Σημαντική ευκαιρία για τη χώρα
Δεκ 12th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Το αποτέλεσμα της εκλογής αρχηγού στη ΝΔ υπάρχει η πιθανότητα να σηματοδοτήσει την μοναδική ευκαιρία πραγματικής ανανέωσης του πολιτικού μας συστήματος. Η εκλογή του κ. Αντώνη Σαμαρά οδηγεί φαινομενικά την ΝΔ στα παλιά χνάρια του Λαικού Κόμματος και στην αγκαλιά της Λαικής, λεγόμενης, Δεξιάς. Οι εξελίξεις αυτές θα προκαλέσουν σοβαρότατους κραδασμούς στο σύνολο του πολιτικού σκηνικού.
Με βάση το προφίλ, τους πολιτικούς προσανατολισμούς και τους εκφρασμένους πολιτικούς στόχους της νέας ηγεσίας της ΝΔ είναι αναπόφευκτο αυτή να κινηθεί προς την κατεύθυνη της επανάκτησης των ψηφοφόρων που έχουν μετακινηθεί προς το ΛΑΟΣ. Στην πράξη αυτό σημαίνει υιοθέτηση πολιτικών που προσεγγίζουν στον βασικό κορμό της επιχειρηματολογίας του κ. Καρατζαφέρη. Η ύψωση των τόνων σε ζητήματα παράνομης μετανάστευσης αλλά και απέναντι των λογής ξένων που βρίσκονται στην Ελλάδα θα χαρακτηρίσει τον λόγο του και θα χρωματίσει τις θέσεις του. Στον σκληρό πυρήνα της παράταξης οι φωνές αυτές θα ηχούν θετικές. Αλλά την ίδια στιγμή θα φοβίζουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και θα κάνουν πολύ κόσμο να αισθάνεται πολιτικά άστεγος. Η λεγόμενη μετριοπαθής δεξιά αλλά και μεγάλες μερίδες των συνετών πολιτών του αφανάτιστου πολιτικού κέντρου σύντομα θα αποστασιοποιηθούν από την «νέα» ΝΔ. Οι έξαλλες φωνές στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής που σύντομα θα υποχρεωθούν να ακουσθούν αλλά και οι πατριωτικές, λεγόμενες, κορώνες που με μεγάλη συχνότητα θα προβάλλονται θα τρομοκρατήσουν πολύ κόσμο ενισχύοντας την συσπείρωση ατόμων που μέχρι πρόσφατα αδιαφορούσαν για την πολιτική.
Υπάρχει βέβαια η καλόπιστη ένσταση όσων υποστηρίζουν πως ο κορμός της κοινωνίας μας έχει ήδη δρομολογηθεί σε ατραπούς πατριωτικών εξάρσεων και σκληρής εσωστρέφειας. Και πως έτσι πιθανότατα μιά στροφή της ΝΔ σε παρόμοιες κατευθύνσεις θα της προσφέρει ευκαιρίες εκμετάλλευσης των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση καθώς και των οικονομικών αδιεξόδων στα οποία έχει φτάσει ο τόπος. Πως υπάρχει πολυπληθές τέτοιο λαικό ακροατήριο είναι γεγονός. Δύσκολα όμως ταυτίζεται με μιά «δεξιά» παράταξη. Γι αυτό κι’ ενόχλησε η πρόσφατη δήλωση Θεδωράκη πως συμπορεύεται με τον κ.Σαμαρά στα θέματα της Κύπρου και των Σκοπίων. Η νέφωση των εμπειριών του εμφύλιου είναι ακόμη βαριά πάνω από την ελληνική κοινωνία. Στην Αριστερά συγχωρούνται σχεδόν τα πάντα. Ακόμα και η παλινωδία ανάμεσα στις θριαμβολογίες της εποχής της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ για την ίδρυση του κράτους τη Μακεδονίας και στους σημερινούς αφορισμούς πως και η χρήση ακόμη της λέξης «Μακεδονία» υπονομεύει την εθνική μας υπόσταση!!
Παρόμοιες κινήσεις όμως στον δεξιό χώρο δεν συγχωρούνται. Διότι οι ενοχές του εμφύλιου δεν τον έχουν ακόμα εγκαταλείψει. Η δεξιά παραμένει ύποπτη ξενοδουλείας, υποτέλειας σε ξένα κέντρα κι άλλες παρόμοιες ανοησίες. Γι’ αυτό και σηκώνει ψηλότερα συχνά την σημαία ενός ακατέργαστου πατριωτισμού. Υπονομεύοντας έτσι την πραγματική πολιτιστική της ταυτοτητα. Που είναι, από τα πράγματα, περισσότερο κοσμοπολίτικη και μετριοπαθής από την εμπαθή παραδοσιακή αριστερά. Η πολιτική της ανασφάλεια γίνεται περισσότερο ευδιάκριτη όταν η κουβέντα γυρίζει στην οικονομία. Κάνοντας τεμενάδες στις αρχέγονες αντιλήψεις περί ευαισθησίας της αριστεράς, υπονομεύει η ίδια τον χαρακτήρα της μιλώντας για κοινωνικότητα μήπως και χαρακτηρισθεί αντιλαική.
Νοθεύει έτσι τις θέσεις της, αποδεχόμενη έμμεσα πως οι αρχές στις οποίες πιστεύει –δημοκρατική οικονομία της αγοράς – ενέχουν από μόνες τους τον σπόρο της κοινωνικής αδικίας. Και ζητάει συγχωροχάρτι, υποσχόμενη περιορισμό της «ασυδοσίας» εφ όσον ενισχυθεί ο δημόσιος παρεμβατισμός. Και παραβλέπι πως η ρεμούλα, η δαφθορά και η προφανης αδικία προέρχονται ακριβώς από τον ιδιο τον κορμό των αριστερών δοξασιών. Από την διαβρωτική δηλ. παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, την παροχολογία και την ευνοιοκρατία μέχρι την διαφθορά και το βούλιαγμα της καινοτομίας και της ανταγωνιστικότητας.
