαχητικό τρόπο εναντιώνονται στο συντηρητισμό και την αριστερά. Συμφωνώ, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό και νομίζω ότι δεν είναι στραβός ο γυαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε.
Ευτυχώς ο φιλελευθερισμός είναι τόσο δυνατή και ευρεία ιδεολογία που μπορεί να χωρέσει και τους “κοσμοπολίτες” και τους “πατριώτες”. Μπορεί να χωρέσει και το “μικρό κράτος” και το “καθόλου κράτος”. Μπορεί να χωρέσει και τα δικαιώματα και την ασφάλεια. Απλά ορισμένοι διανοητές θέλουν να πρεσβεύουν την ιδεολογική τους πρωτοπορία. Αν και δεν υφίσταται, τους το επιτρέπουμε. Είμαστε άλλωστε φιλελεύθεροι, υπηρετούμε την ιδεολογία της ανοχής, την οποία ουδέποτε έδειξε ο κ. Μαρίνος στην πορεία του…
Πρώτον. Από πού και ως πού ένα έντυπο, και μάλιστα ένα σοβαρό έντυπο όπως ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», υποχρεούται να φιλοξενεί στις στήλες του γραικύλους; Εάν ο κ. Μίχας δημοσίευε άρθρο υπέρ του Αδόλφου Χίτλερ και των δοσιλόγων της κατοχής, θα περίμενε να μην κληθεί να δώσει εξηγήσεις και να μην απολυθεί; Αντιθέτως. Έτσι και τώρα, θα ήταν βαρύτατη προσβολή προς τους αναγνώστες του «Ο.Τ.» και την ιστορία του περιοδικού, εάν συνέχιζε το τελευταίο να δίνει βήμα σε υποστηρικτές των σκοπιανοβούλγαρων επίβουλων αρπακτικών της Μακεδονίας μας και των πάσης φύσεως αρνησιπάτριδων και προδοτών.
Δεύτερον. Ο κ. Μίχας εγκαλεί τον κ. Μαρίνο επειδή, αν και φιλελεύθερος ο τελευταίος δεν είναι προδότης! Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την εμμονή πολλών ελλαδιτών νεοφιλελευθεριαζόντων να ταυτίζουν τον φιλελευθερισμό με τον αφελληνισμό, την αρνησιπατρία και την εθνική χαμέρπεια! Μεγαλύτερη δυσφήμισις για τον φιλελευθερισμό από τους Έλληνες (όσους δεν έχουν διαγράψει ην λέξη Έλλην) υποστηρικτές του, δεν υπάρχει. (Οπωσδήποτε ο Ρέηγκαν και η Θάτσερ π.χ., αν και εμβληματικές μορφές του φιλελευθερισμού, κάθε άλλο παρά… καρπαζοεισπράκτορες αρνησιπάτριδες σαν τους Έλληνες υποστηρικτές τους υπήρξαν!)
Τρίτον. Ο κ. Μαρίνος ευθύνεται βεβαίως διότι δεν απέλυσε αμέσως τον υβριστή της εθνικής μας τιμής και αξιοπρέπειας κ. Μίχα, αλλά αντιθέτως συνέχισε να τού δίδει στέγη, έστω περιορίζοντάς τον και καλύπτοντας το όνομα (για να μην προσβάλλονται οι αναγνώστες του περιοδικού). Υποθέτω όμως ότι ο κ. Μαρίνος ενήργησε έτσι χάριν μεγαλοψυχίας, συγκινηθείς από τις παρακλήσεις του δημοσιογράφου να τόν λυπηθεί το περιοδικόν χάριν της οικογενείας του δημοσιογράφου.
Ο ευεργετηθείς όμως κ. Μίχας, εκτός από αγνώμων (και εκτός από αρνησίπατρις, πράγμα το οποίον βεβαίως γνωρίζαμε ανέκαθεν), φθάνει τώρα στο απίστευτο και ξεκαρδιστικό πραγματικά σημείο αυτογελοιοποιήσεως, να ομολογεί δημοσίως ότι, παρά τον εξευτελισμό που ισχυρίζεται ότι υπέστη, αντί να παραιτηθεί αμέσως όπως θα έκανε κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος, αυτός… εκπορνεύτηκε και μασκαρεύτηκε για να μην χάσει την θέση του!!! (…Αμαρτάνοντας για το παιδί του, ως άλλη Μάρθα Βούρτση!)
Εδώ πια η λογική σταματά και την σκυτάλη παίρνει ο ασυγκράτητος, ξεκαρδιστικός γέλως!
Αλλά ως πού μπορεί να φθάσει άραγε η κατάπτωσις ενός νεοφιλελεύθερου γραικύλου;
Ο κύριος Μίχας με το συγκεκριμένο άρθρο του καταδεικνύει προφανώς μια υπόθεση που προσιδιάζει σε ξεπερασμένες υπερεθνικές μα και αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές. Όμως, πρώτον, θα πρέπει να εξετάσουμε το συγκεκριμένο θέμα (Μακεδονικό) και στο χρονικό πλαίσιο που αναφέρεται και όχι με βάση τα σημερινά δεδομένα, άσχετα αν οι εθνικιστικές απόψεις τέτοιου είδους είναι καταδικαστέες. Δεύτερον, η γνώμη του κ. Μίχα όσο σεβαστή και να είναι αποτελεί τη προσωπική του άποψη για ένα προσωπικό και επαγγελματικό θέμα, το οποίο δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρείται κριτήριο αξιολόγησης του βαθμού φιλελευθερισμού του κ. Μαρίνου.
Όσο για τον ίδιο το κ. Μαρίνο τον εκτιμώ βαθύτατα για τις απόψεις του και την κριτική του στάση τόσα χρόνια στη σοσιαλμανή και κρατικοδίαιτη μάστιγα του συναφιού του αλλά και του πολιτικού κατεστημένου των προηγούμενων ετών. Επιπλέον, διαβάζοντας επι χρόνια την αρθρογραφία του στον Ο.Τ. με έβρισκαν συμφωνο οι κριτικές του θέσεις σε πάμπολλα θεματα που άπτονται της φιλελεύθερης πολιτικής, όπως η μείωση του κράτους, η ορθολογικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, η κατάργηση της ευνοιοκρατίας και ρουσφετοκρατίας, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η αξιοποίηση των ΚΠΣ και της λοιπής παρουσίας της χώρας μας στην ΕΕ, κοκ.
Απο εκεί και πέρα, προφανώς κάποιες απο τις απόψεις του όπως στο θέμα των ναρκωτικών με βρίσκουν και μένα, όπως και πολλούς άλλους,αντίθετο. Όπως σίγουρα ο κ. Μαρίνος, ίσως και πλέον λόγω ηλικίας, να μην συμπορεύονται πολλές απο τις ιδέες του με τις συγχρονες τάσεις και ανάγκες. Παρ’ όλα αυτά, αποτελεί ακόμα μια μαχητική άποψη ενάντια σε άθλια κατεστημένα και νοοτροπίες (π.χ στη παιδεία) σε αντίθεση με την επικρατούσα ψευτοπροοδευτική προπαγάνδα. Ως τέτοια λοιπόν, η προσωπική θέση του κ. Μιχα για ένα γεγονός 20 χρόνια σχεδόν πριν δεν νομίζω πως αποτελεί ισχυρό επιχείρημα έναντι των απόψεων του κ. Μαρίνου, μάλλον θυμίζει ευκαιρία αντεκδίκησης και ρεφαρίσματος επι παλαιότερων υποθέσεων.
Marinopouliada enanti Zaxopouliadas, oudepote o Marinos isxuristhke oti einai fileleu8eros me thn ennoia pou ennoun edw (8atserikos perissotero) kai oudepote o mixas apekrupse oti einai sosialfileleu8eros me oti kai na shmainei auto.
bebaia oxi pws kai o takis mixas den einai enas peri8wriakos se aphxhsh kai en genei grafikos dhmosiografos.
