ΟΙ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Ιαν 29th, 2006 | Νικήτας Λιοναράκης| Κατηγορία: Γενικά, Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Όσοι αμφιβάλλουν για το είδος της κρίσης που περνάει η πολιτική στον κόσμο (και στην Ελλάδα) και κυρίως όσοι δεν διακρίνουν μια αναγεννητική αύρα που πνέει υπεράνω των ευρισκόμενων σε καθεστώς σήψης κομμάτων και παραδοσιακών ομάδων, ας προσέξουν κάποιες πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Το ίδιο και όσοι θεωρούν, ότι η κρίση αγγίζει μόνο την «δεξιά» ή την «αριστερά» ή την «κεντροαριστερά» ιδεολογία. Ή ακόμα, ότι οι αναγεννητικές τάσεις μυρίζουν μόνο «δεξιά» ή «αριστερά» ή «κεντροαριστερά». Στην πραγματικότητα οι ίδιες απαρχαιωμένες δομές και αντιλήψεις που κυριαρχούν στη Ν.Δ., επικρατούν και στις ακροαριστερές ομάδες! Και με τις ίδιες, λίγο-πολύ, απόψεις φωτισμένα μυαλά στον Συνασπισμό και στις φιλελεύθερες ομάδες υποστηρίζουν την ανάγκη προσαρμογής στις συνθήκες που αλλάζουν! Και σίγουρα με τα ίδια επιχειρήματα –που επικαλούνται και στο ΛΑΟΣ- οι συντηρητικοί στο ΠΑΣΟΚ, αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις που προωθεί ο Γ. Παπανδρέου!
Ένας ενδιαφέρον χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ένας από τους πλέον δημιουργικούς, βίωσε προσφάτως την σύγκρουση παλαιών και σύγχρονων αντιλήψεων. Ας παρακολουθήσουμε πως εξελίχθηκε η σύγκρουση. Δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο χώρο. Η ίδια ιστορία θα μπορούσε να είχε επαναληφθεί σε όλα τα κόμματα. Με τα ίδια, λίγο-πολύ, επιχειρήματα.
– Τα καλοκαίρια του 2004 και του 2005, έλαβαν χώρα δύο γεγονότα με μεγάλη πολιτική σημασία για την ελληνική εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Α. Το πρώτο ξεκίνησε, παλαιότερα, με την δημιουργία της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για την Τσάπας» (Κώστας Αθανασίου κ.ά). Η ομάδα που ανέλαβε να το υλοποιήσει, πέτυχε δυο μεγάλους στόχους ταυτόχρονα.
– Σε επίπεδο πρακτικής δράσης, έκανε υποδειγματική δουλειά.
– Σε επίπεδο μεθόδων, καινοτόμησε ανοίγοντας σύγχρονους δρόμους για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (στην οποία η «Πρωτοβουλία» θεωρεί ότι ανήκει).
Κατάφερε, λοιπόν, να αναδείξει την υπόθεση των Τσιάπας, να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες, να κινητοποιήσει πολίτες, να στρατεύσει καλλιτέχνες και δημοσιογράφους. Η υπόθεση των Ζαπατίστας βρέθηκε πολλαπλώς στο επίκεντρο της δημοσιότητας, χάρη στην «Πρωτοβουλία». Και ο ρεαλιστικός και χειροπιαστός στόχος, της ανέγερσης ενός σχολείου, έγινε πράξη τον Αύγουστο του 2004. Η κατασκευή έγινε με χρήματα και προσωπική εργασία χιλιάδων Ελλήνων. Σήμερα δε, χωρίς ίχνος υπερβολής, η Ελλάδα, είναι αναγνωρίσιμη, ως χώρα που έμπρακτα στήριξε τον αγώνα των Τσιάπας, χάρη στην «Πρωτοβουλία». Και παραπέρα. Στις επαρχίες των Τσιάπας η Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται λόγω της δράσης της εκεί επίσημης διπλωματικής αποστολής, αλλά μόνο χάρις σε μία ομάδα δημιουργικών ανθρώπων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Εκεί, όμως, που καινοτόμησε και άνοιξε σύγχρονους δρόμους, είναι το πεδίο της πολιτικής.