Από τα πράγματα λοιπόν, είτε σαν φιλελεύθερη κεντροδεξιά είτε σαν παραδοσιακή (λαική) δεξιά η ΝΔ ξεκινά με σοβαρά χάντικαπ. Υπάρχει όμως και μια άλλη ενδεχόμενη εκδοχή. Οι δηλώσες για ιδεολογική επαναβεβαίωση θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μιά προσπάθεια ανάκτησης της χαμένης από χρόνια πολιτικο-ιδεολογικής κυριαρχίας. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, και για να αισθανθεί ο κόσμος της υπερήφανος γι αυτό που είναι και γι αυτό που πιστεύει, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρισθούν ορισμένα κρίσιμα ζητήματα. Το κυριότερο είναι η ταυτότητα του πολιτικού της χώρου.Τι είναι επιτέλους η σύγχρονη δεξιά και, απαλλαγμένη από βιώματα του χθές, σε τι ακριβώς πιστεύει. Τα δεύτερο έχει να κάνει με την διαπάλη των ιδεών. Και με την κατάκτηση των κυρίαρχων υψωμάτων των κοινωνιών αξιών. Πως δηλ. η αριστερά έχει άδικο σε αυτά που πρεσβεύει αλλα και στον τρόπο που επιχειρεί να τα εφαρμόσει. Η αριστερά δηλ. δεν έχει άδικο μοναχά την πράξη, Αλλά πρωτίστως στην θεωρία.
Παρά λοιπόν τις όποιες δυσοίωνες προβλέψεις η εκλογή νέου αρχηγού στη ΝΔ θα μπορούσε να προσφέρει στον τόπο μια μοναδική ευκαιρία. Το ξεκίνημα μιάς γνήσιας ιδεολογικής αντεπίθεσης με στόχο αυτό που δεν έγινε ποτέ στο παρελθόν. Να γίνει δηλ. ο συντηρητικο-φιλελεύθερος πολιτικός χώρος φορέας μηνυμάτων αλλαγής και ριζοσπαστικής προόδου.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ιδεολογικό, είναι σχεδόν αποκλειστικά πολιτικό και απορρέει από τον εγκλωβισμό της πολιτικής μας ζωής στα χέρια μιας ανίκανης πολιτικής ηγεσίας, που έχει σαν μοναδική της διέξοδο έναν συνεχώς ανανεούμενο οπορτουνισμό.
Οι αναφορές στον, προ πολλού εκπνεύσαντα, εμφύλιο είναι διακαιολογίες χωρίς (πραγματικό) αντίκρυσμα. Η δήλωση του Μίκη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη όψη του εν λόγω οπορτουνισμού. Η επίκληση του εμφυλίου, από όσους αρνούνται να τοποθετηθούν και να αναλάβουν δράση, δεν είναι τίποτα άλλο από δικαιολογίες και προφάσεις που κρύβουν (πολιτική) δειλία, αδυναμία χειρισμού δύσκολων καταστάσεων και εν τέλει ανικανότητα.
Εκτός από την εκλογή του (μακεδονομάχου) Α. Σαμαρά υπάρχει και 800.000 κόσμος που ζητάει συμμετοχή στα κοινά και λόγο στις αποφάσεις. Οι αρμόδιοι περίμεναν 200 με 250 χιλιάδες το πολύ (με το γνωστό επιχείρημα της αδιαφορίας, τάχα). (Λίγο παληότερα, οι ίδιοι άνθρωποι, πίστευαν ότι αν αφήνανε τον κόσμο ελεύθερο θα ψήφιζε κομμουνισμό!)
Τελικά τι μας λέει η εκλογή Σαμαρά? Αυτό που πραγματικά συνέβη είναι ότι η λαϊκή βάση με την παρέμβασή της έστειλε στα σκουπίδια το συνέδριο των “κουμπάρων” που ετοιμάζανε, έκανε μια εκλογή με βάση αυτά που βρήκε και βγήκε στο (πολιτικό) προσκήνιο έτοιμη ν’ ακούσει και να στηρίξει, όχι ιδεολογίες που δεν καταλαβαίνει, αλλά πολιτικές προτάσεις που θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, που θα δώσουν λύσεις, έστω και αν συνεπάγονται πόνο και δάκρυα για πολλούς βολεμένους.
Πολιτική πράξη λοιπόν, και όχι ιδεολογίες, πρέπει να προσφέρουμε σε όλον αυτόν τον κόσμο που αγωνιά και διψάει για συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα.
Και βέβαια στην κοινωνία δεν υπάρχουν στεγανά, από ‘δω η ΝΔ από ‘κει το ΠΑΣΟΚ. Τα προβλήματα είναι κοινά, η κοινωνία μια, και οι προτάσεις δύο, μια της πλειοψηφίας και μια της μειοψηφίας!
Θεωρείται λανθασμένα, ο συντηρητικός χώρος ως ο χώρος της Ν.Δ ενώ συμβαίνει να αφορά περισότερο το Πασόκ, συνεπώς ο χώρος των φιλελεύθερων πιθανόν είναι κοντύτερα στη κοινωνική-σοσιαλιστική συντηρητική παράταξη. Γεγονός το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες αλλά και ευκαιρίες λόγω τού χαμηλού βαθμού “πολιτικής οικειότητος”
-Προκειμένου “Να γίνει δηλ. ο συντηρητικο-φιλελεύθερος πολιτικός χώρος φορέας μηνυμάτων αλλαγής και ριζοσπαστικής προόδου”.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Συμφωνώ επί της αρχής με τον κύριον Ανδριανόπουλο. Η εκλογή Σαμαρά, εν τη τραγικότητι του πρωτογονισμού της, θα σημάνει την ΕΝΑΡΞΗ τρομακτικών άλλαγών ΚΑΙ ανακατατάξεων. Υπ’ αυτήν, λοιπόν, την έννοια συνιστά ΛΟΓΟ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΑΙΣΟΔΟΞΙΑΣ. Θα δείτε!!!!
Ουχ ήττον, in a ricochetting effect, θα προκαλέσει ΚΑΙ την διάλυση του ΠΑΣΟΚ, διότι είναι αστείο να πιστεύουμε ότι το “Κόμμα του Μαστροπού” έχει μόνο διαλεκτικούς απατεώνες και καιροσκοπους τύπου Λούκας, Παναγιωτακόπουλου, Κουκουλόπουλου και “δεν συμμαζεύεται”.