Sardanapale, συμφωνώ ότι η παρούσα αντιπαράθεση είναι ολίγον γελοία και …ετεροχρονισμένη, όπως άλλωστε σημφώνισαν σε αυτό και οι περισσότεροι σχολιαστές εδώ.
Οταν λες παραπάνω ότι “oudepote o Marinos isxuristhke oti einai fileleu8eros me thn ennoia pou ennoun edw (8atserikos perissotero)” εννοείς ότι ο Μαρίνος είναι θατσερικός ή αντίθετα ότι οι περισσότεροι εδώ είναι Θατσερικοί; Φαντάζομαι ότι εννοείς το πρώτο καθότι ο Μαρίνος είναι ακριβώς Θατσερικός (περιορισμός του κράτους στον οικονομικό τομέα κτλ αλλά με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και εθνική συνείδηση, συχνά αυταρχική μάλιστα) με πολύ λίγα φιλελευθερα χαρακτηριστικά πέρα από την οικονομία, ακριβώς όπως και η Θάτσερ.
Το ότι ο Μαρίνος παραμένει (σχετικά) δημοφιλής σε αυτό το Φόρουμ έχει να κάνει με την πραγματική έλλειψη στην Ελληνική δημοσιογραφία και πολιτική ζωή ανθρώπων με (σχετικά) λογικό και καθαρό λόγο, μακριά από τις αγκυλώσεις, προκαταλήψεις και συνθήματα της ψευτοαριστερής, λαικίστικης ηγεμονίας. Στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι.
Πάντως συμφωνώ με τον Theodore παραπάνω. Κατ εμέ πάντοτε, ο κ. Μίχας έχει την μοναδική ικανότητα στα άρθρα του να εκνευρίζει με τον τόνο και το γράψιμο του ακόμα και άτομα σαν εμένα που συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό με τις απόψεις του. Ίσως το να είναι φωνή βωόντος εν τη ερήμω τον έχει κουράσει και τον δικαιολογώ!
Επίσης, στα άρθρα του κ. Μίχα, το -συχνά δικαιολογημένο- μένος του κατά του υπερβολικού εθνικισμού οδηγεί τον αναγνώστη στο συμπέρασμα ότι ο κ. Μίχας είναι κατά κάθε μορφής πατριωτισμού, εθνικής ταυτότητας κτλ (αρνησιπάτριδης στην γραφική γλώσσα του κ. Εθνικιστή μας). Υπάρχουν πολλοί φιλελευθεροι ή “συμπαθούντες” οι οποίοι έχουν μια “υγιή” αγάπη για την πατρίδα τους (την Ελλάδα στην προκειμένη περίπτωση) και αποδέχονται ότι το κράτος πρέπει να μεταφέρει, χωρίς υπερβολές, καταναγκασμούς και υπερβολική προπαγάνδα, στους μαθητές και τους πολίτες του μια κάποια εθνική ταυτότητα. Και το ερώτημα πρέπει να είναι περισσότερο ποια θα πρέπει να είναι αυτή η εθνική ταυτότητα παρά το εάν θα πρέπει να υπάρχει τέτοια ταυτότητα καθόλου.
Δεν ξέρω εάν ο κ. Μίχας συμμερίζεται αυτήν την άποψη μου, ωστόσο ακόμα και εάν δεν την συμμερίζεται, μάλλον δεν είναι καλή ιδέα στα τα άρθρα του να ξενίζει ακόμα και άτομα σαν εμένα που είμαστε συμπαθούντες, γιατί τότε όπως είπε και ο Theodore, τα άρθρα αυτά μπορεί να αποβούν πραγματικά αντιπαραγωγικά. Από την άλλη, προς αποφυγή παρεξηγήσεως, θέλω να αναφέρω το προφανές ότι
ο κ. Μίχας είναι βέβαια ελευθερος να γράφει τα δικά του άρθρα, τα οποία πάντα διαβάζω με ενδιαφέρον, όπως αυτός νομίζει καλύτερα!
Η έννοια του πατριωτισμού είναι εντελώς παρεξηγημένη στην Ελλάδα. Πατριώτης θεωρείται αυτός που φωνάζει περισσότερο στα παράθυρα, και όχι αυτός που κάνει κάτι ουσιαστικό για την πατρίδα. Για να το προσωποποιήσω, πατριώτες λογίζονται διάφοροι γελοίοι πολιτικοί όπως ο Ψωμιάδης, ο Παπαθεμελής, ο Καρατζαφέρης και οι μεγαλοπαπάδες, οι οποίοι με την αμετροέπεια και τις μαξιμαλιστικές δηλώσεις τους που κάνουν το γύρο του κόσμου κάνουν ζημία στην Ελλάδα που αναγκάζεται να σπαταλάει διπλωματικό κεφάλαιο για να την καλύψει. Το Μακεδονικό είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, και το μόνο καλό της ιστορίας είναι ότι ξεφορτωθήκαμε τον αλήτη το Σαμαρά. Από την άλλη, οι ψύχραιμοι και σοβαροί πολιτικοί που εργάζονται μεθοδικά για το καλό της πατρίδας, καθυβρίζονται από τα διάφορα φασιστοειδή σαν τον παραπάνω Εθνικιστή σαν μειοδότες, κουίσλινγκ και άλλα γραφικά. Από τους Ελληναράδες, που από το 1897 οδηγάνε την Ελλάδα από σφαλιάρα σε σφαλιάρα. Με όλα τα λάθη και τις παραλείψεις του, ο Σημίτης είναι μεγαλύτερος πατριώτης από όλους τους παραπάνω αναφερθέντες μαζί, και πολλούς άλλους ακόμη.
Σύμφωνω απολύτως με το τελευταίο σχόλιο.
Πρώτα από όλα θέλω να πω ότι παρόλο που δεν συμφωνώ πάντα με τον Τάκη Μίχα, του αναγνωρίζω ότι είχε τη γεναιότητα να θίξει αξίες-ταμπού της Ελληνική κοινωνίας. Και πραγματικά είναι ντροπή τα όσα έγιναν προς το πρόσωπό του μετά το σχόλιό του.
Από την άλλη μεριά θεωρώ ότι η κριτική που κάνει στο Μαρίνο είναι σε ένα βαθμό άδικη. Αν ο Μαρίνος ήθελε να τον φιμώσει επειδή δε συμφωνούσε μαζί του, δεν θα τον είχε αφήσει να γράφει με ψευδώνυμο. Η δική μου άποψη είναι ότι η απόφαση του Μαρίνου πάρθηκε με επιχειρηματικά κριτήρια. Θεώρησε δηλαδή ότι ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού του Οικονομικού Ταχυδρόμου θα σταματούσε να τον διαβάζει αν ο Τάκης Μίχας συέχιζε να γράφει με το όνομά του, ειδικά για εθνικά θέματα.
Το αν ήταν ηθικό να τον διώξει, ειδικά δεδομένης της οικογενειακής του κατάστασης, είναι άλλο ερώτημα. Ειδικά ο Τάκης όμως, ως οπαδός της ελεύθερης αγοράς, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η βασική επιδίωξη του διευθυτή καθε επιχείρησης είναι το κέρδος, και να του αναγνωρίζει το δικαίωμα να ενεργεί με τρόπο που εξασφαλίζει την επιτυχία της εταιρίας του. Είναι λίγο υποκριτικό να του αναγνωρίζουμε αυτό το δικαίωμα όταν θίγει τα συμφέροντα άλλων, και να μην του το αναγνωρίζουμε όταν θίγει το δικό μας συμφέρον.
nai o Shmiths ksexeilizei apo patriwtismo
alkh nai to diaupwsa la8os, ennow pws o marinos einai sunephs 8atserikos
Από την άλλη το να μην μας προκαλεί καμία ανησυχία τον γεγονό ότι γειτνιάζουμε με μία χώρα με έντονες εσωτερικές αντιφάσεις και προβλήματα, με στρατοκρατικό καθεστώς και αναχρονιστικές δομές που βρίσκουν την έκφρασή τους σε μία επιθετική, βολονταριστική εξωτερική πολιτική, που αμφισβητεί μονίμως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και θέτει τις βάσεις για μελλοντικές προστριβές με απρόβλεπτες συνέπειες, το βρίσκω επικίνδυνα κοντόφθαλμο. Δεν θα μας προστατεύσουν η αγορά και οι διεθνείς οργανισμοί από μία συγκυρία παρόμοιας των Ιμίων, όπου στο παρά 5 γλιτώσαμε μία καταστροφική κλιμάκωση.