Κινήθηκε μεταξύ δύο ορίων.
Δεν σχεδίασε μία ακόμα αγαθοεργία.
Ούτε, όμως, επιχείρησε μία συνήθη πολιτική πράξη αλληλεγγύης, ανάλογη της συνήθους πρακτικής της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η πρωτοβουλία ήταν πολιτική, αλλά διαφορετικά πολιτική! Το καινοτόμο της δράσης, αντικατοπτρίζει τις μεταλλαγές και τον εκσυγχρονισμό της σκέψης που συντελέσθηκε και στον χώρο και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τα τελευταία χρόνια.
Ισχυρίζομαι, ότι η «Πρωτοβουλία» ήταν μία υποδειγματική Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) με διεθνή δράση.1 Και με όλα τα χαρακτηριστικά των ΜΚΟ. Η πρώτη που γεννήθηκε στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με διεθνή προσανατολισμό. Η ετέρα εξαίρεση, η επίσης υποδειγματική ΜΚΟ του «χώρου», το Δίκτυο Προσφύγων και Μεταναστών, κινήθηκε στο εσωτερικό.
Η «Πρωτοβουλία» πέτυχε να συνδέσει την ελληνική εξωκοινοβουλευτική αριστερά με τις χιλιάδες χιλιάδων ανάλογες πρωτοβουλίες που συνθέτουν πλέον το διεθνές τοπίο των διεθνών ΜΚΟ και εκφράζουν τον ριζοσπαστισμό του 2006. Κάτι που στο χώρο της επίσημης αριστεράς είχαν επιτύχει προηγουμένως η ΜΚΟ «Καραβάνι Αλληλεγγύης» (πρωτοβουλία Αλ. Αλαβάνου), το «Παρατηρητήριο για την Παγκοσμιοποίηση» (πρωτοβουλία Π. Τριγάζη) και η ΜΚΟ «Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης» (χώρος ΚΚΕ).
Β. Στις αρχές του καλοκαιριού του 2005, η ευχάριστη έκπληξη έδειξε να απειλείται! Στο ιδεολογικά γειτνιάζον με την «Πρωτοβουλία» έντυπο, με τίτλο «Σήματα Καπνού», εκδηλώθηκε έντονη διαφωνία! Και μία έντονη εσωτερική –και όχι μόνο- ιδεολογική μάχη ακολούθησε. Στην ουσία συγκρούστηκε η σύγχρονη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με την απαρχαιωμένη εκδοχή της. Οι ιδέες του χθες, με τις ιδέες του σήμερα.
Υπήρχαν δυο σημεία ρήξης. Αμφότερα μνημεία ενδιαφέροντος.
α. Οι «διαφωνούντες» κατήγγειλαν:2
– Ότι συμφώνησαν, μόνο και μόνο, επειδή το σχολείο θα ήταν «Ζαπατίστικο» (θα διαφωνούσαν, δηλαδή, εαν ήταν κανονικό σχολείο)!
– Ότι η «Πρωτοβουλία» «μείωνε την πολιτική σημασία» που πρέπει να έχει η επαναστατική αλληλεγγύη!
– Ότι είχε δεξιό χαρακτήρα γιατί επέλεξε να συνεχίσει «φτιάχνοντας μία …. Φαρμακαποθήκη ….όταν η υγεία είναι πολιτικά ουδέτερη»!!
– Το κίνημα των ΜΚΟ «κάποιοι μας συγχέουν με τις ανθρωπιστικές ΜΚΟ ή το… trendy κίνημα του Εθελοντισμού»!