Εχει, κυρίες και κύριοι, καλό κόσμο και καλούς πατριώτες το ΠΑΣΟΚ, όπως ΚΑΙ η Νέα Δημοκρατία, και στο ίδιο βαθμό που τα δύο αυτά εξαθλιωμένα κόμματα έχουν ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΙΝΙΚΟΥΣ της Ιερής Πατρίδας.
ΔΕΝ είναι δυνατόν: Στα 35 μεταπολιτευτικά χρόνια βγήκε έξω, στην Εσπερία, στην Γηραιά Αλβιώνα και στον Ελεύθερο Κόσμο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πολύς κόσμος. ΔΕΝ είναι δυνατόν να μην έμαθαν κάτι όλοι αυτοί. Δεν είναι δυνατόν να ΜΗ πιιστεύουν στον ορθολογισμό.
Προσωπικά ΑΙΣΙΟΔΟΞΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κάτι μου λέει ότι πίσω από αυτό το άρθρο κρύβεται ένας διακαής πόθος του κ. Ανδριανόπουλου: η επανενεργοποίησή και επανένταξή του στην πολιτική δράση υπό τη ΝΔ του Σαμαρά – ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών και “at all costs”. Είπαμε… το e-rooster είναι το πεδίο όπου ο συνηρητισμός συναντάει το φιλελευθερισμό και κάθε εκδοχή του.
Μετά τα άρθρα Χορμοβίτη και άλλων, τώρα η εκλογή Σαμαρά άρχισε να φέρνει την αισιοδοξία και το χαμόγελο σε Ανδριανόπουλο, Χασαπογιάννη, κ.ά. Με τις υγείες μας.
Κάτι άλλο που εντυπωσίασε χθές.
Ως καλός ρεαλιστής, μόλις φθάσω στην Ελλάδα (αν και ουδέποτε βλέπω TV) ανοίγω για λίγο το κουτί για να συνειδοτοποιήσω ότι βρίσκομαι σε χώρα ΚΟΙΝΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ.
Χθές βράδυ, λοιπόν, αργά, ένας δημοσιογράφος “φυτό” της ΕΤ3 είχε καλεσμένους 5 βουλευτές “φυτά” από τα κοινοβολευτικά κόμματα. Οι του ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΚΚΕ συμφώνησαν εν μιά φωνή και μιά καρδία,
ΠΡΟΣΕΞΤΕ την NON-SEQUITUR των ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ:
“Είναι γεγονός ότι η χώρα βυθίζεται ΑΛΛΑ δεν πρέπει να αλλάξουμε τιποτα”
χαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Θα ήταν χρήσιμο να μας λέγατε και σε μας αν, και τι αλλαγή προτάθηκε από τους εκπροσώπους την ΝΔ ή και του ΛΑΟΣ. Και αν προτάθηκαν αλλαγές από το βουλευτή της ΝΔ, γιατί δεν προωθήθηκαν κατά την τετραετία που η ΝΔ βρισκόταν στην κυβέρνηση?
erratum
“να μας λέγατε” -> “να λέγατε”
Εάν η χώρα είναι χώρα διαφθοράς όπως υπονοεί ο κ. Κ. Χασαπογιάννης, τότε είναι και χώρα σερίφηδων αλλά αυτοί είναι ή ανύπαρκτοι ή αόρατοι, εν πάσει περιπτώσει πως κρατιέται αυτή η κοινωνία με ένα 10% τού μυθικού άτλαντα;;
Ο όρος “συντηρητικο-φιλελεύθερος πολιτικός χώρος” είναι αστείος μια και πρόκειται για δύο ουσιαστικά ασυμβίβαστες έννοιες εκτός και αν θεωρήσουμε ότι ζούμε σε μια φιλελε’υθερη κοινωνία…
Οικονομικα φιλελευθερες ιδεες ανθησαν σχεδον αποκλειστικα σε συντηρητικα κομματα. Ειναι η ιστορικη αληθεια. Οι φιλελευθεροι μπορουν ειτε να ακολουθησουν μοναχικο δρομο κατι που στην Ελλαδα απεδειχθη πολιτικη αυτοκτονια. Ειτε να κατακτησουν το πεδιο των ιδεων κατι εξισου δυσκολο με την αμετροεπεια που διακρινει τους Ελληνες φιλελευθερους. Αν ειναι εξυπνοι και μιλησουν για μικρο κοινωνικο κρατος, αντιφορολογικες πολιτικες κ.α. και δεν ασχοληθουν με γαμους ομοφυλοφιλων, Δημοκρατιες της Μακεδονιας και λοιπες ανοησιες, θα μπορεσουν καποτε να ειναι παρτνερς σε κυβερνησεις.
Αν θεωρείται αγαπητέ ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανοησίες αναρωτιέμαι για το τι είδους φιλελευθερισμό μιλάτε…
erratum:
θεωρείται -> θεωρείτε
Απο που και ως που ο γαμος στοιχειοθετει ανθρωπινο δικαιωμα? Μηπως και η προσβαση σε χαβιαρι Μπελουγκα συνιστα ανθρωπινο δικαιωμα?
Απο τη νομική επικύρωση της συμβίωσης δύο πολιτών (ετεροφυλόφιλων ή ομοφυλόφιλων) προκύπτουν πολύ συγκεκριμένα δικαιώματα (δικαίωμα σύνταξης, κληρονομιά κτλ.). Το να τα αρνείστε αυτά σε μια κατηγορία πολιτών μόνο και μόνο λόγω της σεξουαλικής προτίμησής τους ασφαλώς και είναι αντίθετο στις αρχές του φιλελευθερισμού ο οποίος έχει ως κεντρική φιλοσοφία να παρέχει ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα σε όλους τους πολίτες.
ΥΓ Το επιχείρημα με το χαβιάρι δε νομίζω οτι είναι άξιο σχολιασμού
Ωραια αρα δεν ψαχνετε δικαιωματα αλλα προσοδους. Ανθρωπινα δικαιωματα νοουνται αυτα που βρισκονται στην Οικουμενικη Διακυρηξη των Δικαιωματων του Ανθρωπου. Σε αυτα δεν υπαρχει ο γαμος. Στο τελος μαλλον θα επρεπε να ειναι και η πληρης απασχοληση με αυτη τη λογικη.
