Η πολιτική ιστορία της χώρας μας βρίβει από αντιθέσεις και διχασμούς. Σχεδόν η δημιουργία του ελληνικού Κράτους στηρίζεται άμεσα κι έμμεσα σε διχαστικές τάσεις που δεν έπαψαν να ταλανίζουν τους επαναστατημένους Έλληνες. Από μικροί ανατραφήκαμε με την ιδέα πως η διχόνοια κατέστρεψε τους Έλληνες αλλά η ομόνοια ήταν ο καλύτερος σύμμαχός τους για την επίτευξη ανώτερων σκοπών. Κι όμως σήμερα στην πιο σύγχρονη έκφανση της μικροπολιτικής μας ζωής, ισχυρίζομαι, ότι δεν πάσχομε τόσο από ουσιαστικές διχογνωμίες όσο από αλληλοκαλύψεις θέσεων και πολιτικών πρακτικών μεταξύ των δύο αστικών κομμάτων δηλ. της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Μάλιστα θεωρώ ότι αυτή η αλληλοκάλυψη δίνει μεν στα κόμματα εξουσίας μια ασφάλεια και σιγουριά όσο αφορά τη διαδοχή τους στη διακυβέρνηση της χώρας σε βάρος όμως δυστυχώς σε αναθεωρητικές ή μεταρρυθμιστικές (εκσυγχρονιστικές) επιλογές. Η όσμωση των δυο κομμάτων ,(κατά την περίφημη πρόβλεψη του Anthony Downs, «Οικονομική Θεωρία της Δημοκρατίας», Παπαζήσης, Αθήνα, 1997), βαίνει αργά αλλά σταθερά τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό της πολιτικής μας μεσοπρόθεσμα.

του Σωκράτη Μεταξά Η Φιλελεύθερη Συμμαχία (ΦΙΣ) δημιουργήθηκε από την ανάγκη. Τα δομικά προβλήματα της μεταπολιτευτικής μας πολιτικής ζωής υπαγόρευσαν τη δημιουργία της κίνησης αυτής. Είναι η μια άλλη αντίδραση. Χωρίς βία και αντί-βία, χωρίς φολκλορικές αντιδράσεις, πορείες κτλ. Είναι καθαρά μια πολιτική κίνηση που θέλει να ανατρέψει τις συνηθισμένες μας μπηχεβιοριστικές μας αντιλήψεις περί […]

Η έννοια «Παιδεία»[1] είναι μια ιδιαίτερα προβληματική λέξη. Σημαίνει όλα και σχεδόν τίποτα. Μπορεί να συμπεριλάβει κανείς κάτω από αυτή την έννοια τους όρους εκγύμναση, κατάρτιση, εκπαίδευση όπως επίσης και τον πολιτισμό γενικά ως καλλιέργεια και εξανθρωπισμό.

Η γραφειοκρατική οργάνωση είναι το σύνηθες μέσο τόσο στον κρατικό όσο και στον ιδιωτικό οικονομικό χώρο[2] που προσπαθεί σύμφωνα με το ορθολογικό κριτήριο οργάνωσης της κοινωνίας να συνζεύξει επιδιωκόμενους στόχους με τους προσήκοντες τρόπους επίτευξης των στόχων αυτών. Κάθε οργανωμένη ομάδα έχει ένα είδος γραφειοκρατικής οργάνωσης που συνοδεύεται από συγκεκριμένες νοοτροπίες. Νοοτροπίες και οργάνωση αποκρυσταλλώνουν τον πολιτισμό της ομάδας που διαχέει και διαποτίζει τις εκδηλώσεις των μελών της. Αυτές μπορεί να είναι οικονομικές, κοινωνικές, είτε συνυπάρχουσες με άλλες ομάδες (π.χ. εξωτερικές)…

καγκελάριος της Γερμανίας κ. Gerhard Schröder διακήρυττε όλη την εβδομάδα που μας πέρασε τηλεοπτικά ή και σε δημόσιες ανοιχτές συγκεντρώσεις του κόμματός του, ότι ήταν αυτός και η κυβέρνησή του που είχαν την τόλμη να προάγουν μια σειρά από αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως στο εργασιακό, το σύστημα υγείας, τη μείωση της φορολογίας, καθώς επίσης ότι μόνο μια κυβέρνηση συνασπισμού σοσιαλδημοκρατών και οικολόγων μπορεί να εγγυηθεί τη μη συμμετοχή γερμανικών εκστρατευτικών σωμάτων σε επίπεδο διεθνών αναταράξεων. Με την ίδια επιχειρηματολογία πολιτεύτηκε ο κ. Joschka Fischer, ο υπουργός Εξωτερικών της παραιτηθήσας κυβέρνησης των κ.κ. G. Schröder και J. Fischer.

Δεν με ενδιαφέρουν οι ορισμοί. Τι είναι ο Σιωνισμός, τι είναι ο αντισημιτισμός κτλ. Αυτό που με ενδιαφέρει, γιατί μου έκανε εντύπωση, είναι τα επιχειρήματα που άκουσα (όχι ενν. στα Μ.Μ.Ε.) κατά το περασμένο εικοσαήμερο, με αφορμή τον εορτασμό εδώ στην Αυστρία και στη Γερμανία της συνθηκολόγησης του ναζιστικού καθεστώτος κατά την 7η Μαΐου 1945 […]

Η ιδεολογία στο γερμανόγλωσσο χώρο είναι αρνητικά προσδιορισμένη. Ιστορικά συνδέθηκε με ρεύματα ιδεών που πάντα στο τέλος συμπορεύονταν με ένα συναισθηματικό λαϊκισμό, που ποτέ δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα που επιδίωκε. Ο φιλελευθερισμός του 19ου αιώνα συνδέθηκε νωρίς με τον εθνικισμό, ο κομμουνισμός με το θεοκρατικό ολοκληρωτισμό κι ο σοσιαλισμός πάλι στα μέσα του 20ου […]