– Την διαφορά μεταξύ «πολιτικής αλληλεγγύης και ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι ανθρωπιστικές ΜΚΟ προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες των ανθρώπων, ενώ η έμπρακτη πολιτική αλληλεγγύη προσπαθεί να παράσχει τα μέσα για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Έτσι αν ένα σχολείο χτίζεται για να ικανοποιήσει την ανάγκη για παιδεία, αυτό είναι ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ όταν ένα σχολείο χτίζεται για να μεγαλώσει τους εξεγερμένους του αύριο, που θα συνεχίσουν τον αγώνα τους ώστε να κατοχυρώσουν μεταξύ άλλων μια παιδεία όπως τη θέλουν, τότε είναι πολιτική αλληλεγγύη. Η παροχή όπλων ή χρημάτων για την αγορά τους θα ήταν πολιτική αλληλεγγύη, αντίθετα δεν είναι προγράμματα ύδρευσης, υγείας κ.λπ. Κι αυτό γιατί καλύπτουν τις ίδιες τις ανάγκες των ανθρώπων, η κάλυψη των οποίων σε μόνιμη βάση είναι ακριβώς ένας από τους στόχους του πολιτικού τους αγώνα»!
– Ότι η αλληλεγγύη ευνουχίζει τον αγώνα και διευκολύνει το μεξικάνικο κράτος που τρίβει τα χέρια του, αφού «κάνει τα στραβά μάτια και αφήνει ΜΚΟ και αλληλέγγυους να προσφέρουν εκείνοι τη βασική βοήθεια, εκτονώνοντας τις κοινωνικές πιέσεις και τη συσσωρευμένη κοινωνική πίεση στην Τσιάπας».
β. Η δεύτερη κριτική εμφανίζεται υπογείως! Αφορά τους ίδιους τους … Ζαπατίστας! Γιατί και αυτοί, μετά τις νέες αποφάσεις της ηγεσίας τους, μοιάζουν να … έχουν «ξεπουληθεί»! Ίσως γιατί τόλμησαν να αναζητήσουν την ίδια ριζοσπαστικότητα που κινητοποιεί και τις ΜΚΟ σε όλο τον κόσμο. Και αρνούνται να αναμασούν τσιτάτα και να στρατεύονται στην ένοπλη πάλη. Η καινοτόμα άποψη τους να μην διεκδικήσουν την κεντρική εξουσία, αλλά «να αλλάξουν τους ανθρώπους» (όπως έλεγε ο αρχηγός τους, Μάρκος), επεκτάθηκε και σε καίριες πλευρές της στρατηγικής τους. Και αυτά παραείναι μακριά από τις παραδοσιακές απόψεις της εξωκοινοβουλευτικής –και όχι μόνο- αριστεράς.
Γ. Ο Ιούνιος του 2005, επανέφερε την αισιοδοξία! Το μεν περιοδικό έκλεισε, αλλά οι παραπάνω λογικές δεν πέρασαν και δεν ανέστειλαν την δράση της ίδιας της «Πρωτοβουλίας». Η δημιουργία φαρμακαποθήκης στην Τσιάπα, το έμβλημα των ελλήνων «συμβιβασμένων», συνεχίζει να αποτελεί επιδίωξη και να «ευνουχίζει» την –χαμένη- επαναστατικότητα των ρεφορμιστών πλέον (;) Ζαπατίστας. 3
Η ιδεολογική επίθεση κατά της εξωκοινοβουλευτικής εκδοχής της ανανέωσης, δεν πέτυχε! Και οι φίλοι μου, στον «χώρο», έχουν δίκαιο όταν «μου μπαίνουν»! «Καμία σχέση δεν έχει η σύγχρονη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με τον σταλινισμό και τον κρατισμό εκείνης της εποχής που γνώριζες», μου εξηγεί ο Κώστας Φώλιας!
Και, ευτυχώς, μοιάζει να έχει δίκαιο!