1)Το δικαιωμα της κληρονομιας ψευδως ισχυριζεσθε οτι αποκλειεται σε ομοφυλοφιλους. Να υποθεσω οτι απαγορευεται στον Νικητα Κακλαμανη να κανει δωρεα η κληρονομια στους κοντινους του συγγενεις. Μηπως απαιτειται και υγειονομικη εξεταση προ της εμφανισεως στο συμβαιολογραφειο?
2)Ο γαμος εχει να κανει με ισες ευκαιριες? Δηλαδη οσοι δεν παντρευονται υφιστανται διακρισεις?
3)Συμφωνω στο δικαιωμα της συνταξης και εδω θα επρεπε να υπηρχε προνοια του συμφωνου συμβιωσης για ομοφυλοφιλους.
Μα ακριβώς στο σύμφωνο συμβίωσης αναφέρομαι κι εγώ για το οποίο συμφωνείτε. Γιατί λοιπόν δεν πρέπει οι φιλελεύθεροι να ασχολούνται με τέτοια ζητήματα?
Νομίζει κανέις ότι ο “συντηρητικό-φιλελεύθερος χώρος” μπορεί να βρει λύσεις σε τέτοιου είδους ζητήματα?
Συνηρητισμός και φιλελευθερισμός, ως πολιτκές ιδεολογίες, είναι κώλος και βρακί.
Στόχος και των δύο είναι η διαφύλαξη και ενίσχυση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης και η διατήρηση της πολιτικής εξουσίας που εξυπηρετεί αυτά τα συμφέροντα και συντηρεί την καθεστηκυία τάκη πραγμάτων. Τα μέσα και η πολιτική πρακτική, οικονομική και κοινωνική, διαφέρουν κατά την περίσταση ή ιστορική φάση ή γεωπολιτική κατάσταση. Όπως διαφέρουν ο μανδύας, οι αποχρώσεις του, οι προσωπικότητες και τα εκτελεστικά όργανα.
Μια και έχετε αυτή την εντύπωση για το φιλελευθερισμό (τη φιλοσοφία του οποίου καταλαβαίνω ότι μάλλον δε γνωρίζετε και πολύ καλά), φαντάζομαι οτι εσείς θα έχετε να προτείνετε κάτι καλύτερο. Θα θέλατε μήπως να το μοιραστείτε μαζί μας?
Δεν υπάρχει σαφής και συνεκτική αντίληψη περί φιλελυθερισμού (και στντηρητισμού), της έννοιας και σημασίας του. Ενδεικτικός ο πλουραλισμός απόψεων & αναλύσεων, πολλές φορές αντιφατικών, σε αυτό το forum, και η πληθώρα διαφόρων αποκλινόντων «ρευμάτων» κάτω από την ίδια ομπρέλλα.
Τα προβλήματα της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ενδογενή και δομικά (‘συστημικά’), δεν επιλύονται με διαχειριστικά και μεταρρυθμιστικά μέτρα, αλλά με κοινωνικό και οικονομικό μετασχηματισμό.
Και τι είδους μετασχηματισμός θα είναι αυτός?
Μα το ζητημα των ομοφυλοφιλων πλεον ειναι ο γαμος και η υιοθεσια και οχι τοσο το συμφωνο συμβιωσης. Για το δευτερο ειμαι υπερ του να επεκταθει για τους ομοφυλοφιλους για τα δυο πρωτα ειμαι απολυτα αντιθετος.
Δεν υπάρχει σαφής και συνεκτική αντίληψη περί φιλελυθερισμού (και στντηρητισμού), της έννοιας και σημασίας του
Απολυτα σωστο, εδω ουτε στον Μαρξισμο δεν υπαρχει
“Μα το ζητημα των ομοφυλοφιλων πλεον ειναι ο γαμος και η υιοθεσια και οχι τοσο το συμφωνο συμβιωσης”
Εννοείται το θρησκευτικό γάμο? Αυτό νομίζω είναι εσωτερικό θέμα της εκκλησίας και όχι πολιτικό ζήτημα. Εγω σίγουρα δεν αναφερόμουν σε αυτό το οποίο ως πολίτη δε με αφορά (εφόσον βέβαια συμφωνούμε στον πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Αλλό ένα σημείο όπου συντηρητισμός και φιλελευθερισμός δεν νομίζω οτι μπορούν να συμφωνήσουν εύκολα στην ελληνική κοινωνία)
erratum:
Εννοείται ->Εεννοείτε
@gkara
Σοσιαλιστικός… Όσο για τον “φιλελευθερθισμό” άλλην αντίληψη έχει ο Ανδριανόπουλος, άλλη ο κ. Χασαπογιάννης, άλλη ο laskos και άλλην, πιθανότατα, εσείς. Διαβάζω με ενδιαφέρον τις απόψεις όλων των αυτοαποκαλούμενων ως “φιλελευθέρων”. Συγκερασμός αυτών των αντιλήψεων προφανώς δεν υπάρχει, ενώ σε πολιτικό και κομματικό επίπεδο ισχύει “βλέπουμε και κάνουμε” με χαμηλούς ορίζοντες προβλεψιμότητας της τελικής έκβασης μιας πολιτικής.
Αλήθεια όλοι οι σοσιαλιστές έχετε την ίδια αντίληψη περί σοσιαλίσμού? Η ιστορία μάλλον έχει πολλά παραδείγματα περι του αντιθέτου…
Σαφώς και όχι, αλλά υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, τον οποίο μπορούμε να αναλύσουμε.
Υποθέτω ότι στην περίπτωση του “φιλελευθερισμού” αυτός ο παρανομαστής είναι η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που ωστόσο έρχεται σε αντίφαση και σύγκρουση με την ελευθερία του ανθρώπου (που, επίσης, διακηρύσσεται σε κάποιο αφηρημένο επίπεδο) και της κοινωνίας.