Αντί αυτών, που θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου γνώμη να απασχολούν κάθε σκεπτόμενο Έλληνα και να αποτελούν αντικείμενο πολύ ευρύτερου διαλόγου και προβληματισμού, το θέμα έχει εκχωρηθεί για αποκλειστική επικοινωνιακή διαχείριση στους εθνοκάπηλους ακροδεξιούς λαϊκιστές. Κανένας πλην αυτών δεν ενίσταται και αν ποτέ τύχει κάτι τέτοιο, αμέσως στιγματίζεται ως όμοιός τους.
Τι φοβάστε και δεν θίγετε τέτοια ζητήματα; Η μελέτη της εξωτερικής μας πολιτικής έναντι της Τουρκίας, ειδικά μετά τα Ίμια, αποκαλύπτει σωρεία υποχωρήσεων και συμβιβασμών έναντι ανύπαρκτου ή ευτελούς ανταλλάγματος. Τελευταίο παράδειγμα, η απαγόρευση στους Ψαράδες της Καλύμνου να ψαρεύουν στα Ίμια, όσο θα κρατούσε η επίσκεψη του Αποτέτοιου στην Τουρκία, ως επιστέγασμα της ανοχής του ελληνικού κράτους στους λεονταρισμούς του τουρκικού λιμενικού σώματος έναντι των Καλύμνιων επί τουλάχιστον ένα μήνα τώρα (με τις τουρκικές ακταιωρούς να κόβουν τα δίχτυα των ψαράδων και να τους απειλούνεντός των ελληνικών χωρικών υδάτων…).
Μάλιστα, για να δώσω το στίγμα της κατάστασης καλύτερα, μιλώντας τις προάλλες με γνωστό μέλος του κόμματος, υποψήφιο βουλευτή με τη ΦΣ και γνωστό για την ευρυμάθειά του (και καλό μου φίλο επίσης-no offense) για το εν λόγω θέμα, μεταξύ άλλων διατυπώθηκε και το απόλυτα (σχετικό) αντεπιχείρημα ότι ούτε λίγο ούτε πολύ οι καλύμνιοι ψαράδες δεν αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής ή μέριμνας, διότι και αυτοί είναι καιροσκόποι που επιζητούν ευνοϊκή μεταχείριση και συναλλαγή με το κράτος – προσοδοθήρες δηλαδή!…
Με αυτά και αυτά διαιωνίζουμε τη μιζέρια του ραγιαδισμού και του ωχαδερφισμού, ενώ βάζουμε τις βάσεις για να υποστούμε πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που υποτίθεται ότι θέλουμε να αποφύγουμε. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε ένα “θερμό επεισόδιο” με ταπεινωτική έκβαση (περιμένετε από τη Ντόρα, το Γιωργάκη και το Μπουχέσα να διαχειριστούν τέτοια κατάσταση;…). Ουχ ήττον, θεωρώ ότι έτσι αλείφουμε βούτυρο στο ψωμί του ακροδεξιού συρφετού για να παγιώσει την επιρροή του και να μπολιάσει στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή τις νοσηρές αξίες του.
Αν δεν αναλάβουν δράση οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις και δεν αρθρώσουν εθνικό λόγο με δυναμισμό και ορθολογισμό-κάτι που κατά τη γνώμη μου θα απογύμνωνε και θα αποδομούσε ταχύτατα κάθε λαϊκιστή εθνοκάπηλο- και αρκούνται σε γενικόλογους αφορισμούς και ικανοποιούνται με τις trendy αντεθνικιστικές σαχλαμαρίτσες των περιοδικών lifestyle και των free press χαβαλοφυλλάδων, τότε πολύ φοβούμαι ότι ο Καρατζαφέρης και ο κάθε Καρατζαφέρης δεν θα αποτελέσουν απλό πυροτέχνημα. Διότι ο μόνος τρόπος για να καταβάλεις έναν αντίπαλο, είναι να τον αντιπαλέψεις και να τον νικήσεις στην έδρα του.
me enstaseis se liga epimerous, sumfwnw me ton sanctuary. poio asteri eipe tous psarades prosodo8hres na ton steiloume kana mhna parame8wrio na uphrethsei ws psaras gia na dei thn gluka
Sanctuary, συμφωνώ μαζί σου ότι το να είμαστε φιλελευθεροι και αντι-σωβινιστές δεν πρέπει να οδηγεί στο να αγνοούμε ότι οι διπλανοί μας οι Τούρκοι σε μεγάλο βαθμό ίσως είναι αυτοί σωβινιστές.
Ωστόσο δεν καταλαβαίνω καθόλου τι προτείνεις. Έχω βαρεθεί να ακούω ότι η Ελλάδα κάνει συνεχώς υποχωρήσεις κτλ. Που κάνουμε υποχωρήσεις; Η τελευταία που ξέρω ήταν αυτή του Καραμανλή σένιορ στην Ζυρίχη. Στην Κύπρο αναμασούμε την ίδια καραμέλα εδώ και 30+ χρόνια, αν και οι ίδιοι οι Κύπριοι ουσιαστικά δεν θέλουν την επανένωση του νησιού με ρεαλιστικούς όρους. Στο Αιγαίο το ίδιο. Στο Πατριαρχείο το ίδιο. Και στα Σκόπια, όπου λάθη χειρισμού έγιναν, ουσιαστικά ανυποχώρητοι είμασταν μέχρι τώρα όταν μάλλον είναι πολύ αργα. Στην Ε.Ε. μπορεί να πει κανείς ότι κάναμε μια υποχώρηση και δεν έχουμε βάλει (ακόμα) βέτο στην Τουρκία αλλά αυτό ήταν προφανώς γιατί μας συνέφερε να κάνει μεταρυθμίσεις η Τουρκία και να γίνει “άνθρωπος”, συν του ότι προτιμούμε να βάλει βέτο κάποιος άλλος όπως η Γαλλία. Εσύ τι ακριβώς προτείνεις δηλαδή; Στα ίμια τι πρότεινες; πόλεμο; Ήταν και αυτό μια λύση – μην φοβάστε να το προτείνετε, αλλά να είστε ειλικρινείς. (Και εσύ Σαρδανάπαλε, που ειρωνευτικες τον πατριωτισμό του Σημίτη, επειδή δεν είναι ελληνάρας ίσως;;)
Και για τον “εθνικό λόγο” που θες να αρθρώσουν οι “προοδευτικές” δυνάμεις, τι ακριβώς θες; Αντιθέτως όλα τα κόμματα μας έχουν φλομώσει στις ελληνικές σημαίες στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τις πατριωτικές κορώνες.