———————————————————–
- Η πρόσφατη ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για κινητοποίηση αλληλεγγύης προς τα θύματα του τυφώνα στην γη των Ζαπατίστας, επιβεβαιώνουν απολύτως την δράση της ως υποδειγματική ΜΚΟ (Εποχή, 13/11/05). [↩]
- Τα εντός εισαγωγικών, προέρχονται όλα από τo ενδιαφέρον σάιτ www.indymedia.gr [↩]
- Παρακολουθώ από κοντά, αλλά και από απόσταση, την υπόθεση της Πρωτοβουλίας για την Τσιάπα. Θυμάμαι δε πολύωρες και ενδιαφέρουσες «συγκρούσεις» με φίλους διπλωμάτες στο Υπ. Εξωτερικών (που βρέθηκα ως Πρόεδρος της «Επιτροπής για τις ΜΚΟ», επί Γ. Παπανδρέου). Η άποψη, ότι η Πρωτοβουλία αποτελεί «υπόδειγμα διεθνούς δράσης μη κυβερνητικής οργάνωσης» ξένιζε και σοκάριζε. Το ίδιο και η άποψη του τότε υπουργού, ότι το Υπ. Εξωτερικών εκφράζει συνολικά την Ελλάδα. Και, ως εκ τούτου, κάθε ΜΚΟ, ανεξάρτητα από πολιτικό χρώμα, παράλληλα με τις άλλες αυτόνομες επιδιώξεις της, ενισχύει και την διεθνή παρουσία της χώρας! [↩]
Αδυνατώ να καταλάβω το λόγο ύπαρξης του παραπάνω άρθρου σε κάποιο χώρο που προφανώς δεν ανήκει στην κομουνιστική αριστερά. Κι αυτό γιατί διαβάζοντάς το μου δίνει την εντύπωση ότι απευθύνεται μόνο σε ακροαριστερούς. Μου θύμισε τις διαφορές και τις αψιμαχίες μεταξύ ΚΚΕ Εσωτερικού και μαρξιστών-Λενινιστών, τους αγώνες του ελληνικού ‘προοδευτικού χώρου’ προς στήριξη των σαντινίστας κλπ. Τι μπορεί να μας ενδιαφέρει αυτή η καθαρά εσωτερική διαμάχη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς; Who cares?
Προσωπικά πιστεύω ότι, όσα περισσότερα προβλήματα έχουν οι κομουνιστικές οργανώσεις (κρατικές και μη, κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές) κι όσο περισσότερο αλληλοφαγώνονται, τόσο το καλύτερο. Να πάρουν τη θέση τους στο μουσείο και να τελειώνουμε.
“Καμία σχέση δεν έχει η σύγχρονη εξωκοινοβουλευτική αριστερά, με τον σταλινισμό και τον κρατισμό εκείνης της εποχής που γνώριζες», μου εξηγεί ο Κώστας Φώλιας!”
Χμμμ διαφωνω. Για την ακριβεια το κοινο τους στοιχειο ειναι οτι τοσο ο σταλινισμός οσο και η συγχρονη εξωκοινοβουλευτικη αριστερα σημερα δεν εχουν καμια σχεση με την πραγματικοτητα…
Επισης το γεγονος οτι η αριστερα περναει κριση κυριε Λιοναρακη δε σημαινει οτι ολοκληρη η πολιτικη εχει μπει σε κριση. υπαρχουν νεες δυναμεις στο χωρο σε πορεια ανοδου,δυναμεις ικανες να αλλαξουν το πολιτικο σκηνικο. Η κομμουνιστικη αριστερα για μια ακομα φορα θα παιξει το ρολο του νεολουδιτη γκρινιαρη ουραγου.