Λάθος αγαπητέ. Τα πρωτεία στο φιλελευθερισμό έχει η ατομική ελευθερία όπως αυτή μπορεί να εκφράζεται στις διάφορες πτυχές της κοινωνικής ζωής, είτε μιλάμε για την οικονομία είτε για άλλα κοινωνικά θέματα. Μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να αποτελείται μόνο από ελεύθερους πολίτες.
@9.gkara Δεκεμβρίου 13th, 2009 7:47 μμ :
Ο όρος «συντηρητικο-φιλελεύθερος πολιτικός χώρος» είναι αστείος μια και πρόκειται για δύο ουσιαστικά ασυμβίβαστες έννοιες εκτός και αν θεωρήσουμε ότι ζούμε σε μια φιλελε’υθερη κοινωνία…
ETΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. Υπάρχει ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΝ μεταξύ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ και συντηρητικών – ακριβέστερα περιοριστικών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – κοινωνικών θέσεων. Εξ ου και παλαιόθεν, εμείς οι πράγματι Φιλελεύθεροι θεωρούσαμε την Δεξιάν ως ξένο σώμα και αυτή εμάς.
@gkara Δεκεμβρίου 14th, 2009 7:42 μμ
Έχουμε διαφορετική αντίληψη για την ελευθερία του ανθρώπου. Εγώ πιστεύω ότι το άτομο μόνο μέσα από την κοινότητα και σε σύμπραξη με αυτήν, και όχι σε ανταγωνισμό με άλλα ανθρώπινα όντα, μπορεί να καλλιεργήσει και αξιοποιήσει τα ταλέντα και τις ικανότητες του προς όλες τις κατευθύνσεις. Κατά συνέπεια, η ατομική ελευθερία γίνεται δυνατή, κατακτάται, μόνο μέσα από την κοινωνία και την κοινότητα, συλλογικά και όχι ατομικά. Τότε επιτυγχάνεται και ο τελικός συμβιβασμός ανάμεσα στην ατομική και την κοινωνική ελευθερία.
Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η “ελευθερία της αγοράς” και η εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, αυτά αναιρούν την παραπάνω σύμπραξη – καθώς φέρνουν το ένα άτομο σε ανταγωνισμό και συναγωνισμό με το άλλο; τον κάτοχο μεγάλης ιδιοκτησίας σε πλεονεκτική θέση και με περισσότερες ευκαιρίες από το μικροϊδιοκτήτη ή προλετάριο. Η “ατομική ελευθερία” στον καπιταλισμό δεν είναι απόλυτη αλλά σχετική, είναι συνάρτηση της θέσης κάποιου στη διαδικασία της παραγωγής. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η υποκριτική στάση του “φιλελελευθερισμού” στο θέμα τούτο: η μόνη ιερή “ελευθερία” και “δικαίωμα” που αναγνωρίζει είναι αυτό της ιδιοκτησίας.
Κύριε rebel ωραία όλα αυτά που μας λέτε αλλά καθόλου εφαρμοσιμα.
Γιατί λέτε ότι η ατομική ελευθερία και εξέλιξη αποκτιέται μόνο μέσα από την κοινότητα.
Και τη κοινότητα ποιος την ελέγχει, ποιος τη διοικεί. Και ποιος μου λέει εμένα ότι αυτό που το διοικεί εκπληρώνει τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο; Ποιος εξασφαλίζει κάτι τέτοιο;
Η πράξη έδειξε ότι στην εφαρμογή αυτών των θεωριών δημιουργήθηκαν μίζεροι και καταπιεσμένοι άνθρωποι. Και εν τέλει κανένα κοινωνικό σύστημα δεν είναι τέλειο δοκιμάζεται όμως η βιωσιμότητα και η ανθεκτικότητα του στη πράξη.
Η αντίληψη που έχουμε για την ελευθερία δε διαφέρει. Πράγματι η ελευθερία του ατόμου επιτυγχάνεται σε σύμπραξη με την κοινωνία. Γι’ αυτό άλλωστε αποδεχόμαστε όλοι ότι χρειαζόμαστε την ύπαρξη ενός κράτους.
Η διαφορά μας έγκειται στο δρόμο που επιλέγουμε προκειμένου επιτύχουμε το στόχο μας που είναι να οικοδομήσουμε μια ελεύθερη και υγιή κοινωνία. Μια και θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές μάλλον αποδέχεστε τις αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού (παρακαλώ διόρθωστε με αν κάνω λάθος) θα επικεντρωθώ στο κομμάτι του οικονομικού φιλελευθερισμού που τόσο άδικα κατά τη γνώμη μου κατακρίνετε.
Ο φιλελευθερισμός κάνει μια κεντρική επιλογή. Θεωρεί ότι δίνοντας την ελευθερία στο άτομο να κάνει όποιες επιλογές θεωρεί βέλτιστες είναι δυνατό να βελτιωθεί η κοινωνία συνολικά. Πως γίνεται αυτό; Με τον εξής τρόπο: Αν αναθέσω σε κάποιον ένα πρόβλημα μπορώ να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα βρει τη λύση (υπάρχει η περίπτωση όμως να μην τα καταφέρει και ποτέ). Αν όμως αναθέσω το ίδιο πρόβλημα ταυτόχρονα σε πολλούς η πιθανότητα να πάρω τη λύση που αναζητώ, και μάλιστα γρήγορα, αυξάνεται εκθετικά. Αυτό ακριβώς είναι και το πλεονέκτημα της ελεύθερης οικονομίας. Πολλές επιχειρήσεις δοκιμάζουν πολλές διαφορετικές λύσεις άλλες με επιτυχία και άλλες χωρίς (εδώ υπεισέρχεται ο ανταγωνισμός που τόσο επικρίνετε). Με αυτή τη δοκιμή και σφάλμα η κοινωνία μπορεί να βρίσκει τις βέλτιστες λύσεις στα διάφορα προβλήματά της. Η σύγκλιση στη λύση δεν είναι χωρίς προβλήματα αλλά η μέθοδος αυτή μας προσφέρει ένα ξεκάθαρο μηχανισμό με τον οποίο μπορούμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να βελτιωνόμαστε χτίζοντας πάνω στη γνώση που με κόπο καταφέρνουμε να αποκτήσουμε.