Όσο για το θέμα των ψαράδων κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Καραμανλή είναι μη υπαρκτό: είναι προφανές ότι και οι 2 χώρες φρόντισαν την περίοδο αυτή να μην δοθούν αφορμές όξυνσης, το να μην το αντιλαμβάνεστε αυτό είναι πραγματικά λυπηρό. Τι θέλατε δηλαδή να συναντιθούν οι πρωθυπουργοί και να βριστούμε κατάμουτρα. Σε τι ακριβώς θα βοηθούσε αυτό;
Προσωπικά πιστεύω ότι η ευκαιρία επίλυσης των Ελληνοτουρκικών περνάει μέσα από την Κύπρο. Μέχρι αυτό να επιλυθεί, θα υπάρχει συνεχής friction με την Τουρκία. Επίσης, κάτι πρέπει να γίνει με τα βιβλία ιστορίας και των δύο χωρών, δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να δείχνουμε τους Τούρκους σαν απολίτιστους αιμοσταγείς βάρβαρους (και αυτοί το ίδιο) και μετά να αναρωτιώμαστε γιατί δεν είμαστε φίλοι… Βέβαια εδώ έγινε σχεδόν επανάσταση επειδή το αποσυρθέν νεο βιβλίο ιστορίας δεν περιέγραφε με κάθε λεπτομέρια τους ποταμούς αίματος…
Σχετικά με τον Γ. Μαρίνο και πάλι…
Παρότι οι απόψεις του -πλέον – είναι το αναμάσημα ορισμένων idees fixes που λένε και οι Γάλλοι, σε πολλά σημεία της αρθρογραφίας του αντιμάχεται τις ιδέες του κυρίαρχου Συνασπιστόστροφου ιδεολογικού ρεύματος και σε αυτό θα με βρίσκει σχεδόν σύμφωνο όσο και εάν πολλές φορές η κριτική του μου φαίνεται επιφανειακή, αναχρονιστική και άκομψη (μα το μόνο που μας νοιάζει στις καταλήψεις κε Μαρίνο είναι το αν κάνουν sex τα μειράκια και αν καταναλώνουν τσιγαριλίκια; Μα ΕΚΕΙ είναι το πρόβλημα; Στο κάτω-κάτω η ηλικία ξεπαρθενιάσματος για το 80% των εφήβων -πλέον- είναι τα 16 – 19 έτη. Το τι οδήγησε αυτά τα παιδιά μέσα στα σχολεία, δεν μας απασχολεί;). Αν και σε πολλά σημεία λέει κάποιες αλήθειες με το όνομά τους.
Τώρα όσον αφορά το τι γίνεται εντός των τειχών, έχω ακούσει πολλές αναφορές για πολλά πράγματα και όχι μόνο για τον Κο Μαρίνο αλλά και για άλλους “προοδευτικότερους” εκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους. Γι’ αυτό και ελπίζουμε σε ένα συνολικό ξεσκαρτάρισμα για να τελειώνει κάποια στιγμή αυτό το παραμύθι της δήθεν ανόθευτης “προοδευτικής” ή μη δημοσιογραφίας, ιδίως ως προς το επιχειρηματικό-εργοδοτικό κομμάτι της.
Έχω αρκετό καιρό τώρα που παρακολουθώ τον κ. Μαρίνο στο Βήμα και όσα διαβάζω κάθε άλλο παρά φιλελεύθερα μπορούν να χαρακτηριστούν. Το ότι έχει συνδεθεί το όνομά του με το φιλελευθερισμό είναι μια από τις πολλές παρερμηνείες και στρεβλώσεις που έχουν συνοδεύσει τη λέξη αυτή στην Ελλάδα. Όσο ήταν κι ο Έβερτ φιλελεύθερος, άλλο τόσο είναι κι ο κ. Μαρίνος.
Μπορεί ο ΟΤ να προωθούσε κάποιες απόψεις υπέρ της ελευθερίας της αγοράς, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό γινόταν περισσότερο ως αποτέλεσμα της ανάγκης αντίλογου στις σοσιαλιστικές πρακτικές του ΠΑΣΟΚ, παρά ως αποτέλεσμα της πίστης του υπέρ της ελευθερίας γενικότερα.
Δεν είμαι και τόσο σίγουρος, δεδομένου ότι ο Μαρίνος έχει σαφώς γράψει για την “εγκληματική ελευθερία του λόγου“. Είναι πίστη του λοιπόν ότι κάθε λόγος που δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό πρέπει να λογοκρίνεται.
Ξεχνάμε κάτι: δεν είναι θέμα ανηθικότητας, είναι θέμα και παρανομίας με βάση το νόμο, που είναι νόμος για όλους. Δεν μπορείς να διώξεις εργαζόμενο για τις απόψεις που εκφράζει στην προσωπική του ζωή, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται αρχισυνταξία, η οποία στην Ελλάδα ασκεί και προληπτική λογοκρισία. Στην προκειμένη περίπτωση να θυμίσω ότι το επίμαχο άρθρο είχε γραφτεί σε άλλο περιοδικό από αυτό που ήταν διευθυντής ο Μαρίνος. Σκεφτείτε τώρα το κράξιμο, πέραν της χρηματικής αποζημίωσης ή μη και στην τελική του πλήγματος στην αξιοπιστία ενός “ελεύθερου” δημοσιογραφικού μέσου, που θα υφίστατο ο Οικονομικός Ταχυδρόμος. Αντ’αυτού, ο εργαζόμενος υφίσταται λογοκρισία, ώστε ούτε αυτός να έχει δικαίωμα να εγείρει αξιώσεις, αφού συμφωνεί στην λογοκρισία του και ταυτόχρονα ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν συζητώ καν το θέμα του να έγραφε για τα εθνικά θέματα ο Μίχας στο περιοδικό, αφού επαναλαμβάνω ότι υπάρχει και η αρχισυνταξία, που επιλέγει τι γράφει ποιος και για ποιον. Δεν ξυπνά ένα πρωί ο Μίχας και λέει “ας γράψω για την Μακεδονία” και του λένε προχώρα!
Τιμωρείται κατ’αυτόν τον τρόπο ο εργαζόμενος για τις απόψεις που εξέφρασε αλλού. Να προσθέσω ότι στην προκειμένη περίπτωση κολλάει και η εμφυλιοπολεμική νοοτροπία που χώριζε τον κόσμο σε μιάσματα και εθνικά καθαρούς Έλληνες. Δεν ξέρω πώς η λογική της εθνικής καθαρότητας – υπάρχουν μιάσματα που πρέπει να αποκόπτονται από τον εθνικό κορμό – συμβιβάζεται με τον φιλελευθερισμό, αλλά τέλος πάντων… Πιστεύω επίσης, ότι είναι απαράδεκτο ο αρχισυντάκτης ενός μέσου ενημέρωσης να λειτουργεί ως το μακρύ χέρι της κυβέρνησης. Σκεφτείτε τώρα οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, ου μην και στις ΗΠΑ, ένα μέσο ενημέρωσης να λογοκρίνει εργαζόμενό της, μετά από απαίτηση της κυβέρνησης ή ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Το κράξιμο που θα έτρωγε από τα άλλα μέσα και η κατακόρυφη μείωση της αξιοπιστίας του θα είχε σοβαρές επιπτώσεις για τον μέσο αυτό. Ναι, οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα κανάλια και τα ραδιόφωνα είναι επιχειρήσεις. Για να λειτουργήσουν ως μέσα ενημέρωσης λειτουργούν με την βάση της καλής πίστης, ότι δηλαδή δεν εξυπηρετούν επιχειρηματικά ή άλλα συμφέροντα. Σε άλλες αναπτυγμένες χώρες, πλην Ιταλίας, είναι επιχειρήσεις που συνήθως δεν τις έχουν επιχειρηματίες που έχουν άλλες δραστηριότητες σε χώρους που άπτονται του δημοσίου χρήματος, και τις διατηρούν, έστω και με παθητικό, για να πιέζουν με αυτόν τον τρόπο την κυβέρνηση να κάνει παραχωρήσεις αλλού. Οι κυβερνήσεις από την άλλη στην Ελλάδα επιτρέπουν στα μέσα/προβληματικές επιχειρήσεις να λειτουργούν με άδηλους πόρους εσαεί, αφού λειτουργεί η λογική της συναλλαγής. Σύμπτωμα της νοοτροπίας αυτής στην δημοσιογραφία είναι το τωρινό φαινόμενο με τα αλληλοκαρφώματα δημοσιογράφων για το ποιος εξυπηρετεί ποιο συμφέρον και ποιος πουλάει ποια εκδούλευση στην κυβέρνηση, ωσάν η στράτευση να είναι το μέτρο της δημοσιογραφίας. Το γεγονός ότι το αφεντικό ενός μέσου ενημέρωσης μπορεί να ασκεί τέτοιου είδους λογοκρισία, υποδεικνύει ακριβώς αυτό: ότι δηλαδή δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά στην ενημέρωση στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό πολλές φορές μάλιστα έχουν γίνει προσπάθειες να καμφθεί η ανεξαρτησία του μέσου από την ιδιοκτησία, πρώτα και κύρια αντιδρά η αρχισυνταξία, αφού ξέρει ότι οι ιδιοκτήτες έρχονται και παρέρχονται, ενώ το μέσον πρέπει να υπάρξει και με τον επόμενο ιδιοκτήτη – αυτή είναι η ιδιομορφία και του χώρου, όπου η παράδοση παίζει μεγάλο ρόλο στην αξιοπιστία του μέσου. Σκεφτείτε τώρα τον Μαρίνο, αν πιστέψουμε ότι κόπτεται για την αξιοπιστία του μέσου του και ότι ο κύριος Μίχας ψεύδεται, να προασπίζεται τα συμφέροντα του μέσου απέναντι στον λογοκριτή-ιδιοκτήτη! Αν μου επιτρέπεται να γίνω και λίγο κακός, ο Οικονομικός Ταχυδρόμος λίγο μετά έκλεισε. Είναι περιττό να πω ότι στην Ελλάδα απουσιάζει η ερευνητική δημοσιογραφία που υπάρχει στο εξωτερικό και τα μέσα ενημέρωσης έχουν ομοιομορφία στις απόψεις και στην νοοτροπία; Όσον αφορά στο πού απευθύνεται ένα μέσο, να πω ότι αν ήθελα να διαβάζω προπαγάνδα θα διάβαζα τον Ριζοσπάστη. Τουλάχιστον αυτός έχει το θάρρος να γράφει πάνω “όργανο της κεντρικής επιτροπής του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος”. Ας κοτσάρει λοιπόν και ο Μαρίνος πάνω από τα άρθρα του “όργανο της καθαρότητας του εθνικού κορμού της Ελλάδας” ή κάτι τέτοιο για να είναι συνεπής με τον εαυτό του και τους αναγνώστες του. Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος είναι συνεπής: πουθενά και ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, δηλαδή συντηρητικός, βαθύτατα αντιφιλελεύθερος.