Αν επισκεφτεί κανείς και το website της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για την Τσάπας» στην οποία μας στέλνει ο κ. Λιοναράκης, θα διαβάσει τα παρακάτω προσβλητικά στην αρχική τους σελίδα:
Θρασύτατοι οι κύριοι/ες της πρωτοβουλίας. Μόλις λίγες μέρες μετά την ψήφιση του μνημονίου για την καταδίκη των εγκλημάτων των κομουνιστικών καθεστώτων, μας καλούνε να συζητήσουμε την επιτυχία ή όχι μιας οργάνωσης που στόχο έχει τη στήριξη των κομουνιστών του Μάρκος. Κανείς όμως στην Ελλάδα δεν τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, μπας και τον χαρακτηρίσουνε Δεξιό οι κομουνιστές και οι σύντροφοί τους. But we’re not on their planet, are we?
Οι κάτοικοι του Μεξικού, μπορεί να έχουν αρκετά προβλήματα και να ζουν την αδικία στο πετσί τους (κάποιοι από αυτούς). Αυτό που θέλουνε όμως οι Ζαπατίστας είναι να επιβάλουνε στους Μεξικανούς την αθλιότητα του κομουνισμού, που έναν αιώνα σχεδόν προσπαθούσανε οι λαοί της Αν. Ευρώπης να πετάξουν από πάνω τους. Κι όσοι προσφέρουν βοήθεια στον αντάρτικο στρατό του Μάρκος, δε μπορούνε να είναι τίποτε άλλο παρά ηθικά συνένοχοι. (Αν διαβάσετε το site τους, δε χτίζουνε απλά ένα σχολείο για τα παιδιά της περιοχής – στηρίζουνε ανοιχτά τον αγώνα των Ζαπατίστας)
Άκου να δεις! «Ενάντια στη διεθνή του τρόμου, που αντιπροσωπεύει ο νεοφιλελευθερισμός, να υψώσουμε τη διεθνή της ελπίδας.» Εγώ ανήκω (ως φίλος του νεοφιλελευθερισμού) στη διεθνή του τρόμου, και αυτοί με τα όπλα στη διεθνή της ελπίδας. Πενήντα χρόνια μας πουλάνε το ίδιο παραμύθι. Παίρνουν τα όπλα, δήθεν ως προστάτες των φτωχών και των αδυνάτων, και σφάζουν όποιον βρεθεί μπροστά στο δρόμο τους για την εξουσία. Κι όταν στρογγυλοκαθίσουνε στους θρόνους τους, τότε αρχίζει η πραγματική κόλαση. No thanks!
Αυτοί μπορούνε να αποκαλούνε την ιδεολογία μου συντηρητική, φασιστική, δολοφονική και ότι άλλο θέλουν, αλλά όταν μιλήσουμε για τα εγκλήματα των φίλων τους (και των διανοούμενων που τους στήριζαν και τους στηρίζουν), τότε ξαφνικά δε μπορείς να καταδικάζεις ιδεολογίες. Τότε οι προθέσεις ήταν αγνές και οι ιδέες δίκαιες, και μόνο κάποια λάθη οδήγησαν σε λάθος δρόμο. Ε, όχι λοιπόν. Ούτε οι προθέσεις τους είναι αγνές, ούτε οι ιδέες τους δίκαιες.
Δε μου κάνει βέβαια εντύπωση που τα βάζουν συνεχώς με το φιλελευθερισμό. Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός αυτών των πολιτικών bullies είναι όντως η ελευθερία και ο φιλελευθερισμός. Τους είδατε να τα βάζουν με τους συντηρητικούς, τους εθνικιστές, τους ‘του μεσαίου χώρου’ κλπ; Όχι, μ’ αυτούς τα πάνε καλά. Αυτό που τους ενοχλεί είναι το ελεύθερο πνεύμα, το άτομο, εγώ. Ε, λοιπόν κι εμένα μ’ ενοχλεί το σινάφι τους.
ΥΓ συγχωρείστε μου το οξύ ύφος και τη μερική συναισθηματική φόρτιση, αλλά κάπου πρέπει να μπει τέλος σ’ αυτή την υποκρισία.
Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα που λέει ο Γιώργος.