Αντιθέτως ο σοσιαλισμός προκρίνει τον κεντρικό σχεδιασμό. Το Κράτος είναι αυτό που πρέπει να καθορίζει τα πάντα και επομένως πρέπει να βρει τις λύσεις για όλα τα προβλήματα που προκύπτουν. Ωστόσο είναι δυνατό το Κράτος να βρει τις λύσεις που χρειάζεται (και μάλιστα γρήγορα) και με ποιο μηχανισμό μπορεί να το πετύχει; Μου φαίνεται ότι ο κεντρικός σχεδιασμός είναι χαμένος απο χέρι, πολύ απλά λόγω κακής διαχείρισης πόρων. Είναι σαν να διαθέτει κανείς ένα παράλληλο υπερ-υπολογιστή και να επιμένει να χρησιμοποιεί για την επίλυση του πιο δύσκολου προβλήματος ένα και μόνο επεξεργαστή!
“ETΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. Υπάρχει ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΝ μεταξύ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ και συντηρητικών – ακριβέστερα περιοριστικών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – κοινωνικών θέσεων. Εξ ου και παλαιόθεν, εμείς οι πράγματι Φιλελεύθεροι θεωρούσαμε την Δεξιάν ως ξένο σώμα και αυτή εμάς.”
Ο Edmund Burke δηλαδή δεν ήταν συντηρητικός; Ή υποστήριζε θέσεις περιοριστικές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ρωτάω για να μάθω.
Μακρυα τα χερια των φιλελευθερων απο τον Μπερκ γιατι πολλοι εξ αυτων θα ηταν υπερ της Γαλλικης Επαναστασης τοτε. Ο Μπερκ ειναι συντηρητικος φιλοσοφος.
“Μακρυα τα χερια των φιλελευθερων απο τον Μπερκ”
Αυτό πέστο στον Χάγιεκ: σ.125
rebel,
μόνο σε εσένα απευθύνομαι διότι αν και διαφωνούμε ιδεολογικά είσαι από τους λίγους εδώ που μου έχουν δείξει ότι χρησιμοποιούν τη φαιά τους ουσία (βάζω και τον Seiji Otaku μέσα). Το τραγικό της υπόθεσης το καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν θητεύσει στη νεολάια της ΝΔ. Για όσους δεν έχουν, τα ονόματα Γιάννης Βρούτσης και Χρήστος Ζώης δε λένε τίποτα πέρα από το ότι ο Αντώνης Σαμαράς όρισε τον πρώτο σε θέματα κοινωνικής ασφάλισης και τον δεύτερο στην δημόσια διοίκηση. Τους ξέρω προσωπικά και τους δύο. Πολύ καλά παιδιά, όπως ο Γιάννης Οικονόμου, ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης. κ.ο.κ. Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί? Προέρχονται από τον ίδιο μηχανισμό ανάδειξης στελεχών. Ξεκινάς από την ΟΝΝΕΔ, όταν περνάς πανεπιστήμιο γίνεσαι μέλος της ΔΑΠ. Ξοδεύεις άπειρο χρόνο στο να αναρριχηθείς στα ανώτατα κλιμάκια. Παίρνεις μερικές καλές συστατικές και κανα δυο καλούς βαθμούς και φεύγεις ίσως για ένα μαστεράκι στο εξωτερικό. Γυρνάς, και πιάνεις δουλιά σαν στέλεχος του κόμματος, της κυβέρνησης αν είσαι εξουσία, και μετά ίσως και υποψήφιος βουλευτής. Αυτή η προερχόμενη από τον φοιτητικό συνδικαλισμό συμπαθητική μετριότητα όλων των παρατάξεων, όχι μόνο της ΝΔ, κυβερνάει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Και όχι κατά παράδοξο τρόπο. Όσοι πραγματικά έχουν και μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο σιγά μην ασχοληθούν. Για όποιον το γνωρίζει αυτό, όλα όσα συμβαίνουν στα πάτρια εδάφη είναι η φυσιολογική κατάληξη.
Εδώ μέσα υπάρχουν αυτοί ανοίγουν και κάνα βιβλίο, και αυτοί που μάθανε να σκέφτονται μόνο με ταμπέλες και συνθήματα. Κλασικό δείγμα των δεύτερων οι laskos/logios. Και επειδή η προπέτεια είναι βασικό τους γνώρισμα, να μια φιλελεύθερη άποψη για τη γαλλική επανάσταση.
@Ανώνυμος Πολίτης & gkara
Kαι βέβαια αυτά δεν είναι εφαρμόσιμα στα πλαίσια του συστήματός μας! Η ελευθερία του ανθρώπου είναι συνδεδεμένη με το βαθμό ικανοποίησης των αναγκών του, υλικών και πνευματικών, και της αξιοποίησης των κλίσεων, ικανοτήτων και ταλέντων του, στη διάρκειά της ζωής του. Εξ ορισμού, λοιπόν, σε μια ταξική κοινωνία η οποία δεν παρέχει ίσες ευκαιρίες και όπου η «ελευθερία» είναι σχετική και συνάρτηση της θέσης κάποιου στην ταξική διαστρωμάτωση και διαδικασία παραγωγής, η κατάκτηση της «ατομικής ελευθερίας» είναι αδύνατη, η ελευθερία «μη εφαρμόσιμη». Ο «φιλελευθερισμός» αντιμετωπίζει την ελευθερία ως μια αφηρημένη έννοια, αποσπασμένη από την εργασία, τις οικονομικές σχέσεις και την πραγματικότητα εν γένει. Γι αυτό και λέω ότι η πραγμάτωση της ελευθερίας προϋποθέτει οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό.
Η αποτυχία του (πρώην) υπαρκτού σοσιαλισμού και τα σε πολλές περιπτώσεις αυταρχικά και γραφειοκρατικά καθεστώτα που ανέδειξε, έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με την προσπάθεια επιβίωσης και ανάπτυξης σε ένα (ανελέητα, μάλιστα) ανταγωνιστικό περιβάλλον με τον καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό. Άποψίς μου είναι ότι η συνύπαρξη των δύο συστημάτων σε συνθήκες ανταγωνισμού είναι αδύνατη. Ο καπιταλισμός υπερίσχυσε γιατί η παραγωγική του βάση, κατά τη δεδομένη ιστορική φάση, αποδείχτηκε ανώτερη και οι παραγωγικές δυνάμεις του ισχυρότερες.