Τα υπόλοιπα συκοφαντούν την ελεύθερη αγορά, αφού θεωρούν ότι η ελεύθερη αγορά δεν διασφαλίζει τον ελεύθερο λόγο και τον πλουραλισμό των απόψεων, ενώ η συμμετρία στην πληροφόρηση, η διασφάλιση της επιχειρηματικής πίστης μεταξύ κοινού/καταναλωτών ενημέρωσης και επιχειρηματιών και ο ανταγωνισμός στην αξιοπιστία μεταξύ επιχειρηματιών εξασφαλίζει ακριβώς αυτό, όπως και βλέπουμε να γίνεται στο εξωτερικό, έστω και όχι τέλεια. Επίσης η δικαιολόγηση αυτής της θέσης είναι και μια αποδοχή του ότι ποτέ στην Ελλάδα δεν θα συναντήσουμε μέσο ενημέρωσης που να πηγαίνει αντίθετα στην κυβέρνηση, όπως είχαμε για παράδειγμα το ανεξάρτητο CNN στο ξεκίνημά του, που έβγαζε πληροφορίες που η κυβέρνήσή του δεν ήθελε να βγάλει ή το Al Jazeera αντίστοιχα τώρα. Όταν λ.χ. οι ΗΠΑ διεξήγαγαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τα εγκλήματα των Αμερικανών στο Σεμπεργκάν βγήκαν από έναν freelance Γερμανό δημοσιογράφο και δημοσιεύτηκαν στο Newsweek. Το περιοδικό δεν κοίταξε το “εθνικό όφελος”, αλλά ταυτόχρονα οι αναγνώστες του είχαν την ωριμότητα να μην ζητήσουν να διαγραφούν από τα δημοσιογραφικά δίπτυχα οι συντάκτες του άρθρου, είτε τους άρεσε, είτε όχι.
Και στο εξωτερικό τα μέσα έχουν γραμμή, συντηρητική ή προοδευτική. Αλλά υπάρχουν κανόνες στο παιχνίδι και τα μέσα δεν είναι εργαλεία προπαγάνδας. Υπάρχουν και κάποιοι από εμάς που δεν θέλουν να ζουν σε εθνικά καθαρές σοβιετίες. Οι Έλληνες έζησαν σε τέτοια κατάσταση μετεμφυλιοπολεμικά. Απέρριψαν διαρρήσδην τέτοια προοπτική. Δυστυχώς δεν εμπέδωσαν και την σημασία της ελεύθερης ενημέρωσης, όπως φαίνεται από τα χάλια των μέσων ενημέρωσης/βαποριών επιχειρηματικών/πολιτικών συμφερόντων. Ελπίζω ότι η τελευταία κρίση με το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, σε συνδυασμό με την άνοδο εναλλακτικών μορφών ενημέρωσης στο διαδίκτυο θα αλλάξουν κάπως την κατάσταση.
Alkh
einai kourastiko na 8ewroume ta panta sthn politikh upoxwrhseis h polemos, auth analush paidikou epipedou.
sugkekrimena, den kanw dikh pro8esewn gia ton shmith, alla opws kai na to kanoume uphrkse anapotelesmatikotatos. anagnwrise zwtika symferonta ths tourkias sto aigaio me thn madrith, anagnwrisre aorista edafikes diafores sto elsinki. egrapse gia thn gewpolitikh anaba8mish ths tourkias me orous strathgikou determinismou. sta imia ta ekane 8alassa, ebgale ton stolo gia na ton mazepsei sthn sunexeia akurwnontas ka8e apotreptikh aksiopistia pou eixame. den lew oti eprepe na kanei polemo, alla den mplofareis me to na bgazeis eksw to stolo. kai kuriotero den bgaineis dhmosia na euxaristeis tous amerikanous, eksagriwnontas thn koinh gnwmh.
gia to kosufopedio opou kammia antidrash den akousthke apo merous mas, enw htan kai einai enantion twn sumferontwn mas h aneksarthtopoihsh tou pou na to xrewsw? oxi pws kai o karamanlhs 8a ekane diaforetika, alla perasan oi epoxes pou uphrxan diapragmateutes me kuros kai gnwseis. xamos exei ginei sto diplwmatiko swma oti pleon o ka8e up.eks anti na sumbouleuetai tous diplwmates, fernei enan esmo filwn kai sumboulwn gia na kanoun e8nikh politikh.
sto patriarxeio re alkh pou to la8os mas, emeis katapatoume thn periousia tou h oi tourkoi?
sthn kupro nomizeis oti mia sobarh xwra 8a dexotan ena sxedio to opoio afhne thn diakubenrhsh mias xwras se ena swma ksenwn dikastwn? giati arnountai epimona mia lush elbetikou tupou sunomospondias oi tourkoi?o gioul den elege se kapoies stigmes oti to kupriako exei lhksei? den lew oti den exoume eu8unes, alla eleos me auth thn ana8ewritkh anagnwsh ths ellhnikhs istorias oti emeis ftaime.
ta skopia pou akribws upoxwrhsan? emeis apo thn stash tou den dexomaste to onoma makedonia kai ta paragwga tou phgame sthn endiamesh sumfwnia. ekeinoi pou phgan akribws?
Οσο συμφωνώ με την πλειοψηφία των άρθρων του Κ. Μίχα άλλο τόσο (και ίσως περισσότερο) αναγνωρίζω την βαρύτητα και την σοβαρότητα του παλιού καλού Ο.Τ. στα ελληνικά δρώμενα τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο Κ. Μαρίνος ήταν ουσιαστικά ένα από τα ελάχιστα σημεία αναφοράς οικονομικού φιλελευθερισμού και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας για πολλά χρόνια. Ιδίως στο περιβάλλον που σχηματίστηκαν και λειτουργούν ακόμα τα ελληνικά δημοσιογραφικά σοβιέτ (χωρίς αυτό να αποκλείει τους κρατικοδίαιτους της ΝΔ). Νομίζα οτι η φυσική βάση των Φιλελευθέρων θα ήταν κυρίως όλοι όσοι ανδρώθηκαν με Ο.Τ και Τεχνικές Εκδόσεις. Δεδομένου του μεγέθους της – κατα κανόνα αθόρυβης – βάσης αυτής, συνεχίζω να μην κατανοώ πρακτικές όπως η παρούσα επίθεση. Ισως γιατί η βάση αυτή την ψήφισε ΦΣ στις προηγούμενες εκλογές. Και προεξοφλώντας πλέον και τις επόμενες.