Και εγώ θα συμφωνήσω γενικώς με όσα λέει ο Γιώργος περί ιδεολογίας, με την εξαίρεση της φράσης περί εισαγωγής της αριστεράς στο μουσείο. Η αριστερά, όπως και η παραδοσιακή δεξιά, δεν θα μπει στο μουσείο εαν και αφου επιδιώξει και πετύχει τις απαραίτητες ιδεολογικές και πρακτικές αλλαγές που οι συνθήκες επιβάλλουν. Οι ιδεολογικές αλλαγές είναι οι πιο δύσκολες αλλά τα μηνύματα από τους αριστερούς χώρους στο εξωτερικό δείχνουν ότι κάτι τέτοιο συντελείται. Αυτό που είναι πιο εύκολο, αλλά επίσης σημαντικό, είναι οι πρακτικές αλλαγές και αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει στην αριστερά στην χώρα μας, όπως μας ενημερώνει και το άρθρο του Λιονταράκη.
Δεν μου αρέσει η νοοτροπία που θέλει ίσως να φαίνεται μοντερνιστική και κυρρήτει ότι το τάδε ή το παρ’άλλο θα “μπει σε μουσείο” και ότι θα αντικατασταθεί από κάτι νέο και ελπιδοφόρο. Μου θυμίζει όσους λέγαν ή λένε ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει υπό το βάρος της ιστορίας. Η αριστερά λοιπόν δεν είναι απλά μια ιδεολογία, είναι και ένα σώμα ανθρώπων με δράση που θα συνεχίζει να κάνει τον αριστερισμό επίκαιρο αλλάζοντας κατάλληλα το μήνυμα. Όπως και η εξοκοινοβουλευτική αριστερά βρίσκεται σε μια διαδικασία εισόδου σε μια καινούρια αγορά (των ΜΚΟ) έτσι και ο φιλελεύθερος χώρος πρέπει να επιλέξει ή να εισέλθει και αυτός σε αυτή την αγορά “εθελοντών” που δραστηριοποιούνται αυτοί οι νέοι αριστεροί ή πρέπει να επιλέξει μια δράση που θα συνυπάρχει με αυτή των αριστερών. Οι αριστεροί δεν πρόκειται να εκλείψουν σύντομα, πρέπει οι φιλελεύθεροι είτε να ανταγωνιστούμε μαζί τους στον χώρο των ΜΚΟ όπως γίνεται στον χώρο της πολιτικής ή απλά να δεχτούμε ότι ο χώρος αυτός θα τους ανήκει.
Πολύ αντικομμουνιστικό μένος έπεσε. Αυτές οι πρακτικές είναι αυτό που καυτηριάζει το άρθρο του Νικήτα. Δεν είπε κανείς ¨δώστε όπλα και πυρομαχικά στους Τσιάπας να σφάξουν τη μπουρζουαζία” ,και οι Τσιάπας έχουν δικαίωμα στην ανθρωπιστική βοήθεια όπως όλοι. Τώρα αν τα χρήματα τα καπηλεύονται κάποιοι για να αγοράσουν όπλα αυτό οφείλεται στη διαφθροά τη δική τους και όχι στους Έλληνες αριστερούς.
Αυτό που είναι άσχημο είναι να πολιτικοποιούνται αυτά τα θέματα. Γιατί δηλαδή η Πρωτοβουλία αισθάνεται αλληλεγγύη με τους Τσιάπας και όχι με τους φτωχούς της Αφρικής; Γιατί η Πρωτοβουλία να φέρει καν πολιτικό υπόβαθρο; Πρόκειται για μια ΜΚΟ που θέλει να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους που υποφέρουν λόγω των πολιτικών τους επιλογών ή για μια ΜΚΟ που θέλει να βοηθήσει όσους φτωχούς ασπάζονται τον αριστερισμό; Ρητορικό το ερώτημα.