Ένας γραφειοκρατικός, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητο συστατικό μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, η οποία μπορεί κάλλιστα να ενθαρρύνει και αμοίβει την ατομική πρωτοβουλία και την προσφορά του ατόμου στην κοινωνία. Άλλωστε, το “στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του” είναι σοσιαλιστικό σλόγκαν.
Θεωρεί ότι δίνοντας την ελευθερία στο άτομο να κάνει όποιες επιλογές θεωρεί βέλτιστες είναι δυνατό να βελτιωθεί η κοινωνία συνολικά.
Στον καπιταλισμό ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησής του εντάσσεται σε ένα πλέγμα κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων. Δεν ξέρω τι του «δίνει ο φιλελευθερισμός», αλλά οι επιλογές του ανθρώπου είναι πεπερασμένες και πολλές φορές επιβάλλονται από αυτές τις κοινωνικές σχέσεις. Η εργασία του είναι κατα κανόνα υποταγμένη στο κεφάλαιο και το προϊόν της εργασίας του δεν ανήκει σε αυτόν αλλά στο κεφάλαιο. Η διάθεση αυτού του προϊόντος της πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας γίνεται όχι απαραίτητα για τη «βελτίωση της κοινωνίας», αλλά για την υλοποίηση της υπεραξίας και αποκόμιση κέρδους. Ο πλούτος της κοινωνίας μπορεί να αυξάνεται, αλλά οι οικομικές ανισότητες σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο διευρύνονται, οι επιλογές και οι ευκαιρίες για μεγαλύτερα ποσοστά ανθρώπινου πληθυσμού περιορίζονται.
@ K. Αλεξανδράκης
Γιατί εκπλησσόμεθα με τις επιλογές συνεργατών του Σαμαρά? Ακριβώς οι ίδιο μηχανισμοί είναι εκείνοι που ανέδειξαν και τον ίδιο, έστω μέσω παρακαμπτήριων οδών.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, η (αυτο)συντήρηση και αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος (που η αλλαγή του είναι όρος για κάποια πρόοδο, έστω κάποιον εκσυγχρονισμό) συνεχίζεται εις το διηνεκές.
Στοιχειωδως για τους φιλελευθερους η σφαγη τηε Βανδεας αποτοκο της γαλλικης επαναστασης θα πρεπει να ειναι καταδικαστεα, οπως και ολο το πακετο της Γαλλικης επαναστασης που ειναι τεκνο του ανορθολογισμου του Ρουσσω. Ευγενης πρωτογονος κλπ
Ο Αγγλικος Διαφωτισμος ειναι ο μονος φιλελευθερος διαφωτισμος. Το αν εχουμε ανοιξει βιβλιο στην ζωη μας δεν θα μας το πεις εσυ, ξερει ο καθενας τι εχει διαβασει.
@rebel
“Kαι βέβαια αυτά δεν είναι εφαρμόσιμα στα πλαίσια του συστήματός μας!”
Και με ποιο ακριβώς τρόπο είναι δυνατό να φτάσουμε στο σοσιαλισμό που ονειρεύεστε εφόσον αυτό δεν μπορεί να γίνει με τη βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος? Καταστροφή του υπάρχοντος και δημιουργία ενός νέου με ταυτόχρονη επανάσταση όλων των λαών του κόσμου υπό την καθοδήγηση κάποιων ενάρετων ηγετών?
Βλέπω πολλούς αστάθμητους παράγοντες και κανένα ξεκάθαρο μηχανισμό με τον οποίο μπορούμε να επιτύχουμε τη βελτίωση της κοινωνίας. Ονειρεύεστε μια ΟΥΤΟΠΙΑ!
“Ένας γραφειοκρατικός, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητο συστατικό μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, η οποία μπορεί κάλλιστα να ενθαρρύνει και αμοίβει την ατομική πρωτοβουλία και την προσφορά του ατόμου στην κοινωνία.”
Αυτό θα ήθελα πολύ να το μάθω με ποιο ακριβώς τρόπο μπορεί να επιτευχθει
Δεν αντιλαμβάνομαι τι εννοείτε με «βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος»? Δεν έχω αντίρρηση απέναντι σε τεχνοκρατικές βελτιώσεις μέσω μεταρρυθμίσεων, αλλά ούτε και την αυταπάτη ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις επιλύουν θεμελιώδη κοινωνικά προβλήματα: της απασχόλησης, των ανισοτήτων και της φτώχιας, της κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης, του περιβάλλοντος, της ανισόμετρης ανάπτυξης, των οικονομικών κρίσεων, κτλ. και, τολμώ, να προσθέσω της ανθρώπινης ελευθερίας και δικαιωμάτων.
Ο μετασχηματισμός των οικονομικών και, επακολούθως, κοινωνικών σχέσεων δεν είναι ένα ουτοπικό ζητούμενο, αφού υπάρχουν πάμπολλα ιστορικά προηγούμενα. Ας μην ξεχνάμε ότι το (σχετικά νέο από ιστορική άποψη) καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής διαδέχθηκε το φεουδαρχικό σύστημα σχέσεων δουλοπαροικίας, με επαναστάσεις ή με ειρηνικό και εξελιγκτικό τρόπο. Δεν κάμω εικασίες για το αν, πως και πότε θα μετασχηματιστεί στο μέλλον σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση παραγωγής και διανομής του πλούτου. Εγώ έχω πάρει απόφαση ότι το υπόλοιπο της ζωής μου θα το ζήσω στον καπιταλισμό, αλλά αυτό δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα να ασκώ κριτική σε αυτό το σύστημα, ούτε και να προσδοκώ την τελική ανατροπή του.