Το μένος του Κ. Μιχα είναι επιεικώς απαράδεκτο. Το οτι δεν βασίζεται πάνω σε μια καταγεγραμένη διάσταση απόψεων αλλά αρχίζει και τελειώνει με μια απροκάλυπτη προσωπική επίθεση με ξάφνιασε. Σαφώς και είναι σε πλήρη αρμονία με τις σημερινές δημοσιογραφικές πρακτικές. Αλλα το να διάβαζα άρθρο του Κ. Μιχα με βασικό θέμα “την εκτίμηση κάποιων στο πρόσωπο του Κ. Μαρίνου” ειλικρινά δεν το περίμενα.
“Ισως γιατί η βάση αυτή ΔΕΝ ψήφισε ΦΣ στις προηγούμενες εκλογές.”
Σαρδανάπαλε, η κοινή γνώμη επιβράβευσε το Σημίτη για τα Ίμια με τον πιο σαφή τρόπο. Ένα χρόνο μετά, και με τα Ίμια κύριο, αν όχι μοναδικό, θέμα της αντιπολίτευσης εναντίον του, τον εξέλεξε πανηγυρικά. Και τον επανεξέλεξε μετά από 3 χρόνια.
dog dustuxws auth einai h alh8eia pou les. edw na mou peis ton andrea tou mea culpa ksanaebgale prw8upourgo. blepeis tote o kosmos pshnotan poio kalo xarti 8a kanei limit up
Θα συμφωνήσω (πάνω-κάτω) με το σχόλιο 24. Ο επί Μαρίνου Ο.Τ. ήταν (ή έστω φάνταζε ως) όαση μέσα στο θλιβερό, κρατικό μηντιακό τοπίο της δεκαετίας του ’80. Για μένα -και υποθέτω και για άλλους- ο ΟΤ ήταν αυτός που με έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με, κάποιες, φιλελεύθερες απόψεις, στον τομέα της οικονομίας και της οργάνωσης του κράτους. Έτσι, ενάντια ίσως και στη θέληση του εκδότη του, λειτούργησε ως προθάλαμος για τη διάδοση των φιλελεύθερων απόψεων εν γένει.
Η αρθρογραφία / δημόσια παρουσία του κ. Μαρίνου τα τελευταία χρόνια δε με βρίσκει σύμφωνο και της αναγνωρίζω κι εγώ τα ελλατώματα που επεσήμαναν και άλλοι σχολιαστές. Το αρχικό σχόλιο πιθανώς να έχει κάποια… ιστορική, βιογραφική αξία αλλά δεν βλέπω κάποια άλλη χρησιμότητα.
Πολλοί συνομιλητές μιλούν με έναν αέρα νοσταλγίας για το τι έγραφε τότε ο Μαρίνος. Το κύριο επιχείρημα δε είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο τότε. I beg to differ, και πρώτα πρώτα γιατί εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Είναι σαφές ότι βλέποντας το τι γράφει σήμερα ο Μαρίνος, τώρα που υπάρχει το internet, πολλοί περισσότεροι Έλληνες έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό, οι περισσότεροι ξέρουν αγγλικά και διαβάζουν ξένα περιοδικά δεν είναι ούτε για αστείο φιλελεύθερος, μάλλον συντηρητικός του κερατά είναι. Ήταν ένας από αυτούς του μεταπράττες που έφερναν ό,τι θεωρούσαν bon pour l’horient στα καθ’ημάς. Υποθέτω ότι είναι στο πνεύμα που πολλοί άνθρωποι νοσταλγούν τον “μικρό ήρωα”, το ότι δεν υπήρχαν σουπερμάρκετ και έπρεπε να πηγαίνουν στον μπακάλη, το ότι δεν υπήρχε ύδρευση και έπρεπε να πηγαίνουν στην βρύση του χωριού κ.ο.κ. Σήμερα όμως έχουμε επιλογή. Και ακόμα ξέρουμε ότι ο Μαρίνος ότι έγραφε δεν το έγραφε γιατί ήταν ιδεολόγος της ελευθερίας, αφού και το να υποστηρίζεις τις ιδιωτικοποιήσεις έτσι γενικά δεν σε κάνει φιλελεύθερο. Όλοι οι Έλληνες αν τους ρωτήσεις δεν θέλουν να πληρώνουν δεκάρα στο κράτος, να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι επιχειρήσεις του κράτους να περάσουν με προνομιακούς-μονοπωλιακούς όρους στα χέρια τους. Έτσι δεν είσαι φιλελεύθερος αν ας πούμε ζητάς το 1993 να ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΤΕ, όταν δεν υπάρχουν ανταγωνιστές, ούτε ελεύθερη αγορά, οπότε ουσιαστικά περνά ένα μονοπώλιο από τα χέρια του κράτους στα χέρια του κομματικού εκλεκτού του κράτους! Αυτό που έχω να προτείνω είναι να σκοτώσει ο καθένας τα είδωλά του, αφού τα είδωλα μόνο να σε απογοητεύουν μπορούν. Και επίσης να πω ότι η προσωπική νοσταλγία του καθενός δεν δεσμεύει κανέναν άλλο από αυτόν που την αισθάνεται! Έχει σκεφτεί κανείς ότι ίσως αυτοί οι άνθρωποι συκοφάντησαν τον φιλελευθερισμό στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας ένα παραμορφωμένο είδωλό του, ως ένας ακόμα στύλο του συντηρητισμού; Πόσο πιο θετικά θα αντιμετωπιζόταν σήμερα, ας πούμε, η έννοια του φιλελευθερισμού στα μυαλά του κόσμου, αν δεν είχε προηγηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η χειρότερη κυβέρνηση, πλην της τωρινής της μεταπολίτευσης; Πώς θα ήταν τα πράγματα, αν ο πολύ πιο φιλελεύθερος στην πράξη, αν και σοσιαλιστής μόνο στο γράμμα, Σημίτης μπορούσε να αποδώσει τα εύσημα της ιδεολογίας που οδήγησε την Ελλάδα ένα βήμα περισσότερο μπροστά, με όσα πολύ σοβαρά προβλήματα δημιούργησε και αυτή η διακυβέρνηση; Ήταν δυστύχημα ότι όταν η Ελλάδα έπρεπε να κάνει το βήμα μετά τη δεκαετία του ’80 σε μια πιο σύγχρονη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα στο υψηλότερο επίπεδο αντιπροσωπευόταν από οπαδούς της σχολής “φιλελευθερισμός bon pour l’horient”, όπως ο Μαρίνος. Έτσι ταυτίστηκε με τον συντηρητισμό, και τα ανελεύθερα μετεμφυλιοπολεμικά καθεστώτα, κάτι τελείως ατυχές, αφού η μετάβαση σε μια δημοκρατική, πλουραλιστική δημοκρατία στην Ελλάδα δεν είχε γίνει νωρίτερα από το 1984-χρονιά που ακόμα σε καλούσαν στο τμήμα αν διάβαζες λάθος εφημερίδα! Αν ο Μαρίνος ήταν ελεικρινής φίλος της ελευθερίας, τότε θα αγωνιζόταν για την ελευθερία. Αντίθετα πίστευε ότι ένα αυταρχικό καθεστώς, εφόσον γίνουν ιδιωτικοποιήσεις είναι καλό. Αστοχία πολιτική: μπορεί ένα ανελεύθερο καθεστώς μέσω της μεταρρύθμισης της αγοράς τελικά να οδηγήσει σε περισσότερη ελευθερία. Όταν η πλειοψηφία του κόσμου όμως ζητούσε περισσότερη ελευθερία και απαλλαγή από τα τζάκια που κυβερνούσαν την Ελλάδα τότε, μόνο ζημιά κάνεις στην ιδέα, έστω την παραμορφωμένη εκδοχή αυτής, που υποτίθεται ότι υποστηρίζεις.