Όσο για το αν η αριστερά θα μπει στο μουσείο, αν αριστερά είναι οι αρτηριοσκληρωτικές απόψεις του ΚΚΕ και ακόμη πιο αναχρονιστικές τακτικές ,(βλ. πορεία για το μνημόνιο του Στρασβούργου) ,αυτές είναι ήδη στο μουσείο και μάλιστα δεν πάει και κανείς να τις δει.
Απόψεις σαν αυτές που καυτηριάζει ο Νικήτας και σαν αυτές του κυρίου “Αντικομμουνιστικό μνημόνιο” δεν μπορούν καν να πλησιάσουν στις ανάγκες και τους προβληματισμούς του σύγχρονου ανθρώπου για αυτό και η ίδια η κοινωνία τους έχει βάλει στο μουσείο. Απλά αυτοί έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο αγώνας συνεχίζεται και κάποτε θα δικαιωθεί…..
Κατ’ αρχήν, να ζητήσω άλλη μια φορά συγνώμη για το ύφος μου. Ήταν λάθος μου να φορτίσω τα σχόλιά μου με συναισθηματισμούς.
Όσο αφορά την απόσυρση της αριστεράς στο μουσείο, φίλε kouk, αναφέρθηκα στους κομουνιστές και όχι στην αριστερά γενικά. Δε θα μπορούσα άλλωστε να το κάνω αυτό, μιας και οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι βρισκόταν για πολλές δεκαετίες στα «αριστερά» και, πιστεύω ότι και στη σημερινή αριστερά υπάρχουνε πολλοί που είναι περισσότερο φιλελεύθεροι απ’ ότι νομίζουν ή θέλουν να παραδεχτούν. Αυτό που εξέφρασα ήταν η ελπίδα μου οι φιλελεύθερες δυνάμεις της αριστεράς να μπορέσουν κάποια στιγμή να πάρουνε ανάσα και να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό των μαρξιστών. Η φράση μου βέβαια ήταν αρκετά άγαρμπη και δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ότι αποδέχομαι απόψεις που κατηγοριοποιούν τις ιδεολογίες σε μοντέρνες και ξεπερασμένες, ούτε ότι συμφωνώ με αυτούς που πιστεύουν σε πολιτικές και ιστορικές νομοτέλειες.
Για τις ΜΚΟ δεν έχω να προσθέσω τίποτα, μιας και συμφωνώ απόλυτα με τον kouk.
εγω στην ολη ενδιαφερουσα συζητηση δεν εχω πολλα να πω. Νομιζω ο κουκ με καλυπτει. Με ενοχλει λιγο το καπελωμα που προσπαθει να κανει η αριστερα σε ολους τους χωρους και σιγουρα στις ΜΚΟ. Οταν προσφερω σε μια ΜΚΟ δεν προσφερω σε κανενα πολιτικο αγωνα παιδες, προσφερω σε ανθρωπους που εχουν αναγκη και αξιζουν βοηθειας (μην ξεχναμε το δευτερο συστατικο. η αναγκη μονη της δεν φτανει) και δεν θελω να ονομαζετε την βοηθεια μου ουτε αριστερη ουτε δεξια ουτε μπλε ουτε ροζ με κοκκινες βουλες. Αν μπορουν οι φιλελευθεροι να προσφερουν κατι, τοτε δεν ειναι μια ΜΚΟ βαμμενη αλλα με διαφορετικο χρωμα, ειναι μια πραγματικα φιλελευθερη ΜΚΟ που να μην κοιταει χρωματα.