Για τον «κεντρικό σχεδιασμό» σε μια μελλοντική κοινωνία και πάλι μόνον υποθέσεις μπορεί να γίνουν. Κανείς δεν αποκλείει, για παράδειγμα, ένα κοινωνικοποιημένο, όχι απαραίτητα συγκεντρωτικό, χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα χρηματοδοτεί με βάση ένα σύνολο κοινωνικά θεσπισμένων και αποδεκτών κριτηρίων και ρυθμίσεων ατομικές ή συλλογικές πρωτοβουλίες ανάπτυξης τεχνογνωσίας, τεχνολογίας και καινοτομιών, και όπου ένα μέρος της αξίας που θα δημιουργείται θα επιστρέφει σε αυτό το κοινωνικοποιημένο σύστημα για επανεπένδυση ή αναδιανομή, ενώ το άλλο θα παραμένει με τους δημιουργούς της (επιστήμονες και εργαζόμενους στη συγκεκριμένη επιχειρηματική δραστηριότητα.)
@rebel
Ως υπάρχον σύστημα ορίζω τη σημερινή κοινωνία η οποία προφανώς δεν είναι η ιδανική κοινωνία την οποία όλοι πιστεύω οτι επιθυμούμε. Η βελτίωση είναι η βαθμιαία αλλαγή της ωστε να προσεγγίσουμε (δεν είμαι σίγουρος αν μπορούμε να την φτάσουμε ποτέ απόλυτα) την κοινωνία αυτή. Πράγματι ούτε εγώ τρέφω την αυταπάτη οτι θα μπορέσουμε ποτέ να επιλύσουμε όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν. Θα είμαι όμως ικανοποιημένος αν με το καιρό βρούμε ικανοποιητικές (όχι απαραίτητα τέλειες) απαντήσεις σε αρκετά από αυτά. Και πιστεύω ακράδαντα ότι σήμερα ο φιλελευθερισμός είναι το μόνο αξιόπιστο εργαλείο που διαθέτουμε για να πετύχουμε αυτό το στόχο
“Εγώ έχω πάρει απόφαση ότι το υπόλοιπο της ζωής μου θα το ζήσω στον καπιταλισμό, αλλά αυτό δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα να ασκώ κριτική σε αυτό το σύστημα, ούτε και να προσδοκώ την τελική ανατροπή του.”
Ασφαλώς και έχετε δικαίωμα στην κριτική όπως όλοι μας άλλωστε.
[…] Σημαντική ευκαιρία για τη χώρα Real-Politics του Ανδρέα Ανδριανόπουλου στο e-rooster.gr […]
Πολύ σύντομα σχόλια:
1. Ο κ. Ανδριανόπουλος δεν έχει δώσει δικαιώματα για τακτικισμούς και επιθυμία για κομματική δράση τουλάχιστον απο τότε που παραιτήθηκε απο βουλευτής. Είναι αβάσιμο να νομίζει κάποιος ότι το άρθρο υποδηλώνει επιθυμία να επανενταχθεί στην ΝΔ.
2. Ας ξεκινήσουμε στην Ελλάδα αν δεν το έχουμε ξεκινήσει να κοιτάμε τα κοινά σημεία συντηριτισμού-σοσιαλισμού. Υπάρχουν μεγάλα τμήματα του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου που σε πολλά κοινωνικά και εθνικά θέματα παίρνει συντηρητικές θέσεις, όσο υπάρχουν τμήματα του κεντροδεξιού χώρου που υιοθετούν προστατευτικές και κρατικιστικές θέσεις στα οικονομικά θέματα. Ο φιλελεύθερισμός παίρνει αποστάσεις και απο τα δύο. Η ελληνική Αριστερά είναι απο τα πιο συντηρητικά ρεύματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ελληνική Αριστερά έχει να επιδείξει το μοναδικό Σταλινικό κόμμα στην Ευρώπη.
3. Το θέμα του γάμου τον ομοφυλόφυλων δεν έχει να κάνει με το δικαίωμα στον γάμο όσο με την διάκριση που κάνει το κράτος απέναντι στους πολίτες του με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Δεν μπορεί το κράτος να παρέχει μια σειρά απο ‘προνόμια’ σε μερικούς και όχι σε άλλους. Έιτε σε όλους είτε σε κανένα.
ίσως ήρθε η ώρα να συζητηθεί η μετονομασία του πολιτικού γάμου σε πολιτική ένωση. Ας μείνει ο γάμος σαν θρησκευτική έννοια.
4. Ο καπιταλισμός έχει καταφέρει (μαζί με τα λάθη, πισωγυρίσματα και τραγωδίες) να προσδώσει σε ορισμένα αγαθά ‘σοσιαλιστικά χαρακτηρηστικά’ φέρνοντας τα σε όλους.
Όταν κάτι υπάρχει σε αφθονία και έχουν πρόσβαση όλοι, (πχ ηλεκτρικό ρευμα, τηλέφωνο, αποχετεύση-μιλάμε για τις δυτικές ανεπτυγμένες χώρες), τότε κανείς δεν ασχολείται με το ποίος έχει αυτό το αγάθο. Ίσως η τεχνολογία και το εμπόριο να φέρει σε κάποια στιγμή αγαθά και υπηρεσίες που θεωρούμε δείκτες ανισοτήτων σε όλους και τότε να μην ασχολούμαστε με έχοντες και κατέχοντες.
5. Πάντως κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας δεν νομίζω να ξαναδούμε. Θα δούμε την ενδυνάμωση του ατόμου να πράτει αυτά που θέλει. Θα είναι αδύνατο να ελέγξει ένας κεντρικός μηχανισμός το τί γινεται σε μία παγκόσμια οικονομία που δουλεύει 24 ωρες την ημέρα.
Ωραίο άρθρο!
Δυστυχώς σ’ αυτή τη χώρα, αν κι έχουν περάσει 20 χρόνια, είναι σαν να βγήκε κερδισμένος ο κομμουνισμός από τον ψυχρό πόλεμο…
Mα ΤΙ λέτε κύριε Αγγελάκη;;;
ΑΥΤΟΙ Κομμουνιστές;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
ΛΑΜΟΓΙΑ, ΚΛΕΦΤΟΚΟΤΑΔΕΣ είναι ΟΛΟΙ οι ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ανδρέα ζεις εσύ μας οδηγείς!!!!!! Plain and simple