Όταν ο νάνος (Μίχας) τα βάζει με το γίγαντα (Μαρίνο).
Η πρόκληση είναι κι αυτός ένας τρόπος να τραβήξεις την προσοχή, όταν δεν έχεις τίποτε άλλο να πεις. Και μόνο η προσωπική επίθεση, χωρίς να εξετάσω το βάσιμο ή όχι της “καταγγελίας”, μου αρκεί για να βγάλω συμπεράσματα για την προσωπική εμπάθεια που διακατέχει το συγγραφέα του παρόντος.
Στο χωριό μου ο λαός το λέει σύντομα και περιεκτικά: ο άδειος ντενεκές κάνει τη φασαρία, όχι ο γεμάτος. Κι ο αρθρογράφος παραείναι “άδειος”.
Το είδαμε κι αυτό…
poia htan h la8os efhmerida to 1984? h avrianh?
Θα ήθελα να επισημάνω ένα ακόμα στοιχείο που με εντυπωσιάζει. Το ότι ο Κ. Μίχας ήταν υπό διωγμό στον Ο.Τ που λείπει σε όλους μας, αλλά προφανώς δεν έχει κανένα πρόβλημα στην σημερινή ελευθεροτυπία που αηδιάζει όλους μας.
Κ. Μίχα βοηθήστε μας…
Να προσθέσω κι εγώ κάτι ψιλοάσχετο ! Το 1987 άκουσα ο ίδιος τον Μαρίνο σε τηλεοπτική εκπομπή να κατακεραυνώνει κάποιον σαν αγράμματο επειδή χρησιμοποίησε τη λέξη ” ιστόγραμμα “. Αυτό θα μου μείνει αξέχαστο για όλη μου τη ζωή. Ο βαθμός εμπάθειας και ημιμάθειας του Μαρίνου μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτόν του Σωμερίτη.
Ενα συντομο σχολιο σε δυο παρεμβασεις:
1)Γιατι τωρα η “αποκαλυψη” για τον κ.Μαρινο;Καθως πλησιαζω σταδιακα την δυση της δημοσιογραφικης μου πορειας νομιζω οτι οφειλω να αποκαλυψω ορισμενες στιγμες που εζησα και που θεωρω οτι σημαδευουν ανεξιτηλα την λειτουργια των θεσμων σε αυτη την χωρα.Θα ακολουθησουν και αλλες .
2)Ειναι ενδιαφερον οτι σε ολες τις ελληνικες “φιλελευθερες” εφημεριδες που εργαστικα (Βημα,Καθημερινη και ΟΤ) αντιμετωπιζα σταθερα προβληματα λογοκρισιας,περιορισμων κλπ. Αντιθετα στις εφημεριδες που δεν αντιμετωπισα ποτε τεtοια προβληματα ηταν στην Ελευθεροτυπια ,στο Κερδος και στην Wall Street Journal- και παλαιoτερα στην (αριστερη)Δανικη Information καθως και στην Αυγη (οπου αρθογραφουσα για ενα συντομο διαστημα).Δεν γνωριζω αν μπορει να βγαλει κανεις κανενα γενικοτερο συμπερασμα.
Προς τον κ. Μίχα
Προφανώς τα συγκεκριμένα έντυπα της “σοβαρής”, “ρεαλιστικής” και “πολυθεματικής” πολιτικής ανάλυσης όπως η Ελευθεροτυπία (!!) και η Αυγή (!!!), στα οποία έννοιες σαν τον φιλελευθερισμό, την ανοικτή οικονομία, τη μείωση του κράτους κοκ αντιμετωπίζονται περίπου όπως η διακίνηση ναρκωτικών, εκτίμησαν τις απόψεις σας και τις δημοσιοποίησαν με χαρά στη προσπάθεια τους να ξεκολλήσουν απο την οπισθοδρομική προπαγάνδα τους. Βέβαια αυτή η προσπάθεια δεν φαίνεται να πετυχαίνει προς το παρόν, αλλά ποιος ξέρει; Όλη η “προοδευτική” Ελλάδα περιμένει πως και πως τη στιγμή που η “Ε” θα καλεί τη κυβέρνηση να ιδιωτικοποιήσει και το τελευταίο λιμάνι και η “Α” να καλεί τη γενιά των 700 ευρώ και τους bloggers σε διαδήλωση υπερ του αρθρου 16 και των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Ως σκεπτόμενος αναγνωστης τωρα να σας επισημάνω, πως το να υπάρχει μια αντίθετη άποψη (η δική σας) σε ένα έντυπο σφόδρα αντίθετο με αυτά που πρευσβεύετε σε πρώτη ανάλυση δείχνει την “ελευθεριότητα” του εντύπου, σε μια πιο ενδελεχή ανάλυση μάλλον χρησιμεύει ως άλλοθι και “ξεκάρφωμα” δημοσιογραφικό για τις μονομερείς και πολλές φορές εμπαθείς απόψεις που δημοσιεύει. Ως παράδειγμα παίρνω το πολύ εύστοχο άρθρο σας μετα τις εκλογές του 2007 περι αριστερης στροφής, και της “γραμμής” που υποστήριζε η εφημεριδα.
Οσον αφορά το προσωπικό της υπόθεσης που δημοσιεύετε να επισημάνω, με κάθε σεβασμό, πως οι προσωπικοί διάλογοι – διαφωνίες – συγκρούσεις εκτός το οτι δεν αποδεικνύονται γιατι παντα υπάρχει η άλλη πλευρά, εγείρουν υποψίες εμπάθειας και αντεκδίκησης μιας και ο κ. Μαρίνος είναι πολυ γνωστός και οι απόψεις και η γενικότερη στάση του δημοσιεύονται και κρίνονται συνεχώς επι χρόνια, αρα οι προσωπικές διαφορές δε νομίζω οτι προσθέτουν τίποτα παραπάνω.
Τέλος, εγω στηρίζω, πάντα κριτικά και υπο προϋποθέσεις τα έντυπα που αποδοκιμάζετε εμμέσως και δηλώνω την αποστροφή μου ως αναγνώστη και ακαδημαϊκού πολίτη στην φανατική ξεπερασμένη και επιζήμια προπαγάνδα που δημοσιεύουν τα έντυπα που προβάλετε ως πραγματικά “φιλελεύθερα”.
Βλέπω η ελευθερία της έκφρασης είναι ελαφρώς περιορισμένη…(ξέρουν τι εννοώ οι υπεύθυνοι).
Ας το γράψω αλλιώς λοιπόν: Αν κάποιος πιστεύει ότι ως το 1984 (!!) η Ελλάδα δεν ήταν πλουραλιστική και δημοκρατική χώρα, είναι ηλίθιος ή/και προβοκάτορας. Αν επιπλέον αυτά τα πιστεύουν “στελέχη” της ΦΣ, που ελπίζω δεν είναι έτσι, δεν πρόκειται περί κόμματος, αλλά κώματος.
pou einai o Marinos na grapsei gia tin simerini poreia ton nazi poy evgainan apo tis grames tis astynomias gia na maxairosoun kai na anoiksoyn kefalia gamo toys dimokrates grafei gia ta spasimata ton anarxikon kata keroys gia ta maxairomata apo nazi pou den syllamvanei i astynomia kanei tin kota etsi einai oloi oi akrodeksioi eine dimokrates mexri ekei poy den ponaei toys idious gamo toys fileleftherous gamo toys dimokrates nomos einai to dikio tis xrysis avgis na maxaironei
Νομίζω είναι σημαντικό αυτό που θίγει ο φίλος από πάνω και εδώ ξεχωρίζει ο φιλελεύθερος από τον δεξιό που πιθηκίζει το όνομα του φιλελευθερισμού. Στην Ελλάδα δεν αποδίδονται punitive damages. Όταν συγκρούονται αναρχικοί με αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας, το ποιος φταίει είναι αδιάφορο: μερικές φορές μπορεί να είναι και προφανές, όπως σήμερα που η αστυνομία βοηθούσε ακροδεξιούς να επιτεθούν σε διαδηλωτές ενάντια στα μεταλλαγμένα στην Κλαυθμώνος, δηλαδή μακριά από το σημείο της αντιδιαδήλωσης των αριστερών και δεν τους συνελάμβανε με το που κατάφευγαν ανάμεσά στους αστυνομικούς παρά το κατάφωρα άδικο της πράξης τους – όπως μαχαιρώματα.