Τελος μια μικρη σημειωση: Θαπατιστας (στην Ισπανια, οπως Θαπατερο ειναι ο πρωθυπουργος σημερα) ή Σαπατιστας (στην λατινικη αμερικη). Ζαπατιστας δεν σημαινει βασικα τιποτα…
Ωχου ρε Σωτήρη με το ισπανικό θέτα 🙂
Και εμένα με ενοχλεί λίγο το αριστερό “καπέλωμα” που λες, αν και αυτό πιστεύω συμβαίνει λιγότερο στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας απ’ότι π.χ. στις οικολογικές οργανώσεις. Υπάρχουν όμως δύο διαστάσεις στην ενόχληση μου: από την μία η ευαισθησία μου απέναντι σε πορωμένους ανθρώπους ανεξάρτητα χώρου (όπως νομίζω και ο Γιώργος Σαρηγιαννίδης είχε πει, είμαι αλλεργικός σε ορθωμένες γροθιές) και από την άλλη με ανησυχεί το γεγονός ότι ο φιλελευθερισμός δεν κινεί τις μάζες όσο αποτελεσματικά τις κινεί ο αριστερισμός ή ο χριστιανισμός. Κάτι που φοβάμαι σε σχέση με αυτό είναι το ενδεχόμενο το παραπάνω γεγονός να μην οφείλεται μονάχα στην ολιγωρία μας σε σχέση με τις ΜΚΟ (που στο κάτω-κάτω μπορεί απλά να σημαίνει ότι έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε) όσο σε μια διαφορά μεταξύ της προδιάθεσης του κόσμου απέναντι στα φιλελεύθερα, αριστερά ή χριστιανικά μηνύματα.
Υπάρχει μια σύγχιση (ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε) ως προς τον όρο ΜΚΟ. Ο κ.Λιοναράκης όπως των έχω ακούσει να εξηγεί, χρησιμοποιεί τον όρο αυτό με την ευρύτατη δυνατή έννοια. Περιλαμβάνει όλα τα “μη κρατικά υποκείμενα”. Υπό αυτή την έννοια μπορούν κάλλιστα να υπάρχουν αριστερές ΜΚΟ, περιβαλλοντικές ΜΚΟ, φιλανθρωπικές ΜΚΟ ή φιλελεύθερες ΜΚΟ σαν αυτές που “προτείνει” ο kouk. Ίσως δε και χριστιανικές ΜΚΟ (αν και η Εκκλησία της Ελλάδος ως ΝΠΔΔ δεν ξέρω αν θα μπορούσε να καταταχθεί στα “μη κρατικά υποκείμενα”).
Τέλος πάντων, αρκετά με τις ΜΚΟ τους Ζαπατίστας. Πάω να δω κανένα αγώνα της… Μπάρτσα! 🙂
Συγνώμη αλλά οι Ζαπατίστας δεν ειναι τπτ παλαιοκουμουνιστες αλλα ζητανε αξιοπρεπεια και την γη που οτυς ανηκει. Τιποτα το το κακό! Μην ειστε τοσο δογματικοι, έχετε ακομα μπολιασμενο το μίσος δεξιας-αριστεράς ακόμα μεσα σας
Πολύ αξιόλογο άρθρο και προσπάθεια.είμαι 17 έτων. γνωρίζω τους ζαπατίστας και την κατάσταση στο Μεξικό μόνο από μια πλευρά. από αυτήν που αφήνει έξω και σχόλια περί του “μιάσματος του κομμουνισμού” και γενικά πολιτικές σκοπιμότητες. γνωρίζω μόνο την ιστορία,σέβομαι και θαυμάζω τους αγώνες μεγάλης μερίδας του λαού που τολμα να ορθώνεται μπρόστα από το τέρας των καπιταλιστικών-ιμπεριλιστικών νοοτροπιών τησ εποχής.πάντα είναι καιρός για αντίσταση και υπεράσπιση των ιδεών του καθενός. όσο και αν εξυγχρονίζεται ο κόσμος και η κατάσταση μοιάζει μονόδρομη, ο καθένας μπορεί να επαναστατεί, να συμβάλλει,να αντιτειθεται.οι αγώνες και οι επαναστάσεις κάθε είδους δεν είναι ποτέ αναχρινιστικοί. μπράβο για τη προσπάθεια σας.