Και προφανής να είναι η αιτία και πάλι, το γεγονός ότι η αστυνομία εμπλέκεται στα επεισόδια, σημαίνει ότι συμμετέχει σε αυτά. Σε όλα τα σοβαρά κράτη, όχι στην Ελλάδα, το κράτος θα τιμωρηθεί με αντίστοιχη αποζημίωση που υπερβαίνει την απλή αποζημίωση, θα αποδοθεί δηλαδή punitive damage. Έτσι, αν εγώ είχα ένα μαγαζάκι στην Στουρνάρη και μου το έσπαγαν κάθε τρεις και λίγο, δεν θα ζητούσα λεφτά από τους εμπλεκόμενους αναρχικούς, αφού είναι οικονομικά αφερέγγυοι, αλλά από το εμπλεκόμενο κράτος, ως οικονομικά φερέγγυο. Αυτό είναι ο πραγματικός σεβασμός στην περιουσία.
Αν ήμουν η κυρά-Κατίνα θα φώναζα για το κράτος που δεν με προστατεύει. Αν ήμουν πολίτης μιας χώρας που σέβεται τους κατοίκους της θα ζητούσα τα λεφτά από το κράτος, που ενώ πληρώνω φόρους για να συντηρεί τον διπλό αριθμό αστυνομικών κατά κεφαλήν από την δεύτερη επόμενη χώρα στην Ευρώπη σε αριθμό αστυνομικών, αδυνατεί να με προστατεύσει.
Μια που το θέμα μας είναι ο Μαρίνος και το αν είναι “φιλελεύθερος” μαντέψτε ποια είναι η μόνιμη θέση στα άρθρα του: το κράτος δεν έχει καμιά ευθύνη, φταίνε οι κακοί αναρχικοί. Φυσικά, κορόιδο είναι το κράτος να πληρώνει αποζημιώσεις; Έρχεται ο “φιλελεύθερος” Μαρίνος και μας λέει “Πολύδωρας(ή όποιος άλλος) καλός, μπάχαλα κακά”. Αυτός είναι ο σεβασμός στην ιδιοκτησία του ατόμου! Η ιδιοκτησία είναι καλή μόνο όταν είναι των φίλων του κόμματος, όταν είναι του πολίτη, πάντα φταίνε οι άλλοι. Αυτό αναδεικνύει ανάγλυφα και την ιδεολογική φτώχια και αποτυχία της ελληνικής δεξιάς: οι προτάσεις τους περιορίζονται σε κραυγές περί ηθικής και σεμνότητας και ποτέ σε πράξεις.
Φίλε η ελευθερία της έκφρασής σου εδώ μέσα είναι απεριόριστη. Απόδειξη: γράφεις από κάτω πράγματα που σαφώς εμπίπτουν στις διατάξεις του ποινικού κώδικα και κανείς δεν σου έχει κάνει μήνυση ή σου ζητά να σου πάρει το σπίτι σαν αποζημίωση, όπως πολλές φορές άτομα του χώρου σου έχουν κάνει σε άλλους.
Αν δεν υπήρχε ελευθερία της έκφρασης για σένα, εδώ μέσα, δεν θα μπορούσες ελεύθερα να αποκαλείς τους άλλους ηλίθιους ή προβοκάτορες. Στο κάτω κάτω της γραφής, τι χειρότερο θα έγραφες αν δεν το είχες αναδιατυπώσει, όπως λες; Για τα γεννητικά όργανα των μανάδων μας;
Είναι υγιής έκφραση φιλελευθερισμού να υπάρχουν σχόλια που αμύνονται πολύ αποτελεσματικά την προσφορά του Γ. Μαρίνου και του Οικονομικού Ταχυδρόμου στην οικονομική εκπαίδευση και πρόοδο της χώρας και των επιχειρηματιών.
Πριν τον Ο.Τ επικρατούσε το σκότος και το χάος ως προς τα οικονομικά θέματα εκτός κι αν κάποιος διάβαζε τον ξένο οικονομικό τύπο.
Θα έλεγα ότι πολλά άρθρα του Ο.Τ. ήταν καλύτερα σε ακρίβεια και πληρότητα ακόμη και από αυτά του εξωτερικού.
Ήταν τότε οι εποχές είτε του πληθωριστικού υπερσυντηρητισμού είτε της σοσιαλιστικής οικονομίας καταστροφής ιδιωτικών επιχειρήσεων με άσκοπα ανεξέλεγκτα δάνεια, με συνέπεια το κλεισίματος ή καταστρεπτικής απορρόφησης πρώην υγιών ιδιωτικών επιχειρήσεων!
Ο Ο.Τ και ο Γ. Μαρίνος ήταν πραγματικά μέρος της συνείδησης της πραγματικότητας της Ελληνικής Οικονομίας.
Ο κ. Μίχας ξέρει πολύ καλά την ιστορία του Γ. Μαρίνου, του Ο.Τ., τι οφείλει ο ίδιος και στους δύο, αλλά και μια ολόκληρη γενιά .
Ο κ. Μίχας δείχνει εδώ την κακή πλευρά του χαρακτήρα του και δεν αναφέρομαι στον γραφικό του χαρακτήρα και στην ικανότητα του να γράφει σε ένα επιτυχές υποδαυλιστικό στυλ.
Όπως πολύ σωστά άλλοι σχολιαστές ανέφεραν δεν υπάρχει αντιπατριωτισμός στον υγιή φιλελευθερισμό αλλά και το ότι δεν υπάρχει εκδότης, επιχειρηματίας ή ηγέτης που θα επιτρέψει κάποιον υπάλληλό του να συνεχίζει να βλάπτει τα συμφέροντα της επιχείρησης εκτός κι αν αυτή λέγεται Ελληνικό Δημόσιο.
Ελευθεροτυπία, Οικονομικός Ταχυδρόμος, Αυγή και Wall Street Journal.
Πως μπορεί ένας δημοσιογράφος να εκφράσει την ίδια άποψη σε τόσο διαφορετικά έντυπα.
Υπάρχει ποιο μεγάλη αντίθεση στο περιεχόμενο της μαρξιστικής Ελευθεροτυπίας και Αυγής με αυτό των καπιταλιστικών εντύπων του Ο.Τ. και WSJ?
Θεαματικό το παιχνίδι πιγκ πογκ.
Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω γιατι σταματησε να βγαινει ο ΟΤ.
Ημουν συνδρομητης για πολλα χρονια.Και μπορω να πω οτι μου λειπει η ενεμερωση απο τον ΟΤ.
Οσο για τον ΜΑΡΙΝΟ,,,,,,εχω κρατηση ολα τα τευχη του ΟΤ (καμια 10 αρια χρονια) γιατι ειναι ασεβια να πεταχτει
ενας Μαρινος στα σκουπιδια η για ανακυκλωση.
Ψάχνοντας να βρω πληροφορίες για τον Γιάννη Μαρίνο, βρήκα αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση.
Δεν μου προκάλεσε έκπληξη, αφού η αναδημοσίευση ψευδών ειδήσεων από μέρους του, μου είχε κάνει ήδη πολύ άσχημη εντύπωση. Μιλάω για ένα παλιό του άρθρο στο Βήμα, σχετικά με την Τέχνη, όπου λασπολογεί εναντίων του …Πικάσο (!).